Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη
εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου
Ένα γεγονός δωρεάς παρακολουθήσαμε σήμερα, κατά την ευαγγελική μας περικοπή, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου, δωρεάς υγείας ενός παράλυτου άνθρωπου.
Η ιστορία
γνωστή σε όλους μας, αλλά κάθε φορά που ακούμε και ξανά ακούμε αυτά τα
θαυμαστά περιστατικά δεν μπορούμε να μένουμε ασυγκίνητοι, διαπιστώνοντας
την μέγιστη αγάπη του Θεού στο ευπαθές δημιούργημά Του.
Πότε ο Χριστός μας δεν έμεινε ασυγκίνητος απέναντι στον πόνο και στην θλίψη των ανθρώπων;
Αυτό μας
απέδειξε και σήμερα ανασηκώνοντας έναν ταλαιπωρημένο, παράλυτο άνθρωπο
που κατ’ άνθρωπον ήταν μόνος, αλλά αυτό τον έκανε να έχει τον ίδιο τον
Θεό μαζί του έστω και αν η περίοδος της δοκιμασίας του ήταν μεγάλη.
Ο αδελφός μας αυτός ήταν μόνος του και, κάθε φορά που ο άγγελος ετάραζε το ύδωρ της Βηθεσδά, της κολυμβήθρας που βρισκόταν κοντά στην προβατική πύλη των Ιεροσολύμων, δεν μπορούσε, δεν προλάβαινε να μπει πρώτος μέσα, έτσι ώστε αυτοστιγμής να θεραπευθεί.
Πάντα κάποιος
άλλος ήταν πιο μπροστά και έχανε την ευκαιρία. Τριάντα οκτώ ολόκληρα
χρόνια και εκείνος εκεί, με υπομονή και επιμονή, ελπίζοντας πως κάποια
στιγμή θα τα καταφέρει.
Ο Χριστός
γνωρίζοντας όλη την ζωή του όμως, βρέθηκε εκεί, γιατί τίποτα τυχαίο δεν
έκανε, και τον ευεργέτησε όχι μόνο θεραπεύοντας την σωματική του
ασθένεια αλλά στην ουσία σώζοντας την ψυχή του για μια αιωνιότητα.
Ο άνθρωπος που δέχεται το θαύμα είναι σίγουρο πως συνταράζεται όλο του το είναι και αλλάζει πορεία ζωής, παρατηρώντας πως τα επίγεια αγαθά ναι μεν είναι καλά αλλά δεν είναι παντοτινά.
Και που
θεραπεύθηκε ένα ήταν σίγουρο πως κάπου παρακάτω και πάλι θα πέθανε αλλά
όχι κατοικώντας στο σκοτάδι του τάφου, παρά στο φως της ζωής.
Πόσες φορές και εμείς δεν έχουμε νιώσει μόνοι; Πόσες φορές δεν απελπιστήκαμε; Πόσες φορές δεν είπαμε στον Θεό πού είσαι και δεν πήραμε απάντηση;
Όλοι μας λίγο ως πολύ έχουμε τις πτώσεις μας, μα πιστεύοντας στον Χριστό περνάει η μπόρα και ξανά αγωνιζόμαστε, έχοντας ελπίδα.
Όταν ο άνθρωπος αφήνει την ζωή του στα χέρια του Χριστού, πράττοντας βέβαια τα πάντα ανθρωπίνως, θα έρθει η ώρα που θα ακούσουμε «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;»
Μην περιμένουμε όμως πως ο Θεός θα έρθει με το ζόρι να μας σώσει, γιατί μας έχει δωρηθεί η απόλυτη ελευθερία και είναι στο χέρι μας κάθε φορά αν Τον θέλουμε κοντά μας.
Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς ρωτά, πριν την ιαματική παρέμβαση, αν θέλουμε να ευεργετηθούμε ή όχι.
Αδελφοί μου, ας σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε και να έχουμε χιλιάδες παράπονα και γιατί που στροβιλίζουν το μυαλό μας, για ό,τι μας συμβαίνει.
Ας κάνουμε το βήμα, όπως ο πρωταγωνιστής της περικοπής μας σήμερα, και ας πάμε στην δική μας Βηθεσδά, στην μόνη δίοδο Χριστοεπικοινωνίας, στην Αγία μας Εκκλησία.
Ο παραλυτικός περίμενε τριάντα οκτώ χρόνια για την σωτήρια συνάντηση με τον Κύριό μας. Αν είχε φύγει, δεν θα γινόταν ποτέ καλά.
Ας
αναρωτηθούμε για δυο πράγματα, δράττουμε τις καθημερινές ευκαιρίες που
μας δίνονται, γινόμενοι μέτοχοι των αγιαστικών μυστηρίων που μας
παρέχονται και πόσο ευεργετημένοι είμαστε άραγε που μπορούμε σε κάθε
Θεία Λειτουργία να Τον βλέπουμε, να Τον ζούμε και να Τον νιώθουμε μέσα
μας ζωντανό, κοινωνώντας Τον εις εφόδιον ζωής αιωνίου;
Αμήν
Χριστός Ανέστη
Αληθώς Ανέστη
