«Εκείνος που είναι κλεισμένος σ’ ένα σπίτι, ακούει τα λόγια αυτών που περνούνε απ’ έξω, χωρίς να συνομιλεί μαζί τους» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία συχνά αναγκαζόμαστε να βρισκόμαστε, να ακούμε και να βλέπουμε ανθρώπους πορεύονται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Η αντίθεση είναι ισχυρή σε ζητήματα πίστης. Επειδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κυριαρχούνται από αντι-εκκλησιαστικό πνεύμα, ενώ για τα όποια ζητήματα απασχολούν τον άνθρωπο, χαρακτηρολογικά, διαχείρισης της καθημερινότητας, σχέσεων, οραματισμού η απάντηση περνά από ψυχολογικού τύπου συμπεριφορές, με γνώμονα το life coaching, την θετική ενέργεια, το «πάμε παρακάτω», την ελευθερία και τα δικαιώματά μας, όποιος πιστεύει νιώθει ότι ζει σε έναν κόσμο δίχως Θεό. Συχνά τότε έρχεται στην σκέψη του ο λογισμός της βλασφημίας.
Βλασφημία δεν είναι μόνο η λεκτική ύβρις κατά του Θεού, η οποία αποτελεί μία κακή συνήθεια εκ της εφηβικής ηλικίας, κυρίως στα αγόρια και μετά στους άντρες. Βλασφημία είναι το αίσθημα ότι είτε ο Θεός δεν υπάρχει είτε ότι δεν υπάρχει για μας είτε ότι δεν είμαστε σε θέση να ελπίζουμε στην παρουσία και την βοήθειά του είτε πως όσα η πίστη λέει, δεν γίνεται να συμβαίνουν, να είναι αληθινά, διότι ο νους μας άλλα μάς λέει. Η πνευματική παράδοση της πίστης μας πιστεύει ότι οι σκέψεις αυτές δεν είναι πάντοτε δικές μας, αλλά εκπορεύονται από τον πειρασμό, ο οποίος στοχεύει στο να μας αποπροσανατολίσει, να μας απελπίσει, να μας απομακρύνει από τον Θεό και να μας κάνει να αισθανθούμε μόνοι και νικημένοι στην ζωή μας. Το χειρότερο όμως έρχεται όταν συνηθίσουμε σ’ αυτές τις σκέψεις και σ’ αυτήν την αντιμετώπιση της ζωής και θεωρήσουμε πως οποιαδήποτε προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανή την σχέση μας με τον Θεό ή να ακολουθήσουμε τον τρόπο της πίστης είναι καταδικασμένη, επειδή κι εμείς είμαστε καταδικασμένοι στην μοναξιά να παλεύουμε σε έναν κόσμο δίχως Θεό.
Όμως η ζωή μάς έχει δοθεί για να πορευόμαστε σύμφωνα με τις αρχές μας. Και η παρουσία του Θεού είναι στηριγμένη στο γεγονός ότι θα είμαστε οι λιγότεροι είτε αριθμητικά είτε στην έμπρακτη εφαρμογή της πίστης στην ζωή μας. Δεν είναι εύκολη η συνέπεια. Δεν είναι εύκολος ο σταθερός προσανατολισμός με βάση τις εντολές του Θεού και η χάραξη στην καρδιά μας ως σκοπού να είναι η αγάπη του Θεού αυτή που μας κυβερνά, μας δίνει ελπίδα στους σταυρούς της ζωής μας, μας κάνει να διαχειριζόμαστε με αυτήν ως κριτήριο τις σχέσεις μας με όσους θέλουμε ή πρέπει να είμαστε μαζί. Οι λογισμοί της μοναξιάς και της αδυναμίας δεν μπορούν να είναι το κριτήριο για να κάνουμε πίσω.
Ο πειρασμός της αποτελεσματικότητας, ο οποίος υποκρύπτει τον εγωισμό να είμαι και αυτός που σπέρνει και αυτός που θερίζει, δεν είναι ο δρόμος του Θεού. Η πορεία μας στηρίζεται στην δική μας απόφαση για κοινωνία με τον Θεό, για μετοχή στην ζωή της Εκκλησίας, για εξομολόγηση των λογισμών μας, για αγώνα ώστε η καρδιά να γίνει κέντρο της ζωής και απόφαση να ακολουθήσουμε υπομονετικά το Ευαγγέλιο τόσο στην δική μας ζωή όσο και στις σχέσεις μας, ιδίως στην οικογένεια, άλλοτε με λόγο, άλλοτε με προσευχή. Και οι άλλοι είναι ελεύθεροι. Ας κάνουμε τον αγώνα μας και ο Θεός θα φωτίσε
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
