π. Σπυρίδων Σκουτής
Το να αλλάξει ο άνθρωπος είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος.
Συνήθως οι περισσότεροι απλά αλλάζουν κάποια εξωτερική ηθική όταν μπαίνουν στην Εκκλησία και αυτό το ονομάζουν μετάνοια. Όχι, δεν είναι. Μετάνοια είναι κάτι άλλο. Μιλάμε για ολοκληρωτική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Μια οντολογική αλλοίωση που μόνο ο Χριστός μπορεί να κάνει, φυσικά με τη συνέργεια του ανθρώπου.
Το ότι πάει κάποιος και εξομολογείται, κοινωνάει και κάνει μια προσευχή το βράδυ, δεν είναι αυτό μετάνοια. Αυτό είναι δρόμος μετανοίας που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Μπορεί να καταλήξει στη σωτηρία, στην απώλεια ή ακόμα και στην πλάνη. Το ότι κάποιος έχει πνευματικό δεν λέει απολύτως τίποτα.
Πολλές φορές σε συζητήσεις ακούμε τη φράση: «Αυτός είναι οκ! Δικός μας! Έχει πνευματικό, οπότε του έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη». Όλα αυτά είναι ανωριμότητες και οπαδισμοί. Πολλοί άνθρωποι είχαν Αγίους πνευματικούς. Αυτό τι σημαίνει;
Ότι αυτόματα είναι και οι ίδιοι αγιασμένοι άνθρωποι; Βλέπουμε ανθρώπους που μεταστρέφονται και αρχίζουν σιγά-σιγά την πνευματική ζωή και την έχουν δει Άγιοι Νεκτάριοι. Μην παίρνουν λοιπόν τα μυαλά μας αέρα. Για να πεις ότι μετανόησες είναι μεγάλη κουβέντα. Και φυσικά μόνο που το λες κάτι δεν πάει καλά.
Άφησε να το αναγνωρίσει ο Θεός και οι άνθρωποι δίπλα σου. Η μετάνοια φανερώνεται και αποκαλύπτεται. Αρχικά εσωτερικά ως οντολογική αλλαγή και μετά φανερώνεται στην καθημερινότητα. Ακόμα και στα απλά πράγματα.
Ο μετανοημένος άνθρωπος δεν είναι άλλος στην Εκκλησία, άλλος σε μια ομιλία, άλλος στη δουλειά του και άλλος με τα παιδιά στο σπίτι. Τότε μιλάμε για υποκρισία και για μια μορφή ηθικιστικού ορθόδοξου ενδύματος που το φοράω όπου και όποτε με βολεύει.
Το σίγουρο είναι πως όπου ακούς πολλή ορθοδοξία, σταυρούς, κραυγές ομολογίας και φανατισμούς, σίγουρα εκεί δεν έχουμε Άγιο Πνεύμα αλλά ένα άλλο πνεύμα εγωιστικής ακαθαρσίας.
Ο εν Χριστώ μετανοημένος άνθρωπος μιλάει ακόμα και με τη σιωπή του. Αρκεί η σιωπή και το βλέμμα αυτού του ανθρώπου όταν τον δεις για να πεις : «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ».
Ας αφήσουμε τα πολλά λόγια μετανοίας και να δασκαλεύουμε τους αδερφούς μας. Ας γίνουμε φάροι αγάπης και πίστεως και ας αφήσουμε τα υπόλοιπα στον Χριστό.
Όπως λέει και ο σοφός λαός μας : «Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει.»
Όπου βλέπουμε πολύ «φαίνεσθαι» τότε σίγουρα κάπου πάσχει το «είναι».
Ο μετανοημένος εν Χριστώ άνθρωπος είναι σαν τον ήλιο. Δεν χρειάζεται να φωνάξει. Ο ήλιος δεν χρειάζεται να μιλήσει. Αρκεί η λάμψη του…
Καλή μετάνοια. . . .
