Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2024
Η ΑΓΑΠΗ,Η ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Από τους λόγους του Αγ.Παΐσιου , μεταφέρουμε ένα ανάλογο απόσπασμα:
Επομένως, σε «κάτι βαθύτερο» συνιστά ο Γέροντας να οδηγούν οι γονείς τη σκέψη των παιδιών. Να μην μένουν σε πράγματα χωρίς ουσία, αλλά αναλόγως με την ηλικία τους, να προχωρεί η σκέψη τους στο πραγματικό νόημα των γεγονότων.
Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα, σχετικό με τα παραπάνω, διάβασα στο βιβλίο της Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ: (Συνομιλίες με παιδιά, σ. 47-50)
-Όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό, αιμορραγούσε; με ρώτησε ένα κορίτσι τεσσάρων ετών. Η καλύτερη λύση ήταν να της δείξω την τοιχογραφία στην τραπεζαρία τη Μονής και να αφήσω την εικόνα να μιλήσει στο παιδί με τον δικό της σωστό τρόπο. Οι ορθόδοξες εικόνες της Σταύρωσης δείχνουν πραγματικό πόνο, αλλά όχι τόσο τραγικά που να μας τσακίζει. Είναι ειλικρινείς αλλά ήρεμες, όπως η Ευαγγελική αφήγηση. Ο Χριστός δεν είναι τραγικό θύμα. Υποφέρει περισσότερο από κάθε άνθρωπο, αλλά με τη θέλησή Του και με αγάπη, για να νικήσει το κακό.
-Κοίταξε, της είπα δείχνοντας την εικόνα. Μπορείς να δεις τον Ιησού, τις τρύπες που έβαλαν τα καρφιά, καθώς και το αίμα. Αλλά δεν βλέπεις πολλά φρικιαστικά αίματα, γιατί τότε θα στεναχωριόμασταν πάρα πολύ. Δεν θα θυμόμασταν ότι Αυτός άφησε να Τον σταυρώσουν, επειδή αγαπάει όλους τους ανθρώπους. Βλέπεις ότι είναι ήρεμος. Και έπειτα θυμόμαστε τι συνέβη στη συνέχεια. Κοίταξε εδώ( την εικόνα της Ανάστασης). Τρεις μέρες μετά το θάνατό Του, γιορτάζουμε την Ανάστασή Του. Και είμαστε χαρούμενοι και ευχαριστούμε τον Χριστό, επειδή πόνεσε και πέθανε, για να μπορέσει να τους αναστήσει όλους (δείχνοντας τον Αδάμ και τη Εύα) μαζί Του.
Φάνηκε καθησυχασμένη και έτρεξε στον πατέρα της για να του πει: -Εντάξει, μπαμπά, η αδελφή μου είπε ότι ο Ιησούς αιμορραγούσε, αλλά Του το σκουπίσαμε το αίμα.
Το κάρφωμα του Χριστού στον σταυρό την είχε στεναχωρήσει , όμως είχε καταλάβει από τις εικόνες ότι η πίστη μας σε ό,τι ο Χριστός έκανε, εκπληρώνει το σκοπό του θανάτου Του. Πραγματικά,«σκουπίζουμε το αίμα Του» όταν δεχόμαστε το δώρο της Λύτρωσής Του και Του δίνουμε χαρά επιστρέφοντας σε Αυτόν.»
Τα παιδιά αγαπούν βαθεία, με την αθώα τους ψυχή τον Κύριο και ανησυχούν για το Πάθος Του. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, η Σταύρωση συνδέεται πάντα με το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης, εξηγεί η Αδελφή Μαγδαληνή.
Ας τελειώσουμε με την συχνή ερώτηση των παιδιών: -Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Η απάντηση, για την Α. Μαγδαληνή, είναι: Α. Γιατί οι άνθρωποι παρανόησαν την Βασιλεία Του και Τον φθονούσαν. Β.Ο Ίδιος διάλεξε το θάνατο, για να μας σώσει
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΗ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Δεν είναι δεδομένο ότι ό,τι έχεις σήμερα θα το έχεις και αύριο.
Δεν είναι δεδομένο ότι αυτοί που είναι κοντά σου αυτή την περίοδο της ζωής σου θα είναι για πάντα.
Δεν είναι δεδομένο ότι δεν θα κάνεις τα αμαρτήματα που θεωρείς αποτρόπαια.
Δεν είναι δεδομένο ότι όποτε προσεύχεσαι θα νιώθεις την παρουσία του Θεού.
Δεν είναι δεδομένο ότι ο Θεός πάντα ανταποκρίνεται στα αιτήματά σου όπως και όταν θέλεις.
Δεν είναι δεδομένο ότι ο πόνος μαλακώνει τη σκληρή καρδιά.
Δεν είναι δεδομένο ότι μπροστά στο θάνατο αλλάζει ο άνθρωπος.
Δεν είναι δεδομένο ότι μέχρι τέλους θα πιστεύεις στον Θεό, θα αγαπάς τους ανθρώπους, θα προσεύχεσαι και θα κοινωνάς.
Δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορείς να εκκλησιαστείς όποτε θέλεις.
Δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορείς να πεις «συγγνώμη» σε αυτόν που στενοχώρησες, επειδή τότε το θέλησες.
Δεν είναι δεδομένο ότι θα είσαι υγιής και τους επόμενους μήνες ή χρόνια, επειδή σήμερα νιώθεις καλά.
Δεν είναι δεδομένο ότι σε όλη σου τη ζωή θα βλέπεις, θα ακούεις, θα οσφραίνεσαι, θα γεύεσαι, θα μπορείς να αγγίζεις ανθρώπους και πράγματα.
Δεν είναι δεδομένο, τελικά, τίποτε σε αυτό τον κόσμο και ό,τι τον αφορά.
Είναι, όμως, δεδομένο ότι ο Θεός σε αγαπά ό,τι και να είσαι, ενδιαφέρεται για σένα παραπάνω από ό,τι εσύ για τον εαυτό σου, για ουσιαστικά και επουσιώδη που σε αφορούν, και ότι είναι στη ζωή σου διακριτικά και αθόρυβα, σεβόμενος την ελευθερία του προσώπου σου.
Όπως, βέβαια, είναι δεδομένο πως η παρουσία μας σε αυτό τον κόσμο έχει ημερομηνία λήξης.
Η συνειδητοποίηση των «δεδομένων και μη δεδομένων», μπορεί να δημιουργήσει εσωτερική ανασφάλεια και αγωνία. Όπως μπορεί και να οδηγήσει στην «καλή αγωνία» για να ζήσουμε αληθινά και τέλεια τα χρόνια που μας δόθηκαν ως δώρο, ακόμα και αν περνούμε τη δυσκολία μας που, και αυτή τελικά, ετοιμάζει μια νέα άνοιξη ζωής.
Αν ο τρόπος που βλέπουμε τα όσα θετικά και αρνητικά μας συμβαίνουν καθορίζει τη χαρά ή τη μιζέρια μας, αντιλαμβανόμαστε το πόσο η ζωή μας θα γεμίσει με αισιοδοξία, ελπίδα και πληρότητα, αν τα δούμε μέσα από την Ανάσταση του Θεανθρώπου που «εξήλθε νικών και ίνα νικήση», και μαζί Του κι εσύ, κι εγώ, κι ο καθένας που Του απλώνει το χέρι και ζητά να τον συνανα- στήσει από κάθε μορφή θανάτου.
Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω έρωτι, Λαμπρώς αθλήσασα, εις oσμην έδραμες, Χριστού πανεύφημε, οία νεάνις παγκαλής, και Μάρτυς πεποικιλμένη, όθεν εισελήλυθας, εiς παστάδα ουράνιον, κόσμω διανέμουσα, ιαμάτων χαρίσματα, και σώζουσα τους σοι εκβοώντας, χαίροις θεόφρον Ευφημία.
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΨΕΥΤΙΚΗ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ,ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη, όσο και τα ψεύτικα λουλούδια.
Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων.
Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας.
ΕΥΡΕΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ
«Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο» (Γαλ. 2, 17)
«῍Αν ὅμως, ζητώντας νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ ὅπως οἱ ἐθνικοί, σημαίνει τάχα πὼς ὁ Χριστὸς ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία; ῎Οχι βέβαια!»
Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ο απόστολος Παύλος μάς δείχνει κάποιες όψεις του σταυρικού δρόμου, τον οποίο πρώτος ο Χριστός ακολούθησε και, στη συνέχεια, μας προτείνει η Εκκλησία. Σ’ αυτόν τον δρόμο υπάρχει και μία πλευρά, την οποία δεν είμαστε σε θέση συνήθως να κατανοήσουμε. Ότι η αμαρτία είναι στοιχείο του δικού μας σταυρού, τα οψώνιά της, που είναι ο θάνατος κάθε μορφής, μάς κατατρώγουν και ότι, σηκώνοντας τον σταυρό μας, χρειάζεται να διακρίνουμε τελικά τι είναι η αμαρτία και γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να δώσει την καινή κτίση.
Οι χριστιανοί συνήθως έχουμε την αίσθηση ότι η πίστη αρκεί. Ότι ο εσωτερικός μας κόσμος αλλάζει, αφού πιστεύουμε στον Χριστό, αυτόματα. Ότι αρκεί να τηρούμε τις εντολές και να φαίνεται ότι τις τηρούμε στο επίπεδο της συμπεριφοράς, των ηθών, των εθίμων, του κηρύγματος, της αίσθησης ότι είμαστε «οι καλοί» της ιστορίας και αυτό είναι αρκετό. Τα υπόλοιπα θα μας τα δώσει ο Χριστός. Ζητούμε τη δικαίωση, χωρίς να νιώθουμε ότι η αμαρτία είναι κάτι βαθύτερο στην πορεία μας στον κόσμο αυτό. Έχει να κάνει με την αποτυχία μας να δοθούμε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, να αγαπήσουμε Εκείνον και τον συνάνθρωπο, να εμπιστευθούμε στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής που είναι ο θάνατος το Πρόσωπό Του, χωρίς να αρκούμαστε στις βεβαιότητες ότι όλα λειτουργούν αυτόματα, επειδή ο Χριστός μας αγαπά.
Εύκολα λοιπόν βρισκόμαστε κι εμείς «αμαρτίας διάκονοι». Μόνο που ο σταυρικός δρόμος και τρόπος του Χριστού, δεν είναι διακονία της αμαρτίας, αλλά υπέρβασή της. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι επιθυμίες μας, που ο πολιτισμός μας παραγγέλνει να τις ικανοποιήσουμε, αρκεί να μη βλάπτουμε ανεπανόρθωτα τους άλλους. Το πρόβλημα είναι ότι ικανοποιώντας τις επιθυμίες μας, με σκοπό την ευχαρίστησή μας, δεν συνειδητοποιούμε ότι εισερχόμαστε σε έναν τρόπο που η ίδια η ζωή δείχνει ότι είναι τρόπος ψευδαίσθησης. Διότι όσες επιθυμίες και να ικανοποιήσουμε, πάλι θα θέλουμε κι άλλες. Όση ευχαρίστηση κι αν βρούμε, δεν μπορούμε να νικήσουμε τον έσχατο εχθρό μας που είναι ο θάνατος. Όση πίστη κι αν έχουμε, σταυρός και θάνατος πάνε μαζί. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απαλλάξει από τον θάνατο, αλλά να τον ανανοηματοδοτήσει στην προοπτική της ανάστασης. Ο θάνατος θα καταργηθεί στο τέλος της ιστορίας. Το ίδιο και η αμαρτία. Ο δρόμος του σταυρού όμως είναι υπόμνηση ότι φέρουμε εντός μας τον τρόπο της αμαρτίας, ως συνέπειας της επιλογής μας να θεοποιούμε τον εαυτό μας, κατάσταση που μοιάζει αναπόφευκτη, καθώς η πρώτη σκέψη μας, κάθε στιγμή, είναι το «εγώ» μας.
Ας αποδεχτούμε στην καρδιά μας ότι το να παλέψουμε να μην είναι « μόνο το εγώ» ή «πρώτα το εγώ» ο τρόπος της ζωής μας είναι ο σταυρός μας. Και επειδή θα νικηθούμε, ας πάρουμε την απόφαση ότι κληθήκαμε να ακολουθούμε την οδό του σταυρού που περιλαμβάνει πτώσεις και αναστάσεις. Αρκεί να αισθανόμαστε ότι ο Χριστός συμπορεύεται, αίρει τα φορτία μας αν Τον εμπιστευτούμε, ότι η Εκκλησία είναι το σπίτι στο οποίο καλούμαστε να ξαποσταίνουμε στη ζωή, ότι δεν υπάρχει αυτόματη και μαγική αναίρεση της αμαρτίας, αλλά αγώνας αγάπης, υπέρβασης του εαυτού μας και νέου ξεκινήματος, καινής κτίσης, κάθε στιγμή. Κι ας αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες ότι είμαστε άτρωτοι, ότι δεν θα θλιβούμε, δεν θα δοκιμαστούμε, δεν θα ταπεινωθούμε. Οι άγιοι που προπορεύτηκαν και προπορεύονται μάς δείχνουν ότι η ελπίδα είναι ο Χριστός και δεν θα χαθούμε.
π. Θεμιστοκλής ΜουρτζανόςO AΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Νίκην έστησας, κατά της πλάνης, νίκης είληφας, άφθαρτον γέρας, επαξίως Νικήτα φερώνυμε, συ γαρ νικήσας εχθρών την παράταξιν, διά πυρός τον αγώνα ετέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8.34).
Χθές η Εκκλησία μας εόρτασε την παγκόσμιο ύψωση του τιμίου και ζωοποιου Σταυρού· και σήμερα, Κυριακή μετά την Υψωση, μας υπενθυμιζει με το ευαγγελικό ανάγνωσμα τη σημασία του Σταυρού στη ζωή μας. Διότι μπορεί ο Χριστός να ανήλθε στον σταυρό για τη σωτηρία μας, μπορεί ο Σταυρός του να αποτελεί σύμβολο δυνάμεως και ελπίδος για όσους πιστεύουν σ᾽ Αυτόν, όμως δεν αρκεί μονο η θεωρητική πιστη, χρειάζεται και η πρακτική απόδειξή της. Και αυτή γίνεται με τον τρόπο που μας υποδεικνύει ο Χριστός στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, λέγοντας: «Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησασθω εαυτον και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
Τα λόγια του Χριστού δεν είναι μόνο μία προσκληση, είναι ταυτοχρονα και ο καθορισμος τριών προϋποθεσεων που τίθενται προκειμένου να αποδείξει ο άνθρωπος την πίστη του και να οικειωθεί τη σωτηρία και τη λύτρωση που του προσέφερε ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου που επιλέγει αυτόν τον δρόμο. Ο Χριστός είναι σαφής. Κανείς δεν είναι αναγκασμένος να τον ακολουθήσει. Κανείς δεν πιέζεται και κανείς δεν εκβιάζεται. «Όστις θέλει». Μόνο όποιος θελει μπορεί να τον ακολουθήσει.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η αρνηση του εαυτού μας. «Απαρνησασθω εαυτόν». Ο,τι μας κρατά δεσμίους με τις συνήθειες και τα παθη μας, ο,τι μας δένει με τα γήινα και τα εγκοσμια, ο,τι δυσκολευομαστε να το αποχωρισθούμε, ακόμη και εάν δεν είναι κακό, ακόμη και εάν δεν είναι εφάμαρτο, δεν είναι συμβατό με την απόφασή μας να ακολουθήσουμε τον Χριστο.
Πολλές φορές εμείς οι ανθρωποι νομίζουμε ότι μπορούμε να τα συνδυασουμε όλα. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας όπως μας αρέσει, όπως μας ευχαριστεί και ταυτόχρονα να είμαστε μέλη της Εκκλησίας, να θεωρούμε ότι ζούμε την εν Χριστώ ζωή. Όμως ο Χριστος το διευκρινίζει: όσοι τον ακολουθούν πρεπει να είναι απόλυτα αφοσιωμένοι σε Εκείνον· να μην λοξοδρομούμε, να μην αλλοιθωρίζουμε, γιατί διαφορετικά δεν είναι δυνατον να τον ακολουθήσουμε· δεν ειναι δυνατόν να δουλεύουμε «δυσί κυρίοις».
Εάν θέλουμε, λοιπόν, πράγματι να ακολουθήσουμε τον Χριστο, τοτε θα πρέπει να απαρνηθούμε κατά το δυνατό τον εαυτο μας, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες του κοσμου και να προσηλωθούμε στον Χριστο, τον οποίο δεν θα πρέπει να χάσουμε από τα μάτια μας καθ᾽ όλη την επίγεια πορεία μας.
Βέβαια η απάρνηση του εαυτού μας, που ζητα ο Χριστός, δεν είναι μία στιγμιαία απόφαση ή πράξη, είναι ένας διά βίου αγώνας, τον οποίο θα πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά. Και απαιτείται, διότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην τρίτη προϋπόθεση, η οποία είναι να σηκώσουμε τον σταυρο μας.
«Αράτω τον σταυρόν αυτού», ζητα ο Χριστός από όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν. Δεν γινεται, λοιπόν, να ακολουθούμε τον Χριστο χωρίς να σηκώνουμε τον σταυρο μας. Δεν γινεται να ακολουθούμε τον Χριστό χωρίς κοπο και χωρίς θυσίες, χωρίς δυσκολίες και χωρις δάκρυα. Διότι κανενας σταυρός δεν ειναι ανώδυνος, κανένας σταυρός δεν είναι ελαφρυς· και γι᾽ αυτό ο Χριστος θετει ως προϋποθεση για να σηκώσουμε τον σταυρό μας την αρνηση του εαυτού μας. Μόνο όταν είμαστε αποδεσμευμένοι από αλλα βάρη, θα μπορέσουμε να άρουμε τον σταυρο μας. Διαφορετικα δεν θα αντέξουμε το βάρος του και θα λυγίσουμε και θα εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Και ο στόχος μας είναι να φθάσουμε στο τέλος, να φθάσουμε στον σκοπό μας.
Ας αγωνιζόμαστε, αδελφοί μου, για να εκπληρώνουμε αυτές τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Χριστός, ώστε να αίρουμε και εμείς τον σταυρό μας με υπομονή και να φθάσουμε στον προορισμό μας ενωμένοι μαζί του για να απολαύσουμε την αιωνία ζωή που Εκείνος μας χαρισε με τη σταυρική του θυσία.
ΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ Η ΑΞΙΝΑ
«Ὁ βυθῷ κολπωσάμενος, τέμνουσαν ἀνέδωκεν Ἰορδάνης ξύλῳ, τῷ Σταυρῷ καί τῷ Βαπτίσματι, τήν τομήν τῆς πλάνης τεκμαιρόμενος» (Τροπάριο από την Δ’ Ωδή του Κανόνος του Όρθρου της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού)
«Ο Ιορδάνης ποταμός την αξίνα, που δέχτηκε στα βάθη του, τη επανέφερε θαυματουργικά με το ξύλο που έριξε ο προφήτης Ελισσαίος, προεικονίζοντας έτσι τον Σταυρό και το Βάπτισμα, που εξάλειψαν την πλάνη των ειδωλολατρών» (μετάφραση Ανθούσης Μοναχής)
Γεμάτη είναι η υμνογραφία της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού από προτυπώσεις του ξύλου της ζωής στην Παλαιά Διαθήκη. Μια από τις λιγότερο γνωστές είναι αυτή που περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Βασιλειών Δ’». Οι υιοί κάποιων προφητών πήγαν μαζί με τον προφήτη Ελισσαίο, τον μαθητή και διάδοχο του προφήτη Ηλία, στον Ιορδάνη ποταμό, για να κόψουν ξύλα για κάποιες καλύβες που θα κατασκεύαζαν. Ενώ όμως έκοβαν τα ξύλα, η σιδερένια αξίνα από το τσεκούρι ενός βγήκε από το ξύλο και έπεσε στον ποταμό, με αποτέλεσμα να βουλιάξει. Τότε ο προφήτης Ελισσαίος έκοψε ένα ξύλο και το έριξε στον Ιορδάνη ποταμό. Το ελαφρύ ξύλο που κανονικά θα έπρεπε να επιπλέει, πήγε στον βυθό του ποταμού, βρήκε την σιδερένια αξίνα, ενώθηκε μαζί της σαν να μεσολάβησε ανθρώπινο χέρι και ανέβηκε ως ένα νέο τσεκούρι στην επιφάνεια του Ιορδάνη. Το όλο θαυμαστό γεγονός προτυπώνει τον Τίμιο Σταυρό. Η αξίνα που κόβει, προεικονίζει τον αφανισμό της πλάνης των ειδώλων που θα έφερνε ο λόγος του Χριστού και της πίστης, το ξύλο που έριξε ο Ελισσαίος στον ποταμό προεικονίζει τον Τίμιο Σταυρό, καθώς επάνω του ο Χριστός σταυρώνεται και σώζει τον άνθρωπο, και ο Ιορδάνης ποταμός προεικονίζει το άγιο Βάπτισμα, διά του οποίου οι άνθρωποι εντασσόμαστε στην Εκκλησία, ακολουθούμε το Ευαγγέλιο, τον λόγο και το παράδειγμα ζωής του Χριστού και των αγίων μας, και κάθε στιγμή είμαστε έτοιμοι να δώσουμε λόγο παντί τω αιτούντι περί της εν ημίν ελπίδος.
Αυτή η πολύ όμορφη εικόνα προϋποθέτει και την παρουσία ανθρώπων που θέλουν να κατασκευάσουν έναν νέο κόσμο, μια γειτονιά αγάπης, όπως οι υιοί των προφητών τις ξύλινες καλύβες. Αυτοί είμαστε οι χριστιανοί, που καλούμαστε να ζήσουμε τη χαρά της νέας ζωής μέσα από τον κόπο και τον πνευματικό αγώνα εις βάρος της πλάνης του πονηρού, της δύναμης του κακού που αντιστέκεται, με όπλο την αγάπη, το μοίρασμα, την αλήθεια. Και θα έρθουν στιγμές που θα βουλιάξουμε στη ζωή, από το κύμα του κακού, των ανθρώπινων επιθυμιών, της ανημπόριας μας να παλέψουμε με προσοχή. Θα έρθουν στιγμές που θα χρειαστεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η έξοδος από τον βυθό της απόγνωσης έρχεται διά του σταυρού, δηλαδή διά της αποφάσεως να μπούμε μέσα στον κόσμο, μέσα στο νερό και να φτάσουμε μέχρι τον βυθό, αναζητώντας τον Χριστό, το Ευαγγέλιο, την αλήθεια. Ακόμη κι αν οι άλλοι είναι παρατηρητές του αγώνα μας, ακόμη κι αν κάποιες στιγμές αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διότι όλα βουλιάζουν και τα όπλα μας είναι ανίσχυρα, το σημείο του σταυρού είναι η υπόμνησή μας ότι ακόμη και στην ήττα, υπάρχει ο Θεός διά του προφήτου, διά της Εκκλησίας, που μας δείχνει τον σταυρό, αυτόν που φαίνεται να βουλιάζει, αλλά, στην πραγματικότητα, ενώνει με τον λόγο της αγάπης και της αλήθειας τους κόπους μας.
Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια υπόμνηση σε όλους μας ότι η αληθινή ωραιότητα της πίστης μας δεν είναι η βεβαιότητα της δικαίωσης, της λάμψης, του θριάμβου, αλλά η ταπεινότητα της ήττας χάριν της αγάπης, του απλώματος των χεριών, ακόμη κι αν κανείς δεν τα ακουμπήσει, η άρνηση της θεοποίησης των επιθυμιών και η πρόταξη της εμπιστοσύνης στον Νικητή του θανάτου. Και ας μην ξεχνούμε ότι όταν βρέθηκε από την Αγία Ελένη ο Τίμιος Σταυρός, γιάτρεψε μια βαριά ασθενή γυναίκα. Και ήταν αρκετό να τον βλέπουν οι πιστοί και να προσεύχονται με την πιο μικρή και ζεστή προσευχή: το «Κύριε ελέησον», για να παίρνουν χάρη και δύναμη, να συνεχίζουν το έργο της οικοδόμησης της μικρής ή μεγάλης κοινότητας που είναι η Εκκλησία, η συνάντηση, η πορεία που με τον Χριστό νικά τον θάνατο!
Χρόνια πολλά και καλά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
14 Σεπτεμβρίου 2024
Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου ΣταυρούΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
~ Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας
«Μέσα στον Σταυρό του Χριστού, έχουμε μία ανακεφαλαίωση όλης της διδασκαλίας του Ευαγγελίου.
Σταυρώθηκε ο Χριστός, και ο Σταυρός Τον οδήγησε στην Ανάσταση. Χριστός χωρίς Σταυρό δεν εννοείται.
Αν βγάλουμε τον Χριστό από τον Σταυρό, παύει να είναι Χριστός, που σώζει.
Κι αν βγάλουμε από την ζωή του Χριστιανού την εσταυρωμένη ζωή, πλέον έχουμε εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό, αδύνατο να μας εξυψώσει ηθικά και πνευματικά σε σφαίρες πνευματικές και άγιες.
Όποιος γνωρίσει καλά αυτό το νόημα, αυτό το μήνυμα, όποιος το πιστέψει και το ακολουθήσει, γίνεται αληθινός, γνήσιος μαθητής και δούλος του Χριστού. Ο Χριστός για μας είναι το τέλειο υπόδειγμα, το οποίο καλούμαστε να αντιγράψουμε και να μιμηθούμε».
ΠΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΧΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ!
Πόση μεγάλη δύναμη έχει ο σταυρός! Γιατί βέβαια πάνω του είναι ο Σταυρωμένος Χριστός.
Γι’ αυτό και τίποτα πιο ακριβό από το βαπτιστικό σου σταυρό δεν υπάρχει! Εκείνος είναι ευλογημένος στο όνομά σας, και να μην τον δίνετε σε κανέναν άλλον. Δεν κάνει να βγάλετε ούτε για μια στιγμή αυτόν το σταυρό. Ούτε όταν κάνετε μπάνιο, με την αιτιολογία ότι το βρώμικο νερό θα χύνεται πάνω στο σταυρό. Και τι να κάνουμε; Ίσα ίσα το νερό καθαρίζει το σταυρό. Χωρίς αυτόν μπορεί να σας χτυπήσει το κακό!
-Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει. Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό.
Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.
–Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα άγια Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ. Αν δεν θέλεις να προκαλέσεις σύγχυση σ’ όσους σε βλέπουν αλλά δεν σε κατανοούν, τότε μπορείς να σχηματίσεις το σημείο του σταυρού με τα μάτια σου.
–Μια μέρα κάποιος έδωσε ένα μήλο σε έναν πιστό κι εκείνος αμέσως το έφαγε. Κι ο Γέροντας τον μάλωσε:
-Πόσο εύκολο είναι να σε καταστρέψουν! Κι άγγελος να σου το έδινε, έπρεπε πρώτα να το σταυρώσεις.
Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα:
-Όταν χασμουριόμαστε, τι συμβαίνει; Τι μεταδίδεται;
–Όταν χασμουριέσαι, είναι καλό. Όμως πρέπει να σταυρώσεις το στόμα σου. Το τι ακριβώς συμβαίνει και τι μεταδίδεται δεν έχω δικαίωμα να σου αποκαλύψω. Δεν κάνει. Είναι μυστήριο.
ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15/09/24-ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Η' 34-Θ'1
Πρωτ. Τρύφωνα Παπαγιάννη
Πρωτότυπο Κείμενο
Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με, καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
Νεοελληνική Απόδοση
Είπε
ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του,
ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει
τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και
εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος,
αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει
ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη
γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία
μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη
λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε
ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που
βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται
δυναμικά η βασιλεία του Θεού».
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15/09/24-ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β' 16-20
Πρωτ. Φίλιππου Φιλίππου
Πρωτότυπο Κείμενο
Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἄρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.
Νεοελληνική Απόδοση
Αδελφοί, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χρίστο, βρεθήκαμε να είμαστε και εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ότι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο τον νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου.
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ
Ο πνευματικός νόμος πάντα λειτουργεί.
Μπορεί οι ανθρώπινοι νόμοι πολλές φορές να μην αποδώσουν δικαιοσύνη, αλλά ο πνευματικός νόμος αργά ή γρήγορα θα αποκαταστήσει τον αδικημένο, θα τιμωρήσει τον άδικο, θα υψώσει τον ταπεινό, θα συντρίψει τον υπερήφανο…
Όλα καταγράφονται στον ουρανό.
Η αλήθεια και το ψέμα.
Η ειλικρίνεια και η εξαπάτηση.
Η αγαθότητα και η πονηρία.
Η μετάνοια και η αμετανοησία.
Τα φανερά και τα κρυφά.
Τα κίνητρα των πράξεών μας και οι λογισμοί μας.
Γι’αυτό και ο πνευματικός νόμος είναι αλάνθαστος.
Γιατί έχει νομοθέτη τον Θεό και όχι έναν θνητό άνθρωπο.
Και μακάρι εάν σφάλαμε κάπου, να «πληρώσουμε» το τίμημα εδώ στην γη, μπας και καταλάβουμε τι έχουμε κάνει και μετανοήσουμε, παρά να ζήσουμε ατιμώρητοι και πάμε στην αιώνια ζωή με το βάρος της αμαρτίας μας.
Και εάν έχουμε καταφέρει να ξεγελάσουμε τους ανθρώπους και νομίζουμε ότι τους έχουμε επιτυχώς εξαπατήσει, μην γελιόμαστε και νομίζουμε ότι δεν θα βρούμε μπροστά μας τα λόγια και τα έργα μας…
Ακόμα όμως και τα καλά που κάνουμε, η ταπείνωση που δείχνουμε και όλα τα θεάρεστα έργα μας, θα τα βρούμε μπροστά μας, θα καρποφορήσουν ευλογίες στην ζωή μας, αλλά και το κυριότερο θα γίνουν ουράνια στεφάνια στην αιωνιότητα.
Τίποτα δεν πάει χαμένο…
Ο πνευματικός νόμος όπως λειτουργεί για να παιδαγωγήσει τον αμαρτάνοντα, αντίστοιχα λειτουργεί και για να επιβραβεύσει και τον ενάρετο άνθρωπο.
Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταύρου: Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του Αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.
Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.
Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2024
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΛΗΘΗΚΑΜΕ;
«Αλίμονό μας που δεν γνωρίζουμε την ψυχή μας, ούτε για ποια πολιτεία κληθήκαμε και που θεωρούμε ότι τάχα είναι κάτι αυτή η ζωή της ασθενείας και η ζωώδης κατάστασή μας και ο κόσμος και οι δοκιμασίες του και οι κακίες του και οι ανέσεις του» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί στην Εκκλησία θαυμάζουμε τη ζωή των μοναχών. Αισθανόμαστε μία έλλειψη Θεού στην κοσμική μας καθημερινότητα, στις μέριμνές μας, στην απίστευτα γοργή κατανάλωση του χρόνου, σε μια πραγματικότητα που έχει βάλει ως κύριο σκοπό της να μη μας αφήσει να πλήξουμε. Και όταν επισκεπτόμαστε ένα μοναστήρι, εκεί αισθανόμαστε μια διαφορετική προσέγγιση του χρόνου, των προτεραιοτήτων, του νοήματος της ζωής. Μπορεί να μην έχουμε κληθεί οι πολλοί για έναν τέτοιο δρόμο, ωστόσο θα θέλαμε ένα μικρό διάλειμμα εντός του, για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε, έχοντας νοσταλγία για την μόνιμη και αληθινή πατρίδα μας, τον ουρανό. Όμως γιατί δεν κληθήκαμε για έναν τέτοιον δρόμο; Είναι μόνο οι δυσκολίες του ή η απάρνηση του βίου των πολλών που κατά τη γνώμη τους είναι η προϋπόθεση της ευτυχίας; Ή, μήπως, κάθε δρόμος έχει τη ευλογία του, μαζί με τους σταυρούς του, αρκεί να αναζητούμε τον Θεό, όπου κι αν πορευόμαστε;
Ο ασκητικός λόγος μάς υπενθυμίζει ότι το κύριο χαρακτηριστικό της εκκοσμικευμένης ζωής είναι η άνεση. Άνεση σημαίνει θαλπωρή της σαρκός, δηλαδή η επιδίωξη όχι απλώς της κάλυψης των κύριων αναγκών για επιβίωση, αλλά η εκζήτηση της ηδονής σ’ αυτές με ένα αίσθημα αυτάρκειας. Δεν μου αρκεί να τρώω ένα νόστιμα μαγειρεμένο φαγητό. Θέλω να το δοκιμάσω σε όλες τις πτυχές του, διότι δεν αναζητώ την αγάπη που το έφτιαξε, αλλά την ευχαρίστηση να το απολαύσω. Έτσι, πορεύομαι σε εστιατόρια ή σε ταχυφαγεία, χωρίς να γνωρίζω αυτόν που παρασκευάζει το φαγητό, αρκεί να μου αρέσει. Έχει εκλείψει η σχέση με εκείνον που παλεύει για κάτι και μας νοιάζει μόνο το αποτέλεσμα που μπορούμε να καταναλώσουμε. Γι’ αυτό και η εκζήτηση της άνεσης. Δεν μας αρκεί το λιτό, το απλό, το όμορφο, αλλά θέλουμε το ξεχωριστό.
Και πώς να περάσεις από το σώμα στην ψυχή στη συνέχεια ή ταυτόχρονα; Πώς να συμπονέσεις τον άλλον ή να τον νιώσεις, αφού έχεις μάθει ο εαυτός σου να είναι θεός και τα πάντα; Βγάζεις κακία και εισπράττεις κακία. Και οι δοκιμασίες γίνονται αφορμή όχι μετανοίας, αλλά θυμού για τον κόσμο, τον συνάνθρωπο, τον Θεό, κάποτε τον εαυτό μας που δεν καταφέρνει να είναι τόσο ισχυρός, να αξιοποιεί τα όποια μέσα του πολιτισμού, για να μπορέσει όχι μόνο να ζήσει, αλλά να κυριαρχήσει. Πώς να συγχωρέσεις λοιπόν ή να ανεχτείς ή να αντέξεις;
Ο ασκητικός λόγος μάς θέτει ένα ερώτημα: «για ποια πολιτεία κληθήκαμε;». Δεν είναι ο μοναχισμός ο μόνος δρόμος, αλλά κάθε δρόμος του ανθρώπου, όταν έχει σκοπό την αγάπη, την αιωνιότητα, τη σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο, γίνεται πορεία προς την πολιτεία της βασιλείας του Θεού. Αρκεί να γνωρίσουμε την ψυχή μας. Να αποφασίσουμε ότι πλαστήκαμε από τον Θεό, για τον Θεό και τον συνάνθρωπο και να νικήσουμε τον θόρυβο του αλαλάζοντος «εγώ», που έχει πάντα δίκιο και πρέπει να απολαμβάνει. Τα υπόλοιπα είναι κλήσεις που γίνονται στάσεις για να ενισχυθεί ή και να καταστραφεί το νόημα. Αν τα πάντα είναι Χριστός, τότε εκεί κάθε ευλογία.
π. Θεμιστοκλής ΜουρτζανόςΟΙ ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΚΑΙ Η ΚΡΥΠΤΟ-ΑΓΙΟΤΗΤΑ!
Στην έρημο ήταν ο αββάς ο Γέροντας δηλαδή αλλά ήταν και η Αμμάς η Μητέρα (αμμά=μαμά αυτή η κοινή αλήθεια της συνήχησης στις γλώσσες είναι καταπλητική) από όπου το Γεροντικόν αλλά εξού και το Μητερικόν..
Το Μητερικόν βρίθει από Ανώνυμες Αγίες που ασκήτεψαν στις εσχατιές και βάθη της ερήμου αθέατες φιγούρες της υψηλής πνευματικότητας. Γι αυτό και σημειώνονται εύστοχα ως Ανώνυμη Α , Β ….και ούτω καθεξής 25 Ανώνυμες αναφέρονται. Έγκλειστες, αόρατες, σαλές μονάστριες… που έδρασαν κυρίως 9ο και 10 αι μ.Χ σε Αίγυπτο Παλαιστίνη Συρία στην έρημο.
Πολλές ασκήθηκαν ως άνδρες μοναχοί με ονόματα ανδρικά καλογερίστικα
και αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του φύλου τους μόνο κατά την κοίμηση τους όπως η Αγ Αθανασία από την Αντιόχεια κατά κόσμον συμβία του Αγ Ανδρόνικου. Αυτές σαρκάζουν την τρανσομανία των ημερών μας .. Αυτές άλλαξαν τον ενδυματολογικό κώδικα για ν΄αγιάσουν….φόρεσαν το ανδρικό χιτώνιο του αόρατου πολέμου και ρίχθηκαν στη πιο δύσκολη μάχη.. ένας καλώς νοούμενος γυναικείος ασκητικός φεμινισμός.. Ασκητικός ”φεμινισμός” διεκδίκησαν ίσα δικαιώματα άσκησης στην εμπειρική θεολογία.
Κάποιες διαβίωσαν ως αμμάδες κανονικές της ερήμου που αξιώθηκαν εξαίσια και θαυμάσια όπως μια Ανώνυμη που επί 60 χρόνια ασκήθηκε στο κελί της δεν την είδε ποτέ κανείς και λίγο πριν την κοίμηση της είχε μια θεωρία με τον Μάρτυρα της περιοχής και τέλος προγνώρισε το θάνατό της και χωρίς να ασθενήσει ετελειώθη αλλά και παραδόξως ειρηνικά αυτο-ενταφιάστηκε ”εαυτήν ενταφιάσασα”..
Αξιώθηκαν θεωρίες αφού πέτυχαν το ”μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν ότι αυτοί τον Θεόν όψονται” καθώς ” ἔθηκε τὸν ὀφθαλμὸν αὐτοῦ ἐπὶ τὰς καρδίας αὐτῶν δεῖξαι αὐτοῖς τὸ μεγαλεῖον τῶν ἔργων αὐτοῦ.. ἵνα διηγῶνται τὰ μεγαλεῖα τῶν ἔργων αὐτοῦ.”Σοφ. Σειρ. 17,8
Μια Ανώνυμη έγκλειστη σε τάφο ασκήθηκε για δεκαετίες επικοινωνούσε μόνο από μια οπή και είχε οσιακό τέλος. Πήρε αυτή την απόφαση γιατί σκανδάλισε με την ομορφιά της έναν νέο που τη ζήτησε. Άλλη με τη χτένα του αργαλειού έβγαλε τα μάτια της γιατί τα πόθησε κάποιος.
Άλλη έγινε αόρατη για χρόνους πολλούς στην έρημο αυτή τους έβλεπε όλους οι άλλοι δεν μπορούσαν να τη διακρίνουν και φάνηκε μόνο λίγο πριν την κοίμηση της.
Άλλη έφυγε από την κοσμική ζωή όταν την πόθησε κάποιος για να μην βλάψει τη ψυχή του.. Έζησε χρόνια και χρόνια με τα φασόλια ή μπιζέλια που είχε σε ένα καλαθάκι όταν πρωτόγινε αναχωρήτρια. Έζησε το θαύμα του πολλαπλασιασμού άρτων και ιχθύων.
Μερικές τις έτρεφαν τα κοράκια που τους έφερναν τα χρειαζούμενα για την επιβίωση τους σαν τον Προφήτη Ηλία.
Μια από τις κρυπτο-αγίες της ερήμου ήταν σαλή.
Οι μοναχές την εύρισκαν να κοιμάται τα μεσημέρια μεθυσμένη ( μεθύστρια εστί) σε λήθαργο στο λιθόστρωτο της μοναστηριακής αυλής και τις νύχτες έξω από τα αφοδευτήρια και η ηγουμένη είχε το δίλλημα να την αποβάλει από τη μονή ή να την κρατήσει. ήταν τότε που κατά θεία παραχώρηση διορατικός αββάς επισκέφθηκε τη μονή και έγινε μέτοχος του προβλήματος. Παραμόνεψε τη νύχτα όταν η αδελφότητα ησύχαζε και την είδε να σηκώνεται και να προσεύχεται ολονύκτια με έπαρση χειρών… Όταν το αποκάλυψε στην ηγουμένη πρώτον η σαλή έφυγε από τη μονή και η ηγουμένη οίκτιρε εαυτόν γιατί την είχαν τόσο κακολογήσει …. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσους κρυπτο-αγίους έχει ”τω Θεώ τω γινώσκοντι μόνω πόσους κρυπτούς έχει δούλους’‘.. Κατά το «μη κρίνετε κατ΄ όψιν, αλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. ζ)
Η Αγία Θωμαίς αγίασε στην έρημο αν και δεν ήταν ασκήτρια.
Εδώ υπήρξε μια θεαματική ανατροπή. Ήταν η 18χρονη γυναίκα του γιου του αββά που ήταν ψαράς. Όταν αυτός μια μέρα πήγε στ΄ανοιχτά ο αββάς ρίχτηκε στη νύφη του. Εκείνη αρνήθηκε να υποκύψει και είπε καλύτερα να μ’ έκοβες στα δυο παρά να υποστώ αυτή την ατίμωση. Με το σπαθί του γιου του την έκοψε στα δυο ο θερμόαιμος αββάς αλλά αμέσως τυφλώθηκε. Όταν ανακαλύφθηκε το γεγονός οι αββάδες της ερήμου διέταξαν να θαφτεί με τιμές μιας αμμάς η κόρη μάρτυρας..
Το ρεζουμέ.. Η ουσία δεν βρίσκεται στο περίβλημα αλλά στο περιεχόμενο δεν είναι στο σχήμα σύμβολο αλλά στον καρδιακό πυρήνα της ύπαρξης δεν έχει να κάνει με αξίωμα και θέση αλλά με το εσώρασο της ψυχής..
Αλλά η πιο μεγάλη Αμμάς ήταν η ίδια η έρημος..που εξέθρεψε πνευματικά τόσες ανεξίτηλες προσωπικότητες του ασκητισμού…
ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΟΧΗ,ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Ο Χριστός την αγάπη προς τον εαυτό μας την πήρε για μέτρο της αγάπης μας για τους ανθρώπους και για τον Θεό. “Όπως αγαπάς τον εαυτό σου”, λέει ο Χριστός, “να αγαπάς και τον πλησίον”.
Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη προς τον εαυτό τους, γρήγορα θα είχαν και χριστιανική αγάπη προς τους φίλους τους και προς τους εχθρούς τους. Αλλά αυτή η βασική αγάπη των ανθρώπων -η αγάπη προς τον εαυτό μας- ακόμα πλειοψηφεί ως ζωώδης, εγωιστική, αδηφάγα, ακάθαρτη, οπότε και κάθε άλλη αγάπη, βασιζόμενη σε τέτοια αγάπη είναι ομοίως τέτοια.
Όμως, θα έρθει μια καλύτερη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα αγαπιούνται περισσότερο με το πνεύμα και την αλήθεια, και λόγω του πνεύματος και της αλήθειας, και θα έχουν αληθινή αγάπη τόση όση είναι σήμερα η ψευδής αγάπη.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι συνεργάτης στην συγκέντρωση πλούτου και την απόλαυση αυτού του κόσμου. Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής.
Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει. Η αγάπη με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί στην αυτοκτονία. Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή θα φέρει μαζί της και την αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη ζωή.
O AΓΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Δικαιοσύνης διαπρέπων τοις έργοις, τον φωτισμόν της ευσεβείας εδέξω και αποστόλων σύμπονος εδείχθης αληθώς, τούτοις κοινωνήσας γαρ, δι’ ενθέων καμάτων του Χριστού την σάρκωσιν ανέκραξας πάσι, μεθ’ ων δυσώπει σώζεσθαι ημάς τους σε τιμώντας, παμμάκαρ Κορνήλιε.
Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2024
ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ...ΠΑΜΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ...
Χάσαμε το μέτρο…. Στην αγωνιώδη προσπάθεια να εξασφαλίσουμε το μέλλον. Χάσαμε το μέτρο….
Τρέχουμε κάθε μέρα από το πρωί για να προλάβουμε, να προλάβουμε….
Για να γυρίσουμε το βράδυ στο σπίτι και να ετοιμάσουμε τα σχέδια μας για την επόμενη….
Γιατί είναι οι υποχρεώσεις πολλές…. Για να τρέξουμε, και να προλάβουμε ξανά….
Οι δικοί μας άνθρωποι, ενέχουν θέση συνεργάτη….
Η ερωτική μας ζωή, η επικοινωνία μας, η βόλτα μας, είναι ιστορίες -όνειρα θερινής νυκτός- που έχουν παρέλθει προ πολλού….
Ο καφές με τους φίλους μας έγινε, εσπρεσσάκι στο δρόμο για τη δουλειά μας.
Το οικογενειακό τραπέζι κατέληξε να είναι μισοφαγωμένο σάντουιτς σε ένα συρτάρι γραφείου, ή στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου.
Τα βράδια μας, περιγράφονται άψογα με τα πρησμένα από το τρέξιμο της ημέρας πόδια, ακουμπισμένα πάνω σε ένα τραπεζάκι και εμάς να έχουμε γείρει προς τα πίσω το κεφάλι παραπονούμενοι.
Οι Κυριακές μας, ημέρα γιορτινή, οικογενειακή, ημέρα που άλλοτε ήταν συνδεδεμένη με τον ήχο της καμπάνας το πρωί, και με τον χρόνο με τους ανθρώπους μας το μεσημέρι, δε μοιάζει σε τίποτα πλέον με τον νωχελικό, άπληστο ύπνο μας, προκειμένου να φορτίσουμε μπαταρίες, για να μπορούμε να ξανατρέξουμε από Δευτέρα….
Χάσαμε το μέτρο…
Δεν είναι ούτε η Κατάθλιψη, ούτε οι Κρίσεις Πανικού…
Χάσαμε το μέτρο.
Πάμε απ’ την Αρχή…
ENA EΘΝΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ,ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ
Στρατής Μυριβήλης
«Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο αιώνας που περνάμε είναι ένας αιώνας ακατανοησίας. Αν ήμουνα ιστορικός, θα τον ονόμαζα «Αιώνα του Βαβέλ».
Oι άνθρωποι έχουν μπερδέψει το νόημα των λέξεων, που επί πολλούς αιώνες εξέφραζαν μιαν ορισμένη έννοια και δεν γίνεται πια να συνεννοηθούν.
Όλοι κουβαλάμε πέτρες για τον νέο πύργο της Βαβέλ, που είναι ο μηχανικός πολιτισμός μας. Μεγαλοφυής και θρασύς πολιτισμός, που χτίζει τον πύργο του ενάντια στο Θεό. Τον πύργο τον πελώριο και τρομερό, που είναι έτοιμος να σωριαστεί πάνω στα υπεροπτικά κεφάλια των κτητόρων του, και όλοι ακούμε από τώρα να τρίζουν τα ατσαλένια θεμέλια του.
Ζούμε σε μιαν εποχή φουρτουνιασμένη από γεγονότα, ιδέες και πράξεις αντιφατικές, που συνταράζουν την ανθρώπινη ψυχή και την γιομίζουν πότε με φρίκη και πότε με αυτοθαυμασμό. Η ζωή και η ευτυχία των ανθρώπων είναι πια έρμαιο και παιχνίδι στα χέρια των φοβερών δυνάμεων, που ο ανθρώπινος νους αποσπά μια προς μια από το απέραντο μυστήριο της Δημιουργίας του Θεού, και στο τέλος τις εξαπολύει ενάντια στην ίδια του την ύπαρξη.
Μέσα σ’ αυτή τη θύελλα του πνεύματος, του ατσαλιού και του αίματος, κάθε άτομο, όπως και κάθε έθνος, αγωνίζεται με όλα τα μέσα που διαθέτει να κρατηθεί όρθιο, να μην σαρωθεί από τον ανεμοστρόβιλο, να μην πέσει. Γιατί αλίμονο αν πέσει. Ξέρει τώρα πως από πάνω του θα περάσει ολόκληρη η αγέλη των έξαλλων ανθρώπων και των απάνθρωπων μηχανών, και θα τον λιώσει. Θα τον εξευτελίσει πρώτα ως το τελευταίο όριο της αντοχής του, και στο τέλος θα τον εξαφανίσει.
Όμως ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά και με το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται πιο σίγουρα, πιο τελειωτικά, με το χάσιμο της ψυχής του, της ψυχής του της ατομικής, της ψυχής του της ομαδικής.
Χάνω την ψυχή μου θα πει: χάνω την ουσιαστική μου ύπαρξη.
Χάνω την αίσθηση της ατομικής μου τέλειας ψυχοπνευματικής σύνθεσης, που αποτελεί ένα μόριο από την μεγάλη, την πλατειά κοινωνική και εθνική σύνθεση, από την οποία αντλώ και ανανεώνω αδιάκοπα τα φυσιογνωμικά στοιχεία του πνεύματος μου και της ψυχής μου. Kαι αυτή η εθνική φυλετική ιδιομορφία της ψυχής μου είναι ακριβώς εκείνη που με εντάσσει φυσιολογικά μέσα στην πανανθρώπινη κοινωνική σύνθεση.
Αλλά για να μη χάσω τον εαυτό μου, πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Το «γνώθι σαυτόν» είναι η πλουταρχική πηγή της γνώσεως. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η βάση της γενικής παιδαγωγικής προσπάθειας Έθνους, του οποίου εντολοδόχος είναι το Kράτος και η Εκκλησία. Όργανα γι’ αυτή την συνειδητοποίηση είvαι το Υπουργείο Παιδείας, ο Κλήρος, ο Τύπος, ο καλλιτέχνης που εκφράζει την εθνική ψυχή και ολόκληρη η τάξη των διανοουμένων, που είναι υπεύθυνη για την πνευματική συγκρότηση του λαού.
Για να γνωρίσουμε τον Ελληνικόν εαυτό μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται η ψυχοπνευματική μας προσωπικότητα. Από πού ερχόμαστε. Πώς φτάσαμε να είμαστε εδώ που είμαστε. Ποιες είvαι oι δυνάμεις και οι αδυναμίες μας. Kαι πού πηγαίνουμε. Κατά πού μας οδηγεί η πολιτιστική ροπή, που κυβερνά τούτο το έθνος, αμετάκλητα, δίχως παρέκκλιση, επί τρεις χιλιάδες χρόνια. «
ΟΙ 5 ΠΙΟ "ΑΧΟΡΤΑΣΤΕΣ" ΛΕΞΕΙΣ...
Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα,
για να πείτε την ευχή.
Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια
όταν έχεις θείο έρωτα.
Όπου βρίσκεσθε,
σε σκαμνί,
σε καρέκλα,
σε αυτοκίνητο,
παντού,
στο δρόμο,
στο σχολείο,
στο γραφείο,
στη δουλειά,
μπορείτε να λέτε την ευχή, το
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»,
απαλά,
χωρίς πίεση,
χωρίς σφίξιμο.
Να μη δένεσθε με τον τόπο.
Το παν είναι ο έρωτας στον Χριστό.
Άμα η ψυχή σας επαναλαμβάνει
με λατρεία,
με πόθο,
τις πέντε λέξεις,
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
δεν χορταίνει.
Είναι λέξεις αχόρταστες!
Σ’ όλη σας τη ζωή να τις λέτε.
Κρύβουν τόσους χυμούς!
|Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης