Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πώς να ζουν πραγματικά…

Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πώς να ζουν πραγματικά. Περνούν τη ζωή σαν ρομπότ, βιαστικοί, κουρασμένοι, αποκομμένοι από την πιο πολύτιμη ουσία: τον χρόνο.

Θυσιάζει την οικογένειά του για ένα επιπλέον σεντ. Πουλάνε την υγεία τους για μια καριέρα. Χάνουν την ησυχία τους για τα φαινόμενα.

Δεν είναι πια ευτυχισμένοι… απλώς προσποιούνται την ευτυχία. Αναβολή ονείρων. Αναβάλετε τις χαρές. Αναβολή της ζωής. Όλα αυτά με την ελπίδα ότι ένας τραπεζικός λογαριασμός με πολλά μηδενικά θα γεμίσει το κενό στην καρδιά τους.

Χτίζουν σπίτια των δέκα δωματίων, όχι επειδή τα χρειάζονται, αλλά επειδή θέλουν περισσότερα από το άλλο. Η απληστία τους ωθεί, ακόμα κι αν τους είναι δύσκολο να το παραδεχτούν.

Και στο τέλος… δεν παίρνω τίποτα μαζί τους. Ούτε σπίτια, ούτε λογαριασμοί, ούτε αυτοκίνητα.

Ίσως ούτε καν αναμνήσεις — επειδή ήταν πολύ απασχολημένοι με το να πλουτίζουν υλικά και πολύ γρήγορα δεν μπορούσαν να θρέψουν τις ψυχές τους με ό,τι πραγματικά έχει σημασία.

Εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο

Υπάρχει κάτι ωραίο στη Δεύτερη προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου που λέει: "έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι". Έξω γίνονται μάχες, μέσα μου γίνονται φόβοι. Ανθρώπινο είναι, φυσικό είναι, αλλά ο άλλος Απόστολος ο Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: "η τελεία αγάπη έξω βάζει το φόβο". Άρα το πρόβλημά μας είναι η τελεία αγάπη.
Η τελεία αγάπη δεν έρχεται με συναισθηματικούλες και με love story.Τελεία αγάπη είναι δια της μετανοίας και τελεία αγάπη είναι ο Χριστός, ο μόνος που αυτοπροσδιορίστηκε ότι εγώ ειμί η Αγάπη.

 Άρα μέσα έτσι απ' όλη αυτήν την διαδικασία και της μετάνοιας, όπως με εδίδαξαν και προσπαθώ να τη ζήσω κάπως ανεπίδεκτος μαθήσεως θα έλεγα, αλλά και η μελέτη των γεγονότων και τον παρελθόντων και των παρόντων και των μελλόντων, μου βγάζει σαν τελικό συμπέρασμα πατέρες μου και αδελφοί ότι εμείς οι Ορθόδοξοι, και ιδιαιτέρως οι Ορθόδοξοι της Κύπρου και της Ελλάδος, έχουμε μια προστασία, θα έχουμε μια προστασία σ' αυτά τα γεγονότα από την Παναγία για έναν λόγο: γιατί θα κληθούμε, όταν τελειώσει ο πόλεμος που ήδη ξεκίνησε και ο κόσμος ο υπόλοιπος θα έρθει σε επίγνωση και συντριβή όσοι ζήσουν, να κηρύξουμε Ορθοδοξία.

Άρα φροντίστε να είστε καλά κατοχυρωμένοι στο Ορθόδοξό σας φρόνημα.
Είναι πολύ σημαντικό. Αύριο θα σας ρωτούν οι Τουρκοκύπριοι. Πες μου για την Παναγία. Πες μου πως να συγχωρώ. Πες μου πως να προσεύχομαι. Άρα εμείς μια μικρή εμπειρία πρέπει να την έχουμε. Και της προσευχής και της μετάνοιας και της Παναγίας.

Μου λέει ένας Τουρκοκύπριος, φιλόλογος παρακαλώ ελληνιστής, μου λέει, επίσκοπε μου την επόμενη φορά που θα έρθεις φέρε μου μιαν εικόνα της Μεϊρέμ, της Παναγίας. 

Του παίρνω εικόνα της Παναγίας. 

-Μου λέει: αχ δεν σου είπα να μου φέρεις και ένα εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο. 

-Του λέω, τι σημαίνει εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο; Ξέρω εφηρμοσμένα μαθηματικά αλλά εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο δεν ξανάκουσα.

 Μου λέει, όταν ένας Χριστιανός πάρει στα σοβαρά την πίστη του Ευαγγελίου και το εφαρμόσει, πως λέγεται αυτός ο άνθρωπος; 

-Του λέω, αυτός λέγεται Άγιος.

 -Α, θέλω, μου λέει, τη ζωή ενός Αγίου να μου φέρεις. Ήθελε έναν βίο Αγίου, δεν του έφτανε η εικόνα μόνο ήθελε και έναν βίο.

Και του πήρα τον βίο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη που έζησε στην Τουρκία ό άνθρωπος, επίτηδες του επήγα αυτόν, και του πήγα και ένα από τα βιβλία για τον Άγιο Παΐσιο, και του λέω διάβασέ τα αυτά και ξαναμιλούμε.
Άρα εμείς πρέπει τη ζωή της μετάνοιας σιγά-σιγά να την πάρουμε στα σοβαρά.

 Να κρατήσουμε τρία τινά. 

-Την Ορθόδοξή μας πίστη ανόθευτον, γιατί θα μας τη ζητήσει και ο Θεός και πολλοί άνθρωποι άλλων θρησκειών, άλλων εθνών, άρα πρέπει κάτι να έχουμε για να δώσουμε.
-Το δεύτερο να έχουμε επιμελημένη μετάνοια, άλλη φορά ευχαρίστως να μιλήσουμε για την επιμελημένη μετάνοια.
-Και το τρίτο να έχουμε τακτική Θεία Κοινωνία γιατί πρέπει να καθαριζόμαστε συνεχώς από τα όποια πάθη και λάθη εις άφεσίν αμαρτιών και γιατί η προοπτική μας δεν είναι να καλοπεράσουμε σ' αυτήν την ζωή αλλά να έχουμε αιώνια ζωή.

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, η ζωή σου να ακτινοβολεί Χριστό..

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης είναι να μην χάσεις το μυαλό σου.

Να μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα στο χαμό.

Να μην απελπιστείς.

Να μην παραδόσεις όπλα.

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης, είναι να μην σταματήσεις να είσαι άνθρωπος.

Πρόσωπο.

Κόντρα σε ένα σύστημα, που φαίνεται να θέλει να σε κάνει μάζα.

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης, είναι να μην αφήσεις τον φόβο να σε κυριεύσει.

Ο φόβος ελέγχει τον άνθρωπο.

Τον παραλύει.

Τον κάνει υποχείριο.

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης είναι να κάνεις τη ζωή σου Ευαγγέλιο.

Ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, η ζωή σου να ακτινοβολεί Χριστό.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Τη Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων τιμά αύριο, 30 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Οι Απόστολοι του Χριστού θα ξεχωρίζουν μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας, σαν οι υπέρλαμπροι αστέρες πρώτου μεγέθους της πνευματικής ζωής.

Την 30η Ιουνίου, η Εκκλησία γιορτάζει τους δώδεκα Αποστόλους που αρχικά εξέλεξε ο Κύριος, πλην του Ιούδα Ισκαριώτη.

Αυτοί είναι: Σίμωνας (Πέτρος), Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης, Φίλιππος, Θωμάς, Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), Ματθαίος, Ιάκωβος του Αλφαίου, Σίμωνας ο Ζηλωτής, Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού και ο Ματθίας, που εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη.

Τη ζωή του καθενός των Αποστόλων αυτών, σκιαγραφούμε στις ιδιαίτερες γιορτές τους. Εδώ γίνεται υπενθύμιση της ενότητας που είχαν μεταξύ τους, αλλά και της ηθικής τους, που τόσο συνέβαλε στην πνευματική εν Χριστώ αναγέννηση του κόσμου.

Έχουμε, λοιπόν, χρέος και εμείς οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί, να κινούμαστε στα ίχνη τους και με θερμό ζήλο για τη διάδοση του σωτηριώδους μηνύματος του Ευαγγελίου, που διέπνεε κι αυτούς, να γίνουμε μιμητές του έργου τους.

Το ιερό καί τιμητικότατο αυτό όνομα, Απόστολοι, δόθηκε από τον ίδιο τον Κύριο στους Μαθητές Του, όταν διανυκτέρευσε στο ορός προσευχόμενος’ τότε, «προσεφώνησε τους μαθητάς αυτού, καί έκλεξάμενος άπ’ αυτών δώδεκα, ους καί Αποστόλους ώνόμασεν…» (Λουκ. στ’, 12-13).

Κατά την εκλογή των Μαθητών Του, ό Κύριος έσταμάτησε στον αριθμό δώδεκα, γιατί όπως οι δώδεκα υιοί του Ιακώβ, οί δώδεκα Πατριάρχες, θεωρούνται σι αρχηγοί των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, δηλαδή όλου του Ιουδαϊσμού, έτσι καί οί Δώδεκα αυτοί πρώτοι Μαθητές του Κυρίου, έγιναν οι πνευματικοί αρχηγοί του νέου Ισραήλ, δηλαδή του Χριστιανισμού.

Άλλα καί διότι τα δωδέκα κουδουνάκια στο κάτω μέρος του χιτώνα του Άρχιερέως Ααρών πού κουδούνιζαν, όταν βημάτιζε στη Σκηνή, τους δώδεκα Αποστόλους εδήλωναν, πού ήχησαν (κουδούνισαν) καί έκήρυξαν σε ολόκληρη την οικουμένη το Ευαγγέλιο της άπολυτρώσεως. Γι’ αυτό καί ό Ώσηέ προφήτευσε ότι δώδεκα δρύες θα ακολουθήσουν τον Θεό πού θα φανεί στη γη.

Πρώτος Απόστολος είναι ό Πέτρος, ό κορυφαίος των Αποστόλων, ό όποιος προηγουμένως ονομαζόταν Σίμων. Ήταν έγγαμος ψαράς, αγράμματος, αδελφός του Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, από τη Βηθσαϊδα της Γαλιλαΐας, υιός του Ίωνα. Αυτόν τον Απόστολο μακάρισε ό Κύριος καί τον ονόμασε Πέτρο, ενώ την πίστη του απεκάλεσε πέτρα πάνω στην όποια απεφάσισε να οικοδομήσει την Εκκλησία Του. «Μακάριος ει, Σΐμων Βαριωνα… συ ει Πέτρος, καί έπι ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, καί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματ. ιστ’, 17, 18). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο πρώτα στην Ιουδαία καί Αντιόχεια ακολούθως στη Μικρά Ασία καί κατέληξε στη Ρώμη.

Δεύτερος είναι ό Ανδρέας, ό Πρωτόκλητος, ο αδελφός του Πέτρου. Υπήρξε ενωρίτερα μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά τον εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον Χριστό. Προσέλκυσε καί τον αδελφό του λέγοντας: «Εύρήκαμεν τον Μεσσίαν». Θεωρείται ιδρυτής της Εκκλησίας της Κων/πόλεως. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο σε όλα τα παραθαλάσσια μέρη της Μαύρης θάλασσας, Βιθυνίας καί Βυζαντίου. Αργότερα μέσω Θράκης καί Μακεδονίας κατήλθε μέχρι την Αχαΐα.

Τρίτος Απόστολος είναι ό Ιάκωβος, ό του Ζεβεδαίου, αδελφός του Ιωάννου του Θεολόγου καί Ευαγγελιστού. Είναι ό τρίτος της τριάδος Απόστολος, τον όποιον ό Κύριος ελάμβανε μαζί με τον Πέτρο καί Ιωάννη ιδιαιτέρως στίς προσευχές, αλλά καί στη Μεταμόρφωση Του. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο σ’ ολόκληρη την Ιουδαία.

Τέταρτος είναι ό Ιωάννης ό Ευαγγελιστής καί Θεολόγος, αδελφός του Ιακώβου. Είναι ό Απόστολος πού αγαπήθηκε από τον Χριστό «σφόδρα» καί ό έπιπεσών έπι το στήθος Αυτού. Ό Ιωάννης έχει λάβει τα περισσότερα επίθετα: Απόστολος, Ευαγγελιστής, Θεολόγος, Μαθητής της αγάπης, Ήγαπημένος μαθητής, Επιστήθιος, Παρθένος, Βοανεργές – υιός της Βροντής. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία. Εξορίστηκε στην Πάτμο, όπου πλήθη απίστων προσήλθαν στο Χριστιανισμό.

Πέμπτος Απόστολος του Χριστού είναι ο Φίλιππος ό από Βηθσαϊδα της Γαλιλαίος, συμπατριώτης του Ανδρέου καί Πέτρου. Είναι αυτός πού είπε στο Ναθαναήλ «όν έγραψε Μωσής καί Προφήται εύρήκαμεν,Ίησούν τον υίόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ίω. α’, 46). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία (Λυδία καί Μυσία) καί στην Ίεράπολη μαζί με τον Βαρθολομαίο (Ναθαναήλ) καί την αδελφή του Μαριάμνη.

Εκτος Είναι ό Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ. Όταν ό φίλος του Φίλιππος του είπε για τον Χριστό τ’ άνωτέρω καί πλησίασε, ό Χριστός τον προϋπάντησε λέγοντας: «Ιδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ώ δόλος ουκ εστί» (Ίω. α’, 48). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ινδούς, οι όποιοι ονομάζονταν Ευδαίμονες καί τους παρέδωσε το κατά Ματθαίον Εύαγγέλιον.

Εβδομος Απόστολος είναι ό Θωμάς πού λεγόταν καί Δίδυμος. Είναι ό Μαθητής πού για την απιστία του είπε ό Κύριος: «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ίω. κ’, 27) καί αυτός ψηλαφώντας Τον είπε: «Ό Κύριος μου καί ό Θεός μου» (κ’, 28). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο του Χρίστου στους Πάρθους, Μήδους, Πέρσες καί Ινδούς.

Ογδοος είναι ό Ματθαίος, ό Τελώνης, αδελφός του Ιακώβου του Άλφαίου. Είναι αυτός που ακολούθησε τον Χριστό αφού εγκατέλειψε «την ύπηρεσίαν του». Μετά το μεγάλο δείπνο πού προσέφερε στον Χριστό έγινε Απόστολος καί Ευαγγελιστής. Το Ευαγγέλιο του το έγραψε στην Αραμαική γλώσσα οκτώ χρόνια μετά την Πεντηκοστή, αργότερα όμως μεταφράστηκε στα Ελληνικά. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους καί Μήδους στους οποίους ίδρυσε Εκκλησία, μετά από πολλά θαύματα πού έκανε σ’ αυτούς.

Ενατος είναι ό Ιάκωβος ό υιός του Άλφαίου, αδελφός του Λευί δηλ. του Ματθαίου. Λέγεται καί Ιάκωβος ό μικρός, προς διάκριση από τον Ιάκωβο το μεγάλο, τον αδελφό του Ιωάννου, αλλά καί προς διάκριση από τον Ιάκωβο τον Άδελφόθεο. Ό τόπος στον όποιο έκήρυξε ό Απόστολος Ιάκωβος δεν είναι εξακριβωμένος. Αναγράφεται ότι έκήρυξε στα έθνη καί ονομάστηκε σπέρμα θειο.

Δέκατος Απόστολος είναι ό Σίμων ό Κανανίτης δηλ. ό Ζηλωτής, από την Κανά της Γαλιλαίας. Ό Σίμων ανήκε στο κόμμα των Ζηλωτών (πού στα Αραμαικά ό ζηλωτής λέγεται Κanana καί με Ελληνική κατάληξη Κανανίτης = Ζηλωτής) καί διατήρησε την ονομασία του αυτή καί ως Απόστολος, (όπως καί ό Ματθαίος ό Τελώνης). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού στη Μαυριτανία καί γενικά στην Αφρική.

Ενδέκατος είναι ό Ιούδας Ιακώβου, τον οποίο ό Ματθαίος ονομάζει Λεββαϊο ή Θαδδαΐο.
Ό Ιούδας, δηλαδή αυτός διακρινόμενος από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, τον προδότη, είναι αδελφός του Ιακώβου του Αδελφό-θεού καί επομένως υιός του Ιωσήφ του μνήστορος. Αρα είναι «αδελφός» του Κυρίου. Λεββαΐος σημαίνει θαρραλέος καί Θαδ-δαϊος (στα Αραμαικά) σημαίνει μεγάθυμος, μεγαλόψυχος. Είναι συγγραφεύς της Καθολικής επιστολής Ιούδα. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία καί έφώτισε τα ευρισκόμενα στη χώρα αυτή έθνη.

Δωδέκατος Απόστολος τον Χριστού είναι ό Ματθίας, στη θέση του προδότη Ιούδα.
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οί Απόστολοι, αφού έπιλέξανε δύο, τους καταλληλότερους από τους έβδομήκοντα Αποστόλους, έβαλαν κλήρο «καί προσευξάμενοι… επεσεν ό κλήρος έπι Ματθίαν καί συγκατεψηφίσθη μετά των ένδεκα Αποστόλων» (Πράξ. α’, 24.26).

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Ως δωδεκάπυρσος, λυχνία έλαμψαν, οι Δωδεκάριθμοι, Χριστού Απόστολοι, Πέτρος και Παύλος συν Λουκά, Ανδρέας και Ιωάννης, Βαρθολομαίος Φίλιππος, συν Ματθαίω και Σίμωνι, Μάρκος και Ιάκωβος, και Θωμάς ο μακάριος, και ηύγασαν τους πίστει βοώντας χαίρετε Λόγου οι αυτόπται.

Ο πρώτος, μετά τον Ένα…

 

π. Θωμάς Ανδρέου

Σήμερα είναι η μεγάλη εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων του Χριστού, Πέτρου και Παύλου. Των δύο αυτών ιερών μορφών της Χριστιανικής Εκκλησίας.

Δύο άνδρες με διαφορετικά χαρίσματα, διαφορετική πορεία ζωής, αλλά κοινό τέλος για την αγάπη του Χριστού.

Θέλησα λοιπόν σήμερα, να χαράξω λίγες γραμμές με σεβασμό και αγάπη για τον ένα εκ των δύο, εκείνον που έφερε το φως της Χριστιανικής Πίστεως στην Πατρίδα μας, εκείνον που δικαίως χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος, μετά τον Ένα…

Όταν πρωτοδιάβασα τις Πράξεις των Αποστόλων, θαύμασα αυτόν τον Σαούλ που μετέπειτα παρέμεινε στο προσκήνιο της Εκκλησιαστικής ιστορίας ως ο Παύλος, ο Απόστολων των Εθνών, η μέριμνα πασών των Εκκλησιών, ο διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού του Σταυρωμένου και Αναστημένου.

Του Παύλου που αιχμαλωτίστηκε από τα δίχτυα της ευαγγελικής αγάπης, όταν στο δρόμο για την Δαμασκό, ένα όραμα έγινε αιτία να αλλάξει ολάκερη η ζωή του, ένα όραμα και μια ερώτηση: «Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις;»

Γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας στις αρχές του 1ου αιώνος, ο Σαούλ, γεννιέται από Ιουδαίους γονείς, έχοντας κληρονομήσει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα από τον πατέρα του. Ο Σαούλ, διδάσκεται με επιμέλεια τον Ιουδαϊκό Νόμο γενόμενος άρτιος γνώστης και διαχειριστής της Ραβινικής διαλέκτου!

Και όμως! Ο Θεός, τον προορίζει για κάτι άλλο.

Τον διαλέγει ο Ιησούς Χριστός ανάμεσα σε πολλούς, όχι σε μια οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του, αλλά σε μια συγκεκριμένη, όταν εκείνος, «περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν παραδόσεων» (Γαλ. 1,14), δεν διστάζει να εκδιώξει την Εκκλησία χωρίς να γνωρίζει πως η συνάντηση του με τον Ιησού Χριστό στον δρόμο για την Δαμασκό θα του άλλαζε ολόκληρη την ζωή του.

Ο ίδιος, σε πολλά σημεία των επιστολών του, περιγράφει με γλαφυρό λόγο την προηγούμενη ζωή του, καθώς και την μεγάλη αυτή συνάντηση με τον Ιησού που ο ίδιος εξεδίωκε. Όμως, ο Θεός δεν βλέπει με τα ανθρώπινα μάτια! Βλέπει κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων.

Έτσι επιλέγει πρόσωπα που θα τον υπηρετήσουν χωρίς αυτά να το γνωρίζουν.

Ο ίδιος ο Παύλος αργότερα θα πει πως: «οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε» (Ρωμ. 8,30) περιγράφοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο αυτή την κλήση Του Θεού χάριν της οποίας ο ίδιος, θα δώσει ακόμα και των ζωή του για τον Χριστό, κάτι που το περιμένει λέγοντας: «εμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21).

Αγωνίζεται για να σπείρει τον Λόγο της Ευαγγελικής αγάπης εις πάντα τα έθνη με οποιοδήποτε κόστος. Θέλει όσο προφταίνει να μεταδώσει την αλήθεια του Ευαγγελίου παντού. Αντιμετωπίζει κινδύνους, φυλακίσεις, μαρτύρια αγόγγυστα.

Στο ενδέκατο κεφάλαιο της Β’ προς Κορινθίους επιστολής του, περιγράφει αυτά τα κατά Χριστόν παθήματα:

«ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι»( Β’ Κορ. 11, 24-27).

Έφθασε μέχρι το κέντρο της Αρχαιοελληνικής σκέψης και φιλοσοφίας.

Δεν προσπάθησε να την μειώσει, αντίθετα την γνώρισε και την σεβάστηκε, όταν στην Πνύκα των Αθηνών, μπροστά σε Στωικούς και Επικουρείους φιλοσόφους μίλησε για τον άγνωστο Θεό, λαμβάνοντας αφορμή από τον βωμό που η ευσέβεια των Αθηναίων είχε δημιουργήσει χαρακτηρίζοντας ακόμα και τους υπόλοιπους βωμούς ως «σεβάσματα» καθώς και τους Αθηναίους ως βαθύτατα θρησκευόμενους έναντι των άλλων (Πραξ. 17,22).

Δεν τους προσβάλλει, δεν μειώνει την θρησκευτικότητα τους, αντίθετα εξαίρει την πίστη τους και ταυτόχρονα τους μιλά για έναν Θεό που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν.

Έτσι ο σπόρος του ευαγγελίου έρχεται να καρποφορήσει σε γόνιμο έδαφος και να συνενώσει την φιλοσοφική σκέψη με την Θεολογία! Πόσο αρμονικά θα μπορούσαν να συμπορευτούν η Σωκρατική σκέψη με την Παύλεια θεολογία εάν αυτοί οι δύο μεγάλοι άνδρες είχαν την ευκαιρία να διαλεχθούν μεταξύ τους…

Στις τέσσερις αποστολικές περιοδείες του, διασχίζει χώρες, διαπλέει θάλασσες για να κηρύξει το Χριστό.

Αντιόχεια, Έφεσος, Γαλατία,Κύπρος, Ρώμη αλλά και πόλεις Ελληνικές, με πρώτη την Νεάπολη την δική μας Καβάλα όπου στους αρχαίους Φιλίππους παρά τον Ζυγάκτη ποταμό βαπτίζει την Λυδία την Φιλιππισία την πρώτη Ευρωπαία Χριστιανή!

Όπου πηγαίνει δημιουργεί και μια χριστιανική κοινότητα: Φίλιπποι, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Κόρινθος, έργα των χειρών του, χωρίς ποτέ να δεχτεί πως ο ίδιος είναι ιδρυτής των Εκκλησιών, όπως ακούς μερικούς να προσθέτουν σήμερα μνημονεύοντας το ιερό όνομα του «του και ιδρυτού της Εκκλησίας ημών…»

Αν τους άκουγε θα τους επέπλητε με τον ίδιο τρόπο που επέπληξε τους άτακτους της Εκκλησίας της Κορίνθου όταν τους γράφει: ‘»μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;»( Α. Κορ.1,13).

Όταν ήρθε η ώρα του μαρτυρίου, αποχαιρετά με την τελευταία από τις επιστολές της αιχμαλωσίας του, μέσα από την φυλακή του τα ευλογημένα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού!

Αποχαιρετά τα γήινα για να λάβει τα ουράνια, να ξεπεράσει το στρώμα του «τρίτου ουρανού» που οραματίσθηκε (Β’ Κορ. 12,2) και να σταθεί δίπλα στον αγαπημένο Ιησού…

Αποχαιρετά την Εκκλησία με λόγο καρδιακό στο κύκνειο άσμα του, έτσι όπως αυτό διασώζεται στην Β’ προς Τιμόθεον επιστολή του.

Εκεί ο Παύλος, ασθενής και ταλαιπωρημένος από τον σκόλοπα της σαρκός του, αναμένει την στιγμή που ο θάνατος θα τον οδηγήσει στην ζωή! Επισφραγίζει με τα τελευταία αυτά λόγια μια πορεία μαρτυρίας και μαρτυρίου…

Θέλω λοιπόν να κλείσει ο ίδιος το κείμενο μου αυτό.

Και Τον παρακαλώ να συνεχίζει να μας εμπνέει μέσα από τα άφθαρτα στον χρόνο έργα Του ώστε να δίνουμε καθημερινά τα πάντα για την δόξα Του Χριστού! Τον σκέπτομαι δέσμιο να αποχαιρετά έναν κόσμο που αλλάζει καθημερινά…

Υποκλίνομαι ευλαβικά μπροστά Του, ακούγοντας Τον να ψελλίζει τις τελευταίες του φράσεις:

«ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ…»(Β’ Τιμ. 4, 6-8).

Οι Ρωγμές στην Πέτρα

 

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

---

Στην εσχατιά της Γαλιλαίας, εκεί όπου οι πέτρινες προσευχές αντηχούν στις εσοχές των ερειπίων, στην Καισάρεια του Φιλίππου· έναν τόπο εμποτισμένο με τη σφραγίδα μιας κοσμικής εξουσίας που φιλοδόξησε να καταστεί αιώνια, ο Χριστός εκφέρει μια ερώτηση που διαπερνά το ύφασμα του χρόνου με την οξύτητα μιας εσωτερικής προφητείας.

Ανάμεσα στα μάρμαρα αφιερωμένα στον Καίσαρα και στις αρχαίες πηγές του Ιορδάνη που ανάβλυζαν ως υπόμνηση μιας ανέκφραστης αρχής, ακούστηκε η φράση: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;» (Ματθ. 16,13).

Δεν επρόκειτο για ένα ερώτημα κατηγορικής ταξινόμησης ούτε για θεολογική διερεύνηση· ήταν μια λυτρωτική τομή μέσα στο καθηλωμένο βλέμμα των μαθητών, ένα αίτημα να διαλυθεί ο μύθος των εύκολων ερμηνειών και να στραφεί ο νους στην κατακόρυφη σιγή του αληθινού.

Οι πρώτες τους απαντήσεις αντηχούσαν την ανακύκλωση των γραφικών προτύπων - Ηλίας, Ιερεμίας, Ιωάννης - σαν απεγνωσμένες απόπειρες να περιχαρακώσουν το ανήκουστο εντός του προϋπάρξαντος.

Η ανθρώπινη σκέψη, άτολμη απέναντι στο αίνιγμα της Ενσάρκωσης, ζητούσε καταφύγιο στα αναγνωρίσιμα πρότυπα, προκειμένου να αναχαιτίσει την αποκάλυψη.

Έτσι ενεργούμε διαρκώς· μεταμφιέζουμε το απόλυτο σε φιλάνθρωπο κήρυγμα, το άγιο σε ηθικό παράδειγμα, τον Θεό σε συμβολή για την πρόοδο της κοινωνίας. Μια συνεχή υποχώρηση της βούλησης από την πρόκληση της θεότητας.

Όμως μέσα από τη διστακτική ηχώ των άλλων, υψώνεται η φωνή του Σίμωνα, μια φωνή που προέκυψε από την έκλαμψη μιας καρδιάς που βρέθηκε γυμνή ενώπιον του Θεού. «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16,16).

Αυτή η ομολογία δεν ήταν σχήμα ρητορικό· ήταν ρήξη με κάθε αναπαραστατικό μηχανισμό, ήταν είσοδος στον άχρονο χρόνο της Αποκάλυψης.

Ο Ιησούς επιβεβαιώνει ότι τούτο «σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»· μαρτυρώντας πως η αλήθεια δεν διδάσκεται αλλά αποκαλύπτεται.

Πάνω σε αυτήν ακριβώς την πέτρα, την ίδια την ομολογία, θεμελιώνεται η Εκκλησία. «Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν» (Ματθ. 16,18).

Πόσο παράδοξο· η πέτρα αυτή δεν είναι ακατάτμητο μάρμαρο, αλλά ένας άνθρωπος με αστάθειες, ρήγματα, και ευτέλεια: ένας ψαράς από τη Βηθσαϊδά, που υποσχέθηκε πίστη ως τον θάνατο κι έπειτα αρνήθηκε τον Διδάσκαλο μπροστά στη φλόγα μιας αυλής.

Πέτρα που βυθίζεται, αμφιβάλλει, μα εξακολουθεί να καλείται χάρη στην προθυμία της να καταρρεύσει και να αναστηθεί.

Η πατερική σοφία, με την αυστηρότητα της θεολογικής ακρίβειας, ερμήνευσε ορθά πως το θεμέλιο είναι η πίστη του προσώπου.

Ο Μέγας Φώτιος το σημειώνει: «Πέτρα δὲ "τῆς ἐκκλησίας" ἐστὶν ἡ ὁμολογία τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ γενομένη μὲν ὑπὸ τοῦ Πέτρου, κοινὴ δὲ οὖσα τῶν ἀποστόλων». Δεν έχουμε εδώ αυτοκρατορική διαδοχή· έχουμε ευχαριστιακή κοινότητα.

Η Εκκλησία θεμελιώνεται στη χάρη που διαπερνά τις ρωγμές. Οι κλείδες της Βασιλείας είναι σύνεργα ιατρικά, όχι σκήπτρα.

Η εξουσία που μεταδίδεται δεν είναι άσκηση επιβολής, αλλά προσφορά θεραπείας.

Όποιος επιχειρεί να μετατρέψει την ομολογία σε εδραίωση προσώπου, μετατρέπει την πίστη σε φατριασμό.

Ο Κωνστάντιος ο από Σιναίου θυμίζει τον Απόστολο Παύλο: «ἐγὼ μὲν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ» - και με αυτά τα λόγια αποκαλύπτει την πλάνη των διαιρέσεων.

Εκκλησία που στηρίζεται σε πρόσωπα είναι σώμα ήδη τεμαχισμένο. Και πλάι σε αυτήν την αστάθμητη πέτρα, αναδύεται η παράλληλη ρίζα· ο Παύλος.

Γέννημα της φυλής Βενιαμίν, μελετητής του Νόμου υπό τον Γαμαλιήλ, ο Σαούλ υπήρξε η ενσάρκωση της νομοκανονικής ευλάβειας, σφυρηλατημένος στο καμίνι της φαρισαϊκής αυστηρότητας.

Δεν ξεκίνησε ως αδιάφορος· ξεκίνησε ως διώκτης, φλογισμένος από την πεποίθηση ότι υπερασπίζεται την καθαρότητα του Θεού.

Στη λιθοβολία του Στεφάνου δεν ήταν περαστικός, ήταν παρών, και η παρουσία του είχε την οξύτητα ενός θεολογικού πολέμου.

Η μεταστροφή του δεν υπήρξε ομαλή καμπύλη, ήταν ρήγμα. Φως που καταλύει την όραση, φωνή που ρίχνει καταγής τον θώρακα της αυτάρκειας.

Δεν «βρήκε» τον Χριστό· ο Χριστός τον συνέτριψε, ώστε να τον αναπλάσει.

Και τον ονομάζει «σκεῦος ἐκλογῆς... τοῦ βαστάσαι τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων» (Πράξ. 9,15). Πήλινο δοχείο -φθαρτό και εύθραυστο- που περιέχει το ανεκλάλητο.

Ο Παύλος δεν οικοδομεί θεολογία από την απόσταση της αφηρημένης σύλληψης· γράφει με το αίμα των πληγών του, με τη χαραγμένη σιωπή της μεταμέλειας.

Τα γράμματά του δεν είναι σύστημα, είναι αντίλαλος μιας κατακλυσμιαίας εμπειρίας χάριτος.

Η μαρτυρία του, λόγος και πληγή, καταλήγει να κατακλύζει τη Ρώμη, ξεκινώντας από τα υπόγεια των δεσμών για να φτάσει στα ύψη της μεταμόρφωσης.

Πέτρος και Παύλος. Ο σταυρωμένος ανάποδα κι ο αποκεφαλισμένος· δύο τρόποι μαρτυρίας που συναντιούνται στη διάλυση του εγώ.

Ο ένας σώμα που ανατρέπεται, ο άλλος φωνή που σιγεί, μα και οι δύο υπερβαίνουν την ιστορία.

Δεν είναι άγιοι βιτρό· είναι συντετριμμένοι άνθρωποι, και ως τέτοιοι μεταμορφωμένοι. Ο ένας θεμέλιο, ο άλλος ροπή· ο ένας κοινοτικό κάλεσμα, ο άλλος αποστολικό ρήγμα.

Και αυτό το δυϊκό σχήμα -ψαράς και νομοδιδάσκαλος- δεν εξαντλείται στη συμπληρωματικότητα· είναι η έκφραση της ίδιας Πνοής μέσα από διαφορετικές ποιότητες ύλης.

Το Ευαγγέλιο δεν διαδίδεται μέσα από την πληρότητα, αλλά από την πληγή. Δεν οικοδομείται πάνω στην τελειότητα, αλλά στη συγκατάβαση της Χάριτος. Η ιστορία της σωτηρίας γράφεται με φωνές ραγισμένες.

Και η ερώτηση του Χριστού δεν έπαψε. Αντηχεί στους διαδρόμους της καθημερινότητας, στο ρίγος της μοναξιάς, στα αδιέξοδα του νου. «Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;».

Η απάντηση δεν κρύβεται στη σύνοψη κατηχήσεων ούτε στην επανάληψη μιας εκκλησιαστικής ορολογίας. Η απάντηση αναβλύζει από το προσωπικό έρεβος, από τον τόπο όπου αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως ραγισμένο αγγείο.

Η Εκκλησία δεν επιβιώνει επειδή είναι αλάθητη· επιμένει επειδή μέσα από τις ρωγμές των θεμελίων της -τις αρνήσεις των Πέτρων, τους διωγμούς των Παύλων- ανασαίνει το φως ενός άλλου κόσμου.

Μιας Βασιλείας που δεν ιδρύεται με συνθήκες, αλλά γεννιέται μέσα στη θυσιαστική ομολογία εκείνων που τολμούν να πουν: «Σὺ εἶ ὁ Χριστός».

Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

“Χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν” (Β’ Κορ. 11,28). 
“Εκτός των άλλων, η επίβλεψή μου η καθημερινή ήταν η μέριμνα για όλες τις εκκλησίες”. 

    Η εορτή των Πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου θέτει ένα πολύ δυνατό ερώτημα στην εποχή του ατομοκεντρισμού, στην εποχή στην οποία αυτός που θέλει να είναι πιστός χριστιανός θέτει ως προτεραιότητα την ατομική του σωτηρία, είναι έτοιμος να κατακρίνει τους άλλους, τους εντός και τους εκτός της Εκκλησίας, χωρίς πάντοτε να αισθάνεται τη σημασία τού να είναι μέλος μιας εκκλησιαστικής κοινότητας, καθώς έχει εκχωρήσει αυτή την προϋπόθεση στο Διαδίκτυο, από όπου σχεδόν αποκλειστικά πληροφορείται, διαμορφώνει γνώμη και θεωρεί βεβαιότητες αυτά που του λένε οι συνήθως διάττοντες αστέρες του. 
    Το ερώτημα αυτό είναι το αν ο χριστιανός υπάρχει για τον εαυτό του ή καλείται να είναι μέλος του σώματος του Χριστού που υπάρχει για όλη την ανθρωπότητα, αν ο χριστιανός είναι άνθρωπος παγκόσμιος, οικουμενικός, ή άνθρωπος της ατομικής του αλήθειας και βεβαιότητας. Αν σκεφτούμε την απλότητα που χαρακτηρίζει πολλούς από τους πιστούς, το ακατήχητό τους, αλλά και την έγνοια για την ατομική και οικογενειακή επιβίωση, το ερώτημα μοιάζει ακατανόητο. Ας σωθώ εγώ και το τι θα γίνει για τους πολλούς, ας το απαντήσουν αυτοί που είναι προεστώτες ή, τελικά, ο ίδιος ο Θεός. Μοιάζει εύλογη η απάντηση αυτή. Τότε όμως γιατί οι χριστιανοί ασχολούμαστε με τον κόσμο και βλέπουμε παντού εχθρούς της πίστης, φοβόμαστε, επιτιθέμεθα, αγωνιούμε, συνήθως για τον εαυτό μας αν αντέξει, επικρίνουμε, κάποτε σφοδρά; Στην πραγματικότητα η σωτηρία του κάθε ανθρώπου, το να γνωρίσει ο κάθε άνθρωπος τον Χριστό και την αλήθεια είναι το χρέος μας.
    Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος, γράφοντας την δεύτερη επιστολή του προς του Κορινθίους, περιγράφει τον εαυτό του ως “την μέριμνα πασών των Εκκλησιών”. Νοιάζεται, φροντίζει για όλες τις τοπικές Εκκλησίες, για όλους τους χριστιανούς. Το κήρυγμά του δεν είναι τοπικό, αλλά οικουμενικό. Η έγνοια του είναι για όλους, για εκείνους που προβληματίζονται, για εκείνους που ρωτούν, για εκείνους που αμφισβητούν, για εκείνους που θέλουν να προχωρήσουν στη σχέση με τον Χριστό. 
    Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού χριστιανού, δρόμος αποστολικός και ιεραποστολικός. Αγαπη, μοιράζεται, νοιάζεται με κριτήριο όχι την ατομική του σωτηρία, αλλά τη σχέση του με το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία σύμπασα. Και η Εκκλησία βρίσκεται στα πρόσωπα εκείνων με τους οποίους συνυπάρχει, αλλά και με εκείνους στους οποίους μπορεί να απευθυνθεί. Το ερώτημα είναι Ποιος είναι ο Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε και Ποιον Χριστό δείχνουμε: τον Χριστό του φόβου ή της αγάπης; Τον Χριστό τού εγώ ή τού εμείς; Τον Χριστό της ανάστασης και της αλήθειας ή τον Χριστό της ηθικολογίας και της καλής συμπεριφοράς; Τον Χριστό της Εκκλησίας ή τον ατομικό μας Θεό; Τον Χριστό που ενώνει ή τον Χριστό της αυτάρκειας; Τον Χριστό που πλησιάζει ή τον Χριστό που απομακρύνει για να μη μιανθούμε και κινδυνέψουμε δήθεν να χάσουμε τη σωτηρία μας;
    Τον Χριστό της πίστης μας καλούμαστε να ζούμε και να μοιραζόμαστε με την έγνοια της αγάπης που είναι για όλους. Αυτή την αγάπη που μας λείπει από τη ζωή, διότι η αγάπη είναι άνοιγμα και όχι κλείσιμο στον εαυτό μας, στα δεδομένα μας, στα όσα έχουμε. Αυτή η αγάπη ας γίνει μέριμνα για τους πάντες, προσευχή για τους πάντες, συνάντηση με τους πάντες στη θεία λειτουργία, στη ζωή, στην Εκκλησία. Για να είναι οι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι στήριγμα αληθινό και στη δική μας πορεία!
    Χρόνια πολλά!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ:ΟΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ.

Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεις τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 - 67 μ.Χ.

Απολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Σχόλιο στο ευαγγέλιο της κυριακής(των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου)

 

Μέ μεγάλη χαρά καί ἀνέκφραστη πνευματική ἀγαλλίαση τιμοῦμε σήμερα, Ἀδελφοί μου, τούς μεγάλους καί πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ μας Πέτρο καί Παῦλο. Αὐτούς οἱ ὁποῖοι μέ τό ἔργο τους ἀναμόρφωσαν ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, ἔγιναν φλογεροί κήρυκες τῆς Πίστεως καί ὑπηρέτες τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Χάριτος. Τούς θυμόμαστε μέ ἄπειρη εὐγνωμοσύνη καί σεβασμό ταυτόχρονα.Τούς τιμοῦμε γιά τούς ἀγῶνες,τίς θυσίες  καί τούς πολλούς κόπους στούς ὁποίους θεληματικά ὑποβλήθηκαν προκειμένου νά διαδώσουν τήν νέα καί σωτήρια Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας στά πέρατα τοῦ κόσμου.

Ὑπέμειναν ἀγόγγυστα καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μόνο μεγάλες ταλαιπωρίες, διωγμούς, φυλακές, ἐξορίες, πείνα, δίψα, γυμνότητα ,ναυάγια,ποικίλες ταπεινώσεις ἀκόμα  καί φρικτά καί ἀπάνθρωπα μαρτύρια. Διέθεταν ὅμως  μαρτυρικό φρόνημα,ἰσχυρή θέληση καί δέν λογάριαζαν τίποτα ἀπό τά δυσάρεστα τά ὁποῖα συνήθως ὁ κόσμος ἀποφεύγει.Ἀκόμα καί τήν ζωή τους τήν ἴδια περιφρονοῦσαν προκειμένου νά φέρουν σέ πέρας στό ἀκέραιο τήν  ἀποστολή τήν ὁποία μέ τόσο μεγάλο ζῆλο,ἱερό ἐνθουσιασμό καί περισσή ἀφοσίωση εἶχαν ἀναλάβει.

Τό ἔργο τό ὁποῖο μέ τόση μεγάλη αὐτοθυσία ἐπετέλεσαν, εἶναι μεγαλειῶδες, ἀσύλληπτο, ἀνεξήγητο  μέ τήν ἀνθρώπινη λογική καί ἀπερίγραπτο. Ἔκαναν τήν γῆ οὐρανό καί ἄλλαξαν ὄχι μόνο τίς καρδιές, ἀλλά καί τίς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων ὁδηγώντας τους ἀπό τό πηχτό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας στό ἄπλετο καί ἀληθινό φῶς τῆς  θεογνωσίας. Ποιός μπορεῖ νά διηγηθεῖ καί νά ἐξιστορήσει ὅλα ὅσα ὑπέμειναν καρτερικά καί ὑπομονετικά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀνθρώπων; Καθημερινά πέθαιναν κυριολεκτικά γιά τήν ἀφοσίωσή τους στόν Χριστό μας. Οἱ ἄνθρωποι τούς θεωροῦσαν σάν πρόβατα πού τά ὁδηγοῦσαν στήν σφαγή. Ἐν τούτοις ὅμως ὅλα τά ὑπερνικοῦσαν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀπολύτως τίποτα δέν στάθηκε ἱκανό νά ἀνακάμψει τήν πορεία τους. Διέθεταν βέβαια ἰσχυρή θέληση ἀλλά τούς ἐνδυνάμωνε καί ἡ ἀκράδαντη Πίστη τους καί τούς ἐπεσκίαζε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Πόσα πραγματικά τούς χρωστᾶμε καί τί θά εἴμαστε σήμερα χωρίς αὐτούς; Σέ ποιά ἄθλια κατάσταση θά βρισκόμαστε ἀκόμα καί σέ ποιούς σκοτεινούς λαβυρίνθους θά σερνόμαστε ψάχνοντας ἐναγώνια νά βροῦμε κάποια φωτεινή διέξοδο; Δέν ἔχουμε νά κάνουμε κάτι ἄλλο ἀπό νά τούς θαυμάζουμε καί νά δοξάζουμε τόν Θεό πού μᾶς τούς χάρισε.

Ἐκεῖνοι ὅμως γιά ὅλα ὅσα ἔκαναν δέν περιμένουν οὔτε τήν εὐγνωμοσύνη μας,οὔτε καί τήν ἀναγνώρισή μας. Τώρα ἀπολαμβάνουν τήν ἀνέκφραστη καί ἀτελείωτη δόξα τοῦ Θεοῦ καί δέν χρειάζονται ἀπολύτως τίποτα ἀπό τά δικά μας. Ἐμεῖς χρειαζόμαστε τίς προσευχές τους ὥστε νά ἀκολουθήσουμε μέ τήν σειρά μας τόν δρόμο πού μέ τόση συνέπεια βάδισαν καί νά τούς μιμηθοῦμε ὅπως ἐκεῖνοι μιμήθηκαν τόν Χριστό. Τά ἴχνη τους ἦταν ὁλοφώτεινα καί δέν χάθηκαν στό διάβα τοῦ χρόνου.Μᾶς παρέδωσαν μία καθαρή Πίστη τήν ὁποία ἔχουμε ἱερό χρέος νά διαφυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται ἀποστολική γιατί στηρίζεται πάνω στήν ἀμώμητη Πίστη τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ,ὅπως ἀκριβῶς τήν διδάχτηκαν ἀπό τόν Κύριο καί τούς τήν ὑπενθύμισε τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Αὐτή τήν Πίστη τήν κράτησαν ὁλοκάθαρη καί οἱ διάδοχοί τους Ἅγιοι Πατέρες καί μᾶς τήν παρέδωσαν ὡς μία ζωντανή παρακαταθήκη μέ τήν ἐντολή νά τήν κρατήσουμε κι ἐμεῖς μέ τήν σειρά μας καθαρή καί ἀμόλυντη. Οὔτε νά προσθέσουμε κάτι οὔτε νά ἀφαιρέσουμε τό παραμικρό. Ὅπως τά μάτια μας δέν δέχονται οὔτε τό ἐλάχιστο  σκουπιδάκι, τό ἴδιο ἀκριβῶς καί ἡ Πίστη μας δέν δέχεται καμία ἀπολύτως μόλυνση ἀπό τόν ὁποιονδήποτε αἱρετικό.

Καί δέν εἶναι μόνο οἱ πάσης λογῆς αἱρετικοί οἱ ὁποῖοι ἀκούραστα ὀργώνουν τήν Πατρίδα μας καί τόσο ἐπίμονα προσπαθοῦν νά νοθεύσουν τήν Πίστη μας δηλητηριάζοντας τίς ψυχές μας. Καί τό κοσμικό φρόνημα εἶναι ἱκανό νά δημιουργήσει μία σημαντική παραχάραξη τῶν ἀληθειῶν πού μᾶς παραδόθηκαν μέ τόσους ἀγῶνες,κόπους καί θυσίες ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους των.Δόγμα καί ἦθος πᾶνε μαζί,μέ τίποτα δέν χωρίζονται. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἀνήκουμε στήν παράταξη τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ζωή μας νά μήν ἔχει καμία σχέση τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν κυριαρχεῖ στή ζωή μας τό φρόνημα τῆς σαρκός,μειώνονται οἱ ἀντιστάσεις μας καί συνήθως ἐπέρχεται ἡ ἀδιαφορία στίς περιπτώσεις πού εἶναι ἀναγκαῖο νά ὐπερασπιστοῦμε τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν κάποιοι συνάνθρωποί μας τίς περιφρονοῦν ἤ φθάνουν στό σημεῖο χωρίς ντροπή ἀκόμα καί νά τίς καταπατοῦν.

Ἄλλο νά ἀμελεῖ κάποιος ἀπό ἀδυναμία καί ραθυμία νά κάνει αὐτά πού πρέπει καί ἄλλο νά ἰσχυρίζεται ὅτι πράττει σωστά ἐνῶ βαδίζει αὐτόνομα καί ἐγωϊστικά τόν δικό του δρόμο καί δέν ἀκολουθεῖ τήν ἁγιασμένη παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Εἶναι καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι μέ τό ἕνα τους πόδι στέκονται στήν Ἐκκλησία καί μέ τό ἄλλο τους πόδι στόν κόσμο πού βρίσκεται μέσα στήν ἁμαρτία. Εἶναι οἱ λεγόμενοι συμβιβασμένοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν νοθεύσει τήν Πίστη μας καί προσαρμόζονται ὅπως οἱ χαμαιλέοντες σέ κάθε περιβάλλον. Ἀτυχῶς σήμερα ἔτσι εἴμαστε οἱ περισσότεροι καί γινόμαστε αἰτία μέ τόν τρόπο μας νά κατηγοροῦν κάποιοι τήν Πίστη μας καί νά βρίσκουν μία εὔκολη δικαιολογία ὅσοι θέλουν νά ζοῦν μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία μας.

Αὐτοί οἱ φαινομενικά  θρησκευτικοί τύποι κάνουν μεγάλη ζημιά στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἐπειδή στήν πράξη  ἀντιστρατεύονται τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ δηλαδή ἐπιδιώκουν μέ κάθε τρόπο νά φαίνονται ἐξωτερικά ὅτι τό ὑπηρετοῦν καί μάλιστα μέ ἱερό ζῆλο καί  ἀφοσίωση ὑποδειγματική,ἐν τούτοις ὁ τρόπος πού ζοῦν, ἀπέχει πολύ ἀπό τήν γνήσια χριστιανική ζωή. Εἶναι ὁ λεγόμενος ζῆλος χωρίς ἐπίγνωση.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅμως ἦταν πάντοτε στήν ζωή τους γνήσιοι,ἀληθινοί,καθαροί  καί ἀσυμβίβαστοι. Ἀτόφιο χρυσάφι, θά λέγαμε, μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα.Ἔπρατταν πρῶτα καί ὕστερα  ἐδίδασκαν. Ἀπόδειξη γι' αὐτό ἦταν ἡ θαυμαστή ἀπήχηση πού εἶχε τό ἔργο τους στίς ἀνθρώπινες ψυχές. Γιατί δέν εἶναι δυνατόν μέ τίποτα νά σταθεῖ κάτι ὅταν δέν εἶναι γνήσιο καί ἀληθινό. Αὐτό τό γνωρίζουμε πολύ καλά ἀπό τήν προσωπική μας ἐμπειρία. Καί ἐμεῖς, ἔστω καί ἄν δέν εἴμαστε σωστοί, ἐν τούτοις πάντοτε  ἀποζητοῦμε τό γνήσιο καί τό ἀληθινό. Ἀποστρεφόμαστε τό κάλπικο καί εὔκολα καί διά γυμνοῦ μάλιστα ὀφθαλμοῦ διακρίνουμε τό ψεύτικο ἔστω καί ἄν ἔχει ὡς ἐπικάλυψη τήν ἀλήθεια.

Οἱ διαπιστώσεις αὐτές ἔχουν πάντοτε μεγάλη σημασία, ἰδιαίτερα ὅμως στήν περίεργη ἐποχή μας κατά τήν ὁποία πολλά ἔχουν ψευτίσει καί οἱ ἄνθρωποι μπερδεύονται πολύ συχνά καί πολλές φορές ἀπογοητεύονται γιατί δέν ἔχουν ἀπό ποῦ νά κρατηθοῦν.

Εὐθύνη ὅλων μας εἶναι νά παραμείνουμε συνειδητά στήν γνησιότητα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὥστε  μέ τόν τρόπο μας νά φανερώνουμε τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καί σήμερα ἡ σίγουρη καί ζωντανή ἐλπίδα τοῦ κόσμου.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/06/25-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 16,13-19

 

Πρωτ. Τρύφωνα Παπαγιάννη

Πρωτότυπο Κείμενο

᾿Ελθὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;  οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν ᾿Ιωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ ᾿Ηλίαν, ἕτεροι δὲ ῾Ιερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν.  λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγεται εἶναι;  ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.  καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.  κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.  καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Νεοελληνική Απόδοση

Όταν ήρθε ο Ιησούς στα μέρη της Καισαρείας του Φιλίππου, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είμαι εγώ, ο Υιός του Ανθρώπου;». Κι αυτοί είπαν: «Άλλοι λένε πως είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας ή ένας από τους προφήτες». Τους λέει: «Κι εσείς, ποιος λέτε πως είμαι;». Απάντησε ο Σίμων Πέτρος και είπε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». Κι ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Μακάριος είσαι, Σίμων, γιε του Ιωνά, γιατί αυτό δε σου το αποκάλυψε άνθρωπος, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μου. Κι εγώ λέω σ΄ εσένα πως εσύ είσαι ο Πέτρος, και πάνω σ΄ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη. Θα σου δώσω τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι κρατήσεις ασυγχώρητο στη γη θα είναι ασυγχώρητο και στους ουρανούς∙ και ό,τι συγχωρήσεις στη γη θα είναι συγχωρημένο και στους ουρανούς».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/06/25-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 11, 31-12

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ᾿ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. ῾Εβραῖοί εἰσι; κἀγώ· ᾿Ισραηλῖταί εἰσι; κἀγώ· σπέρμα ᾿Αβραάμ εἰσι; κἀγώ·  διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις·  ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον,  τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις·  ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι·  χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν.  τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;

 Εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. Ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού οίδεν, ο ων ευλογητός εις τους αιώνας, οτι ου ψεύδομαι. Εν Δαμασκώ ο εθνάρχης Αρέτα του βασιλέως εφρούρει την Δαμασκηνών πόλιν πιάσαι με θέλων, και δια θυρίδος εν σαργάνη εχαλάσθην δια του τείχους και εξέφυγον τας χείρας αυτού. Καυχάσθαι δη ου συμφέρει μοι˙ ελεύσομαι γαρ εις οπτασίας και αποκαλύψεις Κυρίου. Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων˙ είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν˙ αρπαγέντα τον τοιούτον εως τρίτου ουρανού. Και οίδα τον τοιούτον άνθρωπον˙ είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος, ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν, οτι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι. Υπέρ του τοιούτου καυχήσομαι, υπέρ δε εμαυτού ου καυχήσομαι ει μη εν ταις ασθενείαις μου. Εαν γαρ θελήσω καυχήσασθαι, ουκ έσομαι άφρων˙ αλήθειαν γαρ ερώ˙ φείδομαι δε μη τις εις εμέ λογίσηται υπέρ ο βλέπει με ή ακούει τι εξ εμού. Και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ινα μη υπεραίρομαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι. Υπέρ τούτου τρις τον Κύριον παρεκάλεσα ίνα αποστή απ’ έμου˙ και ειρηκέ μοι˙ Αρκεί σοι η χάρις μου˙ η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται. Ήδιστα ούν μάλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού.

Ο Χριστός θα σε βάλει στον Παράδεισο,όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τον αναζήτησες έστω με ένα δάκρυ

Κάποτε, ήρθε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια, όπου ήταν ηγούμενος ο Γέροντας Ιάκωβος, ένας άνθρωπος σκληρός, άθεος, με περήφανο και ειρωνικό ύφος. Ήρθε επειδή μια συγγενής του, που τον αγαπούσε, τον έπεισε «να πάει να δει εκείνον τον καλόγερο που λένε πως είναι άγιος».

Μπαίνει μέσα στο μοναστήρι, και βρίσκει τον Γέροντα να στέκεται ήρεμος και χαμογελαστός.

Ο άνθρωπος δεν περίμενε χειραψίες. Πάει να πει μια κουβέντα, αλλά ο Άγιος τον κοιτάζει κατάματα και του λέει γλυκά, χωρίς καν να τον ξέρει:

— Παιδί μου… αυτός που λες πως δεν υπάρχει, σε περιμένει κάθε βράδυ που κλαις μόνος σου.

Ο άθεος ταράχτηκε. Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν. Κανείς δεν ήξερε πως τα βράδια, μόνος του, του ξέφευγαν δάκρυα και λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»

Ο Γέροντας του χαμογέλασε, του έπιασε απαλά το χέρι και του είπε:

— Ο Χριστός δεν ήρθε για τους καθαρούς, αλλά για τους πληγωμένους. Μην Τον φοβάσαι. Αυτός θα σε βάλει στον Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τον αναζήτησες έστω με ένα δάκρυ.

Ο άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τα κλάματα. Τον έπιασε με λυγμούς. Εκείνη τη μέρα εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του.

Έμεινε στο μοναστήρι 3 μέρες. Όταν έφυγε, ήταν άλλος άνθρωπος.

Και χρόνια μετά, όταν ξαναήρθε για να προσκυνήσει, είπε σε κάποιον:— Εγώ πίστεψα στον Θεό, γιατί ένας άνθρωπος που δεν με ήξερε, μου μίλησε για την καρδιά μου, σαν να την κρατούσε στα χέρια του.

• Ο Θεός δεν λέγει γιατί ψεύδεσαι,γιατί σκότωσες,γιατί έκανες εκείνην την αμαρτία..Ποτέ δεν θέτει αυτά τα ερωτήματα αφού ξέρει την απάντηση..

Η ερώτησή Του είναι:Γιατί δεν έρχεσαι σε εμένα να σε θεραπεύσω,να σε ξεκουράσω,να σε παρηγορήσω;Έλα να σε ξεκουράσω,να σε παρηγορήσω,να σε πάρω στην αγκαλιά Μου...

Μοναχή Σιλουανή Βλάντ

EYΡΕΣΗ ΤΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

Την εύρεση των Ιερών Λειψάνων των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου τιμά σήμερα, 28 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Αγωνίσθηκαν και οι δύο στα χρόνια του Διοκλητιανού (292 μ.Χ.). Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα. Άριστα καταρτισμένοι στην ιατρική επιστήμη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους φτωχότερους συνανθρώπους τους.

Και όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από κανένα, αλλά και οι ίδιοι έδιναν τα δικά τους, μέχρι που έμειναν φτωχοί. Γι’ αυτό και επονομάστηκαν Ανάργυροι. Μαζί με την ιατρική βοήθεια που προσέφεραν στους πάσχοντες, μετέδιδαν σ’ αυτούς και τη σωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου.

Τα λόγια τους έδωσαν φως του Χριστού σε πολλούς ειδωλολάτρες.

Άλλα η δράση τους καταγγέλθηκε στις αρχές, με αποτέλεσμα να τους αποκεφαλίσουν και άξια να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου.

Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους. Πολλοί, μάλιστα, ασθενείς που άγγιξαν αυτά, θεραπεύθηκαν.

Έτσι, επιβεβαιώνεται ότι οι «δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών» (Σοφία Σολομώντος, ε’ 15). Οι δίκαιοι δηλαδή, ζουν αιώνια, και η ανταμοιβή που αρμόζει σ’ αυτούς βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, τη ενεργεία, αναβλύζοντα, θαυμάτων ρείθρα, αναργύρως τα σεπτά υμών λείψανα, εκ των λαγόνων της γης κόσμω έλαμψαν, Κύρε θεόφρον, Ιωάννη τε ένδοξε, όθεν άπαντες, την τούτων τιμώντες εύρεσιν, αιτούμεν δι’ υμών το μέγα έλεος.

Το ιλαρό πρόσωπο και ο πόνος της αγάπης

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Εάν δώσεις κάτι στο φτωχό, να το δώσεις με πρόσωπο ιλαρό, και με καλά λόγια να τον παρηγορήσεις για τη θλίψη του.

Όταν κάνεις αυτό που είπα, η ιλαρότητα του προσώπου σου κυριαρχεί στο μυαλό του περισσότερο παρά αυτό που χρειαζόταν και το έλαβε.

Όταν ανοίξεις το στόμα σου κα μιλήσεις εναντίον κάποιου, να θεωρήσεις τον εαυτό σου νεκρό κα άκαρπο για το Θεό εκείνη την ημέρα και ότι όλα τα καλά σου έργα πήγαν χαμένα, κι αν ακόμη έχεις τη γνώμη ότι ο λογισμός σου σε προέτρεψε να μιλήσεις με ειλικρίνεια και με σκοπό να βοηθήσεις.

Ποιά ανάγκη υπάρχει, αλήθεια, να γκρεμίσεις με τα λόγια σου το δικό σου πνευματικό σπίτι, για να διορθώσεις του αλλουνού;

Αν έχεις μέσα σου λύπη, για έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο, σωματικά ή ψυχικά, είναι άρρωστος, εκείνη την ημέρα να θεωρείς τον εαυτό σου μάρτυρα και να αισθάνεσαι ότι έπαθες για το Χριστό και ότι αξιώθηκες να τον ομολογήσεις όπως οι ομολογητές.

Θυμήσου βέβαια ότι ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς και όχι γι’ αυτούς που πιστεύουν πως είναι δίκαιοι. Κοίτα πόσο σπουδαίο είναι να φέρεσαι έτσι.

Μεγάλο πράγμα είναι να λυπάται η καρδιά σου για τους πονηρούς, και να ευεργετείς τους αμαρτωλούς μάλλον παρά τους δικαίους.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Η Θεία Λειτουργία είναι το παράθυρο στον Πνευματικό Ουρανό

 

Εάν θέλης να δης και να αγναντέψης κάποιον υπέροχον τόπον πίσω από ένα βουνό, τι θα κάνης; θα ανέβης σε κάποια κορυφή και από εκεί θα αφήσης την ματιά σου να απλωθή εις όλο εκείνο το ωραίο μέρος που επιθυμούσες.

Αυτό θα κάνωμε και εμείς.

Ήλθαμε εις τον ναόν, εις την εκκλησίαν του Θεού, εις τον τόπον ακριβώς από τον οποίον μπορούμε πολύ καλά να αγναντέψωμε τον ουρανόν, τον χώρον ο οποίος φωτίζεται και ωραΐζεται και κατακοσμείται από το ανέσπερον φως της τριλαμπούς θεότητος.

Η εκκλησία, αγαπητοί μου, μέσα εις την οποίαν είμεθα τώρα, η κάθε εκκλησία, είναι ένα εκμαγείον, μία προτύπωσις, ένας τύπος, μία εικόνα, ένα κομμάτι του ουρανού.

Όταν είμεθα εις την εκκλησίαν, νοιώθομε πραγματικά πως είμεθα εις τον ουρανόν.

Γιατί υπάρχει ο τόσο μεγάλος τρούλλος επάνω; Για να υψώνη την καρδιά μας ακριβώς προς τον ουρανόν.

Γιατί υπάρχει αυτή η ωραία πύλη που ανοίγει, όταν γίνεται λειτουργία; Για να μας δείχνη πώς ανοίγουν τα ουράνια.

Γιατί είναι γεμάτη από σταυρούς; Γιατί εκεί επάνω εικονίζει τον Χριστόν που λειτουργεί;

Για να δείχνη ότι, όταν ευρισκώμεθα εδώ, μεταφερόμεθα εις τον ουρανόν. Ζούμε μυστικά αλλά και πραγματικά στιγμές ουράνιες.

Γι’ αυτό και ο Γρηγόριος Παλαμάς λέγει ότι η εκκλησία «εφ’ υψηλού κείται, αγγελικός τις άλλος ούσα και υπερκόσμιος χώρος» • ένας αγγελικός, ένας υπερκόσμιος χώρος είναι αυτός εντός του οποίου ευρισκόμεθα.

Ο ναός, μας λέγει, «εις ουρανόν ανάγει τον άνθρωπον, και… αυτώ παρίστησι τούτον τω επί πάντων Θεώ», μας παίρνει η εκκλησία και μας ανεβάζει και μας παριστά ενώπιον του ιδίου του Θεού.

Άραγε το νοιώθομε; Όταν ερχώμεθα εις την εκκλησίαν, υπάρχουν στην ψυχή μας αισθητήρια που συλλαμβάνουν αυτήν την πραγματικότητα;

Αλλά τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι!

Ξέρομε όλες τις ράτσες των σκυλιών και των αλόγων, ξέρομε τα είδη των φυτών, τις μάρκες των αυτοκινήτων, των ραδιοφώνων, πολλές φορές όμως δεν ξέρομε εκείνα τα οποία έχουν άμεσον σχέσι με την ζωή μας. Γι’ αυτό θέλω να προσέξετε σήμερα αυτό που σας λέγω.

Οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας, τα ατέρμονα βάθη του ωκεανού, τα ύψη των ουρανών, οι χιλιάδες και οι μυριάδες των αστέρων, αν καλοσκεφθούμε, θα καταλάβουμε ότι πραγματικά δεν είναι παρά η φτωχογειτονιά της γης μας.

Μια μέρα -έχετε δει πώς σωριάζουν τα παλιόσπιτα, όταν θέλουν να υψώσουν πολυκατοικίες;- έτσι θα σωριασθούν όλα όσα υπάρχουν εις το σύμπαν.

Δεν θα μείνη τίποτε• θα μείνη μόνον ο πνευματικός ουρανός, όπου υπάρχει ο Χριστός. Εκεί λοιπόν ας προσηλώσωμε το βλέμμα μας.

Ευρισκόμεθα εις την εκκλησίαν. Είναι ο πιο κατάλληλος τόπος για να δούμε τον ουρανόν. Αλλά ποιο είναι το παράθυρο; Πώς θα το ανοίξωμε; Μα είναι τόσο απλό. Παράθυρο είναι η θεία λειτουργία την οποίαν επιτελούμε.

Επειδή όμως πρόκειται να ρίξωμε τα βλέμματά μας σε τόσο πνευματικά πράγματα, ας στρέψωμε την ψυχή μας προς το Άγιον Πνεύμα και ας το παρακαλέσωμε να ρίξη τον προβολέα του στα σκοτάδια της σκέψεώς μας, για να μας φωτίση να νοιώσωμε, να πιστέψωμε, να καταλάβωμε, να κάνωμε κτήμα μας όλα εκείνα που γίνονται και λέγονται και ακούονται κατά την θείαν λειτουργίαν.

Ήλθατε με τόσον κόπον καί μέσα στο κρύο• στέκεσθε όρθιοι. Δεν πρέπει να πάη χαμένος ο κόπος σας. Γι’ αυτό ας παρακαλέσωμε το Πνεύμα του Θεού και δεν θα μείνη ούτε μία σκέψις ακατανόητη μέσα σας.

Δεν πρέπει να φύγωμε από εδώ, αν οι καρδιές μας δεν προσκυνήσουν τον Θεόν, αν δεν νοιώσωμε τις ψυχές μας να έχουν ριχθή εις τον ουρανόν και να έχουν δει όλα εκείνα τα οποία γίνονται εις αυτόν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Σαμψών του ξενοδόχου τιμά σήμερα, 27 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Σαμψών, γεννήθηκε στη Ρώμη από πλουσίους αλλά ευσεβείς και ενάρετους γονείς. Ευφυής ως ήτο, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και ιατρική.

Επιθυμώντας από τη μικρή του ηλικία να ζήσει κατά το χριστιανικό πρότυπο ζωής, μεταχειρίσθηκε την ιατρική όχι ως επικερδές επάγγελμα αλλά για καθαρά φιλανθρωπικούς και ευεργετικούς σκοπούς.

Προσέτρεχε χωρίς διακρίσεις σε οποιονδήποτε είχε την ανάγκη του βοηθώντας τον, παρηγορώντας τον και στηρίζοντάς τον στην πίστη.

Όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, μοίρασε την μεγάλη περιουσία την οποία κληρονόμησε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη.

Εκεί επισκέφθηκε όλα τα μοναστήρια. Εκεί έβρισκε ουσιαστικά καταφύγιο για να ηρεμεί και να μελετά τις Θείες Γραφές. Η φήμη του, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε προσέλκυσε την εύνοια και αυτού του μεγάλου αυτοκράτορα Ιουστινιανού.

Συγχρόνως η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση και οι άλλες του αρετές, κίνησαν το ενδιαφέρον του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μηνά, ο οποίος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο.

Κάποτε ο Ιουστινιανός προσβλήθηκε από βαρεία ασθένεια και ζήτησε τη βοήθεια του Αγίου. Ο Όσιος προσευχήθηκε θερμά και κατόρθωσε να σώσει τη ζωή του αυτοκράτορα.

Εκείνος θέλοντας να τον ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Άγιο, έκτισε ένα νοσοκομείο το οποίο γρήγορα αναδείχθηκε σε μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα όπου κατέφευγαν οι άποροι και οι αδύναμοι για να θεραπευθούν και να εύρουν παρηγοριά και στήριγμα.

Έχοντας επιτελέσει ένα τεράστιο και θεάρεστο έργο, κοιμήθηκε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο φέρων την μίμησιν, των του Θεού οικτιρμών, ενθέου χρηστότητας, αναβλυστάνεις κρουνούς, Σαμψών Ιερώτατε, συ γαρ θεομιμήτω, ελλαμφθείς συμπάθεια, ώφθης των τεθλιμμένων, και πασχόντων ακέστωρ, παρέχων ενί εκάστω, ρώσιν και έλεος.

ΚΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ

 Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «η κακία την κακία δεν την καταβάλλει καθόλου. Αλλά, αν κάποιος σου κάμει κακό, συ κάμε του καλό, ώστε με την ευεργεσία να εξουδετερώσεις την κακία» (από το «Γεροντικό»)

Η κοινωνία ασχολείται ιδιαιτέρως με το φαινόμενο της βίας. Στα σχολεία πολλές συζητήσεις, προγράμματα για την αντιμετώπιση, αλλά και την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού, με στήριξη στη οικογένεια, με προβληματισμούς για τα πρότυπα των παιδιών και των νέων και δικαίως γίνονται όλα αυτά και πρέπει. Υπάρχει όμως μία διάσταση, η οποία δεν συζητιέται, είτε διότι θεωρείται ξεπερασμένη ηθικολογία είτε διότι «δεν πουλάει» στον κόσμο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Είναι το να πράττουμε το καλό.

Ο ασκητικός λόγος της Εκκλησίας, σε συνέχεια της διδασκαλίας του Χριστού για την αγάπη και στους εχθρούς μας, επισημαίνει κάτι που οι σύγχρονοι ειδικοί δεν θέλουν να δούνε: η κακία δεν καταβάλλει την κακία. Και αυτός που τιμωρείται, συνήθως εκλαμβάνει την τιμωρία ως κακία απέναντι στη δική του κακή στάση ή συμπεριφορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται το κακό να μην οριοθετείται και να μην αποδοκιμάζεται. Και δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά και η παιδαγωγία, κάποτε και πιο αυστηρή, βοηθά στην συναίσθηση ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όμως το κακό χτυπιέται στη ρίζα του όταν ο άνθρωπος μάθει να κάμει το καλό. Διότι το καλό χτυπά μία ευαίσθητη χορδή της ψυχής που ονομάζεται φιλότιμο. Και το φιλότιμο γεννά εσωτερικό διάλογο στον άνθρωπο, για το αν πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται με την κακία ως βάση της ζωής του.

Η κακία στην πραγματικότητα είναι ένα προσωπείο της επιθυμίας του ανθρώπου για δύναμη και εξουσία. Όποιος πράττει το κακό έχει την αίσθηση ότι επικρατεί εις βάρος του αδύναμου, αποδεικνύει την αξία του, εκτονώνεται, εκδικείται την οικογένειά του ή τους φίλους του  ή το σύστημα που δεν αναγνωρίζουν το πρόσωπό του και αισθάνεται καλά. Από τη άλλη, αυτός που εξουσιάζει διότι έχει τη δύναμη, υποκύπτει στη δίψα της απληστίας. Αισθάνεται ότι μπορεί να αποδείξει ότι υπερέχει όλο και πιο πολύ. Ότι ο κόσμος στέκεται κάτω από τα πόδια του. Ότι μπορεί, χάρις στη δύναμή του, να εξαγοράσει τα πάντα, ακόμη και τον θαυμασμό. Κάποτε, τρέφεται και από τον φόβο που προκαλεί η δύναμή του. Όσο πιο πολύ δείχνουν οι άλλοι ότι τον φοβούνται, τόσο πιο δυνατός αισθάνεται.

Είναι πραγματικά δαιμονική η νοοτροπία αυτή. Διότι, όσο δυνατός κι αν είναι κανείς, υπάρχουν η περιπέτεια της ζωής, η μεταστροφή από το ευχάριστο στο δυσάρεστο, το ευμετάβολο. Κυρίως όμως υπάρχει ο θάνατος, ο οποίος δεν κάνει καμία διάκριση. Ο παντοδύναμος θα παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού με μοναδικό αληθινό του όπλο την καλοσύνη και την αγάπη. Αλλά δεν είναι μόνο μεταφυσική η θεώρηση της καλοσύνης. Το να κάμεις το καλό είναι αληθινός πολιτισμός. Προϋποθέτει καρδιά που παλεύει εναντίον της αυτοδικαίωσης και βλέπει τον άλλο ως πρόσωπο που έχει αξία μοναδική και αναφαίρετη. Η καλοσύνη γίνεται ευκαιρία αφύπνισης και μετάνοιας, αλλαγής δηλαδή νοοτροπίας.

Μπορεί η καλοσύνη να περιφρονείται. Ας την διδάξουμε όμως με το παράδειγμά μας στην νέα γενιά, ακόμη και σε δύσκολες αποφάσεις. Οι δεύτερες ευκαιρίες βοηθούν. Η έγνοια όμως και το να κάμεις το καλό γιατρεύουν αληθινά τις πληγές της κακίας, διότι όλα μπορούν να ξεκινήσουν από την αρχή. Και ο Θεός ενισχύει. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

“Η αγάπη των πολλών έχει αληθινά ψυχρανθεί στις μέρες μας, αλλά ας μην παγώσουμε κι εμείς”

 

π. Σεραφείμ Ρόουζ

..Το βαθύτερο και ελκυστικότερο πράγμα τής Ορθοδοξίας σήμερα είναι το μήνυμά της για την αγάπη..

Το πιο αποθαρρυντικό γεγονός για τον σημερινό κόσμο είναι ότι έχει γίνει τόσο ψυχρός και άκαρδος. Στον Ευαγγελιστή Ματθαίο, ο Κύριος μας λέει ότι ένα κύριο χαρακτηριστικό των έσχατων χρόνων θα είναι ότι «η αγάπη των πολλών θα παγώσει» (Ματθ. 24:12) και ο απόστολος της αγάπης, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, σημειώνει τα λόγια του Κυρίου μας πού λέει ότι το ιδιαίτερο κύριο γνώρισμα των μαθητών Του είναι η αγάπη πού έχουν ο ένας για τον άλλο (Ίωάν. 13:35). Οι ορθόδοξοι δάσκαλοι πού έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση τα πρόσφατα χρόνια είναι εκείνοι πού γεμίζουν με αγάπη, προσελκύοντας τούς ανθρώπους στον πλούτο της ορθόδοξης πίστης με τον παράδειγμά τους, την αυτοθυσιαζόμενη αγάπη…

Γεμίζοντας από την ευαγγελική διδασκαλία και προσπαθώντας να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν, πρέπει να έχουμε αγάπη και έλεος για την άθλια ανθρωπότητα των ημερών μας. Προφανώς ποτέ δεν υπήρχαν άνθρωποι πιο δυστυχισμένοι από τους ανθρώπους των ημερών μας – έστω και με όλες τις εξωτερικές ευκολίες και ανέσεις πού η κοινωνία μας ,μας παρέχει. Οι άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν από την έλλειψη Θεού – και μπορούμε να βοηθήσουμε προσφέροντάς τους τον Θεό. 

Η αγάπη των πολλών έχει αληθινά ψυχρανθεί στις μέρες μας, αλλά ας μην παγώσουμε κι εμείς. Εφόσον μας στέλνει ο Χριστός την χάρη Του και θερμαίνει τις καρδιές μας, δεν χρειάζεται να είμαστε ψυχροί».

Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ Ο ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

Ο Άγιος Νεομάρτυς και Οσιομάρτυς Δαβίδ καταγόταν από τις Κυδωνιές ( Αϊβαλί) ,πόλη της Μ. Ασίας . Σε νεαρή ηλικία ήλθε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στη Σκήτη της Αγίας Άννης. Ζούσε κοντά στον γέροντά του την θεάρεστη ζωή των μοναχών. Πρωτοστάτησε για την εκ βάθρων ανακαίνιση των ναών της Μεταμορφώσεως στην κορυφή του Άθω και της Παναγίας πιο κάτω , καθώς και την κατασκευή δεξαμενών για τη συγκέντρωση πόσιμου νερού, για την εξυπηρέτηση των μοναχών και των προσκυνητών. Για τον λόγο αυτό είχε πάει στη Σμύρνη της Μ. Ασίας ,όπου συγκέντρωσε χρήματα από τους ευσεβείς χριστιανούς και με τα χρήματα αυτά έγινε η ανακατασκευή των ναών.

Ο ενάρετος αυτός μοναχός έχοντας φλογερό πόθο να μαρτυρήσει για τον Χριστό, πήγε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας, όπου προκάλεσε συζήτηση με κάποιους Τούρκους για θέματα πίστεως. Αυτοί τον μαστίγωσαν ,τον πλήγωσαν στο κεφάλι και τον έδιωξαν κακήν κακώς, δεν τον θανάτωσαν όμως, προς μεγάλη του λύπη. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος, στον γέροντά του , ο οποίος προσπαθούσε, αναλογιζόμενος τους κινδύνους μιας τέτοιας απόφασης, να τον αποτρέψει από την επιθυμία του. Ο Δαβίδ όμως έφυγε για τις Καρυές, όπου βρισκόταν ο επίσκοπος Παγκράτιος, πρώην Χριστουπόλεως , τον οποίο συμβουλεύτηκε και, αφού έλαβε ευλογία και συγχώρηση, ήλθε στη Θεσσαλονίκη.

Τον ίδιο καιρό στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Δημητρίου ζούσε κάποιος μοναχός, ο οποίος εξαιτίας υπερηφάνειας πλανήθηκε σε σημείο να δεχθεί οράματα δαιμόνων, οι οποίοι τον παρότρυναν να ασπασθεί τη δυσσεβή πλάνη του Μωάμεθ , για να περάσει καλά και σ’ αυτή τη ζωή και στην άλλη. Όταν το έμαθαν οι άλλοι πατέρες τον έκλεισαν στην καλύβη του για να μη διαφύγει και γίνει παίγνιο των δαιμόνων. Αυτός όμως ,σκοτισμένος από τις σατανικές συμβουλές, πήδηξε τη νύχτα από ένα παραθυράκι χωρίς να πάθει μάλιστα τίποτα και έφυγε για τη Θεσσαλονίκη. Λίγο έξω απ’ αυτήν βρήκε κάποιο Τούρκο να κοιμάται στο ύπαιθρο και το άλογό του δίπλα δεμένο. Πήρε το άλογο και έφτασε έφιππος στην πόλη. Οι φρουροί της πύλης τον ρώτησαν τι θέλει και τους είπε πως είναι αγιορείτης μοναχός, πως έμαθε για τη θρησκεία τους και θέλει να γίνει μουσουλμάνος. Αυτοί με πολλή χαρά τον οδήγησαν στον Κριτή. Στο μεταξύ τον ρώτησαν που βρήκε το άλογο καθώς απαγορευόταν οι υπόδουλοι να έχουν άλογα και τους απάντησε πως του το χάρισε ο Μωάμεθ. Το πουλάει μάλιστα είπε τριάντα γρόσια, εκείνοι του έδωσαν τριάντα αργύρια. Ήρθε όμως ύστερα ο κάτοχος του αλόγου και αποδείχτηκε η πλάνη του. Όλα αυτά προξένησαν μεγάλη λύπη στους χριστιανούς και αντίθετα αγαλλίαση και χαρά στους αγαρηνούς και τους εβραίους.

Ο Δαβίδ, όταν έμαθε τα γεγονότα με τον μοναχό ,αποφάσισε να τον συναντήσει κρυφά και να προσπαθήσει να τον συμβουλεύσει μήπως και ανανήψει . Αν δε γινόταν αντιληπτός, ήταν έτοιμος να ομολογήσει και έτσι να επιτύχει τον σκοπό για τον οποίο είχε έλθει. Οι Τούρκοι πρόσεχαν μήπως πάει κανένας χριστιανός και τον μεταστρέψει . Ο μοναχός Δαβίδ προσποιήθηκε πως έχει κάποια υπόθεση μαζί του και πρέπει να μιλήσουν. Έτσι τον άφησαν. Εκείνος τότε άρχισε να τον νουθετεί, ώστε να τον φέρει σε επίγνωση και μετάνοια. Τον άκουσε όμως κάποιος Τουρκαλβανός που ήξερε ελληνικά και αμέσως τον συνέλαβαν , τον έδεσαν, και τον πήγαν στον κριτή. Όταν τ’ άκουσε ο κριτής έδωσε διαταγή ν’ απαγχονιστεί αμέσως, μήπως και γίνει αιτία ν’ αλλάξει γνώμη ο άλλος . Πράγματι ,χωρίς αργοπορία, αν και είχε νυχτώσει, τον απαγχόνισαν.

Ο μαρτυρικός του θάνατος προξένησε μεγάλη χαρά στους Χριστιανούς, αντίβαρο της λύπης που γεύτηκαν με την άρνηση του άλλου ψευδομοναχού, τον οποίο τελικά οι ασεβείς οδήγησαν να περιτμηθεί και τον συνέζευξαν και με μια άσεμνη Οθωμανίδα και δυστυχώς πολύ γρήγορα είχε άσχημο θάνατο , τελειώνοντας τη ζωή του μέσα στην πλάνη.

Ο δε μακάριος Δαβίδ με τον διπλό στέφανο της ασκήσεως και του μαρτυρίου συναγάλλεται μετά των αγίων Οσιομαρτύρων , πρεσβεύοντας για μας.

 Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Τη αγάπη του Λόγου πάτερ πτερούμενος, επι του δένδρου διήλθες αγγελικήν βιοτήν, και εξήνεγκας ημίν καρπούς της χάριτος, εξ’ ων τρυφώντες, νοητώς εκβοώμεν σοι πιστώς, Δαυίδ οσίων ακρότης. Μη διαλίπης πρεσβεύων, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

«Το θυμίαμα του τσιγάρου»

Καθόμασταν ένα απόγευμα στο μικρό μπαλκόνι της Ιεράς Μονής Διονυσίου., 

μετά το απόδειπνο και την προσκύνηση των λειψάνων ο πατήρ Χαρίτων, όπως συνήθιζε, είχε έρθει να μας κάνει λίγη παρέα. Μιλούσε με απλότητα και σοφία για πνευματικά θέματα – για την προσευχή, την ταπείνωση, τη μετάνοια. Και, όπως συχνά έκανε, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο τσιγάρο.

– Το τσιγάρο, έλεγε, κάνει κακό στον άνθρωπο. Όχι μόνο στο σώμα – αυτό το ξέρουν όλοι – αλλά κυρίως στην ψυχή. Είναι δέσιμο. Πάθος.
Δεν κρατήθηκα. Του λέω:
– Πάτερ Χαρίτων, γιατί κυνηγάς με τέτοια μανία όσους καπνίζουν; Μόλις δεις κάποιον με τσιγάρο, αμέσως τρέχεις να του πεις να το σβήσει. Ακόμα και στην αυλή, αν πάει κανείς να καπνίσει, ξαφνικά εμφανίζεσαι και τον μαλώνεις. Γιατί, καλέ μου πάτερ; Κυνηγάς τον κόσμο μερικοί σκανδαλίζονται.

Με κοίταξε ήρεμα, με βλέμμα βαθύ, και μου είπε:
– Άκου, Πασχάλη μου! θα σου πω. Εδώ, στο μοναστήρι μας, ένας αδελφός μοναχός – είχε μια φοβερή εμπειρία. 

Μια μέρα πήγαινε να ετοιμάσει τον ναό για την ακολουθία. Και εκεί, είδε αισθητά – με τα μάτια του – την Παναγία μέσα στην εκκλησία Να κλαίει.
Την πλησίασε ταραγμένος και της είπε:
– Παναγιά μου, γιατί κλαις;
Κι εκείνη, με λυγμό, του αποκρίθηκε:
– Παιδί μου, πριν από λίγο ήρθε εδώ ο διάβολος και με κορόιδευε. Μου είπε: «Οι προσκυνητές σου έρχονται, ναι… για προσκύνημα. Όμως εμένα θυμιάζουν με τα τσιγάρα τους».

Ο πάτερ Χαρίτων σταμάτησε για λίγο. Έσκυψε το κεφάλι του, σαν να το ξαναζούσε μέσα του.
– Από τότε, συνέχισε σιγανά, δεν το αντέχω. Όχι από αυστηρότητα. Όχι από σκληρότητα. Αλλά από πόνο. Από αγάπη για Εκείνη… και για τους ανθρώπους.
Πάρα πολλοί που γνώρισαν πατέρα Xαρίτωνα με την συμβουλή του και της προσευχές του έκοψαν το τσιγάρο,απελευθερώθηκαν από αυτό το βρωμερό πάθος και η ζωή τους έγινε καλύτερη και κάποια προβλήματα η οικογενειακά λύθηκαν όπως έλεγε εάν εκοβαν το τσιγάρο.
Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι ο μοναχός που είδε την Παναγία αλλά δεν το αποκάλυψε ήταν ο ίδιος ο πατήρ Χαρίτωνας.
Ήταν άγιος έκρυβε την αγιοσύνη του.. πίσω από την απλότητα ενός απλού μοναχού μα βοηθούσε όποιον είχε σοβαρό πρόβλημα με τις συμβουλές του γινόταν θαύματα. Πιστεύω ο καθένας που είχε γνωρίσει τον πατέρα Χαρίτωνα έχει να μας πει και μία θαυμαστή εμπειρία.
Ας έχουμε την αγία ευχή του να μεσιτεύει για εμάς στον καλό Θεό μας.
ΚΑΛΌ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ ΚΑΛΉ ΑΝΆΣΤΑΣΗ ΚΑΛΈ ΜΑΣ ΠΆΤΕΡ ΧΑΡΊΤΩΝ!