Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πώς να ζουν πραγματικά. Περνούν τη ζωή σαν ρομπότ, βιαστικοί, κουρασμένοι, αποκομμένοι από την πιο πολύτιμη ουσία: τον χρόνο.
Θυσιάζει την οικογένειά του για ένα επιπλέον σεντ. Πουλάνε την υγεία τους για μια καριέρα. Χάνουν την ησυχία τους για τα φαινόμενα.
Δεν είναι πια ευτυχισμένοι… απλώς προσποιούνται την ευτυχία. Αναβολή ονείρων. Αναβάλετε τις χαρές. Αναβολή της ζωής. Όλα αυτά με την ελπίδα ότι ένας τραπεζικός λογαριασμός με πολλά μηδενικά θα γεμίσει το κενό στην καρδιά τους.
Χτίζουν σπίτια των δέκα δωματίων, όχι επειδή τα χρειάζονται, αλλά επειδή θέλουν περισσότερα από το άλλο. Η απληστία τους ωθεί, ακόμα κι αν τους είναι δύσκολο να το παραδεχτούν.
Και στο τέλος… δεν παίρνω τίποτα μαζί τους. Ούτε σπίτια, ούτε λογαριασμοί, ούτε αυτοκίνητα.
Ίσως ούτε καν αναμνήσεις — επειδή ήταν πολύ απασχολημένοι με το να πλουτίζουν υλικά και πολύ γρήγορα δεν μπορούσαν να θρέψουν τις ψυχές τους με ό,τι πραγματικά έχει σημασία.
