400 παιδιά έψαλαν τους Χαιρετισμούς στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Αχειροποιήτου, στη Θεσσαλονίκη (ΒΙΝΤΕΟ)

 

Την Παρασκευή 21 Μαρτίου, τελέσθηκε η Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ενοριακό Ιερό Ναό της Παναγίας της Αχειροποιήτου (5ος αι.). Της Ιεράς Ακολουθίας, προεξήρχε ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος, συμπροσευχομένου, του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνού.

Από νωρίς, ο Ιερός Ναός κατακλύστηκε από πλήθος πιστών, οι οποίοι προσήλθαν για να προσευχηθούν στην Ακολουθία, στην οποία έψαλαν περί τους 400 μαθητές όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης από τα εξής Σχολεία:

1. 2ο Δημ. Σχ. Σίνδου.
2. 20ο Δημ. Σχ. Ευόσμου
3. 4ο Δημ. Σχ. Πεύκων
4. 51ο Δημ. Σχ. Θεσνίκης
5. 53ο Δημ. Σχ. Θεσνίκης
6. 54ο Δημ. Σχ. Θεσνίκης
7. 55ο Δημ. Σχ. Θεσνίκης
8. 87ο Δημ. Σχ. Θεσνίκης
9. Δημ. Σχ. των Εκπαιδευτηρίων "Ελπίδα" (Φίλυρο).
10-11. Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο και Λύκειο Νεαπόλεως.
12. 3ο Γυμν. Ωραιοκάστρου
13. 1ο Γυμν. Τριανδρίας
14. 7ο Γυμν. Θεσνίκης
15. 15ο Γυμν. Θεσνίκης
16. 2ο ΓΕΛ Μίκρας (Θέρμη)
17. 1ο ΕΠΑΛ Νεάπολης
18. Μουσικό Σχ. Ρόδου.
19. Μουσικό Σχ. Άρτας (αν και υλοποιήθηκε πλήρως το Πρόγραμμα και έμαθαν τον Κανόνα, δεν κατάφεραν τελικώς να έρθουν).

Για πρώτη φορά στην ιστορία της τοπικής Εκκλησίας, τόσοι πολλοί μαθητές έψαλαν σε Ακολουθία. Οι μαθητές αυτοί συμμετείχαν στο Εκπαιδευτικό και Πολιτιστικό Πρόγραμμα για την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, το οποίο εισηγήθηκε η Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και έφερε τον τίτλο: «Ακάθιστος Ύμνος – Το Κοντάκιο και ο Κανόνας».
Στους χορούς των μαθητών, συμμετείχε επίσης και ο Βυζαντινός Χορός των μαθητών της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (Σ.Σ.Α.Σ.), η οποία και εδρεύει στην πόλη μας, όπως επίσης και η παιδική και νεανική Βυζαντινή χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ’’Ειρμός’’, με χοράρχη τον εκπαιδευτικό και εισηγητή και υπεύθυνο του προγράμματος κ. Σπυρίδωνα Ασπιώτη.

Κατά το κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Φιλόθεος ανέπτυξε το θέμα «Νέαν έδειξε κτίσιν» και ταυτόχρονα παρουσίασε στο εκκλησίασμα τους συμμετέχοντες μικρούς ψάλτες και ψάλτριες οι οποίοι και ύμνησαν την Υπεραγία Θεοτόκο. Ευχαρίστησε δε ιδιαιτέρως, όλες και όλους τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς για την κίνηση τους να παρακινήσουν τους μαθητές να συμμετάσχουν στο παρόν εκπαιδευτικό πρόγραμμα, όπως επίσης και τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας, κ. Αλέξανδρο Κόπτση και τον Διοικητή της Σ.Σ.Α.Σ., Ταξίαρχο κ. Πέτρο Κουριδάκη.

Όλοι οι εκκλησιασθέντες εξέφρασαν τη χαρά και την συγκίνησή τους για την μοναδική αυτή προσευχητική εμπειρία.

 

Μόλις θελήσεις να σε αγαπούν,θα νιώσεις μοναξιά...

Ὅταν ἀγαπᾶς κάποιον, τόν νοιώθεις ζωντανό μπροστά σου.
Μοναξιά νοιώθει αὐτός πού δέν ἀγαπᾶ, καί ἡ μοναξιά γίνεται μεγαλύτερη, ὅταν θέλω νά μέ ἀγαποῦν.
Οποιοσδήποτε ἄνθρωπος, εἴτε βασιλιάς, εἴτε ζητιάνος εἶναι, μόλις θελήσει νά τόν ἀγαποῦν, θά δεῖτε ὅτι ἀμέσως θά νοιώσει μοναξιά.
Μόλις ἀρχίσει νά ἀγαπᾶ, ὄχι μέ ἀγάπη ἀνθρώπινη ἀλλά ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀρχίζει νά φεύγει ἡ μοναξιά καί ἀνακαλύπτει πώς ὅλη ἡ Ἐκκλησία, οἱ πάντες, εἶναι μαζί του.

Ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

 

ΑΡΑΤΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΑΥΤΟΥ

«Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8, 34)
Εἶπε ὁ Κύριος «῞Οποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ»

Τι σημαίνει άραγε ο λόγος του Χριστού που έρχεται ως προτροπή για τον καθέναν μας «αράτω τον σταυρόν αυτού»; Πώς αυτός ο λόγος μπορεί να μεταφραστεί στην ζωή μας;

Συνήθως σηκώνουμε σταυρούς που δεν έχουμε επιλέξει εμείς. Είναι είτε λόγω περιστάσεων της ζωής (ασθένειες, απώλειες, άλλες δοκιμασίες) είτε λόγω σφαλμάτων μας, αποτυχιών μας, αμαρτιών μας που έχουν συνέπειες για την πορεία μας που αισθανόμαστε βάρος και φορτίο, το οποίο αποκαλούμε «σταυρό». Άλλοτε είναι τα πρόσωπα που μας δυσκολεύουν. Οι συνάνθρωποί μας που λειτουργούν ως εχθροί μας, ως μέριμνες, με αποτέλεσμα η χαρά από την συναναστροφή και κοινωνία μαζί τους να αίρεται και να απομένει ένα άγχος, ένα αγκομαχητό νου και καρδιάς, το οποίο αποκαλούμε «σταυρό». Αν ερωτηθούμε, κανείς μας δεν θα έλεγε εύκολα «ναι» στην άρση αυτών των σταυρών. Ο Χριστός όμως μάς ζητά να αναλάβουμε εθελοντικά τον σταυρό μας και να Τον ακολουθήσουμε, αφού απαρνηθούμε τον εαυτό μας.

Δεν είναι σταυροί ό,τι περιγράψαμε; Προφανώς και είναι. Όμως δεν είναι ο Σταυρός που ζητά ο Χριστός από εμάς. Οι σταυροί που μας βαραίνουν έχουν να κάνουν με την φθορά του χρόνου, την εξουσία μας επάνω στους άλλους και την εξουσία τους επάνω μας, την αμαρτωλότητα που είναι σημάδι της ζωής και της ύπαρξής μας. Η αποτυχία μας να οπλιστούμε με την αγάπη, ως την κατεξοχήν εντολή και δωρεά του Θεού στον καθέναν μας, και να πορευτούμε με κριτήριο αυτήν στην ζωή μας, είτε έχει να κάνει με την όρεξή μας για έναν τομέα στον οποίο καλούμαστε να παλέψουμε για το «νυν» αυτό του κόσμου (οικογένεια, εργασία, μόρφωση), είτε έχει να κάνει με τον τρόπο διαχείρισης των ανθρώπινων σχέσεων, ιδίως με εκείνους οι οποίοι μόνο ζητούνε από εμάς, κυρίως υλικά αγαθά, αλλά και τον χρόνο και την προσοχή μας, συνθλίβοντάς μας με την απαίτηση μιας αποκλειστικότητας που κουράζει γρήγορα, ως σημάδι καθήλωσης στην παιδικότητα του τα «περιμένω όλα έτοιμα». Είναι σταυροί, προφανώς, αλλά δεν είναι ο Σταυρός.

Αυτό που ζητά ο Χριστός είναι να απαρνηθούμε το θέλημά μας που μας καθηλώνει στο «νυν». Να δούμε τι μας χωρίζει από Εκείνον, που σημαίνει να δούμε την αλήθεια για τον εαυτό μας και τον χαρακτήρα μας, όπως επίσης και ποιον σκοπό έχουμε θέσει ως βάση νοηματοδότησης για την ύπαρξή μας, και να δοθούμε στον δικό Του τρόπο, που είναι η πορεία προς έναν Γολγοθά. Και ο Γολγοθάς δεν είναι μόνο τόπος. Έχει να κάνει με την απόφασή μας να είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Διότι είναι Σταυρός να είσαι μέλος της Εκκλησίας. Είναι ευθύνη, είναι θυσία, είναι πορεία. Η ευθύνη έχει να κάνει με το να προσεύχεσαι για τον κάθε πλησίον, να τον διακονείς χωρίς διακρίσεις, ανεξαρτήτως αν είναι οικείος ή εχθρός. Να είσαι διαθέσιμος, διότι νιώθεις πως δεν σε παίρνει να διαχωρίζεις ή να θέτεις ως προτεραιότητα τον εαυτό σου. Είναι θυσία, διότι ό,τι κάνεις δεν έχει ανταμοιβή, ούτε γίνεται για κανέναν μισθό. Είναι πορεία καλοσύνης και ευεργεσίας και δεν είναι εύκολο να το αντέξουμε, όταν ο προσανατολισμός μας είναι εγωκεντρικός. Είναι πορεία, διότι κληθήκαμε να μη σταματάμε, να μην κάνουμε διάλειμμα, αλλά ούτε και μας παίρνει να προχωρούμε προς άλλα μονοπάτια και όταν το θυμόμαστε να επιστρέφουμε στον δρόμο. Συνήθως, ιδίως στους καιρούς μας, η ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας είναι πάρεργο και όχι το κυρίως έργο μας.

Έτσι όμως ακολουθούμε τον Χριστό. Και Αυτός είναι το πρότυπο και το πρωτότυπό μας. Το παρήγορο είναι πως Εκείνος είναι μαζί μας. Η άρση του σταυρού έχει ως Κυρηναίο τον Ίδιο. Αυτός μας δίνει δύναμη, μέσα από την κοινωνία μαζί Του, όταν γίνεται ένα με μας, μέσα από την προσευχή, μέσα από την εμπιστοσύνη ότι κανένας σταυρός δεν μας δίνεται τον οποίο να μην μπορούμε να αντέξουμε, μέσα από την παρηγοριά να συναντούμε και άλλους στον δρόμο αυτό, αγίους και συναμαρτωλούς, που μας ενισχύουν και μας συντροφεύουν.

Χρειάζεται, πάντως, να αλλάξουμε γνώμη για το τι είναι Εκκλησία. Δεν είναι συμφέρον, δεν είναι έθιμο, δεν είναι διαφύλαξη ηθικής. Η Εκκλησία είναι η συνάντηση όλων όσοι έχουμε αποφασίσει να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να είμαστε εθελοντές της αγάπης και της πίστης, να έχουμε τον Χριστό ως οδηγό, αλλά και τέρμα της πορείας μας, που είναι η ανάσταση. Γι’ αυτό και προσκυνώντας τον τίμιο Σταυρό, τελικά, θυμόμαστε τον δρόμο που μας σώζει και παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε, όχι μόνοι μας, αλλά με τον κάθε πλησίον μας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία είναι η χαρμολύπη του σταυρού που δίνει νόημα και στον νυν και στον μέλλοντα αιώνα.

π. Θ. Μ.

ΠΕΠΕΙΡΑΣΜΕΝΟΝ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

 

«Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας» (Εβρ.  4, 15)

«Δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συμμεριστεῖ τὶς ἀδυναμίες μας. ᾿Αντίθετα, ἔχει δοκιμαστεῖ σὲ ὅλα, ἐπειδὴ ἔγινε ἄνθρωπος σὰν κι ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ἁμαρτήσει». 

            Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη τη συμπάθεια και την αγάπη. Μπορεί να μην είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες για τα πάθη, τα λάθη, τις αμαρτίες μας τόσο έναντι του Θεού όσο και έναντι των άλλων ανθρώπων, αλλά δύσκολα θα βρούμε κάποιον, ο οποίος να ζητά να αντιμετωπιστεί με αυστηρότητα για ό,τι έχει κάνει. Ιδίως από τον Θεό περιμένουμε αυτή τη συμπάθεια, την ευσπλαχνία, την υπέρβαση ενός πνεύματος κρίσης και καταδίκης. Γι’ αυτό και όταν η Εκκλησία εκφράζεται με αυστηρότητα, εξεγειρόμαστε εντός μας, αισθανόμαστε ότι δεν είναι αυτό Εκκλησία.

 Στον νου μας, κατά βάθος, υπάρχει η εικόνα του Χριστού στον Σταυρό να συγχωρεί τους σταυρωτές Του. Δεν περνά βεβαίως από τη σκέψη μας η εικόνα εκείνη του λαού που παρακολουθούσε τη Σταύρωση απαθώς και με χαιρεκακία, ως ένα θέαμα εξόντωσης ενός εχθρού Του. Δεν περνά από τη σκέψη μας ούτε ο τρόπος με τον οποίο ο λαός εκείνος επέστρεψε από τον Γολγοθά, με ένα πένθος για την κακία του, «τύπτοντες εαυτών τα στήθη υπέστρεφον» (Λουκ. 23, 48).  Δεν έχουν να κάνουν με την συμπάθεια του Θεού η απάθεια και η ενοχή. Περισσότερο έχουν να κάνουν με την αίσθηση ότι οι άνθρωποι μέσα μας δεν συνειδητοποιούμε τη δική μας αμαρτωλότητα, αλλά βλέπουμε μόνο έξω από εμάς, τους άλλους, τους οποίους κοιτάμε αφ’ υψηλού. Κι αυτό μας κάνει να διεκδικούμε αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μας το έλεος του Θεού, την αγάπη και την επιείκειά Του, χωρίς να είμαστε έτοιμοι να ζητήσουμε το ίδιο για όλους τους άλλους, χωρίς να είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε ότι ο Θεός δεν μπορεί να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος. Γι’ αυτό και συμμερίστηκε τις αδυναμίες μας. Ένιωσε την πείνα και τη δίψα μας. Ένιωσε τον κόπο της εργασίας μας. Ένιωσε τον πόνο για την αρρώστια και τη φθορά και τον θάνατο. Ένιωσε την κακία μας. Ένιωσε την αγωνία της ύπαρξής μας για ανάσταση και ζωή. Ένιωσε και τον δικό Του θάνατο, όπως τον θάνατο κάθε ανθρώπου, διότι στο πρόσωπό Του συμπεριελήφθη όλη η ανθρώπινη φύση, η ανταρσία της εναντίον του Θεού και του πλησίον, η αδικία που πράττει εις βάρος του άλλου, είτε αυτή πηγάζει από θρησκευτικούς λόγους, όπως έκαναν οι Αρχιερείς, οι γραμματείς, οι Φαρισαίοι, είτε από πολιτικούς και εξουσιαστικούς λόγους, όπως έκανε η Ρωμαϊκή παντοδύναμη κατά κόσμον διοίκηση, είτε από φθόνο και κακία, όπως έκανε ο λαός. Όλα τα συγχώρεσε ο Χριστός. τα ανέλαβε στους ώμους Του, τα πήρε μαζί Του στον Σταυρό, στον τάφο και μας ανέστησε μαζί Του, ανοίγοντάς μας τον δρόμο και δείχνοντάς μας τον τρόπο που οδηγεί στη βασιλεία Του. Αρκεί να είμαστε μαζί Του.

Ο Χριστός είναι το πρόσωπο που μας λυτρώνει. Μας συμπαθεί, δηλαδή συμπάσχει μαζί μας για ό,τι δεν μπορούμε να πράξουμε, για ό,τι υφιστάμεθα, για ό,τι μας λείπει. Δεν αμάρτησε ο Χριστός, γι’ αυτό και ενώ γνωρίζει την κατάστασή μας, είναι, ταυτόχρονα, πάνω και πέρα από αυτήν. Στον Σταυρό Του δείχνει και τον δικό μας τρόπο. Ναι, αξίζουμε τη συμπάθεια, την ευσπλαχνία, την αγάπη, τη συγχώρηση, την μη καταδίκη, την αγκαλιά, τη λύτρωση. Το θέμα είναι εμείς αν μπορούμε να ξεκινήσουμε αυτόν τον δρόμο να τον ζούμε για τους άλλους. Με λιγότερη κατάκριση. Λιγότερη έπαρση ότι είμαστε ανώτεροι. Μετάνοια για τα λάθη, τα πάθη και τις αμαρτίες μας. Επιστροφή τελικά στη σχέση με τον Χριστό και εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν, όχι μόνο για την αγάπη και το έλεος προς εμάς, αλλά για όλους, ιδίως για τους εχθρούς Του και για τους εχθρούς μας.

Έχουμε ανάγκη για προτροπή σε μετάνοια, αλλά ξεκινώντας από εμάς. Και μας χρειάζεται όχι η σκληρότητα και η υπερηφάνεια του σεσωσμένου, αλλά η ταπείνωση του εν τω Σταυρώ ελεημένου. Η ευγνωμοσύνη για την αγάπη του Θεανθρώπου, που μπορούμε να την μοιραστούμε με τον πλησίον. Αυτή ας είναι και μία από τις σκέψεις μας, όταν προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό, στην μέση του ναού, στο μέσον της Σαρακοστής.

Χρόνια πολλά! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙ 199 ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Νίκωνος και των 199 μαθητών του τιμά σήμερα, 23 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

O Άγιος Νίκων, γεννήθηκε στη Νεάπολη της Ιταλίας, την εποχή του ηγεμόνα Κυντιανού, από πατέρα ειδωλολάτρη και μητέρα Χριστιανή, η οποία τον γαλούχησε σύμφωνα με τα ευαγγελικά δόγματα. Σε νεαρή ηλικία έγινε στρατιωτικός και πολύ γρήγορα διακρίθηκε για την ανδρεία και την πειθαρχία του.

Η ψυχή του όμως, ποθούσε τον βίο της άσκησης και της αφιέρωσης. Γι’ αυτό ξεκίνησε για την περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως, Έκανε όμως μία πρώτη στάση στη Χίο. Εκεί δέχτηκε το Άγιο Βάπτισμα και αφιερώθηκε στην ασκητική ζωή και στη μελέτη των Αγίων Γραφών.

O τοπικός επίσκοπος, διέκρινε τα χαρίσματά του και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και λίγο αργότερα τον τοποθέτησε ηγούμενο 190 αδελφών για να τούς νουθετεί και να τούς καθοδηγεί. Πολύ γρήγορα, η συνοδεία απέκτησε μεγάλη φήμη.

Όμως όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, ο Άγιος και η συνοδεία του, μαζί με άλλους εννέα, σχημάτισαν μια ευσεβέστατη αδελφότητα και εγκαταστάθηκαν στη Σικελία.

Σύντομα όμως δέχθησαν την επίθεση του ηγεμόνα, αρνήθηκαν, συνελήφθησαν, υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και τέλος θανατώθηκαν.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Νικήσας τον δόλιον, άσκητικαις αγωγαίς, κανών εχρημάτισας, των σων κλεινών φοιτητών, ακρότητι βίου σου, όθεν συν τούτοις άμα, γεγονώς εν τη Δύσει, έδυσας εν αθλήσει, συν αυτοίς Πάτερ Νίκων, μεθ’ ων και κατεφοίτησας αίγλη τη άνωθεν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23/03/25-ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Η' 34-Θ'1

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23/03/25-ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Δ' 14-16

 

+Ιερομ. Χαρίτωνος Θεοδώρου

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ’ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ας κρατήσουμε, σταθερά την πίστη που ομολογούμε. Γιατί έχουμε μέγαν αρχιερέα, τον Ιησού, τον Υιό του Θεού, που έφτασε ως το θρόνο του Θεού. Δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε. Κάθε αρχιερέας που προέρχεται από ανθρώπους, εγκαθίσταται για να υπηρετεί το Θεό για χάρη τους και για να προσφέρει δώρα και θυσίες για τις αμαρτίες τους. Είναι σε θέση να δείχνει ανοχή σ’ όσους ζουν στην άγνοια και στην πλάνη, αφού κι ο ίδιος έχει ανθρώπινες αδυναμίες. Εξαιτίας τους είναι υποχρεωμένος να προσφέρει, όπως για το λαό, έτσι και για τον εαυτό του, θυσίες για τη συγχώρηση των αμαρτιών. Επίσης, κανένας δεν παίρνει μόνος του αυτή την τιμή, αλλά όταν τον καλέσει ο Θεός, όπως ακριβώς κάλεσε τον Ααρών. Έτσι κι ο Χριστός, δεν τίμησε ο ίδιος τον εαυτό του με το αξίωμα του αρχιερέα, αλλά του το έδωσε εκείνος που του είπε: «Εσύ είσαι ο Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα». Σ’ ένα άλλο σημείο η Γραφή λέει: «Εσύ είσαι ιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ».

Οι «δήθεν» παρόντες και η αλήθεια της χριστιανικής αγάπης

 

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ λένε μὲ στόμφο καὶ θόρυβο: «Εἶμαι ἐδῶ».  

Ἀλλά, ὅταν ἔρθουν τὰ δύσκολα, ὅταν τὸ σκοτάδι σκεπάσει τὴ ζωή σου καὶ ἡ ψυχὴ σου γονατίσει, αὐτοὶ γίνονται σκιές καὶ χάνονται.  

Εἶναι οἱ λεγόμενοι «δῆθεν» παρόντες. Περνοῦν ἀνάμεσα μας, γεμίζουν τὸ δωμάτιο μὲ τὴν παρουσία τους, ἀλλὰ ἡ καρδιὰ τους μένει μακριά. 

Ὁ Χριστὸς, ὅταν περπάτησε στὴ γῆ, δὲν ἦταν ποτὲ «δῆθεν». Ὁ λόγος Του ἦταν ἀλήθεια, ἡ παρουσία Του ἦταν φῶς, καὶ ἡ ἀγάπη Του ἦταν θυσιαστικὴ. Στὸν Γολγοθᾶ, ἐκεῖ ποὺ ὅλα ἔμοιαζαν σκοτεινὰ καὶ ἀδιέξοδα, οἱ δῆθεν φίλοι Του Τὸν ἐγκατέλειψαν. Ὅμως, ὑπῆρξαν λίγοι ποὺ ἔμειναν: ἡ Παναγία, ὁ Ἰωάννης, ἡ Μαγδαληνὴ καὶ λίγες ψυχὲς ποὺ δὲν ἔφυγαν. 

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι «δῆθεν». Δὲν εἶναι φτιασιδωμένη μὲ μεγάλα λόγια καὶ ὑποσχέσεις ποὺ θρυμματίζονται μὲ τὴν πρώτη δυσκολία. Εἶναι θυσία, εἶναι παρουσία, εἶναι σιωπὴ γεμάτη εἰρήνη. 

Ὑπάρχουν στιγμὲς ποὺ θὰ χρειαστεῖ νὰ διακρίνεις ποιοὶ εἶναι ἀληθινὰ παρόντες στὴ ζωή σου. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν πραγματικὰ δὲν φεύγουν ποτέ ὅσες δυσκολίες καί ἄν προκύψουν. Δὲν χρειάζονται ἀποδείξεις, οὔτε πολλά λόγια. Ἡ παρουσία τους μιλάει πιὸ δυνατὰ ἀπὸ κάθε λέξη. 

Μὴν προσπαθεῖς νὰ κρατᾷς τοὺς «δῆθεν» παρόντες. Μὴν προσπαθεῖς νὰ τοὺς ἐξηγὴσεις ποιος εἶσαι, ποιον πόνο κουβαλᾷς, ποια χαρὰ κρύβεις μέσα σου. Οἱ ἀνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ δοῦνε, θὰ δοῦνε. Οἱ ἄλλοι θὰ μείνουν τυφλοὶ. 

Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς κάλεσε νὰ γεμίζουμε τὴ ζωή μας μὲ ψεύτικες παρουσίες. Μᾶς κάλεσε νὰ γίνουμε φῶς, ἅλας τῆς γῆς, νὰ προσφέρουμε ἀγάπη πραγματική, χωρὶς ὅρους καὶ προϋποθέσεις. 

Μὴν ταλαιπωρεῖς τὴν καρδιά σου γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν ἀντέχουν τὴν ἀλήθεια σου. Κράτησε τὴν γιὰ ἐκείνους ποὺ ξέρουν νὰ σταθοῦν δίπλα σου σιωπηλά, ποὺ ξέρουν νὰ εἶναι ἐδῶ ὄχι μὲ φωνὲς καὶ ὑποσχέσεις, ἀλλὰ μὲ πράξεις καὶ παρουσία. 

Καὶ ὅταν νοιώθεις μόνος, θύμησου : «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28:20). 

Ὁ Χριστὸς εἶναι πάντα παρών. Καὶ ἡ ἀγάπη Του δὲν εἶναι ποτέ ψεύτικη. Εἶναι ἐδῶ. Καὶ αὐτὸ ἀρκεῖ! 

Γερόντισσα Σωφρονία

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΑΓΚΥΡΑΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου του Ιερομάρτυρος και Πρεσβυτέρου Άγκυρας τιμά σήμερα, 22 Μαρτίου, η Εκκλησία. Ο Άγιος Βασίλειος έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363). Τον κατήγγειλαν στον έπαρχο Σατουρνίνο, ότι ειρωνευόταν και κατηγορούσε τις ενέργειες του Ιουλιανού κατά της Εκκλησίας.

 Τότε διατάχθηκε από τον έπαρχο να δηλώσει δημόσια άρνηση του Ιησού Χριστού. Ο πιστός Ιερέας χαμογέλασε στην απαίτηση αυτή του έπαρχου και δήλωσε ότι ή ζωή του όλη άνηκε στο Ευαγγέλιο και το Σωτήρα των ψυχών.

Όταν ο έπαρχος απείλησε ότι θα τον βασανίσει σκληρά αν δεν αρνηθεί το Χριστό, τότε αυτός απάντησε: «Πώς δε, ενόμισας ότι εγώ θα ήρνούμην τον Χριστόν, αφού και ο τελευταίος εκ των πιστευόντων εις Αυτόν λαϊκών της ενορίας μου, είναι πρόθυμος να χύση το αίμα του δια την αγίαν μας πίστιν;».

Ο Σατουρνίνος, τότε, τον βασάνισε και τον φυλάκισε. Μετά από μερικές ήμερες, πέρασε από την Άγκυρα ο Ιουλιανός. Πληροφορήθηκε για τον πρεσβύτερο Βασίλειο και διέταξε να τον φέρουν μπροστά του.

Άλλα διαπίστωσε ότι η πίστη του χριστιανού Ιερέα ήταν ακόμη ισχυρότερη. Τότε έδωσε διαταγή και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό τρόπο. Έτσι μαρτύρησε ο Άγιος Βασίλειος, το έτος 362 μ.Χ. και έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας του Θεού.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη επινεύσει, χρίσμα άγιον, ιεροσύνης, επαξίως υπεδέξω Βασίλειε, όθεν ως θύμα βασίλειον έθυσας, τω βασιλεί των αιώνων τους άθλους σου. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Χαιρετισμοί της Παναγίας ΣΤΑΣΗ Γ, Ομιλία Γέροντος Γαβριήλ

 

ΤΟ ΦΥΛΑΚΤΗΡΙΟΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΩΜΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΙΕΡΟΝ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ

                

 Όσο κι αν θέλουμε να έχουμε ειρήνη στη ζωή μας, στην πραγματικότητα η καθημερινότητά μας είναι ένας διαρκής πόλεμος. Η μεταπτωτική μας φύση μάς κάνει να  είμαστε συνεχώς σε έναν λογισμό αυτοθέωσης. Δεν είναι η πρόταξη του εγώ το κύριο πρόβλημα. Ο Τριαδικός Θεός, όταν μας δημιούργησε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του, μάς έδωσε τη συνείδηση της ετερότητας, της διαφορετικότητας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο και αυτό διαφαίνεται στην υπέροχη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, όπου ο πρώτος άνθρωπος , ο Αδάμ, ο χωματένιος, δίνει όνομα σε όλες τις ζωντανές υπάρξεις που περνούνε από μπροστά του, συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι όμοιες μ’ αυτόν, εκτός από τη δίψα για σχέση. Κι αυτό διαφαίνεται από την αντίληψη ότι όλα τα ζώα ήταν αρσενικά και θηλυκά, είχαν ταίρι όμοιο μ’ αυτά, είχαν δηλαδή την εμπειρία της κοινότητας, της σχέσης, του μοιράσματος, τόσο σωματικά, όσο και ως υπέρβαση της μοναξιάς. Γι’ αυτό και ο Θεός πλάθει τη γυναίκα, την Εύα, από την πλευρά του Αδάμ, για να του δώσει και στην πράξη τη δυνατότητα της κοινωνίας στα πλαίσια της δικής του, της ανθρώπινης φύσης. Η επιλογή όμως του ανθρώπου να είναι θεός από μόνος του, χωρίς σχέση με τον Θεό, διά της βρώσεως του καρπού του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, κάνει τον άνθρωπο μία ύπαρξη πολεμική και ανταγωνιστική τόσο έναντι της φύσης όσο και έναντι του συνανθρώπου του. Ο κόσμος όλος λοιπόν γίνεται ένα πεδίο ανταγωνισμού, στο οποίο συνήθως ο ισχυρότερος επικρατεί και καταπιέζει τον πιο αδύναμο, συχνά εξοντώνοντάς τον.

                Ο πόλεμος όμως δεν είναι μόνο στη ζωή, στη σχέση, στην κοινωνία, στον κόσμο. Έχει να κάνει και με το μέσα του ανθρώπου. Βρισκόμαστε σε μία διαρκή σύγκρουση  με τον εαυτό μας, με τον λογισμό που μας λέει ότι εμείς πρέπει να έχουμε τον τελευταίο λόγο, με τη δίψα να ικανοποιήσουμε κάθε επιθυμία μας, με την μελαγχολία τού να αισθανόμαστε ηττημένοι, όταν δεν βλέπουμε να είμαστε το επίκεντρο της ζωής. Και μέσα στη σύγκρουση αυτή δεν έχουμε πού να καταφύγουμε, για να ζητήσουμε βοήθεια, και έτσι απευθυνόμαστε συχνά και στον Θεό. Ζητούμε από Εκείνον να μας στηρίξει. Ζητούμε από Εκείνον να προσθέσει δύναμη στη δική μας αδυναμία. Τον επικαλούμαστε στην προσευχή μας, αλλά και θέλουμε να Τον χρησιμοποιήσουμε ως το υπέρτατο όπλο που θα μας δώσει την εκπλήρωση των θελημάτων μας, ιδίως αν αυτά μοιάζουν δίκαια. Και μαζί με τον Θεό απευθυνόμαστε και στην Παναγία, την Μητέρα του Υιού και Λόγου, του Χριστού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του ενανθρωπήσαντος, όχι για να εκπληρώσει τα θελήματά μας, αλλά για να μας δείξει τον δρόμο για την ανάσταση, την νίκη κατά του ποικιλότροπου θανάτου διά της αγάπης.

                Στην ακολουθία των Χαιρετισμών και στον υπέροχο κανόνα του αγίου Ιωσήφ του Υμνογράφου διαβάζουμε τους εξής χαρακτηρισμούς, που απευθύνονται στο πρόσωπο της Παναγίας: Είναι «φυλακτήριον», δηλαδή φρούριο στο οποίο προφυλασσόμαστε. Είναι χαράκωμα», δηλαδή όρυγμα στο έδαφος, όπου βρίσκουμε προστασία, κρυμμένοι και ασφαλείς, από τις επιθέσεις του εχθρού. Είναι «κραταίωμα», στήριγμα που μας ενισχύει και μας δίνει δύναμη. Είναι «ιερόν καταφύγιον», εκεί δηλαδή όπου μπορούμε να καταφύγουμε για να ξεκουραστούμε και να φυλαχτούμε στην κόπωση του πολέμου, ξανακερδίζοντας ένα αίσθημα ιερότητας και αγιότητας που έχουμε χάσει, θεοποιώντας τον εαυτό μας. Και οι τέσσερις χαρακτηρισμοί είναι αμυντικοί. Στις επιθέσεις του πειρασμού, στις επιθέσεις του κόσμου και των άλλων ανθρώπων, κυρίως όμως στις επιθέσεις του ίδιου μας του εαυτού, η Παναγία γίνεται αυτή που μας περιφρουρεί. Μας προφυλάσσει, γιατί η αγκαλιά της μάνας απλώνεται και προστατεύει τα παιδιά της. Μας βοηθά να νικήσουμε τους φόβους μας, ευρισκόμενοι σε ένα πνευματικό χαράκωμα. Είναι το στήριγμά μας, που μας κάνει να παίρνουμε δύναμη, διότι μας υπενθυμίζει ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή τον έχει ο Υιός και Θεός της. Είναι το καταφύγιό μας, όταν όλα μοιάζουν χωρίς ελπίδα, διότι αυτή είναι που έφερε στον κόσμο την ελπίδα και μας δίνει ελπίδα.

                Στις συγκρούσεις της ζωής η απάντηση δεν είναι το ίδιον θέλημα και ο θρίαμβός του, αλλά η επίγνωση του τρόπου της Παναγίας. Αυτή μας δείχνει ότι το θέλημα του Θεού είναι ο τρόπος για να ξαναβρούμε την οδό της βασιλείας. Το θέλημα του Θεού γίνεται ίσως μια περιπέτεια, στην οποία οι απαντήσεις δεν είναι άμεσες, όταν δοκιμαζόμαστε, αλλά σε βάθος χρόνου νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, όπως επίσης και ότι η αγάπη θα νικήσει, ακόμη κι αν περάσει από ήττες και θανάτους. Το θέλημα του Θεού μάς λυτρώνει από την αίσθηση ότι ευτυχισμένος είναι όποιος λύνει τα προβλήματά του με βάση τη δική του απαίτηση, ενώ, στην πραγματικότητα, κληθήκαμε να παλεύουμε για την καλοσύνη και την προσφορά, εμπιστευόμενοι  τα υπόλοιπα στον ουρανό. Κληθήκαμε, χωρίς να αρνούμαστε τις δυνατότητες του πολιτισμού και του κόσμου, να έχουμε ήθος που δίνει φως. Και η Παναγία, στις δυσκολίες μας, στους σταυρούς μας, είναι το φυλακτήριο, το χαράκωμα, το κραταίωμα, το καταφύγιό μας. Ας την συναντούμε στην Εκκλησία. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Γ' ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Η ακολουθία της γ’ Στάσης των χαιρετισμών προς την Υπεραγία θεοτόκο:
Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες
Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση, ο Ίδιος βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την γεννησή Του. Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα, υμνούμε την μητέρα Του φωνάζοντάς της.

Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.
Χαίρε Παναγία που’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.
Χαίρε που είσαι εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια.

Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.
Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως. Διότι όπως βγήκε από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου, έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα. Χαίρε ακόμη διότι φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων.

Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ” ου σκέπτονται πολλοί.
Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του. Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.

Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.
Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει.

Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.
Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας.

Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του θείου Υιού σου. Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να Του μιλάμε, δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα. Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη, που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄ δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας
Αλληλούια
Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση, ας αποξενωθούμε από τον κόσμο μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό. Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι αλληλούια.

’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα
Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν απουσίαζε από τον ουρανό. Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική, και όχι για τοπικό περιορισμό της θεότητας. Κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα της τον θεό και Τον γέννησε, ακούοντας από εμάς τα εξής.

Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.
Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό. Είσαι η θύρα από την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως.

Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα.
Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας.

Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.
Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνούσα.
Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα. Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα.

Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις.
Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος.
Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου.

Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού. Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως
Αλληλούια.
Όλες οι τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο της θείας ενανθρωπήσεως. Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας συναναστρέφεται, ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν
Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και από ψάρια. Διότι τα χάνουν και δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος. Κι εμείς θαυμάζοντας το μυστήριο φωνάζουμε με πίστη.

Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.
Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού. Εκείνη στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας.

Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.
Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους. Και τους τεχνίτες του λόγου, που επίσης δεν πιστεύουν, τους φανερώνεις άμυαλους.

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.
Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας. Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι ποιητές της αρχαιότητας.

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του λόγου, όπου πιάνονταν οι άνθρωποι τα είδανε από σένα να σχίζονται και να σπάζουν. Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας, δηλαδή του Χριστού.Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα δίχτυα των αποστόλων.

Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.
Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές. Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση.

Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν. Είσαι το λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων.

Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει
Αλληλούια.
Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξε κι εστόλισε όλα αυτά που βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του. Και ενώ ήταν ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως άνθρωπος. Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο, ακούοντας ως θεός Αλληλούια.

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ

                

Ρωτήθηκε ο Αββάς Ησαΐας τι είναι καταλαλιά. Και αποκρίθηκε εκείνος:"Το να μη γνωρίζεις τη δόξα του Θεού και να φθονείς τον πλησίον" (Από το "Γεροντικό")

                Για την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας τα πάθη, όπως εκφράζονται στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου, έχουν βαθύτερες ρίζες. Για παράδειγμα, η καταλαλιά, που σημαίνει τη διατύπωση αρνητικών χαρακτηρισμών εις βάρος κάποιου ή την διάδοση ειδήσεων με σκοπό την μείωσή του, έχει ως ρίζα της την άγνοια της δόξας του Θεού, αλλά και τον φθόνο προς τον πλησίον. Το δεύτερο γίνεται εύκολα αντιληπτό. "Θάβεις" κάποιον διότι δεν τον συμπαθείς επειδή έχει κάποια χαρακτηριστικά τα οποία λείπουν από σένα ή επειδή έχει αποδοχή από τους ανθρώπους σε βαθμό που εσύ δεν έχεις. "Θάβεις"κάποιον διότι με αυτόν τον τρόπο θεωρείς ότι μπορείς να τον μειώσεις, αλλά και εκείνη τη στιγμή να δείξεις ότι εσύ είσαι ανώτερος από αυτόν.

                Η άγνοια όμως της δόξας του Θεού;

                Αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο ασκητικός λόγος έχει συλλάβει το πάθος της καταλαλιάς στην βαθύτερη ρίζα του. Η δόξα του Θεού είναι η αγάπη Του, είναι η ταπείνωσή Του, είναι ο Σταυρός Του, είναι η συγχώρεση που προσφέρει στους ανθρώπους. Όλα αυτά δείχνουν πως όποιος καταλαλεί, στην πραγματικότητα δεν βλέπει Ποιος είναι ο Θεός και ποιον δρόμο ζητά από εμάς τους ανθρώπους να ακολουθήσουμε, εάν θέλουμε να πορευτούμε "καθ' ομοίωσίν " Του. Η καταλαλιά είναι η άρνησή μας να δούμε στον άλλον την εικόνα του Θεού. Προφανώς και μπορούμε να επισημάνουμε λάθη και αμαρτίες. Δεν μας στέρησε ο Θεός την κριτική ικανότητα, την οποία ο Ίδιος μας δώρισε στη δημιουργία μας, προικίζοντάς μας με νου, λογική ικανότητα, αντίληψη. Είναι άλλο αυτό όμως και άλλο να διασπείρουμε εις βάρος του άλλου ψευδείς ειδήσεις ή να τον εξουθενώνουμε στην προσπάθειά μας να δοξάσουμε τον εαυτό μας.

                Στην καθημερινή μας ζωή υπάρχει έντονη η καταλαλιά, τόσο στο Διαδίκτυο όσο και στις σχέσεις μας. Θεωρούμε εκτόνωση το να κουτσομπολεύουμε τον πλησίον μας, θεωρούμε ότι γινόμαστε κάποιοι με το να κοινοποιούμε λάθη του. Άλλοτε, βγάζουμε κακία εις βάρος του, υιοθετώντας αβασάνιστα κάτι που ακούμε, θέλοντας να δείξουμε ότι ως πρόσωπο είναι διαβλητό και εμμέσως δικαιώνοντας τον εαυτό μας ότι είμαστε καλύτεροι. Το πρόβλημα είναι ότι η καταλαλιά θεωρείται αρετή για να μπορεί να κοινωνικοποιηθεί ο άνθρωπος. Τα παιδιά τη βλέπουν στους γονείς τους. Τα παιδιά που δεν θέλουν να εμπλακούν σε τέτοιες διαδικασίες θεωρούνται ακοινώνητα, δυσκολεύονται να βρούνε παρέες και εύκολα γίνονται και θύματα εκφοβισμού, διότι δεν βρίσκουν εύκολα υποστηρικτές.  Η καταλαλιά συχνά γεννά δημοσιότητα και αυτό βυθίζει ακόμη περισσότερο όσους δεν θέλουν να την ακολουθήσουν.

                Η υπενθύμιση της δόξας του Θεού στην πραγματικότητα αποτελεί ένα πολύτιμο όπλο στον αγώνα εναντίον της καταλαλιάς. Το πάθος αυτό φθείρει την ψυχή μας. Την απομακρύνει από την αυτοκριτική. Την καθιστά, κάποτε ασυνείδητα, αυτοδικαιωτική. Δεν την βοηθά να δείξει αγάπη. Την αμαυρώνει ηθικά. Γι' αυτό και το να βλέπουμε τι σημαίνει δόξα Θεού μας κάνει ικανούς να μπορούμε να βρούμε δρόμους υπομονής στην άρνηση των άλλων να αποδεχτούμε ότι η ζωή έχει νόημα και όταν καταλαλείς, αλλά και δρόμους προσευχής για όσους δυσκολεύουν είτε εμάς είτε τους συνανθρώπους μας με τη στάση τους. Η πίστη είναι η βάση και η αγάπη ο τρόπος.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιακώβου του Ομολογητού και Επισκόπου τιμά σήμερα, 21 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.– Ασκητής από νεαρή ηλικία ο Όσιος Ιάκωβος, διακρίθηκε για την καθαρή ζωή και την ολόψυχη προσήλωση του στα διδάγματα και τις εντολές της πίστης. Αναδείχθηκε επίσκοπος στα χρόνια των εικονομάχων και διώχθηκε σκληρά, μέχρι του σημείου να στερηθεί ακόμα και αυτό το ψωμί.

Αλλά όλη η στέρηση και η κακοπάθεια που υπέστη, δε λύγισε καθόλου το φρόνημα του. Έμεινε σταθερός μέχρι την τελευταία του πνοή, ενθυμούμενος τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών:

«Συ ούν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» ( Β’ προς Τιμόθεον, β’ 3.).

Συ, λοιπόν, κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εγκράτειας εκλάμψας Πάτερ Ιάκωβε, ως Ιεράρχης του Λόγου και αληθής λειτουργός, ωρθοτόμησας πιστώς λόγον τον ένθεον ούπερ την χάριν βέβαιων, δι’ αγώνων ευαγών, εδίδαξας προσκυνείσθε, την του Σωτήρος Εικόνα, ω και πρεσβεύεις υπέρ πάντων ημών.

Να φωνάζετε

Όταν λέτε την ευχή, να θεωρείτε τον εαυτό σας τώρα στην αρχή, ότι είσθε στην κόλαση και να φωνάζετε κλαίοντας, ζητώντας το έλεος του Θεού. Μακριά από την απόγνωση, από την απελπισία και τα όμοια ταύτα. Κατά την ώρα της προσευχής να μην δέχεστε ούτε φαντασία, ούτε μορφή, ούτε εικόνα της Παναγίας και του Χριστού ή άλλου τινός Αγίου, ούτε και τις λέξεις της ευχής να βλέπετε νοερώς.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Γι’ αυτό “Κάνε αγάπη!”

 

Η προτροπή “Κάνε αγάπη!” είναι συνηθισμένη στη γλώσσα των ορθόδοξων μοναχών.

Σημαίνει να γίνεσαι κάθε στιγμή ενεργητικός φορέας αγάπης, ακόμα και στα πιο ασήμαντα και ταπεινά διακονήματα της καθημερινότητας. Να κάνεις αγάπη, να δίνεις αγάπη, να γίνεσαι αγάπη, να είσαι αγάπη, μόνο αγάπη. Η άσκηση στην αγάπη είναι ο δρόμος που οδηγεί στην απόλυτη Αγάπη, όπως ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού. Το μονοπάτι είναι πάντα εκεί, έτοιμο να το περπατήσεις. Με πόνο αλλά και με χαρά, με δίψα αλλά και με δροσιά, με κόπο αλλά και με ανάπαυση.

Το μοναδικό σου εφόδιο: η αγάπη.

Γι’ αυτό “Κάνε αγάπη!”

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε

 

 Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό.

Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ” μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν” ανταποκριθούμε σ” αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Αγίου Πορφυρίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΥΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Μύρωνος από το Ηράκλειο Κρήτης τιμά σήμερα, 20 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

 Ο Άγιος Νεομάρτυς Μύρων καταγόταν από το Μεγάλο Κάστρο της Κρήτης, το σημερινό Ηράκλειο, και γεννήθηκε από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Δημήτριος και ήταν δίκαιος και ενάρετος άνθρωπος.

Ο Άγιος ήταν σεμνός και σώφρων, και αγαπούσε υπερβολικά την παρθενία και την άσκηση. Εργαζόμενος ως ράπτης στο Ηράκλειο συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι τον φθονούσαν, ότι δήθεν αποπλάνησε μια Τουρκοπούλα.

Στο δικαστήριο ο Άγιος απέρριψε απολογούμενος την συκοφαντία, αλλά ετέθη σε αυτόν το δίλημμα του εξισλαμισμού ή του θανάτου. Ο Μάρτυρας Μύρων αποκρίθηκε με παρρησία ότι δεν αρνείται την πίστη του, αλλά είναι έτοιμος να υποστεί κάθε βασανιστήριο για την αγάπη του Χριστού, καθώς γεννήθηκε Χριστιανός και Χριστιανός θέλει να πεθάνει.

Για τον λόγο αυτό τον χτύπησαν ανηλεώς και τον έριξαν στην φυλακή. Όταν τον έβγαλαν από αυτήν, τον οδήγησαν και πάλι ενώπιον του κριτού, όπου ο Άγιος επαναλάμβανε συνεχώς ότι ήθελε να πεθάνει ως Χριστιανός.

Έτσι καταδικάσθηκε στον δι’ αγχόνης θάνατο. Λίγο πριν από το μαρτύριο ο Μάρτυρας Μύρων ζήτησε την άδεια από τους δήμιους και πλησίασε τον πατέρα του. Έπεσε στα πόδια του και του φίλησε το χέρι.

Αφού έλαβε την ευχή του προσήλθε προ των δημίων και μετά από λίγο δέχθηκε το στέφανο του μαρτυρίου. Ήταν το έτος 1793 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ηρακλείου το άνθος το ευωδέστατον, ως ευσεβείας σε μύρον ύμνοις γεραίρομεν, νεομάρτυς του Χριστού Μύρων μακάριε. Συ γαρ νεότητος ακμήν υπερείδες ανδρικώς και ήθλησας στεροψύχως. Και νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Η πνευματική μελέτη πάντοτε θα σου ανοίγει ορίζοντες μπροστά σου....

Η πνευματική μελέτη πάντοτε θα σου ανοίγει ορίζοντες μπροστά σου, γιατί είναι το καλύτερο καθημερινό εργαλείο που έχεις στο σπίτι σου, ένας εξοπλισμός πνευματικής ζωής.

+ Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός: Η επιστροφή της χάριτος

 

Ο λόγος μας εδώ θα στραφεί κυρίως στην επιστροφή της χάριτος. Αυτή μετά από σκληρή δοκιμασία, αφού παιδεύσει τους αγωνιστές, επανέρχεται μονίμως ως βραβείο για αυτούς που άθλησαν νομίμως. 

Η διδασκαλία την οποίαν αναφέρουμε είναι η ακριβής πατερική παράδοση. Τα σημαντικότερα όμως απ’ όσα προβάλλομε είναι οι αγώνες και τα λάφυρα της πείρας του οσιότατου Πατέρα μας, τα οποία διαπιστώσαμε και είδαμε ζώντας κοντά του.

«Για όλα υπάρχει ορισμένη χρονική περίοδος και η κατάλληλη ευκαιρία για κάθε τι που γίνεται κάτω από τον ουρανό»(Εκκλ. 3, 1) κατά τη Γραφή.

«Υπάρχει ορισμένος καιρός για να κλάψει κάποιος και για να γελάσει»( Εκκλ. 3, 4) όπως αναφέρει ο Σολομών. «Με μεγάλη υπομονή και εγκαρτέρηση περίμενα τη βοήθεια από τον Κύριο και με πρόσεξε και άκουσε τη δέησή μου, και με έβγαλε από το λάκκο της ταλαιπωρίας και από τη λάσπη του βούρκου και έστησε τα πόδια μου επάνω στην πέτρα και κατεύθηνε τα βήματά μου»( Ψαλμ. 39, 2-3).

Μετά τον χειμώνα η άνοιξη και μετά την τρικυμία η γαλήνη. Όταν με τους ποικίλους πειρασμούς και δοκιμασίες και της ιδίας της συστολής της χάριτος περάσει αυτός που μετανοεί «διά του πυρός των δεινών και του ύδατος της απελπισίας», δικαίως φθάνει σε αναψυχή.

Ως γαληνόμορφη όψη της θείας παρηγορίας, σαν ήλιος που ανατέλλει, φωτίζει και θερμαίνει τα μέρη του αγωνιζομένου που πρόσκαιρα σκοτίσθηκαν και παρέχει σ’ αυτά ως βραβείο το λάφυρο της πείρας, ώστε να έχει στο εξής τα αισθητήρια γυμνασμένα στη γνώση του καλού και του κακού «τα χέρια για συμπλοκές και μάχες και τα δάκτυλα στον πόλεμο»(Ψαλμ. 143, 1).

Τότε αυξάνει η γνώση στα νοήματα της Γραφής, αυτός δε που αφού υπέμεινε μέχρι τέλους και νίκησε, ευχαριστεί αδιαλείπτως την θεία οικονομία. Κατανοεί πλήρως το λόγο του Παύλου· «αν δεν έχετε τη διαπαιδαγώγηση που έχουν πάρει όλοι, τότε είστε νόθα κι όχι γνήσια παιδιά»(Εβρ. 12, 8.), διότι «όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, μαστιγώνει δε εκείνον που παραδέχεται σαν δικό του παιδί»(Παροιμ. 3, 12). «Ας είναι δοξασμένος, ο Κύριος, ο οποίος δεν μας άφησε να γίνουμε θήραμα στα δόντια τους» (Ψαλμ. 123, 6), αλλά έδωσε «μαζί με τον πειρασμό και την διέξοδο, ώστε να μπορέσουμε να τον αντέξουμε»(Α’ Κορ. 1ο,13).

Ένας τρόπος θεραπείας, ο οποίος συνήθως συμβαίνει σε όσους δοκιμάζονται από τη συστολή της χάριτος, είναι ο μέσω άλλων πνευματικών ανθρώπων. «Ας γυρίσουν κοντά μου αυτοί που σε σέβονται και γνωρίζουν τις εντολές σου»(Ψαλμ. 118, 79)·

Όταν φθάσει το πλήρωμα του χρόνου της δοκιμασίας και πολεμηθεί αρκετά ο αυθάδης λογισμός, ο οποίος προκάλεσε την συστολή της χάριτος, επανέρχεται η συσταλείσα χάρις και διανοίγει τον σκοτισθέντα νου, ο οποίος ταπεινώνεται και υπακούει σ’ αυτούς που συμβουλεύουν όσα αφορούν τη σωτηρία.

Ένα από τα πρώτα αισθητά σημεία τα οποία απολαμβάνει μετά την ανάκτηση της χάριτος είναι η ειρήνη των λογισμών και η αύξηση της δευτέρας μορφής της πίστεως.

Αυτή η πίστη, η οποία λέγεται και «πίστις της θεωρίας», είναι υψηλότερη της συνήθους πίστεως και γεννάται από την πείρα της θείας αντιλήψεως, της θείας παρηγορίας η οποία εμφανίσθηκε και έγινε αντιληπτή από το νου και την αίσθηση ως πρακτική θεία επέμβαση.

Ο μακάριος Γέροντας αυτό το περιέγραφε ως εξής: «Και ειρήνη των λογισμών επί τούτοις εξήνθησεν, ως και δύναμις πίστεως προσετέθη… και ταύτης κυοφορησάσης λέγω της πίστεως, θυγατέρα γεννά την ελπίδα την ακαταίσχυντον, κακείθεν η θεία δυάς νοητώς πτερωθείσα προς της αγάπης την ένωσιν δέδεται».

Η πίστη της θεωρίας, ως γέννημα των πειρασμών, παρέχει στο νου θάρρος, έχουσα ως ενέχυρα τις αποδείξεις της θείας επεμβάσεως. Τότε γεννάται η μακαρία ελπίδα, η οποία δεν καταισχύνει. Αυτές οι κορυφαίες αρετές, όταν δοθούν από τη χάρη στον φωτισθέντα νουν, δεν μένουν επί πολύ μόνες, αλλά προσελκύουν ως αχώριστη την μακαρίαν αγάπη, οπότε ο άνθρωπος γεύεται ήδη από εδώ τα μυστήρια του μέλλοντος.

Άλλο αισθητό σημείο της καταστάσεως αυτής είναι η αδιάλειπτος και καθαρά προσευχή, η οποία τίποτε δεν ζητεί, ως συνήθως, παρά μόνον το θέλημα του Κυρίου. Τότε αρχίζει η θεωρητική προσευχή, η οποία πλησιάζει την «εν πνεύματι και αληθεία» προσκύνηση και λατρεία, όχι όμως εντελώς. Ο Γέροντας μάς έλεγε: «Από καιρού εις καιρόν, εν ώρα της προσευχής τω Θεώ συνδεθείς, διακοπείσης της ευχής, αιχμάλωτος γίνεται εις την αγάπην του Ιησού και ορά ον φιλεί και θαυμάζει αεί την γλυκείαν πνοήν του αέρος εκείνου της διανοίας».

Όταν έρχεται η χάρις πληροφορείται ο νους για την παρουσία του Κυρίου μας και αισθητά πλέον πάσχει τα θεία, εισερχόμενος «εις το εσώτερον του καταπετάσματος, όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν ο Ιησούς», όχι πλέον εξ ακοής πίστεως, αλλά αυτοπροσώπως, διά του πληρώματος της χάριτος, την οποίαν ο Κύριος δίδει σε όσους «έλαβον αυτόν» δηλ. τον δέχθηκαν και τον πίστεψαν.

«Όσοι δε έλαβον αυτόν, τους έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού»(Ιω. 1, 12). Και εδώ ακόμη έχουμε εισαγωγή, όχι τελείωση. Γι’ αυτό διακόπτεται πάλιν, υποστελλομένης της χάριτος, ο δε προσευχόμενος επανέρχεται στην πρώτη ειρηνική του κατάσταση. Τότε, μας έλεγε ο μακάριος Γέροντας, αισθάνεται εκτός του νόμου της βαρύτητος και το σώμά του υπό την υλική του και μόνον ιδιότητα θαυμάζει τα μεγαλεία του Θεού.

Αυτή την ώρα, κατά την οποίαν ο Κύριός μας «τον χειμάρρουν της τρυφής αυτού ποτίζει»(βλ. Ψαλμ. 35, 9) τους δικαίους του, φθάνει ο πάσχων αυτήν την μέθη στο σημείο να παρακαλεί: «Άνες, Κύριε, τα κύματα της χάριτός σου, ότι εκλείπω εάν έτι προσθέσης».

Οι λογισμοί σιγούν, κατά τον Γέροντα, σ’ αυτήν τη θέση, όταν το πλήρωμα της θείας αγάπης πλημμυρίζει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου, συνυπάρχει δε μαζί και βάθος ταπεινοφροσύνης. Και κατά μεν την αγάπη θέλει όλους να τους βάλει μέσα του και επιθυμεί να θυσιασθεί για όλους και να αναλάβει τον πανανθρώπινο πόνο, κατά δε το φρόνημα επιθυμεί να βρίσκεται κάτω από όλους, έχοντας τέλεια ταπείνωση, ενώ η παραμικρή αίσθηση ή γνώση για κάποιο που πάσχει του προκαλεί αμέσως λύπη και δάκρυα.

Αυτός αληθινά «χαίρει μετά χαιρόντων και κλαίει μετά κλαιόντων»(Ρω μ. 12, 15). Αυτή είναι μία εκδήλωση επιστροφής της χάριτος σε όσους αγωνίζονται στον στίβο της μετανοίας και υπομένουν ακλόνητοι τις δοκιμασίες των πειρασμών και τα μυστήρια των ενεργειών της θείας χάριτος.

Όποιος φθάσει σ’ αυτή τη βαθμίδα της κλίμακας, μπορεί, εάν επιθυμεί, να βοηθήσει τους άλλους, διότι όταν ανέβη στην υψηλότερη θέλει να σιωπά. Κατά την γνώμη των Πατέρων μας, όταν φθάσει, ο πνευματικός άνθρωπος σε υψηλότερη πνευματική κατάσταση, εισέρχεται στον τόπο της θεώσεως και του συμβατισμού, οπότε σταματά πλέον κάθε εξωτερική ενέργεια, όπως ο Θεός την εβδόμη ημέρα κατέπαυσεν «από πάντων των έργων αυτού». Λέγει δε και αυτός, όπως ο Πέτρος στο θαβώριον όρος, όταν εισήλθε στην φωτεινή νεφέλη της μεταμορφώσεως, «καλόν εστιν ημάς ώδε είναι»(Ματ. 17, 4), μη μπορώντας πλέον να σκέπτεται τίποτε γήινο, παρά μόνο να μένει αιχμάλωτος στην υψηλή θεωρία του ακτίστου και απείρου «ΕΙΝΑΙ».

Ο άνθρωπος λοιπόν μπορεί να θυμάται τον κόσμο και να επικοινωνεί με αυτόν μόνον στην ατελέστερη βαθμίδα – που είναι πριν απ’ αυτή που περιγράψαμε – όπου η χάρις δεν παραμένει αμετάβλητη.

Για την κατάσταση που δεν είναι ακόμα τέλεια, έλεγε ο μακάριος Γέροντάς μας, ότι «επιθυμεί ο πάσχων τα θεία, εάν ήτο δυνατόν να βάλει τους πάντας εις την καρδίαν του διά να ίδωσι και αυτοί την χάριν εκείνην, έστω και επί ζημία του ιδίου».

Μας συγκρατούσε όμως σ’ αυτό λέγοντας· καλλίτερα είναι να ησυχάζετε και να προσεύχεσθε, παρά να επιχειρείτε να φωτίσετε τους άλλους, πράγμα άδηλον εν πολλοίς.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ ΔΑΡΕΙΑ

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Χρυσάνθου και Δαρείας τιμά σήμερα, 19 Μαρτίου η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού (243 – 284 μ.Χ.). Ο Άγιος Χρύσανθος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν υιός επιφανούς ειδωλολάτρου, του Πολέμωνος.

 Όμως κατηχήθηκε στην χριστιανική πίστη από κάποιο Χριστιανό και βαπτίσθηκε. Όταν ο πατέρας του πληροφορήθηκε το γεγονός, τον φυλάκισε και, για να τον αποσπάσει από την χριστιανική πίστη, του έδωσε για γυναίκα του την ωραία Δαρεία, η οποία καταγόταν από την Αθήνα και ήταν ειδωλολάτρισσα.

Αντί όμως να προσελκύσει η Δαρεία τον σύζυγό της Χρύσανθο στην ειδωλολατρία, συνέβη το αντίθετο. Πίστεψε κι αυτή στον Χριστό και βαπτίσθηκε. Τότε τους κατήγγειλαν στον ύπαρχο Κελερίνο, ο οποίος τους παρέδωσε στον τριβούνο (διοικητή τάγματος) Κλαύδιο.

Το μαρτύριο άρχισε. Αλλά η καρτερία και η επιμονή των μαρτύρων εξέπληξε τον Κλαύδιο, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του Ιλαρία, τους υιούς του Ιάσονα και Μαύρο και τους στρατιώτες του πίστεψε στον Χριστό.

Στην συνέχεια έριξαν τους Αγίους Χρύσανθο και Δαρεία μέσα σε λάκκο και τους ενταφίασαν ζωντανούς. Ήταν το έτος 283 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Tην σύμπνουν ξυνωρίδα των μαρτύρων τιμήσωμεν, Χρύσανθον αγνείας το άνθος και Δαρείαν την πάνσεμνον, τη πίστει ενωθέντες γαρ σεπτώς, εδείχθησαν του Λόγου κοινωνοί, εναθλήσαντες νομίμως υπέρ αυτού και σώζουσι τους ψάλλοντας· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ ημών πάσιν ιάματα.

Εκδήλωση για την 25η Μαρτίου από τα Εκπαιδευτήρια της Ι.Μ. Πειραιώς

 

Ενθουσιασμό, συγκίνηση και περηφάνια πλημμύρισε η μεγάλη αίθουσα Εκδηλώσεων των Εκπαιδευτηρίων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς χθες Δευτέρα 17 Μαρτίου 2025, όπου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για την διπλή εορτή της 25ης Μαρτίου 1821, από τα παιδιά του Παιδικού Σταθμού και του Νηπιαγωγείου της τοπικής μας Εκκλησίας.

Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, εκπροσώπησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αχελώου κ. Νήφων, βοηθός Επίσκοπος και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Τα παιδιά μας παρουσίασαν με συγκινητικό τρόπο την ιστορία του Κρυφού Σχολειού μέσα από ένα υπέροχο θεατρικό δρώμενο, θυμίζοντάς μας το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία μας στα χρόνια της τουρκοκρατίας για τη διατήρηση της γλώσσας και του έθνους μας. Ύμνησαν τη θυσία των Ελλήνων με την απαγγελία ποιημάτων, ενώ μέσα από παραδοσιακούς χορούς, μετέφεραν το δυναμισμό και τον ηρωισμό της εποχής εκείνης.

Με τη βοήθεια των παιδαγωγών τα παιδιά κατάφεραν μέσα από τη μοναδικότητά τους να γεμίσουν όλους τους παριστάμενους με ελπίδα για το μέλλον, γιατί μέσα από τα μάτια των παιδιών μας, είδαμε τη συνέχεια της ιστορίας και τη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας.

Στον σύντομο χαιρετισμό του, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αχελώου κ. Νήφων, μεταφέροντας τις ευχές και τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη σημασία της 25ης Μαρτίου ως διπλής εορτής, τόσο θρησκευτικής όσο και εθνικής.

Σημείωσε ότι και οι δύο αυτές γιορτές έχουν ως κεντρικό τους νόημα την ελευθερία, που αποτελεί ύψιστο δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

Τονίζοντας πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο, δίνοντάς του τη δυνατότητα να επιλέξει αν θέλει να ζήσει μαζί Του ή να Τον απορρίψει, επεσήμανε παράλληλα ότι λανθασμένη χρήση αυτής της ελευθερίας από τους πρωτόπλαστους οδήγησε το ανθρώπινο γένος στα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου, μέχρι τη στιγμή που ο Χριστός σαρκώθηκε για να λυτρώσει τον άνθρωπο.

Ο Θεοφιλέστατος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία, σε αντίθεση με την πρώτη Εύα, έκανε σωστή χρήση της ελευθερίας της, αποδεχόμενη το θέλημα του Θεού με τη φράση: «Ιδού η δούλη Κυρίου». Υπογράμμισε πως μέσα από την υπακοή Παναγίας, δόθηκε ξανά στον άνθρωπο η δυνατότητα της σωτηρίας και της πνευματικής ελευθερίας.

Στη συνέχεια, συνδέοντας τη θεολογική διάσταση της ελευθερίας με τον αγώνα των Ελλήνων το 1821, υπογράμμισε ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της της ενάρξεως της επαναστάσεως την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Αναφέροντας πως οι Έλληνες αγωνίστηκαν για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, ο οποίος τους στέρησε κάθε είδους ελευθερία – φυσική, πνευματική και πολιτιστική, έκανε αναφορά στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, όπως η απαγόρευση της ελληνικής παιδείας, το παιδομάζωμα και ο κεφαλικός φόρος, αλλά και στις αποτυχημένες εξεγέρσεις των Ελλήνων πριν από το 1821.

Επεσήμανε ιδιαίτερα τον ρόλο της Εκκλησίας, η οποία μέσα από το Κρυφό Σχολειό και τη διατήρηση της γλώσσας και των παραδόσεων, κράτησε ζωντανή την εθνική συνείδηση.

Συνεχάρη και εξήρε τον ρόλο των παιδιών που συμμετείχαν στην εκδήλωση, τα οποία, όπως τόνισε, φέρουν στο DNA τους την αγάπη για την ελευθερία και την πατρίδα. Τέλος, ευχήθηκε για το μέλλον τους, να παραμείνουν ελεύθερα από κάθε μορφή δουλείας – υλικής, πνευματικής ή εθνικής – και προέτρεψε τους γονείς και τους κηδεμόνες να τα μεγαλώνουν με πίστη στον Θεό και σεβασμό στους αγώνες των προγόνων μας.

Ολοκληρώνοντας τον σύντομο χαιρετισμό του ο Θεοφιλέστατος, ευχαρίστησε τους γονείς που εμπιστεύονται την εκπαίδευση των παιδιών τους στην Εκκλησία, καθώς και τους εκπαιδευτικούς που δίνουν την ψυχή τους στο έργο των Εκπαιδευτηρίων μας.

Στην εκδήλωση, την οποία παρουσίασε η Νηπιαγωγός Θεοδώρα Αλφιέρη, παρευρέθηκαν ο Πνευματικός Σύμβουλος των Εκπαιδευτηρίων μας, Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Βουρλάκος, ο Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και εκπρόσωπος της Μητροπόλεως στα Εκπαιδευτήρια, Γενικός Επόπτης κ. Δημήτρης Αλφιέρης, η Γενική Διευθύντρια των Εκπαιδευτηρίων κα Κέλλυ Κούβαρη, ο Συντονιστής του Εκπαιδευτικού Έργου των Εκπαιδευτηρίων μας, Ψυχολόγος κ. Δημήτρης Πετρούνιας και η Γενική Διευθύντρια του Γηροκομείου Πειραιώς κα Ευαγγελία Κονταξή.

Ιδιαίτερες και θερμές ευχαριστίες απευθύνθηκαν τόσο στην Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου και του Παιδικού Σταθμού κα Γιώτα Τιλκερίδου, όσο και στην Διοικητική Διευθύντρια κα Μαρία Στεργίου – Καψοκόλη οι οποίες καθημερινά καταθέτουν την ψυχή τους, μαζί με το Εκπαιδευτικό, το διοικητικό και το βοηθητικό προσωπικό, προκειμένου τα παιδιά μας να απολαμβάνουν την αρμονία, την ασφάλεια, τη γαλήνη και τη χαρά στις καρδιές τους και να μπορούμε με βεβαιότητα να λέμε ότι το Σχολείο μας είναι το δεύτερο σπίτι τους.

Η Εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τον Εθνικό μας Ύμνο.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ