Ανέκδοτο από τον Γέροντα!

 

Ξέρετε ένα ανέκδοτο με ένα λιοντάρι στη ζούγκλα; Πήγε ένας Ιεραπόστολος, λέει, στη ζούγκλα και πήγαινε να κηρύξει τον λόγο του Θεού στους μαύρους, στους ανθρωποφάγους.

Πηγαίνοντας λοιπόν μέσα στη ζούγκλα είδε ένα λιοντάρι από πίσω του που τον ακολουθούσε και ήταν έτοιμο να τον κατασπαράξει.

Και λέει: “Θεέ μου, εγώ ήρθα για Σένα εδώ στη ζούγκλα να κηρύξω το Ευαγγέλιο και να με φάει το λιοντάρι;

Δεν είμαι κρίμα;

Δεν πρέπει να με υποστηρίξεις; Δεν πρέπει να με διαφυλάξεις;”

Γονάτισε λοιπόν και λέει: “Κύριε, σε παρακαλώ φώτισε αυτό το λιοντάρι να συμπεριφερθεί χριστιανικά απέναντί μου αφού εγώ είμαι Ιεραπόστολος!

Να καταλάβει το λιοντάρι ότι είμαι άνθρωπος του Θεού και να συμπεριφερθεί χριστιανικά”.

Κι αμέσως, λέει, ακούει το λιοντάρι που πήρε ανθρώπινη φωνή να λέει:

“Χριστὲ ὁ Θεός, εὐλόγησον τὴν βρῶσιν καὶ τὴν πόσιν τοῦ δούλου σου!”

Το λιοντάρι πριν τον φάει, τον ευλόγησε! Συμπεριφέρθηκε χριστιανικότατα!

Σαν εμάς που πριν “φάμε” τον αδερφό μας, ας πούμε, εε, μπορεί να κάνουμε και την προσευχή μας και το απόδειπνό μας και να μην καταλύσουμε τη νηστεία μας -αν είναι νηστεία- να μη φάμε μία σταξιά λάδι, τον άλλον τον τρώμε βέβαια και χαμπάρι δεν παίρνουμε!

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού.

Η Εκκλησία δεν με ξεχνά ποτέ…

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Μέσα στην ησυχία του Αγίου Βήματος αρχίζει το αόρατο μυστήριο· ο ιερέας, λειτουργός της θείας οικονομίας, κρατά στα χέρια του τον άρτο της ζωής, και τον μεταποιεί σε ένσαρκο σύμβολο του Αμνού του Θεού.

Ο άρτος γίνεται κέντρο της κτίσης, και γύρω του συναθροίζονται ουρανός και γη, ζώντες και κεκοιμημένοι, άγγελοι και άγιοι.

Κάθε όνομα που ψιθυρίζεται ενδύεται αιωνιότητα· οι ζώντες λαμβάνουν δωρεά χάριτος, ως αόρατη μετάληψη πριν από τη Μετάληψη, ενδυνάμωση για τον αγώνα, ανάπαυση για την ψυχή που αγωνίζεται, δροσιά για την δίψα της ζωής.

Οι κεκοιμημένοι δεν μένουν έξω, αλλά εντάσσονται στον κύκλο της Εκκλησίας· η μνημόνευση ενώνει την προσευχή της γης με την προσδοκία του Ουρανού.

Σαν δρόσος επάνω στους τάφους, η θεία ευσπλαχνία κατέρχεται και φωτίζει τα σκοτεινά περάσματα του Άδη.

Εδώ, στην ταπεινή Πρόθεση, ξεδιπλώνεται η μυστική κοινωνία των Αγίων. Και έπειτα κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, η Εκκλησία η θριαμβεύουσα και η Εκκλησία η στρατευομένη συμμετέχουν αόρατα στο ένα ποτήρι.

«Ἵνα ὦσιν ἕν».

Όλοι γίνονται ένα. Όλα ενώνονται, όλοι συγχωρούνται, σε μια κοινωνία μυστική, σε ένα Σώμα, εκείνου του Χριστού.

Όταν ο ιερέας λέει «Μνήσθητι, Κύριε των δούλων σου…», δεν είναι απλή επίκληση· είναι ανάβαση ψυχών, είναι αποκατάσταση μνήμης, μέσα στην αγάπη και στο έλεος του Θεού.

Έτσι, η Πρόθεση γίνεται μικρό προσκήνιο της αιώνιας Λειτουργίας, όπου ο Χριστός είναι ο δωρητής και το δώρο, και όλοι εμείς —ζώντες και τεθνεώτες— γινόμαστε μέτοχοι της μίας ανάστασης.

…η Εκκλησία δεν με ξεχνά, γιατί με κρατά στην προσευχή της, μέσα στο σώμα του Χριστού.

Η βοήθεια είναι αόρατη μα αληθινή· είναι παρηγοριά, είναι ενίσχυση, είναι συγχώρηση, που κατακλύζει την ζωή μου, είτε βρίσκομαι στη γη είτε έχω περάσει από το μυστήριο του θανάτου, στην όντως ζωή, όπου εκεί όλα βιώνονται αλλιώς και όλα κατανοούνται αληθινά.

Η Αγία Πρόθεση είναι ο τόπος όπου το όνομά μου δεν χάνεται, τα βάσανα μου, οι αγωνίες μου, τα λάθη και τα πάθη μου, οι ελπίδες και τα δάκρυα στέκονται ενώπιον του Αμνού·

κι εκεί, στη θυσία Του, στην αυτοπροσφορά Του, βρίσκω βοήθεια, φωτισμό, αποδοχή, συγχώρεση, βρίσκω σωτηρία.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΕΝ ΚΡΙΣΕΙ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ανδρέα του Εν Κρίσει τιμά σήμερα, 17 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο τολμηρός και ελεύθερος στο φρόνημα και το λόγο Οσιομάρτυρας Ανδρέας, καταγόταν από την Κρήτη και έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ. επί αυτοκράτορας Κωνσταντίνου Ε’ του Κοπρώνυμου.

Όταν αυτός ξεκίνησε διωγμό κατά των αγίων εικόνων, ο Ανδρέας πληροφορήθηκε τα έκτροπα που γίνονταν εναντίον εκείνων που τις προσκυνούσαν, γι’ αυτό άφησε την Κρήτη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη.

Και όταν είδε από κοντά τη βία κατά των ορθοδόξων, αισθάνθηκε την ανάγκη από Ιερή αγανάκτηση να ελέγξει τον ίδιο τον αυτοκράτορα.
Και η ευκαιρία του δόθηκε όταν ο Κωνσταντίνος ο Ε’ βγήκε από το παλάτι, στην επιστροφή ο Ανδρέας παραφύλαξε και με θάρρος τον πλησίασε και τον ρώτησε: «άρα χριστιανός ει, βασιλεύ;».

Ο Κωνσταντίνος έμεινε εμβρόντητος στην αρχή. Αλλά έπειτα εξοργισμένος διέταξε να τον συλλάβουν. Η διαταγή εκτελέστηκε και μάλιστα ένας από τους υπασπιστές κτύπησε τον Ανδρέα και συγχρόνως τον ρώτησε: «ούτως εδιδάχθης ατιμάζειν τόν βασιλέα;».

Και ο Ανδρέας του απάντησε με τον εξής αθάνατο λόγο: «ουδείς αμαρτάνει βασιλέα ελέγχων παρανομούντα». Θυμωμένος τότε ακόμα περισσότερο ο βασιλιάς, διέταξε και μαστίγωσαν άγρια τον Ανδρέα. Έπειτα τον παρέδωσαν σε όχλο εικονομάχων, που τον έσυραν επάνω σε κοφτερές πέτρες.

Κατόπιν κάποιος αγροίκος ψαράς με κοφτερό τσεκούρι, έκοψε το πόδι του αγίου και έτσι μετά από λίγο πέθανε.

Το λείψανό του το έριξαν σε ακάθαρτο τόπο, αλλά ορθόδοξα χέρια το πήραν νύκτα και το έθαψαν ευλαβικά σε τόπο ονομαζόμενο «τής Κρίσεως».

Η μνήμη του Αγίου Ανδρέα επαναλαμβάνεται και την 21η Οκτωβρίου, μετά των Άγιων Στεφάνου, Παύλου και Πέτρου.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού, αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της πίστεως ξίφει, και δι’ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς, Ανδρέα αοίδιμε.

ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΜΑΣ

Είπε ο Αββάς Νείλος: «η προσευχή είναι καταφύγιο απέναντι στη λύπη και την αθυμία» (Από το «Γεροντικό»)

Παλεύουμε οι άνθρωποι σήμερα πολύ με τη λύπη που γίνεται κατάθλιψη. Κάθε επιθυμία μας που δεν ικανοποιείται, κάθε αποτυχία μας, κάθε ματαίωση στόχων, κάθε έξοδος από σχέσεις στις οποίες έχουμε επενδύσει, αλλά και μία παρατεταμένη στασιμότητα είναι όψεις ενός κόσμου που μοιάζει μαύρος, σκοτεινός, εισοδευμένος στην απελπισία. Σπεύδουμε οι άνθρωποι να πάρουμε φαρμακευτική βοήθεια, ελπίζοντας ότι θα φτιάξει η διάθεσή μας ή ότι θα μπορούμε να κοιμόμαστε και να ηρεμούμε. Σπεύδουμε οι άνθρωποι να βρούμε υποκατάστατα για τις ματαιώσεις μας, να παραδοθούμε σε σχέσεις μιας βραδιάς, να καταναλώσουμε αλκοόλ, να περνάμε πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του κινητού, να κάνουμε αγορές για να αισθανθούμε καλύτερα. Αυτό που δεν σκεφτόμαστε είναι πως τις λύπες μας και τις αθυμίες μας, τις ώρες δηλαδή της ανίας, μπορούμε να τις μετριάσουμε μέσα από την προσευχή.

Το ασκητικό βίωμα είναι ευλογημένη απάντηση. Είναι καταφύγιο η προσευχή. Είναι κίνηση εμπιστοσύνης στον Θεό, ότι το θέλημά Του επιτρέπει να χάσουμε. Ότι το θέλημά Του επιτρέπει να περιμένουμε. Ότι Εκείνος δεν μας εγκαταλείπει, ακόμη κι αν σιωπά. Κι εμείς όμως δεν Τον εγκαταλείπουμε, ακόμη κι αν ο λογισμός μας μάς παραπλανά, λέγοντάς μας ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από Εκείνον. Δεν υπάρχει ελπίδα αλλαγής της ζωής μας, διότι αν ήθελε Εκείνος, θα μας είχε ακούσει ήδη και δεν θα μας άφηνε νικημένους.

Είναι καταφύγιο η προσευχή. Είναι εκείνη η γλυκιά παρηγοριά ότι ο Θεός βλέπει τον χρόνο μας διαφορετικά από ό,τι εμείς. Δεν είναι μόνο ότι γνωρίζει το μέλλον μας, ως Παντογνώστης. Είναι και ότι γνωρίζει τι μας ωφελεί και τι όχι. Μπορεί να επιμένουμε σε λάθος σχέσεις, λάθος σκέψεις, λάθος όνειρα. Μπορεί να εκβιάζουμε τη ζωή να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε. Κάποιες φορές και ο Θεός κάνει πίσω και μας αφήνει να ζήσουμε αυτό που επιθυμούμε, μολονότι είναι εμφανές ότι δεν μας ταιριάζει. Αλλά αν δεν πάθουμε, δεν θα μάθουμε. Και τότε, μέσα στη λύπη και την ανία μας, ο Θεός αφήνει την παρουσία του να μας γαληνέψει. Να μας βοηθήσει να κάνουμε καινούργια ξεκινήματα. Αρκεί να Τον εμπιστευθούμε.

Προφανώς και μπορεί να χρειαζόμαστε και άλλη στήριξη, ψυχολογική και ιατρική σε δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη δύναμη της προσευχής ως εμπιστοσύνης. Παλεύουμε με τις λύπες μας σημαίνει ότι έχουμε αποφασίσει πως θα είμαστε φως από το φως Του. Θα γίνουμε αγάπη και θα δώσουμε αγάπη, χωρίς να νικιόμαστε από το σταυρικό, που κάποτε μοιάζει και μάταιο, των πραγμάτων.  Αν ακολουθούμε την οδό της αγάπης, ακόμη κι αν οι επιλογές σε πρόσωπα, όνειρα, κινήσεις δεν είναι αυτές που αληθινά μας ταιριάζουν, εντούτοις κάτι καλό θα προκύψει. Ο Θεός και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί. Αν επιχειρούμε να γεμίσουμε τη ζωή μας με επιτυχίες, αν μας ενδιαφέρει, ακολουθώντας τα πρότυπα των καιρών, να είμαστε μόνο οι επιθυμίες για τον εαυτό μας, τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται πάντοτε στη δική μας προοπτική. Γι’ αυτό και χρειάζεται άλλη ρότα. Αυτή της εναπόθεσης του εαυτού μας στο σχέδιο του Θεού. Αυτή του γεμίσματος της ζωής μας με το φως της προσευχής και της αγάπης. Και στα δύσκολα θα αντέξουμε.

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι κυνηγοῦμε τόν διάβολο καί αὐτός μπορεῖ νά εἶναι μέσα στήν ψυχή μας

 

  Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, καθώς ὁ Κύριος ἄφησε νά ἐννοηθεῖ ὅτι ὅπου νά ᾿ναι θά ξανάρθει νά κρίνει ζῶντας καί νεκρούς, οἱ πρῶτοι χριστιανοί ζοῦσαν μέ τίς λεγόμενες ἐνθουσιαστικές τάσεις. «Ὁ Κύριος ἐγγύς», «ἰδού ἔρχομαι ταχύ». Καί, φαίνεται, ὄχι μόνο στούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους, στίς πρῶτες δεκαετίες ζοῦσαν οἱ χριστιανοί μέ αὐτή τήν προσδοκία, ὅτι ὅπου νά ᾿ναι θά ἔρθει ὁ Κύριος καί ὅτι ὅπου νά ᾿ναι θά τελειώσει ὁ κόσμος. Καί ἑπομένως, ὅσα κι ἄν περνοῦμε ἐδῶ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, νά κάνουμε ὑπομονή, διότι ὅπου νά ᾿ναι θά τελειώσουν· θά ξανάρθει ὁ Κύριος καί θά τιμωρήσει ὅλους αὐτούς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐναντίον του καί ἐναντίον τῶν δικῶν του ἀνθρώπων, καί θά ἀποκαταστήσει πλήρως στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύουν σ᾿ αὐτόν.

   Κανονικά δηλαδή, ὁ κάθε χριστιανός, ὅσο καιρό κι ἄν ζήσει σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, πρέπει νά ζεῖ μέ αὐτή τήν προσμονή. Ὅποιος δέν εἶναι δεμένος μέ τήν αἰωνιότητα, μέ τήν αἰώνια ζωή, μέ τήν οὐράνια βασιλεία, μέ τό μέρος στό ὁποῖο τελικά θά βρεθοῦμε, ὅποιος δέν ἔχει τέτοια ἐπικοινωνία, τέτοια κοινωνία, τέτοιο ἄνοιγμα μέ τόν οὐρανό, καί ἁπλῶς πασχίζει ἐδῶ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο νά ζήσει ὡς χριστιανός, δέν θά μπορέσει νά ζήσει ποτέ ὡς ἀληθινός χριστιανός. Ὅλοι ὅσοι εἶναι κολλημένοι στή γῆ, ὅσο καλοί ἄνθρωποι κι ἄν εἶναι, ὅσο κι ἄν πιστεύουν, ὅσο κι ἄν κάνουν ἀγώνα, πνίγονται, φυτοζωοῦν· ἔχει μιά νοθεία ἡ πνευματικότητά τους καί φθίνει· δέν μπορεῖ νά ζήσει αὐτή ἡ πνευματική ζωή.

   Ἀποφεύγει κανείς τήν ἀλήθεια, ἀποφεύγει τήν πραγματικότητα, ἀποφεύγει ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἀκριβῶς φανερώνει ὁ Θεός, ἀποκαλύπτει ὁ Θεός, δίνει ὁ Θεός, ἐκεῖνο τό ὁποῖο σέ κάνει ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Καί ἤ χαλαρώνει κανείς καί δέν δίνει καμιά σημασία, ἤ δείχνει ὅτι ξυπνάει, ὅτι ἔχει μιά φροντίδα, μιά ἀνησυχία κτλ., ἀλλά ὄχι γιά νά κάνει ἐκεῖνο τό ὁποῖο πρέπει νά κάνει, τό σωστό δηλαδή: νά μετανοήσει, νά ταπεινωθεῖ, νά ἐμπιστευθεῖ στόν Κύριο, νά τά ἀφήσει ὅλα στόν Κύριο, ὅταν τά ἐπιτρέψει ὁ Κύριος, ὅταν τά δώσει ὁ Κύριος, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα τους. Τίποτε. Ἀρχίζει καί ψάχνει πότε θά γίνει, πῶς θά γίνει, τί νά κάνω νά μή μοῦ συμβεῖ αὐτό, νά μή μοῦ συμβεῖ ἐκεῖνο· πού ἔχουν ἐντελῶς μή χριστιανικό χαρακτήρα αὐτά.

 Μή σᾶς φαίνεται παράδοξο.Ὅλη αὐτή ἡ ἀνησυχία πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά προβαίνουν σέ ἐνέργειες καί ἐκδηλώσεις πού δέν στέκονται, δέν θά ὑπῆρχε, ἐάν οἱ ἄνθρωποι, οἱ χριστιανοί, εἶχαν μέσα τους τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Τό γνήσιο, τό ἀληθινό, τό ὄντως χριστιανικό, τήν ὄντως πραγματικότητα, τήν ὄντως πνευματική ζωή πού δίνει ὁ Χριστός, δέν τήν ἀντέχουν οἱ ἄνθρωποι.
Θά γίνουν αὐτά τά φοβερά, ὅταν ἔρθουν οἱ ἔσχατες ἡμέρες, πού πότε εἶναι ξέρουμε; Ξέρουμε πότε εἶναι; Καί εἶναι ἁμαρτία νά ψάχνουμε νά βροῦμε πότε εἶναι. Ἀφοῦ τό λέει ρητῶς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὅτι δέν ξέρει κανένας. Καί τό κάνει ἐπίτηδες ὁ Θεός αὐτό, πού δέν θέλει νά ξέρουμε.

   Δέν τό καταλαβαίνουν μερικοί ὅτι τήν ὥρα πού ἀρχίζουν καί ψάχνουν νά βροῦν καί νά ἐντοπίσουν καί νά καθορίσουν ὧρες, φεύγουν ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά ἀφηνόμαστε σ᾿ αὐτόν, νά ἀφηνόμαστε στό ἔλεός Του. Νά ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας στήν πρόνοια τή δική Του, στή δική Του οἰκονομία, στό πῶς θά τά οἰκονομήσει Αὐτός καί πῶς θά μᾶς στηρίξει ἐκεῖνος. Δέν εἶναι δικό μας θέμα τό πότε θά γίνει τό ἕνα καί τό ἄλλο. Δικό μας θέμα εἶναι νά πιστεύουμε στόν Χριστό ὅ,τι κι ἄν γίνει. Ἄν παραστεῖ ἀνάγκη, νά δώσουμε καί τή ζωή μας. Αὐτά ὁ Κύριος θά τά κανονίσει· ὁ Κύριος τά γνωρίζει κι ἐκεῖνος θά μᾶς δώσει καί τή δύναμη.
Ἀπό τό ἕνα μέρος εἶναι καλό αὐτό, τό ὅτι οἰκονομεῖ ἔτσι τά πράγματα ὁ Θεός καί μᾶς πιάνει ἄς ποῦμε ἕνας φόβος ὅτι κάτι θά γίνει, κάτι θά συμβεῖ. Ἀλλά ὅμως αὐτό νά τό χρησιμοποιήσουμε πνευματικά γιά νά ὠφεληθοῦν οἱ ψυχές μας, καί ὄχι νά κάνουμε δέν ξέρω τί καί νά ἐμπαιζόμαστε ἀπό τόν διάβολο. Τό ὅλο θέμα νά τό ἀντιμετωπίσουμε πνευματικά.

 Ἐνῶ τόσο πολύ πειράζονται ὁρισμένοι

 –«Τί γίνεται μέ τήν ταυτότητα; Θά τήν πάρουμε ἤ δέν θά τήν πάρουμε;»–

 καθόλου δέν ἀνησυχοῦν γιά τό ὅτι εἶναι μέσα στήν ψυχή τους ὁ διάβολος καί τούς χορεύει ὅπως θέλει, τούς βάζει σέ ἀνησυχία –ὄχι μόνο ἐν σχέσει μέ αὐτά ἀλλά γενικῶς στή ζωή– τούς βάζει σέ ταραχή, καί μοιάζουν οἱ ἄνθρωποι σάν νά μήν εἶναι καθόλου βαπτισμένοι, σάν νά μήν ἔχουν καθόλου μέσα τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, σάν νά μήν τούς κυβερνάει ὁ Χριστός. Χριστιανοί, πού ὁμολόγησαν τήν ὥρα τοῦ βαπτίσματος ὅτι ἀφήνουν τόν διάβολο καί τήν πομπή αὐτοῦ καί τούς ἀγγέλους αὐτοῦ καί συντάσσονται μέ τόν Χριστό, καί δέν φαίνεται καθόλου ὅτι ἔτσι εἶναι ἡ ζωή τους. Καί αὐτό δέν τούς ἀνησυχεῖ, δέν τούς τρομάζει, καί κυνηγοῦν κάπου ἀλλοῦ νά βροῦν τόν ἀντίχριστο, κάπου ἀλλοῦ νά βροῦν τόν διάβολο, νά τόν πολεμήσουν τάχα.

 Ἐκεῖνος πού εἶναι μέσα του ἔνοχος νοιάζεται πῶς θά καθησυχάσει τή συνείδησή του καί πῶς θά δικαιολογήσει τόν ἑαυτό του ἀπέναντι σέ τρίτους. Ἔτσι λοιπόν παραφυλάει νά τοῦ ἔρθει καμιά καλή εὐκαιρία –ἡ εὐκαιρία εἶναι νά βρεῖ κάποια δεδομένα– νά πλήξει κάποιον. Ἤ περιμένει κανείς εὐκαιρία –ἄν βρεῖ ἕνα θέμα ὅτι τάχα κινδυνεύουμε ἀπό τοῦτο, κινδυνεύουμε ἀπό ἐκεῖνο– καί μόλις παρουσιαστεῖ κάποια εὐκαιρία, κάποιο θέμα, ἐπάνω του λοιπόν. Καί αὐτός μαζί μέ ἄλλους γιά νά κάνουν τάχα ἀγώνα· ὅπως ἔλεγαν κάπου: «Ὀρθοδοξία ἤ θάνατος».

Δέν γίνονται τυχαῖα αὐτά. Δέν εἶναι ὅτι πέφτει ἔξω κανείς, ὅτι ἔκανε λάθος. Ἀπό μέσα του ἔχει ἀνάγκη νά δείξει ὅτι αὐτός εἶναι μέγας καί πολύς καί εἶναι ἕτοιμος νά κάνει ἀγώνα καί εἶναι ἕτοιμος λοιπόν νά πεθάνει. Ἐδῶ σέ θέλω· νά πεθάνει τό θέλημά σου, νά πεθάνει ὁ ἐγωισμός σου, νά πεθάνει μέσα σου αὐτό πού δέν λογαριάζει τούς ἄλλους, πού ὑποτιμᾶς τούς ἄλλους, πού δέν ἀγαπᾶς τούς ἄλλους, πού δέν συμπεριφέρεσαι καλά. Αὐτό νά πεθάνει μέσα σου.
Ἔτσι μοιάζει νά κάνουν πολλοί· ξεσηκώνονται καί νομίζουν ὅτι ἔχουν νά κάνουν μεγάλους ἀγῶνες καί ὅτι θά περάσουν μεγάλους κινδύνους. Μέσα στήν καρδιά μας, ἐκεῖ θά γίνει ἡ ἀληθινή μάχη, ἐκεῖ θά γίνει ὁ ἀληθινός πόλεμος, κι ἐκεῖ θά νικήσουμε. Ὄχι ἐμεῖς. Ἄν πιστεύουμε στόν Χριστό καί ἄν ἔχουμε μέσα μας τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Χριστός θά νικήσει τήν ἁμαρτία, θά νικήσει τόν διάβολο· καί θά τόν νικήσει καί ἐξωτερικά μετά.

Ὑπάρχει κανένα ἀντικείμενο πού δέν κινεῖται στήν ἀγορά μέ βάση αὐτόν τόν γραμμικό κώδικα πού ἔχει τό 666; Ἔτσι δέν κινεῖται ἡ ἀγορά; Τά πάντα κινοῦνται μέσα ἀπό αὐτόν τόν γραμμικό κώδικα. Καί ὑπάρχει κανένας πού δέν εἶναι λίγο πολύ ἀνακατεμένος μέ αὐτό τό πράγμα; Πῶς θά τό ποῦμε λοιπόν ὅτι εἶναι τό χάραγμα τοῦ σατανᾶ; Τότε σατανοποιηθήκαμε ὅλοι. Ἄλλο τώρα τί θά κάνει ὁ ἀντίχριστος κάποτε, ἀλλά ὄχι ὅμως ὅτι αὐτά εἶναι τώρα ἀντίχριστος. Νά μήν πέσουμε σέ καμιά παγίδα ὅτι ἐδῶ ὁ διάβολος… Μακριά.

 Ἄν φοβόμασταν πράγματι τόν Θεό, δέν θά φοβόμασταν αὐτό τό πράγμα. Θά τρέχαμε στόν Θεό μέ μετάνοια. Καί γι᾿ αὐτό ὁ Θεός τά ἐπιτρέπει αὐτά, γιά νά ταρακουνηθοῦμε λιγάκι, νά ξυπνήσουμε λιγάκι, νά βγοῦμε ἀπό τόν λήθαργο καί νά τρέξουμε στόν Θεό, νά γίνουμε τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς δέν κάνουμε ἔτσι. Δέν φοβόμαστε τόν Θεό, πού εἶναι γραμμένες ὅλες οἱ ἁμαρτίες μας καί θά δώσουμε λόγο στόν Θεό καί γιά τά κρυφά, καί γιά ἐκεῖνα πού δέν τά ξέρουν ἄλλοι καί τά ξέρουμε μόνοι μας. Δέν τό φοβόμαστε αὐτό, δέν τό σκεπτόμαστε αὐτό, ὥστε νά ζητοῦμε συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀλλά φοβόμαστε ὅτι κάτι θά γίνει. Καί ἄφησε ὁ Θεός τόν διάβολο, λοιπόν, νά ἀναστατώσει τήν ὅλη οἰκουμένη, ἀλλά ἰδιαίτερα τούς χριστιανούς, καί ἰδιαίτερα, ἄν θέλετε, ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους. Κι ἐμεῖς νά πέσουμε στήν παγίδα αὐτή!

Μπορεῖ νά ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ἔρθει αὐτό τό πράγμα, κι ἐμεῖς τώρα, ἀντί νά συμμαζευτοῦμε στήν ψυχή μας, νά πάρουμε ἀφορμή ἀπό αὐτό καί νά ποῦμε: «Ἄ, εἶναι ἀλήθεια αὐτά τά πράγματα, ὅτι τελειώνει κάποτε ἡ ζωή, ὅτι κάποτε θά ἔρθει ὁ Κύριος καί θά δώσουμε λόγο τῶν πράξεών μας», καί νά στρωθοῦμε κάτω λοιπόν νά δοῦμε τίς ἁμαρτίες μας, νά ἐξομολογηθοῦμε ἀληθινά, νά προσευχηθοῦμε ἀληθινά, νά ἐκκλησιαστοῦμε ἀληθινά, νά κοινωνήσουμε ἀληθινά, νά γίνουμε τοῦ Χριστοῦ ἀληθινά, ἀντί νά κάνουμε αὐτό, κυνηγοῦμε τάχα τόν διάβολο.

Κι ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι κυνηγοῦμε τόν διάβολο, καί αὐτός μπορεῖ νά εἶναι μέσα στήν ψυχή μας, καθώς βρίσκει ἀφύλακτη τήν ψυχή μας καί μπαίνει μέσα καί ἁλωνίζει.
Πολύ σωστά καί συνετά λοιπόν ἔλεγε ἕνας Γέροντας: «Μέ τόν Χριστό νά ἀσχολεῖστε, ὄχι μέ τόν ἀντίχριστο».

π Συμεών Κραγιοπουλος

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Λογγίνου του Εκατόνταρχου τιμά σήμερα, 16 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Λογγίνος ήταν Εκατόνταρχος υπό τις διαταγές του Ποντίου Πιλάτου, επί βασιλείας Τιβερίου Καίσαρος (14 – 37 μ.Χ.). Υπηρετούσε μαζί με τους στρατιώτες του κατά τα σωτήρια Πάθη του Κυρίου, παριστάμενος στην σταύρωση, την ταφή και τη σφράγιση του μνήματος.

Όταν όμως αντελήφθη το σεισμό, είδε τις πέτρες να σχίζονται και να ανοίγονται τα μνήματα, πίστευσε ότι ο σταυρωθείς ήταν ο πραγματικός Υιός του Θεού. Παραιτήθηκε από το αξίωμά του και μαζί με άλλους δύο στρατιώτες του αναχώρησε για την πατρίδα του, προκειμένου να κηρύξει την Ανάσταση του Κυρίου.

Την λιποταξία του κατήγγειλε ο Πιλάτος στον Τιβέριο, ο οποίος έστειλε απόσπασμα στρατιωτών για να τον θανατώσουν. Όταν το βρήκαν και του κοινοποίησαν την απόφαση του αυτοκράτορα, τους φιλοξένησε στην οικία του, προετοίμασε τον τάφο γι αυτόν και τους δυο πιστούς του στρατιώτες και αποκεφαλίσθηκε την επομένη.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Τού λίθου σφραγισθέντος.
Τον Ήλιον της δόξης Σταυρώ προσηλωθέντα, και τοις εν σκιά του θανάτου εκλάμποντα ως είδες, ηυνάσθης αυτού ταίς αστραπαίς, και ήθλησας Λογγίνε ευσεβώς, διά τούτο νοσημάτων παντοδαπών, λυτρούσαι τους εκβοώντας, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.

Μη σου ξεφύγει το φως από τα μάτια της ψυχής

 

Μη σου ξεφύγει το φως από τα μάτια της ψυχής

“Να κτυπάτε τις πόρτες των φτωχών, των αρρώστων, των ορφανών”

 

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

Να μη σκέπτεστε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα χτίσετε.

Να κτυπάτε τις πόρτες των φτωχών, των αρρώστων, των ορφανών. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων παρά των χαρούμενων.

Εάν κάνετε καλά έργα, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ’ αξιωθείτε να δείτε θαύματα, και στην άλλη ζωή θα έχετε απέραντη αγαλλίαση. Η Παναγία δεν θέλει μεγάλες λαμπάδες, ελεημοσύνη στους φτωχούς θέλει.

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Λουκιανού, του Πρεσβύτερου της Εκκλησίας της Αντιοχείας τιμά σήμερα, 15 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Λουκιανός καταγόταν από τα Σαμόσατα της Συρίας και ήταν γόνος ευσεβούς οικογενείας. Έλαβε την απαραίτητη μόρφωση και μετά το θάνατο των γονέων του, σε ηλικία 12 ετών, μοίρασε την περιουσία του στους πτωχούς.

Εντρύφησε στην μελέτη της Αγίας Γραφής και όντας γνώστης της εβραϊκής, διόρθωσε και συμπλήρωσε τις μεταφράσεις των Ο΄, του Ακύλα, του Συμμάχου και του Διοκλητιανού επί τη βάσει του πρωτοτύπου, δωρίζοντας την μετάφρασή του στην εκκλησία της Νικομηδείας.

Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια και διακρίθηκε για την ζέση του κηρύγματός του, με το οποίο παρακινούσε τους πιστούς στο μαρτύριο.

Όταν πληροφορήθηκε ότι ο Διοκλητιανός καταδίωκε στη Νικομήδεια τους Χριστιανούς εγκατέλειψε την Αντιόχεια και πήγε εκεί για να τους συμπαρασταθεί. Συνελήφθη όμως από τον Διοκλητιανό, φυλακίσθηκε και ετελεύτησε από πείνα.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνώσιν ένθεον, εταμιεύσω, και της πίστεως τον λόγον ετράνωσας, όθεν Μαρτύρων αλείπτης γενόμενος, Λουκιανέ εν αθλήσει ηρίστευσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Η σημασία της ευχαριστίας

Γερόντισσας Φεβρωνίας

• Η ψυχή που δεν έμαθε να ευχαριστεί τον Θεό για τα πάντα, για το κάθε τι που ο Θεός της στέλνει και της επιτρέπει, έχει χάσει τον δρόμο της, έχει μπει σε λάθος δρόμο.

 

• Η οδός της ευχαριστίας και της ευγνωμοσύνης είναι από τις σύντομες οδούς, που οδηγούν κατευθείαν στον Θεό.

Να προσεγγίζουμε τους ιερείς ως πατέρες μας και όχι σαν μάγους!

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Να ζητάτε από τους ιερείς να σας διαβάζουν ευχές, όμως χρειάζεται κι εσείς να «υποστηρίζετε» τις ευχές αυτές, με την ζωή σας.

Η Εκκλησία δεν κάνει «μαγικά».

Οι ιερείς επικαλούνται την Χάρη του Θεού να έρθει στην ζωή κάθε πιστού δια των ευχών, όμως εάν ο άνθρωπος δεν ζει ενεργά την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μια ευχή δεν μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι οι ευχές είναι συμπληρωματικές στην ήδη υπάρχουσα Μυστηριακή ζωή του πιστού και όχι αυτόνομες καταστάσεις.

Το ζητούμενο είναι να προσπαθούμε να ζούμε με τον Θεό στη ζωή μας. Και αυτό σημαίνει να προσπαθούμε να ακολουθούμε τις εντολές Του με υπακοή και ταπείνωση.

Όχι αυτόνομα και έκτακτα, αλλά μέσα στην Εκκλησία Του και συνεχώς, με φιλότιμο αγώνα και μετάνοια για τις αστοχίες μας. Έτσι ο άνθρωπος προοδεύει πνευματικά και ωφελείται πραγματικά.

Να ζητάμε λοιπόν από τους ιερείς να μας διαβάσουν μια ευχή, όμως χρειάζεται κι εμείς να είμαστε ενεργά μέλη της Εκκλησίας μας, με τακτικό εκκλησιασμό, με εξομολόγηση καθαρή, με την συμμετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία, με κατ’ιδίαν προσευχή και καθημερινή άσκηση των αρετών.

Δια των ευχών η Χάρης του Θεού έρχεται στον άνθρωπο, αλλά πολλές φορές μένει ανενεργή διότι ο προσερχόμενος ενώ ζητά να του διαβαστεί η ευχή (ελπίζοντας συνήθως να του λυθεί κάποιο πρόβλημα ακαριαία) ο ίδιος δεν θέλει να μπει στην διαδικασία της αλλαγής, δηλαδή της μετάνοιας. Θέλει δηλαδή να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά να μην αλλάξει ο ίδιος.

Και αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα τελικά.

Μακάρι να προσεγγίζουμε τους ιερείς ως πατέρες μας και όχι σαν μάγους• και την Εκκλησία μας ως Μάνα και Πνευματικό Νοσοκομείο και όχι σαν ένα εναλλακτικό, εκτάκτου ανάγκης, παγανιστικό θεραπευτήριο…

Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», θεραπεύεται μόνο στο νοσοκομείο.

Είτε καθώς περιμένεις την θεραπεία σου σε κάποιο θάλαμο, είτε καθώς περιμένεις στην αναμονή, αγαπημένα πρόσωπα σου…
Εκεί αντιλαμβάνεσαι, πώς είσαι κάτι το «αναλώσιμο». Εκεί αντιλαμβάνεσαι πως είναι ηλίθιο να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου…
Εκεί περνάει όλη η ματαιότητα της μικρής ζωούλας σου από μπροστά…
Εκεί συνειδητοποιείς, πως αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει μια χαρά να υπάρχει και χωρίς εσένα.
Μην κουράζεσαι να χτίσεις καμία εικόνα σου. Κοίτα να μάθεις να αγαπάς. Μόνο αυτό έχει αξία ξέρεις…Όλα τα άλλα χάνονται, εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή…
Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», δεν θεραπεύεται με Ψυχοθεραπεία...
Το ξέρεις «ποιος είμαι εγώ», μόνο ο πόνος το θεραπεύει.
Ο πόνος εκείνος ο οξύς. Ο βουβός. Ο μοναχικός…
Εκείνος που συναντάς, κάτι μουντά απογεύματα σε θαλάμους η σε αναμονές Νοσοκομείων…
Αυτή τη βδομάδα, προσπάθησε να δείξεις στους ανθρώπους γύρω σου, λίγη περισσότερη Αγάπη...

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΑΖΑΡΙΟΣ,ΠΡΟΤΑΣΙΟΣ,ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΚΕΛΣΙΟΣ

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Ναζαρίου, Προτασίου, Γερβασίου και Κελσίου τιμά σήμερα, 14 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι γονείς του Ναζαρίου (Αφρικανός και Περπετούα) λέγεται ότι υπήρξαν μαθητές του Αποστόλου Πέτρου, ο όποιος τους είλκυσε στη χριστιανική πίστη και τους βάπτισε. Ο γιος τους έμεινε ορφανός σε νεαρή ηλικία, μέσα σε μία διεφθαρμένη κοινωνία.

Αλλά ο Ναζάριος είχε κληρονομήσει τις αρετές των γονέων του. Έμεινε αγνός και άμεμπτος, σύμφωνα με τη συμβουλή του πνευματικού του πατέρα Αποστόλου Πέτρου, που λέει: «Τάς ψυχάς υμών ηγνικότες εν τή υπακοή τής αληθείας» (Α’ επιστολή Πέτρου, α’ 22).

Οφείλετε, λέει ο Απόστολος Πέτρος, να κάνετε αγνές και καθαρές τις ψυχές σας από κάθε ακάθαρτο πάθος και επιθυμία και κλίση, με την υπακοή σας στην αλήθεια του Ευαγγελίου.

Και ο Ναζάριος όχι μόνο έμεινε αγνός μέσα στο διεφθαρμένο κοινωνικό του περιβάλλον, αλλά όταν έγινε 20 χρονών διαμοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και άρχισε περιοδείες, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο με πολλή καρποφορία.

Όταν πήγε στα Μεδιόλανα, συνάντησε δύο ευσεβείς άνδρες, τον Προτάσιο και τον Γερβάσιο. Εκεί, και οι τρεις μαζί δια του θείου λόγου πέτυχαν πολλές κατακτήσεις. Όχι μόνο από τον όχλο, αλλά και από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις.

Κατόπιν ο Ναζάριος πήγε στη Γαλλία, όπου με το δίχτυ του λόγου είχε πολλές επιτυχίες. Μεταξύ αυτών που πίστεψαν, ήταν και μια νεαρή ψυχή, ο Κέλσιος.

Όταν ο Ναζάριος επέστρεψε στα Μεδιόλανα, τον συνέλαβαν. Προηγουμένως είχαν συλλάβει και τους Προτάσιο και Γερβάσιο. Ο έπαρχος Αννουλίνος, όταν είδε ότι δεν άλλαζαν την πίστη τους, όλους, μαζί με το νεαρό Κέλσιο, τους αποκεφάλισε.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Τετράριθμον σύνταγμα, των Αθλητών του Χριστού, Λαζάριον μέλψωμεν, συν Γερβασίω ομού, Προτάσιον Κέλσιον ούτοι γαρ την Τριάδα, ανεκήρυξαν πάσι, λύσαντες δι’ αγώνων, την πολύθεον πλάνην. Αυτών Χριστέ ικεσίαις, πάντας ελέησαν.

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: «Όλα καλά, νιώθω καλύτερα»

Εξιτήριο από το νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» στο οποίο μεταφέρθηκε την Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2025 μετά από αδιαθεσία, πήρε το πρωί της Δευτέρας 13 Οκτωβρίου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

Μιλώντας σε δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ κατά την αποχώρησή του από το νοσοκομείο, ο κ. Ιερώνυμος είπε «όλα καλά, νιώθω καλύτερα».

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε χθες, Κυριακή, η Ιερά Σύνοδος τόνισε ότι «ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος, λόγω ελαφράς αδιαθεσίας, επισκέφθηκε το Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς», όπου και θα παραμείνει υπό ιατρική παρακολούθηση, για καθαρά προληπτικούς λόγους».

Η ταπείνωση και η καταφυγή στον Θεό αποτελούν θεμελιώδεις Αρετές για τον Χριστιανό.

 

 Ο Κύριος δεν μας υποσχέθηκε θώκους νικητών για την Αρετή, αλλά μας είπε: “ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον” (Ἰωάννη 16,33). Η Δύναμη του Θεού ενεργεί όταν ζητάει κανείς την Βοήθεια του Θεού, αναγνωρίζοντας την αδυναμία του και την αμαρτωλότητα της φύσεώς του. Αυτός είναι ο λόγος που η ταπείνωση και η καταφυγή στον Θεό αποτελούν θεμελιώδεις Αρετές για τον Χριστιανό.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Μάθετε στα παιδιά σας να προσεύχονται και μετά να ομιλούν ξένες γλώσσες και πιάνο!

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Απάντηση: Σε κάποια θλιμμένη μητέρα, για τα “κακά” παιδιά.

Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά!

Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο.

Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν. Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα για το πρόσωπό σας.

Κάποιο Σάββατο θελήσατε να πάτε στο κοιμητήριο για να κάνετε τρισάγιο στο μεγαλύτερο γιό σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο.

Το ανακοινώσατε στα παιδιά σας μα εκείνα δεν ακολούθησαν στο τρισάγιό σας αλλά από το κρεββάτι κάθισαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν.

-Παιδιά, τους είπατε, σήμερα δεν τραγουδάμε, σήμερα έχουμε το μνημόσυνο του μακαρίτη του Μίρκο.

-Μα να, εμείς του παίζουμε το πένθιμο εμβατήριο! Απάντησαν και γέλασαν δυνατά.

Και εσείς πήγατε μόνη, όπως γράφετε από το ένα νεκροταφείο στο άλλο νεκροταφείο, κλαίοντας και θρηνώντας σε όλο το δρόμο.

Ας είχατε φροντίσει στον καιρό τους, να πάρετε για τα παιδιά σας, ιδιαίτερο παιδαγωγό που θα τα δίδασκε να συμπεριφέρονται κατά το νόμο του Θεού!

Θα είχατε τώρα παιδιά και όχι μαϊμούδες και παπαγάλους. Γιατί και οι μαϊμούδες μαθαίνουν να παίζουν πιάνο και οι παπαγάλοι να μιλούν, αλλά αγωγή κατά το νόμο του Θεού μπορούν να μάθουν μόνο οι υιοί και οι θυγατέρες των ανθρώπων.

Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει.

Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».

Στα παιδιά λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ότι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία.

Αν όμως δεν διδαχτούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς!

Ο αγαθός Θεός ας είναι βοηθός σας. Τώρα είναι δύσκολο να σας δώσω συμβουλή. Όταν η καρδιά θολώσει, είναι δυσκολότερο να την καθαρίσεις ακόμη και από το πιο θολωμένο χείμαρρο.

Υπομείνετε και προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά σας.

Με την υπομονή, λίγο-λίγο ίσως καταφέρετε να τα φέρετε σε ντροπή και με την προσευχή θα ζητήσετε τη βοήθεια του Παντοδυνάμου να καθαριστεί η καρδιά των παιδιών σας.

Μα πριν απ’ όλα, να μετανοήσετε ενώπιόν Του, επειδή πρωτίστως στα παιδιά σας δεν μάθατε το νόμο Του.

Άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη, ότι Κύριος ελάλησεν, υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν (Ησ. 1, 2).

Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΥΣΗ

 

---

Τη μνήμη της Αγίας Νεομάρτυρος Χρυσής τιμά σήμερα, 13 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Χρυσή γεννήθηκε στο χωριό Σλάτενα (σημερινή Χρυσή) της επαρχίας Αλμωπίας Νομού Πέλλης. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και είχε τέσσερις θυγατέρες. Η Χρυσή ήταν ωραία στο σώμα και στην ψυχή. Κάποτε, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλες γυναίκες στους αγρούς και μάζευε καυσόξυλα, την απήγαγε κάποιος Τούρκος και τη μετέφερε στο σπίτι του.

Ο Τούρκος προσπάθησε με κολακείες να την εξισλαμίσει και να την κάνει γυναίκα του.

Η Χρυσή όμως αντιστάθηκε και δυναμικά απάντησε: «Εγώ τον Χριστό μόνο γνωρίζω για νυμφίο μου, που δεν θα αρνηθώ και αν ακόμα με κομματιάσεις».

Οι γονείς και οι συγγενείς της Χρυσής, με εξαναγκασμό των Τούρκων, την παρακαλούσαν να δεχτεί τον μωαμεθανισμό για να σωθεί. Αλλά η μεγαλόψυχη Χρυσή τους απάντησε ότι: «πατέρα έχω τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, μητέρα την Κυρία Θεοτόκο, αδελφούς δε και αδελφές έχω τους Αγίους και τις Αγίες της Εκκλησίας μας».

Μπροστά λοιπόν στη σταθερότητα της Χρυσής, οι Τούρκοι απάντησαν με φρικτά βασανιστήρια. Τελικά στις 13 Οκτωβρίου 1795 μ.Χ., κατέκοψαν το σώμα της με μαχαίρια και έτσι πανάξια έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου από τον Νυμφίο Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.
Σκεύος χρύσεον, της παρθενίας, και ακήρατος, νύμφη Κυρίου, εχρημάτισας Χρυσή καλλιπάρθενε· την γαρ αγνείαν αμέμπτως φυλάττουσα, υπέρ Χριστού θεοφρόνως ενήθλησας· Μάρτυς ένδοξε, ικέτευε τον Νυμφίον σου, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Ο Πειραιάς υποδέχθηκε την Παναγία της Χρυσοπηγής εκ Σίφνου

 

Πειραιάς | Ιάσονας Ντικούλης

---

Με κάθε μεγαλοπρέπεια και επισημότητα η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς υποδέχθηκε το απόγευμα της Κυριακής 12 Οκτωβρίου 2025, την θαυματουργή και Ιερά Εικόνα της Παναγίας της Χρυσοπηγής εκ Σίφνου.

Την Ιερά Εικόνα κόμησε από το νησί της Σίφνου, κατόπιν ευλογίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σύρου, Τήνου & Μυκόνου κ. Δωροθέου, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Σίφνου π. Καλλίνικος.

Στο λιμάνι του Πειραιά την θαυματουργή Εικόνα υποδέχθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ με τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφων, οι επίσημοι και οι αρχές της πόλεως, ο κλήρος και ο πιστός λαός ο οποίος συνέρευσε κατά εκατοντάδες στην έλευση της Παναγίας μας.

Εψάλει δέηση και εν συνεχεία με λιτανευτική πομπή και συνοδεία της Μουσικής Μπάντας του Λιμενικού Σώματος, αλλά και του Δήμου Πειραιά πραγματοποιήθηκε λιτανευτική πομπή προς τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς όπου τελέσθηκε πανηγυρική Δοξολογία και η ακολουθία του Εσπερινού και της Ιεράς Παρακλήσεως προς την Παναγία.

Τέλος, να σημειωθεί ότι η Ιερά Εικόνα θα παραμείνει στην πόλη του Πειραιά με την ευκαιρία του εορτασμού που πραγματοποιεί η ενορία του Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, «ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2025» από 12 Οκτωβρίου έως 29 Οκτωβρίου 2025.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Η Παραβολή του Σπορέως – Ο Άνθρωπος και το Χώμα

 Στην Παραβολή του Σπορέως, ο Χριστός αποκαλύπτει ένα μυστήριο που αγγίζει την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και το χώμα είναι η ανθρώπινη καρδιά. Η καρποφορία εξαρτάται από την ποιότητα της γης, όπως και η πνευματική μας ζωή εξαρτάται από το αν η καρδιά μας παραμένει δεκτική και αγαθή.

 Από τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης γνωρίζουμε πως ο πρώτος άνθρωπος ονομάστηκε Αδάμ, όνομα που στα Εβραϊκά σημαίνει χώμα. Ο Θεός τον έπλασε από τη γη. Του έδωσε το κατ᾽ εικόνα και το χάρισμα του λόγου, την ικανότητα να σκέπτεται, να μιλά, και να είναι εικόνα του Λόγου του Θεού μέσα στην κτίση. Μέσα σ’ αυτό το θαύμα βρίσκεται ο σκοπός του ανθρώπου: να γίνει γη αγαθή, ικανή να δεχθεί τον λόγο του Θεού και να καρποφορήσει.

  Ο Χριστός, με αυτήν την παραβολή, μάς καλεί να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Η γη που κάποτε έγινε σώμα μας, είναι η ίδια που χρειάζεται καλλιέργεια, υπομονή και συνεργασία με τη θεία χάρη για να παραμείνει αγαθή. Ο Αδάμ απέτυχε. Πλάστηκε από τη γη, εργάστηκε τη γη και τελικά επέστρεψε σ’ αυτήν. Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, έρχεται και τα αλλάζει όλα. Το χώμα δεν είναι πλέον σύμβολο ματαιότητας και θανάτου· είναι τόπος αναμονής. Καλύπτει με στοργή το σώμα του ανθρώπου στην ταφή, κρατώντας μέσα του την ελπίδα της Ανάστασης. Όπως ο σπόρος που πέφτει στη γη και πεθαίνει για να ζήσει ξανά, έτσι και ο άνθρωπος κοιμάται κάτω από το χώμα περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία.

 Το χώμα, λοιπόν, πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας: από τη δημιουργία μέχρι την αιωνιότητα. Εκεί όπου ο Αδάμ άνοιξε τα μάτια του στην ζωή, και εκεί όπου ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, αναστήθηκε από τον τάφο, ανοίγοντας για όλους μας τον δρόμο της καινής ζωής. Ο Χριστός αποκαθιστά την γη από πονηρή σε αγαθή, δηλαδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να συνεργαστεί μαζί Του, και να καλλιεργεί την αγαθή γη της φύσης του με επιμονή, ταπείνωση και ελπίδα.

 Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Η Χειροτονία του Επισκόπου Σκιάθου Ιωάννη

Μητρόπολη Αθηνών - Απόστολος Ράμμος

---

Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο τελέστηκε σήμερα, Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2025 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό των Αθηνών, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου.

Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε η χειροτονία του εψηφισμένου Επισκόπου Σκιάθου κ. Ιωάννη Καραμούζη, Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Με τον Αρχιεπίσκοπο συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες Δημητριάδος Ιγνάτιος, Χαλκίδος Χρυσόστομος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, Ιερισσού Θεόκλητος, Θεσσαλιώτιδος Τιμόθεος, Θήρας Αμφιλόχιος, Γόρτυνος Νικηφόρος, Παραμυθίας Σεραπίων και ο Επίσκοπος Σκοπέλου Νικόδημος.

Να αναφερθεί ότι ο Καθεδρικός Ναός ήταν κατάμεστος από πιστούς, αλλά και από πνευματικά παιδιά του νέου Επισκόπου Σκιάθου που έφτασαν στην Αθήνα από την Χαλκίδα.

Συγκινητική ήταν και η παρουσία στον Καθεδρικό Ναό κωφάλαλων πνευματικών τέκνων και φίλων του Θεοφιλεστάτου, καθώς ο κ. Ιωάννη είναι από τους ελάχιστους κληρικούς που γνωρίζουν και ομιλούν τη νοηματική γλώσσα. 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Τίποτα δεν είναι δεδομένο

 

Για κάποιους το να τελειώσει η μέρα και να δουν τον ήλιο να δύει είναι βάσανο, πόνος και δυσκολία.

Για κάποιους άλλους το να ξημερωθούν δεν είναι δεδομένο και αν συμβεί το θεωρούν ευλογία. Είναι ωφέλιμο μέσα στην ημέρα να είμαστε προσεκτικοί σε όλους τους τομείς, όχι μόνο με τον εαυτό μας αλλά και με όποια ψυχή συναναστραφούμε. Είτε δια ζώσης, είτε στο διαδίκτυο, είτε σε μηνύματα, είτε μιλώντας στο τηλέφωνο. Να τελειώνει η μέρα και να μην έχεις πληγώσει ή στεναχωρήσει άνθρωπο. Να είσαι ευγενής ακόμα και στη διαφωνία ή σε μια δύσκολη κατάσταση. Ας πέσει και κάτι κάτω, δεν πειράζει, και αν ο άλλος το αντικειμενικά σωστό δεν το βλέπει ή δεν το καταλαβαίνει, δεν πειράζει, σιώπησε, κάνε αγάπη και προσευχή και άφησε τον Θεό να μιλήσει. Μπορεί να μιλήσεις το μεσημέρι με έναν άνθρωπο που η μέρα του, ήδη του έχει μαυρίσει την ψυχή με γεγονότα που έχουν συμβεί. Προσπάθησε να τον αναπαύσεις και όχι να τον ισοπεδώσεις.

Πολλές φορές, όταν κάποιος μοιραστεί τον πόνο ή τη δυσκολία του, κάποιοι απαντάνε ως εξής: «Μην κάνεις έτσι , υπάρχουν και χειρότερα ή εγώ έχω τραβήξει χειρότερα» ή «Πώς κάνεις έτσι! Δεν είναι και τίποτα». Αυτό δεν είναι απάντηση. Για τον άλλον, αυτός ο πόνος που σου εμπιστεύεται είναι η χειρότερη κόλασή του. Μην του απαντάς με συγκρίσεις ή με ποσοστά. Στάσου δίπλα, δείξε κατανόηση και αγάπη και άνοιξε την αγκαλιά σου, δείξε ενδιαφέρον μήπως μπορείς να πάρεις κι εσύ λίγο από αυτή την κόλαση του άλλου και το μοίρασμα την κάνει παράδεισο. Αν κάποιος πνίγεται σε μια λίμνη, μην μετράς το βάθος του νερού για να του θέσεις επιχειρήματα, πέσε μέσα και τράβηξέ τον έξω. Θέλει βοήθεια, όχι θεωρίες.

Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει η μέρα, και να έχεις φυτέψει στις καρδιές των ανθρώπων που συνάντησες ένα λουλούδι και όχι ένα αγκάθι. Και αν δεν μπορείς να κάνεις το καλό, αν δεν μπορείς να κάνεις τη θυσία, την υπέρβαση, την αγάπη, τουλάχιστον μην κάνεις κακό, μην πληγώσεις. Σιώπησε, προσευχήσου και αποχώρησε. Είναι αυτό μια αρμονική στάση ζωής.

Και όταν έρθει η νύχτα και βάλουμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι, ας πούμε ένα δόξα τω Θεώ, ένα Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με, και έχει ο Θεός.

Και να θυμάσαι πάντα η ευγένεια, η αγάπη και το χαμόγελο θα φωτίζουν ακόμα και τις πιο δύσκολες νύχτες.

Καλό αγώνα.

π. Σπυρίδων Σκουτής

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος

Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί αδελφοί, μιλώντας κάποτε στους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, τους είπε ότι γνωρίζει καλά ότι μετά την αναχώρησή του θα εισβάλλουν ανάμεσά τους άγριοι λύκοι, οι οποίοι δεν θα λυπηθούν το ποίμνιο, και έτσι από τα μέλη της Εκκλησίας θα βγούν άνθρωποι που θα μιλούν διεστραμμένα για να αποσπάσουν τους μαθητές και να τους έχουν μαζί τους (Πρ. κ΄, 29-30).

Αυτό φάνηκε σε όλους τους αιώνες στην ιστορία και τον βίο της Εκκλησίας, αφού εμφανίσθηκαν διάφοροι αιρετικοί, οι οποίοι κατέληξαν σε αντορθόδοξες διδασκαλίες και δημιούργησαν προβλήματα στην Εκκλησία του Χριστού.

Ο διάβολος πάντοτε πολεμά την Εκκλησία, μισεί το πρόσωπο του Χριστού και θέλει να αλλοιώση την διδασκαλία Του. Μέσα από την προοπτική αυτήν πρέπει να βλέπη κανείς τις αιρέσεις.

Είναι αλήθεια ότι οι αιρετικοί χρησιμοποιούσαν την φιλοσοφία και τον στοχασμό για τα θεολογικά θέματα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν είχαν καθαρή καρδιά μέσα στην οποία ενεργεί ο Θεός, κατά τον μακαρισμό του Χριστού: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε΄, 8), οπότε μέσα από ακάθαρτη καρδιά ενεργούν οι δαίμονες. Έτσι, στο τέλος η αίρεση είναι δαιμονική ενέργεια.

Τον 8ο αιώνα μ.Χ. εμφανίσθηκε μια άλλη αίρεση, η λεγομένη εικονομαχία, η οποία στρεφόταν εναντίον της αγιογραφήσεως των ιερών εικόνων. Οι Χριστιανοί αγιογραφούσαν τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και τις ασπάζονταν, ζητώντας την Χάρη από τον Χριστό. Όμως, οι Νεστοριανοί, οι Παυλικιανοί, οι Μονοφυσίτες απέρριπταν την προσκύνηση των ιερών εικόνων, γιατί είχαν πρόβλημα με την ανθρωπίνη φύση του Χριστού, για τους δικούς του ο καθένας λόγους.

Έτσι, ο Αυτοκράτωρ Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος εξέδωσε το 726 και το 730 μ.Χ. δύο διατάγματα εναντίον των ιερών εικόνων και απαγόρευσε την προσκύνησή τους. Αυτό έκανε αργότερα και ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Κοπρώνυμος. Εναντίον αυτών των αποφάσεων αγωνίσθηκαν οι ορθόδοξοι Πατέρες, γιατί γνώριζαν από την πείρα τους για την μεγάλη δύναμη του Χριστού, της Θεοτόκου και των αγίων, που εικονογραφούνται, και την αξία των εικόνων.

Το έτος 787 μ.Χ. συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, με απόφαση της Αυτοκράτειρας Ειρήνης της Αθηναίας και του υιού της Κωνσταντίνου, στην οποία προήδρευσε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος. Η Σύνοδος αυτή ακύρωσε την εικονομαχική Σύνοδο που έγινε το 754 μ.Χ. επί Κωνσταντίνου Κοπρωνύμου, αναθεμάτισε τους αιρετικούς εικονομάχους και κατοχύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία για τις ιερές εικόνες.

Η Οικουμενική αυτή Σύνοδος στηρίχθηκε στην διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου, του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού και κυρίως του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, άλλο είναι η αληθινή λατρεία, που αποδίδεται μόνον στον Θεό, την «θεία φύση», και όχι στις εικόνες και τους αγίους, και άλλο είναι η τιμητική προσκύνηση που αποδίδεται στις ιερές εικόνες. Και μάλιστα η τιμητική αυτή προσκύνηση διαβαίνει στο πρωτότυπο. Αυτό σημαίνει ότι όταν ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες δεν προσκυνάμε την ύλη από την οποία είναι κατασκευασμένες, αλλά την υπόσταση του εικονιζομένου, δηλαδή αυτόν που εικονίζεται.

Η ορθόδοξη εικόνα διδάσκει το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, η δε άρνηση της τιμητικής προσκυνήσεως της εικόνος του Χριστού, στην πραγματικότητα είναι άρνηση της ενανθρωπήσεώς Του. Ακόμη, οι άγιοι εικονίζονται και τιμώνται, διότι είναι μέλη του Σώματος του Χριστού και μέσα τους έχουν την Χάρη του Θεού. Οι δε εικόνες λειτουργούν ως φορείς της θείας Χάριτος, κατά τον τρόπο που η ανθρώπινη φύση του Χριστού ενεργούσε τα της θείας φύσεως του Λόγου. Γι’ αυτό και θαυματουργούν. Αυτή, με λίγα λόγια, είναι η θεολογία των ιερών εικόνων, στην πραγματικότητα είναι η θεολογία της ενανθρωπήσεως του Χριστού, όπως ομολογήθηκε στις Οικουμενικές Συνόδους, και των αγίων ως μέλη του ενδόξου Σώματός Του.

Το επίσης σημαντικό στην Σύνοδο αυτή είναι ότι γίνεται λόγος για το ότι ο Χριστός ενυμφεύθη την αγία Εκκλησία, είναι μαζί με τους Μαθητές Του στους αιώνες, στους οποίους χάρισε το Φως της επιγνώσεώς Του, και τους ελύτρωσε από το σκοτάδι της ειδωλικής μανίας. Και όμως από την δωρεά αυτή και την παράδοση της Εκκλησίας απομακρύνθηκαν οι αιρετικοί παρασυρόμενοι από  τον απατεώνα εχθρό.

Αυτά και άλλα πολλά δείχνουν την διαφορά μεταξύ των αγίων Πατέρων και των αιρετικών. Γι’ αυτό στην Σύνοδο αυτή αναθεματίζονται όλοι οι αιρετικοί ονομαστικώς, από τον Άρειο μέχρι τους τότε αιρετικούς και διακηρύσσεται η ορθόδοξη διδασκαλία για την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων.

Σε ένα σημείο των Πρακτικών γράφεται: «Ασπαζόμαστε δε και τας κυριακάς και αποστολικάς και προφητικάς φωνάς, δι’ ων τιμάν και μεγαλύνειν εδιδάχθημεν». Αυτή η φράση δείχνει την μεγάλη διαφορά μεταξύ των εμπειρικών θεολόγων, που είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας και των φιλοσοφούντων θεολόγων, οι οποίοι, επειδή έχουν ακάθαρτη καρδιά, γίνονται ενεργούμενοι υπό των πονηρών πνευμάτων.

Οι εμπειρικοί θεολόγοι, όπως ήταν οι Προφήτες, οι Απόστολοι και οι Πατέρες, γνωρίζουν από την πείρα τους ότι όταν φθάνη κανείς στην θέα της δόξης του Θεού στην υπόσταση του Λόγου, βλέπει το θείο Φως, υπέρ νόησιν και υπέρ αίσθησιν, οπότε εκεί δεν χωρεί κανένας στοχασμός, καμμία φαντασία, καμμία πλάνη. Μετά, όμως, την αποκαλυπτική εμπειρία μπορούν να εικονογραφούν τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους, αλλά γνωρίζουν σαφέστατα ότι άλλο είναι τα άκτιστα ρήματα, δηλαδή η αποκαλυπτική εμπειρία, και άλλο είναι τα κτιστά εικονίσματα, που παραπέμπουν στην άκτιστη αυτή δόξα, χωρίς να  μπορούν να την εκφράσουν απόλυτα.

Γνωρίζουν, επίσης, οι εμπειρικοί θεολόγοι ότι όσοι ασπάζονται και προσκυνούν τις ιερές εικόνες λαμβάνουν Χάρη από τον Θεό, ανάλογα με την δική τους πνευματική κατάσταση, και δι’ αυτού του τρόπου ανάπτει μέσα τους η φλόγα, η επιθυμία για την όραση της ακτίστου δόξης του Θεού.

Μέσα από αυτήν την προοπτική ασπαζόμαστε τον Τίμιο Σταυρό, τις ιερές εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, τα ιερά λείψανα, τα ευλογημένα ιερά αντικείμενα και δοξάζουμε τον Χριστό που έγινε άνθρωπος, θέωσε την ανθρώπινη φύση και μας έκανε μέλη της Εκκλησίας, μέλη του ενδόξου Σώματός Του.

Ο ΣΠΕΙΡΩΝ

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Λουκ. 8,5)

«Βγῆκε ὁ σποριὰς γιὰ νὰ σπείρει τὸν σπόρο του» 

            Ο κάθε χριστιανός είναι ένας «σπείρων». Έχει διάρκεια η λέξη. Δεν μένει σε ένα χρονικό σημείο, αλλά είναι μία διαρκής κίνηση. Ο χριστιανός σπέρνει κάθε ώρα και στιγμή τον λόγο του Θεού. Για να σπείρεις όμως, χρειάζεται η καρδιά σου να είναι γη αγαθή. Να έχει καρπό εκατονταπλασίονα, εν υπομονή πολλή. Γιατί μόνο όταν έχεις, δίνεις, προσφέρεις, σπέρνεις. Και για να είσαι σπείρων διαρκώς, κάποιος σου έδωσε τους σπόρους του. Είναι ο Χριστός της Εκκλησίας. Τον εμπιστεύεσαι και συνεχώς γεμίζει η καρδιά σου από τη σπορά. Βγάζει στάχυα και σιτάρι. Κι είναι έτοιμη να γίνεται η μικρή ζύμη, που  όλο το φύραμα ζυμοί.

            Σπόρος είναι η αγάπη. Είναι η αλήθεια. Είναι η αρετή. Είναι η πίστη στην ανάσταση. Είναι η συγχώρηση. Είναι η άρνηση του «μόνο εγώ». Είναι η μετοχή στην κοινότητα της Εκκλησίας. Διότι εκεί είναι η αγαθή γη. Εκεί όπου οι άνθρωποι αισθάνονται ότι η ύπαρξή τους οριοθετείται από την  παρουσία του Χριστού. Από το βίωμα των Αγίων. Από το μυστήριο της Ευχαριστίας, στο οποίο γινόμαστε όλοι ένα. Από την μετάνοια για ό,τι έχουμε χάσει ή σε ό,τι έχουμε αποτύχει διότι αρνηθήκαμε να εμπιστευθούμε. Και για να είμαστε σπείροντες σημαίνει ότι έχουμε νικήσει το κλείσιμο στον φόβο ότι το σήμερα δεν είναι για την πίστη, στην ριζωμένη πεποίθηση ότι η Εκκλησία είναι οι ταγοί της και μόνο, στο ότι τελικά δεν μας χρειάζεται ο Θεός, ενώ Εκείνος ζητά από εμάς και τ’ αυτιά μας να ανοίξουμε και τη χάρη Του να μοιραστούμε, κι ας μην είμαστε εμείς αυτοί που σώζουμε. Είμαστε όμως οι σπείροντες. Κι αν η σπορά είναι εν δάκρυσι, ο θερισμός θα είναι εν αγαλλιάσει. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

---

Τη μνήμη του Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου τιμά σήμερα, 12 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, γεννήθηκε το έτος 949 μ.Χ. στη Γαλάτη της Παφλαγονίας από γονείς ευσεβείς και εύπορους, τον Βασίλειο και την Θεοφανώ. Ο θείος του Βασίλειος, ο οποίος κατείχε υψηλή θέση στον αυτοκρατορικό οίκο της Κωνσταντινουπόλεως, προσέλαβε νωρίς τον ανεψιό του κοντά του, όπου, όπως ήταν φυσικό, έτυχε καλής παιδείας.

Όμως ο Όσιος δεν έδινε προσοχή και δεν έδειχνε ενδιαφέρον για μάθηση.

Κατά την εποχή αυτή ο Συμεών γνωρίστηκε με έναν μοναχό της περιωνύμου μονής Στουδίου, ο οποίος ονομαζόταν, επίσης, Συμεών. Ο μοναχός αυτός έγινε από την αρχή ο πνευματικός του πατέρας. Όταν κατά το έτος 963 μ.Χ. πέθανε ο θείος του, ο Συμεών προσήλθε στη μονή του Στουδίου, όπου ζητούσε «τόν εκ νεότητος αυτού χρηματίσαντα πατέρα πνευματικόν καί διδάσκαλον».
Ο ίδιος ο Όσιος Συμεών παρομοιάζει τον θείο του με τον Φαραώ, τη διαμονή του στον αυτοκρατορικό οίκο με την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και τον πνευματικό του πατέρα με τον Μωυσή.

Κάποτε ο Γέροντάς του, του έδωσε ένα βιβλίο με τα συγγράμματα των Αγίων Μάρκου του Ερημίτου και Διαδόχου Φωτικής. Ζωηρή εντύπωση του προξένησε το ακόλουθο απόφθεγμα από το βιβλίο του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, που είχε τον τίτλο «Περί Νόμου Πνευματικού»: «Εάν ζητάς ωφέλεια, επιμελήσου τή συνείδησή σου, κάνε όσα σού λέει καί θά εύρεις τήν ωφέλεια».

Ο Όσιος Συμεών ήταν σαν να άκουσε το λόγο αυτό από το στόμα του Θεού και άρχισε αμέσως να κάνει ότι τον πρόσταζε η συνείδησή του. Και αυτή, που είναι κάτι θεϊκό, τον παρακινούσε συνεχώς στα ανώτερα, έτσι ώστε αύξησε την προσευχή και την μελέτη του μέχρι την ώρα που άρχιζε να λαλεί ο πετεινός, δηλαδή μέχρι τα χαράματα. Σε αυτό τον βοηθούσε και η συνεχής νηστεία. Έτσι, ακόμα και πριν φύγει από τον κόσμο, ζούσε σχεδόν ασώματο βίο. Δεν του χρειάστηκε λοιπόν πολύς καιρός, για να εκδημήσει εντελώς από τα ορώμενα και να εισδύσει στα αόρατα θεία θεάματα.

Κάποια νύχτα, λοιπόν, που προσευχόταν και με καθαρό νου επικοινωνούσε με τον Θεό, είδε ξαφνικά να λάμπει άπλετο φως από τους ουρανούς και να κατεβαίνει προς αυτόν. Φώτισε τα πάντα και τα μετέβαλε σε μια ολοκάθαρη ημέρα. Καθώς ήταν και ο ίδιος τυλιγμένος από αυτό το φως, του φαινόταν σαν να εξαφανίσθηκε ολόκληρη η οικία μαζί με το δωμάτιό του, ενώ ο ίδιος είχε αρπαγεί στον αέρα, νιώθοντας σαν να μην είχε καθόλου σώμα.

Κατάπληκτος από το μέγα τούτο μυστήριο κραύγαζε με μεγάλη φωνή το «Κύριε, ελέησον». Καθώς βρισκόταν μέσα σε αυτό το θείο φως, βλέπει στα ύψη του ουρανού μια ολόφωτη νεφέλη, άμορφη και ασχημάτιστη, γεμάτη από την άρρητη δόξα του Θεού. Στα δεξιά της έστεκε ο πνευματικός του πατέρας Συμεών ο Ευλαβής. Έμεινε σε αυτή την εκστατική κατάσταση για πολύ, χωρίς να αισθάνεται, καθώς βεβαίωνε αργότερα, εάν ήταν μέσα στο σώμα ή εκτός του σώματος. Όταν κάποτε εκείνο το φως σιγά – σιγά υποχώρησε, ήλθε στον εαυτό του και κατάλαβε πως βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο.

Μετά από αυτή τη θεωρία, ο Όσιος Συμεών ικέτευε συνεχώς το Γέροντά του να τον κείρει μοναχό.

Αλλά ο πνευματικός του πατέρας τον αναχαίτισε, επειδή ήταν νέος στην ηλικία και έτσι ο Όσιος επέστρεψε στην οικία του θείου του, όπου άρχισε με επιμέλεια να μελετά. Βαθιά εντύπωση απεκόμισε από τα έργα των Αγίων Μάρκου του Ασκητού και Διαδόχου Φωτικής, τα οποία έλαβε από τα χέρια του πνευματικού του.

Κατά το έτος 970 μ.Χ. ο Συμεών επισκέφθηκε τους γονείς του και τους ανακοίνωσε την κλίση του για τον μοναχικό βίο. Μάταια εκείνοι προσπάθησαν να μεταβάλλουν την απόφαση του μονάκριβου υιού τους. Η απόφαση του Συμεών ήταν σταθερή. Αρνήθηκε εγγράφως την πατρική περιουσία που του ανήκε και κατέφυγε στη μονή του Στουδίου. Λίγο αργότερα μεταβαίνει στη μονή του Αγίου Μάμαντος του Ξηροκέρκου, υπό τον ηγούμενο Αντώνιο, που βρισκόταν κοντά στη μονή του Στουδίου.

Μετά από μία διετία εκάρη εδώ μοναχός, για να φωτίζει όλους τους πιστούς με το φως της γνώσεως, που φώτιζε τον εαυτό του. Όταν μετά από λίγο πέθανε ο ηγούμενος της μονής, ο Όσιος Συμεών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και με την ευλογία του Πατριάρχη Νικολάου του Χρυσοβέργη (984 – 995 μ.Χ.) και την έγκριση των μοναχών του Αγίου Μάμαντος, έγινε ηγούμενος της μονής.

Ως ηγούμενος ο Όσιος έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσάρεστες καταστάσεις. Όχι μόνο την κατεστραμμένη μονή, αλλά προ πάντων το ανθρώπινο στοιχείο. Η μονή παρομοιαζόταν με κατάλυμα κοσμικών και νεκρών σωμάτων. Και η μεν μονή ως οικοδόμημα κατελαμπρύνθηκε, η πνευματική όμως συγκρότηση των μοναχών απαιτούσε πολλές ανυπέρβλητες προσπάθειες. Η διδασκαλία του συνάντησε την μεγάλη αδιαφορία ορισμένης ομάδας μοναχών, οι οποίοι έφθασαν στο σημείο, κατά την διάρκεια μια πρωινής κατηχήσεως, να επιτεθούν κατά του Γέροντός τους. Κατά την ώρα της επιθέσεως ο Όσιος, «τάς χείρας δεσμεύσας πρός εαυτόν καί εις ουρανόν άρας αυτού τήν διάνοιαν, επί χώρας άσειστος έστη, υπομειδίων καί φαιδρόν ατενίζων πρός τούς αλάστορας».

Αυτό ήταν αρκετό να αφοπλίσει τελείως τους τριάντα εκείνους μοναχούς, οι οποίοι επέδειξαν αυτή την συμπεριφορά. Ο Πατριάρχης Σισίννιος ο Β’ (996 – 998 μ.Χ.) προς τον οποίον κατέφυγαν αμέσως, για να δικαιωθούν προφανώς από αυτόν, εξεπλάγη από την μανία και τον φθόνο των ασύνετων μοναχών και διέταξε να εξορισθούν. Όμως ο Όσιος Συμεών παρακάλεσε θερμώς τον Πατριάρχη να τους συγχωρέσει.

Ο Όσιος, παρά τα πολλά καθήκοντά του στη μονή, εύρισκε καιρό να γράφει «τών θείων ύμνων τούς έρωτες», τους «λόγους τών εξηγήσεων», τους «κατηχητικούς λόγους», τα «Πρακτικά, Γνωστικά καί Θεολογικά Κεφάλαια».

Δυσάρεστα ζητήματα εναντίων του Οσίου δημιούργησε ο σύγκελλος του Πατριάρχη, Μητροπολίτης Νικομήδειας Στέφανος. Αφορμή γι’ αυτό ήταν η αγαθή φήμη του Οσίου. Επειδή ο σύγκελλος δεν μπορούσε να βρει στον βίο του Οσίου κάποια κατηγορία, στράφηκε προς το πρόσωπο του κοιμηθέντος ήδη Γέροντός του. Η κατηγορία του σύγκελλου ήταν ότι ο Όσιος υμνούσε τον πνευματικό του πατέρα ως Άγιο. Τελικά έπεισε την Σύνοδο να διερευνήσει το ζήτημα. Και μετά την διαδικασία αυτή, όλοι αναγνώρισαν, εκτός του σύγκελλου, το δίκαιο του Συμεών. Τότε ο σύγκελλος συνεργάστηκε με μοναχούς που εχθρεύονταν τον Όσιο και έκλεψε από τη μονή την εικόνα επί της οποίας είχε αγιογραφηθεί ο πνευματικός πατέρας του Οσίου μαζί με τον Χριστό και άλλους Αγίους. Ο Όσιος διατάχθηκε να προσέλθει στη Σύνοδο, για να απολογηθεί. Και πάλι βρέθηκε αθώος.

Ο Όσιος παρέμεινε επί είκοσι πέντε χρόνια ως ηγούμενος και το έτος 1005 μ.Χ. αποσύρθηκε σε ησυχαστήριο στο αντίπερα ερημόκαστρο της Χρυσουπόλεως, που εκαλείτο Παλουκητόν και ησύχαζε στη μονή της Αγίας Μαρίνας. Στην ηγουμενία τον διαδέχθηκε ο μαθητής του Αρσένιος. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1022 μ.Χ.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στη μονή του Στουδίου, στη μονή του Αγίου Μάμαντος και στη μονή της Αγίας Μαρίνας.

Για τη θεολογική του κατάρτιση και δεινότητα, ο Όσιος Συμεών ονομάσθηκε Νέος Θεολόγος, «ο Θεολόγος τού φωτός» ή «ο Άγιος τού φωτός». Κατά τις πνευματικές αναβάσεις του Αγίου, επιδιδόμενος στην ησυχία, ελευθερωνόταν από την ύλη, η γλώσσα του γινόταν γλώσσα πυρός, συνέθετε και θεολογούσε θείους ύμνους, γινόταν ολόκληρος πυρ, ολόκληρος φως και θεωνόταν κατά χάριν. Άλλοτε, μαρτυρείται ότι βρισκόταν επάνω στη γη και έχοντας τα χέρια υψωμένα και προσευχόμενος, ήταν «όλος φωτός καί όλος λαμπρότητος».

Από τις συγγραφές του σώζονται 92 λόγοι, 282 πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, καθώς και θρησκευτικά ποιήματα. Για τη θεολογική του δεινότητα ονομάστηκε Νέος Θεολόγος.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν έλλαμψιν, Συμεών Πάτερ, εισδεξάμενος, εν τη ψυχή σου, φωστήρ εν κόσμω εδείχθης λαμπρότατος, διασκεδάζων αυτού την σκοτόμαιναν, και πάντας πείθων ζητείν, ην απώλεσαν, χάριν Πνεύματος. Αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Σχόλιο στο ευαγγέλιο της κυριακής(Παραβολή του σπορέως)

 

 

  π. Δημητρίου Μπόκου

   Στην πασίγνωστη παραβολή του Σπορέως με τον εξαιρέτως απέριττο τρόπο του ο Χριστός θέτει ενώπιόν μας προβληματισμούς ζωτικής σημασίας. Ο επουράνιος γεωργός-σπορέας Χριστός εξέρχεται από την ουράνια κατοικία του και «κλίνας ουρανούς κατέρχεται» στον μεγάλο επίγειο έμψυχο αγρό του, για να σπείρει «τον σπόρον αυτού». Οι άνθρωποι όλοι είναι ο αγρός του Θεού. Δεν αποτελούν όμως ένα ομοιόμορφο χωράφι. Απαρτίζουν μια μεγάλη ποικιλία τόπων διαφορετικών. Και αυτό, επειδή ακριβώς η προετοιμασία του εδάφους, όλες οι προεργασίες για τη σπορά, ανήκουν στην ευθύνη του ανθρώπου, όχι του Θεού. Και κάθε άνθρωπος, ελεύθερος ων, έχει το δικό του πρόγραμμα, κάνει τις δουλειές του όπως θέλει (Κυριακή Δ΄ Λουκά).

   Ο σπόρος προέρχεται από τον Θεό. Η ποιότητά του συνεπώς είναι άριστη. Η προς καρποφορία ικανότητά του μέγιστη. «Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού». Ποιος μπορεί να υποβαθμίσει, έστω και ελάχιστα, την αξία του λόγου του Θεού, που είναι η μόνη αλήθεια; «Εγώ την αλήθειαν λέγω υμίν», λέει ο Χριστός. Τα λόγια που «εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστί και ζωή εστι». Δεν βρέθηκε ποτέ δόλος «εν τω στόματι αυτού». Ακόμα και οι εχθροί του ομολογούν, ότι ποτέ δεν μίλησε άνθρωπος τόσο σαγηνευτικά, τόσο όμορφα σαν αυτόν (Λουκ. 8, 11. Ιω. 16, 7. 6, 63. Α΄ Πέτρ. 2, 22. Ιω. 7, 46).

Αν λοιπόν η καρποφορία δεν πάει καλά, κάτι φταίει σε μας. Γιατί ο θείος σπόρος, «το καλόν σπέρμα» (κατά την παραβολή των ζιζανίων), δεν είναι μόνο ο λόγος του Θεού. Σπόρος του Θεού γίνονται και όλοι οι άνθρωποι που αποδέχονται τον λόγο του και αγωνίζονται για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Υιός του ανθρώπου, ο Χριστός, ερχόμενος επί της γης, σπέρνει «το καλόν σπέρμα… Το δε καλόν σπέρμα, ούτοι εισίν οι υιοί της βασιλείας». Οφείλουμε να γίνουμε ο καλός σπόρος του Θεού, που φυτρώνει, καρποφορεί και παράγει σιτάρι καλό. Δεν το πράττουμε όμως όλοι αυτό. Υπάρχουν παράλληλα και τα ζιζάνια, «οι υιοί του πονηρού». Πατέρας τους είναι ο «εχθρός άνθρωπος», ο διάβολος που σπέρνει τα «ζιζάνια ανά μέσον του σίτου» (Ματθ. 13, 25-43).

Μπορούμε συνεπώς να είμαστε ο καλός ή ο κακός σπόρος, το σπέρμα του Θεού ή το σπέρμα του δαίμονα. Και αντιστοίχως να επιτελούμε το έργο του Θεού ή το έργο του πονηρού επί της γης. Να γινόμαστε σίτος καθαρός για την ουράνια αποθήκη, τη Βασιλεία του Θεού, ή αγριόχορτα και αγκάθια για τη φωτιά. Η καρποφορία λοιπόν δεν οφείλεται σε αυτόν που σπέρνει. Σίγουρα ο Θεός κάνει καλά τη δουλειά του. Η ευθύνη ανήκει σε μας. Το αν θα διαχειρισθούμε με τον καλό ή τον άσχημο τρόπο ό,τι μας προσφέρει ο Θεός, είναι πάντα δική μας επιλογή.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επισημαίνει, ότι ο Θεός βγήκε για να σπείρει απ’ ευθείας. Όχι να οργώσει τα χωράφια, να ξεριζώσει τα αγκάθια, να θρυμματίσει τους βώλους, να κάνει δηλαδή τις απαραίτητες προετοιμασίες για τη σπορά. Η προκαλλιέργεια της ψυχής μας είναι δικό μας θέμα. Είναι εκείνο που μας παραγγέλλει ο Πρόδρομος: «Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου». Με τη μετάνοια.

Και αρχή μετανοίας είναι η αυτομεμψία (και όχι η κατηγορία των άλλων), η εξομολόγηση, η αποχή από την αμαρτία. Αυτά θα μαλακώσουν το χώμα της καρδιάς μας. Γιατί ο λόγος του Θεού είναι απαλός, αλλά η καρδιά μας σκληρή, κατά τον αββά Ποιμένα. Ακούοντας όμως συχνά τον λόγο του Θεού, θα ανοίξει κάποτε και η καρδιά μας. Θα έλθει σε φόβο Θεού.

Εσύ;

Δέχεσαι τον σπόρο του Θεού; Και γίνεσαι στα χέρια του σπέρμα καλό, υιός ή θυγατέρα της Βασιλείας του;