Ἀναζητώντας τὸν Θεὸ στὴ σιωπὴ τοῦ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Μέσα στὸ ἄπειρο δίκτυο τοῦ ψηφιακοῦ κόσμου, ἐκεῖ ποὺ οἱ σχέσεις μοιάζουν πιὸ κοντινὲς ἀλλὰ οἱ καρδιὲς παραμένουν ἀπόμακρες, μιὰ βαθύτερη ἀνάγκη ἀναδύεται: Ἡ ἀνάγκη γιὰ νόημα, γιὰ ἀλήθεια, γιὰ ζωντανὴ παρουσία.
Ἡ ψηφιακὴ μοναξιὰ δὲν εἶναι ΑΠΛΑ ἡ ἀπουσία ἀνθρώπων· εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν καθημερινότητά μας.
Κυνηγοῦμε τὴν ἀποδοχὴ μέσα ἀπὸ τὰ likes, ἐπιβεβαιώνουμε τὴν ἀξία μας μὲ σχόλια καὶ ἀναρτήσεις, ἀλλὰ μέσα μας συχνὰ παραμένουμε ἄδειοι.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν πλάστηκε γιὰ νὰ ζεῖ μόνος, καὶ ὅμως ἡ μοναξιὰ ἔχει γίνει σύγχρονη ἐπιδημία.
Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ λείπει;
Ἡ ζεστασιὰ τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας· ὄχι μόνο μὲ τοὺς γύρω μας, ἀλλὰ κυρίως μὲ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς δημιούργησε.
Ὁ Θεός δέν εἶναι μιά ἀόριστη συμπαντική δύναμη, εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς πληρότητας.
Ὅταν ἡ ψυχὴ ἀποκόβεται ἀπὸ τὸν Θεό, ψάχνει νὰ γεμίσει τὸ κενὸ μὲ ὁτιδήποτε φευγαλέο: εἰκόνες, λέξεις, μηνύματα.
Καὶ ὅμως, τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ γεμίσει τὴ δίψα ποὺ ὑπάρχει μέσα στίς ψυχές μας γιὰ τὸ ἀπόλυτο, γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, ποὺ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ προσφέρει.
Ἡ ψηφιακὴ μοναξιὰ εἶναι μιὰ κραυγὴ τῆς ψυχῆς ποὺ ἔχει χάσει τὸν δρόμο της πρὸς τὸ Φῶς.
Στὸν θόρυβο τῶν εἰδοποιήσεων, στὶς ἀναρτήσεις ποὺ γεμίζουν τὶς ὁθόνες, ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μένει σιωπηλή, ὄχι γιατὶ δὲν μιλᾶ, ἀλλὰ γιατὶ ἐμεῖς ἔχουμε κλείσει τὴν καρδιά μας.
Ἐκεῖνος, ὅμως, περιμένει.
Περιμένει νὰ κάνουμε μιὰ παύση.
Μιά παύση πού νά γεμίσει ἀπό προσευχή.
Νὰ κλείσουμε γιὰ λίγο τὶς συσκευές μας καὶ νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε.
Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀπάντηση στὴ μοναξιά μας.
Μέσα στὴν προσευχή, ἡ ψυχὴ βρίσκει τὴν ἀληθινὴ κοινωνία.
Στὴ σιωπὴ Του, πού τή συναντᾶμε στήν ἤρεμη καί καρδιακή προσευχή, ἀνακαλύπτουμε τὴν εἰρήνη ποὺ καμία ὁθόνη δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει.
Ὅταν στρέφουμε τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια, κάτι βαθύ μέσα μας ἀλλάζει!
Ἡ μοναξιά μας γίνεται συνάντηση.
Τὸ κενὸ μας γεμίζει ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του.
Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ: «Δεῦτε πρὸς με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καὶ ἐγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11:28).
Δὲν μᾶς ζητᾶ νὰ φέρουμε μαζὶ μας τὴν τελειότητα, ἀλλὰ τὴν ἀλήθεια μας, ἀκόμα καὶ τὴ μοναξιά μας.
Ἡ ἀγκαλιά Του εἶναι ἀνοιχτὴ γιὰ κάθε ψυχὴ ποὺ Τὸν ἀναζητᾶ.
Ἄς κάνουμε, λοιπὸν, τὴν ψηφιακὴ μας πραγματικότητα ἕναν χῶρο ποὺ δείχνει πρὸς τὸν Θεό.
Ἄς γεμίσουμε τὶς ὁθόνες μας ὄχι μὲ κενὲς λέξεις, ἀλλὰ μὲ μηνύματα ἐλπίδας, ἀγάπης καὶ προσευχῆς.
Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ ἀληθινὴ σύνδεση ξεκινᾶ ὅταν ἀνοίγουμε τὴν καρδιὰ μας στὸν Δημιουργό καὶ στούς ἀδελφούς μας.
Στὴν ἐποχὴ τῆς ψηφιακῆς μοναξιᾶς, ὁ Θεὸς γίνεται ὁ ζωντανὸς δεσμὸς ποὺ μᾶς ἐνώνει.
Ἀς Τὸν ἀναζητήσουμε!
Γιατὶ μόνο μέσα ἀπὸ Ἐκεῖνον ἡ μοναξιά μας γίνεται συντροφιά, καὶ ἡ σιωπή μας γίνεται τραγούδι!
Καί τότε χῶρος γιά ἀπελπισία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
