Στην
Παραβολή του Σπορέως, ο Χριστός αποκαλύπτει ένα μυστήριο που αγγίζει
την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και το
χώμα είναι η ανθρώπινη καρδιά. Η καρποφορία εξαρτάται από την ποιότητα
της γης, όπως και η πνευματική μας ζωή εξαρτάται από το αν η καρδιά μας
παραμένει δεκτική και αγαθή.
Από τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης γνωρίζουμε πως ο πρώτος άνθρωπος ονομάστηκε Αδάμ, όνομα που στα Εβραϊκά σημαίνει χώμα. Ο Θεός τον έπλασε από τη γη. Του έδωσε το κατ᾽ εικόνα και το χάρισμα του λόγου, την ικανότητα να σκέπτεται, να μιλά, και να είναι εικόνα του Λόγου του Θεού μέσα στην κτίση. Μέσα σ’ αυτό το θαύμα βρίσκεται ο σκοπός του ανθρώπου: να γίνει γη αγαθή, ικανή να δεχθεί τον λόγο του Θεού και να καρποφορήσει.
Ο Χριστός, με αυτήν την παραβολή, μάς καλεί να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Η γη που κάποτε έγινε σώμα μας, είναι η ίδια που χρειάζεται καλλιέργεια, υπομονή και συνεργασία με τη θεία χάρη για να παραμείνει αγαθή. Ο Αδάμ απέτυχε. Πλάστηκε από τη γη, εργάστηκε τη γη και τελικά επέστρεψε σ’ αυτήν. Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, έρχεται και τα αλλάζει όλα. Το χώμα δεν είναι πλέον σύμβολο ματαιότητας και θανάτου· είναι τόπος αναμονής. Καλύπτει με στοργή το σώμα του ανθρώπου στην ταφή, κρατώντας μέσα του την ελπίδα της Ανάστασης. Όπως ο σπόρος που πέφτει στη γη και πεθαίνει για να ζήσει ξανά, έτσι και ο άνθρωπος κοιμάται κάτω από το χώμα περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία.
Το χώμα, λοιπόν, πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας: από τη δημιουργία μέχρι την αιωνιότητα. Εκεί όπου ο Αδάμ άνοιξε τα μάτια του στην ζωή, και εκεί όπου ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, αναστήθηκε από τον τάφο, ανοίγοντας για όλους μας τον δρόμο της καινής ζωής. Ο Χριστός αποκαθιστά την γη από πονηρή σε αγαθή, δηλαδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να συνεργαστεί μαζί Του, και να καλλιεργεί την αγαθή γη της φύσης του με επιμονή, ταπείνωση και ελπίδα.
Από τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης γνωρίζουμε πως ο πρώτος άνθρωπος ονομάστηκε Αδάμ, όνομα που στα Εβραϊκά σημαίνει χώμα. Ο Θεός τον έπλασε από τη γη. Του έδωσε το κατ᾽ εικόνα και το χάρισμα του λόγου, την ικανότητα να σκέπτεται, να μιλά, και να είναι εικόνα του Λόγου του Θεού μέσα στην κτίση. Μέσα σ’ αυτό το θαύμα βρίσκεται ο σκοπός του ανθρώπου: να γίνει γη αγαθή, ικανή να δεχθεί τον λόγο του Θεού και να καρποφορήσει.
Ο Χριστός, με αυτήν την παραβολή, μάς καλεί να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Η γη που κάποτε έγινε σώμα μας, είναι η ίδια που χρειάζεται καλλιέργεια, υπομονή και συνεργασία με τη θεία χάρη για να παραμείνει αγαθή. Ο Αδάμ απέτυχε. Πλάστηκε από τη γη, εργάστηκε τη γη και τελικά επέστρεψε σ’ αυτήν. Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, έρχεται και τα αλλάζει όλα. Το χώμα δεν είναι πλέον σύμβολο ματαιότητας και θανάτου· είναι τόπος αναμονής. Καλύπτει με στοργή το σώμα του ανθρώπου στην ταφή, κρατώντας μέσα του την ελπίδα της Ανάστασης. Όπως ο σπόρος που πέφτει στη γη και πεθαίνει για να ζήσει ξανά, έτσι και ο άνθρωπος κοιμάται κάτω από το χώμα περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία.
Το χώμα, λοιπόν, πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας: από τη δημιουργία μέχρι την αιωνιότητα. Εκεί όπου ο Αδάμ άνοιξε τα μάτια του στην ζωή, και εκεί όπου ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, αναστήθηκε από τον τάφο, ανοίγοντας για όλους μας τον δρόμο της καινής ζωής. Ο Χριστός αποκαθιστά την γη από πονηρή σε αγαθή, δηλαδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να συνεργαστεί μαζί Του, και να καλλιεργεί την αγαθή γη της φύσης του με επιμονή, ταπείνωση και ελπίδα.
