Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από ένας ευφυής τραγουδοποιός.
Ήταν – και παραμένει – ένας αναζητητής του Θεού μέσα από τη μουσική του.
Με λόγο ποιητικό, αυτοσαρκαστικό, συχνά προφητικό, ο Σαββόπουλος έψαξε να βρει το φως μέσα στο σκοτάδι του καιρού του.
Δε χώρισε ποτέ το Ιερό από το καθημερινό, ούτε το ανθρώπινο από το Θεϊκό.
Στα τραγούδια του υπάρχει πάντοτε μια κρυφή προσευχή, ένας ψίθυρος μετάνοιας και ταυτόχρονα μια χαρά για τη ζωή — για την Ελλάδα, για τον άνθρωπο, για τον Δημιουργό.
Χωρίς διδακτισμούς, μα με ουσία.
Όπως ο γνήσιος χριστιανός, που δεν διαλαλεί την πίστη του, αλλά την ψάλλει με ταπεινότητα, μέσα από το έργο του.
Ο Σαββόπουλος ένωσε το Ιερό και το λαϊκό, το Βυζαντινό μέλος με το ροκ.
Και το έκανε με την πίστη ενός ανθρώπου που δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει· που πίστεψε βαθιά πως «όλα είναι δρόμος» — δρόμος προς τη σωτηρία, προς τη συνάντηση με το Θεού.
Αυτός ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος: ένας καλλιτέχνης της Αναστάσεως.
Καλή Ανάσταση!!!!
Γεώργιος Δεμελής
Άρχων Πρωτομαΐστωρ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας
