ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ;

Ο Παύλος έλεγε στον Τιμόθεο.«Από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν» (Β’ Τιμ. Γ’ 15). Από πού τα έμαθε; Από τη μάνα του την Ευνίκηκαι τη γιαγιά του τη Λωΐδα. Και συνεχίζει ο απ. Παύλος: «Όλη η Γραφή έχει εμπνευσθεί από τον Θεό και έχει συγγραφεί κάτω από τον άμεσο φωτισμό και την καθοδηγία του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό είναι και ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, για να ελέγχει τις πλάνες και παρεκτροπές, για να διορθώνει εκείνους που αμαρτάνουν, για να παιδαγωγεί στην καθόλου αρετή. Και έτσι ο άνθρωπος να είναι τέλειος, καταρτισμένος σε κάθε έργο αγαθό» (Β’ Τιμ. Γ’ 16-17).


Αλήθεια, πόσα έχει να προσφέρει στους γονείς η Αγία Γραφή για την ανατροφή των παιδιών! Στους Ισραηλίτες έδωσε και ειδική εντολή ο Θεός περί αυτού: «Και έσται τα ρήματα ταύτα όσα εγώ εντέλλομαί σοι σήμερον, εν τη καρδία σου και εν τη ψυχή σου. Και προβιβάσεις αυτά τους υιούς σου, και λαλήσεις εν αυτοίς καθήμενος εν οίκω και πορευόμενος εν οδώ και κοιταζόμενος και διανιστάμενος»(Δευτ. Στ’ 6-7).

Να το καθήκον των γονέων. Αλλά πόσοι γονείς το κάνουν αυτό; Πόσοι συμβουλεύουν τα παιδιά τους; Γνωρίζουν αυτοί να διδάξουν και τους άλλους; Τι να πει η μάνα εκείνη στο παιδί που δεν έπιασε Αγία Γραφή στο χέρι, που δεν άκουσε κήρυγμα, που δεν άνοιξε βιβλίο θρησκευτικό, αλλά από μικρή μέχρι μεγάλη κρατά στα χέρια της περιοδικά που μολύνουν τον άνθρωπο;
Τι να πει ο πατέρας εκείνος στο παιδί, που στο στόμα του δεν έμαθε τίποτε άλλο να λέει παρά βρώμικες κουβέντες; Που να καθίσουν οι γονείς να ασχοληθούν με τέτοια πράγματα; Να φάει, να ντυθεί το παιδί, να μάθει αγγλικά. Μάλιστα! Αλλά να συμβουλεύσουν;Έχουν καιρό;
Αφήνει το καφενείο, το χαρτί, η μοδίστρα, οι χοροί τους γονείς να ασχοληθούν με τα παιδιά; Να τα μάθουν, να τα διδάξουν να τους ψάλλουν;
Είναι το σχολείο, λένε μερικοί. Μα αν ο πατέρας και η μητέρα που έχουν 2 ή 3 παιδιά βαριούνται και δεν το κάνουν αυτό, το σχολείο θα το κάνει που έχει 25 και 30 παιδιά; Όχι, το πρώτο έργο των γονέων και απ’ αυτήν την τροφή ακόμα είναι να διδάξουν στα παιδιά τους το καλό και το κακό.
Τώρα μάλιστα που είναι μικρά. Αν μεγαλώνουν τότε «πέταξε το πουλάκι». Θα βλέπουν την κακή εξέλιξη του παιδιού και θα λένε:«Που ακούνε σήμερα τα παιδιά!».Σήμερα δεν ακούνε. Άκουγαν όμως μικρά, που ήταν ζυμάρι στα χέρια τους και κηρός. Αλλά τότε δεν είχαν καιρό. Δεν άφηναν καιρό οι χοροί και τα χαρτιά, και τα κουτσομπολιά της γειτονίας. Τώρα τα πληρώνουν ακριβά!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:Η ΣΩΣΤΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

- Γιατί μερικές φορές, ενώ η συνείδηση μας ελέγχει, δεν κάνουμε τον ανάλογο αγώνα, για να διορθωθούμε;

- Αυτό μπορεί να συμβεί και από ένα τσάκισμα ψυχικό. Όταν είναι κανείς πανικοβλημένος από κάποιον πειρασμό, θέλει να αγωνισθεί, αλλά δεν έχει διάθεση, δεν έχει ψυχική δύναμη. Τότε πρέπει να τακτοποιηθεί εσωτερικά με την εξομολόγηση.

Με την εξομολόγηση παρηγοριέται, τονώνεται και ξαναβρίσκει με την Χάρη του Θεού το κουράγιο για αγώνα. Αν δεν τακτοποιηθεί, μπορεί να του έρθει και άλλος πειρασμός, οπότε, θλιμμένος όπως είναι, τσακίζεται περισσότερο, τον πνίγουν οι λογισμοί, απελπίζεται και μετά δεν μπορεί να αγωνισθεί καθόλου.

- Και αν αυτό συμβαίνει συχνά;

- Αν συμβαίνει συχνά, πρέπει ο άνθρωπος να τακτοποιείται συχνά, να ανοίγει την καρδιά του στον πνευματικό, για να παίρνει κουράγιο. Και όταν τακτοποιηθεί, πρέπει να βάλει τη μηχανή να τρέξει, να αγωνισθεί φιλότιμα και εντατικά, για να πάρει καταπόδι τον έξω από δώ.

- Γέροντα, όταν δεν αισθάνομαι την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;

- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνεις και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; Θύμωσα, κατέκρινα… και μου διαβάζει ο πνευματικός τη συγχωρητική ευχή. Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος.

Όταν πήγαινα στον παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτε σοβαρό να πω και μου έλεγε: Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα! Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν έναν σωρό αμμούδα, που είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσεις τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δεις ότι είσαι χειρότερη από εκείνον.

Να προσπαθείς επίσης να είσαι συγκεκριμένη στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πει κανείς λ.χ. ζηλεύω, θυμώνω κ.λπ., αλλά πρέπει να πει τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθεί. Και όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πει και πώς σκέφθηκε και πώς ενήργησε αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ομολογεί την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτει το σφάλμα του, για να μπορέσει να τον βοηθήσει, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του, όταν κρύβει την πάθησή του από τον γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο πνευματικός μπορεί να τον γνωρίσει καλύτερα και να τον βοηθήσει πιο θετικά.

Ύστερα, όταν κανείς αδικήσει ή πληγώσει με τη συμπεριφορά του έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να πάει να του ζητήσει ταπεινά συγχώρηση, να συμφιλιωθεί μαζί του, και έπειτα να εξομολογηθεί την πτώση του στον πνευματικό, για να λάβει την άφεση. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού. Αν πει το σφάλμα του στον πνευματικό, χωρίς προηγουμένως να ζητήσει συγχώρηση από τον άνθρωπο που πλήγωσε, δεν είναι δυνατόν να ειρηνεύσει η ψυχή του, γιατί δεν ταπεινώνεται. Εκτός αν ο άνθρωπος που πλήγωσε έχει πεθάνει ή δεν μπορεί να τον βρει, γιατί άλλαξε κατοικία και δεν έχει τη διεύθυνσή του, για να του ζητήσει, έστω και γραπτώς, συγγνώμη, αλλά έχει διάθεση να το κάνει, τότε ο Θεός τον συγχωρεί, γιατί βλέπει τη διάθεσή του.

- Αν, Γέροντα, ζητήσουμε συγχώρεση και δεν μας συγχωρήσει;

- Τότε να κάνουμε προσευχή να μαλακώσει ο Θεός την καρδιά του. Υπάρχει όμως περίπτωση να μη βοηθάει ο Θεός να μαλακώσει η καρδιά του, γιατί, αν μας συγχωρήσει, μπορεί να ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα.

- Γέροντα, όταν κανείς κάνει ένα σοβαρό σφάλμα, υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί να το εξομολογηθεί αμέσως;

- Γιατί να το αφήσει; Για να ξινίσει; Όσο κρατάς ένα χαλασμένο πράγμα, τόσο χαλάει. Γιατί να αφήσει να περάσουν ένας-δύο μήνες για να πάει στον πνευματικό να το εξομολογηθεί; Να πάει το συντομότερο.

Αν έχει μια πληγή ανοιχτή, θα αφήσει να περάσει ένας μήνας, για να τη θεραπεύσει; Ούτε να περιμένει να πάει, όταν θα έχει πολύ χρόνο ο πνευματικός, για να έχει πιο πολλή άνεση. Αυτό το ένα σφάλμα, τακ-τακ να το λέει αμέσως και μετά, όταν ο πνευματικός θα έχει χρόνο, να πηγαίνει για πιο πολύ, για μια συζήτηση κ.λπ. Δεν χρειάζεται ώρα πολλή για να δώσω εικόνα του εαυτού μου.

Όταν η συνείδηση δουλεύει σωστά, δίνει ο άνθρωπος με δυο λόγια εικόνα της καταστάσεώς του. Όταν όμως υπάρχει μέσα του σύγχυση, μπορεί να λέει πολλά και να μη δίνει εικόνα. Να, βλέπω, μερικοί μου γράφουν ολόκληρα τετράδια, είκοσι-τριάντα σελίδες αναφοράς με μικρά γράμματα, και μερικές σελίδες υστερόγραφο… Όλα αυτά που γράφουν, μπορούσαν να τα βάλουν σε μια σελίδα.

"ΜΕΤΑΞΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ"

Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη, ενός λόγιου και πολυγραφότατου Αγιορείτη που σφράγισε θεολογικά και πνευματικά την εποχή του. Στο βιβλίο του «Μεταξύ ουρανού και γης» μιλά για το Άγιο Όρος, την προσευχή του Ιησού, την ομορφιά της ησυχαστικής ζωής.

Δανείζομαι τον τίτλο του βιβλίου για να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς για την πνευματική ζωή των χριστιανών που βρίσκονται μέσα στον κόσμο, με τις μέριμνες, το τρέξιμο, τις δυσκολίες, τα πάθη και τα παραπατήματα, όπως και με τον πόθο να ζήσουν τη ζωή του Χριστού, να πορευτούν με βάση το Ευαγγέλιό Του.

Έτσι, από τη μια υπάρχει η επιθυμία να ζήσουμε χριστιανικά, που συγκεκριμενοποιείται στην Εκκλησιαστική ζωή με την τήρηση των εντολών του Χριστού, την προσευχή, τη μυστηριακή ζωή, τη νηστεία, την ελεημοσύνη, και από την άλλη παρατηρείται η δέσμευση στις ηδονές του σώματος, στα υλικά αγαθά, στα πάθη της φιλαυτίας.

Η πραγματικότητα της ατέλειας, η αμαρτωλή μας κατάσταση, είναι δεδομένη. Αν αυτό δεν το δεχτούμε και προσπαθήσουμε να φανούμε στον εαυτό μας και στους άλλους ότι διαφέρουμε από τον υπόλοιπο κόσμο, που «εν τω πονηρώ κείται», σύντομα θα πληγωθούμε από τις πτώσεις που ο Θεός, ως καλός Πατέρας, παραχωρεί να έχουμε για να ταπεινωθούμε και να κατανοήσουμε ότι «μόνο ο Χριστός εκτός αμαρτίας υπάρχει».

Όμως είναι και οι στιγμές που όντως γευόμαστε ουρανό. Που νιώθουμε τη δύναμη της προσευχής, την ομορφιά της Λειτουργίας, την απόλαυση της παρουσίας του Θεού. Τότε αγαπούμε όλους, σμικραίνουν οι αδυναμίες των γύρω μας, η καρδιά απλώνεται για να χωρέσει όλους. Γεμίζουμε από την εμπειρία της αγάπης του Θεού, από το έλεος Του που καλύπτει τον κόσμο, από το μεγαλείο Του που το σμικραίνει για να μας αγκαλιάσει.

Πώς, αλήθεια, να συνυπάρξει «ο ουρανός και η γη» στη ζωή μας; Πώς θα μπορέσουμε να ζούμε τη ζωή του Χριστού στο «φθαρτό τούτο σώμα»; Πώς θα συμβαδίζει η αγιότητα με την καθημερινότητα;

Ο χωρισμός «ουρανού και γης» δεν είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού. Εκείνος θέλησε να ενώσει τον ουρανό με τη γη με το να ενανθρωπήσει. Από τότε και για πάντα, όσο ζούμε στον κόσμο αυτό, θα κινούμαστε μεταξύ της θεϊκής και της ανθρώπινης ζωής. Από τη μια θα ψηλαφούμε την ομορφιά της αγιότητας του Θεού και από την άλλη θα ασχολούμαστε με μικρότητες. Από τη μια θα βρισκόμαστε εκστατικοί μπροστά στο μεγαλείο του Δημιουργού και της δημιουργίας Του και από την άλλη θα διαπιστώνουμε εμπειρικά τη μηδαμινότητά μας δουλεύοντας πάθη μιαρά.

Ωστόσο, όσο αφήνουμε, με τη μετάνοια και την ταπείνωση, το φως Του Χριστού να αυξάνει μέσα μας και να διαλύει το σκοτάδι, τόσο θα μεταποιείται η γη σε ουρανό. Και όσο αυτό θα πραγματοποιείται στον κόσμο αυτό, όσο ζούμε, τόσο θα προγευόμαστε τη χαρά του ουρανού, την ατελεύτητη χαρά της αιώνιας μέρας Του.

ΣΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Ως δεύτερη γλώσσα και όχι ως διδασκόμενη μόνο σε μαθητές ελληνικής καταγωγής, όπως ίσχυε μέχρι προσφάτως, είναι η Ελληνική, στην Αυστραλία.  Αυτή η απόφαση της Επιτροπής Διαμόρφωσης του Εθνικού Προγράμματος Διδασκαλίας Γλωσσών (ACARA) της Αυστραλίας, ικανοποίησε την ελληνική ομογένεια, καθώς διαμορφώνει νέες προοπτικές για την ελληνική γλώσσα στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο, τον μήνα Μάρτιο, η ελληνικές κοινότητες της Αυστραλίας συντονίζονται για τους εορτασμούς, για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου.  Πέρυσι όμως, τον Μήνα Μάρτιο πραγματοποιήθηκε μία τεράστια καμπάνια με τίτλο Speak Greek in March (Μιλάμε Ελληνικά το Μάρτιο), με στόχους[1]:  «Να καθιερωθεί ο Μάρτιος ως ο μήνας της Ελληνικής γλώσσας. Να ενθαρρυνθεί η εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας στην Ελληνική διασπορά. Να προωθηθεί η Ελληνική γλώσσα ως μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου και παράλληλα με τη Λατινική, ως πηγή ανάπτυξης άλλων σύγχρονων γλωσσών».

Σ’ αυτούς τους καιρούς της πνευματικής πενίας, όπου η ενασχόληση με τη γλώσσα θα μπορούσε να θεωρηθεί «πολυτέλεια», (εδώ δεν έχουμε να φάμε με τη γλώσσα θα ασχοληθούμε, θα έλεγαν κάποιοι), αξίζει να θυμηθούμε και να θυμίσουμε στους ιθύνοντες, αυτά που είχε πει ο Οδυσσέας Ελύτης, στον Λόγο του στην Ακαδημία της Στοκχόλμης, για την ελληνική γλώσσα:[2]

«Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. —χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.

Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις…».

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 - ΑΣΩΤΟΥ

Πατέρα,

ἁμάρτησα στὸν Θεὸ

καὶ σ’ ἐσένα

καὶ δὲν ἀξίζω

νὰ λέγομαι

παιδί σου.

(Λουκ. ιε´ 11-32)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ᾿Αναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. 

῎Ετι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 

῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ᾿Ωργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ῾Ο οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. ῾Ο μικρότερος ἀπ’ αὐτοὺς εἶπε στὸν πατέρα του· “πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ μοῦ ἀναλογεῖ”· κι ἐκεῖνος τοὺς μοίρασε τὴν περιουσία. ῞Υστερα ἀπὸ λίγες μέρες ὁ μικρότερος γιὸς τὰ μάζεψε ὅλα κι ἔφυγε σὲ χώρα μακρινή. ᾿Εκεῖ σκόρπισε τὴν περιουσία του κάνοντας ἄσωτη ζωή. ῞Οταν τὰ ξόδεψε ὅλα, ἔτυχε νὰ πέσει μεγάλη πείνα στὴ χώρα ἐκείνη, καὶ ἄρχισε κι αὐτὸς νὰ στερεῖται. Πῆγε λοιπόν κι ἔγινε ἐργάτης σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πολίτες ἐκείνης τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε στὰ χωράφια του νὰ βόσκει χοίρους. ῎Εφτασε στὸ σημεῖο νὰ θέλει νὰ χορτάσει μὲ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, ἀλλὰ κανένας δὲν τοῦ ἔδινε. Τελικὰ συνῆλθε καὶ εἶπε· “πόσοι ἐργάτες τοῦ πατέρα μου ἔχουν περίσσιο ψωμί, κι ἐγὼ ἐδῶ πεθαίνω τῆς πείνας! Θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ πάω στὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ· πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα· δὲν εἶμαι ἄξιος πιὰ νὰ λέγομαι γιός σου· κάνε με σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, καὶ ξεκίνησε νὰ πάει στὸν πατέρα του.

᾿Ενῶ ἦταν ἀκόμη μακριά, τὸν εἶδε ὁ πατέρας του, τὸν σπλαχνίστηκε, ἔτρεξε, τὸν ἀγκάλιασε σφιχτὰ καὶ τὸν καταφιλοῦσε. Τότε ὁ γιός του τοῦ εἶπε· “πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα καὶ δὲν ἀξίζω νὰ λέγομαι παιδί σου”. ῾Ο πατέρας ὅμως γύρισε στοὺς δούλους του καὶ τοὺς διέταξε· “βγάλτε γρήγορα τὴν καλύτερη στολὴ καὶ ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στὸ χέρι καὶ δῶστε του ὑποδήματα. Φέρτε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι καὶ σφάξτε το νὰ φᾶμε καὶ νὰ εὐφρανθοῦμε, γιατὶ αὐτὸς ὁ γιός μου ἦταν νεκρὸς καὶ ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”. ῎Ετσι ἄρχισαν νὰ εὐφραίνονται.

῾Ο μεγαλύτερος γιός του βρισκόταν στὸ χωράφι· καὶ καθὼς ἐρχόταν καὶ πλησίαζε στὸ σπίτι, ἄκουσε μουσικὲς καὶ χορούς. Φώναξε, λοιπόν, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες καὶ ρώτησε νὰ μάθει τί συμβαίνει. ᾿Εκεῖνος τοῦ εἶπε· “γύρισε ὁ ἀδελφός σου, κι ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι, γιατὶ τοῦ ἦρθε πίσω γερός”. Αὐτὸς τότε θύμωσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ μέσα. ῾Ο πατέρας του βγῆκε καὶ τὸν παρακαλοῦσε, ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀποκρίθηκε· “ἐγὼ τόσα χρόνια σοῦ δουλεύω καὶ ποτὲ δὲν παράκουσα καμιὰ ἐντολή σου· κι ὅμως σ’ ἐμένα δὲν ἔδωσες ποτὲ ἕνα κατσίκι γιὰ νὰ εὐφρανθῶ μὲ τοὺς φίλους μου. ῞Οταν ὅμως ἦρθε αὐτὸς ὁ γιός σου, ποὺ κατασπατάλησε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες, ἔσφαξες γιὰ χάρη του τὸ σιτευτὸ μοσχάρι”. Κι ὁ πατέρας του τοῦ ἀπάντησε· “παιδί μου, ἐσὺ εἶσαι πάντοτε μαζί μου κι ὅ,τι εἶναι δικό μου εἶναι καὶ δικό σου. ῎Επρεπε ὅμως νὰ εὐφρανθοῦμε καὶ νὰ χαροῦμε, γιατὶ ὁ ἀδελφός σου αὐτὸς ἦταν νεκρὸς κι ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Τὸ σῶμα
δὲν ἔγινε
γιὰ νὰ πορνεύουμε,
ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε
τὸν Κύριο,
καὶ ὁ Κύριος
θὰ δοξάσει τὸ σῶμα.

(Α´ Κορ. στ´ 12-20)

Αδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ῎Αρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; «῎Εσονται» γάρ, φησίν, «οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ᾿Ηγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, μερικοὶ μεταξύ σας λένε· «῞Ολα μοῦ ἐπιτρέπονται». Σωστά· ὅλα ὅμως δὲν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον. ῞Ολα μοῦ ἐπιτρέπονται, ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ ἀφήσω τίποτε νὰ μὲ κυριέψει. Λένε ἐπίσης· «Οἱ τροφὲς προορίζονται γιὰ τὴν κοιλιὰ καὶ ἡ κοιλιὰ εἶναι καμωμένη γιὰ τὶς τροφές»· ὁ Θεὸς ὅμως θὰ τὰ ἀχρηστέψει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Τὸ σῶμα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ πορνεύουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Κύριο, καὶ ὁ Κύριος θὰ δοξάσει τὸ σῶμα. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριο, μὲ τὴ δύναμή του θὰ ἀναστήσει κι ἐμᾶς. Δὲν ξέρετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ; Μπορῶ, λοιπόν, νὰ πάρω κάτι ποὺ εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸ κάνω μέλος τοῦ σώματος μιᾶς πόρνης; Ποτὲ τέτοιο πράγμα! ῍Η μήπως δὲν ξέρετε ὅτι αὐτὸς ποὺ ἑνώνεται μὲ μιὰ πόρνη γίνεται ἕνα σῶμα μαζί της; Γιατί, καθὼς λέει ἡ Γραφή, οἱ δύο θὰ γίνουν ἕνα σῶμα. ῞Οποιος ὅμως ἑνώνεται μὲ τὸν Κύριο, γίνεται ἕνα πνεῦμα μαζί του. Μακριὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν πορνεία! Κάθε ἄλλο ἁμάρτημα ποὺ μπορεῖ νὰ διαπράξει κανεὶς βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του· αὐτὸς ὅμως ποὺ πορνεύει βεβηλώνει τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα. ῍Η μήπως δὲν ξέρετε ὅτι τὸ σῶμα σας εἶναι ναὸς τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ποὺ σᾶς τὸ χάρισε ὁ Θεὸς καὶ βρίσκεται μέσα σας; Δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας· σᾶς ἀγόρασε ὁ Θεὸς πληρώνοντας τὸ τίμημα. Τὸν Θεὸ λοιπὸν νὰ δοξάζετε μὲ τὸ σῶμα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σας, ποὺ ἀνήκουν σ’ ἐκεῖνον.

ΟΛΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

+ μοναχός Μωυσής
Ο δικέφαλος αετός με τον σταυρό κι άγγελοι με τα εξαπτέρυγα είναι ο συνήθης διάκοσμος των αθωνικών πολυελέων, που η κίνησή τους συμβολίζει τη συγχόρευση της θριαμβεύουσας εκκλησίας, που γάλλεται με τη στρατευομένη.

Στη Θεία Λειτουργία έχουμε την εορτή της "μεθ΄ημων" παρουσίας του Θεού, που στο Άγιον όρος τελείται καθημερινά και μνημονεύονται χιλιάδες ονόματα.
Προσφέρουν εισερχόμενοι στο ναό τα δώρα τους δάκρυα, ευχές και ικεσίες, ό,τι καρπό σύναξαν πριν, μόνοι στην ησυχία. Ακόμη προσφέρουν και τις ελλείψεις, αιτώντας βαθύτερη μετάνοια, στεναγμούς αλαλήτους εκ βαθέων, και υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου.
Από την ουράνια τράπεζα μεταβαίνουν στην επίγεια κατόπιν, προς ανάπαυση της πολυμόχθου σάρκας.
Όλα εδώ αρχίζουν και τελειώνουν με προσευχή κι είναι σταυρωμένα με ξύλινους λιθόκτιστους, μαρμάρινους, σιδερένιους σταυρούς. Οι κήποι, οι διασταυρώσεις στα καλντερίμια, οι τοίχοι, τα ενδύματα, οι είσοδοι, οι καμπάνες, τα εργαστήρια, τα κελλιά, οι βράχοι, τα σπήλαια.
Όλο το Άγιον Όρος είναι ένας σταυρός που σκεπάζει την Ελλάδα, που την θέλει αναστημένη

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Ο Θεός αγαπάει και φροντίζει ιδιαίτερα τους πολυτέκνους. Σε μια μεγάλη οικογένεια δίνονται πολλές ευκαιρίες στα παιδιά να αναπτυχθούν κανονικά, εφόσον οι γονείς τους δίνουν σωστή αγωγή.

Το ένα παιδί βοηθάει το άλλο. Ή μεγαλύτερη κόρη βοηθάει την μητέρα, το δεύτερο παιδί φροντίζει το μικρότερο κ.λπ. Υπάρχει αυτό το δόσιμο και ζουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα θυσίας και αγάπης.

Ο μικρός τον μεγάλο και τον αγαπά και τον σέβεται. Αυτό φυσιολογικά καλλιεργείται σε μια πολύτεκνη οικογένεια.

Γι’ αυτό, όταν στην οικογένεια είναι μόνον ένα ή δυο παιδιά, οι γονείς χρειάζεται πολύ να προσέξουν πώς θα τα μεγαλώσουν. Συνήθως κοιτάζουν να μην τους λείψει τίποτε, οπότε τα παιδιά τα έχουν όλα δικά τους και αχρηστεύονται τελείως.

Πάρε μια κοπέλα μοναχοκόρη που τα έχει όλα. Έχει την υπηρέτρια, που θα της φέρει το φαγητό στην ώρα του, που θα της νοικοκυρέψει το δωμάτιο της κ.λπ. Ή υπηρέτρια πληρώνεται, αλλά καλλιεργείται κιόλας, γιατί δίνεται, προσφέρει, ενώ αυτή, αν δεν κάνη καμιά θυσία, μένει κούτσουρο, ακαλλιέργητη.

Εγώ συνιστώ στους νέους να πάρουν σύζυγο από πολύτεκνη οικογένεια, γιατί τα παιδιά που μεγαλώνουν με οικονομική δυσκολία συνηθίζουν στην θυσία, επειδή σκέφτονται πώς να βοηθήσουν τους γονείς. Αυτό σπάνια το συναντάς στα καλομαθημένα παιδιά.

Αλλά και οι πολύτεκνοι γονείς έχουν πλούσια καρδιά. Θυμάμαι στην Κατοχή ήταν στην γειτονιά μας ένα παιδάκι ορφανό, που είχε μείνει τελείως μόνο του. Ένας πολύτεκνος οικογενειάρχης, με δέκα παιδιά, το λυπήθηκε, το πήρε στο σπίτι του και το μεγάλωσε και αυτό μαζί με τα δικά του παιδιά.

Και ξέρετε έπειτα τι ευλογίες είχε από τον Θεό! Θα τον άφηνε ό Θεός αβοήθητο με τέτοιο φιλότιμο που, είχε; Ένας πολύτεκνος μπορεί στις αρχές να αντιμετώπιση δυσκολίες, αλλά ό Θεός δεν θα τον αφήσει.

Να σας πω και για μια άλλη περίπτωση: Ένας πολύτεκνος, που είχε έξι παιδιά, μου είπε μια φορά να κάνω προσευχή να φωτίζει ό Θεός τους νοικοκυραίους να μην τον βγάζουν από το σπίτι.

Δυστυχώς, πολλοί ιδιοκτήτες, ενώ νοικιάζουν το σπίτι τους σε οικογένειες με δύο ανθρώπους και πέντε σκύλους ή γατιά, που το μουρνταρεύουν, δεν θέλουν οικογένειες με πολλά παιδιά, για να μην τους χαλάσουν δήθεν το σπίτι τους.

Αυτό λοιπόν ο οικογενειάρχης είχε κουραστεί ο καημένος να τον διώχνει ο ένας ιδιοκτήτης, να μην του νοικιάζει το σπίτι του ο άλλος και να μεταφέρει τα παιδάκια του και τα πράγματα του από σπίτι σε σπίτι με πολλή αγωνία.

Εργαζόταν σκληρά, οικονομούσε τα απαραίτητα για την οικογένεια του και δεν έκανε παζάρια για το ενοίκιο, αρκεί να τον άφηναν οι ιδιοκτήτες να μείνει λίγα χρόνια, για να μην ταλαιπωρούνται με τις μετακομίσεις. Όταν τα άκουσα αυτά, τον πόνεσα και του είπα: «Μη στενοχωριέσαι ο Θεός έχει στον λογαριασμό Του και τα δικά σου παιδιά.

Αυτός είναι ο Δημιουργός που δίνει στα παιδιά το κυριότερο, την ψυχή, ενώ εσύ με την σύζυγο, σαν συνδημιουργοί, δίνετε το σώμα. Επομένως ο Θεός ενδιαφέρεται πιο πολύ από σας για τα παιδιά σας».

Δεν πέρασαν δύο-τρεις μήνες, έρχεται χαρούμενος και μου λέει: «Δόξα τω Θεώ, ό Θεός μου οικονόμησε και σπίτι και μου περισσεύουν και αρκετά χρήματα». Τον ρώτησα τι συνέβη και μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό: «Πηγαίνοντας για το χωριό μου, κάθισα λίγο στο πρακτορείο, μέχρι να έρθει ή ώρα να φυγή το λεωφορείο. Με πλησιάζει λοιπόν ένας λαχειοπώλης και μου λέει να πάρω λαχεία. Εγώ, επειδή είχα την αρχή ως Χριστιανός να μην παίρνω λαχεία, του είπα ότι δεν ήθελα.

Όταν όμως είδα τον λαχειοπώλη να φεύγει, σκέφτηκα μήπως είχε μεγάλη ανάγκη, γι’ αυτό τον φώναξα πάλι και έβγαλα χρήματα να του πληρώσω ένα λαχείο, χωρίς να το πάρω. Μα ο λαχειοπώλης ήταν φιλότιμος και δεν το δέχθηκε αυτό. Πάλι στενοχωρήθηκα και, επειδή ήθελα να τον βοηθήσω, του είπα: «Δώσ’ μου ένα λαχείο• ίσως μου χρειασθεί». Και αγόρασα ένα λαχείο με σκοπό να χάρη ο άλλος και εγώ να στενοχωρηθώ και λίγο, που παρέβηκα το τυπικό μου.

Εκείνο λοιπόν το λαχείο κέρδισε ένα μεγάλο ποσό, αγόρασα σπίτι και μου περίσσεψαν και χρήματα, για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Έμαθα και που έμενε ο λαχειοπώλης και πήγα αθόρυβα και του άφησα στην θυρίδα του έναν φάκελο με αρκετά χρήματα, επειδή ήξερα πώς δεν θα τα δεχόταν, εάν του τα έδινα στα χέρια». Είναι φοβερό πώς ενεργεί στους φιλότιμους ή αγάπη του Θεού!

Από το βιβλίο “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Δ’ Οικογενειακή ζωή”  

"ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΕΝΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥ", ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΤΟΥ...ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΤΗΣ!

Όπως κάθε καλή μητέρα, έτσι και η Κάρεν Σάιμονς Κνάπ, όταν ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος, έκανε ότι μπορούσε για να προετοιμάσει τον 3χρονο γιο της, Μάικλ, για την έλευση του νέου μέλους της οικογένειας. Όταν είπε στον Μάικλ ότι το νέο μωρό θα είναι κορίτσι, εκείνος ξάπλωνε δίπλα της και τραγουδούσε συνέχεια στην αδελφή του που βρίσκονταν ακόμη στην κοιλιά της μαμάς του. Ήταν η οικοδόμηση ενός δεσμού αγάπης με τη μικρή του αδελφή, πριν ακόμη την συναντήσει.
Η εγκυμοσύνη προχωρούσε κανονικά για τη Κάρεν. Σε λίγο καιρό ήρθαν και οι πόνοι της γέννας. Αλλά σοβαρές επιπλοκές προέκυψαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης που οδήγησαν την Κάρεν στο χειρουργείο. Οι γιατροί ετοιμάζονταν για μια καισαρική τομή.
Μετά από μια μακρά και δύσκολη επέμβαση, η μικρή αδελφή του Μάικλ γεννήθηκε. Αλλά ήταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Με τη σειρήνα να ουρλιάζει μέσα στη νύχτα, το ασθενοφόρο μετέφερε το βρέφος στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών στο Νοσοκομείο St Mary του Τενεσί.
Οι μέρες περνούσαν αλλά η υγεία του βρέφους χειροτέρευε. Ο παιδίατρος έπρεπε να πει στους γονείς ότι δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να ανακάμψει:
«Να είστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο».
Η Κάρεν και ο σύζυγός της ήρθαν σε επαφή με ένα γραφείο κηδειών για να κανονίσουν τα διαδικαστικά για την ταφή. Ενώ εδώ και καιρό προετοιμάζονταν για την έλευση του νέου μέλους της οικογένειας, είχαν φτιάξει ακόμη και το δωμάτιο που θα τοποθετούσαν το κοριτσάκι τους, τώρα κανόνιζαν την κηδεία του.
Ο Μάικλ δεν είχε σταματήσει όλο αυτό το διάστημα να παρακαλάει τους γονείς του να τον αφήσουν να δει την αδερφή του. «Θέλω να της τραγουδήσω», τους έλεγε.
Όμως οι γιατροί δεν επέτρεπαν την είσοδο παιδιών στη μονάδα εντατικής θεραπείας.
Η Κάρεν τους αγνόησε, πήρε από το χέρι τον γιό της και τον πήγε στο δωμάτιο που βρίσκονταν η αδερφή του. Ήταν η τελευταία ευκαιρία του Μάικλ να δει την μικρή του αδερφή και η μητέρα του το ήξερε.
Έτσι λοιπόν ντυμένο με μια τεράστια προστατευτική στολή προχώρησε μαζί του στους διαδρόμους της ΜΕΘ. Ο μικρός έμοιαζε με ένα καλάθι για άπλυτα που είχε πόδια.
Η προϊσταμένη μόλις τον είδε, τον αναγνώρισε και άρχισε να φωνάζει, «Πάρτε αυτό το παιδί από εδώ τώρα. Δεν επιτρέπονται τα παιδιά.»
Η μητέρα του Μάικλ, αν και συνήθως ήρεμη, την κοίταξε με άγριο βλέμμα.
«Δεν θα φύγουμε αν δεν τραγουδήσει ο γιος μου στην αδερφή του».
Προσπέρασε την προϊσταμένη και οδήγησε τον Μάικλ πλάι από το κρεβατάκι του βρέφους που έδινε τη μάχη για τη ζωή του.
Ο μικρός την είδε, τις μίλησε, της είπε όλα όσα θα ήθελε να κάνει μαζί της όταν μεγάλωνε και στη συνέχεια άρχισε να της τραγουδά:
«You are my sunshine, my only sunshine, you make me happy when skies are gray.»
Αμέσως το μωρό άρχισε να δίχνει σημάδια ζωής. Η συχνότητα των παλμών της άρχισε να σταθεροποιείται.
«Συνέχισε να τραγουδάς Μάικλ», τον ενθάρρυνε η μητέρα του έκπληκτη.
«You never know, dear, how much I love you, please don’t take my sunshine away.» «
Καθώς ο Μάικλ τραγουδούσε στην αδελφή του, η βαριά, τεταμένη αναπνοή του μωρού έγινε τόσο ομαλή σαν να γουργούριζε ένα γατάκι.
«Συνέχισε να τραγουδάς παιδί μου»
«The other night, dear, as I lay sleeping, I dreamed I held you in my arms».
Η μικρή αδελφή του Μάικλ άρχισε να χαλαρώνει και να γαληνεύει.
«Συνέχισε να τραγουδάς Μάικλ»
Η Κάρεν έλαμπε την στιγμή που η σκληρή προϊσταμένη τους κοιτούσε άφωνη και δακρυσμένη.
«You are my sunshine, my only sunshine. Please don’t take my sunshine away…»
Νόμιζε ότι είχε χάσει το μωρό της. Ώσπου ο γιος της έκανε αυτό…

Την αμέσως επόμενη ημέρα, το κοριτσάκι ήταν αρκετά καλά για να πάει στο σπίτι του. Ένα γυναικείο περιοδικό αποκάλεσε το περιστατικό ως το «Το θαύμα του τραγουδιού ενός αδελφού». Το ιατρικό προσωπικό το αποκάλεσε απλά ένα θαύμα.

ΤΑ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΛΑΒΙΔΑ

Υπάρχουν χριστιανοί που φοβούνται να μεταλάβουν για να μην κολλήσουν μικρόβια! Αν ήταν έτσι, δεν θα ζούσε κανένας από τους ιερείς,
επειδή στο τέλος καταλύουν το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου, από το οποίο κοινωνούν συχνά εκατοντάδες πιστοί με χιλιάδες αρρώστιες.
Κι όμως, κανένας ιερέας δεν έπαθε ποτέ τίποτα. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι «πυρ καταναλίσκον».
Ένα από τα πολλά περιστατικά που αποδεικνύουν περίτρανα την αλήθεια αυτή είναι και το ακόλουθο:
Όταν ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (†1962) ήταν ιεροκήρυκας Αττικής, πήγε κάποτε να λειτουργήσει στο φθισιατρείο της «Σωτηρίας».
Εκεί του έφεραν οι νοσοκόμοι μια πιατέλα με πολλά κουταλάκια.
Τι τα φέρατε αυτά; τους ρώτησε.
Μας είπαν οι γιατροί να κοινωνήσετε μ’ αυτά τους ασθενείς, αρχίζοντας από τους πιο ελαφρά και προχωρώντας στους πιο βαριά.
Δεν χρειάζονται αυτά, απάντησε με πίστη ο ιερέας. Έχω την αγία λαβίδα.
Πραγματικά, στη θεία λειτουργία κοινώνησε κανονικά τους ασθενείς και ύστερα πλησίασε στην ωραία πύλη για να καταλύσει.
Το έκανε αυτό για να τον βλέπουν όλοι, και να μάθουν οι γιατροί ότι η θεία Κοινωνία είναι φωτιά που καίει τα πάντα.

ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ:"ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΤΕΛΩ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΝ" (ΦΩΤΟ)

«Σήμερα εκτελώ ένα χρέος τιμής προς Εκείνον... ο οποίος εμπνέει και οδηγεί τα διαβήματά μου».

---

Σε ένα κατάμεστο, εντός και εκτός, από κόσμο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς πραγματοποιήθηκε χθες Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016 μία – κατά κοινή ομολογία – σεμνή τιμητική εκδήλωση με την ευκαιρία συμπληρώσεως 10 ετών Αρχιερατικής Διακονίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.Σεραφείμ, στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.

Παρόντες και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Προικοννήσου κ.Ιωσήφ, Νικαίας κ.Αλέξιος, Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνάτιος, Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ.Εφραίμ και Μεγάρων και Σαλαμίνος κ.Κωνσταντίνος.

Αρχικά ο παρουσιαστής της Εκδήλωσης δημοσιογράφος κ.Σπύρος Χαριτάτος κάλεσε στο βήμα τον πρώτο πολίτη του Πειραιά, τον Δήμαρχο της πόλης μας κ.Γιάννη Μώραλη ο οποίος και καλωσόρισε τους παρευρισκομένους αναφερόμενος εν συντομία στο τιμώμενο πρόσωπο.

Η Εκδήλωση ξεκίνησε με την Chamber Symphony Orchestra (CSO) η οποία παρουσίασε σε πρώτη Πανελλήνια εκτέλεση το έργο του Δημήτρη Μηνακάκη με τίτλο «Βυζαντινή Λειτουργία για σόλο ψάλτες, μεικτή χορωδία και ορχήστρα, τσέμπαλο και Εκκλησιαστικό όργανο».

Για την προσωπικότητα του Σεβασμιωτάτου και το έργο της τοπικής μας Εκκλησίας μίλησε ο Αρχιμανδρίτης Νήφων Καπογιάννης, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ο οποίος αναφέρθηκε στο σύνολο σημαντικών δράσεων και τομέων.

Τη σκυτάλη επί σκηνής έλαβε χορωδιακό σύνολο από πέντε Ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς το οποίο - μεταξύ άλλων - παρουσίασε τραγούδι που δημιουργήθηκε ειδικά για την Εκδήλωση, με τίτλο «Στον Πνευματικό μας Πατέρα».

Στη συνέχεια η χορωδία των Εκπαιδευτηρίων της τοπικής μας Εκκλησίας παρουσίασε μουσικό πρόγραμμα που περιείχε και τραγούδια του Μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, μιας και τα παιδιά είχαν την ευκαιρία τον Οκτώβριο 2015 να συμμετέχουν με δικό τους τραγούδι στην παρουσίαση της τελευταίας του δισκογραφικής δουλείας με τίτλο «Εντεύθεν».

Ακολούθησαν παραδοσιακοί χοροί από την Εύβοια, τόπο καταγωγής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, τους οποίους παρουσίασαν χορευτικά τμήματα από τον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πειραιώς και από τα Εκπαιδευτήρια της Μητροπόλεώς μας.

Τέλος στο βήμα κλήθηκε από τον κ.Χαριτάτο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς και Φαλήρου κ.Σεραφείμ, ο οποίος εξ αρχής εξήγησε τους λόγους για τους οποίους και δέχθηκε να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδήλωση.

«Σήμερα εκτελώ ένα χρέος τιμής προς Εκείνον ο οποίος σε όλη την ταπεινή μου ζωή είναι ο βράχος ο ακατάληπτος της υπάρξεώς μου, ο ποδηγέτης και μέντορ της καθημερινότητός μου, εκείνος ο οποίος εμπνέει και οδηγεί τα διαβήματά μου», είπε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

«Ήθελα αυτό να του πω δημόσια, μέσα από τη συναγωμένη οικογένειά μου», προσέθεσε και συνέχισε: «Ο δεύτερος λόγος είναι για να εκφράσω της βαθιά μου ευγνωμοσύνη σε όλους εσάς, το λαό του Θεού, κυρίως όμως στους σεπτούς προκατόχους μου» τον μακαριστό Μητροπολίτη Χρυσόστομο Ταβλαδωράκη «ο οποίος χάρισε στιγμές δυνατές στο Σώμα της Εκκλησίας» «και στον σεπτό Γέροντα, μέντορα και ποδηγέτη όλων μας, τον Μητροπολίτη της καρδιάς μας, τον Σεβασμιώτατο πρώην Πειραιώς κ.κ.Καλλίνικο, στου οποίου το κραταιό έργο εισήλθα».

Στο σημείο αυτό εξέφρασε και την ευγνωμοσύνη του στον παριστάμενο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ.Ιγνάτιο για την επί σειρά ετών διακονία του στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.

Ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους κληρικούς και λαϊκούς συνεργάτες της τοπικής μας Εκκλησίας, εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς όλους τους Πατέρες και αδελφούς «που εθελοντικά διακονείται το μεγάλο έργο της πίστεως» «και είναι αυτή η ευκαιρία να υποβάλλω στον κάθε ένα από εσάς και την κάθε μια, ευγνώμονας ευχαριστίας για αυτή την ουσιώδη κοινωνία προσώπων που βιώνουμε μέσα στο Σώμα της Αγίας μας Εκκλησίας».

Τέλος αφού ευχαρίστησε όλους τους παρισταμένους εκ βάθους ψυχής, υπογράμμισε ότι «για μένα τον ταπεινό, είστε ο στέφανος της υπάρξεώς μου, ο στέφανος της ζωής μου και η μαρτυρία της πορείας του βίου μου».

Αμέσως μετά ο πρωτοσύγκελλος π.Νήφων Καπογιάννης, προσέφερε στο Σεβαμιώτατο εκ μέρους του κλήρου και του λαού της Μητροπόλεως Πειραιώς ένα ενθύμιο, πρωτίστως συμβολικό, ως μικρό αντίδωρο αγάπης της δικής του προσφοράς και της δικής του θυσιαστικής και πατρικής αγάπης προς τα Πνευματικά του παιδιά.

Έναν Σταυρό Ευλογίας ο οποίος θα θωρακίζει τον κ.Σεραφείμ προκειμένου να μάχεται «για την προάσπιση του Ορθοδόξου Δόγματος και του Ευσεβούς φρονήματος του λαού… των Ιερών παραδόσεων της Εκκλησίας και του Γένους, αλλά και του δικαίου των αδυνάτων» και κάθε φορά που θα Ευλογεί με Αυτόν, να Ευλογεί το σύνολο του Πειραϊκού Λαού και των πιστών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν: ο πρώτος τη τάξη Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης κ.Παναγιώτης Κουρουμπλής, η Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ.Φώφη Γεννηματά, ο Πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων κ.Βασίλης Λεβέντης, ο εκπρόσωπος του Προέδρου της Ν.Δ. κ.Μάξιμος Χαρακόπουλος, ο πρώτος πολίτης του Πειραιά κ.Γιάννης Μώραλης, ο Περιφερειάρχης Πειραιώς κ.Γεώργιος Γαβρίλης, οι Βουλευτές Γεωργία Γεννιά, Δημήτρης Καμμένος, Γιάννης Τραγάκης, Κώστας Κατσαφάδος και Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός κ.Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πειραιώς κ.Νικόλαος Γεωργόπουλος, ο Φρούραρχος της Βουλής των Ελλήνων Ταξίαρχος Κωνσταντίνος Κυριαζόπουλος, ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Πειραιάς Ταξίαρχος Κωνσταντίνος Φώσκολος, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιώς κ.Γιώργος Δαβάκης, ο Προϊστάμενος Εισαγγελίας Αθηνών κ.Ισίδωρος Ντογιάκος, ο Προϊστάμενος Εισαγγελίας Πειραιώς κ.Ευάγγελος Ζαχαρής, η Πρόεδρος Συμβουλίου Εφετών Πειραιά Δήμητρα Τσουτσάνη, ο πρώην Υπουργός Παιδείας κ.Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο Γενικός Γραμματέας του Δήμου Πειραιά κ.Βασίλης Ταταρόπουλος, ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά κ.Νικόλαος Πλατανισιώτης, ο Διοικητής Τροχαίας Πειραιά Αστυνομικός Διευθυντής κ.Σπυρίδων Λάσκος, ο Γενικός Διευθυντής της Εφημερίδας «Παραπολιτικά» κ.Γιάννης Κουρτάκης, ο Διευθυντής του Ρ/Σ «Παραπολιτικά 90,1» κ.Παναγιώτης Τζένος, ο δημοσιογράφος και σύμβουλος έκδοσης «Παραπολιτικά» κ.Θανάσης Φουσκίδης, ο Πρόεδρος του Ομίλου «ΙΕΚ Ξυνή» κ.Σοφοκλής Ξυνής, η κ.Ειρήνη Νταϊφά, πλήθος Αντιδημάρχων, Περιφερειακών, Δημοτικών και Διαμερισματικών Συμβούλων, πρώην Βουλευτές και Πολιτευτές, Πρόεδροι Φορέων, Συλλόγων και Σωματείων, εκπρόσωποι Πολιτικών, Πολιτειακών, Δικαστικών, Στρατιωτικών, Αστυνομικών Αρχών και των Σωμάτων Ασφαλείας.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΖΕΙ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ (ΦΩΤΟ)

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο μοναχός Μάξιμος, αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής και να γίνει καλύτερος άνθρωπος, μετά από αρκετό καιρό στη φυλακή.

Όπως εξομολογείται ο ίδιος έπινε και ήταν χρήστης παράνομων ουσιών, αλλά μόλις βγήκε από τη φυλακή ήξερε ότι ήταν ώρα για μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του.

Ο 59χρονος άντρας ζει πάνω στο βράχο που ονομάζεται Katshki, όπου είναι χτισμένη μια εκκλησία.

Στους πρόποδές του υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια θρησκευτική κοινότητα.

Για να εγκαταλείψει το βράχο, πρέπει να χρησιμοποιήσει μια σκάλα 40 μέτρων, η κατάβαση της οποίας διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά.

Προμηθεύεται τα τρόφιμα από ένα καλάθι που είναι δεμένο με σχοινί.

Α' ΚΑΙ Β' ΕΥΡΕΣΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ, ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Εορτάζει στις 24 Φεβρουαρίου εκάστου έτους.

Εκ γης προφαίνει Πρόδρομος σεπτήν Καραν,

Καρπούς παραινών αξίους ποιείν πάλιν.

Ο Βαπτίσας πριν υδάτων πηγαίς όχλους,

Γήθεν φανείς βάπτιζε πηγαίς θαυμάτων.

Εικοστήν Προδρόμοιο φάνη Καρη αμφί τετάρτην.

Βιογραφία

Όταν αποκεφαλίσθηκε από τον Ηρώδη ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, η τιμία κεφαλή αυτού τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο και κρύφθηκε στην κατοικία του Ηρώδη. Μετά από πολλά χρόνια, ο Αγιος Ιωάννης φανερώθηκε στο όνειρο δύο μοναχών, οι οποίοι είχαν αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσουν το τάφο του Κυρίου, αγγέλλοντας σε αυτούς που βρίσκεται η τιμία κεφαλή του. Κι εκείνοι, αφού την βρήκαν, την είχαν με τιμές. Από αυτούς την παρέλαβε κάποιος κεραμεύς και την μετέφερε στην πόλη των Εμεσηνών. Όταν όμως πέθανε την κληροδότησε στην αδελφή του. Και από τότε διαδοχικά περιήλθε σε πολλούς, για να καταλήξει στα χέρια κάποιου ιερομονάχου αρειανού που ονομαζόταν Ευστάθιος και εφύλαξε την τιμία κάρα σε σπήλαιο. Από εκεί, μεταφέρθηκε επί Ουάλεντος (364 – 378 μ.Χ.), στο Παντείχιον της Βιθυνίας μέχρι που ο Θεοδόσιος ο Μέγας (379 – 395 μ.Χ.) ανεκόμισε αυτή στο Έβδομο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου ανέγειρε μέγα και περικαλλέστατο ναό.

Βεβαίως, περί της ευρέσεως της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου υπάρχουν και άλλες αντιφατικές παραδόσεις. Κατ’ άλλη εκδοχή η τιμία κάρα βρέθηκε στην Έμεσα το 458 μ.Χ., επί βασιλείας Λέοντος Α  (457 – 474 μ.Χ.), ενώ άλλοι δέχονται ότι αυτή βρέθηκε το 760 μ.Χ. και μεταφέρθηκε στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Έμεσα. Από εκεί μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, επί βασιλείας Μιχαήλ Γ  (842 – 867 μ.Χ.) και πατριαρχίας Ιγνατίου.

Περί των ιερών λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου βρίσκουμε ειδήσεις και σε διαφόρους χρονογράφους. Ο Ζωναράς αναφέρει ότι το 968 μ.Χ. ο Νικηφόρος Φωκάς βρήκε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας «βόστρυχον του Βαπτιστού Ιωάννου αίματι περφυμένον», που μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη. Πέντε δε χρόνια νωρίτερα κόμισε στην Κωνσταντινούπολη από τη Βέροια της Συρίας, περί τον Απρίλιο του 963 μ.Χ., μέρος του ιματίου του Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία ο Νικηφόρος Φωκάς βρήκε στην Κρήτη «το ένδυμα του Προφήτου εκ τριχών καμήλου τυγχάνον και περί τον τράχηλον ημαγμένον».

Η Σύναξη της ευρέσεως της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου ετελείτο στο Προφητείο του, που βρισκόταν στην τοποθεσία την ονομαζομένη Φωρακίου.

Απολυτίκιον 

 Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γης ανατείλασα η του Προδρόμου κεφαλή, ακτίνας αφίησι της αφθαρσίας, πιστοίς των ιάσεων· άνωθεν συναθροίζει, την πληθύν των Αγγέλων, κάτωθεν συγκαλείται, των ανθρώπων το γένος, ομόφωνον αναπέμψαι, δόξαν Χριστώ τω Θεώ.

ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ ΨΥΧΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΠΕΙΝΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΚΕΛΛΑΚΙ...

Του π. Θωμά Ανδρέου

Πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα στο Άγιον Όρος παρακολουθώντας μια αξέχαστη Θεία Λειτουργία σε ένα ταπεινό κελλάκι, με λειτουργό, ευλαβή Ιερομόναχο, αγιασμένη ψυχή που πλέον αυλίζεται εις τόπους, ένθα των δικαίων τα πνεύματα αναπαύονται...

 Νέος παπάς ο γράφων, άγευστος ακόμα της μεταμορφωτικής εμπειρίας του πολιού και σεβασμίου λειτουργού, που κρυμμένος σχεδόν μέσα στο μισοσκόταδο, στέκονταν ευθυτενής παρά το βάρος του χρόνου που αγόγγυστα στους ώμους του κουβαλούσε και τον έβλεπα να μνημονεύει ψυχές, με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του που έτρεμαν προφέροντας σχεδόν μυστικά τα ονόματα των ανθρώπων...

Το μοναδικό κερί που είχε κοντά του, του προσέφερε μια οριακή ματιά σε αυτό που μπορούσε ο καθένας μας να δει όσο το φως του κεριού που τρεμόπαιζε, πολεμούσε να αποδιώξει το μεταμεσονύκτιο σκοτάδι.

Εκείνος, κυπαρίσσι που ο αγέρας της ζωής δεν κατάφερε να ρίξει στην γη, έστεκε κοιτώντας το δισκάριο και μνημόνευε για ώρες, διακόπτοντας μόνο όπου η ακολουθία επέβαλλε την διακοπή για τις εκφωνήσεις. Τον κοίταζα με προσοχή, να διαβάζει ατέλειωτα ονόματα και κάπου, κάπου έβλεπα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του. Πλησίασα αθόρυβα κοντά του, από την μια να καταστώ κοινωνός αυτής της δωρεάς του Θεού, μνημονεύοντας ονόματα δικά μου και από την άλλη να παρακολουθήσω αυτό που εκείνος, την στιγμή αυτή ζούσε. Με κοίταξε σε κάποια στιγμή και μου είπε:

-Παπά -Θωμά, καλύτερα να θυμάσαι πιο πολύ τους κεκοιμημένους παρά τους ζωντανούς....
Δεν πολυκατάλαβα το νόημα του λόγου του, συνέχισα να μνημονεύω, χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ τι ζούσε εκείνος! Σε κάποια στιγμή, η μνημόνευση ολοκληρώθηκε, έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Πήγα, δειλά- δειλά κοντά του, με την αναζήτηση του αρχαρίου που αποζητά να μάθει και τον ρώτησα:

-Γιατί γέροντα περισσότερο τους κεκοιμημένους;
Την ώρα εκείνη δεν μου απάντησε. Και αυτό, ήταν μια επιβεβαίωση της δικής μου απειρίας, να τον ρωτήσω, πράγματα που βλέποντας τα, δεν μπορείς να τα καταλάβεις. Ωστόσο, τελειώνοντας η Θεία Λειτουργία, ο σεβάσμιος Γέροντας, με πλησίασε και μου είπε:

«Όταν πρωτόρθα, στ' Αγιονόρος , πριν από πολλά χρόνια, μικρότερος από σένα στην ηλικία, είχα την ευλογία να έρθω κοντά στον μακαριστό Πνευματικό Παπά- Τύχωνα. Έτυχε, κάποια στιγμή, ένας από τους πατέρες ενός διπλανού κελλίου να κοιμηθεί αιφνιδίως. Ο παπά- Τύχωνας, θέλησε να τον σαρανταλειτουργήσει. Κάθε μέρα, τελούσε την Θεία Λειτουργία μνημονεύοντας ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ιδιαίτερα όσων δεν είχαν πλέον κανέναν να τους θυμάται, αλλά πρώτα του αδελφού που πέρασε την πύλη του Ουρανού.

Τελειώνοντας το σαρανταλείτουργο, στην τελευταία λειτουργία, το είδα αυτό που σου λέω, λίγο πριν βάλει το «δι ευχών» στάθηκε κοιτώντας την προσκομιδή. Η περιέργεια με οδήγησε να κοιτάξω και γω με τρόπο, να δω τι κοιτούσε. Και είδα ξεκάθαρα τον κοιμηθέντα να στέκει γονατιστός μπροστά στον Παπά- Τύχωνα, να βάζει μετάνοια, σαν να του λέει ευχαριστώ και ξάφνου να χάνεται από μπροστά του... Το είδα παιδί μου, και αυτό δεν έφυγε ποτέ από την μνήμη μου. Κάθε φορά που στέκω μπρος στην προσκομιδή, θυμάμαι τον Γέροντα και την ψυχή που ήρθε να τον ευχαριστήσει...»

Πέρασαν χρόνια από τότε. Και στην σειρά των παλαιών που ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στο Άγιο Βήμα, μπήκαμε οι νεότεροι...
Και όταν στέκω μπρος στην προσκομιδή, θυμάμαι τον ευλαβή λειτουργό του Θεού, θυμάμαι την απέριττη Θεία Λειτουργία, στο Αγιορείτικο Κελί και ευχαριστώ τον Θεό γιατί μέσα στις πολλές δωρεές, έδωσε και τούτη τη Χάρη. Να στέκεις μεταξύ ουρανού και γης και να ενώνεις δυο κόσμους, των φθαρτών και των αιωνίων.... 

ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Με αφορμή το θέμα της καύσης των νεκρών ενσκύπτουμε στο ζήτημα και καταθέτουμε μερικές σκέψεις.
Αρχικά, έχει αξία να σημειώσουμε πώς προσέγγιζαν το θέμα στην αρχαία Ελλάδα. Η ταφή ή η καύση στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων, επιβάλλεται από θρησκευτική ανάγκη και όχι μόνο για λόγους υγιεινής σε περιπτώσεις ομαδικών θανάτων όπως σε περίπτωση πολέμων. Αρκεί απλώς ένα ράντισμα του νεκρού με χώμα, ώστε να εξευμενισθεί και να μη γίνει ον που επιτίθεται και τιμωρεί. Αυτό το καθήκον εκτελεί η Αντιγόνη στο νεκρό σώμα του αδελφού της Πολυνείκη και αψηφά τη θανατική ποινή που της επιβάλλει ο Κρέων. Ο Ομηρικός κόσμος των νεκρών εντυπώθηκε τόσο βαθιά στην συνείδησή των Ελλήνων, ώστε ούτε οι φιλοσοφικές θεωρίες (Ορφικοί, Πυθαγόρειοι και Πλατωνικοί), κατόρθωσαν να τον ξεριζώσουν από μέσα τους. Στη λαϊκή μας παράδοση, ο Άδης των Ελλήνων είναι ο υποχθόνιος κόσμος του Ομήρου, ο κόσμος εκείνος χωρίς παρηγοριά… Η περιποίηση του νεκρού ήταν πράξη τελετουργική. Έπλεναν κι έντυναν τον νεκρό με ρούχα καθαρά, συνήθως λευκά, και τον τοποθετούσαν πάνω σε ένα τραπέζι ή κρεββάτι, έχοντας τα πόδια γυρισμένα προς την έξοδο. Το κεφάλι του ακουμπούσε πάνω σε ένα μαξιλάρι με λουλούδια. Τον νεκρό συντρόφευαν οι γυναίκες του πολύ στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος και άρρενες συγγενείς και φίλοι. Γύρω του, μοιρολογίστρες, λουλούδια, λήκυθοι και άλλα αγγεία με αρώματα, συμπλήρωναν τη σκηνή που συναντάμε πολύ συχνά πάνω στα ταφικά αγγεία της αρχαιότητας. Σκηνές που απαντούν ακόμα σε κάποιο βαθμό στόν ελλαδικό χώρο.

Πολλές φορές έβαζαν στο στόμα του νεκρού ένα νόμισμα. Ήταν τα «βαρκάτικα», ο οβολός που έπρεπε να πληρώσει στον Χάροντα που τον περνούσε με τη βάρκα στον ποταμό Άδη (οι λαϊκοί άνθρωποι της αρχαιότητας χρησιμοποιήσουν το στόμα τους για πορτοφόλι). Άλλες φορές πάλι, έβαζαν κοντά στον νεκρό ένα γλυκό από μέλι, διότι πίστευαν πως με αυτό θα μπορέσει να κολακέψει τον Κέρβερο, τον σκύλο-φύλακα του Άδη. Η κηδεία γινόταν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, πριν βγει η πρώτη αχτίδα του ήλιου και μολυνθεί από τον νεκρό, που θεωρείτο μιασμένος. Έκαναν τελετές εξαγνισμού, ενώ οι συγγενείς πλένονταν με νερό φερμένο από άλλο σπίτι κι έπειτα έτρωγαν όλοι μαζί (νεκρόδειπνα). Την επομένη, γινόταν εξαγνισμός του σπιτιού με θαλασσινό νερό. Την τρίτη μέρα, την ένατη, την τριακοστή και στο χρόνιασμα, έκαναν προσφορές, θυσίες και συμπόσια στη μνήμη του νεκρού. Η τελευταία μέρα των Ανθεστηρίων, στα τέλη Φεβρουαρίου λέγονταν Χύτροι και ήταν η μεγάλη γιορτή στη μνήμη των νεκρών (στον χριστιανισμό έχουμε τα Ψυχοσάββατα). Μέσα σε πήλινες χύτρες, ετοίμαζαν ένα χυλό από σπόρους (πανσπερμία), που έπρεπε να φάνε πριν νυχτώσει. Όλοι έρχονταν στο κοιμητήρι για να τιμήσουν τους νεκρούς τους και θυσίαζαν στον Ερμή Ψυχοπομπό, τον οδηγητή των νεκρών στον Άδη. Στο τέλος της ημέρας, για να εξορκίσουν την κακή τύχη έλεγαν: «Στην πόρτα (έξω) οι Κήρες, τέλειωσαν τα Ανθεστήρια». Οι Κήρες ήταν θεές του θανάτου. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πόσο τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τα σώματα των νεκρών και προσθέτουμε ότι όταν σε ορισμένες χρονικές περιόδους υφίστατο η καύση, δεν γίνεται σε όλο το σώμα αλλά διαφύλασσαν τουλάχιστον τα οστά. Επίσης, γνωρίζουμε ότι γίνονταν οι καύσεις με τελετές και ιεροτελεστίες και όχι με τρόπο «ανίερο» όπως στον σύγχρονο αποτεφρωτήρα.
Εν συνεχεία, στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε ταφή των νεκρών και μάλιστα στους νεκρούς απέδιδαν ουράνιες δυνάμεις. Μάλιστα ασκούσαν μέχρι και τελετές μαντείας δια των νεκρών προκειμένου να διακριβώσουν τα μέλλοντα. Είναι η γνωστή στη Βιβλική Αρχαιολογία νεκρομαντεία. Η μαντεία αυτή ήταν τόσο διαδεδομένη ώστε κατά τους ισραηλιτικούς χρόνους ο Σαούλ την καταδιώκει αν και ο ίδιος κατέφυγε σε κάποια γυναίκα προκειμένου να αναγάγη το πνεύμα του Σαμουήλ από τον Άδη. (Α´ Σαμ. 28,8 εξ). Επίσης, αν και οι τάφοι χαρακτηρίζονται ακάθαρτοι στον Μωσαϊκό Νόμο θεωρούνται τόποι ιεροί (Αριθ. 19,16). Υπήρχε μια ιεροτελεστία ενώπιον των νεκρών σωμάτων που φυσικά αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε σε καμία περίπτωση αποτέφρωση. Περιγράφονται γλαφυρά στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης οι σκηνές θρήνου για τον θάνατο του ανθρώπου. Κατά το γεγονός του θανάτου έσχιζαν τα ρούχα τους (Β´ Σαμ.1,1), φορούσαν επάνω τους σάκκους (Β’ Σαμ.3,13), έριχναν στο κεφάλι τους τέφρα ή χώμα (Β´ Σαμ.1,2), θρηνούσαν χτυπώντας τα στήθη τους (Α´ Βασ. 13,30 και Ησ. 32,12). Οι πράξεις αυτές δήλωναν το πένθος για την απώλεια του νεκρού αλλά είχαν και κάποιον άλλο συμβολικό χαρακτήρα. Προσπαθούσαν να αλλάξουν τη δική τους μορφή προκειμένου να μην είναι αναγνωρίσιμοι από το νεκρό, ο οποίος μετέστη στους δαίμονες και θα μπορούσε να τους βλάψει. Κτυπούσαν το στήθος τους για να απομακρυνθούν οι δαίμονες που συνδέονταν με το θάνατο. Με τον τρόπο αυτό, αν και σε εμάς σήμερα φαίνεται παράδοξο, τιμούσαν το νεκρό. Επίσης, έκλειναν τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα του νεκρού μήπως από εκεί εξέλθει ο δαίμονας. Ανακαλύψεις ανθρωπίνων σκελετών στις πόλεις Γκέζερ και Μεγιδδώ αποδεικνύουν ότι τους νεκρούς ενεταφίαζαν και σε καμμία περίπτωση δεν έκαιγαν. Τα προαναφερόμενα συνέβαιναν πριν οι Ισραηλίτες εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Φυσικά και μετά την εγκατάστασή τους στην περιοχή έχουμε την συνέχιση κάποιων τέτοιων τελετών και εθίμων. Οι Ισραηλίτες λοιπόν τιμούσαν και σέβονταν τα νεκρά σώματα των συμπατριωτών τους. Αυτή η μέριμνα διατηρείται στό πέρασμα των αιώνων μέχρι και τα χρόνια του Χριστού.
Ας παρατηρήσουμε την αντιμετώπιση της ύλης και ειδικά του ανθρωπίνου σώματος από τον Χριστό στην επίγεια παρουσία Του. Σέβεται τον άνθρωπο ως προς το συναμφότερο, την ψυχή και το σώμα του. Όταν κάνει κάποιο θαύμα δεν ενδιαφέρεται μόνο για την ίαση του σώματος αλλά και για την ψυχή και το αντίστροφο. Εντύπωση προκαλεί η ίαση του τυφλού στον οποίο θεραπεύει την τυφλότητα αφού πτείει στην γη, δημιουργεί λάσπη και στη συνέχεια κάνει το θαύμα. Θα μπορούσε αυτό να γίνει απευθείας, όμως χρησιμοποιεί το χώμα θέλοντας να τονίσει την αξία του αλλά και την καταγωγή μας. Επίσης και στην περίπτωση της ανάστασης του Λαζάρου πιάνει το χέρι του νεκρού και με την κίνηση αυτή προχωρά στο θαύμα. Αυτή η κίνηση εκ μέρους του Χριστού δηλώνει την σχέση ψυχής και σώματος, σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, και μάλιστα στην περίπτωση του Λαζάρου στο σώμα ενός ήδη «τετραήμερου» νεκρού ανθρώπου δηλαδή προχωρημένης αποσύνθεσης.
Ας δούμε και την προσέγγιση των Πατέρων της Εκκλησίας. Η διδασκαλία των αγίων Πατέρων είναι σαφής και διατυπώνεται συσπειρωμένη στην νεκρώσιμη ακολουθία, τμήμα της οποίας είναι έργο του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Ο Άγιος μιλά για την διάλυση του νεκρού «εις τα εξ ων συνετέθη». Παρομοιάζει χαρακτηριστικά την διάλυση αυτή σαν τον μαρασμό του άνθους, που είναι τόσο φυσικό γεγονός και δεν θυμίζει σε τίποτα τη βίαιη πράξη της αποτέφρωσης. Στη φιλοσοφία το σώμα θεωρήθηκε ως φυλακή της ψυχής, στην θεολογία όμως το σώμα και η ψυχή έχουν ευλογηθεί αμφότερα και έχουν ίση αξία. Πρόκειται για «φυσικώτατο δεσμό», για «αρμονική συνύπαρξη» ψυχής και σώματος, όπως αναφέρεται και πάλι στη νεκρώσιμη ακολουθία. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρεί πολλές αναφορές των Πατέρων περι της θεολογίας του σώματος.

Πέραν αυτών καταθέτουμε μια παράλληλη σκέψη. Πρόκειται για την αυθόρμητη αντίδρασή μας και μόνο στην σκέψη της καύσης του προσφιλούς νεκρού μας. Είναι αποτρόπαιο να βλέπεις την καταστροφή της δημιουργίας του ανθρώπου. Μέσα του ο καθένας έχει έμφυτη αυτήν την «αισθητική». Δεν αντέχει την ιδέα αυτή της βάναυσης καταστροφής γιατί ενδόμυχα πιστεύει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν χάνεται αλλά κοιμάται και θα ξανασυναντηθεί μαζί του. Η αποτέφρωση είναι κάτι πέραν απο τη φυσική μας αισθητική.
Μια ακόμα ιδέα. Οι άγιοι δια του σώματός τους κάνουν κάτι πολύ μεγάλο και σημαντικό. Θεώνουν όλη τη γη, όλη τη κτίση, την οποία φέρουν μέσα τους αφού είναι πλασμένοι, όπως όλοι οι άνθρωποι, με τα στοιχεία της. Ας σκεφτούμε ότι δεν θα είχαμε άγια λείψανα αν εφαρμόζαμε την αποτέφρωση. Ωραία το λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Τα χωρίσαμε με το Θεό, Αυτός κρατά τις ψυχές των αγίων Του και εμείς κρατάμε τα άγια λείψανά τους για να παρηγορούμαστε και να παίρνουμε δύναμη από τήν Χάρη τους».

Τέλος, στο Σύμβολο της Πίστεως αναφέρεται: «...προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν...», που σημαίνει ότι θα υπάρξει ανάσταση ψυχών και σωμάτων. Πώς μπορώ αν πιστεύω την αλήθεια αυτή να καταστρέφω εκούσια το σώμα; Το σώμα του χριστιανού έχει σκοπό τον αγιασμό και σε αυτήν την προοπτική προσδιορίζει όλη του την ζωή. Για τον χριστιανό είναι δεδομένος ο σεβασμός του σώματος πριν και μετά τον θάνατο.

ΨΑΧΝΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... Μία ανέκδοτη ιστορία που είπε κάποτε ο π. Μελέτιος. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε. “Κάποτε ένας χωρικός...

Κάποτε ένας χωρικός άκουσε στην εκκλησία ότι αν δώσεις ελεημοσύνη θα λάβεις εκατονταπλάσια από τον Θεό. Είπε λοιπόν στην γυναίκα του να δώσουν ως ελεημοσύνη το μοναδικό βόδι που είχαν και ο Κύριος θα τους επέστρεφε 100 βόδια για την καλή τους πράξη. Δεν δίστασε δε καθόλου να δώσει το βόδι του, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον Κύριο. Έδωσε λοιπόν το βόδι και περίμενε την ανταπόδοση από τον Θεό. Περνούσε ο καιρός και τα 100 βόδια δεν ερχόταν. Ένα πρωί λοιπόν αποφάσισε να ανέβει στο γειτονικό βουνό για να βρει τον Θεό και να τον ρωτήσει πότε θα του έδινε τα 100 βόδια που άκουσε στο κήρυγμα του ιερέα. Ανεβαίνοντας στο βουνό συνάντησε έναν ασκητή. «Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ο ασκητής. «Πάω να βρω τον Θεό να τον ρωτήσω πότε θα μου στείλει τα εκατό βόδια , για την ελεημοσύνη που έκανα». «Όταν Τον συναντήσεις», είπε ο ασκητής, «ρώτησέ Τον και για μένα. Είμαι στο βουνό και ζω ασκητικά εδώ και σαράντα χρόνια. Κέρδισα τελικά την Βασιλεία των Ουρανών;». «Ευχαρίστως να Τον ρωτήσω» αποκρίθηκε ο χωρικός και συνέχισε τον δρόμο του. Λίγο πιο πάνω συνάντησε έναν γέρο άντρα με λευκή γενιάδα. «Ποιόν ψάχνεις;» ρώτησε ο γέροντας. «Άκουσα στην εκκλησία ότι αν κάνω ελεημοσύνη, θα πάρω εκατονταπλάσια από τον Θεό. Ψάχνω λοιπόν τον Θεό να μου πει πότε θα με ανταμείψει για την ελεημοσύνη μου». «Γύρνα στο σπίτι σου και σκάψε κάτω από το δέντρο στην αυλή σου. Θα βρεις ένα τσουκάλι με λίρες. Μη το πεις πουθενά, μόνο συνέχισε να βοηθάς τον κόσμο και δεν θα στερηθείς τίποτα στη ζωή σου». «Σε ευχαριστώ γέροντα. Και κάτι ακόμα. Ερχόμενος να σε βρω, συνάντησα έναν ασκητή και μου ζήτησε να σε ρωτήσω αν μετά από σαράντα χρόνια πνευματικών αγώνων και άσκησης, κέρδισε τελικά την Βασιλεία των Ουρανών». «Να πεις σε αυτόν τον ασκητή ότι κι άλλα σαράντα χρόνια να κάτσει στο βουνό δεν θα κερδίσει την Βασιλεία των Ουρανών. Τον ασκητή αυτόν του δίνω κάθε μέρα ένα παξιμάδι εδώ και σαράντα χρόνια. Σήμερα , ξέροντας ότι θα έρθεις του έδωσα δύο παξιμάδια , ένα για αυτόν και ένα για σένα. Αυτός όμως αντί να σου δώσει το ένα , τα κράτησε και τα δύο για τον εαυτό του , χωρίς να έχει εμπιστοσύνη σε μένα. Εσύ όμως χωρίς δισταγμό έδωσες το βόδι σου πιστεύοντας σε αυτό που άκουσες στην εκκλησία».

ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ (ΦΩΤΟ)

Πώς μπορεί ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο να κάνει κούνια, τσουλήθρα ή να ανέβει σε καρουζέλ; Ένα μοναδικό project που υλοποιήθηκε στις ΗΠΑ δίνει τη λύση. Ένα ξεχωριστό όνειρο πραγματοποιήθηκε στην πόλη Kenosha των ΗΠΑ. Κι αυτό, δεν είναι άλλο από το Dream Playground, ένας χώρος παιχνιδιού όπου παιδιά με αναπηρία και χωρίς, έχουν εξίσου εύκολη πρόσβαση.

«Από την πρώτη μέρα φάνηκε ότι το συγκεκριμένο σχέδιο θα ένωνε τους ανθρώπους, θα τους έφερνε κοντά», ανέφερε ο διοργανωτής του Dream Playground, Tammy Conforti. «Η αρχική ιδέα, λοιπόν, προέκυψε ως εξής: Σκέφτηκα πως όλα τα παιδιά που είχα διδάξει στο παρελθόν θα ωφελούνταν από κάτι τέτοιο, εφόσον θα έρχονταν κοντά μεταξύ τους και θα μάθαιναν το ένα από το άλλο. Και ποιο θα ήταν καλύτερο εργαλείο μάθησης γι’ αυτά από το παιχνίδι;»…

ΧΡΙΣΤΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ!

Τα έργα του Θεού είναι θαυμαστά αλλά δυσθεώρητα κι ανεξιχνίαστα για το σκοτισμένο μυαλό μας.

 Βλέπουμε το κατά δύναμη από τις Γραφές αλλά κι από την εμπειρία μας ότι ο Κύριος επιτρέπει να μας βρουν αρρώστιες, θλίψεις, στερήσεις, ανομβρίες, πόλεμοι κι επαναστάσεις, είτε σαν τιμωρία για τις αμαρτίες μας είτε προληπτικά, για να μην πέσουμε στην αμαρτία, αλλ’ είτε για να δοκιμάσει την πίστη μας. Γι’ αυτό πρέπει να υποκλινόμαστε ταπεινά στη θεία Του πρόνοια, να υποτασσόμαστε στο θέλημά Του και να τον ευχαριστούμε για το ανείκαστο έλεος Του.

Αν παρατηρήσεις προσεχτικά τόσο τη δική σου ζωή όσο και των άλλων, θα διαπιστώσεις με εκπληκτική καθαρότητα και ακρίβεια πως όση προσοχή κι αν δώσει κανείς κι όσα μέτρα κι αν λάβει δε θα μπορέσει να ορίσει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον.

Γιατί όλα γίνονται σύμφωνα με την κρίση και το θέλημα του Θεού. Κανέναν δεν μπορείς να ενοχοποιήσεις. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ταπεινωνόμαστε και να υπομένουμε, διαφορετικά αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού.

Στην εποχή μας υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε. Κανένας όμως δε βρίσκεται να ρωτήσει: «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» αν δεν υπάρχει κανένας να συμβουλευτούμε τότε πρέπει να σκεφτούμε πως θα ενεργούσε ο Κύριός μας με την ταπείνωση και την πραότητά Του. Οι εντολές του Θεού ήταν και θα είναι πάντοτε το θεμέλιο της ζωής μας. Γι΄ αυτό πρέπει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στο θέλημά Του.
Προτού κάνεις οτιδήποτε, να προσευχηθείς και να σκεφτείς:
Αυτό που πάω να κάνω θα είναι φρόνιμο, θα φανεί ευάρεστο στο Θεό;

« Όταν βρείς τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους Αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση».

Γέροντας Πορφύριος

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Μέσα στη σεπτή χορεία των μαρτυρικών ιεραρχών της ιστορικής και αγιοτόκου μικρασιατικής γης εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος στις 23 Φεβρουαρίου ένδοξος ιερομάρτυς του Χριστού Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης, ο οποίος κατέστη Αποστολικός Πατήρ της Εκκλησίας, αφού σύμφωνα και με τον ιερό υμνογράφο υπήρξε «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων».

Ο Άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε στην Έφεσο περί το 70μ.Χ. από ευσεβείς και φιλόχριστους γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Παγκράτιος και η μητέρα του Θεοδώρα. Μάλιστα οι γονείς του φυλακίστηκαν με διαταγή του Ρωμαίου διοικητού της Εφέσου Μαρκίωνος λόγω του ότι αρνήθηκαν να ασπασθούν τα είδωλα και να εγκαταλείψουν τη χριστιανική τους πίστη. Μόλις μία ημέρα προτού μαρτυρήσουν οι δύο γονείς για την αγάπη του Χριστού, γεννήθηκε μέσα στη φυλακή ο Άγιος Πολύκαρπος, τον οποίο η Πρόνοια του Θεού θέλησε να προστατεύσει. Έτσι την ανατροφή του ανέλαβε μία πλούσια και ευσεβής γυναίκα, που δεν είχε δικά της παιδιά. Του έδωσε μάλιστα το όνομα Παγκράτιος για να τιμήσει τον δι’ αποκεφαλισμού τελειωθέντα πατέρα του. Βλέποντας η θετή μητέρα του ότι ο Παγκράτιος διαθέτει πολλά πνευματικά χαρίσματα, του ανέθεσε και τη διαχείριση των οικονομικών. Ο Παγκράτιος όμως ήταν φιλάνθρωπος και άρχισε να πηγαίνει στις γεμάτες από τρόφιμα αποθήκες και να διανέμει κρυφά τα αγαθά στους φτωχούς. Όταν όμως μία ημέρα πήγε η μητέρα του στις αποθήκες και τις βρἠκε άδειες, εξοργίστηκε για την ευσπλαχνία και την αγαθή προαίρεση του Παγκρατίου και τότε εκείνος της είπε να πάνε μαζί να ξαναδούν τις αποθήκες. Η γυναίκα αρνήθηκε να πάει και τότε ο Παγκράτιος πήγε μόνος του και αφού προσευχήθηκε στον πολυεύσπλαχνο Θεό, οι αποθήκες γέμισαν και πάλι με καρπούς. Μετά από το θαύμα κάλεσε και πάλι την ευσεβή γυναίκα, η οποία έκπληκτη αντίκρισε τις αποθήκες γεμάτες από τρόφιμα. Το θαυμαστό αυτό γεγονός έκανε τη θετή μητέρα του να μετονομάσει τον Παγκράτιο σε Πολύκαρπο, αφού είναι πηγή τόσο των υλικών όσο και των πνευματικών αγαθών. Μάλιστα ο ελεήμων Πολύκαρπος συνέχισε να μοιράζει τρόφιμα όχι μόνο στους φτωχούς, αλλά ακόμη και στους πλούσιους.

  

Σε ηλικία είκοσι ετών γνώρισε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο, ο οποίος την εποχή αυτή κήρυττε το Ευαγγέλιο του Χριστού στη Μ. Ασία. Σαγηνευμένος από το πύρινο κήρυγμα και την ιεραποστολική δράση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου έγινε μαθητής και συνοδοιπόρος του μαζί και με δύο άλλους πνευματικούς άνδρες, τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, ο οποίος έγινε αργότερα Επίσκοπος Αντιοχείας, και τον Επίσκοπο Σμύρνης Βουκόλο. Όταν όμως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εξορίστηκε στο νησί της Πάτμου από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Δομετιανό, ο Πολύκαρπος έμεινε κοντά στον Επίσκοπο Βουκόλο, ο οποίος εκτιμώντας τις σπάνιες αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα και του ανέθεσε το έργο του ορφανοτρόφου. Μετά τον θάνατο του Βουκόλου και σύμφωνα με την επιθυμία του πριν την κοίμησή του, τη θέση στο αξίωμα του Επισκόπου Σμύρνης κατέλαβε ο Πολύκαρπος, ο οποίος αναδείχθηκε στοργικός και φιλάνθρωπος ποιμενάρχης, αλλά και ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου του Χριστού. Είναι ενδεικτικό ότι ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο οποίος το 113 μ.Χ. συνελήφθηκε από τους ειδωλολάτρες με σκοπό να θανατωθεί στη Ρώμη, έστειλε επιστολή στον Άγιο Πολύκαρπο, στην οποία τον επαινεί και τον αναγνωρίζει ως ένα φλογερό αγωνιστή της πίστεως. Μάλιστα κατά τη σύλληψη του Αγίου Ιγνατίου ο Άγιος Πολύκαρπος έτρεξε για να τον συναντήσει και να τον εμψυχώσει. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι σήμερα σώζεται επιστολή του Αγίου Πολυκάρπου προς τους χριστιανούς των Φιλίππων της Μακεδονίας, στην οποία τους συγχαίρει και τους ευχαριστεί για τη φιλοξενία, που επεφύλαξαν στον Ιγνάτιο κατά τη διέλευσή του από εκεί, καθώς τον οδηγούσαν στη Ρώμη, όπου και μαρτύρησε.

Ο Άγιος Πολύκαρπος, ο οποίος αναδείχθηκε φλογερός και ακαταπόνητος διδάσκαλος της χριστιανικής αλήθειας, ανέλαβε να υπερασπισθεί σθεναρά τη χριστιανική πίστη απέναντι στις πλάνες και τις αιρέσεις της εποχής του. Γι’ αυτό και αποφάσισε και πήγε στη Ρώμη, για να διευθετήσει το θέμα που είχε ανακύψει από τη διαφορετική ημέρα εορτασμού του Πάσχα. Την εποχή αυτή στη Ρώμη δρούσε ο αιρεσιάρχης Μαρκίωνας. Όταν μία ημέρα τον συνάντησε στον δρόμο και ο Πολύκαρπος δεν τον χαιρέτησε, ο Μαρκίωνας τον ρώτησε τον λόγο που δεν τον χαιρετά σαν να μην τον γνωρίζει. Τότε ο Πολύκαρπος του απάντησε ότι τον γνωρίζει ως τον πρωτότοκο γιο του Σατανά.

Με τη χάρη του Παντοδύναμου Θεού ο Άγιος Πολύκαρπος τέλεσε πολλά θαύματα. Ένα από αυτά ήταν και η κατάσβεση της μεγάλης καταστροφικής πυρκαγιάς, η οποία για επτά ολόκληρες ημέρες κατέκαιγε μέσα και έξω από τη Σμύρνη σπίτια, ζώα και χωράφια. Οι ειδωλολάτρες παρακάλεσαν τους ψεύτικους θεούς τους για να σταματήσει η καταστροφή, αλλά η φωτιά δυνάμωσε ακόμη περισσότερο. Οι χριστιανοί ζήτησαν τότε τη βοήθεια του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος αφού προσευχήθηκε στον Πανοικτίρμονα Θεό ασκώντας παράλληλα και κριτική στους ειδωλολάτρες για την εμμονή τους στη θρησκεία των ψεύτικων ειδώλων, σταμάτησε τη φωτιά και τη φοβερή καταστροφή. Το θαύμα αυτό παρακίνησε πολλούς ειδωλολάτρες στο να πιστέψουν στον ένα και αληθινό Θεό και στη συνέχεια να βαπτισθούν χριστιανοί. Ένας όμως ειδωλολάτρης, ονόματι Πετρόνιος, άρχισε να μιλά με βλασφημία εναντίον του αγίου και της χριστιανικής πίστεως. Κατά τη διάρκεια όμως που βλασφημούσε, δαιμονίσθηκε, έπεσε κάτω και άρχισε να βγάζει αφρούς και κραυγές από το στόμα. Βλέποντας οι χριστιανοί αυτό το θέαμα, τον λυπήθηκαν και ζήτησαν από τον άγιο να τον θεραπεύσει. Ο εύσπλαχνος Άγιος Πολύκαρπος προσευχήθηκε και αμέσως ο Πετρόνιος θεραπεύτηκε ψυχικά και σωματικά και απαλλάχθηκε από το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα. Μετά το θαύμα ο Πετρόνιος ασπάσθηκε τον χριστιανισμό και βαπτίσθηκε χριστιανός τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του. Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η φοβερή πυρκαγιά είχε ξεσπάσει στην περιοχή της Σμύρνης και η περιοχή αντιμετώπιζε το σοβαρό πρόβλημα της ανομβρίας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε κινδύνευαν να καταστραφούν όλοι οι καρποί στα χωράφια. Οι χριστιανοί ζήτησαν τότε τη βοήθεια του αγίου, ο οποίος με την προσευχητική του δύναμη έκανε το θαύμα και έτσι άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως οι βροχές είχαν τέτοια διάρκεια, ώστε και πάλι με την προσευχή του αγίου σταμάτησαν.
Την εποχή αυτή στη Ρώμη αυτοκράτορας ήταν ο Αντωνίνος Πίος, ο οποίος είχε εξαπολύσει έναν αδυσώπητο διωγμό εναντίον των χριστιανών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σκληρότητας και της λυσσαλέας οργής του εναντίον των χριστιανών ήταν ότι στο στάδιο της Σμύρνης είχαν οδηγηθεί χριστιανοί για να κατασπαραχθούν από τα θηρία. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ένας γενναίος χριστιανός σε γεροντική ηλικία, που ονομαζόταν Γερμανικός. Αυτός ο γέροντας ήταν τόσο σταθερός στη χριστιανική του πίστη, ώστε παρά τις απειλές είχε φτάσει στο σημείο να προκαλεί τα θηρία για να ενθαρρύνει τους χριστιανούς. Η θαρραλέα αυτή στάση του γέροντα προκάλεσε τόσο πολύ την οργή των ειδωλολατρών, ώστε όλοι μαζί άρχισαν να φωνάζουν «θάνατος στους άθεους», ενώ άρχισαν να αναζητούν τον Πολύκαρπο για να τον συλλάβουν.

Μόλις πληροφορήθηκαν οι χριστιανοί ότι οι ειδωλολάτρες επιδιώκουν να συλλάβουν τον Επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο, τον έπεισαν να φύγει από την πόλη και να εγκατασταθεί σ’ ένα αγρόκτημα μαζί με μερικούς χριστιανούς. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, προσευχόταν αδιάλειπτα για όλους τους χριστιανούς. Τρεις ημέρες πριν τη σύλληψή του και αφού έκανε την προσευχή του, αποκοιμήθηκε. Στον ύπνο του είδε σε όραμα ότι το προσκέφαλό του είχε πιάσει φωτιά και καιγόταν. Μόλις ξύπνησε, είπε στους χριστιανούς που ήταν μαζί του, ότι θα πρέπει να καεί ζωντανός για την αγάπη του Χριστού. Όμως οι χριστιανοί πληροφορούμενοι ότι οι ειδωλολάτρες αναζητούν τον Πολύκαρπο, τον έπεισαν να φύγει από το κτήμα, όπου βρισκόταν. Μόλις έφυγε, κατέφθασαν εκεί οι ειδωλολάτρες και επειδή δεν τον βρήκαν, συνέλαβαν δύο μικρά παιδιά και άρχισαν να τα βασανίζουν. Το ένα παιδί αναγκάστηκε να φανερώσει τον τόπο, όπου βρισκόταν ο άγιος και έτσι έχοντας μαζί τους και το παιδί, έφτασαν στο σπίτι, όπου ο γέροντας Επίσκοπος της Σμύρνης ετοιμαζόταν να κοιμηθεί. Παρόλο που είχε τη δυνατότητα να διαφύγει, προτίμησε να μείνει, αφού αυτό ήταν και το θέλημα του Θεού. Ο άγιος εμφανίστηκε ήρεμος και χαρούμενος μπροστά τους και άρχισε να συνομιλεί μαζί τους. Μάλιστα έδωσε την εντολή στους χριστιανούς να ετοιμάσουν τραπέζι για να φάνε οι ειδωλολάτρες, ενώ ζήτησε να τον αφήσουν να προσευχηθεί. Στη συνέχεια τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στην πόλη. Στο δρόμο τον συνάντησε ο Ειρήναρχος της Σμύρνης, που ονομαζόταν Ηρώδης, μαζί με τον πατέρα του και τον κάλεσε να καθίσει στο κάρο του. Ο Ηρώδης τον ρώτησε γιατί δεν θυσιάζει στους προγονικούς θεούς, αλλά ακούγοντας από τον Πολύκαρπο την αρνητική απάντηση, θύμωσε τόσο πολύ, ώστε μαζί με τον πατέρα του τον έριξαν από το κάρο με αποτέλεσμα ο άγιος να σπάσει το πόδι του. Παρόλα αυτά ο γέροντας Επίσκοπος βάδιζε με προθυμία προς το στάδιο και τη στιγμή που μπήκε, ακούσθηκε από τον ουρανό μία φωνή, η οποία έλεγε: «ίσχυε Πολύκαρπε και ανδρίζου». Αυτή τη φράση την άκουσαν πολλοί χριστιανοί, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ποιος την είπε.
Μόλις πληροφορήθηκε ο όχλος ότι συνελήφθη ο Πολύκαρπος, άρχισαν όλοι μαζί να φωνάζουν. Ο Ρωμαίος ανθύπατος της Μ. Ασίας Στάτιος Κοδράτος τον ρώτησε, εάν είναι πράγματι ο Πολύκαρπος. Αφού ο άγιος απάντησε θετικά, ο ειδωλολάτρης ανθύπατος τον παρακάλεσε να σεβαστεί την ηλικία του και να ασπασθεί την ειδωλολατρική θρησκεία βλασφημώντας το όνομα του Ιησού Χριστού. Ο άγιος τότε του απάντησε με παρρησία «έχω ογδοήκοντα έξ χρόνους όπου Τον δουλεύω, και κανένα κακόν δεν μου έκαμε, πως ημπορώ να βλασφημήσω τον Βασιλέα μου, τον Σωτήρα και Λυτρωτήν μου;». Ο ανθύπατος προσπάθησε και πάλι να τον πείσει να αρνηθεί τον Χριστό, αλλά ο ένδοξος ιερομάρτυς Πολύκαρπος ομολόγησε θαρραλέα τη χριστιανική του πίστη. Ο ανθύπατος τον απείλησε ότι θα τον ρίξει στα θηρία, αλλά ο γενναίος αθλητής του Χριστού έμεινε ατάραχος. Τότε τον απείλησε και πάλι λέγοντάς του ότι θα τον κάψει ζωντανό. Ο άγιος όμως του απάντησε ότι δεν τον φοβίζει η φωτιά, η οποία ανάβει και σβήνει, αλλά το άσβεστο πυρ της αιωνίου κολάσεως που κατακαίει τους ασεβείς. Η θαρραλέα αυτή στάση του αγίου προκάλεσε την οργή του ανθυπάτου, ο οποίος έστειλε τον κήρυκα στη μέση του σταδίου και ανακοίνωσε ότι ο Πολύκαρπος ομολόγησε τη χριστιανική του ιδιότητα. Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε τη λυσσαλέα οργή του όχλου, ο οποίος φώναξε ότι ο Πολύκαρπος είναι ο διδάσκαλος και πατέρας των χριστιανών και αυτός, που διδάσκει τους ανθρώπους να μην προσκυνούν τους ειδωλολατρικούς θεούς. Στη συνέχεια παρακάλεσαν τον φύλακα των αγρίων ζώων να αφήσει ένα λιοντάρι για να κατασπαράξει τον άγιο. Ο φύλακας δήλωσε ότι τα άγρια ζώα είναι ήδη χορτάτα και τότε αποφασίστηκε να καεί ο άγιος ζωντανός, ώστε να εκπληρωθεί και το όραμα που είχε δει. Αμέσως άρχισαν να συγκεντρώνουν ξύλα, ενώ στην πρόθεση των ειδωλολατρών να τον καρφώσουν για να μην δραπετεύσει, ο άγιος τους απάντησε ότι ο Κύριος του έχει δώσει τη δύναμη να υπομείνει τη φωτιά. Του έδεσαν μόνο τα χέρια και ο άγιος προσευχόμενος ευχαρίστησε τον Θεό, που τον αξίωσε να συναριθμηθεί στους μάρτυρες του Ιησού Χριστού και να απολαύσει την αιώνια ζωή, αλλά και για το ότι προεφανέρωσε το ένδοξο μαρτύριό του. Μόλις τελείωσε την προσευχή του ο άγιος, δυνάμωσαν τη φωτιά και τότε συνέβη ένα θαύμα. Οι φλόγες σχημάτισαν ένα είδος καμάρας πάνω από το σώμα του αγίου και μία άρρητη ευωδία πλημμύρισε το στάδιο. Βλέποντας με έκπληξη οι ασεβείς ειδωλολάτρες ότι το σώμα του αγίου δεν καιγόταν, έδωσαν εντολή σ’ έναν δήμιο να τον θανατώσει μ’ ένα ξίφος. Όμως από το σώμα του αγίου έτρεξε τόσο πολύ αίμα, ώστε έσβησε τελείως η φωτιά. Ο άγιος παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο στις 23 Φεβρουαρίου του 156 μ.Χ. επί των ημερών του αυτοκράτορος Αντωνίνου Πίου και έτσι έλαβε τον στέφανο της αιωνίου ζωής και δόξας. Το μαρτυρικό τέλος του Αγίου Πολυκάρπου σώζεται σε εγκύκλιο επιστολή της Εκκλησίας Σμύρνης προς την Εκκλησία Φιλομηλίου της Φρυγίας, θεωρείται δε το κείμενο αυτό του μαρτυρίου, που διασώθηκε σε πέντε χειρόγραφα, ως το αρχαιότερο από τα διασωθέντα μέχρι σήμερα μαρτύρια.

Μετά τη μαρτυρική τελείωση του αγίου οι χριστιανοί προσπάθησαν να πάρουν το ιερό λείψανο, αλλά με προτροπή του ειδωλολάτρη πατέρα του Ειρηνάρχου Σμύρνης δόθηκε η εντολή να κάψουν το σώμα του αγίου για να μην αποτελέσει πηγή ευλογίας και προσκυνήματος. Μετά την καύση οι χριστιανοί περισυνέλαξαν τα ιερά λείψανα και τα διαφύλαξαν ως πολύτιμη πνευματική παρακαταθήκη. Ένα από τα ιερά αυτά λείψανα είναι και το φυλασσόμενο από το έτος 1475 στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμπελακιωτίσσης (Κοζίτσης) Ναυπακτίας δεξιό χέρι του Αγίου, το οποίο επαργυρώθηκε το 1792 και αποτελεί μέχρι σήμερα αστείρευτη πηγή ευλογίας και θαυματουργικών ιάσεων. Χάρη στο ιερό αυτό λείψανο η επίσημη ονομασία της μονής από το 1945 είναι «Ιερά Μονή Παναγίας Αμπελακιωτίσσης - ο Άγιος Πολύκαρπος», η δε τιμή του Αγίου διαδόθηκε στην ευρύτερη περιοχή, αφού οι ενοριακοί ναοί των χωριών Μαμουλάδα Ναυπακτίας και Μαλάματα Φωκίδος τιμούνται επ’ ονόματι του Αγίου Πολυκάρπου. Επίσης στον ιερό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου Ναυπάκτου τελείται κατ’ έτος την Κυριακή των Μυροφόρων πανήγυρη προς τιμήν του μαρτυρικού και θαυματουργού ιεράρχου της Σμύρνης Αγίου Πολυκάρπου. Αξιομνημόνευτοι είναι και οι ενοριακοί ναοί του Αγίου στη συνοικία Βοτανικός των Αθηνών που αναστηλώθηκε το 1940, στην εύφορη και πλούσια από περιβόλια εσπεριδοειδών περιοχή Κάμπος της μυροβόλου νήσου Χίου που ανεγέρθηκε το 1880 και στο ομώνυμο ορεινό χωριό της Ικαρίας που ανεγέρθηκε το 1889 πάνω στα θεμέλια του πρώτου παλαιού ναού. Η μνήμη του τιμάται επίσης στον ιερό καθεδρικό ναό της Αγίας Φωτεινής Ν. Σμύρνης Αττικής, αλλά και στον ιερό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά Ηρακλείου Κρήτης από τον σύλλογο των Μικρασιατών Ηρακλείου, ο οποίος τον έχει προστάτη και φέρει το όνομά του. Πλούσια είναι και η υμνογραφία του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος θεωρείται ο προστάτης άγιος της ευφορίας και της γονιμότητος, αλλά και θαυματουργός άγιος, αφού το 1878 ο εκ Μεσολογγίου διαπρεπής μουσικοδιδάσκαλος Ανδρέας Παλαμάς συνέταξε ακολουθία προς τιμήν του από βαθιά ευγνωμοσύνη για το θαύμα, το οποίο επιτέλεσε σ’ αυτόν. Ακολουθίες προς τιμήν του Αγίου Πολυκάρπου έχουν συντάξει μεταξύ άλλων ο Μοναχός Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης και ο αοίδιμος Μητροπολίτης Ξάνθης Πολύκαρπος.

Ο ένδοξος ιερομάρτυς του Χριστού Άγιος Πολύκαρπος, ο οποίος κατέστη «τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος» και «της Ασίας διδάσκαλος και πατήρ των χριστιανών» προβάλλει στη σημερινή πνευματικά άστατη και κοινωνικά διαταραγμένη εποχή μας ως ο πολύφωτος αστέρας, που θα μας διδάσκει, θα μας εμπνέει, θα μας ενισχύει και θα μας καθοδηγεί στον δρόμο της εν Χριστώ ζωής και σωτηρίας.