ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑΡΚΩΣΗ

- Μὲ τὴν πίστη, παιδί μου Ἀνάργυρε, μπορεῖς νὰ κάνεις τὰ ἀδύνατα, δυνατά. Βέβαια, ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τόσο μεγάλη πίστη, γιὰ νὰ μετακινήσουμε ἀκόμη καὶ βουνά. Οὔτε νὰ κάνουμε μεγάλα θαύματα, ποὺ κάνουν οἱ  Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ.

Μποροῦμε, ὅμως, καὶ ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί, ὅπως εἶμαι ἐγώ, ὅταν ἀκουμπήσουμε τὶς ἐλπίδες μας στὸ Χριστό, νὰ πετύχουμε θαυμαστὰ πράγματα καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε καταστάσεις καὶ γεγονότα, ποὺ ἀφήνουν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐπιστήμονες ἄναυδους καὶ σηκώνουν ψηλὰ τὰ χέρια!
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά, μοῦ ’λεγε σὲ μία συζήτηση ποὺ κάναμε μία ἡμέρα στὸ Μοναστήρι τοῦ  Ἁγίου Νικολάου στὰ Καλλίσια Ἀττικῆς, ἡ ὁποία εἶχε σὰν θέμα τὴν δύναμη τῆς Πίστεως στὸν Χριστό μας.

Καὶ ἐνῶ ὁ ἅγιος πατέρας συνέχιζε νὰ μοῦ ἀναπτύσσει τὸ θέμα κι ἐγὼ τὸν κοίταζα κατάματα, ὡς συνήθως, προσπαθώντας νὰ διαβάσω τὴ σκέψη του, ὁ μακαριστὸς Γέροντας μὲ παρατήρησε, γιατί τὸν κοιτάζω ἔτσι στὰ μάτια. Καὶ πρόσθεσε:
-Δὲν μὲ πιστεύεις; Ἄκουσε νὰ σοῦ διηγηθῶ κάτι ποὺ συνέβη σὲ μένα τὸν ἴδιο καὶ θὰ δεῖς πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς Πίστεως: Εἶχα βγάλει στὸ κεφάλι μου μία μεγάλη ἐλιά, σὰν ρεβύθι, ἡ ὁποία συνεχῶς μεγάλωνε καὶ πονοῦσα πολύ. Γνώριζα, μὲ τὴν Χάρη ποὺ μοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀφαιρεθεῖ, γιατὶ θὰ ἐξελίσσετο σὲ κακοήθη.

Συμφώνησαν μαζί μου καὶ οἱ γιατροὶ καὶ γι’ αὐτὸ μοῦ ἔκλεισαν ἡμερομηνία γιὰ χειρουργεῖο. Στὸ χειρουργεῖο, ὅμως, ἐγὼ διεφώνησα μαζί τους.  Ἐκεῖνοι ἐπέμεναν νὰ γίνει ἀφαίρεση τῆς ἐλιᾶς μὲ τοπικὴ νάρκωση, γιατὶ καὶ ἡ διάρκεια τῆς ἐπέμβασης θὰ ἦταν μεγάλη, καὶ οἱ πόνοι τῆς ἐπέμβασης ἀφόρητοι.  

Ἐγὼ ἀρνήθηκα καὶ τοὺς εἶπα ὅτι, οὔτε ἀφαίρεση θὰ κάνετε, οὔτε νάρκωση. Ἀλλὰ θὰ τὴν καυτηριάσετε μὲ διαθερμοπληξία. Οἱ γιατροὶ τρόμαξαν καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀδύνατον.  Ἐγώ, ὅμως, ἐπέμενα καὶ ἐπειδὴ ἦσαν δικά μου παιδιά, δὲν ἤθελαν νὰ μὲ στενοχωρήσουν καὶ μοῦ εἶπαν: «Θὰ τὴν κάνουμε μὲ δική σας εὐθύνη».
Ἔκαναν τὸν σταυρό τους καὶ ἄρχισαν.  Ἐγὼ ἔκλεισα τὰ μάτια μου καὶ μπροστά μου φαντάστηκα τὸν  Ἐσταυρωμένο  Ἰησοῦ σὲ ἕνα μεγάλο Σταυρὸ καὶ μὲ μεγάλη πίστη ἔλεγα, συνεχῶς μέσα μου: Κύριε ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Οἱ γιατροὶ μὲ ἀγωνία καὶ μὲ χέρια ποὺ ἔτρεμαν συνέχιζαν τὴν καυτηρίαση, ἐνῶ τὸ χειρουργεῖο εἶχε «ντουμανιάσει» ἀπὸ καπνὸ καὶ ὀσμὴ ψημένου κρέατος!  
Ὅσο περνοῦσε ἡ ὥρα, τόσο μεγάλωνε ἡ πίστη μου καὶ ἔφθασα σὲ τέτοιο σημεῖο, ποὺ δὲν αἰσθανόμουν σχεδὸν τίποτε! Ἀντίθετα, τοὺς γιατροὺς τοὺς εἶχε κόψει κρύος ἱδρώτας. Δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους.
Συνέχεια μὲ ρωτοῦσαν, ἐὰν αἰσθάνομαι καλὰ καὶ ἐγὼ τοὺς ἔλεγα: Προχωρῆστε.  Ἡ ἐπέμβαση διήρκεσε περισσότερο ἀπὸ 3/4 τῆς ὥρας.  Ὅταν τελείωσε, σηκώθηκα ἤρεμος καὶ γελαστὸς καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησα τὸν Θεὸν καὶ τοὺς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα!
Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ἀνάργυρε, τί μπορεῖ νὰ πετύχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει πίστη στὸ Θεό; Γι’ αὐτὸ καὶ ἐσὺ νὰ πιστεύεις καὶ νὰ μὴ φοβᾶσαι τίποτε στὴ ζωή σου, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα!