«Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Αυτή η όμορφη
φράση, παρμένη μέσα από τους Ψαλμούς του Δαβίδ, αποτυπώνει κατά τον
καλύτερο τρόπο την εικόνα της εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η
είσοδος θριαμβευτική, όπως ταιριάζει σ’ έναν Βασιλιά. Η είσοδος αυτή
ίσως η μοναδική επίγεια τιμή που απόλαυσε ο Κύριος, στην περιπέτεια της
ζωής Του. Η έξοδος Του λίγες ημέρες μετά, από τα Ιεροσόλυμα, ήταν
φέροντας το Σταυρό στον ώμο και κατευθυνόμενος στο Γολγοθά. Από τον
θρίαμβο στην ατίμωση, θα μπορούσε μελαγχολικά να σημειώσει κάποιος!
Όταν ένας βασιλιάς έκανε την πορεία θριάμβου μετά από μια μεγάλη
νίκη, τον υποδέχονταν οι πάντες, τοπικοί ηγεμόνες, στρατιωτικοί και
θρησκευτικοί άρχοντες, όλος ο λαός με ιαχές και θόρυβο, ενώ ο βασιλιάς
φρόντιζε να μοιράζει στους ανθρώπους χρήματα, φαγητό, προνόμια,
δείχνοντας την μεγαλοκαρδία του και την ανωτερότητα που πήγαζε από το
θρίαμβό του. Τον συνόδευαν η κουστωδία του, οι ξεχωριστοί, οι εκλεκτοί,
και ταπεινωμένοι όλοι όσοι είχαν ηττηθεί στη μάχη, για να παραδοθούν στη
χλεύη του λαού!
Ο Χριστός μπαίνει στα Ιεροσόλυμα χωρίς την βασιλική πολυτέλεια,
καθισμένος επί πώλου όνου, αντί για ροδοπέταλα και τελετές, τα μικρά
παιδιά κουνούν τα βάγια των φοινίκων, αντί να τον υποδεχτούν οι
πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του τόπου, αυτοί είναι που συνωμοτούν
εναντίον, αντί να μοιράσει υλικά αγαθά, δίνει μόνο τα λόγια της αγάπης,
της θυσίας, της αιωνιότητας. Σ’ έναν λαό που ζητά να χορτάσει την μόνιμη
υλική του πείνα, ο Χριστός προσφέρει την πνευματική τροφή και το ζων
ύδωρ, που θεραπεύει τις υπαρξιακές ανάγκες του ανθρώπου και του δίνει
την ελπίδα της υπέρβασης του θανάτου!
Τον συνοδεύουν οι Απόστολοι, ταπεινοί ψαράδες, φοβισμένοι άνθρωποι,
που θα σκορπίσουν στην ανηφόρα των Παθών, δεν έχει κοντά Του
ταπεινωμένους και έτοιμους να παραδοθούν στη χλεύη, μαζί Του όμως θα
φέρει πάντοτε συντετριμμένους το θάνατο και τον διάβολο, που πλέον δεν
θα έχουν καμία δύναμη ουσιαστική στην ανθρώπινη ιστορία, όσο κι αν το
προσπαθούν!
Αξίζει να σταθούμε στα παιδιά, στα νήπια. Η αγνότητά τους, η χαρά
τους, η ελευθερία και η αφοβία τους να δοξολογούν τον «ερχόμενο εν
ονόματι Κυρίου», αποτελούν την αφορμή ενός ουσιαστικού προβληματισμού.
Στην ταραγμένη από τα πάθη, τις βιοτικές φροντίδες, την αγωνία για το
μέλλον ψυχή και καρδιά μας, τα νήπια καταρτίζουν αίνο προς το Θεό και
μας προτρέπουν να αφήσουμε αυτή την παιδικότητα και την αθωότητα που ο
καθένας μας κρύβει, να βγει στην επιφάνεια!
Να ξεπεράσουμε την κακία, να μιλήσουν στην ψυχή μας τα όσα φέρνει ο
Χριστός, η ανάγκη αγάπης, ελευθερίας και χαράς, που νιώθουν τα νήπια,
αλλά και όλοι όσοι νηπιάζουν ως προς την αμαρτία, και κυρίως να μάθουμε
ότι η ζωή μας βρίσκει το αληθινό της νόημα όταν νιώθουμε την εμπιστοσύνη
στο Θεό, όταν Τον δοξάζουμε για ό,τι μας δίνει, όταν νιώθουμε αυτή τη
βαθιά χαρά της παρουσίας Του, γιατί αυτή είναι που δίνει στόχο και ζωή
στην ύπαρξή μας! Και ας αφήσουμε τους κάθε λογής ισχυρούς να συνωμοτούν.
Μας αρκεί η ομορφιά της εικόνας των νηπίων! Άλλωστε, στο χαμόγελό τους,
υπάρχει η ελπίδα! Άλλωστε, στη φωνή τους, ξεκινά η χαρά! Άλλωστε, η
παρουσία τους, δεν είναι τίποτε άλλο από την εικόνα της αιώνιας
δοξολογίας, χαράς και σωτηρίας του ανθρώπου, κοντά στον Βασιλιά που
μπαίνει στη ζωή μας θριαμβευτικά, τον Κύριό μας!
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
