Μία
γέννηση είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα της ζωής. Είναι χαρά και ελπίδα.
Μπορεί ποσοτικά να είναι ασήμαντη, διότι τα κοσμικά μεγέθη δεν
επηρεάζονται ουσιαστικά, όμως, στην πράξη, μία γέννηση είναι ένα «σημείο», ένα
σημάδι ότι υπάρχει συνέχεια, ότι ο νέος άνθρωπος μπορεί να φέρει κάτι
διαφορετικό, ότι θα έχει τα δικά του χαρίσματα, την δική του ιστορία, θα
δώσει χαρά στους οικείους του, θα τους καταξιώσει, θα τους διδάξει
ευθύνες, θα γίνει αφορμή και ίσως και αιτία αγάπης, θα δείξει ότι η ζωή
έχει νόημα, καθώς, ενώ πολεμήσετέ από τον χρόνο και τη φθορά, βγάζει νέα
βλαστάρια, αντιστέκεται και θα συνεχίσει να παλεύει εναντίον του
εκμηδενισμού του σωματικού, του εν χρόνω θανάτου.
«Νεουργείται η κτίσις». Εν
σοφία εποίησε τα πάντα ο Θεός. Όσοι πιστεύουμε, δεν μένουμε στο κατά
φύσιν, ότι δηλαδή φέρουμε εντός μας την δίψα για το καινούργιο, για την
γέννα, την δημιουργία. Για τα ζώα είναι ένστικτο. Για μας, εκτός από
ένστικτο, είναι και έλλογη επιλογή. Γνωρίζουμε ότι θα γεννήσουμε έναν
νέο άνθρωπο. Επιλέγουμε αν θα το πράξουμε, αν θα κρατήσουμε ένα παιδί,
αν θα χαρούμε που θα γεννηθεί, αν θα το μεγαλώσουμε με αυταπάρνηση ή αν
θα το θεωρήσουμε βάρος. Πάντως, τίποτε στην ζωή δεν είναι ίδιο όταν ένας
νέος άνθρωπος γεννιέται. «Τα πάντα γίνονται καινά»!
Εκτός όμως από το κατά φύσιν, στην ιστορία της ανθρωπότητας ήρθε η ώρα κάποτε να συμβεί και το «υπέρ την φύσιν». Η
ενανθρώπηση του Θεού, η πρόσληψη από τον Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της
Αγίας Τριάδος, της ανθρώπινης φύσης με τρόπο που ξεπερνά τα όρια του
νου μας, με τρόπο υπέρ την φύσιν και με εμφάνισή Του «κατά φύσιν»,
δηλαδή μέσω της Γεννήσεώς Του διά της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι ένα «σημείο» μιας άλλης χαράς, μιας άλλης ελπίδας. Αυτή η γέννα δεν είναι όπως όλες. Ο Χριστός δεν γεννήθηκε για να δώσει χαρά σε λίγους, σε
οικείους, αλλά γεννήθηκε για να αγκαλιάσει και να δώσει χαρά σε όλη την
ανθρωπότητα, και του καιρού Του και κάθε εποχής. Ήρθε αφήνοντας κατά
μέρος την όποια φθορά της έλλογης σχέσης δύο προσώπων, καθώς δεν
γεννήθηκε ως αποτέλεσμα επιλογής ενός άνδρα και μιας γυναίκας, εφόσον η
σύλληψή Του νίκησε την τάξη της φύσεως. «Εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας
της Παρθένου». Τη επιλογή την κάνει μία γυναίκα, η κατεξοχήν εκφράζουσα
την φύση, για να νικήσει και να υπερβεί την φύση. Η γυναίκα, η οποία
στην μήτρα της παρατείνει την ζωή, τώρα την ανα-νοηματοδοτεί και της
δίνει περιεχόμενο αιωνιότητας. Η γυναίκα, η οποία αναστέλλει την
κυριαρχία του θανάτου, γεννά Αυτόν που θα τον καταργήσει. Η γυναίκα, η
οποία αφού κάνει το χρέος της, θα φύγει με τη σειρά
της από την ζωή, αφήνοντας στις επόμενες το χρέος της διαιώνισης και
της συνέχειας, τώρα θα φύγει από την ζωή και θα παραμείνει, όχι μόνο
στις καρδιές μας, αλλά και δίπλα στον Υιό και Θεό της μεσιτεύοντας για
μας να ζήσουμε αναζητώντας και κοινωνώντας Αυτόν που η ίδια γέννησε, για
να την συναντούμε δι’ Αυτού τόσο στην παρούσα ζωή εν τη Εκκλησία, όσο
και στην αιώνια, εν τη κοινωνία της Βασιλείας, δηλαδή στην Εκκλησία όπου
αναπαύεται ο Θεός των Ζώντων και όχι των νεκρών. Η γυναίκα που με την γέννα της νικά το μηδέν του σωματικού θανάτου, καθώς φέρνει τον τρόπο της Αναστάσεως!
«Βρεφουργείται ο Κτίστης και νεουργείται η κτίσις». Στην ακολουθία των Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο βιώνουμε την κλήση και για την δική μας «νεούργηση». Μας
καλεί η Εκκλησία, με την Παναγία ως πρότυπο, να πούμε ΝΑΙ στον Χριστό
του Ευαγγελίου. ΝΑΙ στην αγάπη. ΝΑΙ στην υπέρβαση της φύσης, δηλαδή στην
απόφαση να μη μείνουμε στην επιβίωση, να μη μείνουμε στο δίκιο μας, να
μη μείνουμε στα δικαιώματα του εγώ, να μη μείνουμε στην σχέση εξάρτησης
με έναν κόσμο που ζητά κατανάλωση, όχι όμως κίνηση προς τον πλησίον,
έξοδο από την αυτάρκεια, εγώ που μοιράζεται πρωτίστως, πρόσωπο που
ελπίζει. ΝΑΙ στα χαρίσματά μας ως αρχή κοινωνίας με τον πλησίον. ΝΑΙ
στην θέαση των παθών μας, όχι για να τραφούμε από αυτά ή για να τα
αποθεώσουμε, αλλά για να τα εμπιστευθούμε στον Δωρεοδότη της μετανοίας
και της αφέσεως, για να γίνουμε κι εμείς νέοι στην καρδιά. ΝΑΙ στην
κοινωνία με τον Θεάνθρωπο, στο μυστήριο της ευχαριστίας, στην ζωή της
χαράς ότι ο θάνατος είναι ένα επεισόδιο στην ζωή μας, όχι το τέλος της.
Ας κοιτάξουμε την Υπεραγία Θεοτόκο και ας την παρακαλέσουμε. Δεν είναι ο κόσμος μόνο ό,τι βλέπουμε!
