Ο
Χριστός ζητάει η νηστεία και η προσευχή μας, να είναι αιτίες και
ενέργειες χαράς. Νεύρα, θυμός, θλίψη και επιθετικότητα, δεν έχουν θέση
σε πράξεις που είναι γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα. Γιατί αυτό είναι η
νηστεία, πράξη χαράς. Νιώθω ευφροσύνη, διότι προσφέρω κάτι στο Χριστό,
διότι υποβάλλομαι σε μια θυσία από αγάπη και πόθο προς Εκείνον. Όταν η
νηστεία γίνεται με χαρά, τότε συμβαίνει κάτι θαυμαστό, όλη η ύπαρξη
κατακλύζεται από μια γλυκιά παρηγοριά, μια ζέση στην καρδιά, μια
βαθιά συγκίνηση. Έπειτα σε αυτό μέσα το χαριτωμένο εσωτερικό κλίμα,
αναβλύζει εύκολα η προσευχή, η σχέση με τον Θεό. Τότε διψάς πότε θα
έρθει η ώρα να μείνεις μόνος στο δωμάτιο σου με τον Χριστό. Ανοίγεις
διάλογο μαζί Του. Αναφέρεις τα πάντα από την ζωή σου, γίνεται πατέρας,
φίλος και αδελφός. Αισθάνεσαι ότι σ ακούει και έχει λόγο στην ζωή σου,
γιατί εσύ του το επέτρεψες με την διάθεση και πρόθεση σου.
Η νηστεία και η προσευχή είναι μια κατάθεση προθέσεως. Είναι σαν να λες
στο Χριστό «σε ζητώ, σε θέλω στην ζωή μου..». Ακόμη και τις μέρες
εκείνες που δεν θα νιώθουμε όρεξη για προσευχή, που θα αισθανόμαστε
ανίκανοι να συλλαβίσουν έστω και μια λέξη, ας πάρουμε την καρέκλα μας,
ας κάτσουμε κάτω κατά γης ή στο κρεβάτι μας, και κουρελιασμένοι από την
εξάντληση την σωματική ή ψυχική ας πούμε στο Θεό, «να.. είμαι και πάλι
εδώ. Νιώθω αδύναμος, κομμάτια, σέρνομαι πάνω στα ερείπια της ψυχής μου,
με κυνηγά η θλίψη απειλώντας να με σύρει στα ψυχρά μονοπάτια της, αλλά
να είμαι εδώ, ήρθα στο ραντεβού μας. Έλα. Μην αργείς, γιατί με
χάνεις…..».
