Δεν
γίνεται πάντα να γελάς επειδή το ζητάει η μόδα της «θετικότητας».
Υπάρχουν και στιγμές που τα μέσα σου ζητούν να ουρλιάξουν και να
κλάψουν. Κι αυτό δεν είναι αρρώστια, αλλά συναισθηματική υγεία. Δεν
μπορείς πάντα να είσαι ήρεμος και νηφάλιος, είσαι μεταβλητός και
ευάλωτος γιατί πολύ απλά είσαι άνθρωπος. Δεν είναι έλλειψη πίστης ο
φόβος, γιατί και ο Χριστός φοβήθηκε και δάκρυσε.
Δεν αλλάζουν όλα στην ζωή μας, υπάρχουν κι εκείνα που θέλουν χρόνο,
υπομονή και αποδοχή. Στο τέλος μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε και
παύουν να βάζουν τρικλοποδιές στην χαρά μας.
Στο κάτω κάτω κανείς δεν έφτασε στην δοξολογία δίχως να βραχνιάσει στην
γκρίνια, μήτε μπήκε στο παράδεισο χωρίς να θρηνήσει στην κόλαση.
