Για να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι και να
νιώσουμε πλήρως την αγάπη του Χριστού ώστε να εμβαθύνουμε στη σχέση μαζί του η
λύση είναι μία και πολύ απλή.
Να μην περιμένουμε τίποτα και από κανέναν. Να μην γεννιέται μέσα μας καμία
προσδοκία και να ξεριζώσουμε κάθε βεβαιότητα. Η αγάπη δεν είναι στάση για να
περιμένεις να σου έρθει αλλά κίνηση για να τη δίνεις παντού χωρίς να περιμένεις
τίποτα και τότε μέσα από την προσφορά ακόμα κι αν δεν είναι ανταποδοτική
νιώθεις βαθιά αγαπημένος! Να βρισκόμαστε πάντα σε κίνηση, σε προσφορά, σε
θυσία! Πρώτοι στην αγάπη και στην ταπείνωση αλλά τελευταίοι στον έπαινο και την
δόξα!
Να είμαστε πάντα προσφερόμενοι, πάντα
αγαπώντες και θυσιαζόμενοι. Σαν τους μικρούς μπόμπιρες που έχουν τα χεράκια
τους συνεχώς ανοιχτά ώστε να αγκαλιάζουν χαμογελώντας τους πάντες! Nα βλέπουμε
και να βιώνουμε τον Χριστό σαν πατέρα! Να του μιλάμε, να τον ακούμε, να
ακολουθούμε τους οδοδείκτες των λόγων του σαν κατευθύνσεις για την αιώνια ζωή.
Στον ωκεανό της ελευθερίας η αγάπη σαλπάρει
πάντα σε καθαρά νερά χωρίς να περιμένει να κατακτήσει κανέναν αλλά όλοι οι
άλλοι περιμένουν διψώντας με πόθο τη δική σου αγάπη να κατακτήσει τον δικό τους
κόσμο για να τους θεραπεύσει και να τους αναπαύσει.
Τι συγκίνηση ! Τι μεγαλείο! Έχουμε πρόσκληση
να γίνουμε Άγιοι: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 & Α΄
Πέτρ. 1,16), έχουμε το Ιερό Μυστήριο της Θεία Κοινωνίας! Την Ιερά Εξομολόγηση!
Ο παράδεισος είναι ανοιχτός! Είμαστε προσκεκλημένοι και μας περιμένει η αγκαλιά
του Κυρίου!
Σαν “Φωνή αύρας λεπτής” (Γ΄Βα 19,11-12), χωρίς
θορύβους και τυμπανοκρουσίες αλλά με διάκριση και ζεστασιά. Ναι! Εκεί είναι ο
Κύριος.
π. Σπυρίδων Σκουτής