του Ιάσωνα Ιερομονάχου
Η διαδρομή που έκανε ο Χριστός για να πάει να βρει τη νεκρή κόρη του Ιάειρου είναι μια σύνοψη της φανέρωσης του Θεού στον καθένα. Βλέπεις ολόκληρο Θεό να περπατά μεταξύ των ανθρώπων.
Ολόκληρο Θεό να πορεύεται μες τον συνωστισμό: Αυτός είναι που περνά
ανάμεσά μας, μέσα στο “μπούγιο” των ανώνυμων ανθρώπων, ο επώνυμος Ιησούς
Χριστός, τέλειος Θεός, η Σοφία και η Δύναμη του Θεού, ως τέλειος
άνθρωπος μες τους ανθρώπους. Πηγαίνει ν’ αναστήσει εσένα κι εμένα. Δεν
σπεύδει απλώς. Έρχεται προς τον καθένα μας και τρέχει απ’ τον ύπνο να
μας σηκώσει.
Ο κόρη του Ιάειρου είμαστε όλοι: στ’ αλήθεια, χωρίς Ανάσταση δε
ζούμε. Απ’ τη μια, γινόμαστε σα το νεκρό κορίτσι κι απ’ την άλλη
γινόμαστε ένα με το τσούρμο των ανθρώπων. Περνά ο Χριστός από δίπλα μας
κι είναι σα να μην έγινε τίποτε! Μας αγγίζει μα… δεν καταλαβαίνουμε
τίποτε! Μας μιλά… Και; Με την στάση μας απαντάμε εκείνο το ωχαδερφιστικό
“πήγαινε πιο ‘κει, δεν μου κάνεις. Δε μου κάνεις γιατί με φέρνεις
αντιμέτωπο με την αλήθεια μου, μου ρίχνεις φως στα σκοτάδια μου”.
Προτιμάμε τα σκοτάδια γιατί είναι πιο εύκολα. Μέσα ‘κει κρύβεις. Το φως
πάντα ξεδιαλύνει τα πράγματα.
Σήμερα, στην εποχή της ευκολίας, ο Χριστός
μας δυσκολεύει, “δε μας κάνει” γιατί μας κάνει υπεύθυνους ενώ τα πάντα
γύρω μας θέλουν να μας κάνουν να αισθανόμαστε ανεύθυνοι. Αν δούμε, ο
καθένας από μόνος του τις ευθύνες κατάματα, τότε ο καθένας κι από μόνος
του κάτι θ’ αλλάξει, μες την κακή κοινωνία για την οποία όλοι
κλαιγόμαστε, για την κακότητα της οποίας, ο καθένας χωριστά, κάτι λίγο
απ’ το μετερίζι του έχει φταίξει. Αν επιμένουμε στην ανευθυνότητα, τότε
ούτε την αμαρτία μας θα μπορέσουμε να δούμε, ούτε επίσης την αρρώστια
μας.
Μες τη λαοθάλασσα που “συνέπνιγε” τον Ιησού βλέπεις ακόμα κι εκείνη
την γυναίκα, την Αιμορροούσα, πως βαδίζει προς τον Χριστό και πόσο
ταπεινά Τον αγγίζει: μέσα της γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι, πιστεύει
ότι είναι ο Υιός του Θεού. Γνωρίζει τον εαυτό της κι έχει αναλάβει τις
ευθύνες της. Έχει μετάνοια και ταπείνωση, γι’ αυτό και τίποτε δεν Του
λέει. Ξέρει πως ο Ιησούς είναι ο Θεός και ότι σίγουρα θ’ ακούσει τα μέσα
της. Τα λόγια άλλωστε δεν είναι πάντα αναγκαία και η ελπίδα της είναι
πλέον σιγουριά: Τον βλέπει μπροστά της! Η ίδια ξέρει ποια είναι, ζει την
αρρώστια της, βλέπει τις πληγές στο σώμα αλλά βλέπει συνάμα τον Θεό
στων ανθρώπων το το τσούρμο να βαδίζει.
Χωρίς την ελπίδα της Αιμορροούσας, ας μη περιμένουμε την ανάσταση της
κόρης του Ιάειρου. Πίσω απ’ αυτές τις δυο είμαστε όλοι μας. Εσύ κι εγώ,
όλοι ανεξαιρέτως. Μα και σα το τσούρμο γινόμαστε. Περνά από δίπλα μας ο
Χριστός και -δυστυχώς!- δε μας καίγεται καρφί…
