~ Κάποτε ένας απογοητευμένος άνθρωπος
περιφερόμενος τους λοφίσκους που περιέβαλαν την πόλη του, συνάντησε έναν
βοσκό που έβοσκε το κοπάδι με τα πρόβατά του.
Βλέποντάς τον ο βοσκός να είναι αναστατωμένος τον ρώτησε:
-Τι σε απασχολεί, φίλε μου;
-Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, του απάντησε.
-Κι εγώ μόνος είμαι, αλλά δεν νιώθω θλίψη, είπε ο βοσκός
-Ίσως, γιατί σε συντροφεύει ο Θεός! Του αποκρίθηκε με έναν τόνο μάλλον ειρωνικό.
-Το μάντεψες, είπε ο βοσκός αδιαφορώντας για τον ειρωνικό του τόνο.
-Βλέπεις την πόλη μας; συνέχισε ο βοσκός, βλέπεις τα σπίτια ; βλέπεις τα παράθυρά τους;
-Όλα τα βλέπω, απάντησε ο άνθρωπος.
-Τότε δεν πρέπει να απελπίζεσαι,
συνέχισε ο βοσκός. Ο ήλιος είναι ένας αλλά κάθε παράθυρο της πόλης και
το πιο μικρό και απόκρυφο, κάθε μέρα λούζονται στου ήλιου το φως. Είσαι
απελπισμένος μάλλον επειδή το « παράθυρό» σου παραμένει ερμητικά
κλειστό!
