"Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ" (Εφεσ. 4, 11-12)
Αὐτός, λοιπόν, σὲ ἄλλους ἔδωσε τὸ χάρισμα τοῦ ἀποστόλου, σὲ ἄλλους τοῦ προφήτη, σὲ ἄλλους τοῦ εὐαγγελιστῆ καὶ σ’ ἄλλους τοῦ ποιμένα καὶ δασκάλου, γιὰ νὰ καταρτίζουν τοὺς πιστοὺς γιὰ τὸ ἔργο τῆς διακονίας, ὥστε νὰ οἰκοδομεῖται τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Καθώς ολοκληρώθηκε ένας μεγάλος εορταστικός κύκλος του χρόνου της ζωής μας, η Εκκλησία μάς αφήνει μία παραγγελία για την συνέχεια: την ανάγκη του καταρτισμού μας. Δεν είναι αρκετό το ότι γιορτάσαμε τα μεγάλα γεγονότα της πίστης μας. Πολλοί εξ ημών συμμετείχαμε λειτουργικά. Νηστέψαμε. Εξομολογηθήκαμε. Κοινωνήσαμε. Απολαύσαμε την χαρά της υμνογραφίας. Πιθανόν να κάναμε και ελεημοσύνη και να θέσαμε την ευκαιρία στον εαυτό μας για μικρά νέα ξεκινήματα στην πνευματική μας πορεία. Οι γιορτές τελείωσαν. Η Εκκλησία τις έθεσε ακριβώς ως καιρό, ως ευκαιρία να ζήσουμε όλα τα παραπάνω. Να ενισχυθούμε στην πίστη. Κι όμως, επειδή ακριβώς η ζωή συνεχίζεται, τίποτα από όλα όσα ζήσαμε δεν εξαντλεί την ανάγκη να καταρτιζόμαστε περαιτέρω στα της πίστης. Όχι μόνο σε επίπεδο γνώσης ή συμπεριφοράς. Αλλά και σε επίπεδο μεταμόρφωσης, αλλαγής δηλαδή της καρδιάς.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κάθε φορά που ζούμε έναν εορταστικό κύκλο, αντιλαμβανόμαστε το πνευματικό μας κενό. Την στασιμότητά μας. Τα μικρότερα ή μεγαλύτερα πάθη τα οποία δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε εντός μας, να νιώσουμε την δύναμη της αγάπης να κυριεύει την ζωή μας, την πίστη στον Χριστό να μας δίνει δύναμη να σηκώσουμε αγόγγυστα του σταυρούς της ζωής μας. Χαιρόμαστε την γιορτή. Όμως νιώθουμε και τα κενά μας. Κι ακόμη κι αν έχουμε προχωρήσει πνευματικά, διαπιστώνουμε ότι και ο νους μας θέλει τροφή. Και ότι στα των δογμάτων της Εκκλησίας δεν είμαστε τόσο καταρτισμένοι όσο θα έπρεπε. Ότι η υμνολογία μας διαφεύγει. Γιατί δεν έχουμε εκείνον τον πληρωτικό έρωτα, ο οποίος μας κάνει να νιώθουμε ότι κάθε στιγμή είναι για να δοξάζουμε, για να ευχαριστούμε, για να μοιραζόμαστε, για να χαιρόμαστε με ό,τι η πίστη και η παράδοση της Εκκλησίας μάς έχει τροφοδοτήσει, αλλά και να δίνουμε από αυτό που είναι γι μας ο Χριστός και στους άλλους. Η συναίσθηση ότι μεταλάβαμε σώμα και αίμα Χριστού και ότι ξεκινήσαμε από την αρχή με θέρμη ζωής και αγάπη μπορεί να υπάρχει, αλλά κρατά λίγο. Οι βιοτικές μέριμνες, οι πειρασμοί, το σκόρπισμα του νου και της καρδιάς μάς κάνουν να αισθανόμαστε εκείνο το σκληρό ερώτημα: "και μετά την γιορτή, τι;".
Ο απόστολος Παύλος μάς προτρέπει να εμπιστευθούμε όλους εκείνους τους χαρισματούχους στο σώμα του Χριστού, οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν ως απόστολοι, ως εκείνοι δηλαδή που έχουν για αποστολή τους την αφύπνισή μας με τον λόγο του Θεού, την προσευχή και την κοινωνία της ευχαριστίας, τους προφήτες, αυτούς που μας υπενθυμίζουν την ανάγκη για μετάνοια, τους ευαγγελιστές, αυτούς δηλαδή που μας φέρνουν στον νου συνεχώς ότι ο Χριστός υπάρχει και μας αγαπά και ότι το Ευαγγέλιο Του είναι αλλόμενον ύδωρ εις ζωή αιώνιον, τους ποιμένες, δηλαδή εκείνους που νοιάζονται για την πορεία μας και μάς υπενθυμίζουν την αλήθεια για μας και τον κόσμο, αλλά και τους διδασκάλους, όσοι δηλαδή είναι σε θέση να μας προσφέρουν διδασκαλία νου και καρδιάς που να μας κατευθύνει στην αλήθεια, τον Χριστό δηλαδή. Ας αναζητήσουμε τον λόγο τους. Ας μοιραστούμε την εμπειρία τους. Ας συνοδοιπορήσουμε μαζί τους στην οικοδομή του σώματος του Χριστού. Μπορεί να είναι οι επίσκοπο και οι ιερείς μας. Οι μοναχοί και οι μοναχές. Ένα βιβλίο. Ένας λόγος ραδιοφωνικός ή και διαδικτυακός. Η σιωπηρή προσευχή εκείνων των ταπεινών που βλέπουμε δίπλα μας. Η συγχωρητικότητα και η αγάπη που κάποιοι μας δείχνουν. Το συναξάρι ενός αγίου. Κάποτε και οι εν τω κόσμω ευρισκόμενοι, που μπορεί διά των καλών ή και των δύσκολων λόγων να μας ωθούν ή να μας αποτρέπουν, πάντως να μας διδάσκουν.
Ο καταρτισμός μας δεν είναι μόνο γνώση. Είναι και άσκηση, αγάπη και εμπειρία πίστης. Ας είναι ο εορταστικός κύκλος που τελείωσε καιρός νέων βημάτων στην ζωή του Χριστού!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός