Εάν βρεις έναν άνθρωπο να σ αγαπήσει γι΄ αυτό που είσαι είναι μέγα
θαύμα. Εάν βρεις κάποιον που μπορεί να νιώθει πολλά για σένα χωρίς εσύ
να πρέπει να εξηγείς με τις ώρες και δίχως αποτέλεσμα, είναι Θεού δώρο.
Να μπορεί κάποιος να βλέπει τον αγώνα σου, την αγωνία σου, το δάκρυ που
κρύβει το χαμόγελο σου, την αγκαλιά που ζητούν τα νεύρα σου, το φιλί που
λαχταρά η φλυαρία σου, το ναι που κρύβει το όχι σου. Να μπορεί να
κοινωνάει την σιωπή σου και να αισθάνεται το κορμί σου που λαχταρά
ανθρώπινη ζεστασιά.
Σου φαίνονται ονειρικά όλα αυτά ε; Κι όμως υπάρχουν και γίνονται, όταν ο
Χριστός κυλάει στην ύπαρξη μας, όταν στο κάθε άνθρωπο, ζώο και φυτό
βλέπουμε Εκείνον. Όταν στο κάθε βήμα και κίνηση μας σκεφτόμαστε, «τι θα
ήθελε τώρα να πω και να πράξω ο Χριστός..." όταν δηλαδή Χριστοποιείται η
ζωή μας.
Να βγάλουμε τον Χριστό από το κάδρο που είναι στο τοίχο και να το εναποθέσουμε στην καρδιά μας, στην καθημερινή ζωή μας.
Το ξέρω, πάλι θα μου πεις είναι δύσκολα. Μα δεν ξέρω κάτι στην ζωή αυτή
που να είναι πραγματικά αληθινό και όμορφο, ποιοτικό, γνήσιο και
σημαντικό που να μην έχει αγώνα, κόπο και προσπάθεια.
Στην ζωή αυτή το ερώτημα δεν είναι εάν θα πονέσει ή θα παλέψεις, αυτό
είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι για ποια πράγματα επιλέγεις ότι αξίζει
να παλέψεις. Στον Σταυρό θα ανέβεις το θέμα είναι να εισέλθεις και στο
παράδεισο…
