του πατρός Δημητρίου Μπόκου
«Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». Ο Χριστός απέφευγε συνήθως να φανερώνεται στον κόσμο ως Μεσσίας, ως Υιός του Θεού. Όταν έκανε θαύματα, έδινε αυστηρή εντολή, «ίνα μη φανερόν ποιήσωσιν αυτόν».
Και στα δαιμόνια που έβγαζε,απαγόρευε να τον φανερώσουν. Όταν τον προκαλούσαν οι άνθρωποι να φανερώσει τον εαυτό του στον κόσμο, να κάνει φανερά τα έργα του για να τον αποδεχθούν, εκείνος απαντούσε: «Ο καιρός ο εμός ούπω πάρεστι» και «ούπω πεπλήρωται».
Δεν είχε συμπληρωθεί ο ορισμένος από τον Πατέρα του χρόνος, για να φανερωθεί ως Μεσσίας και να σταυρωθεί. Γι’ αυτό και μέσα στον πολύ κόσμο συνήθως κυκλοφορούσε «ου φανερώς, αλλ’ ως εν κρυπτώ» (Ἰω. 12, 23. 7, 3-10. Ματθ. 12, 16). Ήρθε όμως καιη ώρα για να φανερωθεί ποιος ήταν πραγματικά. Και τότε ο Χριστός εισήλθε στην αγία πόλη, τα Ιεροσόλυμα, επευφημούμενος: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, Βασιλεύς του Ισραήλ» (Κυριακή των Βαΐων).
Επιβεβαίωσε ότι είναι ο ερχόμενος, αυτός που αναμενόταν ως απεσταλμένος του Θεού, που θα βασίλευε στον Ισραήλ ως υιός του Δαυΐδ. Ακόμα και τώρα όμως που εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ ως βασιλεύς του Ισραήλ, ο Χριστός κρατάει χαμηλό προφίλ. Δεν δίνει τη συνήθη εικόνα των βασιλέων.
Δεν έρχεται με μεγαλοπρεπή συνοδεία, με έπαρση και εξουσία, πάνω σε πολυτελή άρματα και ίππους, αλλά πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι. Επαληθεύει στο πρόσωπό του την προφητεία του προφήτη Ζαχαρία: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερΣιών, … ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι πραΰς και επιβεβηκώς επί όνον και πώλονυιόν υποζυγίου» (Ζαχ. 9, 9. Ματθ. 21, 5).
Τα «μεγαλεία» λοιπόν αυτά του Χριστούστην πραγματικότητα είναι ταπείνωση. «Ο έχων θρόνονουρανόν και υποπόδιον την γηνεμετρίασε σήμερον». Ο πιο μεγάλος από όλους μίκρυνε, αυτός που τον τρέμουν τα σύμπαντα, που το πρόσωπό του δεν τολμούν να αντικρύσουν οι άγγελοι. «Φόβω παριστάμενα» ενώπιόν του τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ, «αντοφθαλμήσαι ου δύνανται», δεν τολμούν να ρίξουν το βλέμμα τους πάνω του, να ατενίσουν τη δόξα του.
Αυτός λοιπόν, «ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος και υμνούμενος υπό των Σεραφίμ», συρρικνώνει το ασύλληπτο μέγεθός του, επιβαίνοντας τώρα «επί πώλου», σε ένα μικρό πουλάρι. Ένας διαφορετικός, παράξενος βασιλιάς! Πράος σαν άκακος αμνός. Δόξα θεωρεί την ταπείνωση, τη σμίκρυνση. Όχι όσα εμείς νομίζουμε μεγαλεία.
Συνεχίζει την πορεία που προείπε στους μαθητές του: Όποιος θέλει να είναι μέγας, ας γίνει υπηρέτης όλων. Αν και δέχεται να τον ζητωκραυγάζουν σήμερα, με τη φαινομενική αυτή «δόξα» του κατ’ ουσίαν ταπεινώνεται. Και θα πορευθεί όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα «από δόξης εις δόξαν» (Β΄ Κορ.3, 18) με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, θα συνεχίσει να γίνεται μικρός,ώσπου να φέρει το άφατο μεγαλείο του στην άκρα ταπείνωση.
Δόξα του θα είναι ο Σταυρός, το «διά παθημάτων τελειώσαι» (Εβρ. 2, 10).
