Ἁγίου Πορφυρίου
Ὅταν τοῦ ἔλεγα, «Παππούλη μου, εὐλόγησέ με νὰ σοῦ μοιάσω ὅσο γίνεται περισσότερο», δὲν τὸ παρεξηγοῦσε, ἀλλὰ μὲ σταύρωνε καὶ μοῦ ἔλεγε:
«Νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ ἀγαπᾶς. Νὰ ἀγαπᾶς τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν βλέπεις ἐδῶ τί κάνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;
Νὰ μὴ λὲς μέσα σου: «Μὲ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι;». Ἂν τοὺς ἀγαπᾶς ἐσὺ πρῶτα, νὰ ξέρεις ὅτι καὶ αὐτοί σέ ἀγαποῦν τὸ ἴδιο».
Μιὰ γυναίκα παραπονιόταν κάποτε στὸν Παππούλη ὅτι κανεὶς δὲν τὴν ἀγαπᾶ. Δὲν τὴν ἀγαποῦσε ὁ ἄνδρας της, δὲν τὴν συμπαθοῦσαν στὴ δουλειά, τὴν ἀπέφευγαν οἱ φίλοι, τὰ παιδιά της δὲν τῆς ἔδιναν σημασία.
Παραπονιόταν συνέχεια.
Ὁ
Παππούλης τὴ συμβούλευσε νὰ τὰ βγάλει αὐτὰ ἀπὸ τὸ μυαλό της, γιατί δὲν
εἶναι δικά της. Ἔκανε ὁ Παππούλης μιὰ βόλτα τὴν ἄλλη μέρα μέσα στὰ
δένδρα, κοντὰ στὸ Ἡσυχαστήριο καὶ βρῆκε μιὰ συντροφιὰ ἀπὸ φοιτητές, ποὺ
εἶχαν πάει ἐκεῖ ἐκδρομή.
Εἶχαν ἕνα μαγνητόφωνο καὶ ἄκουγαν τραγούδια. Τὸ τραγούδι ποὺ ἀκουγόταν ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔλεγε:
«Μὴ μοῦ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαπῶ, ἡ ἀγάπη δὲν ζητιέται. Μέσα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς, ριζώνει καὶ γεννιέται».
Δὲν πρέπει νὰ ζητᾶμε τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Πρέπει ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε πρῶτα καὶ νὰ μὴν ἀγωνιοῦμε γιὰ τὴν ἀγάπη τους. Τότε, κάποτε, θὰ μᾶς τὴν ἀνταποδώσουν.
Γιὰ νὰ σὲ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι, πρέπει πρῶτα ἐσὺ νὰ τοὺς ἀγαπᾶς.
