π.Σπυρίδων Σκουτής
Κάποιες σκέψεις σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σήμερα.
Κάποια απλά σημεία με πολλή αγάπη, σεβασμό και αγωνία.
Προσευχή, αγάπη, βιωματικό παράδειγμα και απλότητα. Αυτά είναι τα κλειδιά.
Να μάθουμε στα παιδιά το συναξάρι και το απολυτίκιο του Αγίου τους. Να μάθουν ότι ο Άγιος είναι κοντά τους και να σχετίζονται με αυτόν.
Να κάνουμε διάλογο με τα παιδιά. Διάλογο ουσιαστικό, όχι επιφανειακά, αλλά σε βάθος. Να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν και όχι να κουνήσουμε το δάχτυλο.
Να ακούσουμε την καρδιά και την ψυχή του παιδιού μας. Διάλογο με ερωτήματα, να κουβεντιάζουμε τα αίτια διάφορων πράξεων και σκέψεων. Κουβέντες με τις οποίες, μαζί με το παιδί, θα κάνουμε πνευματικές καταδύσεις.
Να τους δώσουμε ωφέλιμους δρόμους δραστηριοποίησης και κοινωνικοποίησης. Μουσική , αθλητισμός και κάποιο χόμπι που θα δοκιμάσει, με το οποίο θα καλλιεργείται και θα αποκαλύπτεται η προσωπικότητά του.
Να του δίνουμε κλιμακωτά ευθύνες ώστε να ωριμάζει και να παίρνει τη ζωή στα χέρια του. Ευθύνη και πειθαρχία από μικρά πράγματα. Από το μάζεμα των παιχνιδιών, το πιάτο στον νεροχύτη, το στρώσιμο του κρεβατιού, κλπ. Από εκεί ξεκινάμε.
Όρια. Βάζουμε όρια, δεν ενεργούμε στο χάος, αλλά σε συγκριμένες οριοθετημένες καταστάσεις που γονιμοποιούν την προσωπική εσωτερική ωρίμανση του παιδιού μας.
Να μάθουμε στο παιδί να προσεύχεται. Όχι απλά να του λέμε να το κάνει, αλλά να γονατίσουμε μαζί του στις εικόνες. Σε μια γωνίτσα, ένα προσκυνηταράκι. Ένα καντηλάκι, ένα λιβανάκι και εικόνες.
Όχι τυπικά, αλλά σαν να είναι ένα παράθυρο διαλόγου με τον Ουρανό. Όχι για να μας πάνε καλά τα πράγματα, αλλά για να πάνε στον Χριστό τα πράγματα.
Nα μην Κοινωνούν τα παιδιά τυπικά και μόνα τους, αλλά ουσιαστικά και να πηγαίνετε κι εσείς μαζί τους. Η σχέση με τον Χριστό αφορά όλη την οικογένεια. Να έχουμε έναν πνευματικό όχι με την έννοια του γεροντισμού και της άρρωστης πνευματικής σχέση, αλλά με υγεία να προχωράμε στο μυστήριο της μετανοίας.
Δεν είμαστε τέλειοι. Ας βλέπει το παιδί γονείς αγαπημένους και αγωνιζόμενους και αυτό από μόνο του είναι το μισό της διαπαιδαγώγησης.
Σχέση με την ενορία. Με κατηχητικά, ομιλίες, συνάξεις και συντροφιές νέων. Η Εκκλησία είναι μια προέκταση του σπιτιού μας.
Να είναι η Κυριακή ημέρα χαράς, όχι μόνο εκκλησιασμός, αλλά και άλλα πράγματα, όλοι μαζί ως οικογένεια.
Να περνάμε γόνιμο χρόνο με τα παιδιά, είτε παίζοντας, είτε κουβεντιάζοντας. Μπορούν κάποιες δουλειές ή ένα χτίσιμο εξοχικού να πάνε πίσω. Πρώτα η οικογένειά μας και μετά τα υπόλοιπα.
Να καλλιεργούμε τη συζυγία αγωνιζόμενοι. Έστω μέσα από αδυναμίες και δυσκολίες, να βλέπει όμως γονείς που αγαπιούνται, συγχωρούν, ταπεινώνονται και αγωνίζονται στο σκάμμα της αγάπης του Χριστού.
Μην παραμελήσετε τη συζυγία για χάρη των παιδιών. Η συζυγία θα είναι πάντα το θεμέλιο της οικογένειας. Μια τραυματισμένη και πληγωμένη συζυγία θα έχει καταστροφικά και τραυματικά αποτελέσματα στις καρδιές των παιδιών.
Μην εστιάζουμε αποκλειστικά στα χρήματα, τον βαθμό κάποιων εξετάσεων, καλή παντρειά και επαγγελματική αποκατάσταση. Όλα αυτά χωρίς Χριστό και μοίρασμα στον κόσμο, μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο δαίμονα. Το θέμα δεν είναι να γίνει το παιδί σου γιατρός, αλλά τι γιατρός θα γίνει. Όχι απλά να παντρευτεί, αλλά τι γάμο θα κάνει.
Το παιδί στη ζωή του θα μοιράσει ό,τι πήρε από την οικογένειά του. Αν πήρε σκουπίδια, τότε σκουπίδια θα μοιράσει. Αν πήρε λουλούδια, λουλούδια θα προσφέρει.
Να τα αγκαλιάζετε, να τα ακούτε και να τους λέτε ότι τα αγαπάτε. Οι λέξεις έχουν δύναμη και καλλιεργούν καρδιές.
Μακριά από εξωτερικούς ηθικισμούς, «τι θα πει ο κόσμος» και άλλα τέτοια ανόητα κλισέ που τα παιδιά θα τα πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων (και καλά θα κάνουν). Βίωμα και ουσιαστική οντολογική προσέγγιση των πραγμάτων.
Να τους μάθουμε τον συντονισμό της ταπεινώσεως μέσα από τον δρόμο της μετανοίας:
«Αγαπητό μου παιδί, στη ζωή αυτή προχωράς όταν βλέπεις και διορθώνεις τα δικά σου λάθη και όχι όταν κατακεραυνώνεις τους άλλους. Με κάθε μορφή κατακρίσεως γκρεμίζεις και ένα σκαλοπάτι που έχει φτιάξει για την αγάπη».
Μην συγκρίνουμε τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει κακό παιδί, αλλά διαφορετικό παιδί. Κάθε πάστα και προσωπικότητα είναι απλά ένας διαφορετικός δρόμος που μόνο με Χριστό, αγάπη και καλλιέργεια θα φτάσει στην ολοκλήρωση του προορισμού.
Να αποδεσμευτούμε από την αγάπη του παιδιού μας. Μακριά από κάθε μορφής παιδοκεντρικότητα. Δεν είναι δικά μας τα παιδιά, δεν είναι ούτε κτήμα, ούτε ιδιοκτησία μας.
Μην προσπαθήσουμε να ζήσουμε μέσα από αυτά, ή να προβάλουμε τα απωθημένα μας, διότι τότε θα τα δολοφονήσουμε. Είμαστε απλά συνοδοιπόροι. Βιωματικά να τους δείξουμε τον δρόμο του ουρανού.
Πτώσεις και πειρασμοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Δεν δείχνουμε με το δάχτυλο, αλλά απλώνουμε χέρι βοηθείας. Και όταν υπάρξει πρόβλημα, δεν κάνουμε τον ειδικό αλλά πάμε σε ειδικό.
Αγαπητοί μου, έχουμε οδηγό και θεμέλιο της ζωή μας Αυτόν που είπε : ««Εγώ ειμί το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ». (Αποκάλυψις 1:8)»
Το Φως του Κυρίου μας ας φωτίζει κάθε ανθρώπινη ψυχή . . .
Καλή πορεία στον δρόμο του αγιασμού και της σωτηρίας. . .
