Η Χάρη του Θεού εγκαταλείπει τον αμετανόητο άνθρωπο, γιατί αυτός περιφρόνησε τον πλούτο της χρηστότητας, της ανοχής και της μακροθυμίας του Θεού.
Ας δούμε τι λέει ο απόστολος Παύλος στον άνθρωπο που παραμένει στην αμαρτία: «Νομίζεις, λοιπόν, άνθρωπε, εσύ που καταδικάζεις αυτούς που πράττουν την αμαρτία και κάνεις και συ τα ίδια, ότι θα ξεφύγεις από την κρίση του Θεού; Η περιφρονείς την αγαθοσύνη, την ανοχή και τη μακροθυμία Του, αγνοώντας ότι αυτή η αγαθότητα του Θεού σε οδηγεί στη μετάνοια; Ενώ με τη σκληρότητά σου και την αμετανόητη καρδιά σου συγκεντρώνεις πάνω σου οργή, και όταν έρθει η μέρα που θα φανερωθεί η δίκαιη κρίση του Θεού, Εκείνος θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του» (Ρωμ. β’ 3-6).
Η θεία μακροθυμία μεταβάλλεται σε αγανάκτηση, η ανοχή σε εξάντληση της υπομονής και η χρηστότητα σε αποστροφή. Γι’ αυτόν το λόγο ο κορυφαίος των αποστόλων μας συμβουλεύει να μη ξεγελιόμαστε ερμηνεύοντας σαν βραδύτητα την ανοχή και τη μακροθυμία του Θεού, γιατί δεν αργοπορεί αλλά μακροθυμεί, μη θέλοντας να χαθεί κανείς από μας αλλά όλοι να έλθουμε σε μετάνοια.
«Ο Κύριος δεν αργεί να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις Του, αν και μερικοί θεωρούν αυτό ως βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί για μας, μη θέλοντας να χαθεί και νένας και να φθάσουν όλοι στη μετάνοια. Θα έλθει όμως η ημέρα του Κυρίου ξαφνικά, σαν κλέπτης μέσα στη νύχτα. Και τότε οι Ουρανοί θα εξαφανιστούν μέσα σε απερίγραπτη βοή και κρότο. Και τα υλικά στοιχεία που υπάρχουν θα αναφλεγούν και θα διαλυθούν. Η γη δε και τα έργα που βρίσκονται σ’ αυτήν, θα κατακαούν» (Β’ Πέτρου γ’ 9-10).
Γι’ αυτό οφείλουμε να σπεύσουμε να αναζητήσουμε τον Κύριο, γιατί Αυτός ο ίδιος λέει «θα με ζητάτε και δεν θα με βρίσκετε» (Ιω. ζ’ 34). Για όσο λοιπόν μας προσκαλεί η Χάρη, οφείλουμε να προσερχόμαστε, γιατί ίσως όταν τη ζητήσουμε δεν θα τη βρούμε. Τότε θα έχει κλεισθεί η θύρα.
Και σε μας που θα φωνάζουμε «άνοιξε, άνοιξέ μας!», ο Νυμφίος θα απαντήσει: «δεν σας γνωρίζω!». Ζήσαμε στην αμαρτία και ίσως θα πεθάνουμε μέσα σ’ αυτήν. Ποιος μας βεβαιώνει για το αντίθετο, αφού μένουμε αμετανόητοι;
Να τι λέει ο Κύριος προς τους Ιουδαίους: «Εγώ υπάγω και ζητήσετε με και εν τη αμαρτία υμών αποθανείσθε» (Ιω. η’ 21).
Εάν λοιπόν, δεν μετανιώσουμε όσο έχουμε τον Χριστό που μας προσκαλεί, θα πεθάνουμε μέσα στις αμαρτίες μας, γιατί κάποτε θα Τον αναζητήσουμε, αλλά τότε θα αποβεί μάταιη η αναζήτηση.
Ώστε είναι ανάγκη να γνωρίζουμε καλά ότι οφείλουμε να μην καθυστερούμε, γιατί η Χάρη του Θεού μας εγκαταλείπει και γιατί πολλές φορές αυτές οι αμαρτίες μας φέρνουν σε πρόωρους και αιφνίδιους θανάτους, όπως λέει ο απόστολος Παύλος γράφοντας προς τους Κορινθίους που αμάρταναν: «Γι’ αυτό είναι πολλοί από σας ασθενείς και άρρωστοι και αρκετοί πεθαίνουν» (Α΄ Κορ. ια΄ 30).
Παράδειγμα της εγκαταλείψεως από τον Θεό, το οποίο μαρτυρείται από την Αγία Γραφή, είναι ο βασιλιάς της Ιουδαίας Σεδεκίας, ο οποίος εγκαταλείφθηκε από τον Θεό και παραδόθηκε αυτός και το βασίλειό του στην καταστροφή, παρόλο που ζητούσε διά του προφήτη Ιερεμία το έλεος του Κυρίου και παρακαλούσε τον προφήτη λέγοντας: «Προσευχήσου για μας στον Κύριο τον Θεό».
Αλλά ο Ιερεμίας έλαβε εντολή από τον Θεό να μη δεηθεί γι’ αυτούς, γιατί είχε ήδη παραδώσει την πόλη και τον βασιλιά Σεδεκία στα χέρια του φοβερού τυράννου Ναβουχοδονόσορα, βασιλιά των Ασσυρίων. Έτσι, ο Ιερεμίας δεν προσευχήθηκε γι’ αυτούς.
Κυριεύθηκε η πόλη, λεηλατήθηκε, και όλοι – από μικρό έως μεγάλο – πέρασαν «εν στόματι μαχαίρας». Όλη η οικογένεια του Σεδεκία κατεσφάγη μπροστά στα μάτια του, και του ίδιου του εξώρυξαν τους οφθαλμούς, τον έδεσαν με αλυσίδες και τον οδήγησαν αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα. «Ο Θεός ξέσπασε τον θυμό και την οργή Του κατά του Σεδεκία και της πόλης, γιατί χλεύασαν τα λόγια του Ιερεμία του Προφήτη. Σκλήρυναν δε τις καρδιές τους, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν στον Κύριο» (Ιερεμίας). Φοβερό αλήθεια, αλλά και δίκαιο!
