«Πειράζων αυτόν». Δεν ήταν η απορία ούτε η αναζήτησή του που τον οδηγεί στον Ιησού για να εκθέσει την απορία του «τι να κάμει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή». Ένα τέτοιο σημαντικό θέμα το καταθέτει για να πειράξει, να προκαλέσει, να εκθέσει το Διδάσκαλο.
Κι έγινε αφορμή για να μάθουμε την αλήθεια «ποιος μας είναι πλησίον». Μέσα από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, μας αποκαλύπτεται το μυστήριο της αγάπης προς τον πλησίον, όπως το έφερε ο Κύριος στον κόσμο.
Πλησίον γίνεται ο καθένας που συναντάμαι στο δρόμο της ζωής μας και μας ζητά, με τη σιωπή ή το λόγο του, θα σκύψουμε στον πληγωμένο εαυτό του για συμπαράσταση υλική, ψυχολογική ή πνευματική, ανάλογα με το τι χρειάζεται. Βέβαια, η όποια συμπαράσταση έχει κόστος, δόσιμο, θυσία, για να είναι αγάπη.
Ο Σαμαρίτης της παραβολής, δεν ήταν οικείος ούτε ομόθρησκος ούτε ομοεθνής. Ήταν άγνωστος, αντίπαλος, εχθρός. Όταν οι οικείοι του «ήλθαν, είδαν κι αντιπαρήλθαν» εκείνος, με κίνδυνο για τη ζωή του από τους ληστές που ίσως να κρύβονταν, «ήλθε κατ’ αυτόν» και σπλαχνικά τον φρόντισε, τον πήγε στο πανδοχείο και πλήρωσε γι’ αυτόν αλλά και επανέρχεται για να ξοφλήσει τα οφειλόμενα.
Δεν είναι απλό ν’ αγαπάς και να γίνεσαι ουσιαστικά «ο πλησίον» για όποιον ο Θεός θα στείλει μπροστά σου. Χρειάζεται να αγαπάς πρώτα το Θεό και Κύριο σου «εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου».
Τότε δεν πιέζεσαι, δεν προγραμματίζεις, δεν υπολογίζεις, γιατί δεν περνά το δόσιμο της καρδιάς από το λογικό. Είσαι ο εαυτός σου. Αυτός που ενώθηκε με το Χριστό με όλη την ύπαρξη, ώστε να μη ζεις εσύ αλλά Εκείνος μέσα σου. Τότε όλα είναι απλά, εύκολα, χαρούμενα, αιώνια.
