Μία μοναχή παραπονέθηκε κάποτε στον γέροντά της, λέγοντάς του:
«Αχ, γέροντα, νοιώθω μία ακηδία, μία πλήξη, μία βαρεμάρα.. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό;».
Και ο γέροντας της απάντησε:
«Επειδή δεν αγάπησες ακόμα τον Θεόν, γι’ αυτό και νοιώθεις έτσι.
Αν μία γυναίκα αγαπάει βαθειά τον άνδρα της, τότε ούτε την φτώχεια, ούτε τις συμφορές, ούτε και τη φυλακή ακόμη θεωρεί βαρειά, φθάνει να είναι μαζί του. Βαρύς είναι, μόνο ο χωρισμός από τον αγαπημένο της. Και γιά το χωρισμό αυτό, ούτε τα πλούτη, ούτε οι χαρές μπορούν να την παρηγορήσουν.
Αν, λοιπόν, ο ανθρώπινος έρωτας έχει τέτοια αποτελέσματα, τότε τι να πούμε για τον Παντοδύναμο Θείο Έρωτα;
Αγάπησε, λοιπόν, τον Θεόν και βάλε Τον στην καρδιά σου, και τότε δεν θα νοιώθεις πλήξη, αλλά παντοτινή χαρά και ηδονή πνευματική!»!!
Και ερώτησε πάλι η μοναχή:
«Και πώς γέροντα θα αγαπήσω τον Θεόν, γιά να Τόν βάλω στην καρδιά μου;»
Και ο διακριτικός πνευματικός γέροντας τής είπε:
«Πρώτα, αγαπώντας τις αδελφές σου (εννοείται, συμμοναχές σου) και ύστερα με το να είσαι απλή και ταπεινή, διότι ο Θεός κατοικεί στις απλοϊκές καρδιές!!»!!!
« Ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει» (Ψαλμ.ΛΓ΄19΄)!
