Αν μέ ρωτούσε κανένας, τι θέλεις από τον Θεό, τι δωρεές; θα του απαντούσα….

 

Όσιος Σιλουανός Αθωνίτης

Αν μὲ ρωτοῦσε κανένας, τί θέλεις ἀπό τό Θεό, τί δωρεές; θὰ τοῦ ἀπαντοῦσα: τὸ πνεῦμα τῆς ταπεινώσεως, ποὺ εὐχαριστεῖ τόν Κύριο περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα.

Ἡ Παρθένος Μαρία έγινε Θεομήτωρ για την ταπείνωσή της, κι εἶναι δοξασμένη στόν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ περισσότερο ἀπ’ ὅλους. Αυτή παραδόθηκε τελείως στο θέλημα τοῦ Θεοῦ: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου». Κι ἐμεῖς ὀφείλουμε να μιμούμαστε τὴν Ἁγία Παρθένο.

Ὅποιος ἔχει παραδοθῆ στο θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέν στενοχωριέται για τίποτε, ἔστω κι ἂν εἶναι ἄρρωστος και φτωχός και κατατρεγμένος. Γνωρίζει ἡ ψυχή πώς ὁ Κύριος προνοεί σπλαγχνικά γιὰ μᾶς. Μαρτυρεῖ γιά τά ἔργα τοῦ Θεοῦ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο γνωρίζει ή ψυχή.

Οἱ ὑπερήφανοι καὶ ἀνυπότακτοι ὅμως δεν παραδίνονται στο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἀγαποῦν ν’ ἀκολουθοῦν τὸ δικά τους θέλημα, πρᾶγμα πολύ ἐπιβλαβές γιὰ τὴν ψυχή.

Αλήθεια, τι δύναμη έχει ο καλός ο λόγος!

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ἀλήθεια, τί δύναμη ἔχει ὁ λόγος!

Ἕνας πικρός λόγος μάς ἀπογοητεύει.

Ἕνας γλυκός λόγος μάς ἐνθαρρύνει.

Ἕνας φλύαρος λογος μάς κουράζει.

Ἕνας φειδωλός λόγος μάς προβληματίζει.

Ἕνας ἀπειλητικός λόγος μάς τρομοκρατεῖ.

Ἕνας γαλήνιος λόγος μάς καθησυχάζει.

Ἕνας χυδαίος λόγος μάς ἀηδιάζει.

Ἕνας εὐγενικός λόγος μάς μαγνητίζει.

Ἕνας πρόστυχος λόγος μάς κολάζει.

Ἕνας φωτισμένος λόγος μάς στηρίζει.

Ἕνας ἀδιάκριτος λόγος μάς διαλύει.

Μία ΣΥΓΝΩΜΗ στόν Θεό … μάς σώζει!

Προσοχή στην γλώσσα μας.!

Η ζωή και ο θάνατος αδερφοί μου βρίσκονται στην εξουσία της γλώσσας μας!

Το πιστεύουμε αυτό;

Παρόλο που η γλώσσα είναι ένα μικρό μέλος, μπορεί να βγάλει σπουδαίους λόγους.

Μια μικροσκοπική σπίθα, παρόλο που είναι ελάχιστη, μπορεί να κάψει ένα μεγάλο δάσος.

Το πηδάλιο ενός πλοίου είναι κι αυτό ένα μικρό πράγμα που μπορεί να οδηγήσει την πορεία ενός μεγάλου σκάφους.

Ανάμεσα σε όλα τα μέλη του σώματός μας, η γλώσσα είναι το πιο δυνατό και μπορεί να βάλει στον κόσμο σου φωτιά ή να δώσει ζωή σε μια κουρασμένη ψυχή.

Εσύ επιλέγεις!!

Η γλώσσα μας και η δύναμή της να χρησιμοποιεί λέξεις είναι ένα μοναδικό δώρο από τον Θεό, που επιδρά στους γύρω.

Ποιος είναι υπεύθυνος για τη γλώσσα σας;

Ποιον μπορούμε να κατηγορούμε όταν βγαίνουν βλαβερά πράγματα από το στόμα μας;

Είναι επιτακτική ανάγκη να λάβουμε συνειδητή απόφαση να ελέγξουμε τι παράγουμε με τη γλώσσα μας.

«Κανένας βλαβερός λόγος ας μη βγαίνει από το στόμα σας παρά μόνο ωφέλιμος, που να μπορεί να οικοδομήσει, όταν χρειάζεται, και να κάνει καλό σ’ αυτούς που τον ακούνε.»

Από τη στιγμή που η γλώσσα μας ασκεί ισχυρή δύναμη για ζωή ή για θάνατο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με το τι λέμε και πώς το λέμε.

Εξετάστε τα λόγια σας.

Τα λόγια σας μπορούν να αλλάξουν τα πάντα!

«Μην μολύνεις τη γλώσσα, για να μη σου πει ο Θεός

«Όσες κι αν είναι οι προσευχές σου, δεν θα τις ακούσω».

Γιατί όπως λένε οι Γραφές «Στο χέρι της γλώσσας είναι η ζωή και ο θάνατος»·

καί αλλού: «Από τα λόγια σ θα δικαιωθείς, και από τα λόγια σου θα κατακριθείς».

Περισσότερο λοιπόν κι από την κόρη των ματιών σου να φυλάς τη γλώσσα.

Είναι σαν το άλογο το βασιλικό.

Αν το διδάξεις να βαδίζει εύρυθμα, θα καθίσει πάνω του αναπαυτικά ο βασιλιάς. Αν όμως το αφήσεις να τρέχει και να πηδάει αχαλίνωτο, του διαβόλου και των δαιμόνων γίνεται όχημα».

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΦΗΤΙΔΑ ΑΝΝΑ

---

Τη μνήμη του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου και της Αγίας Προφήτιδος Άννας τιμά σήμερα, 3 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Ο Συμεών κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν δίκαιος, ευλαβής και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, που του είχε φανερώσει ότι δε θα πέθαινε πριν δει το Χριστό. Η χαρμόσυνη αυτή πληροφορία τον εμψύχωνε ως τα βαθειά γεράματα του.

Τέλος, ακριβώς σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, το Πνεύμα τον πληροφόρησε ότι έπρεπε να πάει στο Ιερό. Ετοιμάστηκε, λοιπόν, με νεανική ζωηρότητα, πήγε εκεί και στάθηκε στην πόρτα, γεμάτος ευχαρίστηση και αγαλλίαση.Μέσα στην προσδοκία αυτή, φάνηκαν να έρχονται ο Ιωσήφ με την Παρθένο, που κρατούσε τον Ιησού.

Ο Συμεών, πληροφορημένος από το Πνεύμα ότι το βρέφος αυτό είναι ο Χριστός, τρέχει και παίρνει τον Ιησού στην αγκαλιά του. Τον κρατάει ευλαβικά και, αφού καλά – καλά παρατήρησε το νήπιο και δέχθηκε όλη την ιλαρότητα της θείας μορφής του, ύψωσε το βλέμμα του επάνω και είπε ευχαριστώντας το Θεό: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη• ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λάου σου Ισραήλ».

Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι’ αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Η Προφήτιδα Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ και καταγόταν από τη φυλή του Ασήρ, ογδόου γιου του Ιακώβ. Παντρεύτηκε πολύ νέα, και μετά επτά χρόνια έμεινε χήρα. Από κει και πέρα έζησε μόνη της, χωρίς να έλθει πλέον σε νέο γάμο.

Παρηγοριά και ευχαρίστηση της ήταν η προσευχή, η νηστεία, η ανάγνωση των Γραφών, η φιλανθρωπία και η συχνή παρουσία της στο Ιερό σ’ όλες τις πρωινές και εσπερινές δεήσεις. Για τον τρόπο αυτό της ζωής της, το Άγιο Πνεύμα μετέδωσε στην Άννα το προφητικό χάρισμα.

Αξιώθηκε μάλιστα, αν και 84 ετών τότε να υποδεχθεί στο Ναό μαζί με τον δίκαιο Συμεών, το θείο Βρέφος. Κατά τη συνάντηση εκείνη, η καρδιά της Άννας υπερχάρηκε και σκίρτησε. Πλησίασε, προσκύνησε το παιδί και κατόπιν, αφού ευχαρίστησε και δοξολόγησε και αυτή το Θεό, διακήρυττε ότι ήλθε ο Μεσσίας προς όλους, οι όποιοι ζούσαν περιμένοντας με ειλικρινή ευσέβεια τη λύτρωση του Ισραήλ.

Η μνήμη της Προφήτιδας Άννας επαναλαμβάνεται στις 28 Αυγούστου.

Η Σύναξή τους ετελείτο στο Αποστολείο Ιακώβου του Αδελφοθέου, που ήταν παρεκκλήσιο του ναού της Θεοτόκου Ευουρανιωτίσσης.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Τον Ύπερθεον Λόγον σάρκα γενόμενον, ενηγκαλίσω ως βρέφος εν τω Ναώ του Θεού, Θεοδόχε Συμεών Πρεσβύτα ένδοξε, όθεν και Άννα η σεπτή, ανθομολόγησιν αυτώ, προσήγαγεν ως Προφήτις, όθεν υμάς ευφημούμεν, οία Χριστού θείους θεράποντος.

Ὅταν διαλυθεῖ ἡ οἰκογένεια, τότε διαλύεται ὅλος ὁ κοινωνικός ἱστός...

Σήμερα, δυστυχῶς, πολλοί δεν κάνουν γάμο· ἁπλῶς συζοῦνε με κάποιον. Κατόπιν συζοῦνε με κάποιον ἄλλον, μετά με κάποιον ἄλλον, και φυσικά ἔτσι δέν ὑπάρχει οἰκογένεια· εἶναι ὅλα διαλυμένα...

Τά παιδιά πού γεννιοῦνται μέσα ἀπό τέτοιες σχέσεις δεν ξέρουν, τά καϋμένα, καλά – καλά τους γονεῖς τους... Ἄλλα παιδιά εἶναι ἀπό την μία σχέση, ἄλλα ἀπό τήν ἄλλη, ἄλλα ἀπό τόν ἕναν γάμο, ἄλλα ἀπ’ τόν ἄλλον γάμο, ἄλλα ἀπό την παράλληλη σχέση πού ὑπῆρχε...

Ὅλο αὐτό εἶναι μές στα σχεδιά τῶν παγκοσμιοποιητῶν· ὅλα αὐτά δεν εἶναι τυχαῖα. Μᾶς σπρώχνουν, μᾶς ὁδηγοῦν στην διάλυση τῆς οἰκογένειας και τῆς κοινωνίας. Ὅταν διαλυθεῖ ἡ οἰκογένεια, τότε διαλύεται ὅλος ὁ κοινωνικός ἱστός. Για να εἶναι ὑγιής ὁ κοινωνικός ἱστός, θα πρέπει τά κύτταρά του, πού εἶναι οἱ οἰκογένειες, να εἶναι ὑγιῆ.

Γιατί θέλουν νά ἀποδομήσουν τον κοινωνικό ἱστό;

Πιστεύουν ὅτι ἔτσι θά ἐλέγξουνε ἀπόλυτα τον κόσμο. Ὅταν μᾶς κάνουν ὅλους ἕναν πολτό και χάσει ὁ καθένας τήν ἰδιοπροσωπία του, ὅταν καταλυθεῖ ὁ κοινωνικός ἱστός, πού συγκροτεῖται ἀπό τά ὑγιῆ κύτταρα τῆς οἰκογένειας, ὅταν πετύχουν τήν ἀποκτήνωση τῆς ἀνθρωπότητας, τότε πράγματι θα τήν ἔχουν καταστήσει χειραγωγήσιμη. Θα μποροῦν να μᾶς κατευθύνουν σαν μαριονέττες ὅπου αὐτοί θέλουν.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

ΜΕΤΑΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΓΑΡ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΕΞ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ ΝΟΜΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ

«Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται» (Ἑβρ. 7, 12)

«Ὅταν ὅμως ἀλλάζει ὁ φορέας τῆς ἱερωσύνης, τότε ἀναγκαστικὰ ἀλλάζει καὶ ὁ νόμος». 

            Στο αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής της Υπαπαντής, κατά την οποία θυμόμαστε τον σαραντισμό του Χριστού στον ναό των Ιεροσολύμων και την ευλόγησή του από τον υπερήλικα ιερέα Συμεών, διαβάζουμε την αναφορά του αποστόλου Παύλου στην ιερωσύνη της Παλαιάς Διαθήκης και στην ιερωσύνη της Καινής Διαθήκης. Στην πρώτη, οι ιερείς λαμβάνουν το χάρισμα της ιερωσύνης από τον προπάτορα της ιουδαϊκής φυλής, στην οποία ανήκουν, δηλαδή τον Λευί, γιο του Ιακώβ και εγγονό του Αβραάμ. Σ’ αυτήν ανήκε και ο Ααρών, αδελφός του Μωυσή, ο οποίος κληροδοτεί το χάρισμα αυτό κατ’ εντολήν του Θεού διά του Μωυσή σε όσους από τη φυλή του θα αναλάβουν αυτήν την αποστολή. Είναι και ευλογία και κληρονομιά η ιερωσύνη της Παλαιάς Διαθήκης. Υπάρχει όμως σ’ αυτήν ένα πρόσωπο, ο Μελχισεδέκ,  βασιλιάς της πόλης Σαλήμ, ο οποίος συναντά τον Αβραάμ, τον γενάρχη των Εβραίων, μετά από μία μεγάλη μάχη στην κοιλάδα Σιδδίμ, και του προσφέρει άρτους και οίνο, ευλογώντας τον, ενώ ο Αβραάμ του προσφέρει το ένα δέκατο των λαφύρων από τη νίκη του. Ο Μελχισεδέκ χαρακτηρίζεται «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων (Εβρ. 7,3) και θεωρείται τύπος του Χριστού, καθότι και ο Κύριος είναι «απάτωρ εκ μητρός» (της Παναγίας), «αμήτωρ» (εκ Πατρός, γεννηθείς από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων), «αγενεαλόγητος» (καθότι Θεός), «μήτε αρχή ημερών μήτε ζωής τέλος έχων» (σε ό,τι αφορά την θεότητά Του). Έτσι, η ιερωσύνη της Καινής Διαθήκης έρχεται ως συνέχεια της ιερωσύνης του Χριστού, που είναι κατά την τάξη Μελχισεδέκ, όχι δηλαδή κατά τα ανθρώπινα μέτρα και πρότυπα, επομένως όχι κληρονομική, ούτε ανήκουσα σε έναν λαό ή σε μία φυλή, αλλά ως απόρροια της σχέσης με τον Χριστό και με την Εκκλησία.

            Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι «όταν αλλάζει ο φορέας της ιερωσύνης, τότε αλλάζει αναγκαστικά και ο νόμος» που τη διέπει, όπως και ο νόμος που διέπει τον κόσμο. Η ιερωσύνη της Παλαιάς Διαθήκης λειτουργούσε στην προοπτική της θυσίας για τον εξιλασμό, την άφεση των αμαρτιών των ανθρώπων και τη συμφιλίωση με τον Θεό. Οι ιερείς της Παλαιάς Διαθήκης θυσίαζαν ζώα ή και προσέφεραν τους πρώτους καρπούς της γης, για να υπενθυμίσουν στους ανθρώπους ότι απέναντι στον Θεό δεν ήταν αυτοί που ήθελε Εκείνος, λόγω των αμαρτιών τους. Η Καινή Διαθήκη ξεκινά με τη θυσία του Υιού του Θεού, του ιερέα κατά την τάξη Μελχισεδέκ, όχι γιατί θα πάψουμε οι άνθρωποι να είμαστε αμαρτωλοί, αλλά γιατί τώρα πρέπει να λυθεί το μεγαλύτερο εμπόδιο που μας χωρίζει από τον Θεό, τη ζωή, τον συνάνθρωπο, που είναι ο θάνατος. Η θυσία του Χριστού έγινε μία φορά, στον Γολγοθά και στον Σταυρό. Καθαρισθήκαμε από την αμαρτία που οδηγεί στον θάνατο μία φορά και για πάντα. Η ζωή είναι ανεξάλειπτη πλέον. Επαφίεται σε μας να τη ζήσουμε κατά Θεόν, κατά την προσταγή Του που είναι η αγάπη, και να παλέψουμε με τον τρόπο της ζωής μας να την καθιστούμε πάντοτε ενεργή στην Εκκλησία.

            Αυτή η αλλαγή είναι το καίριο σημείο της εορτής της Υπαπαντής. Από την μία, ο Χριστός τηρεί τα έθιμα του μωσαϊκού νόμου. Πηγαίνει από τη Βηθλεέμ στα Ιεροσόλυμα, για να τηρηθεί το έθιμο του καθαρισμού του Ιωσήφ (που λειτουργεί σαν να είναι ο φυσικός Του πατέρας και προστάτης) και της Παναγίας. Για τους Εβραίους, η σχέση ενός ζευγαριού, εκτός από τη χαρά του ερχομού ενός παιδιού στον κόσμου, έκρυβε και την οδύνη της φθοράς και του θανάτου και έπρεπε συμβολικά να καθαριστούν από αυτήν με εγκράτεια και αναφορά στον ναό του Θεού, για να συνεχίσουν και πάλι τη ζωή τους, με τη σωφροσύνη, δηλαδή την πιστότητα ο ένας στον άλλον και την ένταξη της συζυγικής σχέσης στα πλαίσια της ευλογίας της από τον Θεό. Έτσι έφερναν ένα ζευγάρι τρυγονιών ή δύο νεοσσούς περιστερών ως προσφορά στον ναό. Ο Ιωσήφ και η Παναγία φέρνουν δύο μικρά περιστέρια, διότι δεν ήταν στην πραγματικότητα ζευγάρι, και τα περιστέρια συμβολίζουν την Παναγία και τον Χριστό, που παραμένουν αμόλυντοι από τον τρόπο της επιβίωσης και της διαδοχής του ανθρώπινου γένους. Όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, το ζεύγος των τρυγονιών αποτυπώνεται στα πρόσωπα του ιερέα Συμεών και της προφήτιδος Άννης, που διακονούσαν τον ναό του Θεού και που ήταν σώφρονες και εγκρατείς και επειδή ήταν μεγάλοι στην ηλικία και επειδή είχαν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στον Θεό. Ο Συμεών παίρνει στα χέρια του τον Χριστό. Και αντί να ευλογήσει αυτός το βρέφος, ευλογείται από τον Κύριο. Όλα αλλάζουν. Δεν είναι ο άνθρωπος που μεταφέρει τις ευλογίες του Θεού στον άνθρωπο ως παρηγοριά για τον θάνατο που θα επέλθει, αλλά ο Θεός που γίνεται άνθρωπος, ευλογεί την φύση μας και δεν την παρηγορεί απλώς, αλλά τη σώζει από τον θάνατο για πάντα.

            Αλλάζει η ιερωσύνη. Αλλάζει ο τρόπος της ζωής. Δεν είναι τώρα το κλειδί τα έθιμα και οι συνήθειες, αλλά η σχέση με τον Χριστό. Το να έχουμε στα χέρια μας, δηλαδή να Τον κοινωνούμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και να τον προσδοκούμε να φανερωθεί στο πρόσωπο του αδελφού μας, όταν αποφασίζουμε και παλεύουμε να τον αγαπήσουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε. Αυτή η αλλαγή ας ξεκινά από τη γιορτή της Υπαπαντής και ας δίνει νέο νόημα στη ζωή μας.

            Χρόνια Πολλά! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

---

Νυν απολύεις τον δούλόν σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ» (Λκ. 2. 29 32)

Tά λόγια του Αγίου Συμεών σημειώνουν το τέλος μιας μακράς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατά τη διάρκεια των οποίων οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς το Θεό· είχαν περάσει χιλιά δες χρόνια από τότε που ο Αδάμ είχε χύσει το πρώτο του δάκρυ, από τότε που είχε θρηνήσει για πρώτη φορά πάνω στη γη εκείνη στην οποία δεν εύρισκες πια το Θεό ανάμεσα στα πλάσματά Του.

Ολόκληρη η γη, όλο το γένος των ανθρώπων ποθούσε την ημέρα εκείνη που επιτέλους θα συναντούσε για μια ακόμη φορά το Θεό του πρόσωπο με πρόσωπο. Να λοιπόν που η μέρα εκείνη είχε φτάσει: ο Θεός έγινε άνθρωπος μέσα σε μια φάτνη στη Βηθλεέμ· ο Αιώνιος μπήκε μέσα στο χρόνο· ο Απεριχώρητος και Ατελεύτητος υπάχθηκε στους περιορισμούς της κτιστής μας κατάστασης.

Αυτός που είναι η ίδια η αγιότητα μπήκε στον κόσμο της αμαρτίας τη μέρα του βαπτίσματός Του με το να βυθιστεί στα φοβερά νερά του Ιορδάνη μέσα στα οποία οι άνθρωποι είχαν αποπλύνει τα αμαρτήματά τους· βυθίστηκε στα νερά του ποταμού σαν μέσα στα νεκρά νερά της μυθολογίας και των παραμυθιών και βγήκε φορτισμένος με τη νέκρα και τη θνητότητα των ανθρώπων τους οποίους είχε έλθει να σώσει.

Σήμερα θυμόμαστε την Υπαπαντή του Κυρίου, τη συνάντησή Του με το πρώτο πρόσωπο, εκτός από τη Μητέρα Του, το οποίο με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος Τον είχε διαισθανθεί ως Θεό. Η τραγωδία της αποστέρησης του Θεού την οποία βρίσκουμε στην Παλαιά Διαθήκη και τον ειδωλολατρικό κόσμο έχει τελειώσει· ο Κύριος είναι μαζί με το λαό Του· η πληρότητα της Θεότητας κατοικεί πάνω στη γη αυτή.

Μια νέα όμως τραγωδία αρχίζει, η πορεία του Θεανθρώπου προς το Σταυρό. Ο Χριστός γεννήθηκε στη χώρα του θανάτου και με σκοπό Του να πεθάνει. Γεννήθηκε με σκοπό Του να πεθάνει για χάρη μας. Αν προσέξατε τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία διαβάζονται για τη γιορτή αυτή είναι πιθανό να καταλάβατε τους λόγους για τους οποίους θεσπίστηκε.

Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Εξόδου διαβάζουμε ότι ο Θεός ζήτησε από το Μωυσή την καθιέρωση του κάθε πρωτότοκου αγοριού, την προσφορά του παιδιού σαν μια θυσία σε μνήμη του γεγονότος ότι ο Ισραήλ σώθηκε από τη δουλεία των Αιγυπτίων μέσω του θανάτου όλων των πρωτοτόκων της Αιγύπτου.

Η παρουσίαση αυτή του κάθε πρωτότοκου βρέφους στο Ναό δε σήμαινε μια πλήρη αφιέρωση στο Θεό: τα παιδιά αυτά επέστρεφαν στη συνέχεια πίσω στην καθημερινή κοσμική ζωή. Η παρουσία σήμαινε την άφεσή τους στο θέλημα του Θεού, σήμαινε ότι ο Θεός είχε πάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου και το γεγονός αυτό αναγνωριζόταν από το ότι οι γονείς πλήρωναν για το παιδί σαν λύτρα ένα αμνό η ένα ζεύγος περιστεριών.

Ο πρωτότοκος ήταν πραγματικά μια αιματηρή θυσία η οποία αναβαλλόταν από αιώνα σε αιώνα μέχρι τη μέρα που οδηγήθηκε στο ναό ο Μονογενής Γιος του Θεού που είχε γίνει Γιος της Παρθένου, ο «υιός του ανθρώπου». Και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η αιματηρή αυτή θυσία έγινε δεκτή από το Θεό παρά το γεγονός ότι το αντικατάστατο της θυσίας είχε προσφερθεί, αυτή τη μοναδική φορά ο Θεός Πατέρας δέχτηκε και τον ίδιο το θάνατο του Βρέφους.

Η θυσία έπρεπε να περιμένει τον καιρό της· πέρασαν κάπου τριάντα χρόνια από την παρουσίαση του βρέφους μέχρι το θάνατο του ώριμου Ιησού· η θυσία όμως είχε γίνει δεκτή και, όταν ήλθε ο καιρός, το βρέφος που είχε προσφερθεί από την Παρθένο Μαρία πέθανε στο Γολγοθά πάνω σ’ ένα σταυρό.

Ενώ ο Άγιος Συμεών διακήρυττε τη λύτρωση του κόσμου από τη μακραίωνη αποξένωσή του από το Θεό έδινε ταυτόχρονα και στη Θεομήτορα τη φοβερή προειδοποίηση ότι μια ρομφαία θα διαπερνούσε και τη δική της την καρδιά, ότι η θυσία που αναστελλόταν για τη στιγμή εκείνη θα φανερωνόταν κάποια μέρα σαν θεϊκή βουλή και θα αποτελούσε ένα τραγικό μονοπάτι για το Χριστό και για εκείνη (Λκ. 2. 34, 35).

Ο Χριστός ακολούθησε πραγματικά το τραγικό αυτό μονοπάτι, το μονοπάτι της ανθρώπινης και της Θείας εγκατάλειψης, την οδό προς τον Κήπο της Γεθσημανή και το θάνατο του Γολγοθά. Ο θάνατός Του ήταν μια καταπάτηση του θανάτου εφ’ όσον αναστήθηκε ζωντανός από το μνήμα. Έπειτα αναλήφθηκε με δόξα και μας έδωσε το Άγιό Του Πνεύμα και όμως ούτε και τότε δεν εξαλείφεται το σημείο του σταυρού και η τραγωδία του κόσμου δε φτάνει στο τέλος της.

Ο εγερθείς Χριστός έχει στα χέρια και στα πόδια Του τα σημάδια από τα καρφιά, στην πλευρά την ουλή από τη λόγχη και στο μέτωπό Του τα σημάδια από την κορώνα την οποία Του είχαν φορέσει κοροϊδευτικά, το στεφάνι που αντί να είναι βασιλικό είχε γίνει από αγκάθια.

Γινόμαστε κι εμείς μέτοχοι της σταυρικής αυτής οδού: ο καθένας από μας παρουσιάστηκε στην εκκλησία ύστερα από το Βάπτισμά του· τότε διαβάστηκαν προσευχές για τις μητέρες μας και για μας και η εκκλησία επικαλέστηκε τον Κύριο, τον Προστάτη των νηπίων που είχε ο ίδιος κρατηθεί στις αγκάλες του Αγ. Συμεών, ζητώντας έλεος και συμπαράσταση.

Αυτό έγινε κατ’ εικόνα της παρουσίασης του Χριστού· πριν από αυτό είχαμε βαπτιστεί και το Βάπτισμα σύμφωνα με τον Απ. Παύλο (Ρωμ. 6. 3 11) και την πίστη της Εκκλησίας είναι μια καταβύθιση στο θάνατο του Χριστού ώστε να τον κάνει δικό μας θάνατο, με τον ίδιο τρόπο που η Ανάστασή Του γίνεται δική μας ανάσταση.

Εμείς λοιπόν που έχουμε πεθάνει με το θάνατο του Χριστού και εγερθεί με την Ανάστασή Του οδηγούμαστε στο ναό όπως είχε οδηγηθεί κι Εκείνος, αιώνιοι και εν τούτοις υποκείμενοι στην τραγωδία του χρόνου, ζωντανοί αλλά προορισμένοι για το θάνατο. Ο Χριστός ήταν ζωντανός στην αιώνια θεότητά Του και την αθάνατη ανθρώπινη σάρκα Του, όμως δέχτηκε το θάνατο της σάρκας Του για να κοινωνήσει σε όλα με τη δική μας αμαρτωλή σάρκα. Με παρόμοιο τρόπο ύστερα από τη συνανάστασή μας μαζί Του ο Χριστός μας αποστέλλει – όπως προηγουμένως ο Πατέρας είχε στείλει Εκείνον – στη σφαίρα της αμαρτίας για να σηκώσουμε στα σώματα, τις ψυχές και ολόκληρη την ύπαρξή μας το σταυρό του κόσμου ο οποίος έχει πέσει και εξαγοραστεί αλλά που δεν έχει απολυτρωθεί ακό μα.

Σύμφωνα με τα λόγια του Απ. Παύλου καλούμαστε να ανταναπληρώσουμε στα σώματά μας τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού (Κολ. 1. 24) – κι επειδή είμαστε το Σώμα του Χριστού, επειδή είμαστε ένα μαζί Του, η τραγωδία την οποία ο ερχομός Του απάλειψε από την Παλαιά Διαθήκη και τον κόσμο της αρχαιότητας και η οποία έγινε κατόπιν η δική Του τραγωδία συνεχίζεται μέσα σ’ εμάς σε όλους τους αιώνες.

Ο Πατριάρχης Αλέξιος (1877 1970. Έγινε Πατριάρχης Μόσχας το 1945) είχε πει μια φορά ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού το οποίο, ενώ συνεχώς οι άνθρωποι απορρίπτουν, σταυρώνεται κατά τη διάρκεια των αιώνων για τη σωτηρία του κόσμου. Αυτός είναι ο δρόμος της Εκκλησίας, αυτός είναι ο δικός μας ο δρόμος, αυτό είναι το μήνυμα το οποίο μας φέρνει η ένδοξη μα τρομακτική αυτή γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου από το δίκαιο Συμεών.

Πλησιάζουμε στις εβδομάδες εκείνες οι οποίες μας προπαρασκευάζουν για την Τεσσαρακοστή, την Αγία Εβδομάδα και την Ανάσταση· είμαστε ήδη κοινωνοί του Θανάτου και της Ανάστασης του Χριστού και όμως οφείλουμε ξανά και ξανά να ακολουθήσουμε το μονοπάτι· αυτό της ζωής του ΧριστἈπολυτίκιον  Ἦχος α’.
Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.ού και της Εκκλησίας και να το κάνουμε τρόπο ζωής μας πάντοτε, έξω από την Εκκλησία, όπου και αν συμβεί να βρεθούμε: είμαστε το σταυρωμένο Σώμα του Χριστού το οποίο προσφέρεται από το Θεό, το οποίο πέρα κι απ’ αυτό, καθ’ ομοίωση του Χριστού, προσφέρει το ίδιο τον εαυτό του για τη σωτηρία του κόσμου.

Ο ΣΑΡΑΝΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σαράντα μέρες μετὰ τὴ Γέννησή του ὁ Χριστὸς παρουσιάστηκε ἀπὸ τὴν Παναγία Μητέρα του στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Αὐτὸ ἔγινε, «ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωυσέως» (Ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς).

Ὁ νόμος αὐτὸς προέβλεπε τὴν καθιερωμένη τάξη γιὰ τὸν καθαρισμὸ τῆς λεχοῦς ἀπὸ τὰ ἐπιλόχεια, ἀπὸ τὸ μεταβατικὸ στάδιο δηλαδὴ τῆς λοχείας ποὺ διαδέχεται τὸν τοκετό, μὲ διάφορα σωματικὰ καὶ ψυχικὰ συμπτώματα γιὰ τὴ μητέρα (ὑστερόπονοι, αἱμορραγίες, ὁρμονικὲς διαταραχές, σταδιακὴ ἀποκατάσταση τοῦ ἀναπαραγωγικοῦ συστήματος, ἐπιλόχεια κατάθλιψη κ. λ. π.).

Ἡ Παναγία ὅμως γέννησε ὑπερφυσικά, μὲ ἀνώδυνο καὶ ἀλόχευτο τοκετό. Ἦταν ἐντελῶς ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς λοχείας. Δὲν εἶχε καμμιὰ «νομικὴ» ἀκαθαρσία, καμμιὰ δική της ἁμαρτία, κανένα ἀπολύτως σύμπτωμα ποὺ νὰ προσιδιάζει στὸν φυσικὸ τοκετό.

Ἂν καὶ ἡ λαϊκή μας παράδοση (κάλαντα κ. λ. π.) τὴ θέλει νὰ κοιλοπονᾶ, γιατὶ ἔτσι ὁ λαός μας τὴ νιώθει πιὸ κοντά, πιὸ δική του, ὅμως ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία δέχεται ὅτι δὲν ὑπῆρξαν οὔτε ὠδίνες τοκετοῦ, οὔτε ἐπιλόχεια περίοδος γιὰ τὴν Παναγία μας. Καὶ καταδικάζει ὅσους ἐθιμικὰ ἔφερναν στὴν Ἐκκλησία διάφορα ἐδέσματα καὶ ἀρτοπαρασκευάσματα, γιὰ νὰ τιμήσουν δῆθεν τὴ λοχεία τῆς Παναγίας (Καν. 79 Πενθέκτης Οἰκουμ. Συνόδου).

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἄφθορη καὶ ἀπειρόγαμη Θεοτόκο, οἱ ὅροι παρθενία καὶ λοχεία εἶναι ἀσύμβατοι στὸ πρόσωπό της (ἅγ. Γρηγ. Νύσσης). Ἡ Ἐκκλησία ὑμνεῖ πάντα τὴν ἁγνὴ λοχεία τῆς Παναγίας καὶ περιβάλλει ἀκόμα καὶ μὲ τὸ κύρος Οἰκουμενικῶν Συνόδων τὴν ἀειπαρθενία της. Ἡ Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (691 μ. Χ.) στὸν α΄ κανόνα της ὀνομάζει τὴ Θεοτόκο «ἄχραντον ἀειπάρθενον».

Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ἡ Θεοτόκος καὶ ὁ Χριστὸς ἀκολουθοῦν ταπεινὰ τὰ καθιερωμένα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. «Ὁ τοῦ νόμου ποιητὴς τὰ τοῦ νόμου ἐκπληροῖ». Στὶς σαράντα μέρες λοιπὸν ὁ νόμος προέβλεπε παράσταση τοῦ νηπίου στὸν Ναὸ καὶ προσφορὰ θυσίας. «Ἀμνὸν ἐνιαύσιον ἄμωμον», χρονιάρικο ἀρνὶ χωρὶς σωματικὸ ἐλάττωμα, καὶ ἕνα «νεοσσὸν περιστερᾶς» ἢ μία τρυγόνα. Ὅσοι δὲν εἶχαν τὴν οἰκονομικὴ ἄνεση γιὰ ἀρνί, πρόσφεραν «δύο τρυγόνας ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν» (Λευϊτ. 12, 1-8).

Ἡ Παναγία μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἔφεραν στὸν Ναὸ τὴν προσφορὰ τῶν φτωχῶν. Ὁ Κύριος τῶν πάντων, ὁ Χριστός, ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς Γέννησής του ἦταν φτωχὸς στὸν κόσμο μας καὶ ὄχι μόνο. Ἦταν ξένος καὶ διωκόμενος.

Ἰδιαίτερα ἴσχυαν αὐτὰ γιὰ τὴν ἀφιέρωση τῶν πρωτοτόκων στὸν Θεό. Ὁ Θεὸς εἶπε στὸν Μωυσῆ: «Ἁγίασόν μοι πᾶν πρωτότοκον πρωτογενὲς διανοῖγον πᾶσαν μήτραν ἐν τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους· ἐμοί ἐστιν… Ἀφελεῖς πᾶν διανοῖγον μήτραν, τὰ ἀρσενικά, τῷ Κυρίῳ».

Ἀντὶ γιὰ τὰ πρωτότοκα ζώων μποροῦσαν νὰ πληρώσουν ὁρισμένο ποσό. Γιὰ τὰ πρωτότοκα τέκνα τους ὅμως προβλεπόταν νὰ ἐξαγοράζονται πάντα ἀντὶ χρηματικοῦ ποσοῦ καὶ νὰ τὰ παίρνουν σπίτι ξανά, ἐπειδὴ ὁ Θεός, ἀντὶ γιὰ τὰ πρωτότοκα τέκνα τῶν Ἰσραηλιτῶν, διάλεξε τὴ φυλὴ τοῦ Λευΐ καὶ ὅρισε αὐτὴ μόνο νὰ ὑπηρετεῖ στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ μετέπειτα στὸν Ναό. Διάλεξα τοὺς Λευΐτες γιὰ τὸν ἑαυτό μου, λέει ὁ Κύριος, ἀντὶ γιὰ ὅλα τὰ πρωτότοκα παιδιά σας.

Καὶ τονίζει, νὰ ἐξηγεῖ ὁ πατέρας στὸν γιό, ὅτι αὐτὸ γίνεται, ἐπειδὴ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ ἐξαναγκάσει τὸν Φαραὼ νὰ τοὺς διώξει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, θανάτωσε ὅλα τὰ πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων «ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους». Καὶ γι’ αὐτὸ ἐγὼ θυσιάζω κάθε πρωτότοκο τῶν ζώων στὸν Θεό, ἐξαγοράζω δὲ τὸ πρωτότοκο παιδί μου, γιὰ νὰ μένει στὸ σπίτι μου (Ἐξ. 13, 2. 12-15. Ἀριθ. 3, 13. 8, 16-19).

Ἀλλὰ κι ἐμεῖς τώρα ὅλοι ἀνήκουμε στὸν Θεό. Μᾶς ἐξαγόρασε μὲ τὸ αἷμα του ὁ Μονογενὴς Υἱός, ὁ πρωτότοκός του.

π. Δημητρίου Μπόκου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 02/02/25-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ Β' 22-40

 

Πρωτ. Φιλίππου Φιλίππου

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνήγαγον οἱ γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν εἰς ῾Ιεροσόλυμα, παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου· ὅτι «πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν, ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται», καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν, κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων, ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν. Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιερουσαλήμ, ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ῞Αγιον ἦν ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον, πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. Καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν, καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν, τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ, καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν, καὶ εἶπε· Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ.  Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ Μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. Καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν, καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν Μητέρα αὐτοῦ· Ἰδοὺ, οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν, καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ, καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον· καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. Καὶ ἦν ῎Αννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς ᾿Ασήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα ἔτη μετὰ ἀνδρὸς ἑπτὰ, ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, καὶ αὐτη χήρα ὡς ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· καὶ αὕτη ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ, καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ, πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν ῾Ιερουσαλήμ. Καὶ ὡς ἐτέλεσαν ἅπαντα τὰ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὴν πόλιν ἑαυτῶν Ναζαρέτ. Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι, πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ᾿ αὐτό.

Νεοελληνική Απόδοση

Όταν, σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, συμπληρώθηκαν και οι μέρες για τον καθαρισμό τους, έφεραν το παιδί στα Ιεροσόλυμα, για να το αφιερώσουν στο Θεό. Σύμφωνα με το νόμο του Κυρίου, αν το πρώτο παιδί που φέρνει μια γυναίκα στον κόσμο είναι αγόρι, πρέπει να θεωρείται αφιερωμένο στον Κύριο.Επίσης θα πρόσφεραν θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια, όπως λέει ο νόμος του Κυρίου. Στα Ιεροσόλυμα βρισκόταν ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Συμεών. Ήταν πιστός και ευλαβής, περίμενε τη σωτηρία του Ισραήλ και τον καθοδηγούσε το Πνεύμα το Άγιο. Του είχε φανερώσει, λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα ότι δε θα πεθάνει προτού να δει το Μεσσία. Τότε το Άγιο Πνεύμα του υπέδειξε να πάει στο ναό. Μόλις οι γονείς έφεραν εκεί το παιδί, τον Ιησού, για να κάνουν γι’ αυτό τα έθιμα του νόμου, τον πήρε στην αγκαλιά του, δόξασε το Θεό και είπε: «Τώρα, Κύριε, μπορείς ν’ αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν το σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ». Ο Ιωσήφ και η μητέρα του θαύμαζαν για όσα λέγονταν γι’ αυτό. Ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Όσο για σένα, ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι». Στα Ιεροσόλυμα ζούσε μια γυναίκα που προφήτευε και την έλεγαν Άννα· ήταν θυγατέρα του Φανουήλ από τη φυλή Ασήρ. Αυτή ήταν πολύ ηλικιωμένη. Έζησε εφτά χρόνια με τον άντρα της μετά το γάμο και τώρα χήρα, ηλικίας ογδόντα τεσσάρων χρονών, δεν έφευγε από το ναό, αλλά λάτρευε το Θεό νύχτα και μέρα με νηστείες και προσευχές. Αυτή παρουσιάστηκε εκείνη την ώρα και δοξολογούσε το Θεό και μιλούσε για το παιδί σε όλους όσοι στην Ιερουσαλήμ περίμεναν τη λύτρωση. Όταν έκαναν όλα όσα πρόσταζε ο νόμος του Κυρίου, γύρισαν στη Γαλιλαία, στην πόλη τους τη Ναζαρέτ. Στο μεταξύ το παιδί μεγάλωνε και το πνεύμα του δυνάμωνε· ήταν γεμάτος σοφία, και η χάρη του Θεού ήταν μαζί του.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 02/02/25-ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Ζ' 7-17

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. Καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ ᾿Αβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ᾿ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾿Ααρὼν λέγεσθαι; Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. Ἐφ᾿ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα. φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. Πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου. Μαρτυρεῖ γὰρ «Ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

Νεοελληνική Απόδοση

Αναντίρρητα, αυτός που ευλογεί είναι ανώτερος απ’ αυτόν που ευλογείται. Κι ενώ οι λευίτες που συγκεντρώνουν τη δεκάτη είναι κοινοί θνητοί, ο Μελχισεδέκ, όπως μαρτυρούν οι Γραφές, ζει. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς πως δίνοντας ο Αβραάμ το ένα δέκατο, έδωσε τη δεκάτη και ο Λευί, αυτός δηλαδή που είχε πάρει την εντολή να την εισπράττει. Δεν ήταν βέβαια γεννημένος ακόμα, ήταν όμως στο σώμα του προπάτορά του Αβραάμ, όταν τον τελευταίο τον συνάντησε ο Μελχισεδέκ. Αν η λευιτική ιεροσύνη οδηγούσε στην τελειότητα –γιατί από το νόμο αυτή η ιεροσύνη δόθηκε στο λαό– ποια ανάγκη υπήρχε να εμφανιστεί νέο είδος ιεροσύνης όπως εκείνη του Μελχισεδέκ; Δεν αρκούσε η ιεροσύνη από τη γενιά του Ααρών; Όταν όμως αλλάζει ο φορέας της ιεροσύνης, τότε αναγκαστικά αλλάζει και ο νόμος. Εκείνος για τον οποίο λέγονται τα παραπάνω, ανήκε σε άλλη φυλή, απ’ την οποία κανείς δεν υπηρέτησε ως ιερέας το θυσιαστήριο. Όλοι ξέρουμε πως γεννήθηκε απ’ τη φυλή Ιούδα, για την οποία ο Μωυσής δεν έκανε καθόλου λόγο για ιεροσύνη. Αυτό γίνεται ακόμη σαφέστερο· εμφανίζεται ένας άλλος ιερέας, όμοιος με το Μελχισεδέκ, όχι σύμφωνα με τις επιταγές του ανθρώπινου νόμου, αλλά με τη δύναμη που δίνει μια δίχως τελειωμό ζωή. Όπως μαρτυρεί η Γραφή, Εσύ είσαι ιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ.

Η ζεστή σοκολάτα και τα προβλήματα των άλλων (Διδακτική ιστορία)

 

ΚΑΠΟΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ήταν μια κούπα ζεστή σοκολάτα, την οποία όλα τα άλλα σκεύη και ασημικά θαύμαζαν πολύ, αφού για όλα τους τα προβλήματα τους έδινε κουράγιο μα και συμβουλές για να τα ξεπεράσουν.

Αυτή πάλι, πολύ είχε κουραστεί από αυτή τους την κακή συνήθεια, μα ντρεπόταν πολύ να τους ζητήσει να σταματήσουν. Ώσπου μια κρύα μέρα του χειμώνα που η κούπα κάθισε κοντά στο παράθυρο για να χαζέψει το χιονισμένο δάσος, μια κουκουβάγια πέταξε μπροστά της. «Σίγουρα θα ήρθε να μου πει πως κρυώνει», σκέφτηκε η κούπα. Όμως η κουκουβάγια απλά την κοίταξε και πέταξε μακριά.

«Αυτή που είναι σοφή, θα ξέρει πως να λύσω τα προβλήματα των άλλων ώστε να σταματήσουν να με ρωτάνε», σκέφτηκε η κούπα. Έτσι έριξε ένα σάλτο και κατέβηκε απ’ το παράθυρο, ύστερα φόρεσε βαριά ρούχα και βγήκε έξω στο δάσος για να τη βρει και να πάρει την απάντηση που ζητούσε.

Περπάτησε και περπάτησε, ώσπου κάποια στιγμή την είδε να έχει κουρνιάσει πάνω σε ένα δέντρο. «Καλή μου κουκουβάγια, τι να κάνω για να λύσουν οι άλλοι τα προβλήματά τους και να μη με ρωτάνε άλλο;», τη ρώτησε από το έδαφος, όμως η κουκουβάγια απλά της χαμογέλασε και ύστερα πέταξε σε ένα άλλο δέντρο, πιο ψηλό.

Τότε η κούπα πείσμωσε και βάλθηκε να σκαρφαλώσει ώστε να την φτάσει για να της πει την απάντηση. Έτσι λοιπόν πήρε ένα σχοινί με γάντζο, και αφού το πέταξε ψηλά, σκαρφάλωσε μέχρι να φτάσει στο ύψος της κουκουβάγιας. Αφού το κατάφερε, την ξαναρώτησε: «Καλή μου κουκουβάγια, πες μου πως να λύσω τα προβλήματα των άλλων». Για ακόμη μια φορά η κουκουβάγια όμως της χαμογέλασε και πέταξε σε άλλο δέντρο, πιο ψηλό απ’ το προηγούμενο.

Έτσι και την τρίτη φορά, η κούπα πήρε μια μεγάλη σκάλα για να φτάσει στο κλαδί που είχε κουρνιάσει η κουκουβάγια. Στέριωσε τη σκάλα στην ρίζα του δέντρου, έπειτα αφού δέθηκε με σχοινί ώστε να μην κινδυνεύει ανέβηκε με προσοχή ένα ένα τα σκαλιά. Όταν με τα πολλά έφτασε στην κορυφή της σκάλας, τόσο είχε κουραστεί που ξέχασε τι ήθελε να ρωτήσει.

«Πιο εύκολο απ’ το να λύνεις τα προβλήματα των άλλων, να τους κάνεις να τα ξεχνάνε», της είπε η κουκουβάγια και της χάρισε ακόμη ένα χαμόγελο που την είχε παιδεύσει, αυτή τη φορά πιο μεγάλο και πιο φωτεινό από ποτέ.

Μόλις το άκουσε η κούπα γύρισε αμέσως στο σπίτι, ικανοποιημένη πως είχε πάρει την απάντηση που έψαχνε. Από τότε και όποτε τύχαινε τα σκεύη και ασημικά του σπιτιού να της πουν κάποιο πρόβλημά τους, αυτή τους χαμογελάει και αντί να τους βρει λύση, βρίσκει χίλιους δυο άλλους τρόπους να το κάνει να ξεχάσουν.

Και έτσι ζήσαν αυτά καλά, και η κούπα καλύτερα, χωρίς πολλές έγνοιες.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΤΡΥΦΩΝ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Τρύφωνος του Μάρτυρα τιμά σήμερα, 1 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. O Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Γορδιανού (238-244), Φιλίππου (244-249) και Δεκίου (249-251).

Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφων με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί.

Όμως ο Άγιος θεράπευε όχι μόνο κάθε ασθένεια, αλλά και εξάγνιζε τις μολυσμένες από τα δαιμόνια ψυχές. Όταν ο αυτοκράτορας Γορδιανός, πληροφορήθηκε για τις θαυματουργικές ικανότητες τού Τρύφωνα, τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. O αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε.

Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος, εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των Χριστιανών. Το 250 μ.Χ. ο Άγιος, επειδή δεν λάτρευε τους θεούς της ειδωλολατρικής θρησκείας και ήταν Χριστιανός, συνελήφθη από κάποιον στρατιωτικό που ονομαζόταν Φρόντων (ή Φόρτων) και οδηγήθηκε ενώπιον των επάρχων της Ανατολής, Τιβέριου Γράγχου και Κλαυδίου Ακυλίνου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ο μάντης Πομπηϊανός τον παρουσίασε στους ηγεμόνες. Ο Άγιος Τρύφων ομολόγησε με θάρρος την πίστη του. Τότε υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Του κατατρύπησαν με σπαθιά όλο του το σώμα, έπειτα τον έδεσαν από τα πόδια σε άλογα και τον έσυραν, σε ώρες φοβερού ψύχους, σε δύσβατες και πετρώδεις τοποθεσίες. Εκείνος προσευχόταν και έλεγε: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». Μετά το φρικτό μαρτύριο τον ρώτησαν αν σωφρονίσθηκε και ήθελε να θυσιάσει στα είδωλα.

Ο Μάρτυρας του Χριστού απάντησε τότε στον έπαρχο Ακυλίνο: «Ανόσιε και κακών αρχηγέ, είναι δυνατόν να είσαι σωφρονισμένος, όταν είσαι μεθυσμένος από τον διάβολο; Εγώ πάντοτε περνάω τον βίο μου με σωφροσύνη, γιατί έχω τον Χριστό βοηθό της ελπίδας μου». Ύστερα από αυτό τον έκλεισαν στο δεσμωτήριο με σκοπό να του δώσουν διορία, για να απαλλαγεί από την «άνοια» αυτού και να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Λίγες ημέρες μετά ο έπαρχος κάλεσε τον Άγιο και τον ρώτησε εάν το διάστημα του χρόνου και τα βασανιστήρια τον έπεισαν να θυσιάσει στους θεούς. Ο Άγιος και πάλι ομολόγησε με πνευματική ανδρεία το Όνομα του Θεού. Τον έσυραν τότε γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά, κατόπιν τον μαστίγωσαν και στη συνέχεια του έκαψαν με λαμπάδες τα πλευρά. Στο τέλος, μόλις ο Μάρτυρας παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου», απέκοψαν την τίμια κεφαλή αυτού.

Οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο λείψανο του Μάρτυρος και αφού το έχρισαν με πολύτιμα μύρα και το τύλιξαν σε σινδόνα, το κατέθεσαν σε λάρνακα και το απέστειλαν στην πόλη της Λαμψάκου κατά την επιθυμία του.

Η Σύναξη του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν μέσα στο σεπτό Αποστολείο του Ιωάννου του Θεολόγου, πλησίον της Μεγάλης Εκκλησίας.

Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Τρύφωνα έκτισε ο μέγας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) στην τοποθεσία του Πελαργού Κωνσταντινουπόλεως. Μονή του Αγίου Τρύφωνος αναφέρεται και μετά τα μέσα του 9ου αιώνος μ.Χ., παρακείμενη στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στην οποία εκάρη μοναχός ο μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ο Μυστικός (901-907, 912-925 μ.Χ.).

Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Ξενοφώντος Αγίου Όρους.
Μέρη της Κάρας του Αγίου βρίσκονται στη Μητρόπολη Άρτης και τις Μονές Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων και Ζωοδόχου Πηγής Άνδρου.
Η δεξιά (πλήν της παλάμης) του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους.
Μέρος της δεξιάς του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους.
Η δεξιά παλάμη του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Προυσού Εὐρυτανίας.
Τεμάχια της δεξιάς και 9 άλλα τεμάχια του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους.
Ένας βραχίονας του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Φρασινέϊ Ρουμανίας.
Μέρος χειρός του Αγίου βρίσκεται στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.
Μία πτέρνα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.
Μέρος του αριστερού ποδός του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Παντελεήμονος Αγίου Όρους.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Κορνοφωλιάς Έβρου, Γουμένισσας Κιλκίς, Οσίου Διονυσίου Λιτοχώρου, Θεοτοκιού Άρτης, Κορώνας Καρδίτσας, Κοιμ. Θεοτόκου Λιγοβιτσίου Αιτωλοακαρνανίας, Αμπελακιώτισσας Ναυπακτίας, Σαγματά Βοιωτίας, Πεντέλης Αττικής, Νταού Πεντέλης, Οσίου Θεοδοσίου Άργους, Χρυσοπηγής Δίβρης Ηλείας, Βουλκάνου Μεσσηνίας, καθώς και Κουτλουμουσίου, Καρακάλου και Δοχειαρίου Αγίου Όρους.

Απολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Τρυφήν την ακήρατον, ιχνηλατών εκ παιδός, βασάνους υπήνεγκας, υπέρ Χριστού του Θεού, και ήθλησας άριστα όθεν την των θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, και παντοίας ανάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τους σε μακαρίζοντας.

Γιατί σήμερα οι άνθρωποι χωρίζουν τόσο εύκολα;

 

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἔλεγε: «Ὁ προορισμός μας εἶναι νά γίνουμε θεοί κατά χάριν, νά ὁμοιωθοῦμε μέ τόν Τριαδικό Θεό. Νά γίνουμε ἕνα μέ Ἐκεῖνον ἀλλά καί μεταξύ μας».

Ὅταν γίνουμε ἕνα μέ τόν Θεό, γινόμαστε ἕνα καί μεταξύ μας. Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, λέει, ὅτι οἱ Χριστιανοί μοιάζουμε σάν νά εἴμαστε σ’ ἕναν κύκλο γύρω – γύρω καί στό κέντρο τοῦ κύκλου εἶναι ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ Χριστιανοί εἴμαστε γύρω ἀπ’ τόν κύκλο. Ὅσο πλησιάζουμε στό κέντρο, πού εἶναι ὁ Χριστός, μικραίνει ὁ κύκλος καί ἐρχόμαστε καί πιό κοντά μεταξύ μας. Ὅσο φεύγουμε ἀπ’ τό κέντρο, φεύγουμε πιό μακριά ἀπ’ τόν Χριστό, ἀπομακρυνόμαστε καί μεταξύ μας. Μεγαλώνει ὁ κύκλος καί ἀπομακρυνόμαστε καί ὁ ἕνας ἀπ’ τόν ἄλλον. Ὅταν πέσουν ὅλοι στό κέντρο τοῦ κύκλου, γινόμαστε ἕνα μέ τόν Χριστό, γινόμαστε ἕνα καί μεταξύ μας.

Νά ἡ ἑνότητα! Πῶς θά γίνουμε ἕνα; Μόνο ἔτσι… Αὐτή εἶναι ἡ μέθοδος καί στήν ἐνορία καί στό μοναστήρι καί στήν οἰκογένεια.

– Γιατί σήμερα οἱ ἄνθρωποι χωρίζουν τόσο εὔκολα;

Διότι δέν πέφτουν στό κέντρο. Ἀλλοῦ βρίσκεται ὁ ἄνδρας, ἀλλοῦ ἡ γυναίκα, ἀλλοῦ τά παιδιά, μακριά ἀπ’ τόν Χριστό, μακριά καί μεταξύ τους. Πλήρης ἀποτυχία καί ἀργά ἤ γρήγορα διαλύονται. Καί ἄν δέν διαλύονται ζοῦν μέσα στό σπίτι σάν ξένοι. Ὅσο πλησιάσουν στόν Χριστό, ἀρχίσουν νά ἐξομολογοῦνται, νά Κοινωνοῦν, τόσο πλησιάζουν καί μεταξύ τους καί ὅταν πέσουν στόν Χριστό, ἑνωθοῦν μέ τόν Χριστό, ἑνώνονται καί μεταξύ τους. Νά πῶς πετυχαίνει ὁ γάμος, νά πῶς πετυχαίνει ἡ ἐνορία, νά πῶς πετυχαίνει τό μοναστήρι, νά πῶς πετυχαίνει καί ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία.

Να είσαι άνθρωπος απλός… Να χαίρεσαι με τα λίγα!

 

Να είσαι άνθρωπος απλός….Να χαίρεσαι με τα λίγα!

Να χαμογελάς. Να είσαι ευγενής. Να μιλάς όμορφα σε όλους τους ανθρώπους.

Να είσαι ταπεινός. Μην προσπαθείς να εξουσιάζεις κανέναν άλλον.

Να είσαι ήρεμος. Ειρηνικός. Να μην ταράζεσαι από τα λόγια των ανθρώπων.

Έχε το κεφάλι χαμηλά στα ‘’μπράβο’’ που σου λεν και μην απελπίζεσαι όταν κάνεις λάθη.

Να μην κρίνεις κανέναν. Για τίποτα

Και τέλος ν’ αγαπάς…

Ν’ αγαπάς….Να συγχωρείς…. Και να μην σταματήσεις ποτέ σου να ελπίζεις…!!!

(Ελευθεριάδης Ελευθέριος)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων τιμά σήμερα, 31 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο.

Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη.

Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’.
Τα θαύματα των Αγίων σου Μαρτύρων, τείχος ακαταμάχητον ημίν δωρησάμενος, Χριστέ ο Θεός, ταίς αυτών ικεσίαις, βουλάς εθνών διασκέδασον, της Βασιλείας τα σκήπτρα κραταίωσον, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος.

Το «ύστατο χαίρε» στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο (ΦΩΤΟ)

 

ΤΙΡΑΝΑ - ROMFEA.GR | ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

---

Σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης τελέστεηκε σήμερα, Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025 η εξόδιος ακολουθία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κυρού Αναστασίου στον Καθεδρικό Ναό Αναστάσεως του Χριστού στα Τίρανα.

Στην εξόδιο ακολουθία προεξήρχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, συμπαραστατούμενος από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο, τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο, τον Πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Δανιήλ, τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Γεώργιο, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, σύσσωμη την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Αλβανίας και Ιεράρχες των κατά Τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Να αναφερθεί ότι στην εξόδιο ακολουθία παρέστησαν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Πρόεδρος της Αλβανίας Μπαϊράμ Μπεγκάι, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα ενώ εκατοντάδες πιστοί από την Αλβανία, την Ελλάδα και διάφορα μέρη του κόσμο, συρρέουν από το πρωί για να αποτίσουν φόρο τιμής στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Αναστάσιο.

Κατά τη διάρκεια της εξοδίου Ακολουθίας ο Πρωθυπουργός εκφώνησε επικήδειο, όπου αναφέρθηκε στη ζωή και το έργο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.

«Τολμούμε να ελπίζουμε, σε αυτές τις λέξεις του συνοψίζεται η ζωή και η δράση του. Η τόλμη και η ελπίδα είναι η πυξίδα που οδηγούσε τον Αναστάσιο, σταθερά δίπλα στο συνάνθρωπό του. Η εκδημία του δημιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό» - ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Μητσοτάκης.

Σε άλλο σημείο ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, υπογράμμισε ότι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος υπήρξε επί δεκαετίες ένας αληθινός φάρος αγάπης και προσφοράς.

Από την πλευρά του ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, από την πλευρά του ανέφερε ότι «η Αλβανική κοινότητα, η Αλβανική εκκλησία έχει σήμερα πένθος. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ως διάδοχος των Αποστόλων ήταν στην υπηρεσία της Αλβανίας. Πάνω από τριάντα χρόνια ευλόγησε, εργάστηκε, για να αναστηλώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας».

Στην συνέχεια επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε ότι: «Ο Αναστάσιος ως προσωπικότης και ως Πρωθιεράρχης, ασφαλώς είναι αναντικατάστατος! Και η στέρησίς του συνιστά σεισμόν εις την τοπικήν Εκκλησίαν».

Τέλος, μετά το πέρας της εξοδίου Ακολουθίας πραγματοποιήθηκε η ταφή του Αρχιεπισκόπου κυρού Αναστασίου σε ειδική κρύπτη κάτω από το Ιερό Βήμα του Καθεδρικού Ναού, όπως ήταν η επιθυμία του.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Ας ανάψουμε ένα κεράκι για εκείνους τους παιδαγωγούς ...

Σήμερα η εορτή των Τριών Ιεραρχών,οι Άγιοι προστάτες των γραμμάτων....Εορτή της παιδείας....
Ας ανάψουμε ένα κεράκι για εκείνους τους παιδαγωγούς που δεν στόχευαν να μας γεμίσουν απλά τα μυαλά με γνώση αλλά είχαν την έγνοια να μορφώσουν μέσα στις καρδιές μας εκείνες τις αξίες, τις αρετές που είχαμε ανάγκη
για να ανοίξουμε τα φτερά μας....

Ένα κεράκι για εκείνους που δεν ντράπηκαν να κατέβουν απ’ την έδρα τους όχι για να κάτσουν από πάνω μας αλλά δίπλα μας φωτίζοντας μας με την πείρα τους....

Ένα κεράκι για εκείνους που έβλεπαν πίσω από τις χαζομάρες μας,που βοήθησαν να μην σβήσει εκείνη η φλόγα που έκαιγε τα σωθικά μας κι ας τσουρουφλιστήκαν απ’ την θρασύτητα μας....

Ένα κεράκι για εκείνους τους παιδαγωγούς που πίστεψαν σε μας ακόμα κι όταν εμείς βουλιάζαμε απογοητευμένοι....

Τους το χρωστάμε τούτο το κεράκι ως αντίδωρο ευγνωμοσύνης, αγάπης....
Σε εκείνους τους παιδαγωγούς εντός μα κι εκτός σχολείου....

Τρεις Αρχιερείς, λαμπροφόροι και απαστράπτοντες, εισήλθαν στο Άγιο Βήμα!

 

Πριν πολλά χρόνια, μου διηγείτο ένας ιερεύς ότι έναν βαρύ χειμώνα δεν ήθελε να λειτουργήσει κάποιο Σάββατο. Η θερμοκρασία ήταν 10 βαθμούς υπό το μηδέν. Θα ήταν αυτός μόνο και ο ψάλτης.

Δεν ήξερε τίποτε από τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την παρουσία της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας, ούτε και για την ωφέλεια των μυριάδων κεκοιμημένων και ζώντων από την Θεία Λειτουργία. Με δυσκολία και πολλή βία πήγε στην εκκλησία, παρακαλώντας μέσα του να μην έλθει ο ψάλτης, για να μη λειτουργήσει… Αλλά ο ψάλτης ήλθε.

Έκαμε βιαστικά την Πρόθεση και άρχισε τη Θεία Λειτουργία.

Σε λίγο είδε να καταφθάνουν στον ναό Επίσκοποι, Ιερείς, Μοναχοί, Μοναχές και άλλοι πιστοί. Οι περισσότεροι πήραν θέσεις δεξιά και αριστερά στα ψαλτήρια και άρχισαν να ψάλλουν τόσο ωραία και ουράνια, ώστε ξέχασε και το κρύο και την μοναξιά του. Θερμάνθηκε ολόκληρος… έγινε όλος φλόγα!!!

Έκανε τη Μικρά Είσοδο και είδε τον ναό γεμάτο κόσμο. Οι περισσότεροι του φάνηκαν γνωστοί… Δεν έδωσε προσοχή και συνέχισε τη Θεία Λειτουργία.

Έφθασε στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Τότε είδε τρεις Αρχιερείς, λαμπροφόρους και απαστράπτοντας, να εισέρχονται στο Άγιο Βήμα. Γονάτισαν μαζί του και προσηύχοντο. Σιγά – σιγά και με φόβο σηκώθηκε, πήρε το θυμιατό και εκφώνησε: «τῆς Παναγίας, Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου…». Η ψυχή του έκπληκτου Ιερέως γέμισε από θεία ευφροσύνη. Ειρήνη και ησυχία ουράνιος κυριάρχησαν μέσα του.

Και ήλθε η στιγμή της Υψώσεως και του Μελισμού του Αμνού του Θεού. Όλος ο ναός πλημμύρισε από γλυκύτατες μελωδίες… Έψαλλε όλο το παρευρισκόμενο πλήθος, μαζί με τους Μοναχούς, Ιερείς και Επισκόπους το «Εἷς Ἅγιος, Εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Πατρός. Ἀμήν»… Όχι μια φορά, αλλά πολλές. Στη συνέχεια έψαλλαν και το Κοινωνικό : «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος• Ἀλληλούια».

Ο Ιερεύς μέσα του διελογίζετο τί να κάμει; Να κοινωνήσει πρώτος ή να παραμερίσει για τους τρεις παρευρισκομένους Αρχιερείς; Ο ένας εξ αυτών του έκαμε νόημα να κοινωνήσει και στη συνέχεια με άλλο νόημα να κάμει Ένωση και Συστολή των Παναγίων Δώρων. Τέλος, άνοιξε την Ωραία Πύλη… και δεν είδε κανέναν… γύρισε δεξιά – αριστερά τη ματιά του, μέσα στο Άγιο Βήμα… οι Αρχιερείς είχαν εξαφανισθεί… Για λίγες στιγμές παρέμεινε τελείως ακίνητος και εκστατικός.

– «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε…», είπε, και προσήλθε ο ιεροψάλτης.

Ακόμα θαυμάζει! Ακόμα απορεί! Ολόκληρη η Θριαμβεύουσα Εκκλησία ήταν παρούσα. Οι κεκοιμημένοι αδελφοί του Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ήσαν εκείνοι που κατά καιρούς μνημόνευε, γι’ αυτό και του φάνηκαν μερικοί γνωστοί.

Οι Αρχιερείς μέσα στο Ιερό Βήμα ήσαν οι τρεις Ιεράρχες: ο Ιερός Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Οι σπουδές για χρόνια στα πανεπιστήμια, οι μελέτες και τα ξενύχτια πάνω στα βιβλία, δεν μπόρεσαν να του δώσουν ούτε μια σταγόνα γλυκύτητας και θεογνωσίας, από όσο του έδωσε μία και μόνη Θεία Λειτουργία…

Αναγνωστόπουλος, π.Στέφανος

Που να βρει κανένας καταφύγιο;…

 

Φώτης Κόντογλου

Οι άνθρωποι καταντήσανε σαν άδεια κανάτια, και προσπαθούν να γεμίσουν τον εαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ένα σωρό σκουπίδια,

εκθέσεις με τερατουργήματα, μπάλλες, ομιλίες και αερολογίες, καλλιστεία, που μετριέται η εμορφιά με τη μεζούρα, ηλίθιους καρνάβαλους, συλλόγους λογής-λογής με γεύματα και με σοβαρές συζητήσεις για τον ίσκιο του γαϊδάρου, συνδέσμους αφιερωμένους στους αποθεωμένους άνδρας της Ευρώπης κι ένα σωρό αλλά τέτοια.

Αυτή, με μια ματιά, είναι η εικόνα της ανθρωπότητας σήμερα, που να μην αβασκαθή!

Που να βρει κανένας καταφύγιο; …

-Δόξα στον Θεό, που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε «το μεγαλείο της εποχής μας».

Δόξα στον Θεό που υπάρχουν ακόμα κάποιοι τόποι που δεν τους εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται σύγχρονος πολιτισμός.

«Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα»

ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 
               

Ένα από τα πιο σπουδαία μηνύματα που οι Τρεις Πατέρες της Εκκλησίας, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έχουν να προτείνουν στους καιρούς μας και στον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι η μελέτη. Το διάβασμα προϋποθέτει πνεύμα μαθητείας. Μαθητής είναι αυτός που θέλει να μάθει, διότι νιώθει ότι η γνώση του είναι απαραίτητη για να προχωρήσει στη ζωή του. Δεν έχει να κάνει κατ’ ανάγκην με την επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά με την αναζήτηση της αλήθειας.
         Μαθαίνω σημαίνει μειώνω το σκοτάδι στο οποίο βρίσκομαι. Ανοίγω δρόμους για να ανακαλύψω και να αφήσω να μου αποκαλυφθούν τα μυστικά του κόσμου. Ποια είναι, άραγε,  η αιτία της ύπαρξής μας; Δύο γονείς που τυχαία μας έφεραν στη ζωή, για να εκπληρώσουν το χρέος του ανθρώπου να παρατείνει τη ζωή του μέσω των παιδιών του; Ή μήπως για να μοιραστούμε την όποια περιουσία τους; Ή για να μην γκρινιάζουν οι γονείς των γονέων μας για κοινωνικούς λόγους;
          Και δεν φτάνει μόνο η αιτία της ύπαρξής μας. Σημείο-κλειδί είναι και ο σκοπός της. Έχουμε κάποια αποστολή στη ζωή μας; Μήπως αυτή έχει να κάνει με το να εξασφαλίσουμε τις δυνατότητες να απολαμβάνουμε δόξα, αναγνώριση, κάλυψη της δίψας των αισθήσεων να χορτάσουν; Μήπως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ως προς τη συστημική του διάσταση και πορεία; Μήπως για να έχουμε παρέα και να μη νικιόμαστε από τη μοναξιά;
           Τέλος, υπάρχει και το μεγάλο ερώτημα του θανάτου. Είναι η οδός της ανυπαρξίας; Είναι το πέρασμα σε μιαν άλλη πραγματικότητα; Με ποια κριτήρια, αν υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, θα τη ζήσουμε ως κατάσταση ευτυχίας; Ποια απάντηση δίνουμε στο ερώτημα του Θεού;
        Τα θέματα αυτά δεν απαντώνται εύκολα ούτε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ούτε με κάποιες πρόχειρες συζητήσεις. Χρειάζονται αναφορά σε ανθρώπους που έδωσαν γνήσιες απαντήσεις και με τη σκέψη και με τη ζωή τους και γι’ αυτό το πνεύμα μαθητείας και η μελέτη μπορούν να βοηθήσουν αποφασιστικά. Οι τρεις Ιεράρχες προσφέρονται.
         «Η κτίση, εκπλήττοντας με την εξωτερική όψη τον θεατή, παραπέμπει τον παρατηρητή στο θαύμα του Θεού, ο Οποίος τη δημιούργησε, και η συνείδηση που αντηχεί μέσα μας, μάς υπαγορεύει όσα πρέπει να πράττουμε», λέει ο Χρυσόστομος.
        «Σώφρων είναι ο άνθρωπος που αγαπά την καλοσύνη, γιατί αυτή δεν χάνεται. Ο άνθρωπος είναι μικρός και συγχρόνως μεγάλος. Ταπεινός και υψηλός. Θνητός και αθάνατος. Γήινος και ουράνιος. Και είναι φως ο άνθρωπος, επειδή έχει μέσα του τη δύναμη του λογικού, αλλά και μπορεί να πλησιάσει τον Θεό», μας λέει ο Γρηγόριος.
       «Κάλλος ψυχής και δύναμη είναι αυτά που θέλει ο άνθρωπος, Για να τα αποκτήσει όμως, χρειάζεται η θεία χάρις. Ο άνθρωπος του Θεού αγαπά. Και η αγάπη φαίνεται όταν λυπάται και έχει αγωνία οι συνάνθρωποί το να μη βλάπτονται στη ζωή τους, αλλά και όταν χαίρεται και αγωνίζεται για να ωφελούνται. Κι όταν κάποιος πετυχαίνει κάτι, αυτός που αγαπά χαίρεται ακόμη περισσότερο», μας λέει ο Βασίλειος.  
       Τα λόγια αυτά, που πήγασαν από τον τρόπο της ζωής τους, μας βοηθούνε να δούμε την αξία τού να μαθαίνουμε πέρα από τη χρησιμότητα της γνώσης και να οδηγούμαστε στην αλήθεια του Θεού και της πίστης, ώστε η ζωή μας να έχει σκοπό που ξεπερνά το παρόν. Το χρειαζόμαστε.
 
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Kαρδιές στον «Πάγο»…

 

~π. Σπυρίδων Σκουτής

Πλέον μόνο βλέπουμε ένα είδωλο του άλλου (στην οθόνη), πληκτρολογούμε και σπάνια μιλάμε και στο τέλος δεν νιώθουμε, μια αίσθηση κενού σε πλημμυρίζει και μετά ψάχνεις τα αντικαταθλιπτικά διότι νιώθεις κενό.

Μιλάμε πλέον με #tags και μοιραζόμαστε την ζωή μας για να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι ή στέλνουμε ξερές ηλεκτρονικές ευχές για να βγάλουμε την υποχρέωση και να τηρήσουμε το πρωτόκολλο. Βγάζουμε selfies από ταξίδια και συναντήσεις για να πούμε στους άλλους «Ε! Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και θες να συμπληρώσεις το κενό που νιώθεις με άλλο κενό.

Πολλές φορές είσαι με μεγάλη παρέα γελάς, γλεντάς, και μέσα σου νιώθεις μόνος και κλαίς. Αυτο το κενό ειναι ένα φρικτό συναίσθημα, διότι το εσωτερικό βρέφος της ψυχής κλαίει διοτι δεν τρέφεται με την Χάρι του Θεού. Και φωνάζεις σε όλους «Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και πολλές φορές στο σπίτι κλαίς χωρίς όμως να θες να δεις την προσωπική σου ευθύνη στην δική σου ζωή.

Ταξίδια, ταβέρνες, χρήματα, υλικά αγαθά δεν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν ποτέ το κενό της χάριτος που υπάρχει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Μένουμε στην επιφάνεια και όλα αυτά γιατί ; Για να βάλουμε υπογραφή στον κοινωνιολογικό νομικισμό για να τηρήσω την ταμπέλα του καλού παιδιού.

Και πάλι μένεις μόνος ….εσύ και ο πόνος της μοναξιάς που ο ίδιος θέλησες να πάσχεις..

Πάρε ένα τηλέφωνο να ακούσεις τον άλλον , να ακούσεις την φωνή του, να νιώσεις πως είναι πως περνάει. Χωρίς να θέλεις κάτι….

Φτάνουμε στο σημείο να μας παίρνει ο άλλος τηλ και να τον ρωτάμε τι θέλει…,

Μπα ! με πήρε τηλέφωνο για να δει τι κάνω ;;;; Φοβερό! Θαύμα !

Ακόμα και οι φιλικές σχέσεις δυστυχώς γίνονται επαγγελματικές.

Όχι! Σε πήρα τηλέφωνο έτσι γιατί θέλω να σε ακούσω.

Αυτό , έτσι απλά τίποτα άλλο.

Πήγαινε μια επίσκεψη στο φίλο που γιορτάζει. Να τον δεις να του μιλήσεις, να τον ακούσεις. Να ακούσεις τις αγωνίες του , τα λάθη του, να τον κοιτάξεις στα μάτια. Αυτή η συνομιλία είναι ένα θαύμα από μόνη της.

Πως θα νιώσω τον Χριστό όταν δεν μπορώ στο ελάχιστον να νιώσω και να μπω σε μια κατάσταση υγιούς επικοινωνίας με τον αδερφό μου.

Μας καταβροχθίζει η καθημερινότητα και οι μέριμνες με αποτέλεσμα ακόμα και το συναίσθημα να μπαίνει σε παγοκύστες, τα πάντα σε αριθμούς που καταλήγουν σε € και κάποιους άλλους αριθμούς που μετράμε τον χρόνο. Σε όλη αυτήν την φουρτούνα χάνουμε τον εαυτό μας και ο χρόνος φεύγει , η φθορά έρχεται και εμείς δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο αλλά γερνάμε εσωτερικά.

Να βρούμε, να ψάξουμε , να δημιουργήσουμε χρόνο για τον εαυτό μας , τον σύντροφο μας και τον Θεό. Να θερμάνουμε την καρδιά μας με τις εκφράσεις τις απλότητας και του καλού λογισμού.

Σε αυτά τα μικρά θα βρούμε λάμψεις της χάριτος. Τον Χριστό μόνο στην ησυχία μπορούμε να τον ακούσουμε τι θέλει να μας πει.

Μια κατάδυση στην καρδιά με ένα «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με» και η καρδιά θα ζεσταθεί και πάλι.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν …

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

 

 

---

Τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών τιμά σήμερα, 30 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας. Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 – 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 – 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία.

Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας.

Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο.

Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Τούς τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν· αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ υμών αεί πρεσβεύουσιν.