Π. Σεραφείμ Ρόουζ: Το Ευαγγέλιο θα μεταδοθεί σε όλα τα έθνη

 

Έλεγε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (+1982), από την Αμερική: «Όσο ο καιρός του τέλους αυτού του κόσμου πλησιάζει, είναι αληθές ότι θα υπάρξουν μεγάλες δοκιμασίες, τέτοιες που ο κόσμος δεν έχει ποτέ ξαναζήσει.(Ματθαίος 24,21)

Θα υπάρξουν πείνες, αρρώστιες, σεισμοί, πόλεμοι και ακοές πολέμων, διωγμοί, ψευδοπροφήτες και ψευδοχριστοί, και η αγάπη των πολλών, συμπεριλαμβανομένων των Χριστιανών, θα ψυχρανθεί.

Αλλά αυτή την εποχή το Ευαγγέλιο θα μεταδοθεί σε όλα τα έθνη, και αυτοί που θα υπομείνουν ως το τέλος, με τη χάρη του Χριστού, θα σωθούν. Η διαβολική και ψεύτικη θρησκεία θα μεσουρανεί κατά την βασιλεία του Αντιχρίστου, ενός παγκόσμιου ηγέτη που θα φαίνεται ότι θα φέρνει ειρήνη στην ακαταστασία του κόσμου και θα φαίνεται να είναι σαν Χριστός που ήρθε πίσω στη Γη για να βασιλεύσει από τον ξαναφτιαγμένο Ναό της Ιερουσαλήμ.

Αλλά θα υπάρξουν αυτοί που βλέπουν πέρα από αυτή την απάτη. Συγκεκριμένα θα επανεμφανισθούν οι δύο προφήτες που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ηλίας για να μεταστρέψει στην πίστη τους Εβραίους, και ο Ενώχ για να επιστρέψει τα άλλα έθνη.

Η σύντομη βασιλεία του Αντιχρίστου – μόνο 3,5 έτη – θα τερματισθεί με τον ερχομό του Χριστού από τον Ουρανό, προηγουμένου του Σταυρού του, και αυτός ο κόσμος θα αναλωθεί από το πυρ και θα ανανεωθεί πλήρως, ενώ τον ίδιο καιρό τα σώματα των νεκρών θα εγερθούν από τους τάφους και θα ξαναενωθούν με τις ψυχές, προκειμένου να παραστούν στο τελικό Κριτήριο του Θεού».

Τα δάκρυα της χαράς και η χαρά των δακρύων

 

Άρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Ο άνθρωπος ζει κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μία ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια.

Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του.

Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά;

Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήσει πέντε ώρες.

Αυτή η απορρόφηση είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη.

Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατά Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του.

Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας.

Είναι λοιπόν δυνατόν ο άνθρωπος να χαίρεται, να έχει χίλιες δύο ικανοποιήσεις, επιθυμίες ή ενέργειες, να είναι ή να φαίνεται χαρούμενος, αλλά η χαρά του να είναι ψευδής, αν δεν υπάρχει ο οίνος των δακρύων.

Μόνον τα δάκρυα δίνουν την αληθινή μέθη. Αλλά και όσα δάκρυα δεν χαρίζουν την μέθη, την χαρά, την ευτυχία, είναι ψευδή, εγωπαθή, μειονεκτικά, αρρωστημένα, δαιμονιώδη, δεν είναι πνευματικά.

Τα δάκρυα δεν έχουν αυτά καθ’ εαυτά σημασία. Η σημασία τους έγκειται στην μέθη την οποία προκαλούν, η δε μέθη ελέγχεται για το γνήσιό της από το αν προέρχεται από τον αληθινό οίνο.

Γι’ αυτό ο αββάς Ησαΐας λέγει, έως πότε θα έχω χαρές χωρίς δάκρυ μετανοίας; Και έως πότε τα μάτια μου θα βγάζουν δάκρυα, χωρίς να έχω μεθύσι, χωρίς να είμαι χαρούμενος;

Πόσες φορές εμείς μετανοούμε και δεν έχουμε χαρά! Είναι βέβαιο τότε ότι θα ξαναπέσουμε. Πόσες φορές εξομολογούμεθα και δεν πυρπολείται και δεν μεθάει η καρδιά μας!

Προφανώς, είναι ψεύτικος αυτός ο οίνος. Πόσες φορές πιστεύουμε ότι βρήκαμε την αλήθεια ή την χαρά, αλλά δεν έχουμε τον οίνο, το δάκρυ το πνευματικό!

Έως πότε λοιπόν θα είναι ψεύτικη η χαρά μου, η λύπη μου, ψεύτικες οι μετάνοιές μου, όλες οι προσφορές μου και οι θυσίες μου για τον Θεό; Εώς πότε θα αμελώ και θα ζω αυτή την ψευδότητα;

Έχω μεθύσι, αλλά δεν έχω οίνο, δεν έχω δάκρυ, διότι η σκληρότητα της καρδιάς μου, που επαχύνθη, που ελιπάνθη, εξήρανε τους οφθαλμούς μου. Από την καρδιά βγαίνουν όλα. Όταν είναι σκληρή η καρδιά, τί να βγάλουν τα μάτια;

Είναι η περιπέτεια της ζωής μας, λόγω των ποικίλων φροντίδων και ενδιαφερόντων μας. Κάθε φορά δηλαδή κάτι μας απασχολεί, κάτι γυαλίζει στα μάτια μας ως επιθυμία.

Σήμερα με απασχολεί να πετύχω αυτό, αύριο να διαμορφώσω το μοναστήρι μου κατά τον καλύτερο τρόπο. Κάθε φορά κάτι σαν σαράκι τρώει και σκληραίνει την ρίζα της καρδιάς μου και εν συνεχεία της κεφαλής μου και με αχρηστεύει.

Ο περισπασμός της διανοίας και της καρδιάς είναι η οριστική αχρήστευσις του ανθρώπου. Η φροντίδα, όπως λέγει και η Αγία Γραφή, οδηγεί σε αδιέξοδα. Επιθυμώ και δεν έχω.

Επιθυμώντας και μη έχοντας, ή επιδιώκω περισσότερο την πραγματοποίηση τους, ή αναζητώ άλλους ορίζοντες, για να μπορώ να έχω δικό μου μεθύσι, δική μου χαρά.

Έτσι, περιπίπτω σε έναν περισπασμό της καρδιάς, ζω από εδώ και από εκεί, ζω παντού, δεν ζω όμως την δική μου ύπαρξη.

Το αποτέλεσμα αυτών των ποικίλων απασχολήσεων και περισπασμών είναι να ξεχνάω τα πάντα. Ξεχνάω ότι δεν έχω οίνο, ξεχνάω την λήθη που γεννιέται μέσα μου.

Τί σημαίνει λήθη; Έχω, λόγου χάριν, λήθη του τάδε προσώπου, σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό είναι ανύπαρκτο για μένα.

Επομένως όταν ο αββάς Ησαΐας λέγει «ο περισπασμός της καρδιάς μου εποίησέ μοι λήθην» σημαίνει ότι το αποτέλεσμα της λήθης είναι μέσα μου, εγώ είμαι ο τόπος της απουσίας του Θεού.

Οι φροντίδες μου και οι επιθυμίες μου με τα οποία ζω, μου απομακρύνουν τον Θεόν· γίνομαι ως άθεος εν τω κόσμο.

«Έως την ώρα του σκότους». Επειδή έχω μεθύσια, ζω νομίζοντας ότι έχω Θεόν, μέχρι την ώρα που θα γλιστρήσω μέσα στο σκοτάδι.

Πλησιάζει η τελευταία στιγμή της ζωής μου, κατά την οποία «ουκ έστιν ο μνημονεύων σου», και ακόμη δεν ανεκάλυψα ότι ζω χωρίς Θεόν.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της χαράς χωρίς δάκρυ και των δακρύων χωρίς χαρά.

Κάναμε εὐτυχέστερη τήν ζωή μας μέ τήν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας;

 

– Πάτερ Επιφάνιε, ἔχει διατυπωθῆ ἡ ἄποψις, ὅτι μὲ τὴν τεχνολογικὴ ἀνάπτυξι καὶ ἐξέλιξι θὰ λυθοῦν ὅλα τὰ προβλήματα. Τί λέτε;

– π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: “Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει. Ἐπειδὴ βγάλαμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας, ὅσο ἀναπτυσσόμεθα καὶ ἐξελισσόμεθα τεχνολογικῶς, τόσο κατερχόμεθα καὶ ὀπισθοχωροῦμε ἠθικῶς. Καὶ σήμερα ἡ τεχνολογία καὶ ἡ ἐπιστήμη ἔχουν θεοποιηθῆ.
Καὶ ἴσως ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν κατάπτωσι, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ὑπερηφάνειά μας. «Πέπτωκεν ὁ ἄνθρωπος ἰσοθεΐα φαντασθείς», λέγει ἕνα τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ φαντάσθηκε ὁ ἄνθρωπος, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνη ἴσος μὲ τὸν Θεό, ἔφαγε τὸ ράπισμα καὶ σωριάστηκε κάτω.

Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει καὶ σήμερα αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ ἴσως ἀλλὰ χειρότερα αὔριο, ὡς τίμημα τοῦ μεγάλου τολμήματος, τὸ ὁποῖο κάνουμε. Θέλουμε νὰ θεοποιήσουμε τὶς ἱκανότητές μας, τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν τεχνολογία, νὰ θεοποιήσουμε τὴν διάνοιά μας. Σὰν νὰ λεμε στὸν Θεό: «Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ σένα, μποροῦμε μόνοι μας νὰ φτιάξουμε τὴν ζωή μας».

Κάναμε εὐτυχέστερη τὴν ζωή μας μὲ τὴν ἐξέλιξι τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας; Ἀντιθέτως! Ἀπομονωθήκαμε, ἀλλοτριωθήκαμε, γίναμε ἔρημοι μέσα στὶς πόλεις.

Ἂν ὑπῆρχε μηχάνημα, τὸ ὁποῖο νὰ μᾶς γύριζε πίσω ἕνα αἰώνα, πιστέψατέ με, θὰ πατοῦσα χωρὶς συζήτησι τὸ σχετικὸ κουμπί. Νὰ γυρίζαμε ἕνα αἰώνα πίσω! Μὲ τὰ γαϊδουράκια καὶ μὲ τὰ ἄλογα καὶ μὲ τὰ μουλάρια. Εὐτυχέστεροι ἤσαν οἱ ἄνθρωποι τότε. Ἀνέσεις δὲν εἶχαν βεβαίως· ταλαιπωρίες εἶχαν, κόπο, μόχθο, ἀλλ’ ἦσαν εὐτυχέστεροι, ὑπομονετικώτεροι, καρτερικώτεροι“.
 Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου τιμά σήμερα, 20 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Τη χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Χριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου.

Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του.

Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα.
Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: «Πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν ούν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ημείς δε άφθαρτον» (Α’ προς Κορινθίους, θ’ 25).

Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό. Και εκείνοι μεν, οι αθλητές του κόσμου, αγωνίζονται και εγκρατεύονται για να πάρουν στεφάνι που φθείρεται. Εμείς όμως, οι αθλητές του Χριστού, αγωνιζόμαστε για άφθαρτο στεφάνι.

Ο Γρηγόριος όμως δεν αρκέσθηκε μόνο στη μοναχική ζωή. Μετείχε από κοντά στους σκληρούς αγώνες κατά των εικονομάχων βασιλέων. Έκανε πολλά ταξίδια και τελικά εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, στη Μονή του Αγίου Μηνά. Επιδόθηκε σε συγγραφές και πέθανε από βαριά αρρώστια στην Κωνσταντινούπολη το 816 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Λυχνία ως δίπυρσος των θεικών δωρεών, ακτίσι της χάριτος φωταγωγούσιν ημάς πατέρες οι ένθεοι, Πρόκλος του Βυζαντίου, ο σοφός ποιμενάρχης, Γρηγόριος ο θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος, διό μετά προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ

 

 

Είπε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: «Αν ζει κάποιος με νηστεία και πείνα, οι εχθροί χάνουν τη δύναμή τους στην ψυχή του» (από το «Γεροντικό»)

Κάθε περίοδος του χρόνου που καταλήγει σε μια μεγάλη γιορτή για την Εκκλησία είναι ευκαιρία νηστείας. Η νηστεία περιλαμβάνει την αλλαγή του διατροφικού κανόνα, μολονότι στους καιρούς μας οι vegeterian και vegan τροφές έχουν προσδώσει στη νηστεία τον χαρακτήρα της αφθονίας της τροφής. Μπορεί να μην είναι ίσως η πιο νόστιμη, υπάρχει όμως σε ποικιλία και ποσότητα. Γι’ αυτό και αρκετοί πιστοί αισθάνονται ότι η νηστεία σήμερα είναι μία πολύ πιο εύκολη υπόθεση σε σχέση με το παρελθόν.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η θεώρηση της νηστείας επαρκής. Η νηστεία έχει μέσα της τον χαρακτήρα της πείνας. Η πείνα δεν σχετίζεται μόνο με τρόφιμα τα οποία έχουν νοστιμιά, θρεπτικότητα, γίνονται έκφραση της αφθονίας και του καταναλωτισμού του καιρού μας. Η νηστεία έχει να κάνει και με τη στέρηση, αλλά, κυρίως, με την εύρεση ενός αισθήματος πείνας για νόημα. Πείνας να φύγουν οι αμαρτίες του ανθρώπου από το προσκήνιο και να έρθουν στην καρδιά μας η πίστη στον Θεό, η σχέση μαζί Του και η αγάπη. Αυτή η πείνα λείπει συχνά από την απόφασή μας να νηστέψουμε. Ακολουθούμε τη συνήθεια, την ανάγκη της διατροφικής αποτοξίνωσης, χωρίς όμως να νιώθουμε την ψυχή μας να λαχταρά μιαν άλλη πορεία.

Η νηστεία, σύμφωνα με τον ασκητικό λόγο, όταν συνοδεύεται από την πείνα για αλήθεια, νόημα, αγάπη, Θεό μάς κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε εχθρούς που δεν τους νιώθουμε. Αυτοί έχουν να κάνουν με το πνεύμα του κακού και την έκφρασή του στον κόσμο. Είναι ο μέσα κόσμος μας, ο οποίος ζητά αυτοδικαίωση, δόξα, απόλαυση χωρίς να δώσει, να θυσιάσει, να στερηθεί. Χωρίς να παλέψει να γίνει «εμείς». Είναι ένας πολιτισμός, ο οποίος μένει στο σήμερα και στις στιγμές του, σε έναν βομβαρδισμό πληροφορίας και, ταυτόχρονα, κατάκρισης. Ούτε οι δαίμονες πλάστηκαν δαίμονες, ούτε ο εαυτός μας είναι κακός από τη φύση του, ούτε ο πολιτισμός είναι καταστροφικός. Χωρίς Θεό όμως, χωρίς αγάπη και ταπείνωση, όλα διαβάλλονται, αλλοιώνονται, λειτουργούν στην προοπτική του «εγώ και μόνον εγώ».

Γι’ αυτό και η νηστεία, μαζί με την πείνα, όταν αποσκοπούν στο να νιώσουμε τις εξαρτήσεις μας, είτε αυτές είναι απ’ την τροφή είτε από την εικόνα είτε  από ουσίες είτε από την επιθυμία για δόξα και δικαίωση, είτε από την ικανοποίηση του ποιοι είμαστε, είναι μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας κι ας φαίνεται ότι κρατά για λίγο. Η νηστεία συνδυάζεται με τη γιορτή. Και η γιορτή που έχει μαζί της τής πίστης το κλειδί γίνεται αρχή για να ξαναβρούμε το ήθος της Εκκλησίας, της κοινότητας, του «μαζί». Νηστεύουμε όχι για να κοινωνήσουμε, αλλά επειδή κοινωνούμε. Νηστεύουμε όχι για να επιτελέσουμε ένα θρησκευτικό καθήκον, αλλά επειδή θέλουμε να γιορτάσουμε. Νηστεύουμε τελικά για να ξεκινήσουμε να παλεύουμε για την πείνα που αλλάζει τον κόσμο μας και, την ίδια στιγμή, και τον κόσμο των όσων βρίσκονται γύρω μας.

Όσο μπορούμε, ας ξαναβρούμε το νόημα της νηστείας, συνδυάζοντάς την με την πείνα. Κι αν δεν μπορούμε να φτάσουμε στο τέρμα, ας προσπαθήσουμε. Κάθε χρόνος, κάθε στιγμή είναι ένα λιθαράκι στο μονοπάτι της βασιλείας του Θεού, της αγάπης, της ζωής που χορταίνει Χριστό. Τον απόντα από τις γιορτές του καταναλωτικού κόσμου, αλλά παρόντα για πάντα στον χρόνο και στην υπέρβασή του. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Μοναξιά

Μοναχού Μωϋσή Αγιορείτη

Θα σας μιλήσω απόψε για μια άλλη μοναξιά
Αγαπητή , αλήθεια, κι ωραία
Στην αρχή τη φοβάσαι αρκετά
Μετά κάπως.
Όταν αρχίζεις ν’ ανακαλύπτεις όμως
Περιοχές άγνωστες
Χώρους τόσο κοντινούς
απορείς και συλλογιέσαι
την εκπληκτική ανασφάλεια
τη μηδαμινότητα και μοναδικότητα
την εξαίσια αλήθεια
την κάθοδο του νου
το εύρος της καρδιάς
την υπερουράνια ειρήνη
τα θερμά δάκρυα
ευχαριστίας και δοξολογίας
για τη μόνωση κι ανεύρεση
του άγνωστου εαυτού σου.
Μόνος με μόνο τον Θεό
τα γλυκά μεσάνυχτα
δίχως λόγια
δίχως φιλίες
δίχως στηρίγματα
αιωρούμενος
δορυφορούμενος από δάκρυα.

Στην Ολλανδία για πρώτη φορά εισάγεται στα δημόσια σχολεία η διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης!

 

Στην Ολλανδία για πρώτη φορά εισάγεται στα δημόσια σχολεία η διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης! 

(σσ Την ίδια ώρα στο Ελλάντα οι γνωστοί κύκλοι και Φωστήρες απαιτούν την κατάργηση του μαθήματος Θρησκευτικών από τη δημόσια εκπαίδευση. Το μάθημα ήδη υποσκάπτεται μεθοδικά..)

Από το σχολικό έτος 2025-2026, τα παιδιά στην Ολλανδία θα μπορούν να διδάσκονται την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη σε δημόσια σχολεία, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που η πίστη αυτή εντάσσεται επίσημα στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Η διδασκαλία κατέστη δυνατή μετά την αναγνώριση της Ορθοδοξίας ως όγδοης επίσημης ομολογίας στις Κάτω Χώρες.

Στις 10 Νοεμβρίου 2025, στην Ολλανδία, επιτρέπεται επίσημα η διδασκαλία της ορθόδοξης θρησκείας στα σχολεία, αναφέρει η εκπαιδευτική πλατφόρμα OrthodoxopSchool.nl – οργανισμός που συντονίζει την εφαρμογή του προγράμματος σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας της χώρας.

Σύμφωνα με την πρωτοβουλία, από το σχολικό έτος 2025–2026, παιδιά ηλικίας από 6 έως 12 ετών θα μπορούν να παρακολουθούν μαθήματα ορθόδοξης πίστης στα δημόσια σχολεία στο πλαίσιο ενός τριετούς πιλοτικού προγράμματος. Για το άνοιγμα μιας τάξης απαιτούνται τουλάχιστον τρεις μαθητές που έχουν εκφράσει την επιθυμία να μελετήσουν το μάθημα.

Η απόφαση κατέστη δυνατή αφού η ορθόδοξη χριστιανική ομολογία αναγνωρίστηκε επίσημα ως η όγδοη ομολογία σε εθνικό επίπεδο στην Ολλανδία. Αυτή η αναγνώριση παρέχει επίσης στους ορθόδοξους πιστούς πρόσβαση σε θρησκευτική φροντίδα στον στρατό και στις φυλακές.

Τα μαθήματα θα διεξάγονται μία φορά την εβδομάδα για 45 λεπτά και θα είναι διαθέσιμα όχι μόνο για παιδιά ορθόδοξων οικογενειών, αλλά και για όλους τους ενδιαφερόμενους μαθητές. Η εγγραφή για συμμετοχή μπορεί να γίνει μέσω των ιστοσελίδων vormingsonderwijs.nl και orthodoxopschool.nl.

Όπως σημειώνει το Orthodoxe Zendende Instantie – ο φορέας που είναι υπεύθυνος για την προετοιμασία των εκπαιδευτικών, – οι εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν θεολογική εκπαίδευση, παιδαγωγική κατάρτιση και να κατέχουν την ολλανδική γλώσσα σε επίπεδο τουλάχιστον B2. Προς το παρόν, έχουν διαπιστευθεί μόνο δύο εκπαιδευτικοί, αλλά στο άμεσο μέλλον σχεδιάζεται η επέκταση του προσωπικού και η δημιουργία συμβουλίου μεθοδολογίας.

Η εισαγωγή μαθημάτων ορθόδοξης θρησκείας υποστηρίχθηκε και από τη Συνέλευση Ορθόδοξων Επισκόπων Μπενελούξ, χαρακτηρίζοντας την πρωτοβουλία ως «σημαντικό βήμα στην ενίσχυση της πνευματικής εκπαίδευσης και της συνεργασίας μεταξύ Εκκλησίας και σχολείου».

Στους χίλιους αν­θρώ­πους που κλαί­νε για τον θά­να­το κά­ποιου αγα­πη­μέ­νου....

 

Στους χίλιους αν­θρώ­πους που κλαί­νε για τον θά­να­το κά­ποιου αγα­πη­μέ­νου του προ­σώ­που, ούτε ένας κλαί­ει για τα αμαρ­τή­μα­τα του νε­κρού, αλλά κλαί­ει για το ότι θα τον στε­ρη­θούν.
Δεν έχου­με δά­κρυα τέ­τοια, που να ωφε­λή­σουν την ψυχή του νε­κρού.
Δεν τα έχου­με πιά­σει σω­στά τα θέ­μα­τα αυτά και αντί να βο­η­θή­σου­με, κά­νου­με κακό.
Οπωσ­δή­πο­τε θα στε­νο­χω­ρη­θείς,θα συγ­κι­νη­θείς, θα πο­νέ­σεις,θα θλι­βείς, αλλά όχι να κλαις απα­ρη­γό­ρη­τα και να λυ­πη­θείς και όταν τους το λες, σου λένε:
Και ο Θεός έκλα­ψε, όταν είδε τον Λά­ζα­ρο νε­κρό.
Να που εί­μα­στε ακα­τή­χη­τοι !
Διό­τι ο Χρι­στός δεν έκλα­ψε, αλλά δά­κρυ­σε και όχι επει­δή είδε νε­κρό τον Λά­ζα­ρο, αφού ήξε­ρε, ότι σε λίγο θα τον ανέ­σται­νε, αλλά δά­κρυ­σε για την κα­τάν­τια του αν­θρώ­που, σαν να έλε­γε, άν­θρω­πε πως κα­τάν­τη­σες, λόγω της αμαρ­τί­ας, να γνω­ρί­ζεις
θά­να­το.

Δημήτριος Παναγόπουλος

Από την ακινησία του φόβου στην κίνηση της Αγάπης

 

O μεγαλύτερος φόβος των σημερινών ανθρώπων είναι μήπως δεν βρεί ανταπόκριση η αγάπη που δίνουν.

Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε σε ένα φόβο , σε ένα κελί αιχμάλωτοι. Παντού φοβίες: Μην δοθώ και πονέσω, μην αγαπήσω και δεν βρω ανταπόκριση, μην δώσω πολλά και απογοητευτώ, να κρατάω και λίγα μπόσικα για να φυλάγομαι και άλλα πολλά που ακούμε από τον σημερινό άνθρωπο αλλά και με αυτές τις πρακτικές δυστυχώς μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας.

Φτάνουμε στο σημείο  ο  σημερινός άνθρωπος να είναι πνευματικά και συναισθηματικά ακρωτηριασμένος από τις φοβίες που σαν ψαλίδια του έκοψαν τις εσωτερικές συνδέσεις της ψυχής. Οπότε βασιλεύει ο ναρκισσισμός. Δηλαδή να περνάω καλά , να μην παλέψω, να μην έχω προβλήματα, να μην δυσκολευτώ. Να περάσω μια ωραία ζωή και φυσικά να με δεχτεί και ο Χριστός στον παράδεισο διότι δεν σκότωσα και κανέναν !. Όλη αυτή η θεώρηση είναι μια πλάνη φοβερή , διότι ο θάνατος παραμονεύει και είναι ένας σταθμός και επεισόδιο της ζωής που μόνο με πνευματικές νίκες μπορούμε να το περάσουμε ώστε να εισέλθουμε στην Βασιλεία των ουρανών.

Αυτή η ζωή δεν λογίζεται χωρίς πόνο πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Χωρίς δυσκολίες και προβλήματα. Καμία σχέση δεν μπορεί να φτάσει στο ουρανό αν δεν περάσει από το καμίνι τον πόνο του σταυρού και της θυσίας για τον άλλον ώστε να έρθει η Ανάσταση. Δυστυχώς η ζωή κινείται στην φθορά, η οδύνη απλώνεται παντού, ο πόνος είναι στοιχείο φυσικότητάς και αρμονίας έτσι όπως είναι η πτωτική κατάστασή. Η ανάσταση σε όλες τις πτυχές της ζωής είναι πράξη πάλης και υπέρβασης που πρέπει να περάσει από τον σταυρό. Χωρίς σταυρό ανάσταση δεν υπάρχει. Με την βοήθεια του Κυρίου θα καταφέρουμε να ελευθερωθούμε απο την αιχμαλωσία του φόβου, εξάλλου «Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις» οπότε θα έρθει και πάλι η αρμονία στην ζωή μας με την δική του δύναμη και την δική μας αποδοχή στο θέλημά Του. 

Αν πάρουμε απόφαση και βαδίσουμε με φοβίες και προσδοκίες δεν θα αγαπήσουμε ποτέ πραγματικά όπως και δεν θα μπορέσουμε να αγαπηθούμε πραγματικά διότι ο άλλος θα αγαπήσει μια ψεύτικη σκιά του εαυτού μας αφού αυτό προβάλουμε για να μην πληγωθούμε. 

Η Θέση του Ευαγγελίου είναι ξεκάθαρη. Οι μακαρισμοί μας προτρέπουν πως πρέπει να γίνουμε. Να δίνουμε, να αγαπούμε, να μην μας νοιάζουν προσδοκίες και ανταλλαγές, να ορμάμε στην θυσία, να κάνουμε υπομονή με κίνηση όμως προσευχής όχι με αναίσθητη ακινησία. Τότε θα μπορέσουμε να βρούμε πληρότητα σε αυτή την ζωή αλλά και να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το Χριστό ώστε να γίνουμε Ουρανοπολίτες.

Λέγει ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία του·

«Ακούσατε ότι έχει λεχθεί· μάτι για μάτι και δόντι για δόντι. Αλλά εγώ σας λέγω να μη αντισταθείτε στον πονηρό. Αλλά εάν κάποιος σε ραπίσει στη δεξιά σιαγόνι να στρέψεις σ’ αυτόν και το άλλο. Και σε κείνον, που θέλει να σε σύρει σε δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου, άφησέ του και το πανωφόρι. Κι αν κάποιος σε αγγαρεύσει ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο. Σ’ αυτόν που σε ζητά, να δίνεις. Και σ’ αυτόν που θέλει να δανειστεί από σένα μην αρνηθείς.

»Ακούσατε ότι έχει λεχθεί· Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου και να μισείς τον εχθρό σου. Αλλά εγώ σας λέγω, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταριώνται, να ευεργετείτε όσους σας μισούν, και να προσεύχεστε για όσους σας συμπεριφέρονται κακώς και σας διώκουν, για να γίνετε παιδιά του επουράνιου πατέρα σας, διότι ανατέλλει τον ήλιο του για κακούς και για καλούς και βρέχει για ευσεβείς και ασεβείς. Εάν δε αγαπήσετε όσους σας αγαπούν, ποιο μισθό θα έχετε; Δεν κάνουν το αυτό και οι τελώνες; Και εάν δείξετε στοργή στους φίλους σας μόνο, τι εξαιρετικό κάνετε. Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες; Να γίνετε λοιπόν τέλειοι, όπως ο πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος» (Ματθ. 5, 38-48).

Μην φοβάσαι άνθρωπε, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτό σου. Πήγαινε στην αγκαλιά του Κυρίου εκείνος θα τα θεραπεύσει όλα. Eξάλλου ο ίδιος μας το είπε «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» τι περιμένουμε λοιπόν ;

 «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον»

Φοβόμαστε λοιπόν διότι δεν έχουμε ακόμα την τέλεια αγάπη να δώσουμε γιατί είμαστε προσκολλημένοι στην λατρεία του εαυτού μας.

Ας ορμήσουμε λοιπόν στην μεγάλη έξοδο από το εγώ στο εμείς και θα βρούμε γιατρειά και σωτηρία.

π. Σπυρίδων Σκουτής –

O ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΒΔΙΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προφήτου Αβδιού τιμά σήμερα, 19 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Προφήτης Αβδιού (ή Οβδιού) που το όνομα του σημαίνει «δούλος Κυρίου», έζησε περί το 800 π.Χ., (κατ’ άλλη εκδοχή στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.), και είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες.

 Ο Προφήτης Αβδιού καταγόταν από τη Συχέμ (εκ του αγρού Βηθοχαράμ ή Βαθαχαράμ), και με τη σύντομη προφητεία του αυστηρά παρατηρεί με ισχυρές ποιητικές εκφράσεις την υπερηφάνεια και την πτώση του Ισραήλ.
Να τι λέει χαρακτηριστικά για την υπερηφάνεια: «Υπερηφάνια τής καρδίας σου επήρε σε κατασκηνούντα εν ταίς οπαίς τών πετρών, υψών κατοικίαν αυτού, λέγων εν καρδία αυτού – τίς κατάξει με επί τήν γήν; εάν μετεωρισθής ως αετός καί εάν ανά μέσον τών άστρων θής νοσσιάν σου, εκείθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» (Οβδιού,α’ 3,4).

Δηλαδή, η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε έκανε να φρονείς πολύ υψηλά για τον εαυτό σου, ότι τάχα κατοικείς σε φαράγγια και σπηλιές των ορέων και γενικά απόρθητες περιοχές. Έχεις κτίσει την κατοικία σου σε πολύ ύψος, πιστεύεις ότι είσαι ισχυρός και ανίκητος και λες από μέσα σου; Ποιος θα μπορέσει να με κατεβάσει στη γη; Και αν ακόμα πετάξεις σε μεγάλα ύψη σαν τον αετό, και αν στήσεις τη φωλιά σου ψηλά ανάμεσα στ’ αστέρια, από ‘κει θα σε καταρρίψω και θα σε κατεβάσω, λέγει ο Κύριος.

Ας προσέξουμε, λοιπόν, τα λόγια του προφήτη και ας καλλιεργούμε το θεμέλιο των αρετών, που είναι η ταπείνωση.

Να αναφέρουμε επίσης, ότι ο Αβδιού ήταν μαθητής του προφήτου Ηλιού, επί της βασιλείας Οχοζία, ο οποίος έστειλε τον Αβδιού στον Ηλία για να τον πείσει να κατέβει από το βουνό προς τον βασιλιά. Μετά την μετάβαση του Ηλία στον Οχοζία, ο Αβδιού, παραιτήθηκε από τη θέση του πεντηκοντάρχου, ακολούθησε τον προφήτη Ηλία και τον υπηρετούσε. Όταν πέθανε ετάφη στον τάφο των πατέρων του.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ώσπερ θεράπων φερωνύμως του Λόγου, του υπέρ έννοιαν φωτός ηξιώθης, και προφητείας έλλαμψιν εδέξω σοφέ δόξαν γαρ την άυλον, καθαρώς εποπτεύων, όργανον θεόπνευστον, Οβδιού ανεδείχθης, προμελωδούν εν κόσμω μυστικώς, των εσομένων, Προφήτα την έκβασιν.

Περὶ σημείων καὶ ἐνεργημάτων τἧς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

 

Οσίου Ισαάκ του Σύρου (Λόγος κδ΄)

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει θερμὴ εἰς τὴν φυσικὴν αὑτῆς ἰδιότητα, καὶ ὅταν ἐπιπέσῃ εἴς τινα ἀγωνιστὴν ὑπερβολικῶς, κάμνει τὴν ψυχὴν αὑτοῦ ἐκστατικήν· διὰ τοῦτο δὲν δύναται ἡ καρδία ἐκείνου, ὅστις ᾐσθάνθη, αὐτήν, ν᾽ ἀποχωρισϑῇ ἐξ αὐτῆς· ἀλλὰ κατὰ τὸ μέτρον τῆς ποσότητος τῆς ἀγάπης, τῆς ἐπελθούσης αὐτῷ, φαίνεται εἰς αὐτὸν ἀσυνήθης τὶς ἐναλλαγή.

Τὰ δὲ αἰσθητὰ αὐτῆς σημεῖα εἶναι τὰ ἑξῆς.

Γίνεται τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου κόκκινον ὡς φῶς, καὶ χαροποιόν· τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ θερμαίνεται, καὶ ἀποφεύγει ἐξ αὐτοῦ πᾶς φόβος, καὶ πᾶσα συστολή, καὶ γίνεται ὡς ἐκστατικός, καὶ ἡ περιορίζουσα τὸ νοῦν δύναμις ἐκλείπει, καὶ γίνεται ὡς μωρός· νομίζει τὸν φοβερὸν θάνατον ὡς χαράν· ἡ δὲ θεωρία τοῦ νοὸς αὐτοῦ δὲν παύει ποσῶς ἐκ τῆς ἐνθύμήσεως τῶν οὐρανίων πραγμάτων, καὶ χωρὶς νὰ εὑρίσκηται εἰς τοὺς οὐρανούς, ὁμιλεῖ, ὡς νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖ, μὴ βλεπόμενος παρά τινος· ἡ δὲ φυσικὴ αὐτοῦ γνῶσις καὶ ὅρασις φεύγουσιν ἐξ αὐτοῦ, καὶ δὲν αἰσθάνεται τὴν κίνησίν του, διὰ, τῆς ὁποίας, ἐνεργεῖ αἰσθητῶς εἰς τὰ πράγματα· ἐπειδὴ ἂν καὶ φαίνηται, ὅτι πράττει τι, δὲν αἰσθάνεται αὐτὸ τελείως, ὡς ἔχων τὸν νοῦν αὐτοῦ μετέωρον εἰς τὴν θεωρίαν· ἡ δὲ διάνοια αὐτοῦ πάντοτε ὡς νὰ εὑρίσκηται καὶ νὰ συνομιλῇ μετ᾽ ἄλλου τινός.

Ταύτην τὴν πνευματικὴν μέθην ἐμεθήσθησάν ποτε οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, καὶ οἱ μάρτυρες, ἐξ ὧν οἱ μὲν ἅγιοι ἀπόστολοι περιῆλθον ὅλον τὸν κόσμον κοπιῶντες καὶ ἀγωνιζόμενοι καὶ ὀνειδιζόμενοι· οἱ δὲ ἅγιοι μάρτυρες, κατακοπτόμενοι τὰ μέλη, ἔχυσαν τὰ αἵματα αὑτῶν ὡς ὕδατα ποταμῶν, καὶ πάσχοντες τὰ δεινότερα κολαστήρια, δὲν ἀπέκαμον, ἀλλὰ γενναίως ὑπέφερον αὐτά, καὶ ἐνῷ ὑπῆρχον σοφοί, ἐνομίσθησαν ὡς ἀμαθεῖς καὶ ἀνόητοι.

Καὶ ἄλλοι πάλιν ἐπλανήθησαν εἰς τὰ ὄρη καὶ εἰς τὰ σπήλαια, καὶ εἰς τὰς ὁπὰς τῆς γῆς μετὰ διαφόρων ἐπιπλάστων ἀταξιῶν, ἐνῷ ἦσαν εὔτακτοι καὶ φρόνιμοι.

Ταύτην αὐτῶν τὴν ἀνοησίαν εἴθε. ν᾽ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ φθάσωμεν καὶ ἡμεῖς.᾿

Πρὶν νὰ εἰσέλθης εἰς τὴν πόλιν τῆς ταπεινώσεως, ἐὰν ἴδῃς, ὅτι ἀνεπαύθης ἐκ τῆς ἐνοχλήσεως τῶν παθῶν, μὴ πιστεύσῃς εἰς τὸν ἑαυτόν σου· διότι ὁ ἐχθρὸς σ᾽ ἔστησε παγίδα, ἵνα σ᾽ ἐξαπατήσῃ· ἀλλὰ μετὰ τὴν μικρὰν ἐκείνην ἀνάπαυσιν περίμενε μεγαλειτέραν ἐνόχλησιν καὶ ταραχὴν τῶν παθῶν· ἐπειδὴ ἐὰν δὲν κατορθώσῃς πάσας τὰς ἀρετάς, ἕως ὅτου νὰ φθάσῃς τὴν ἀρετὴν τῆς ἁγίας ταπεινώσεως, μὴ ἐλπίζης νὰ εὕρης ἀνάπαυσιν ἐκ τῶν κόπων σου, οὐδὲ θέλεις ἔχει ἄνεσιν ἐκ τῶν ἐπιβουλῶν τῶν ἐχθρῶν σου.

Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀξίωσον ἡμᾶς νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν ἀρετὴν τῆς ἁγίας ταπεινώσεως. Ἀμήν.

Άγιος Πορφύριος: Το μυστικό στην προσευχή…

 

Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείται δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.

Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο…».

Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησον με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.

Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού, αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Αργεί η κρίση και ο Κριτής είναι ο μόνος Δίκαιος.

 

Αδερφέ, αρχίζει ένα νέο στάδιο, της νηστείας των Χριστουγέννων.
Κάνε Εσύ ό,τι μπορείς και άσε τον άλλο να κάνει ό,τι θέλει.
Σήμερα, στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός λέει τον Ηρώδη αλεπού.
Άλλος είναι ο κριτής και η κρίση αργεί ακόμα.
Ό,τι βλέπεις δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια και ό,τι ακούς μην το καταπίνεις αμάσητο.
Εσύ αγωνίσου γιά την αγάπη του Χριστού. Αυτός ας είναι ο Κύριός σου.
Ο Άγιος παπαΔημήτρης ο Γκαγκασταθης έλεγε: όπου θα εργαστείς, εκεί θα πληρωθείς.
Ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφει: άλλοι χύνουν ποτάμια δακρύων κ άλλος στάζει ένα δάκρυ που είναι σαν αίμα.
Οι άγιοι σαλοί κορόϊδευαν τον κόσμο και τους σαλούς όλοι τους κατακρίνουν.
Το λείψανο του Αγίου Παλαμά βγήκε άφθορο, και οι κακοί λέγαν ότι είναι άλυτο.
Ας μην βιαζόμαστε γιά συμπεράσματα. Αργεί η κρίση και ο Κριτής είναι ο μόνος Δίκαιος.
Καλή Δύναμη στον αγώνα μας, ο καθένας.

π.Πορφύριος Μπατσαράς

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Πλάτωνος τιμά σήμερα, 18 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Πλάτωνας έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Καταγότανε από την Άγκυρα της Γαλατίας της Μικρός Ασίας, και ήταν αδελφός του μάρτυρα Αντιόχου. Σε νεαρή ηλικία τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες, διότι διακήρυττε την πίστη του στον Ιησού Χριστό και τον οδήγησαν μπροστά στον ηγεμόνα Αγριππίνο.

Ο Αγριππίνος βλέποντας την ωραιότητα του νέου και γνωρίζοντας ότι κατείχε περιουσία, προσπάθησε να τον ελκύσει με κολακείες. Όμως ο Άγιος Πλάτων αρνήθηκε και συνέχισε να διακηρύττει την πίστη του στον Έναν και μοναδικό Θεό.

Αφού ο ηγεμόνας είδε ότι δεν κατάφερε να τον αλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τον απείλησε με μαρτύρια. Παρ’ όλα ταύτα ο Άγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερός στην πίστη του. Έτσι ο Αγριππίνας διέταξε να τον μαστιγώσουν ανελέητα και ύστερα να τον βασανίσουν με πυρωμένες ράβδους.

Ο Άγιος διατήρησε όλη του την πίστη και δεν έπαψε να ομολογεί τον Ιησού Χριστό, γι’ αυτό διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του (306 μ.Χ.). Έτσι λοιπόν ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτωνας παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τιμήθηκε με το αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Δυάς η ευκλεής, των κλεινών Αθλοφόρων, εδόξασε λαμπρώς, την Αγίαν Τριάδα, ο Πλάτων ο ένδοξος, Ρωμανός τε ο ένθεος, εναθλήσαντες, και τον εχθρόν καθελόντες, όθεν πάντοτε, υπέρ ημών δυσωπούσι, τον μόνον Φιλάνθρωπον.

Κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι μία καταστροφή ὅλων τῶν δαιμονικῶν ἐνεργειῶν.

 

Κάθε Θεία Λειτουργία πού κάνουμε εἶναι μία παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στό κακό καί κάθε Θεία Λειτουργία πού κάνουμε εἶναι μία καταστροφή ὅλων τῶν δαιμονικῶν ἐνεργειῶν.
Ἕνας ἄνθρωπος πού θά λειτουργηθεῖ τήν ἡμέρα ἐκείνη, καταστρέφει ὅλες τίς δαιμονικές ἐνέργειες, ὅλες τίς παγίδες πού τοῦ ἔχει στήσει ὁ Διάβολος γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα.
Γι' αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό νά λειτουργούμαστε καθημερινά. Νά κάνουμε Θεία Λειτουργία καί νά Κοινωνοῦμε, ἄν εἶναι δυνατόν. Καταστρέφονται ὅλες οἱ δαιμονικές ἐνέργειες.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

Έχουμε μνήμες από ένα παρελθόν πιο αληθινό, γεμάτο μυρωδιές, ήχους…

Ανήκω σε αυτούς που πρόλαβαν να δουν χωματόδρομους στην Αθήνα, να τρώνε φρούτα απευθείας από τα δέντρα και από το μποστάνι των παππούδων· όλα πιο απλά και —σίγουρα — πολύ πιο νόστιμα.

Ανήκω σε αυτούς που έπαιζαν στα οικόπεδα και στις πλατείες ποδόσφαιρο, κρυφτό, αμπαρίζα, «μακριά γαϊδούρα» και πετροπόλεμο. Στους τυχερούς που πρόλαβαν να ανέβουν στο γαϊδουράκι του παππού στο χωριό.

Προλάβαμε το πολυτονικό. Ζήσαμε με δύο κανάλια ασπρόμαυρης τηλεόρασης, διαβάζαμε κόμικς, δεν ακολουθούσαμε τη μόδα — άλλωστε όλοι φορούσαμε σπορτέξ και σχολικές ποδιές — ακόμα και τα τζιν παντελόνια ήταν Ελληνικής ραφής. Είχαμε στις τσέπες μας δραχμές, το μοναδικό νόμισμα που επέζησε για περισσότερο από 2000 χρόνια, μετά ήρθε το ευρώ.

Δεν υπήρχαν υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα· υπήρχαν όμως πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, κασέτες δίσκοι βινυλίου, και Walkman. Χορεύαμε στις ντίσκο μέχρι το πρωί· υπήρχαν πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής: ντίσκο, ροκ, κλασσικό ροκ, hard rock, heavy metal, punk, soul — και μια ποικιλία αντίστοιχου στυλ εμφανίσεων : φλωράδες, καρεκλάδες, μέχρι ροκάδες και χεβιμεταλλάδες.

Στο τραίνο και στο λεωφορείο σηκωνόμασταν για να κάτσουν οι μεγαλύτεροι. Στα αυτοκίνητα δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας, αερόσακοι, και φρένα ABS. Δεν υπήρχαν βιολογικές τροφές, ούτε personal trainers, και influencers. Μετράγαμε όμως ποιός είχε φάει τα περισσότερα παγωτά, και είχε κάνει τα περισσότερα καλοκαιρινά μπάνια.

Tο χαρτζιλίκι το ξοδεύαμε στα ουφάδικα και στα μπλιμπλίκια. Οι φωτογραφικές μηχανές είχαν φίλμ και φλας· έπρεπε να εμφανίσεις στο φωτογραφείο τις φωτογραφίες, και έπειτα τις χαζεύαμε στα φωτογραφικά άλμπουμ.

Στο χωριό ή στην εξοχή κυκλοφορούσαμε με ποδήλατα ή με τα πόδια. Κάναμε μπάνιο στην θάλασσα χωρίς να βάζουμε αντηλιακό, δεν ξέραμε τότε για την τρύπα του όζοντος, παρά μόνο για το νέφος της Αθήνας.

«Ξένοι» στις πόλεις σπάνια υπήρχαν· ξένες γλώσσες άκουγες μόνο τα καλοκαίρια στα νησιά από τους τουρίστες. Εκεί όπου οι τουρίστριες έκαναν ηλιοθεραπεία γυμνόστηθες.

Και μετά ήρθε το μπάσκετ. Ανήκω σε αυτούς που κάθε Τρίτη βράδυ έβλεπαν την ομάδα μπάσκετ του Άρη με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Τότε είμαστε όλοι Άρης.

Και τα χρόνια πέρασαν, και εμείς όχι μόνο επιζήσαμε, αλλά προσαρμοστήκαμε. Ζήσαμε τη γέννηση του διαδικτύου και των υπολογιστών, την έκρηξη της καταναλωτικής υστερίας, την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό.

Είμαστε η γέφυρα ανάμεσα στον παλιό, κλασικό αναλογικό κόσμο, και σε έναν καινούργιο, αβέβαιο ψηφιακό κόσμο εικονικής πραγματικότητας και τεχνητής νοημοσύνης.

Έχουμε μνήμες από ένα παρελθόν πιο αληθινό, γεμάτο μυρωδιές, ήχους, και ταυτόχρονα ανταπεξήλθαμε σε ριζικές αλλαγές.

Η πνευματική πορεία της Νηστείας των Χριστουγέννων

 

Του Επισκόπου Μελιτηνής Μαξίμου

 

 Η νηστεία των Χριστουγέννων ανοίγει μπροστά μας ως πύλη μυσταγωγική, καλώντας την ψυχή σε βαθύτερη κοινωνία με το θείο μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Μέσα στην περίοδο αυτή, ο άνθρωπος καλείται να αφυπνιστεί από τον λήθαργο της καθημερινότητας και να στραφεί προς την εσωτερική του κάθαρση. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6,2).

Η προετοιμασία για την υποδοχή του θείου βρέφους απαιτεί εσωτερική σιωπή. Η καρδιά γίνεται φάτνη που υποδέχεται το θείο μυστήριο, ενώ η ψυχή, όμοια με χιονισμένο κλαδί που λυγίζει προς τη γη, υποκλίνεται μπροστά στο μέγεθος του θαύματος. Στην εκκλησιαστική παράδοση, η νηστεία δεν είναι απλώς διατροφικός περιορισμός, αλλά πνευματική άσκηση που καθαρίζει τον νου και ανυψώνει την ψυχή.
Κατά την περίοδο αυτή, η εκκλησιαστική υμνολογία μάς υπενθυμίζει: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε» (Καταβασίες Χριστουγέννων). Η προσμονή της θείας γέννησης μεταμορφώνει τον εσωτερικό μας κόσμο. Οι ημέρες κυλούν σαν κόκκοι άμμου σε αρχαία κλεψύδρα, μετρώντας την πορεία προς τη μεγάλη εορτή.

Στην καρδιά της νηστείας, η ψυχή μοιάζει με κήπο χειμωνιάτικο που περιμένει την άνοιξη. Τα πάθη, σαν ξερά φύλλα, πέφτουν ένα-ένα μέσα στην άσκηση της προσευχής και της μετάνοιας, ενώ η εγκράτεια γίνεται το κλειδί που ξεκλειδώνει τις πύλες της πνευματικής θεωρίας.

Καθώς πλησιάζουμε προς τη μεγάλη εορτή, η εκκλησιαστική ζωή εντείνεται. Οι πιστοί προσέρχονται στα μυστήρια της εξομολόγησης και της θείας κοινωνίας, προετοιμάζοντας την ψυχή τους για την υποδοχή του θείου βρέφους. Η προσευχή γίνεται βαθύτερη, σαν ρίζα που διεισδύει στα έγκατα της γης αναζητώντας το ζωογόνο νερό.

Μέσα στην κατάνυξη της νηστείας, ο νους καθαρίζεται από τις επιφανειακές σκέψεις και τα μάταια όνειρα. Στρέφεται προς τα ένδον, όπου η ψυχή στέκεται γυμνή μπροστά στο θείο βλέμμα. Η κάθαρση αυτή δεν είναι μοναχική πορεία, αλλά συλλογική προσπάθεια του εκκλησιαστικού σώματος. Η κοινότητα των πιστών, ενωμένη στην προσευχή και τη νηστεία, προχωρά μαζί προς το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. Σαν τις νιφάδες του χιονιού που πέφτουν απαλά στη γη, οι ψυχές των πιστών συγκλίνουν προς το κέντρο της πίστεως.

Η εκκλησιαστική παράδοση μάς διδάσκει πως η νηστεία είναι καιρός πνευματικής εγρήγορσης. «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Ματθ. 26,41).

 Ο πιστός καλείται να σταθεί άγρυπνος φρουρός της καρδίας του, προστατεύοντάς την από τις επιθέσεις των παθών και των λογισμών.
Στην πορεία προς τη Βηθλεέμ, η ψυχή γίνεται σαν άδειο δοχείο που περιμένει να γεμίσει με τη θεία χάρη. Η νηστεία καθαρίζει τις αισθήσεις, επιτρέποντας στον άνθρωπο να διακρίνει καθαρότερα το θείο θέλημα. Μέσα στη σιωπή της προσευχής, ακούγεται ο ψίθυρος του Αγίου Πνεύματος, καθοδηγώντας τα βήματά μας προς τη φάτνη.

«Ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου» (Μάρκ. 1,3), μας προτρέπει η Γραφή. Η προετοιμασία αυτή είναι πολύπλευρη: νηστεία του σώματος, προσευχή του νου, κάθαρση της καρδίας. Η ψυχή, σαν κερί που λιώνει μπροστά στη θεία παρουσία, μεταμορφώνεται σταδιακά, αποκτώντας την ευωδία της αρετής.

Η νηστεία των Χριστουγέννων μάς διδάσκει την υπομονή και την καρτερία. Όπως το έμβρυο αναπτύσσεται αθόρυβα στη μήτρα, έτσι και η πνευματική ζωή ωριμάζει μέσα στη σιωπηλή άσκηση της νηστείας. Κάθε ημέρα είναι ένα μικρό βήμα προς τη Βηθλεέμ, μια προετοιμασία για τη συνάντηση με το θείο βρέφος.

Σε αυτή την πνευματική προετοιμασία, η Εκκλησία μάς καλεί να στραφούμε προς τους αδελφούς μας με αγάπη και συμπόνια. Η νηστεία χωρίς ελεημοσύνη είναι σαν λυχνία χωρίς έλαιο. «Τότε φανήσεται ὥσπερ ὄρθρος τὸ φῶς σου» (Ησ. 58,8), μας διαβεβαιώνει ο προφήτης Ησαΐας, μιλώντας για την αληθινή νηστεία που συνοδεύεται από έργα αγάπης.

Η εορτή των Χριστουγέννων φέρνει το μήνυμα της θείας συγκατάβασης. Ο Θεός κατέρχεται στη γη ως βρέφος αδύναμο, διδάσκοντας την αρετή της ταπείνωσης. Η νηστεία μάς βοηθά να κατανοήσουμε βαθύτερα αυτό το μυστήριο. Η ψυχή, σαν φύλλο που αναδύεται μέσα από το χιόνι, αναζητά το φως της θείας παρουσίας.
Στην καρδιά του χειμώνα, η Εκκλησία ετοιμάζεται να υποδεχθεί το «φῶς τὸ ἀληθινόν» (Ιωάν. 1,9). Η νηστεία είναι η πνευματική άνοιξη που προετοιμάζει την ψυχή για την υποδοχή του θείου σπόρου. Μέσα στην ησυχία της προσευχής, ο πιστός γίνεται μάρτυρας της εσωτερικής του μεταμόρφωσης.

Καθώς η εορτή πλησιάζει, η προσδοκία εντείνεται. Οι ύμνοι της Εκκλησίας γίνονται πιο χαρμόσυνοι, προαναγγέλλοντας το κοσμοσωτήριο γεγονός. Η ψυχή, καθαρμένη από τη νηστεία, στέκεται σαν αστέρι που οδηγεί προς τη φάτνη της Βηθλεέμ.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΞΙΜΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Γενναδίου και Μαξίμου των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 17 Νοεμβρίου, η Εκκλησία. Άξιοι κατά πάντα και οι δύο ποιμενάρχες της Εκκλησίας! Ο Γεννάδιος Α’, διαδέχτηκε το έτος 458 μ.Χ. τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Ανατόλιο. Προηγούμενα ήταν πρεσβύτερος στην ίδια Εκκλησία. Ο Πατριάρχης αυτός, εργάστηκε καρποφόρα για την επιστροφή πολλών αιρετικών στην Ορθοδοξία.

 Μεταξύ αυτών, επέστρεψε μέσω του Γενναδίου και ο ασπαζόμενος τις πλάνες των Ναβατιανών Μαρκιανός, τον όποιο και έκανε οικονόμο της Μεγάλης Εκκλησίας.

Επίσης ο Γεννάδιος Α’, έπεισε τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Θράκα, να εξορίσει τον αιρετικό Πέτρο τον Κναφέα, όταν αυτός άρπαξε το θρόνο της Αντιόχειας από τον ορθόδοξο Πατριάρχη Μαρτύριο. Άλλα επί Γενναδίου ο αυτοκράτορας Λέων ο Μακέλλης, νομοθέτησε τον αγιασμό της Κυριακής. Ο Γεννάδιος κανένα δεν χειροτονούσε Ιερέα, αν αυτός δεν γνώριζε καλά την ερμηνεία των Ψαλμών.

Επίσης συγκάλεσε Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκδόθηκε εγκύκλιος «κατά της χρηματολογίας προς χειροτονίαν». Μετά από αυτή την ευσυνείδητη και ιεροπρεπή πολιτεία, ο Γεννάδιος Α’ πέθανε το 471 μ.Χ.

Τώρα ως προς τον Πατριάρχη Μάξιμο, δεν είναι επαρκώς καθορισμένο ποιος από τους Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης, που φέρουν το όνομα αυτό είναι ο Άγιος. Κατά πάσα πιθανότητα όμως, πρόκειται για τον Μάξιμο Γ’ (1476 – 1482 μ.Χ.). Αυτός καταγόταν από την Πελοπόννησο και εργάστηκε με πολλούς τρόπους για τη βελτίωση των ηθών.

Ο ίδιος μάλιστα, ακούραστα κάθε Κυριακή δίδασκε στο λαό τον Θείο Λόγο.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αρετών ταις ιδέαις κατακοσμούμενος, της Εκκλησίας εδείχθης Αρχιεράρχης σοφός, και ποιμήν αληθινός, πάτερ Γεννάδιε, ως θεράπων του Χριστού, και οσίων κοινωνός, εν πάση δικαιοσύνη. Και νυν δυσώπει απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Ποιος είναι ο Χριστός για σένα;

 

Ποιος είναι ο Χριστός για σένα;

Αν νιώθεις χαμένος, είναι ο Οδηγός σου.

Αν πονάς, είναι η Παρηγοριά σου.

Αν έχεις πέσει, είναι το Χέρι που σε σηκώνει.

Αν περπατάς στο σκοτάδι, είναι το Φως που σε φωτίζει.

Αν σε βαραίνει η ενοχή, είναι η Συγχώρεση που σε λυτρώνει.

Αν διψάς για αλήθεια, είναι η Πηγή που δεν στερεύει.

Αν αισθάνεσαι μόνος, είναι ο Φίλος που ποτέ δεν σε εγκαταλείπει.

Αν έχεις χάσει την ελπίδα, είναι η Ανάσταση μέσα στην καρδιά σου.

Γιατί ο Χριστός δεν είναι απλώς μια λέξη είναι η Ζωή που δίνει νόημα σε κάθε άλλη.

Δίκαιοι και αμαρτωλοί

 

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Η μνήμη του ευαγγελιστού Ματθαίου (16 Νοε.) μας φέρνει μπρος στο γεγονός της κλήσης του από τον Χριστό. Ο Ματθαίος δεν ήταν από την ομάδα των αποστόλων που κλήθηκαν πρώτοι στο αποστολικό αξίωμα. Κλήθηκε αργότερα, σε δεύτερη φάση, εν ώρα μάλιστα υπηρεσίας. «Καθήμενος επί το τελώνιον». Ήταν ο εντεταλμένος από την πολιτική (ρωμαϊκή) εξουσία της εποχής φοροεισπράκτορας.

Οι τελώνες, λόγω θέσης, είχαν την ευκολία να εκμεταλλεύονται ατιμωρητί τους ανθρώπους, εισπράττοντας κατά βούλησιν, για ίδιον όφελος, ανεξέλεγκτα ποσά πέρα των κανονικών φόρων. Απέκτησαν έτσι το στίγμα των πιο διεφθαρμένων ανθρώπων.

Ο Ματθαίος, παρά ταύτα, εγκατέλειψε αμέσως τη δουλειά του και ακολούθησε τον Χριστό. Έκανε μάλιστα μεγάλο τραπέζι στον Χριστό και τους μαθητές του, στο οποίο παρακάθισε «όχλος τελωνών πολύς και άλλων». Πράγμα που κίνησε την αγανάκτηση των γραμματέων και φαρισαίων, που θεώρησαν απαράδεκτο για τον Χριστό να συντρώγει με αμαρτωλούς. Ήταν μολυσμός γι’ αυτούς η συναναστροφή με διαβεβλημένα πρόσωπα. Και τότε ο Χριστός είπε το περίφημο, ότι ήρθε να σώσει αρρώστους και όχι υγιείς, αμαρτωλούς και όχι «δικαίους».

Οι «δίκαιοι» φαρισαίοι έθεταν εαυτούς πάντοτε έναντι του Χριστού. Ποτέ δεν θέλησαν να συνταχθούν μαζί του. Η στάση τους απέναντί του ήταν πάντα κριτική και επικριτική. Πάντα εύρισκαν στα λόγια και τα έργα του κάτι που δεν ήταν σωστό, σύννομο, σύμμορφο με το κατά τη γνώμη τους θέλημα του Θεού. Ποτέ δεν τα πήγαν καλά με τον Θεό οι «δίκαιοι» (φαρισαίοι, ο πρεσβύτερος υιός της παραβολής του ασώτου, ο μέγας Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκη κ.λ.π.).

Ο Χριστός ξεσκεπάζει όλους αυτούς χωρίς δισταγμό. Είστε, τους λέει, «οι δικαιούντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο δε Θεός γινώσκει τας καρδίας υμών». Ποτέ τους όμως και αυτοί δεν του το συγχώρησαν αυτό. Το πνεύμα τους διαφαίνεται πεντακάθαρα στον μέγα Ιεροεξεταστή.

Εκεί ο Χριστός (υποθετικά βέβαια) παρουσιάζεται απρόσμενα μια ωραία μέρα στη Σεβίλλη της Ισπανίας. «Εμφανίζεται αθόρυβα, χωρίς να τον προσέξει κανένας, και -πράγμα παράξενο- όλοι τον αναγνωρίζουν. Ο λαός, σαν να τον τραβούσε μια ακατανίκητη δύναμη, όλοι μαζεύονται στο πέρασμά του και τον ακολουθούν». Θεραπεύει ένα γέρο τυφλό και ανασταίνει ένα εφτάχρονο νεκρό κοριτσάκι.

«Εκείνη τη στιγμή περνά από την πλατεία ο καρδινάλιος Μέγας Ιεροεξεταστής, ένας ψηλός γέρος, σχεδόν αιωνόβιος, με στεγνό πρόσωπο, μάτια χωμένα στις κόγχες. Τα είδε όλα και το πρόσωπό του σκοτεινιάζει. Ζαρώνει τα πυκνά του φρύδια και στα μάτια του αστράφτει μια τρομερή φλόγα. Τον δείχνει με το δάχτυλο και διατάζει τους φρουρούς του να τον πιάσουν. Τον κλείνουν σ’ ένα μικρό υπόγειο κελλί».

Τη νύχτα τον επισκέπτεται ο γέρος. Τον παρατηρεί πολλή ώρα και μεταξύ πολλών άλλων του λέει: «Γιατί ήρθες να μας αναστατώσεις; Γιατί, ναι, μας αναστατώνεις, και το ξέρεις πολύ καλά. Όμως αύριο θα σε καταδικάσω και θα καείς στην πυρά, όπως ο χειρότερος των αμαρτωλών. Κι αυτός ο ίδιος λαός που σου φιλούσε τα πόδια, θα ξεχυθεί αύριο, μόλις δώσω το σύνθημα, για να βάλει φωτιά στο σωρό με τα ξύλα» (Φ. Ντοστογιέφσκη, Αδελφοί Καραμάζωφ, εκδ. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, σ, 269-270).

Δυστυχώς, οι «δίκαιοι» κάθε εποχής θεωρούν δύσχρηστο τον μόνο αληθινά Δίκαιο (Ησ. 3, 10).

Όλοι τελικά βλέπουν τον Χριστό για εμπόδιο! 

O AΓΙΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ματθαίου του Αποστόλου και Ευαγγελιστού τιμά σήμερα, 16 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, πριν γίνει μαθητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομαζόταν Λευίς. Ο πατέρας του λεγόταν Αλφαίος και ήταν από τη Γαλιλαία.

Ο Ματθαίος έκανε το επάγγελμα του τελώνη, και ο Ιησούς τον βρήκε να κάθεται στο τελωνείο έξω από την Καπερναούμ. Και είπε προς αυτόν: «Ἀκολούθει μοι». Ο Ματθαίος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, αμέσως τον ακολούθησε. Και όχι μόνο εγκατέλειψε το αμαρτωλό – για την εποχή εκείνη – επάγγελμα του τελώνη, αλλά και με χαρά φιλοξένησε τον Κύριο στο σπίτι του.

Εκεί, μάλιστα, ήλθαν και πολλοί τελώνες και άλλοι αμαρτωλοί άνθρωποι, με τους οποίους ο Ιησούς συνέφαγε και συζήτησε. Οι φαρισαίοι, όμως, που είχαν πωρωμένη συνείδηση, όταν είδαν αυτή την ενέργεια του Κυρίου, αμέσως τον κατηγόρησαν ότι συντρώγει με τελώνες και αμαρτωλούς.

Ο Ιησούς το άκουσε και είπε εκείνα τα θαυμάσια λόγια: «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθαίου, θ’ 13). Δηλαδή, λέει ο Κύριος, δεν ήλθα για να καλέσω εκείνους που νομίζουν τους εαυτούς τους δίκαιους, αλλά ήλθα να καλέσω τους αμαρτωλούς, για να μετανοήσουν και να σωθούν.

Στο Ματθαίο οφείλει η Εκκλησία μας το πρώτο κατά σειρά στην Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο, που γράφτηκε το 64 μ.Χ.

Ο Ματθαίος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και πέθανε μαρτυρικά.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας ήκουσας, φωνής του Λόγου, και της πίστεως, το φως εδέξω, καταλείψας τελωνείου τον σύνδεσμον όθεν Χριστού την απόρρητον κένωσιν, ευηγγελίσω Ματθαίε Απόστολε. Καί νυν πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Σχόλιο στο Ευαγγέλιο της Κυριακής:Μνήμη Αποστόλου Ματθαίου

 

Τί εἶναι ἡ μετάνοια ἔτσι ὅπως τὴ διακηρύττει ὁ Χριστός!

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ συμπίπτει μὲ τὴν μνήμη τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου τὸν ὁποῖον κάλεσε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ τελώνιο γιὰ νὰ τὸν κάνει μαθητή, Ἀπόστολο καὶ Εὐαγγελιστή. Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι σκανδαλίζονται ἀλλὰ ὁ Χριστὸς κατακλείει τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα λέγοντας ὅτι δὲν ἦλθα νὰ καλέσω δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοια.

Τί ὅμως εἶναι ἡ μετάνοια ἔτσι ὅπως τὴ διακηρύττει ὁ Χριστός; Εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀλλαγὴ σκέψεων καὶ ἡ ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς; Εἶναι ὁ αὐτοέλεγχος καὶ ἡ αὐτοκριτική, ὅπως τὴν σύστησαν πολλοὶ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι; Ἡ μετάνοια γιὰ τὸ Χριστὸ εἶναι πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα αὐτά.

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου δημιούργησε στὸν ἄνθρωπο τὴν ἐπιθυμία γιὰ διασφάλιση τοῦ ἐγώ του, τὴ δίψα γιὰ ζωὴ καὶ γιὰ ἐπιτυχία. Ὅλα αὐτὰ εὐνόησαν τὸν ἀνθρωποκεντρισμὸ τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Μετάνοια σημαίνει ἀπάρνηση τοῦ ἐγὼ μὲ ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ποὺ δημιούργησε γιὰ νὰ κρατηθεῖ στὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποφύγει τὴ σκέψη τοῦ θανάτου, σημαίνει ἐπιστροφὴ στὸ Θεό. Ἡ αὐτοκριτικὴ εἶναι ἕνα πρῶτο σκαλοπάτι∙ στόχος τελικὸς εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὸ Θεὸ καὶ στὴν ἐναρμόνιση τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ θεῖο θέλημά Του.

Στὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνάγκη τῆς μετανοίας προσδιορίζεται κι ἀπὸ κάποια ἄλλη πραγματικότητα: ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Οἱ ἄνθρωποι προτρέπονται καὶ καλοῦνται νὰ μετανοήσουν, ὄχι γιὰ νὰ ἔλθει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ γιατὶ ἤδη ἦλθε. Ἔτσι, ἡ μετάνοια παρουσιάζεται ἐδῶ σὰν ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ λύτρωση ποὺ τοῦ προσφέρει ὁ Θεός.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Χριστὸς δὲν προσδιορίζεται χρονικὰ ἢ τοπικά∙ εἶναι μιὰ νέα δυνατότητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἕνας νέος τρόπος ζωῆς, ζωῆς ποὺ κυριαρχεῖται ὄχι ἀπὸ τὸ μίσος ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ὄχι ἀπὸ τὴν ὑπερτροφικὴ ἐπικράτηση τοῦ ἐγὼ ἀλλ’ ἀπὸ τὴ νέκρωσή του, ὄχι ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ θανάτου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Τὴ βασιλεία αὐτὴ γεύεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν μετανοιωμένος γιὰ τὸ νοσηρὸ ἐγωκεντρισμό του ἀφήσει τὸν ἑαυτό του νὰ νιώσει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἐπαναλαμβάνοντας πάντοτε τὸ αἴτημα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου».

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16/11/2025-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ Ι' 25-37

 

 Καὶ παράγων ὁ ῾Ιησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.
Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ.
καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;
ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.
πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.

Νεοελληνική Απόδοση

Και προχωρώντας ο Ιησούς εκεί κοντά, είδε έναν άνθρωπο να κάθεται στο τελωνείο, που τον έλεγαν Ματθαίο, και του λέει: «Ακολούθα με». Και σηκώθηκε και τον ακολούθησε.
Και τότε ιδού, συνέβηκε, ενώ αυτός καθόταν, για να φάει μέσα στην οικία, να έρθουν πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί και να καθίσουν, για να φάνε μαζί με τον Ιησού και τους μαθητές του.
Και όταν το είδαν οι Φαρισαίοι, έλεγαν στους μαθητές του: «Γιατί μαζί με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς τρώει ο δάσκαλός σας;»
Εκείνος, επειδή το άκουσε, είπε: «Δεν έχουν ανάγκη οι υγιείς από γιατρό, αλλά οι ασθενείς.
Πηγαίνετε, λοιπόν, και μάθετε τι σημαίνει: Έλεος θέλω και όχι θυσία. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 16/11/2025-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Ι':11-21 ΙΑ'΄1-2.

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, λέγει ἡ γραφή· «Πᾶς ὁ πιστεύων ἐπί τῷ Θεῷ οὐ καταισχυνθήσεται». Οὐ γὰρ ἔστι διαστολὴ ᾿Ιουδαίου τε καὶ ῞Ελληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν· «Πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται». Πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; Πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; Πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; Πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; Καθὼς γέγραπται· «Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά!». ᾿Αλλ᾿ οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῷ εὐαγγελίῳ· ῾Ησαΐας γὰρ λέγει· «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;». Ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ. Ἀλλὰ λέγω μὴ οὐκ ἤκουσαν; Μενοῦνγε «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν». Ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἔγνω, ᾿Ισραήλ; Πρῶτος Μωϋσῆς λέγει· «Ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ᾿ οὐκ ἔθνει, ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς». ῾Ησαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει· «Εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι». Πρὸς δὲ τὸν ᾿Ισραὴλ λέγει· «Ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα». Λέγω οὖν, μὴ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ; Μὴ γένοιτο· καὶ γὰρ ἐγὼ ᾿Ισραηλίτης εἰμί, ἐκ σπέρματος ᾿Αβραάμ, φυλῆς Βενιαμίν. Οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω.

Νεοελληνική Απόδοση

Καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν δε θα καταντροπιαστεί. Γιατί δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Ιουδαίου και Έλληνα, γιατί αυτός είναι Κύριος όλων, πλούσιος σ’ όλους όσοι τον επικαλούνται. Επειδή καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Πώς, λοιπόν, να επικαλεστούν αυτόν που δεν πίστεψαν; Και πώς να πιστέψουν σ’ αυτόν που δεν άκουσαν; Και πώς να ακούσουν χωρίς κάποιος να κηρύττει; Και πώς να κηρύξουν αν δεν αποσταλθούν; Καθώς είναι γραμμένο: Πόσο ωραία είναι τα πόδια αυτών που ευαγγελίζουν τα αγαθά!/ Αλλά δεν υπάκουσαν όλοι στο ευαγγέλιο.
 
Γιατί ο Ησαΐας λέει: Κύριε, ποιος πίστεψε στο άκουσμα του κηρύγματός μας; Άρα η πίστη προέρχεται από την ακοή και η ακοή μέσω του λόγου του Χριστού. Αλλά λέω: μήπως δεν άκουσαν; Βεβαιότατα! Σ’ όλη τη γη εξήλθε η φωνή τους και στα πέρατα της οικουμένης τα λόγια τους. Αλλά ρωτώ: μήπως ο Ισραήλ δε γνώρισε; Πρώτος ο Μωυσής λέει: Εγώ θα σας προκαλέσω σε ζήλια, με αυτούς που δεν είναι έθνος. Με έθνος ασύνετο θα σας παροργίσω. Και ο Ησαΐας αποτολμά και λέει: Βρέθηκα από αυτούς που δε με ζητούν, εμφανίστηκα σ’ αυτούς που δε ρωτούν για μένα. Ενώ προς το λαό Ισραήλ λέει: Όλη την ημέρα άπλωσα τα χέρια μου σε λαό που απειθεί και αντιλέγει Λέω, λοιπόν, μήπως απώθησε ο Θεός το λαό του; Είθε να μη γίνει!
 
Γιατί κι εγώ είμαι Ισραηλίτης, από το σπέρμα του Αβραάμ, από τη φυλή του Βενιαμίν. Δεν απώθησε ο Θεός το λαό του που προγνώρισε.

 

ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ

Είπε ο αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας: «Όποιος βαστάζει τις αμαρτίες του, δεν βλέπει τις αμαρτίες του πλησίον του» (από το «Γεροντικό»)

Ολοένα και περισσότερο στους καιρούς μας οι άνθρωποι ξεχνάμε τις αμαρτίες μας. Στην πραγματικότητα, δεν πιστεύουμε καν ότι υπάρχουν. Αυτό φαίνεται ιδιαιτέρως από το γεγονός ότι είμαστε εύκολοι στο να κατακρίνουμε τους άλλους, απορρίπτοντας όχι τα λάθη τους, κάτι που είναι δεκτό και μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση όλων, αλλά τους ίδιους. Το γενικευμένο μίσος που οδηγεί σε εμμονές εις βάρος των άλλων, από τους υψηλά ιστάμενους μέχρι τους οικείους μας, από αγνώστους σε μας μέχρι και στους πιο γνωστούς μας, είναι μία μαρτυρία ότι έχουμε πάψει να νιώθουμε ότι η αμαρτία, η αποτυχία να ζήσουμε με τον τρόπο του Θεού, να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε, να συνυπάρξουμε χωρίς να θέλουμε να συντρίψουμε τον άλλον ή να δικαιώσουμε τον εαυτό μας, είναι κυρίαρχη κατάσταση στη ζωή μας.

Ίσως η πιο μεγάλη αμαρτία της εποχής μας είναι να νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Χορτάτοι από πληροφορίες, τις οποίες τις βρίσκουμε ανά πάσα στιγμή στο Διαδίκτυο και με κάθε ευκολία, λησμονούμε ότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους της ζωής, της πολιτικής, της επαγγελματικής, της εκπαιδευτικής, της κοινωνικής, της οικογενειακής πραγματικότητας, δεν μπορούμε να ξέρουμε τη ζωή και τη σκέψη των άλλων, τις προθέσεις τους και τις αδυναμίες τους, ωστόσο αισθανόμαστε ικανοί να κρίνουμε και να απορρίπτουμε. Πάσχουμε από την αρρώστια της μερικότητας. Απολυτοποιούμε στη σκέψη μας μία δική μας ιδέα ή προοπτική, κάποτε και αξία, και απαιτούμε από όλους να ακολουθήσουν τα δικά μας. Παρασυρόμαστε από προπαγάνδες κάθε μορφής, οι οποίες προφανώς και εξυπηρετούν συμφέροντα, και δημιουργούμε εξιδανικεύσεις: αυτός δεν μας κάνει διότι δεν ακολουθεί αυτό που σκεφτόμαστε και βλέπουμε ότι στο Διαδίκτυο υπάρχει σειρά κριτικής εις βάρος του, κυρίως οπτικοποιημένης, και επιλέγουμε άλλους, για τους οποίους δεν κάνουμε καμία έρευνα, αρκεί να μας τους έχουν πει κάποιοι που ακολουθούμε ως αυθεντίες ή να δείχνουν ότι τηρούν το ένα που εμείς σκεπτόμαστε. Στην πράξη, γινόμαστε θύματα του λογισμού μας, αλλά η αλήθεια δεν μας ενδιαφέρει στη σφαιρικότητά της, αλλά στην εντύπωση, στο φαίνεσθαι.

Ο ασκητικός λόγος της πίστης μας μάς συμβουλεύει να βαστάζουμε τις δικές μας αμαρτίες. Να νιώθουμε την ατέλειά μας και να λειτουργούμε αγαπητικά απέναντι στους άλλους. Είναι διαφορετικό η κριτική και διαφορετικό η εμπάθεια. Η πνευματική ζωή ξεκινά από την μετάνοια για τα δικά μας λάθη. Ξεκινά από μια επιφύλαξη που προέρχεται από τη βεβαιότητα ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα. Ξεκινά από την αίσθηση ότι έναν άνθρωπο δεν πρέπει να τον κρίνουμε μόνο για το προφανές ή γι’ αυτό που έχουμε στον νου μας, αλλά για τη συνολική του πορεία. Στα παιδιά μας είμαστε πολύ επιεικείς, αντίστοιχα με τον εαυτό μας. Είμαστε πρόθυμοι να συγχωρήσουμε τα λάθη τους, γιατί προσβλέπουμε στο ότι θα αλλάξουν ή γιατί τα αγαπάμε επειδή είναι παιδιά μας. Στον εαυτό μας δεν είναι εύκολο να δούμε καν ότι σφάλλουμε, ότι αμαρτάνουμε, ότι πράττουμε άδικα. Ακόμη όμως κι αν το βλέπουμε, η δικαιολογία είναι μόνιμη για μας.

Στους άλλους, ιδίως αυτούς που δεν συμπαθούμε ή ζηλεύουμε, δεν αναγνωρίζουμε καμία δικαιολογία. Καμία επιείκεια δεν τους ταιριάζει. Λησμονούμε όμως ότι πιστεύουμε σε έναν Θεό που μας αγαπά τόσο, ώστε είναι πάντα επιεικής μαζί μας. Από κει θα έπρεπε να ξεκινά η δική μας μετάνοια και η δική μας αγάπη. Είναι καιρός. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός