“…ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή”

 

Μπορεί να πηγαίνεις τακτικά εκκλησία, να διαβάζεις Θεολογικά βιβλία, να έχεις εικόνες αγίων στο σπίτι σου, κομποσχοίνια στα χέρια σου, να δίνεις ελεημοσύνη, να ακούς ομιλίες θεολογικές, να ταπεινολογείς και να μιλάς πνευματικά.

Όμως να είσαι θυμωμένος με τους άλλους. Στις δυσκολίες να μεμψιμοιρείς.

Να μην ικανοποίησε με τα λεφτά που έχεις, με τις ανέσεις που έχεις, να νοιώθεις καταπιεσμένος, ανήσυχος, ανικανοποίητος με όλα και όλους, να βρίσκεσαι συνέχεια σε αντιπαράθεση και ανταγωνισμό με ότι και όποιον βρίσκεται δίπλα σου.

Αυτό σημαίνει ότι δεν ζεις Χριστό! Όσο και αν μιλάς για Χριστό. Αυτό μυρίζει Θάνατο!

Τι ξεχωρίζει σήμερα ένα Χριστιανό από τον υπόλοιπο λαό;

Αν στις δυσκολίες, στους πειρασμούς, μπροστά σε δύσκολους ανθρώπους, δεν έχεις υπομονή, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης.

Τα τρία είδη νηστείας

 

(+)Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

Κυριακή της Τυρινής. Η εκκλησία την έχει αφιερώσει στην εξορία των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Είναι λοιπόν ημέρα πόνου και ημέρα αναμνήσεως κακής. Οι πρωτόπλαστοι τρώγοντας από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, τα έχασαν όλα.

Όχι μόνο Θεοί δεν έγιναν, που τους υπέδειξε ο διάβολος, αλλά άδειασαν. Έγιναν μια πληγή. Και ο Κύριος τους έβγαλε από τον Παράδεισο, και έφερε και τον θάνατο, που ήταν τώρα ευλογία, για να μη γίνει το κακό αθάνατο.

Είναι λοιπόν η πρώτη μέρα του κόσμου μετά την πτώση, η Κυριακή της Τυρινής. Ενώ η προηγούμενη η Κυριακή των Απόκρεω, ήταν η τελευταία ημέρα του κόσμου. Και εδώ μας μιλάει το Ευαγγέλιο, που είναι από την «Επί του Όρους Ομιλία» του Χριστού, μας μιλάει για τα τρία είδη νηστείας.

Εμείς πιστεύουμε ότι νηστεία είναι μόνο το φαγητό. Είναι και αυτό, διότι η νηστεία είναι η πρώτη εντολή. Την έδωσε ο Θεός στους πρωτοπλάστους, για να διαλέξουν οι άνθρωποι το φαγητό ή Αυτόν, που είναι το αθάνατο φαγητό.

Και οι άνθρωποι διάλεξαν το πρόσκαιρο φαγητό κατά μια εκδοχή. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές. Η άλλη εκδοχή, η σπουδαιότερη, είναι ότι οι άνθρωποι θέλησαν να μπουν στο χώρο της Θεότητος. Και θέλησαν – δημιουργήματα αυτοί – να καταλάβουν τον Δημιουργό. Πράγμα αδύνατον.

Για αυτό ήρθε ο Δημιουργός μετά και ενσαρκώθηκε για να καταλάβουν τουλάχιστον την Αγάπη Του, τις Θείες Του ενέργειες και τη μεγάλη Του προσφορά: τη Σταύρωση και την Ανάσταση, την ίδρυση της Αγίας Εκκλησίας, και το Σώμα και Αίμα, το οποίο μας δίνει για να Θεοποιηθούμε κατά χάριν. Να δούμε τώρα ποιες είναι οι τρεις νηστείες που προτείνει ο Ευαγγελικός λόγος:

Η πρώτη νηστεία είναι η νηστεία της κακίας, και όπως μας λέει το Ευαγγέλιο προβάλει τη συγγνώμη.

«Εάν συγχωρήσετε τους ανθρώπους, θα σας συγχωρήσει και εσάς ο Θεός. Και εάν δεν συγχωρήσετε τους ανθρώπους, δεν θα σας συγχωρήσει και εσάς ο Θεός».

Εδώ ακριβώς νηστεύουμε την κακία, την παλιανθρωπιά, την εχθρότητα. Βέβαια το Ευαγγέλιο μας βάζει δύσκολα. Είναι γεγονός. Αλλά έλα που ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για τα δύσκολα και οι ευκολίες μας χαλάνε. Το βλέπουμε άλλωστε σήμερα.

Άνθρωπος ο οποίος συγχωρεί είναι του Θεού. Ό,τι και αν του έχουν κάνει, όταν συγχωρήσει, είναι με τον Χριστό. Και ο Χριστός μετά τι κάνει; Του συγχωρεί τα δικά του αμαρτήματα. Να ένας εύκολος τρόπος να πάμε στον Παράδεισο. Δεν είναι καθόλου εύκολος, αλλά είναι και εύκολος, άμα θέλουμε.

Δεύτερη νηστεία είναι η ανθρωπαρέσκεια. Οι άνθρωποι θέλουμε να αρέσουμε. Φοβούμαστε το όποιο κόστος. Για αυτό θέλουμε να αρέσουμε, ακόμα και στους βλάκες και στους οποιουσδήποτε. Και αυτό είναι κακό. Η φιλοδοξία είναι καλό καταρχάς, γιατί έφτιαξε τον άνθρωπο ο Θεός για τη δόξα Του. Να πάει στον ουράνιο Παράδεισο.

Να ενδυθεί τη Θεία δόξα. Αλλά χάνοντας τον επίγειο Παράδεισο και γινόμενος έκπτωτος ο άνθρωπος, πήρε στραβό δρόμο. Και ζητάει τη δόξα εκεί που δεν υπάρχει. Και για αυτό μας προτείνει ο Χριστός να νηστεύουμε τη φιλοδοξία, να νηστεύουμε την ανθρωπαρέσκεια. Γιατί πολλοί, θέλοντας να είναι αρεστοί στους ανθρώπους, παραβαίνουν και τις εντολές του Θεού και τη συνείδηση τους, και στραπατσάρουν και την ύπαρξη τους.

Τρίτη νηστεία είναι των υλικών αγαθών. Χάνοντας τον Θεό ο άνθρωπος, αγκάλιασε τα υλικά αγαθά, αγκάλιασε τα ορατά, αφού έχασε τον Αόρατο. Και προσπάθησε και προσπαθεί από κει να βγάλει ότι ωραίο και καλό και υψηλό, για το οποίο τον έφτιαξε ο Θεός, και ανήκει στον Θεό και παίρνεται από τον Θεό για αυτό και η ειδωλολατρία είναι η μέγιστη πλάνη του ανθρώπου.

Η ύλη είναι Θείο δώρο. Είναι σκαλοπάτι. Να τη χρησιμοποιούμε, να τη δώσουμε και στους άλλους, και να την έχουμε ως σκαλοπάτι για να ανεβούμε να φτάσουμε στον Πλάστη. Γιατί όλοι οι επίγειοι θησαυροί μπροστά στη ψυχή μας, και μπροστά στον Αθάνατο Πλάστη, είναι ένα μηδενικό. Για αυτό και λέει και το Ευαγγέλιο: «Όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας».

Τώρα την Αγία Σαρακοστή, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτές τις τρεις νηστείες και να έρθουμε πιο κοντά στον θησαυρό μας, στην αγάπη μας, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Και τότε θα είναι καλύτερα.

«Κάθε αρχή και δύσκολη. Μη φοβάσαι όμως..»

 

Κάθε αρχή και δύσκολη.

Μη φοβάσαι όμως. Έτσι είναι η ζωή. Ένας αγώνας ατελείωτος, γεμάτος με μικρές χαρές. Μια σταυραναστάσιμη πορεία.

Κάθε αρχή και δύσκολη.

Μη κοιτάς το δρόμο το μακρύ. Μέρα-μέρα να αγωνίζεσαι. Κράτα το βλέμμα σου πάντοτε στο επόμενο μικρό σου βήμα. Έτσι, δε θα απογοητευτείς ποτέ.

Κάθε αρχή και δύσκολη. 

Το «στάδιο» άνοιξε. Όποιος θέλει μπαίνει με χαρά! Και αν έρθουν πειρασμοί και αν έρθουν δυσκολίες ποτέ σου μην ξεχνάς πως όλο αυτό τελειώνει πάντοτε, με «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».

Καλή Σαρακοστή αδέλφια.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΝΩΝΟΣ Ο ΙΣΑΥΡΟΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Κόνωνος του Ισαύρου τιμά σήμερα, 5 Μαρτίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Κόνων γεννήθηκε περί τα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. στη Βαδινή, χωριό της Ισαυρίας της Μικράς Ασίας και έζησε στους Αποστολικούς χρόνους.

Οι γονείς του, Νέστωρ και Νάδα ήταν αρχικά ειδωλολάτρες. Σε νεαρή ηλικία έγινε Χριστιανός και όταν οι γονείς του τον πίεσαν να νυμφευθεί, συμφώνησε με τη σύζυγό του να ζουν ως αδελφοί αφιερωμένοι στον Θεό.

Στο Συναξάρι αναφέρεται, ότι τον Άγιο καθοδηγούσε ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ, ο οποίος και τον βάπτισε, του δίδαξε το Όνομα της Αγίας Τριάδος, μετέδωσε τα Θεία Μυστήρια σε αυτόν… μέχρι τέλους της ζωής του, του συμπαραστεκόταν και του χορήγησε μάλιστα και τη χάρη των παράδοξων θαυμάτων.

Ο Άγιος Κόνων οδήγησε στην Χριστιανική πίστη και τους γονείς του, ο δε πατέρας του Νέστωρ μαρτύρησε για τον Χριστό. Αλλά και τους Έλληνες, που αντιστέκονταν σε αυτόν και έλεγαν ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός των ειδώλων, τους έπεισε και τους προετοίμασε να ομολογήσουν με μεγάλη φωνή τον Χριστό και να βαπτισθούν. Με τη χάρη του Θεού, ο Άγιος υπέταξε και τους δαίμονες και άλλοι μεν με εντολή του προστάτευαν τους αγρούς, άλλοι δε εγκλείστηκαν σε πιθάρια.

Όμως οι ειδωλολάτρες συμπολίτες του αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσαρέσκεια την ιεραποστολική δραστηριότητά του και την επιρροή που ασκούσε πάνω στους Εθνικούς. Κάποια μέρα ο Άγιος επισκέφθηκε έναν ειδωλολατρικό ναό, όπου προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο. Αποτέλεσμα ήταν να γίνουν κομμάτια όλα τα είδωλα του ναού. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη από τον άρχοντα Μάγνο και βασανίσθηκε. Όταν αφέθη ελεύθερος, οι Χριστιανοί τον περιέθαλψαν και τον περιέβαλαν με το σεβασμό τους.

Μετά από δύο χρόνια, ο Άγιος Κόνων κοιμήθηκε με ειρήνη παραδίδοντας την αγία του ψυχή στον Θεό.

Ίσως στο όνομα του Αγίου Κόνωνος να υπήρχε ναός, ο οποίος έκειτο πέραν της Κωνσταντινουπόλεως και αναφέρεται ως μονή κατά τα χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α’ (527 – 565 μ.Χ.).

Κατά τα χρόνια της εικονομαχίας χριστιανοί μετέφεραν στην Πάφο την αγία Κάρα του οσιομάρτυρος, που φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή της Χρυσορροϊατίσσης μέσα σε κομψή σιντεφένια θήκη.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Την χάριν του Πνεύματος, ενδεδυμένος σοφέ, το κράτος διέλυσας, της ασεβείας στερρώς. Εκλάμπων τοις θαύμασιν όθεν πεφοινιγμένος, ταίς ροαίς των αιμάτων. Κόνων Οσιομάρτυς, τον Δεσπότην δοξάζεις, τον παρέχοντα ημίν διά σού, χάριν και έλεος.

Μια Μεγάλη Σαρακοστή στην έρημο του κόσμου

 

Χάσαμε το δρόμο. Γέμισε θόρυβο η ψυχή μας.

Τόσο θόρυβο, ώστε να μην ακούμε ούτε τον Θεό ούτε την καρδιά μας. Θέλαμε να είμαστε μέσα σε κόσμο, σε πολύ κόσμο, ώστε να παίρνουμε χαρά, δόνηση, ζωή, παρηγοριά,από τους άλλους. Ήρθε η ώρα της σιωπής, της αμηχανίας, της απαισιοδοξίας, του φόβου. Ήρθε ταυτόχρονα και η ώρα της Ελπίδας, η ώρα του Φωτός μέσα στο γύρω σκοτάδι. Σβήνουν τα φώτα για να ανάψει το Φως. Θα το δούμε όλοι, όσοι θέλουμε και όσοι δε θέλουμε.

Το βέβαιο είναι ένα: Η Σαρακοστή αυτή είναι όντως Μεγάλη Σαρακοστή. Μια Μεγάλη Σαρακοστή στην έρημο του κόσμου. Είναι η Σαρακοστή της ενδοστρέφειας, της συνάντησης με το Πρόσωπο Του…

(+)Πρώην Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος: “Όσες μέρες και να νηστέψω, χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες”

 

«…Αυτό που χαρακτηρίζει το χριστιανό, είπε, είναι η αγάπη και η συγγνώμη. Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Και δεν αγαπάς ούτε το Θεό ούτε τους ανθρώπους παρά το δικό σου θέλημα. Και η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά το Θεό και επειδή αγαπά το Θεό αγαπά και τον αδελφό του.

Έτσι μπαίνουμε σε ένα στάδιο πνευματικού αγώνα και καλούμεθα να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας, να τον συμμαζέψουμε. Και η Εκκλησία μας, μαζί με αυτά, μας καλεί να εξετάσουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε.

Αγάπη – Συγγνώμη – Εξομολόγηση είναι τα βασικά δεδομένα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, όχι σαράντα, ογδόντα μέρες να νηστέψουμε μας είναι άχρηστες. Είναι πολύ σημαντικό, να το καταλάβουμε αυτό. Όσες μέρες και να νηστέψω χωρίς συγγνώμη και αγάπη, είναι άχρηστες. Δεν με ωφελούν σε τίποτα και ίσως με βλάπτουν. Γιατί καλλιεργούν την υποκρισία μου. Φαίνομαι στους άλλους ότι νηστεύω, αλλά εγώ γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, του Θεού το θέλημα. Και ο αγώνας του πιστού ανθρώπου, αυτός είναι. Και η εξομολόγηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αποκατάστασή μας στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία του, την οποία ενότητα την έχει διασπάσει ο εγωισμός δια της αμαρτίας μας.

Ο πιο μεγάλος Σταυρός, όσων είμαστε πνευματικοί, είναι η δυσκολία των Χριστιανών μας να συγχωρήσουνε. Αλλά πόσο πιο απλά να τους πούμε ότι, δεν είστε καν χριστιανοί, ακόμη και αν κοινωνείτε χωρίς συγγνώμη και χωρίς αγάπη.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, γιατί όλα δείχνουν μια καρδιά που δεν είναι αγαθή, μια καρδιά που προσπαθεί, και το Θεό να τον εμπαίξει, και να τον κοροϊδέψει, αλλά στην ουσία κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Η εξομολόγηση δεν είναι για να πάμε να πούμε τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία θα τα επαναλάβουμε στην άλλη μας εξομολόγηση, γιατί τα έχουμε επαναλάβει στην καθημερινότητά μας. Τότε, δεν είμαστε ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας και είναι μια εξομολόγηση χωρίς μετάνοια και με πολύ εγωισμό. Να φανώ στο Θεό ή στον Ιερέα καλός, που εξομολογούμαι, αλλά όμως το θέλημα του Θεού δεν θέλω να το κάνω. Και αυτό είναι πραγματικά το μεγάλο σκάνδαλο. Ερχόμαστε να εξομολογηθούμε, αλλά χωρίς μετάνοια. Ο Θεός ξέρει τις αμαρτίες μας. Αυτό που ζητά είναι να δει τη μετάνοιά μας, γιατί αυτή είναι μία πράξη δική μας.

Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία, που ο κόσμος μας δεν αλλάζει. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ο χριστιανός είναι το αλάτι, αλλά αυτό το αλάτι έχει χαλάσει και είναι άχρηστο και όχι μόνο δεν σώζει αλλά συνεργεί στο σάπισμα της κοινωνίας μας.

Και γι’ αυτό είπα, ότι, είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε. Ο χριστιανός ζει στον κόσμο, αλλά «δεν είναι εκ του κόσμου». Διότι υποτασσόμενος στον κόσμο και στην νοοτροπία του, τότε πλέον έχει χάσει τη χάρη του Θεού. Και πορεύεται και μόνος του και μπερδεμένος. Και γι’ αυτό δεν έχει χαρά στη ζωή του.

Σήμερα, όπως πάντα, ο διάβολος πολεμά την Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε παράγει Αγίους. Και τώρα τελευταία, ο Θεός μας χάρισε πολλούς Αγίους, για να μείνουμε τελείως αναπολόγητοι. Ο Θεός με τους Αγίους μας καλεί σε μετάνοια. Δεν έχει νόημα να θαυμάζω τους Αγίους, να μιλάω για τους Αγίους, αλλά να μην μιμούμαι τους Αγίους στην ταπείνωσή μου ενώπιον του Θεού, στην υπακοή μου στο θέλημα του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ενότητα και τάξη.

Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι γνήσια η εξομολόγησή μας και αυτό φαίνεται καθαρά, γιατί δεν αλλάζουμε. Γιατί δεν είμαστε ταπεινοί. Ο Τελώνης της Παραβολής, αυτός δεν έδειξε το Φαρισαίο. Εμείς σήμερα παριστάνουμε τους τελώνες, για να δείξουμε τους Φαρισαίους. Και αποδεικνυόμαστε ότι, εμείς είμαστε οι Φαρισαίοι. Διότι ο Τελώνης ξέροντας τις αμαρτίες του δεν έκρινε απολύτως κανένα. Εμείς κρίνουμε τους πάντες. Γιατί, ακριβώς, μας λείπει η ταπείνωση, μας λείπει η αγάπη. Είμαστε μπερδεμένοι….

Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον, όχι με την κριτική. Με την σιωπή και την ταπείνωση κερδίζεις τον άλλον. Με το να ζεις ταπεινά και όχι με το να επιδεικνύεσαι, γιατί έτσι χάνεις και τον Θεό τον ίδιο, που μας είπε: «μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία».

Και είστε εσείς πρώτοι, που πρέπει να ξέρετε γιατί πάτε να εξομολογηθείτε, και πάνω από όλα πρέπει να είστε αποφασισμένοι για τη συγνώμη και την αγάπη, ακόμα και στους εχθρούς σας. Αλλιώς δεν έχει αξία η εξομολόγησή σας, και θα μας πει ο ίδιος ο Χριστός, «δι υμών το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι». Εξ αιτίας σας. Δεν είναι καθαρή η εξομολόγησή μας, όχι γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά γιατί δεν έχουμε πραγματικά μετανοήσει, γιατί, όπως σας είπα, δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Και εμείς οι πιστοί χριστιανοί, εκείνο το λόγο που λέει: «εάν μη αφήτε…, ούτε ο Πατήρ ο ουράνιος θα αφήσει τα δικά σας παραπτώματα…», δεν τον υπολογίζουμε και συνεχίζουμε μία πορεία φαρισαϊκή, που διώχνει τους ανθρώπους και όχι μια ταπεινή πορεία που ελκύει τους ανθρώπους.

Το γνώρισμα όλων των μεγάλων Αγίων μας ήταν ότι, ήταν πολύ αυστηροί στον εαυτό τους και πολύ επιεικείς στους άλλους ανθρώπους. Εμείς είμαστε πολύ αυστηροί στους άλλους αλλά πολύ επιεικείς σε μας. Κι αυτή είναι η πλάνη μας…

Να ζήσουμε, λοιπόν, την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με όλο της το ευλογημένο και πολυδύναμο πνευματικό περιεχόμενο που μας προσφέρεται. Και αυτό θα το δούμε στη ζωή μας ο καθένας. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι. Ο Άγιος Μάξιμος λέει: «κάθε φορά που μπαίνεις στην Εκκλησία πρέπει να γυρίσεις πίσω καλύτερος. Να ’χεις ανεβεί ένα σκαλοπάτι». Αλλά εμείς πολλές φορές, ενώ ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας κατεβαίνουμε μέσα στην Εκκλησία πολλά σκαλοπάτια, γιατί πολλές φορές ούτε το χώρο σεβόμαστε ούτε τίποτα… Για ποιον πάμε στην Εκκλησία; Πάμε για τον Θεό; Πάμε να μαζέψουμε τον νου μας; Πάμε για την προσευχή μας; Ή πάμε να δούμε για να πούμε; Ο Τελώνης δεν έβλεπε τίποτα, ούτε τον Φαρισαίο που τον έδειχνε και γι’ αυτό έγινε δεκτός από το Θεό. Και εδώ, αγαπητοί αδελφοί, μπαίνει το τελικό ερώτημα. Μας ενδιαφέρει να είμαστε δεκτοί από το Θεό; Ή μας ενδιαφέρει να γινόμαστε δεκτοί από τους ανθρώπους; Αυτό είναι το ερώτημα, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε…

…Πρέπει να επαναστατήσουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που θα μας σώσει. Να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Διαφορετικά είμαστε το αλάτι, που όχι μόνο δε σώζει αλλά βοηθάει στο σάπισμα παραπέρα.

Να ευχηθούμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ευχηθείτε και εσείς για μένα, να ζήσουμε αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως την θέλει ο Χριστός, όπως την όρισε η Εκκλησία, με συγγνώμη, με αγάπη, με ταπείνωση, με προσευχή και με συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Αλλιώς δεν θα είναι Σαρακοστή, γιατί αυτά είναι τα γνωρίσματά της. Αν αυτά δεν τα ζήσουμε, τότε δεν είναι Σαρακοστή. Είναι κατ’ ευφημισμόν.

Έτσι, λοιπόν, να το προσπαθήσουμε, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να του εκφράσουμε την αληθινή μετάνοιά μας, διότι το είπαν και οι Πατέρες μας, τότε που έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Για έναν λόγο, είπαν, «έπεσε για τις αμαρτίες μας». Και για έναν λόγο υποφέρει η πατρίδα μας. Για τις δικές μας αμαρτίες και δη των χριστιανών, διότι εμείς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς, κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς κρατούμενα.

Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση στην προσευχή μας, με αγάπη στην συγγνώμη, στην ταπείνωση, και τότε ο Θεός, θα δείτε ότι, θα σκύψει και θα μας προσέξει».

Τα πόδια της Σαρακοστής είναι η προσευχή και η νηστεία

 

του Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Η προ του Πάσχα περίοδος που διερχόμαστε γεννά ή θα πρέπει να γεννά κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα μέσα μας. Η ωραιότατη και κατανυκτική υμνογραφία αυτής της περιόδου, οι πολλές λατρευτικές ευκαιρίες, η σαρακοστιανή νηστεία θέλουν να μας συγκεντρώσουν.

Να σκύψουμε μέσα μας, να προβληματιστούμε, να προβούμε σε έναν αυτοέλεγχο προς ειλικρινή μετάνοια.

Ο πολύς κόσμος αγνοεί ή δεν θέλει να προσεγγίσει το νόημα των ημερών αυτών, συνεχίζοντας τη μονότονη ζωή του.

Ενώ λέει πως η ζωή τον κουράζει, δεν κάνει ούτε βήμα για μια ουσιαστική αλλαγή.

Δίαιτα αυστηρή κάνει, αλλά νηστεία δεν κάνει.

Στον ψυχολόγο πηγαίνει, στην τηλεόραση κάθεται ώρες, αλλά στον εξομολόγο δεν πηγαίνει, ούτε στην εκκλησία.

Δεν θέλει ο άνθρωπος σήμερα να δώσει κάτι, μόνο να πάρει, δίχως μόχθο και καμία προσωπική θυσία. Φοβάται να δει κατάματα τον εαυτό του. Συστηματικά τον αποφεύγει. Αγωνιά στο εσωτερικό κενό του.

Η Σαρακοστή λειτουργεί σαν ακτινογραφικό μηχάνημα, σαν φωτογραφική μηχανή, σαν καθρέφτης. Κατά κάποιο τρόπο τη θεωρούμε αποκρουστική, γιατί θα αποκαλύψει την κρυφή πραγματικότητά μας.

Το πνεύμα της καταναλώσεως, της ευκολίας, του αταπείνωτου φρονήματος δεν αφήνει τον άνθρωπο να απαλλαγεί από πολλά περιττά που έχει γεμίσει η ζωή του.

Η Σαρακοστή είναι μια παρέκκλιση και μια ευκαιρία για μεταμόρφωση. Μια ευχή που λέγεται στις ιερές ακολουθίες όλης αυτής της περιόδου πεντακόσιες φορές, του οσίου Εφραίμ του Σύρου, λέει να αφήσουμε το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της αργοσχολίας και να αποκτήσουμε σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγάπη. Η ωραία και μεστή αυτή προσευχή καταλήγει ζητώντας από τον Θεό: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Να αφήσουμε, δηλαδή, το κουτσομπολιό, την ετεροπαρατήρηση, τη συνεχή αυστηρή κριτική, και να στραφούμε εντός μας, διορθώνοντας τα σφάλματά μας.

Η Σαρακοστή θέλει να μας αυτοσυγκεντρώσει και να συνδράμει στη θεραπεία μας από πνευματικά νοσήματα, που μας σκοτίζουν τον νου, μας δυσκολεύουν και στενοχωρούν τη ζωή μας.

Αν καταφέρουμε έναν βαθμό αυτογνωσίας και μετανοίας, τότε η Σαρακοστή δεν θα είναι μια σκυθρωπή και στείρα περίοδος, αλλά ένας σταθμός, που δεν θα είναι γεμάτος από καθηκοντολογικές υποχρεώσεις, αλλά ένα μαλάκωμα της πέτρινης καρδιάς μας, που θα οδηγήσει σε φιλαδελφεία και φιλοθεία.

Ο πολύς ορθολογισμός των δύσκολων καιρών θέλει να μας απομακρύνει μακριά κάθε μυστικισμό, ησυχασμό, μυστήριο ιερό, υπέρλογο και μεταφυσικό. Τα αποτελέσματα αυτής της απομακρύνσεως έχουν γίνει φανερά. Μελαγχολία και απελπισία επικρατούν, που θλίβουν τους πολλούς. Ωρίμασε ο καιρός για μια εκ βαθέων παραδοχή της αποστασίας και μια επιστροφή στο λίκνο της σταυρωμένης αγάπης.

Τη Σαρακοστή συχνά συμβαίνουν πειρασμοί, δοκιμασίες, σκάνδαλα και πτώσεις.

Είναι για να μας ωριμάσουν περισσότερο, να μας ισορροπήσουν και να μας φρονηματίσουν. Η ζωή των χριστιανών, ας μη το λησμονάμε ποτέ, είναι σταυρική. Δίχως σταύρωση δεν έρχεται ανάσταση.

Η Σαρακοστή είναι μια ωραία και καλή προετοιμασία, ένας διάδρομος ημίφωτος, που οδηγεί σε φωτεινό σαλόνι. Τα πόδια της Σαρακοστής είναι η προσευχή και η νηστεία. Προσευχή και νηστεία δίχως ταπείνωση και αγάπη δεν έχουν κανέναν καρπό. Νηστεία και προσευχή θέλουν να μετριάσουν τον πολύ εγωισμό μας.

Ας μη χάσουμε την ευκαιρία και αυτής της Σαρακοστής, καθώς πλησιάζει στη δύση της. Μέσα στην Εκκλησία τα προβλήματα βρίσκουν λύση. Ο παγερός χειμώνας φέρνει την άνοιξη. Το Τριώδιο το ακολουθεί το Πεντηκοστάριο. Η συννεφιά ποτέ δεν είναι μόνιμη. Μετά από αυτήν η λιακάδα είναι πιο ωραία. Τώρα, όπως λέει ένα υπέροχο τροπάριο, είναι «μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα».

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΙΟΡΔΑΝΙΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου τιμά σήμερα, 4 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Ο Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης γεννήθηκε στη Λυκία τον 5ο αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς και ταπεινούς γονείς και εκ βρέφους αφιερώθηκε στον Θεό.

Σε νεαρή ηλικία ασπάσθηκε την αίρεση των Μονοφυσιτών παρασυρόμενος από τους οπαδούς του αιρετικού ψευδοπατριάρχη Θεοδοσίου, φανατικού μονοφυσίτου Αιγύπτιου μοναχού, ο οποίος κατά την απουσία του Πατριάρχη Ιουβεναλίου (422 – 458 μ.Χ.)… βοηθούμενος και υπό της βασιλίσσης Ευδοκίας – προ της μεταστροφής της στα ορθόδοξα δόγματα, κατόρθωσε να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο των Ιεροσολύμων και να προβεί σε ανεκδιήγητες σκληρότητες επί είκοσι μήνες (451 – 453 μ.Χ.).

Ακόμη κι αυτός ο πανίερος ναός της Αναστάσεως έγινε θέατρο απερίγραπτων σκηνών και επιπλέον η ταραχή εξαπλώθηκε ανά την Παλαιστίνη.

Οι Μονοφυσίτες δεν παραδέχονται ότι στο πρόσωπο του Χριστού έχουν ενωθεί η θεία και η ανθρώπινη φύση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως», αλλά ισχυρίζονται ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη φύση Του και επομένως ο Χριστός έχει μόνο μια φύση.

Γρήγορα όμως ο Όσιος Γεράσιμος κατάλαβε το λάθος του, επειδή ήταν άνθρωπος με καλή προαίρεση και ταπεινό φρόνημα. Είχε την καλή συνήθεια να επισκέπτεται και να συμβουλεύεται για πνευματικά αγιασμένους ανθρώπους. Από ένα λόγιο ασκητή που ονομαζόταν Ευθύμιος και ασκήτευε στην έρημο του Ρουβά, διδάχθηκε την αλήθεια και για τις δύο φύσεις του Χριστού, κατάλαβε το λάθος του και επέστρεψε και πάλι στην Εκκλησία.

Στη συνέχεια εκάρη το 451 μ.Χ. μοναχός στην έρημο του Ιορδάνου, όπου ασκήθηκε στην ησυχία. Αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν γύρω του πολλοί μοναχοί, οι οποίοι ζητούσαν την φωτισμένη καθοδήγησή του, ίδρυσε κοινοβιακή μονή κοντά στην πόλη Βαϊθαγλά.

Ο Όσιος Γεράσιμος ήταν αυστηρός, αλλά μόνο στον εαυτό του. Στους άλλους ήταν ευπροσήγορος και επιεικής. Έτρωγε λίγο, όσο χρειαζόταν για να συντηρείται στη ζωή, και κοιμόταν επίσης πολύ λίγο. Μάλιστα δίδασκε ότι όποιος θέλει να ζήσει περισσότερο πρέπει να κοιμάται λιγότερο, διότι ο πολύς ύπνος κάνει το σώμα τρυφηλό και άρα ανίσχυρο στους κόπους και ευάλωτο στις ασθένειες.

Η διδασκαλία του Οσίου Γερασίμου για τον ύπνο είναι ουσιαστικά λόγος για την άσκηση. Με τον περιορισμό του ύπνου και την εγκράτεια συνηθίζει η σάρκα (το σαρκικό φρόνημα) να υποτάσσεται στο πνεύμα. Με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, ιδίως με την μονολόγιστη ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» ο νους συγκεντρώνεται στο χώρο της καρδιάς, που είναι η φυσική του θέση και αποκτά αδιάλειπτη μνήμη του Θεού.

Τόσο πολύ απέκτησε την οικείωση προς τον Θεό ο Όσιος Γεράσιμος και προστάτεψε το «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» των Αγίων, ώστε δάμασε και τα άγρια θηρία και έκανε πολλά θαύματα. Απέκτησε μάλιστα και υπηρέτη ένα όνο, για να μεταφέρει νερό, καθώς πόσιμο νερό βρισκόταν σε απόσταση. Κάποια φορά, κι ενώ το λιοντάρι κοιμόταν, έμποροι που περνούσαν έκλεψαν τον όνο.

Και επειδή ο Όσιος υποπτεύθηκε ότι το λιοντάρι έφαγε τον όνο, το τιμώρησε να μεταφέρει εκείνο το νερό. Ώσπου, μια μέρα, όταν ξαναπέρασαν οι έμποροι από το ίδιο το σημείο, το λιοντάρι αναγνώρισε τον κλεμμένο όνο και τον επέστρεψε σώο στον Όσιο. Εκείνος τότε το απάλλαξε από το έργο αυτό και το άφησε να γυρίσει στο βουνό. Και όταν ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη, το λιοντάρι ήρθε και πέθανε πάνω στον τάφο του.

Όταν στις 19 Ιανουαρίου του 473 μ.Χ. κοιμήθηκε ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας, ο Όσιος Γεράσιμος είδε σε όραμα κατά τη στιγμή που προσευχόταν στη Λαύρα, το τέλος του Οσίου. Αυτό αναφέρεται στη διήγηση του Αγίου Κυριακού του Αναχωρητού, ο οποίος συνόδευσε τον Όσιο Γεράσιμο στην κηδεία του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας.

Δύο χρόνια μετά το τέλος του Οσίου Ευθυμίου, το 475 μ.Χ. επί Πατριάρχη Ιεροσολύμων Αναστασίου Α΄ (458 – 478 μ.Χ.) ο Όσιος Γεράσιμος κοιμήθηκε με ειρήνη. Τη διαδοχή της Λαύρας ανέθεσε στους συνασκητές αυτού Στέφανο και Βασίλειο.

Σημείωση: Όπως μας πληροφορεί ο συναξαριστής του Αγίου Νικοδήμου, ο Όσιος Γεράσιμος έζησε την εποχή του Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου τον 7ο μ.Χ. κάτι όμως που δεν φαίνεται πιθανό.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ εκ νεότητος, ακολούθησας πιστώς, ζωήν την ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς. Γεράσιμε Όσιε. συ γαρ εν Ιορδάνου, διέλαμψας τη χώρα, θήρα καθυποτάσσεις, τη στερρά σου ασκήσει. Χριστός γαρ ον εδόξασας, λαμπρος σε εθαυμάστωσε.

Να κλείσουμε τις εισόδους των παθών! (Καθαρά Δευτέρα)

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

«Ἴδε καιρός, ἴδε ἡμέρα σωτήριος, ἡ τῆς Νηστείας εἴσοδος, ψυχή γρηγόρησον, καί παθῶν τάς εἰσόδους ἀπόκλεισον, Κυρίῳ ἐνατενίζουσα» (ωδή α΄ Τριωδίου).

(Να ο καιρός, να η σωτήρια ημέρα: η είσοδος της Νηστείας. Ψυχή μένε σε εγρήγορση κι απόκλεισε τις εισόδους των παθών, ατενίζοντας διαρκώς τον Κύριο).

Μπήκαμε στην περίοδο της Νηστείας, την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, και η Εκκλησία μας εδώ και αρκετές ημέρες μας θυμίζει ότι πρόκειται για τον «καιρόν» της μετανοίας, συνεπώς τον καιρό της σωτήριας ημέρας, όπου η στάση ενώπιον του ζωντανού Θεού μας προβάλλει με τον ισχυρότερο τρόπο. Δανείζεται ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος την ορολογία και την εκτίμηση του αποστόλου Παύλου, ο οποίος και εκείνος εξαγγέλλει ότι αφότου ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο παρών καιρός, η ζωή αυτή δηλαδή, είναι ο κατάλληλος καιρός για να φύγουμε από την προσκόλληση στις αμαρτίες και τα πάθη μας – ό,τι αλλοιώνει και διαστρέφει την ανθρώπινη φύση μας – και να πιστέψουμε στον Χριστό ακολουθώντας Εκείνου τις εντολές. Κι ακολουθώντας τον Χριστό βεβαίως να επανέλθουμε στην «κανονικότητά» μας, την αληθινή φύση μας την κατά Θεόν πλασμένη ως εικόνα του Χριστού. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας. Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»: να τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός, να τώρα είναι η σωτήρια ημέρα. Ας αποθέσουμε λοιπόν τα έργα της αμαρτίας που είναι σκοτάδι και ας ντυθούμε τα όπλα του φωτός, δηλαδή τον Χριστό που είναι το Φως του κόσμου.

Όσο λοιπόν ο Θεός μάς δίνει την ευκαιρία της «σήμερον ἡμέρας», όσο παρατείνει τον χρόνο της εδώ παροικίας μας – διότι βεβαίως ο χρόνος είναι δωρεά του Θεού που μας δίνει προς μετάνοιά μας, κατά τον λόγο της Γραφής: «δίνω χρόνο για να μετανοήσει ο άνθρωπος» – πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ξύπνιοι, χωρίς να βαρυνόμαστε σε ύπνο πνευματικό, δηλαδή σε αποκοίμιση λόγω των γλοιωδών παθών μας που εύκολα προσκολλώνται σε ό,τι θεωρείται υλικό αγαθό του κόσμου τούτου. Κι αυτή η εγρήγορση, η νήψη σημαίνει τον αγώνα να αποκλείουμε τις εισόδους των παθών στην ύπαρξή μας, να μην αφήνουμε δηλαδή χώρο αναπτύξεως στην καρδιά μας του εγωισμού μας με όλα τα παρακλάδια του, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας, της φιλοδοξίας μας. Οπότε η εγρήγορση αυτή παραπέμπει στον έλεγχο των λογισμών μας από την ορθοφρονούσα συνείδησή μας, αφού κάθε αμαρτία ως λειτουργία ενός πάθους μας από τους λογισμούς κάνει την αρχή της.

Τι είναι εκείνο, κατά τον άγιο υμνογράφο και τη σύνολη εμπειρία επ’ αυτού της Εκκλησίας, που μπορεί να αποκλείει αυτές τις εισόδους των παθών; (Και δεν είναι άνευ σημασίας ο πληθυντικός αριθμός που χρησιμοποιεί ο υμνογράφος: «εισόδους» λέει και όχι «είσοδος», γιατί είναι πολυποίκιλη και πολύμορφη η αμαρτία δυστυχώς). Τι λοιπόν έχει τη δύναμη διαμιάς να κλείνει όλες τις θύρες και όλες τις εισόδους των παθών; Η ενατένιση του Κυρίου! «Κυρίῳ ἐνατενίζουσα». Όταν η ψυχή με όλες τις δυνάμεις της: τις νοητικές, τις βουλητικές, τις συναισθηματικές, στρέφεται ολοκληρωτικά προς τον Κύριο, όταν Αυτόν έχει ως αδιάκοπη όρασή της κατά τον προφητικό λόγο: «οἱ ὀφθαλμοί μου διά παντός πρός τόν Κύριον» και «προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διά παντός», τότε πράγματι από το κάλλος του προσώπου του Κυρίου «κολλάει» σ’ Εκείνον, η ομορφιά Του που αποτυπώνεται βεβαίως και σε κάθε δημιούργημά Του είναι εκείνη που τον απορροφά σε σημείο τέτοιο που δεν του αφήνει περιθώρια εκτροπής.

Αυτό βεβαίως είναι η εμπειρία των «τελείων» χριστιανών, δηλαδή των αγίων μας, αλλά αυτό πρέπει να συνιστά και για εμάς το «πολικό αστέρι» της πορείας μας στον κόσμο τούτο, που θα πει ότι μπορεί να μη φτάνουμε παρά ελάχιστα στην εμπειρία αυτή, όμως τουλάχιστον ξέρουμε πού πατάμε, δεν πελαγοδρομούμε χαμένοι σ’ έναν κόσμο που λόγω της αμαρτίας του ήδη κείται νεκρός και χαμένος σαν τον άσωτο υιό της γνωστής παραβολής. Το να μη χάνουμε την επαφή μας με τον Χριστό, καθημερινά και αδιάλειπτα, το να παλεύουμε να φτάσουμε έστω και επ’ ελάχιστον στις εντολές Του, είναι η απόδειξη ότι δεν κοιμόμαστε τον βαθύ ύπνο της απώλειάς μας.

(+)Γέροντας Εφραίμ Σκήτης του Αγίου Ανδρέα: «Η δυνατή νηστεία με την δυνατή προσευχή κάνουν θαύματα!»

 

~ Ήταν μια ευσεβεστάτη κυρία, η οποία έπασχε από καλπάζουσα μορφή καρκίνου.

Οι ιατροί δεν την έδιναν πολύ καιρό ζωής και την συνιστούσαν να τρώει καταλύσιμα, διότι αλλιώς θα πέθαινε πιο γρήγορα, αφού έφτιαχνε και χημειοθεραπείες.

Ήταν περίοδος της Σαρακοστής και αυτή όχι μόνο νήστευε, αλλά και δεν έτρωγε απολύτως τίποτα! Παράλληλα παρακαλούσε την Παναγία να την κάνει καλά. Και πράγματι η γυναίκα αυτή σηκώθηκε στο πόδι και έγινε απολύτως καλά! Πέθανε μετά από μερικά χρόνια από άλλη αιτία.

Διαπιστώνουμε, ότι η δυνατή νηστεία με την δυνατή προσευχή, κάνουν όλα τα θαύματα, αρκεί αυτό να είναι προς όφελος της ψυχής μας.

Επειδή η νηστεία (υλική δηλ. αποχή από τα καταλύσιμα και πνευματική δηλ. αποχή από τα αμαρτήματα) εμπεριέχει ταπείνωση και Χάρη, κατακαίει τον διάβολο, με μια φωτιά χειρότερη από αυτήν της κολάσεως! Γι’ αυτό ο διάβολος κάνει τα πάντα, ώστε να εμποδίσει τον άνθρωπο να νηστέψει. Ειδικά την περίοδο της Τεσσαρακοστής πολεμάει την νηστεία και τον νηστευτή με λύσσα!

Καθαρά Δευτέρα, η απαρχή του προσωπικού πνευματικού αγώνα όλων μας

 

Η Καθαρά Δευτέρα είναι η απαρχή του προσωπικού πνευματικού αγώνα όλων μας, ο οποίος αγώνας εκτελείται με τη συμμέτοχη μας στις ιερές Ακολουθίες τής Εκκλησίας μας, την προσευχή και την νηστεία, σε συνδυασμό πάντα και με την φιλανθρωπία από το περίσσευμά μας ή το υστέρημά μας προς τους ανήμπορους συνανθρώπους μας.

Η ημέρα αυτή είναι το αρχικό στάδιο και η απαρχή της κάθε είδους καθάρσεως της ψυχής και του σώματός μας.

Είναι μέρα περισυλλογής και αυτοκριτικής.

Δια τον λόγο αυτό φέρει και το όνομα Καθαρά Δευτέρα.

Τα παλαιά χρόνια συνήθιζαν την μέρα αυτή οι νοικοκυρές να πλένουν με καυτό νερό και στάχτη από το τζάκι τα κατσαρολικά τους, έτσι ώστε να εισέλθουν όσο το δυνατό χωρίς να αρτευτούν στην περίοδο της νηστείας πού ξεδιπλωνόταν εμπρός τους.

Αξιοσημείωτο είναι και το λεγόμενο Τριήμερο των Ορθοδόξων Χριστιανών. Τριήμερο ονομάζεται ο προαιρετικός κανόνας των Χριστιανών, κληρικών και λαϊκών, οι οποίοι κατά τις τρεις πρώτες ημέρες της Καθαράς εβδομάδος δεν τρώγουν τίποτε, παρά πίνουν μόνο λιγοστό νερό.

Γνωρίζοντας καλά οι άγιοι Πατέρες τις ανάγκες των Χριστιανών μας τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής όρισαν ένα πλούσιο λειτουργικό και εκκλησιαστικό Τυπικό, με μεγάλο αριθμό ιερών Ακολουθιών, όπως το Μεσονυκτικό και ο Όρθρος των καθημερινών ημερών, οι διατεταγμένες Θείες Λειτουργίες των Προηγιασμένων Δώρων κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και οι Ακολουθίες του Μικρού και Μεγάλου Αποδείπνου σε καθημερινή βάση, η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου τις Κυριακές της Σαρακοστής κ.α., στους ιερούς Ναούς μας δέ, όπως πάντοτε, υπάρχουν Ιερείς Εξομολόγοι, οι οποίοι βοηθούν συγχωρούν και συνδράμουν τούς ευλαβείς χριστιανούς μας στην πνευματική τους ζωή.

Φτάσαμε λοιπόν, στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Αυτή είναι μία ιερή περίοδος πνευματικών αγώνων, μετανοίας και νηστείας

«Τιμή γαρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, αλλά αμαρτημάτων αναχώρησις»,

Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή.

π. Ιωάννης Σουρλίγγας

Πειραιώς: «Ο χριστιανός αθλητής αγωνίζεται για τον άφθαρτο στέφανο»

---

Σε κλίμα κατάνυξης τελέστηκε σήμερα, Κυριακή 2 Μαρτίου 2025 η Ακολουθία του Κατανυκτικού Εσπερινού στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς.

Στον «Εσπερινό της Συγγνώμης» χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, πλαισιούμενος από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφωνα, βοηθό Επίσκοπο και Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αναστάντος Χριστού Πειραιώς και Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεώς μας Αρχιμανδρίτη Μεθόδιο Κρητικό, τους Ιερείς του Καθεδρικού μας Ναού και Ιερείς της Μητροπόλεώς μας.

Παρέστη, επίσης, συμπροσευχόμενος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοσπόλεως κ. Εμμανουήλ, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της τοπικής Εκκλησίας Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Παναγιώτου, ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Πειραιώς και Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ψωίνος, Αρχιερατικοί Επίτροποι των Ε΄ Αρχιερατικών Περιφερειών της τοπικής Εκκλησίας, ο Γενικός Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία» Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Θεοδωρόπουλος, ο Διευθυντής του Περιοδικού «Πειραϊκή Εκκλησία» Πρωτοπρεσβύτερος Μιλτιάδης Ζέρβας και λοιποί Πατέρες και Αδελφοί της τοπικής Εκκλησίας, προκειμένου να αλληλοσυγχωρεθούν και να ενδυναμωθούν για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος αναφέρθηκε στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή και στον πνευματικό αγώνα που καλούνται να δώσουν οι πιστοί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στην οποία ο κάθε χριστιανός καλείται να εισέλθει και να παλέψει, όχι ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, αλλά ενάντια, κυρίως, στον ίδιο του τον εαυτό, τα πάθη και τις αδυναμίες του.

«Παρουσιάζεται ενώπιόν μας κάθε φορά η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ως περίοδος αγωνιστική, κατά την οποία θα καταβάλουμε εντονότερες προσπάθειες, θα ανεβούμε ψηλότερα στην αρετή, γιατί το στάδιο έχει ανοίξει», είπε αρχικά ο Σεβασμιώτατος ενώ μέσα από λόγους και παραδείγματα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου, του Μεγάλου Αντωνίου και άλλων, επεσήμανε ποιός είναι ο αγώνας στον οποίο μας καλεί η Εκκλησία αυτή την περίοδο και για ποιό στάδιο μας μιλάει.

«Το στάδιο στο οποίο καλούμεθα να εισέλθουμε και πάλι από την Αγία μας Εκκλησία είναι η καρδιά μας, ο εσωτερικός άνθρωπος. Εκεί μέσα πρέπει να παλέψουμε, εκεί να αγωνιστούμε, εκεί να δώσουμε τις μάχες μας», σημείωσε ο Σεβασμιώτατος, τονίζοντας παράλληλα πως «ο αγώνας που έχουμε να κάνουμε μέσα στο στάδιο της καρδιάς μας είναι ο πιο δύσκολος αγώνας, διότι είναι αγώνας εναντίον του εαυτού μας».

«Μπορεί να νικάς όλους τους άλλους σε πολλά πράγματα, να μην μπορείς όμως να νικήσεις ένα μικρό σου ελάττωμα. Να μην έχεις τη δύναμη να ξεπεράσεις μία αδυναμία του χαρακτήρα σου. Να μην μπορείς να υποτάξεις ένα πάθος της ψυχής σου», πρόσθεσε, συμπληρώνοντας πως «ο εαυτός σου είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος. Ο χειρότερος εχθρός».

Επισημαίνοντας πως «δεν αξίζει τόσο το να επιβληθούμε στους άλλους, όσο το να νικήσουμε τον εαυτό μας», υπογράμμισε ότι «στο στάδιο των αρετών δεν αγωνιζόμαστε για να ξεπεράσουμε όλους τους άλλους, αλλά τρέχουμε για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας». «Δεν απαιτούμε να βγαίνουμε πρώτοι, αλλά παλεύουμε να δεχθούμε ταπεινά τη θέση του τελευταίου. Η προσπάθειά μας δεν είναι να επιβάλλουμε τον εαυτό μας, αλλά να υποχωρούμε πρόθυμα». «Εδώ είναι η δύναμη. Αυτές είναι οι νίκες».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Σεβασμιώτατος σημείωσε: «Από τότε που πέσαμε στην αμαρτία, μία ισχυρή δύναμη κυριαρχεί μέσα μας που μας παρασύρει στα χαμηλά, στα γήινα, στα εφήμερα, στα πρόσκαιρα, στα φθαρτά. Εκεί βέβαια είναι και ο διάβολος που συμμαχεί με την αδυναμία μας, που υποδαυλίζει τα πάθη μας και μας πολεμάει με απύθμενο μίσος».

«Μέρα και νύχτα μας πολεμούν οι πονηροί δαίμονες» «και κάνουν σπήλαιο νοητών ληστών την ψυχή μας. Παραμορφώνουν την εικόνα του Θεού μέσα μας».

«Μας στερούν την πρώτη ωραιότητα με την οποία μας έπλασε ο Πανάγαθος Θεός». Και συνέχισε: «Είναι ο δυσκολότερος, συγχρόνως όμως και ωραιότερος αγώνας από όσους διεξάγονται επάνω στη φλεγομένη μας γη». «Είναι αγώνας εναντίον της διαφθοράς της φύσεώς μας. Εναντίον των ποικίλων παθών που ζητούν να κυριαρχήσουν μέσα μας και να ρίξουν σκοτάδι στη ψυχή μας. Είναι αγώνας εναντίον της πολύμορφης αμαρτίας που καταργεί την ευγένεια της φύσεώς μας».

«Ο αγώνας αυτός αποβλέπει στο να μείνει ακλόνητη και ανυποχώρητη η ψυχή μπροστά στη δύναμη των παθών και απρόσβλητη από τις επιθέσεις του διαβόλου. Για να κρατήσουμε την τιμή που μας χάρισε ο Θεός, για να μείνουμε άνθρωποι. Άνθρωποι αληθινοί, πλάσματα δικά Του, εικόνες δικές Του. Είναι αγώνας που εξυψώνει και δοξάζει τον άνθρωπο και τον ανεβάζει στα ύψη των αρετών και του ουρανού», επεσήμανε ο Σεβασμιώτατος, αναφέροντας πως «στο στάδιο των αρετών» «επιδιώκουμε να υπερβούμε τον χρόνο, να τον ξεπεράσουμε, να φέρουμε την αιωνιότητα στο παρόν, στο τώρα». «Να κάνουμε άλματα που θα μας οδηγήσουν από τη γη στον ουρανό».

«Ο χριστιανός αθλητής αγωνίζεται για τον άφθαρτο στέφανο, για το βραβείο της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού, δηλαδή για το βραβείο που μας επιφυλάσσει η πρόσκλησή μας προς τον ουρανό, όπου μας καλεί ο Θεός, διά του Ιησού Χριστού», συμπλήρωσε, επισημαίνοντας παράλληλα πως «δεν μπορεί κανείς να περιγράψει τα αναρίθμητα αγαθά, τη χαρά της κοινωνίας με τον αιώνιο Θεό στην παραδείσια δόξα. Αυτό είναι το δικό μας στεφάνι. Αυτή είναι η δόξα η άφθαρτη και αληθινή, η ανέκφραστη χαρά. Αυτή είναι η νίκη η πραγματική, ο λαμπρός θρίαμβος».

«Και βέβαια είναι ο δυσκολότερος από όλους όσους μπορεί να λάβει ο άνθρωπος, γιατί είπαμε ότι στάδιο και χώρος είναι η καρδιά μας, ο εαυτό μας. Εκεί γίνεται ο πόλεμος, εκεί γίνεται η μάχη. Συγχρόνως, όμως, είναι ο ωραιότερος αγώνας, ο ανώτερος όλων», συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, εξηγώντας πως «αν χάσουμε αυτόν τον αγώνα, ό,τι κι αν έχουμε επιτύχει στον κόσμο αυτό, έχουμε χάσει τα πάντα. Γιατί μόλις διαβούμε στο επέκεινα, αυτή η διάβαση είναι ανεπίστροφος. Δεν γυρίζουμε πίσω ποτέ. Αιώνια εισερχόμεθα στον χώρο τον υπερβατικό της ζωής του πνεύματος. Καμία, λοιπόν, άλλη επιτυχία, καμία δόξα, καμία τιμή, κανένας πλούτος, τίποτα δεν μπορεί να ισοφαρίσει την αποτυχία σε αυτόν τον αγώνα, που δεν είναι απλή αποτυχία, αλλά το μεγαλύτερο δυστύχημα που μπορεί να μας συμβεί. Είναι λάθος ολέθριο, που δεν διορθώνεται. Αποτελεί μέγιστη και ανυπολόγιστη και αιώνια απώλεια».

Στην συνέχεια της ομιλίας του ο Σεβασμιώτατος αναφέροντας ένα ακόμη χαρακτηριστικό αυτού του αγώνος επεσήμανε πως «μπορεί ο πιστός να τον διεξάγει με βέβαιη ελπίδα για την επιτυχή έκβασή του, με απόλυτη βεβαιότητα για την τελική νίκη. Στους συνήθεις αθλητικούς αγώνες, οι κόποι των περισσότερων μένουν χωρίς αμοιβή, διότι», όπως εξήγησε τρεις μόνο λαμβάνουν βραβείο: «ο ένας παίρνει το χρυσό, ο άλλος το αργυρό, ο άλλος το χάλκινο. Στον πνευματικό αγώνα δεν υπάρχουν αθλητές που θα τερματίσουν και δεν θα αμειφθούν. Όλοι θα πάρουν τον μισθό τους, όλοι. Όλοι, οι νομίμως αθλούντες, δίκαια, θα στεφανωθούν». «Την βεβαιότητα, λοιπόν, στην τελική νίκη, την στηρίζει ο χριστιανός αγωνιστής στην παντοδύναμη Χάρη, στην προστασία και βοήθεια του Θεού, που με κάθε τρόπο συμπαρίσταται και ενισχύει όσους αγωνίζονται ταπεινά και με πόθο και πίστη περιμένουν την νίκη από τον αγωνοθέτη Κύριο».

Όπως ανέφερε ο Σεβασμιώτατος «μέσα στο πεδίο της μάχης είναι ο ίδιος ο Χριστός και πλήθος Αγγέλων και Αγίων που πολεμούν μαζί μας, χωρίς να τους βλέπουμε σωματικά, τους αισθανόμεθα όμως πνευματικά. Η νίκη ασφαλώς ανήκει σε όλους αυτούς και στον Αρχιστράτηγο του αγώνα, τον Κύριό μας. Δεν είναι δυνατό να χάσει ο Χριστός, δεν είναι δυνατό να ηττηθούμε εμείς που ανήκουμε στο στράτευμά Του, όσοι και αν είναι οι εχθροί που μας πολεμούν και όση και αν είναι η δύναμή τους. Στον πνευματικό μας αγώνα ο εχθρός μας διάβολος είναι πραγματικά φοβερός, αλλά μας έδωκε εξουσία ο Χριστός να νικούμε» «τη δύναμη του Διαβόλου, ώστε σε τίποτα από όσα μηχανεύεται εναντίον μας, να μη μας αδικεί και βλάπτει».

Στη συνέχεια αναφέροντας ένα παράδειγμα από το βίο του Μεγάλου Αντωνίου, σημείωσε πως «ο Κύριος θέλει να δει το δικό μας αγώνα, τη δική μας προσπάθεια και κατόπιν διπλά μας αμείβει». «Ο αγώνας μας λοιπόν, είναι δύσκολος, αλλά είναι και ωραίος», πρόσθεσε.

«Στον αγώνα αυτό είμαστε όλοι καλεσμένοι. Το στάδιο των αρετών δεν έχει κερκίδες. Δεν υπάρχει τόπος για θεατές, μόνο αγωνιστικός χώρος, όπου όλοι οι αγωνιζόμενοι κερδίζουν, όλοι ανεβαίνουν στο βάθρο του νικητή, όλοι στεφανώνονται, αρκεί να αγωνιζόμαστε με αγάπη, με αφοσίωση, με όλη μας τη δύναμη και την καρδιά». «Ο χριστιανός αγωνιστής είναι ένας ακούραστος δρομέας στο στίβο της πνευματικής ζωής, στο στάδιο των πνευματικών αθλημάτων».

«Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέσα σε όλη τη διάρκεια του εκκλησιαστικού χρόνου, είναι ένα στάδιο ιδιαιτέρων αγώνων». «Όσοι λοιπόν ακούσουν με συγκίνηση την προτροπή του ιερού υμνογράφου που μας καλεί να εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών, όσοι αγωνιστούν και με τη χάρη του Κυρίου νικήσουν, αυτοί θα απολαύσουν τα βραβεία που με το Σταυρό και την Ανάστασή Του ο Κύριος εξασφάλισε για όλους τους πιστούς». «Αυτοί θα κάνουν Πάσχα». «Αυτοί θα εισέλθουν νικητές στην αιώνιο χαρά».

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε «ο πνευματικός αγώνας που αρχίζει από σήμερα να ενδυναμώνεται με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, να ευλογείται από την αγάπη του Θεού και Πατρός και να ενδυναμώνεται και να πληρούται δια της δυνάμεως του Σταυρού και της Αναστάσεως. Ευχηθείτε να έχουμε έναν ένδοξο πνευματικό αγώνα και να φτάσουμε οι πάντες εις την χαρά του Αγίου Πάσχα, του προσωπικού μας Πάσχα, της προσωπικής μας διαβάσεως από τον κόσμο της φθοράς, στην αφθαρσία της ζωής του Κυρίου μας. Καλή δύναμη, καλό στάδιο, καλό αγώνα».

Νωρίτερα, κατά τη διάρκεια του Κατανυκτικού Εσπερινού, λιτανεύθηκε για πρώτη φορά το νέο σέβασμα του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Πειραιώς, η Ιερά Εικόνα της Παναγίας της επονομαζομένης «Παυσολύπης», «η οποία παύει την λύπη, θεραπεύει τον πόνο, την οδύνη και χαρίζει έλεος και ειρήνη και ελπίδα και σωτηρία και πνευματική χάρη», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Σεβασμιώτατος στην αρχή της ομιλίας του και τέθηκε προς προσκύνηση των πιστών, μαζί με Ιερά Λείψανα Αγίων της Εκκλησίας μας, προς βοήθεια και πνευματικό επιστηριγμό την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Τέλος ο Σεβασμιώτατος ζήτησε συγγνώμη από όσους έχει λυπήσει κατά τον προλαβόντα χρόνο και για τα όποια λάθη ή παραλείψεις του.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Άγιος Παΐσιος: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό..»

 

Ο Άγιος Παΐσιος στα θέματα της Πατρίδος δεν ήθελε οι Χριστιανοὶ να είναι αδιάφοροι.

Πολὺ λυπόταν που έβλεπε πνευματικοὺς ἀνθρώπους νὰ επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρονται για την Πατρίδα.

Έλεγε: «Σε μια εποχή που ο Σατανάς οργιάζει και οι άνθρωποί του οργανώνονται, οι Έλληνες βρίσκονται σε νάρκη. Τον εαυτό του μόνο κοιτάει να βολέψη ο καθένας και τίποτε περισσότερο. Και ό,τι να τους κάνεις, όσο κι αν τους κουνήσης, με τίποτε δεν ξυπνούν».

Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που ὁδηγούμαστε.

Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την σημερινή κατάσταση και ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο. Έδινε ελπίδα και αισιοδοξία.

Έλεγε: «Απὸ το κακό που επικρατεί σήμερα θὰ βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα»…

Πονούσε για την πνευματική κατάπτωση των πολιτών.

Έλεγε: «Η Ελλάδα έχασε τον δρόμο της. Η αμαρτία και η ασωτία βασιλεύουν στους ανθρώπους, αλλά μας αγαπά ο Θεός και περιμένει την μετάνοιά μας».

Τέλος ο Άγιος Παϊσιος, μιλούσε αυστηρά για αυτούς που ψήφιζαν αντιχριστιανικούς νόμους…

«Θέλει και τέχνη η πνευματική ζωή. Υπάρχουν κάποια μυστικά στον πνευματικό αγώνα»

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Θέλει και τέχνη η πνευματική ζωή. Υπάρχουν κάποια μυστικά στον πνευματικό αγώνα.

Πιάνεις, ας πούμε, τον εαυτό σου γεμάτο θυμό, κακία, οργή, ζήλια. Άφησε τον κακό εαυτό σου. Πες του: «Σε ξέρω, εαυτέ μου. Τι περιμένω από σένα; Κακία, οργή, μίσος, τέτοια πράγματα. Δεν σε προσέχω όμως».

Και να πας στον Χριστό λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ με! Σώσε με από τον εαυτό μου!»

Αυτό σημαίνει πως αγνοείς το πάθος, την κακή κατάστασή σου, με την έννοια ότι δεν την προσέχεις ώστε να επηρεασθείς από αυτήν και να ενεργήσεις ανάλογα. Την περιφρονείς, αλλά για να πας στη θετική εργασία: στην επίκληση του Ιησού, στην προσευχή.

Αυτό όμως συνιστά ξεπέρασμα του πάθους. Έχει αποτέλεσμα, φέρνει καρπό.

Όταν στρέφεσαι στον Χριστό, σε οποιαδήποτε ανάγκη κι αν βρίσκεσαι, την ανάγκη πρέπει να την ξεχάσεις, να μην την υπολογίζεις, σαν να μην τη βλέπεις· να μην επηρεάζεσαι από αυτήν. Και έτσι να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έχεις έναν πειρασμό και αρχίζεις να λες την ευχή, αλλά πιο πολύ σκέπτεσαι τον πειρασμό που έχεις, τον κίνδυνο που διατρέχεις, και είσαι τρομοκρατημένος και λες την ευχή ως δίψυχος ενώπιον του Θεού, όχι μόνο δεν πρόκειται να βγει τίποτε με την προσευχή σου αυτή, αλλά μπορεί να γίνεις και χειρότερα. Λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι, όταν προσεύχονται στον Θεό, ή προσεύχονται άψυχα, χωρίς συναίσθηση, ή προσεύχονται σπασμωδικά, τρομαγμένοι, φοβισμένοι.

Να καταφεύγεις στον Θεό με σιγουριά, με εμπιστοσύνη ότι σε ακούει. Να μην κολλάς στο πώς εσύ αισθάνεσαι. Να αφήνεσαι στον Θεό, και ο Θεός επεμβαίνει και τα κανονίζει όλα.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΤΡΟΠΙΟΣ,ΚΛΕΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Ευτροπίου, Κλεονίκου και Βασιλίσκου τιμά σήμερα, 3 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Βασιλίσκος, Ευτρόπιος και Κλεόνικος κατάγονταν από την Αμάσεια του Πόντου και έζησαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (286-305 μ.Χ.).

Ήταν στρατιώτες και συγγενείς του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. Ως Χριστιανοί διαβλήθηκαν στον ηγεμόνα Ασκληπιόδοτο, ο οποίος τους συνέλαβε και τους βασάνισε σκληρά. Όμως οι Μάρτυρες, αφού παρουσιάσθηκε σε αυτούς ο Κύριος και ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος, έγιναν υγιείς.

Μέσα στη φυλακή οι τρεις νέοι δεν έχασαν ούτε το θάρρος ούτε την πίστη τους. Αντιθέτως εξακολούθησαν να λατρεύουν τον Ένα και Αληθινό Θεό. Με το κήρυγμά τους και το παράδειγμα που προσέφερε το ήθος, η αντοχή και το θάρρος τους, οδήγησαν πολλούς συγκρατούμενους τους στην αληθινή πίστη.

Ο Ασκληπιόδοτος πληροφορήθηκε την Χριστιανική δράση των τριών κρατουμένων και την επίδραση που ασκούσαν στους φυλακισμένους ειδωλολάτρες και διέταξε να τους οδηγήσουν και πάλι ενώπιόν του.

Ο ηγεμόνας τότε άρχισε να κολακεύει τον Άγιο Κλεόνικο, για να αρνηθεί την πίστη του Χριστού, υποσχόμενος δώρα και τιμές. Ο Άγιος όμως αφού γέλασε, χλεύασε την αρρώστια των ειδώλων. Και ενώ ετελείτο θυσία, με προσευχή κατέρριψε το είδωλο της Αρτέμιδος. Αμέσως ο ηγεμόνας έδωσε εντολή να βασανισθούν.

Τότε ο Κύριος εμφανίσθηκε στους τρεις νέους και στο πλήθος των ειδωλολατρών, οι οποίοι παρακολουθούσαν το μαστίγωμα των Χριστιανών, έχοντας στο πλευρό Του τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο. Οι τρεις Χριστιανοί αξιώθηκαν της θαυματουργικής ιάσεως των τραυμάτων τους, ενώ πολλοί ειδωλολάτρες που είδαν το θαύμα, βαπτίσθηκαν Χριστιανοί.

Ο Ασκληπιόδοτος όμως όχι μόνο δεν άλλαξε στάση, αλλά διέταξε να αποκεφαλισθούν όλοι οι νεοφώτιστοι Χριστιανοί. Ο Ασκληπιόδοτος και οι ειδωλολάτρες, τυφλοί από οργή, διέταξαν τους δημίους να περιχύσουν τους τρεις Μάρτυρες με καυτή πίσσα. Όμως, νέα θαυματουργική ενέργεια από τη Θεία Χάρη δεν επέτρεψε οι πιστοί νέοι να πάθουν το παραμικρό, ενώ η καυτή πίσσα έπεσε και κατέκαψε τους δημίους.

Όμως, ο σκληρόκαρδος ηγεμόνας δεν μπορούσε να δει την αλήθεια, η οποία παρουσιαζόταν μπροστά στα μάτια του. Έτσι, πρόσταξε την σταυρική καταδίκη του Ευτροπίου και του Κλεονίκου και τη φυλάκιση του Βασιλίσκου. Οι δύο νέοι πέρασαν την τελευταία νύχτα της ζωής τους προσευχόμενοι. Και πάλι ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά τους, για να τους ενθαρρύνει.

Στις 3 Μαρτίου του 308 μ.Χ., ο Ευτρόπιος και ο Κλεόνικος κοσμήθηκαν με τους στέφανους της αγιότητας και του μαρτυρίου διά του σταυρικού τους θανάτου. Ο Βασιλίσκος παρέμεινε έγκλειστος στη φυλακή, όπου και πέθανε μετά από μερικά χρόνια, κερδίζοντας την αιώνια ζωή. Περισσότερα για τον Άγιο Βασιλίσκος μπορείτε να διαβάσετε στις 22 Μαΐου όπου επαναλαμβάνεται η μνήμη του.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Το τρίστοιχον άθροισμα, των Αθλητών του Χριστού, Ευτρόπιον μέλψωμεν, συν Βασιλίσκω ομού, τον θείον Κλεόνικον ούτοι γαρ της Τριάδος, το υπέρθεον κράτος, άθλοις υπερφυέσιν, ωμολόγησαν πάσιν η πάντοτε πρεσβεύουσι, σώζεσθαι άπαντας.

ΡΗΣΕΙΣ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

● «Aς συγχωρήσουμε για να συγχωρηθούμε. Aς δώσουμε άφεση, για να ζητήσουμε άφεση»

● «Συγχώρησε εσύ που συγχωρήθηκες. Eλέησε εσύ που έλεήθηκες. Kάνε κτήμα σου τη φιλανθρωπία όσο είναι καιρός»

● «Aς δώσουμε λίγη συγχώρηση, για να πάρουμε πολύ περισσότερο, την ομόνοια. Aς ηττηθούμε, για να νικήσουμε. Bλέπετε τους νόμους της αθλήσεως και τα αγωνίσματα των παλαιστών, οι οποίοι με το να είναι ξαπλωμένοι κάτω, πολλές φορές νικούν εκείνους που βρίσκονται από πάνω»

● «Είναι καλό να νικάμε τη θρασύτητα με την καλοσύνη, κάνουμε δε καλύτερους τους άδικους με το να υπομένουμε με καρτερία τα δεινά (που μας προκαλούν)»

● «Καλό είναι το να νικάς με την καλωσύνη την θρασύτητα, και να κάνεις καλύτερους εκείνους που σε αδικούν, στους οποίους να δείχνουμε υπομονή όταν υποφέρουμε απ’ αυτούς»

● «Ποια διδασκαλία είναι πιο σύντομη απ’ την καλωσύνη; Nα είσαι τέτοιος στους φίλους και τους πλησίον σου, όπως θέλεις κι αυτοί να είναι σε σένα»

● «Nα μη σε εξαπατά ο άδικος λογισμός, ότι το να τιμωρήσεις αυστηρά, όντας δίκαιος, και να παραδώσεις στους νόμους αυτόν που σ’ αδίκησε, σε απαλλάσσει από την ευθύνη»

Η προσευχή των παιδιών…

 

π. Θωμάς Ανδρέου

Ο χώρος του Ναού είναι τόπος προσευχής και λατρείας του Τριαδικού Θεού και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν.

Συνέβη λοιπόν πολλές φορές, να «ενοχληθούμε» από τις φωνές μικρών παιδιών που βρίσκονται μαζί με τους γονείς τους μέσα στον Ναό.

Είδαμε μητέρες, να αρπάζουν στην κυριολεξία τα παιδιά τους και να τρέχουν πανικόβλητες προς την έξοδο του Ναού, φοβούμενες μιαν επίπληξη από τους παρισταμένους πιστούς που θεωρούν ότι οι φωνές και οι θόρυβοι διακόπτουν την προσευχή τους προς τον Θεό!

Πολλές φορές αναγκάστηκα να παρέμβω ζητώντας από την κατατρομαγμένη μητέρα να ξαναμπεί μέσα στο Ναό μαζί με το απορημένο παιδί της, που δεν μπορεί να καταλάβει για ποιό λόγο το «βούτηξε» ξαφνικά και βγήκαν τρέχοντας έξω…

Και να μην υπάρχει όμως επίπληξη, αρκεί ένα βλέμμα αγριεμένο ώστε η μάνα να καταλάβει πως πρέπει να μαζέψει το παιδί της….

΄Όμως, είναι απορίας άξιον, πως είναι δυνατόν να μας ενοχλούν οι φωνές των παιδιών που δεν μπορούν να αντιληφθούν την ιερότητα του χώρου και μας αφήνουν σχεδόν αδιάφορους οι φωνές των μεγάλων που παρ’ ότι γνωρίζουν που βρίσκονται συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν συνάδει με την ιερότητα του χώρου.

Επί παραδείγματι, ποτέ δεν θα δεις δυο παιδιά μέσα στην Εκκλησία όταν συναντήσουν το ένα ,το άλλο να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται μεταξύ τους, όπως κάνουν κάποιες «ευλαβείς» κυρίες όταν εισέρχονται στο Ναό!

Και δεν φτάνει αυτό, αλλά εκεί που θα συναντηθούν θα αρχίσουν και την κουβεντούλα έως ότου μια εκ των δύο φιλοτιμηθεί να σκουντήξει την άλλη και να πάψουν την φλυαρία μέσα στην Εκκλησία.  Και όμως!

Οι μεγάλοι γνωρίζουν που βρίσκονται, αλλά όπως πάντα, οι μικροί την «πληρώνουν». Σκεφθήκαμε όμως ποτέ, πως κάτι παρόμοιο συνέβη και στην περίπτωση που κάποιο οδήγησαν τα παιδιά κοντά στον Χριστό ώστε Εκείνος να τα ευλογήσει;

Και τότε, οι μαθητές Του διαμαρτυρήθηκαν! Όμως, ο Χριστός μας του επιτίμησε. Δεν συμφώνησε με την διαμαρτυρία τους και μάλιστα δείχνει έναν δρόμο που μπορεί να οδηγήσει τους μεγάλους στην Βασιλεία των Ουράνων.

Γράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος περιγράφοντας το σχετικό γεγονός:

«Τότε προσηνέχθη αὐτῷ παιδία, ἵνα ἐπιθῇ αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.  καὶ ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας αὐτοῖς ἐπορεύθη ἐκεῖθεν» (Μτθ. 19-13).

Αφήστε τα να έρθουν κοντά μου, τους λέει, γιατί σε αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών! Και σε άλλο σημείο ο ίδιος ο Χριστός επαναλαμβάνει: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Μτθ. 18-3).

Τι περισσότερο θέλουμε για νσ καταλάβουμε πόσο λανθασμένη είναι η συμπεριφορά μας προς τα παιδιά μέσα στον Ναό; Η δική μας ανοχή προς αυτά, θα τα βοηθήσει μεγαλώνοντας να αντιληφθούν από μόνα τους την Ιερότητα του χώρου και ασφαλώς να συμπεριφερθούν αναλόγως.

Έχω όμως και μια ακόμη εκδοχή, που θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Σκέπτομαι μήπως τελικά, αυτός είναι ο τρόπος που τα παιδιά επικοινωνούν με τον Ουράνιο Πατέρα.

Μήπως , αυτές οι φωνές που ηχούν ενοχλητικά στα δικά μας αυτιά, τελικώς φθάνουν σαν προσευχές στον Θρόνο Του Τρισαγίου Θεού! Εμείς, δεν μπορούμε αυτό να το καταλάβουμε.

Όπως δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την γλώσσα των αγγέλων. Όμως τα καταλαβαίνει ο Θεός! Και το χειρότερο που μπορείς να σκεφθείς είναι, ποιά προσευχή γίνεται ευπρόσδεκτη από Εκείνον;

Των μεγάλων που σιωπηλά προσεύχονται χωρίς να το κατανοούν , ή των μικρών που «προσεύχονται» φωνασκώντας με τον δικό τους τρόπο και που το κατανοούν αισθανόμενα πως βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο, στο σπίτι Του Ουρανίου Πατέρα τους;

Κάποτε, σε έναν Ναό, κήρυττε ο Λειτουργός τον Λόγο Του Θεού, στους Χριστιανούς που τον παρακολουθούσαν. Ένα μικρό παιδάκι, είχε βρει κάθισμα στο πρώτο σκαλοπάτι του Δεσποτικού Θρόνου και παρακολουθούσε και εκείνο τον Ιεροκήρυκα που μιλούσε.

Σε κάποια στιγμή, ο Ιεροκήρυκας στην ροή του λόγου του, έθεσε ένα ρητορικό ερώτημα στους πιστούς: «Ποίος από εδώ μέσα αισθάνεται πως είναι αναμάρτητος;»

Τότε το μικρό παιδάκι , άφησε τους πάντες άφωνους όταν με θάρρος ύψωσε το χεράκι του, όπως θα έκανε στην τάξη του σχολείου του και είπε δυνατά: «Εγώ»!!!

‘Όταν συμβεί ξανά να βρεθούμε κοντά σε ένα άτακτο παιδί μέσα στην Εκκλησία, πριν ενοχληθούμε ή διαμαρτυρηθούμε, ας θυμηθούμε το υψωμένο χέρι εκείνου του μικρού παιδιού που επιβεβαιώνει τον Λόγο Εκείνου, πως αν δεν γίνει η καρδιά μας σαν των μικρών παιδιών, δεν πρόκειται ποτέ να δούμε πρόσωπο Θεού!

Και επειδή τα παιδιά βιώνουν την προπτωτική φύση του ανθρώπου, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, ποιές τελικά προσευχές ακούει ο Θεός, των μικρών, η των μεγάλων….

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΜΑΣ

 

ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΩΡΑ 5:00μμ

ΤΟ ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΩΡΑ 5:00μμ

ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΕΣ ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΩΡΑ 6:00μμ

ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΙ ΩΡΑ 7:00π.μ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΩΡΑ

7:00μμ

ΤΩ ΙΔΙΩ ΚΥΡΙΩ ΣΤΗΚΕΙ Η’ ΠΙΠΤΕΙ

 

 «Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν» (Ρωμ. 14,4)

«Μόνο ὁ Κύριός του μπορεῖ νὰ κρίνει ἂν στέκεται ἢ ὄχι στὴν πίστη του, γιατὶ ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν στηρίξει».

            Κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πολλές φορές κατά τη διάρκεια των ακολουθιών της ημέρας, η Εκκλησία μάς επισημαίνει να αποφεύγουμε να κατακρίνουμε τον αδελφό μας, τον συνάνθρωπό μας. Μάλιστα, στην κατανυκτική ευχή του  Αγίου Εφραίμ του Σύρου ακούμε τη φράση «δώρησαί μοι τού οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Είναι η αποφυγή της κατάκρισης δηλαδή  δωρεά, δώρο του Θεού, το οποίο ζητούμε. Και είναι προφανώς ένα αλλιώτικο δώρο από τα συνηθισμένα που επιθυμούμε οι άνθρωποι. Είναι ένα δώρο αυθεντικής αγάπης το να μπορούμε να μην κατακρίνουμε τον αδελφό μας, τον κάθε αδελφό μας, γνωστό και άγνωστο. Κι αυτό διότι κατάκριση σημαίνει τη βεβαιότητα ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι εν αμαρτίαις και δεν σώζεται, δεν αλλάζει. Κατάκριση δεν είναι το να βλέπουμε ότι κάτι δεν στέκει, είναι αντίθετο με τις εντολές του Θεού. Κατάκριση είναι το να συντρίβουμε αυτόν που κατά τη γνώμη μας σφάλλει και να λειτουργούμε ως δικαστές.

            Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Τυρινής ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος προς τους Ρωμαίους, επισημαίνει ότι υπάρχει και μία άλλη μορφή κατάκρισης, που δεν είναι εύκολο να την διαπιστώσουμε, καθότι είμαστε βέβαιοι για τη δική μας κατάσταση: είναι η κατάκριση για την πίστη του άλλου. Με αφορμή τη νηστεία, στην οποία κάποιοι αντέχουν και κάποιοι όχι, ο Παύλος επισημαίνει ότι δεν πρέπει ο δυνατός στην πίστη να κατακρίνει τον άλλον που είναι αδύναμος. Η νηστεία είναι θέμα πίστης, λέει ο απόστολος των Εθνών. Το ίδιο και κάθε πνευματική προσπάθεια. Αυτός που πιστεύει πολύ και με δύναμη στον Θεό, προχωρά με περισσότερη διάθεση, αυταπάρνηση, ενέργεια στον πνευματικό αγώνα. Είναι σύνηθες όμως να βλέπει με υπεροψία ή διάθεση μείωσης την αδυναμία του άλλου και να τον κατακρίνει ότι δεν έχει τόση πίστη στον Θεό, ώστε να προχωρήσει πνευματικά.

            Γι’  αυτό και ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι μόνο ο Χριστός μπορεί να κρίνει αν στέκεται ή πέφτει πνευματικά ως προς την πίστη ο συνάνθρωπός μας. Μόνο Εκείνος έχει τη δύναμη να τον στηρίξει. Μόνο Εκείνος τελικά μπορεί να κρίνει. Η κρίση όμως του Χριστού δεν είναι δικανική, δεν είναι η καταδίκη του ασθενούντος, αλλά η στήριξή του, για να πάρει δύναμη και να πιστέψει πιο πολύ. Κι αυτός που πιστεύει παλεύει και προχωρά. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς. Με καλή διάθεση να δούμε αυτόν που δυσκολεύεται, που η πίστη του είναι ασθενική, που δεν αντέχει τον πνευματικό αγώνα και να τον συνδράμουμε με την προσευχή μας, γνωρίζοντας ότι στέκεται ή πέφτει ενώπιον του Θεού και όχι για μας. Εμείς χρειάζεται να στηρίζουμε, εφόσον η πίστη μας είναι δυνατή, και όχι να κατακρίνουμε.

            Αυτή η θέαση δεν έχει να κάνει μόνο με τον πνευματικό αγώνα. Προχωρά γενικότερα στη ζωή μας. Δεν καυχόμαστε για την πίστη μας στον Παντοδύναμο Θεό, αλλά για την πίστη μας στον Σταυρωμένο Θεό. Σ’  Αυτόν που φάνηκε αδύναμος στα μάτια των ανθρώπων και ταπεινωμένος, αλλά αναστήθηκε εκ νεκρών. Γι’  αυτό και στις δοκιμασίες των άλλων ανθρώπων, δεν είναι αρμόζον να τους επικρίνουμε αν δεν αντέχουν, αν λυπούνται, αν τα βάζουν ακόμη και με τον Θεό, αλλά να τους στηρίζουμε. Το ίδιο και στην έπαρση που δίνει η αίσθηση της ορθοδοξότητας. Αν είμαστε βέβαιοι για την Ορθοδοξία μας, ας στηρίξουμε με αγάπη, σαφήνεια, κατανόηση εκείνους που πλανιούνται στις ιδέες των καιρών, άλλων ανθρώπων, του ίδιου του νου τους, διακρίνοντας το αληθινό από το ψευδές και μη σχηματίζοντας αντιλήψεις ανάλογες με τις πεποιθήσεις μας. Βλέπουμε κακές συμπεριφορές ή διαστροφές του ευαγγελικού λόγου και ήθους. Ας τις επισημάνουμε προφανώς, χωρίς όμως να λειτουργούμε ως αυθεντίες που απορρίπτουμε και χωριζόμαστε από τους άλλους. Ας παρακαλούμε τον Χριστό να ενισχύει αυτούς που πίπτουν. Και ας θυμόμαστε τον αποστολικό λόγο: « ο δοκών εστάναι, βλεπέτω μη πέση» (Α’ Κορ. 10,12).

            Καλή Σαρακοστή! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΠΛΑΝΑΣ

Βιογραφία

Ο Αγιος Νικόλαος γεννήθηκε στη Νάξο το 1851 μ.Χ., από τον Ιωάννη και την Αυγουστίνα, το γένος Μελισσουργού. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Από την παιδική του ηλικία εξέφρασε την έφεση και την αγάπη του προς τα ιερά και τα όσια. Ήταν φιλακόλουθος και διακονούσε πάντοτε στο ιερό τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος από τον Θεό να γίνει λειτουργός των Αγίων Μυστηρίων Αυτού μετείχε αδιάλειπτα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας με νηστεία, προσευχή και αγρυπνία.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του ήλθε με την μητέρα του και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου έγινε προστάτης αυτών. Ενυμφεύθηκε, εχήρευσε όμως νωρίς. Η πρεσβυτέρα του απεβίωσε μόλις γεννήθηκε το παιδί τους, ο Γιαννάκης, που το μεγάλωσε μόνος.

Ο Κύριος δεν εβράδυνε να τον αναδείξει λειτουργό της Εκκλησίας Του και τον κατέστησε εύθετο και εύχρηστο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Χειροτονείται διάκονος στις 28 Ιουλίου του 1879 μ.Χ., στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας, και μετά από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884 μ.Χ., χειροτονείται Πρεσβύτερος στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι. Διακονεί στο ιερό θυσιαστήριο επί 50 χρόνια περίπου (1884 – 1932 μ.Χ.), στους ναούς και του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στον Ιλισσό ποταμό, και της ακόμη πτωχότερης και απόμερης τότε Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του λεγομένου «Κυνηγού», στη σημερινή οδό Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερεύς, άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε και αναδείχθηκε συνεχής διακονία του Θυσιαστηρίου. Από «φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στο ναό. Ήταν αφιλάργυρος κατά τον τρόπο και πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσύνης. Του αρκούσε για τροφή λίγο ψωμί και λίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε ο ίδιος, και κάποιες φορές, λίγο γάλα που του πρόσφεραν βοσκοί στην ερημική τότε περιοχή της ενορίας του. Αλησμόνητες παρέμειναν οι αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε στο ναό του Αγίου Ελισσαίου Αθηνών. Αναφέρονται και μαρτυρίες παιδιών, ότι τον έβλεπαν κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο να στέκεται υπεράνω της γης. Μαρτυρίες δε περιφανών λογίων, όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρου Μωραϊτίδου, που έψαλλαν στις αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε, εξαίρουν τη σπάνια και αγία ιερατική αυτού προσωπικότητα.

Ο παπα- Νικόλας, ο λεγόμενος «απλός», ζούσε μέσα στη χαρά της Θείας Ευχαριστίας, την οποία τελούσε ανελλιπώς κάθε ημέρα, όπως την όριζαν οι λειτουργικοί κανόνες, και την παρέτεινε επί πολλές ώρες, για να έχει την πνευματική της απόλαυση. Πάντα ανταποκρινόταν στο γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα και ετελούσε πανηγυρικά το Μυστήριο της ελεύσεως και παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, όπως τότε στο Μυστικό Δείπνο. Η χαρά της Αναστάσεως, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας, γινόταν οντολογική αναψυχή και αγαλλίαση στον φλεγόμενο από θεία Αγάπη Γέροντα. Η μέθεξή του στην πασχάλια χαρά τον συνέπαιρνε. Δεν ήταν γι αυτόν ένα απλό εφημερικό καθήκον. Πρόφαση ήταν το επί ώρες παρατεινόμενο μνημόσυνο των ζωντανών και των κοιμηθέντων, από τον όγκο των σημειωμάτων που κρατούσε πάντα σ’ ένα δισάκι. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να διακόψει ποτέ τη χαρά της Τράπεζας της Ευχαριστίας, τη θέα του Αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Ο αείμνηστος Γέροντας, αφού έφθασε στα 82 του χρόνια και έδωσε πρωτοφανή στον αιώνα μας μαρτυρία ουρανίων χαρισμάτων, οσιότητος, ταπεινώσεως, απλότητος, διακρίσεως, ελεημοσύνης, ασκήσεως και κατά Θεόν σοφίας, αφού εστάθηκε ο μοναδικός προστάτης χιλιάδων ορφανών και πτωχών και έφθασε στο ύψος θείας τελειότητος, εκοιμήθηκε οσίως εν ειρήνη το 1932 μ.Χ. και τον έθαψαν μπροστά στον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού.

Στις 29 Αυγούστου του 1992, τα ιερώτατα και θαυματουργά Λείψανα του Αγίου Νικολάου του Πλανά τοποθετήθηκαν σε ασημένια λάρνακα, που σήμερα βρίσκεται στο δεξιό κλίτος του Ιερού αυτού Ναού.

Η Αγία μας Εκκλησία ανεκήρυξε και επισήμως ως άγιο τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά κατά την 135 η Συνοδική Περίοδο (1991 – 1992 μ.Χ.) του Πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου, με εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Νικοδήμου, και βεβαίως με την φροντίδα του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου κ.κ. Αμβροσίου.

Οι Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Νικολάου του Πλανά, οι οποίες ευρίσκονται σε λειτουργική χρήση, συντάχθηκαν από τον Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, και από τον Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λειμώνος Λέσβου.

Σύμφωνα με τον ιστοχώρο της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος η μνήμη του Αγίου ιερέως Νικολάου του Πλανά, τιμάται κατά την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου, δια μεταθέσεως εκ της κυριώνυμης ημέρας αυτού, ύστερα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σύμφωνα όμως με τον ιστοχώρο της Ιεράς Μητρόπολης Παροναξίας ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη της 2ας Μαρτίου. Εάν όμως η ημέρα της Εορτής συμπίπτει κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε η Μνήμη του εορτάζεται κατά την επομένη Κυριακή. Εμείς καταχωρούμε προσωρινά την εορτή του Αγίου Νικολάου Πλανά στις 2 Μαρτίου μέχρι να εξακριβώσουμε την ημερομηνία της εορτής του.

Απολυτίκιον

Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Τας του πλάνου παγίδας εκφυγών, ιερώτατε, απλανώς επορεύθης δια βίου, πατήρ ημών, Νικόλαε αοίδιμε Πλανά, ουράνια χαρίσματα λαβών, αγρυπνίαις και νηστείαις, ιερουργών οσίως τω Κυρίω σου. Όνπερ καθικετεύων εκτενώς, Νάξιον ιεράτευμα, πρέσβευε δωρηθήναι και ημίν το θείον έλεος.