«Να αρχίζουμε κάθε μέρα και κάθε εβδομάδα σαν να είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής. Να λέμε: “Απ’ την αρχή, Χριστέ μου, μαζί Σου”.»
— Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
«Να αρχίζουμε κάθε μέρα και κάθε εβδομάδα σαν να είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής. Να λέμε: “Απ’ την αρχή, Χριστέ μου, μαζί Σου”.»
— Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Θέλει ο Χριστός να σου βγάλει τα αγκάθια, διότι είναι κηπουρός και εσύ θέλεις την ησυχία σου.
Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε…. καμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλή αγάπη.
Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς από το παράθυρο. Δεν έχεις καιρό ούτε ν’ ανοίξεις.
Πρέπει να χαίρεσαι. Καλλιτεχνική σμίλη κρατάει στα χέρια του ο Ιησούς. Θέλει να σε ετοιμάσει ένα άγαλμα του ουράνιου παλατιού.
Είστε βασιλικά πρόσωπα, προορίζεστε για τον ουράνιο νυμφώνα.
Όταν δεις άνθρωπο κουρασμένο (πνευματικώς) μη του βάλεις άλλο φορτίο διότι τα γόνατα δεν αντέχουν.
Αγάπησε τον Ένα να σε αγαπούν και τα θηρία.
Αληθινός πλούτος για μένα είναι να σας δω στη Βασιλεία των Ουρανών.
Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει.
Ο άνθρωπος όταν δεν ζητάει τα δικαιώματά του θα φωτίσει ο Θεός τον άλλον να του τα δώσει.
Το φως του Κυρίου να σε φωτίζει και να σε οδηγεί πάντοτε.
Ένα πράγμα μόνο με κάνει να θλίβωμαι, ότι κατηγορούν τις καλόγριες. Διά τον εαυτό μου δεν με νοιάζει ό,τι και αν λένε.
Ο διάβολος φρίττει όσο μάλιστα βλέπει νέες υπάρξεις να κάθωνται εδώ για τον Χριστό.
Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρη του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε (του πειρασμού) τα σχέδια.
Ο άνθρωπος αγαπάει πνευματικά αισθάνεται προσευχόμενος, ότι βρίσκεται εντός του Θεού και του αδελφού του. Λυπάται όταν δεν πορεύεται καλά ο αδελφός του και προσεύχεται για την πρόοδό του.
Ουδέποτε αλλάζει εκείνος που έχει που έχει την χριστιανική αγάπη.
Ο άνθρωπος που φωνάζει δεν έχει δύναμη.
Κρατήστε ψηλά τη σημαία του Χριστού για να έχετε πάντα το τηλέφωνο του Γέροντά σας, όπου και αν είστε.
Η διάθεση η δικιά σας μου ανάβει φωτιά. Είναι σαν να μου ρίχνετε κάρβουνα σ’ αυτό που υπάρχει μέσα μου.
Θέλω παιδί μου, να ζεις για το Χριστό, ολόκληρος να δοθείς σ’ αυτόν. Θέλω όταν τύχει ν’ ανοίξει κανείς την καρδιά σου τίποτε άλλο να μη βρει, μόνο το Χριστό.
Μην περιμένεις…
η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις,
να βρεθούν οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω,
να έχεις τους τέλειους γονείς για να μην έχεις τραύματα,
να βρεις τον τέλειο σύζυγο γιατί απλά δεν θα τον βρεις ποτέ,
να κάνεις τα τέλεια παιδιά γιατί απλά δεν υπάρχουν,
να βρεις το τέλειο σπίτι για να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα.
Μην περιμένεις…
να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις,
να συναντήσεις τους τέλειους φίλους, γιατί ούτε και συ είσαι,
να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά, γιατί θα μείνεις άνεργος,
να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.
Μην περιμένεις
να δεις τον Θεό ως Ον που κατεβαίνει από τον ουρανό ή ως χέρι που βγαίνει από το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις την ευκαιρία να Τον συναντήσεις στην καθημερινότητά σου…
Μην περιμένεις
να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φύγε μακριά γιατί είναι της φαντασίας σου.
Γενικά στη ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης. Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλλει και ζω με δοξολογία και ευχαριστία προς τον Χριστό. Δεν μπορώ πάντα; Αλήθεια είναι αυτό! Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα καλά. Ακόμα και οι άγιοι είχαν τις κακές μέρες και περιόδους τους. Αλλά δεν τρελαίνομαι σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, δεν αυτομαστιγώνομαι, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε, ούτε λέω όλη μέρα γιατί και γιατί;
Μη ρωτάς «γιατί», αλλά να λες «πως».
Πως, Κύριε, θα αντιμετωπίσω αυτό που μου συμβαίνει; Δείξε μου τον τρόπο και δώσε μου την δύναμη!…
~ Η νοερά προσευχή γίνεται μόνο από εκείνον που έχει αποσπάσει την χάρη του Θεού. Δεν πρέπει να γίνεται με τη σκέψη, «να τη μάθω, να την καταφέρω, να τη φθάσω», γιατί μπορεί να οδηγηθούμε στον εγωισμό και στην υπερηφάνεια.
Χρειάζεται πείρα, λαχτάρα, αλλά και σύνεση, προσοχή και φρόνηση, για να είναι η προσευχή καθαρή και θεάρεστη. Ένας λογισμός, «είμαι προχωρημένος», τα χαλάει όλα. Τι να υπερηφανευθούμε; Δεν έχουμε τίποτα δικό μας. Αυτά τα θέματα είναι λεπτά.
Να προσεύχεσθε χωρίς να σχηματίζετε στο νου σας εικόνες. Να μη φαντάζεσθε τον Χριστό. Οι Πατέρες ετόνιζαν το ανεικόνιστον στην προσευχή. Με την εικόνα υπάρχει το ευόλισθον, διότι ενδέχεται στην εικόνα να παρεμβληθεί άλλη εικόνα. Ενδέχεται και ο πονηρός να κάνει παρεμβολές και να χάσομε την χάρι.
Η ευχή να γίνεται μέσα μας με το νου και όχι με τα χείλη, για να μη δημιουργείται διάσπαση και ο νους να πηγαίνει από δω κι από κει. Με έναν απαλό τρόπο εμείς να βάλομε στο νου μας τον Χριστό, λέγοντας απαλά απαλά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να μη σκέπτεσθε τίποτα, παρά μόνο τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Τίποτ’ άλλο. Τίποτα. Ήρεμα, με τα μάτια ανοικτά, για να μην κινδυνεύετε από φαντασίες και πλάνες, με προσοχή και αφοσίωση να στρέφεσθε στον Χριστό. Να λέτε την ευχή με τρόπο απαλό και όχι συνέχεια, αλλά όταν υπάρχει διάθεση και ατμόσφαιρα κατανύξεως, η οποία είναι δώρο της θείας χάριτος. Χωρίς την χάρη αυτοϋπνωτίζεσαι και μπορεί να πέσεις σε φώτα και πλάνη και παράκρουση.
Να μη γίνεται η ευχή αγγάρια. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Κάτι γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγάρια, αλλά δεν είναι υγιές. Ούτε να χρησιμοποιείτε τεχνητούς τρόπους. Δεν χρειάζεται ούτε μικρό σκαμνάκι, ούτε σκύψιμο της κεφαλής, ούτε κλείσιμο των ματιών. Λένε πολλοί: «Κάτσε σ’ ένα μικρό σκαμνάκι, σκύψε και στύψου και συγκεντρώσου». Αλλά πού… Δοκιμάστε να δείτε. Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα, για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια, όταν έχει θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στο δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο. Να μη δένεσθε με τον τόπο.
Το παν είναι ο έρωτας στον Χριστό. Άμα η ψυχή σας επαναλαμβάνει με λατρεία, με πόθο τις πέντε λέξεις, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δεν χορταίνει. Είναι λέξεις αχόρταστες! Σ’ όλη σας τη ζωή να τις λέτε. Κρύβουν τόσους χυμούς!
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η εβδόμη Κυριακή του Ματθαίου και το μεν αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του αποστόλου Παύλου, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονισμένου.
Σύμφωνα με τη διήγηση του Eυαγγελιστού ο Κύριος ενώ βάδιζε σε κάποιον από τους δρόμους της πόλεως της Καπερναούμ, περιστοιχιζόμενος από πλήθος ανθρώπων, εμφανίστηκαν δύο τυφλοί, οι οποίοι φώναζαν δυνατά και έλεγαν: «Ελέησον ημάς Υιέ Δαυΐδ», δηλαδή ελέησέ μας και θεράπευσε την τύφλωσή μας συ που είσαι ο Υιός του Δαυΐδ, ο αναμενόμενος Μεσσίας. Ο Χριστός στην αρχή δεν τους έδωσε σημασία, θέλοντας έτσι να δοκιμάσει την πίστη τους. Επειδή δε αυτοί συνεχώς φώναζαν και ζητούσαν το έλεός του, κάποια στιγμή ο Κύριος τους ρώτησε: «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;», δηλαδή πιστεύετε ότι μπορώ να σας θεραπεύσω; Και αυτοί απήντησαν: Ναι Κύριε, πιστεύουμε ότι μπορείς. Τότε o Κύριος άγγιξε με τα πανάγια χέρια του τα μάτια των τυφλών και είπε: «Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν», δηλαδή ας γίνει σε σας σύμφωνα με την πίστη σας. Και αμέσως οι δύο τυφλοί θεραπεύθηκαν.
Στο θαύμα αυτό το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι η πίστη των δύο τυφλών, οι οποίοι με τα λόγια τους δείχνουν ότι τον πιστεύουν και τον ομολογούν όχι μόνο ως άνθρωπο, αλλά και ως Θεό. Με τη φράση «Υιέ Δαυΐδ», ομολογούν την ανθρώπινη φύση του και ταυτόχρονα την μεσσιανική του ιδιότητα. Με τη φράση «Ναι Κύριε», ομολογούν τη θεία του φύση. Είναι δε άξιο πολλής προσοχής το γεγονός, ότι αυτοί οι δύο τυφλοί εκδηλώνουν μιά τόσο δυνατή πίστη στον Κύριο, χωρίς να έχουν δεί κάποιο θαύμα. Σε αντίθεση βέβαια με τους φαρισαίους, οι οποίοι ενώ έβλεπαν κάθε μέρα ένα πλήθος θαυμάτων, δεν επίστευαν σ’ αυτόν. Και όχι μόνο δεν επίστευαν, αλλά και τον συκοφαντούσαν με τις χειρότερες συκοφαντίες. Οι δύο τυφλοί ενώ είχαν τα σωματικά τους μάτια κλειστά, τα πνευματικά τους όμως μάτια ήταν ανοιχτά, διά μέσου της πίστεως. Αντίθετα οι φαρισαίοι έβλεπαν μεν σωματικά όμως τα ψυχικά τους μάτια ήταν κλειστά.
Το ερώτημα εν προκειμένω που πρέπει να θέσει ο καθένας μας αδελφοί μου, στον εαυτό του είναι: Άραγε τα μάτια της ψυχής μου έχουν ανοίξει όπως των δύο τυφλών, ή μήπως είναι κλειστά, όπως των φαρισαίων; Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε δεν θα πρέπει να παύσουμε να φωνάζουμε και εμείς, όπως οι δύο τυφλοί, συνεχώς και με πίστη να ανοίξει ο Κύριος τα μάτια της ψυχής μας, να θεραπεύσει την ψυχική μας τύφλωση. Όπως δηλαδή οι δύο τυφλοί φώναζαν συνεχώς «Ελέησον ημάς Υιέ Δαυΐδ», έτσι και εμείς ας ζητούμε συνεχώς το έλεος του Θεού χρησιμοποιώντας την λεγόμενη νοερά προσευχή. Είναι μια μικρή προσευχή που εκφράζεται με τα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι δηλαδή περίπου η ίδια με την δέηση των δύο τυφλών.
Για την σημασία και τη δύναμη αυτής της μικρής προσευχής, της νοεράς προσευχής, κάνουν εκτεταμένες αναφορές στα συγγράμματά τους οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Όπως μας εξηγούν, η δύναμη της προσευχής αυτής έγκειται στην επίκληση του ονόματος του Ιησού, το οποίο είναι παντοδύναμο και φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα, όταν προφέρεται με πίστη. Αυτή τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου τη γνώριζαν οι άγιοι απόστολοι, διότι επικαλούμενοι αυτό το όνομα, θεράπευαν κάθε είδους ασθένειες και έβγαζαν δαιμόνια. Αυτό το πανίσχυρο και θαυμαστό όνομα, ο Κύριος μας έδωσε εντολή να το χρησιμοποιούμε στην προσευχή μας και μας υποσχέθηκε να εκπληρώσει τα αιτήματά μας. Στην τελευταία του ομιλία ολίγον προ του πάθους, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, είπε: «Ό,τι αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω ίνα δοξασθεί ο Πατήρ εν τω Υιώ», δηλαδή κάθε τι που θα ζητήσετε διά προσευχής επικαλούμενοι το όνομά μου, θα το κάνω, για να δοξασθεί ο Πατήρ διά του Υιού. Στα Ευαγγέλια, στις Πράξεις και στις επιστολές των αγίων Αποστόλων βλέπουμε ότι αυτοί στο όνομα του Κυρίου Ιησού έκαναν τα πιο εκπληκτικά θαύματα.
Η νοερά προσευχή είναι ένα πανίσχυρο όπλο που έχουμε στα χέρια μας, αδελφοί μου, στον σκληρό αγώνα που έχουμε να κάνουμε προς τους δαίμονες, τα πάθη και τους ποικίλους πειρασμούς του κόσμου. Όταν προφέρουμε συνεχώς το παντοδύναμο αυτό όνομα, συντρίβουμε τις πλεκτάνες και τις παγίδες των δαιμόνων και υπερνικούμε τη δύναμη των παθών. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει σε κάποιο λόγο του «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους», δηλαδή με το όνομα του Ιησού μάστιζε τους αντιπάλους σου, τους δαίμονες. Το φοβερό αυτό όνομα επενεργεί σαν φάρμακο στην ψυχή μας, αλλά ο τρόπος δράσεώς του είναι άγνωστος και ακατανόητος, τα αποτελέσματά του όμως είναι φανερά από την θεραπεία, που φέρνει. Η προσευχή αυτή ελκύει τη Χάρη του Θεού μέσα μας, η οποία αθόρυβα και προοδευτικά καθαρίζει τις ψυχές μας και συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Στο όνομα του Κυρίου Ιησού ζωοποιείται η ψυχή μας, που νεκρώθηκε από την αμαρτία, ο νούς φωτίζεται, η θέληση ενδυναμώνεται και ο ζήλος μαζί με τις άλλες ιδιότητες της ψυχής προσανατολίζονται ορθά.
Μερικές ακόμη πολύ χρήσιμες συμβουλές μας δίνουν οι άγιοι Πατέρες. Λέγουν: Στην αρχή η άσκηση στη νοερά προσευχή φαίνεται εξαιρετικά άγονη και δεν φαίνεται να υπόσχεται κανένα αποτέλεσμα. Ενώ ο νους αγωνίζεται να γίνει ένα με την καρδιά, συναντά φαντασίες και ποικίλες σκέψεις, αισθάνεται ένα αδιαπέραστο σκοτάδι, σκληρότητα και νέκρα στην καρδιά, που δεν διεγείρεται γρήγορα σε συντονισμό με το νού. Αυτό δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει, αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε να επιμένουμε στην προσευχή, μέχρις ότου έρθει η Χάρις του Θεού, η οποία θα γεμίσει την καρδιά μας με αγαλλίαση και χαρά. Μας συμβουλεύουν ακόμη να διώχνουμε με τη δύναμη αυτής της προσευχής από τον νου μας κάθε εμπαθή σκέψη και κάθε ακάθαρτο λογισμό και κάθε διαβολική φαντασία αμέσως με την εμφάνιση τους, διότι κυρίως μέσω της φαντασίας προσπαθεί ο διάβολος να μας εξωθήσει στην αμαρτία. Ας μην ανοίγουμε διάλογο με τους κακούς λογισμούς, διότι μέσω του διαλόγου μπορεί ο διάβολος να μας παγιδεύσει.
Όταν με τη δύναμη αυτής της προσευχής και μετά από πολλούς αγώνες και δάκρυα μετανοίας καθαρίσει η ψυχή μας από τα πάθη, τότε η Χάρις του Θεού μας φέρνει σε μια άλλη κατάσταση θείου φωτισμού. Τότε αρχίζει και προγεύεται, ήδη από τώρα, τη χαρά της βασιλείας των ουρανών.
Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, όλα όσα μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες σχετικά με τη νοερά προσευχή, διότι όλα όσα μας διδάσκουν δεν είναι κάποιες θεωρητικές γνώσεις, αλλά είναι καρπός εκείνων, που βίωσαν πάνω στην πράξη. Ας αγωνιστούμε να επιμείνουμε σ’ αυτή μέχρις ότου απολαύσουμε τους καρπούς της, πράγμα που το εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.
Αρχιμ. Αυγουστίνου Κκαρά
Πρωτότυπο Κείμενο
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ, ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. Ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.
Νεοελληνική Απόδοση
Εκείνο τον καιρό, όταν προχώρησε ο Ιησούς τον ακολούθησαν δύο τυφλοί, που φώναζαν κι έλεγαν: «Σπλαχνίσου μας, Υιέ του Δαβίδ!» Κι όταν έφτασε στο σπίτι, πήγαν κοντά του οι τυφλοί, και ο Ιησούς τους λέει: «Πιστεύετε πως μπορώ να το κάνω αυτό;» Του λένε: «Ναι, Κύριε». Τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε: «Όπως το πιστεύετε να σας γίνει». Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους. Τότε ο Ιησούς τους πρόσταξε λέγοντας: «Προσέξτε να μην το μάθει κανένας». Αυτοί όμως, μόλις βγήκαν έξω, διέδωσαν τη φήμη του σ΄ όλη την περιοχή εκείνη. Ενώ έβγαιναν έξω οι δύο τυφλοί, του έφεραν έναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Μόλις έδιωξε το δαιμόνιο, μίλησε ο κωφάλαλος. Κι ο κόσμος θαύμασε και είπε: «Ποτέ ως τώρα δεν είδαν οι Ισραηλίτες τέτοια πράγματα!» Οι Φαρισαίοι όμως έλεγαν: «Με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμόνων διώχνει τα δαιμόνια». Ο Ιησούς περιόδευε σ΄ όλες τις πόλεις και στα χωριά, δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού και γιάτρευε κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία στο λαό.
Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ
χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων,
ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους
διδάξαι. Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Οὐδεὶς
στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ
στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ
νομίμως ἀθλήσῃ. Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν
μεταλαμβάνειν.
Νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι.
Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ
τὸ εὐαγγέλιόν μου, ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ' ὁ
λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται.
Διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.
Απόδοση στη νεοελληνική:
Τέκνον Τιμόθεε, νὰ δυναμώνεσαι μὲ τὴν
χάριν ποὺ ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἄκουσες ἀπὸ ἐμέ ἐνώπιον
πολλῶν μαρτύρων, αὐτὰ νὰ ἐμπιστευθῇς εἰς πιστοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι
θὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν καὶ ἄλλους. Σὺ λοιπόν, κακοπάθησε σὰν καλὸς
στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Κανεὶς ποὺ ὑπηρετεῖ εἰς τὸν στρατὸν δὲν
ἐμπλέκεται εἰς βιοτικὰς ὑποθέσεις, διὰ νὰ γίνῃ ἀρεστὸς εἰς ἐκεῖνον ποὺ
τὸν ἐπεστράτευσεν. Καὶ ἐὰν κανεὶς μετέχῃ εἰς ἀγῶνας, δὲν στεφανώνεται,
ἐὰν δὲν ἔχῃ ἀγωνισθῆ σύμφωνα πρὸς τοὺς κανόνας. Ὁ γεωργὸς ποὺ κοπιάζει,
πρέπει πρῶτος νὰ παίρνῃ μέρος ἀπὸ τοὺς καρπούς.
Κατάλαβε αὐτὰ ποὺ
λέγω. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ σοῦ δίνῃ σύνεσιν εἰς ὅλα. Ἐνθυμοῦ τὸν Ἰησοῦν
Χριστόν, ἀναστημένον ἀπὸ τοὺς νεκρούς, καταγόμενον ἀπὸ τὸν Δαυΐδ,
σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιον ποὺ κηρύττω, διὰ τὸ ὁποῖον κακοπαθῶ
ἁλυσοδεμένος σὰν κακοῦργος, ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι δεμένος.
Διὰ
τοῦτο τὰ ὑπομένω ὅλα πρὸς χάριν τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τύχουν
καὶ αὐτοὶ τῆς σωτηρίας ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν μὲ δόξαν
αἰώνιον.
-Γέροντα, νιώθω μιά ανασφάλεια, έχω άγχος.
-Ασφαλίσου, βρε παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις;
Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνης οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό;
Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ. Τρέχει συνέχεια.
Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία.
Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή.
Ο αληθινός φίλος μας δίνει ελπίδα στον πόνο.
Η φιλία είναι η ζωοδότρα πνοή των αγγέλων, που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει, όταν πέφτουμε και μας εμπνέει, όταν απελπιζόμαστε.
Με αφορμή την χθεσινή ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού περί των βάσεων εισαγωγής στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ συνεχάρη εγκάρδια τις μαθήτριες και τους μαθητές των Εκπαιδευτηρίων της τοπικής μας Εκκλησίας, οι οποίοι, για ακόμη μία φορά άγγιξαν σε ποσοστό το 100% και εισήχθησαν σε σχολές τις επιλογής τους.
Ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία στη ζωή όλων των παιδιών της χώρας μας που πήραν μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις, προσευχόμενος ο Πανάγιος Θεός να τους χαρίζει πλουσιοπάροχα τις Ευλογίες Του.
Διαβεβαιώνει τόσο τα ίδια τα παιδιά, όσο και τις οικογένειές τους, πως η Εκκλησία μας, θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους ως φιλόστοργη μητέρα που δεν παύει ποτέ να ενδιαφέρεται για την πρόοδο και την προκοπή τους.
Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τις ευχαριστίες του και στο εκπαιδευτικό προσωπικό των Εκπαιδευτηρίων μας για την σωστή καθοδήγηση των μαθητών, αλλά και για το γεγονός της δημιουργίας ασφαλούς περιβάλλοντος, το οποίο έδωσε την δυνατότητα στα παιδιά να περάσουν την διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων με σίγουρα και σταθερά εφόδια, χωρίς αμφιταλαντεύσεις.
Η προσπάθεια των Εκπαιδευτηρίων της τοπικής μας Εκκλησίας συνεχίζεται, αφού εδώ και αρκετό καιρό, έχει ξεκινήσει η προετοιμασία των παιδιών που την σχολική χρονιά 2024-2025 ολοκλήρωσαν την Β΄ Λυκείου και, πρώτα ο Θεός, τη νέα σχολική χρονιά θα δώσουν τον δικό τους αγώνα για την εισαγωγή τους στα Ανώτατα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας.
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τη συμπαράστασή του και σε όσους μαθητές δεν εισήχθησαν σε κάποια σχολή και συγχαίροντάς τους για τον αγώνα και την προσπάθεια που κατέβαλαν, τους διαβεβαιώνει ότι αυτή η προσπάθεια δεν θα πάει χαμένη, εκφράζοντας την βεβαιότητα ότι ο Πανάγαθος Θεός μας, οδηγώντας τα βήματά τους, θα φανερώσει στη ζωή τους την κατάλληλη ευκαιρία.
Η Εκκλησία δεν λειτουργεί στην ασκητική της ζωή και παράδοση στην προοπτική της σωματοκτονίας, αλλά της παθοκτονίας. Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου ότι το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και ότι δεν πρέπει να το φθείρουμε με καταστάσεις όπως η πορνεία, δηλαδή η χρήση του σώματος εκτός της αγαπητικής σχέσης και η παράδοσή του στην φιληδονία της στιγμής, μας υπενθυμίζει την μεγάλη αλήθεια της θεολογίας μας: ότι τρώμε για να ζούμε, ξεκουραζόμαστε για να ζούμε, λυπόμαστε για να μετέχουμε και στον πόνο των άλλων, μοιραζόμαστε για να μπορούμε να υπάρχουμε εν σχέσει. Γι’ αυτό και δεν αρκεί να τρως απλώς ένα φαγητό. Χρειάζεται να δοξάζεις τον Θεό που επιτρέπει από το “τα σα εκ των σων” να του αντιπροσφέρουμε την ευχαριστία ως έκφραση ευγνωμοσύνης, διότι μπορούμε να συντηρούμε τον εαυτό μας και να επιβιώνουμε. Χρειάζεται ακόμη να λες ένα ευχαριστώ στον άνθρωπο που παρασκεύασε το φαγητό, διότι είτε το νιώθει είτε όχι, βάζει την τέχνη της αγάπης σ’ αυτό. Και είναι ωραίο να ευχαριστείς για την αγάπη που λαμβάνεις.
Αυτό είναι το πλαίσιο της θέασης του σώματος από την πίστη. Το σώμα και η ψυχή είναι εκφράσεις του προσώπου μας, της εικόνας του Θεού που μας δόθηκε εξ άκρας συλλήψεως, αλλά και της ευλογίας να πορευόμαστε καθ’ ομοίωσιν Θεού. Και η ομοίωση συμπεριλαμβάνει και το σώμα μας. Ό,τι γίνεται αγάπη, οδηγεί στον Θεό. Ό,τι γίνεται ελευθερία, μέσα από την υπέρβαση των παθών, οδηγεί στον Θεό. Γι’ αυτό και το σώμα μας καλούμαστε να το κοιτάμε, όχι καθιστώντας το κέντρο της ζωής μας, ώστε να απολαμβάνουμε χωρίς ευχαριστία και αγάπη, αποσκοπώντας στην δική μας ηδονή, συχνά και διά μέσου των άλλων, τους οποίους καλούμε και προκαλούμε να μας παρατηρήσουν διά της επιδείξεώς μας, αλλά να το φροντίζουμε με το μέτρο που χρειάζεται. Να μην είμαστε απωθητικοί, μίζεροι, κλεισμένοι σε ένα καταθλιπτικό εγώ, ότι κανείς δεν μας κοιτάζει, αλλά ούτε και να θεωρούμε ότι η αξία μας βρίσκεται στον υπερτονισμό των χαρακτηριστικών μας, χωρίς να νιώθουμε ότι έχουμε ψυχή και συνείδηση.
Το να φροντίζουμε το σώμα μας, το να κοιτάζουμε την υγεία του, το να θέλουμε να είμαστε καλά και να δημιουργούμε είναι ορθός δρόμος. Το να τρέφουμε και το σώμα και την ψυχή διά της πίστεως, της προσευχής, του κόπου για την αγάπη του Θεού και του πλησίον, είναι δρόμος που ομορφαίνει και σώζει. Το να έχουμε μέτρο, σεμνότητα και σωφροσύνη βάζει το σώμα μας στη θέση που του αρμόζει. Να μην είναι ο αποκλειστικός πρωταγωνιστής της ζωής μας, αλλά το συναμφότερο με την ψυχή μας, χωρίς έπαρση εξωτερικού κάλλους, αλλά και χωρίς μιζέρια. Ο όλος άνθρωπος σώζεται. Ο όλος άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει στη σωτηρία. Η σωτηρία, έτσι κι αλλιώς, περιλαμβάνει την ανάσταση του σώματος. Ας μην το ξεχνούμε.
Για ν΄ αγγίξεις μια ψυχή πρέπει πρώτα να περάσεις από την καρδιά. Εκεί που σε περιμένει μια ολόκληρη ζωή ο Χριστός…
“Να μιλάμε πνευματικά χωρίς να μιλάμε πνευματικά.”*
Αυτό διάβασα προχτές και ενθουσιάστηκα. Κι ενθουσιάστηκα γιατί θυμήθηκα οτι αυτό το βίωσα με κάποιες μορφές χαριτωμένες και φωτισμένες.
Να μιλάς πνευματικά χωρίς να μιλάς πνευματικά. Όπως ο καλός παππουλής, μου μιλούσε για τις απίθανες ντρίπλες του Ροναλντίνιο και γελούσε. Ή όπως ο αγιορειτης μοναχός περιέγραφε στην παρέα μας, για τα φάρμακα του διαβήτη που έπαιρνε και τις εγχειρίσεις που έκανε, μ’ένα τρόπο ευχάριστο, παιδικό, χαριτωμένο, αλλιώτικο, θεϊκό.
Θα μου πεις όλα αυτά τώρα, είναι πνευματικά; Ναι είναι, όταν χωρίς να μιλάς για το Θεό αναβλύζει η παρουσία σου ολόκληρη Χριστό. Είναι το χιούμορ, η απλότητα, η γλυκύτητα, η αγάπη, ο ενθουσιασμός στον τρόπο που θα πεις κάτι και όχι τόσο τα λόγια. Πνευματικό είναι αυτό που κουβαλάς στη ψυχή σου, το ξεχειλισμένο φως που αγγίζει και αλλιώνει θετικά τον άλλο άνθρωπο. Το πλέον πνευματικό είναι να κενωθείς, να αδειάσεις από οτιδήποτε ψεύτικο και υποκριτικό για να ‘ρθει να κατοικήσει στην καρδιά σου ο Χριστός.
Το πιο όμορφο κήρυγμα τελικά είναι να μη μιλάς, να σωπάσεις και ν’αφήσεις να μιλάει μέσα από σένα το Άγιο Πνεύμα. Το θαύμα θα γίνει όχι όταν ο άλλος σε ακούσει, αλλά όταν σε νιώσει. Οταν πληροφορηθεί βαθιά μέσα του, ότι εδώ σ’ αυτόν τον άνθρωπο κατοικεί ο Θεός. Και τότε οι ντρίπλες σου όσο αδέξιες κι αν φαντάζουν θα καταλήξουν εύκολα σε γκολ.
π. Βαρνάβα Γιάγκου
π. Στέφανoς Αναγνωστόπουλος
Πριν από το 1940, στο κελλί των Τριών Ιεραρχών, που ανήκει στην πνευματική δικαιοδοσία της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους, ζούσε ένας σεβάσμιος Γέροντας, ο πατήρ Ιωακείμ ο Ρουμάνος.
Αυτός ο Γέροντας πριν πεθάνει, ήρθε σε έκσταση και είδε ένα παράδοξο όραμα:
Αφού τελείωσε ένα πρωινό την Θεία Λειτουργία και κατέλυε το Άγιο Ποτήριο, μάλλον είχε καταλύσει και το σφόγγιζε, ξαφνικά βλέπει δεξιά και αριστερά του Αγγέλους πολλούς.
Όλοι τους άστραφταν από ανεκδιήγητη ωραιότητα και θεία λαμπρότητα. Όλο το Άγιο Βήμα και ο μικρός ναός πλημμύρισε από υπερακατάληπτον, εράσμιον φως και θεία γλυκύτητα και ομορφιά.
Τότε οι Άγγελοι με μια φωνή του είπαν:
– Ήλθαμε να σε πάρουμε… Πες μας, τι έργα έκανες;
Αν έκανες καλά και ευάρεστα στον Θεό, θα σε πάμε κοντά Του, στη δική Του αιώνια ευφροσύνη και μακαριότητα. Διαφορετικά, θα σε μεταφέρουμε στο απαράκλητον της κολάσεως…
Τα ’χασε ο ευλογημένος εκείνος παππούλης και τραυλίζοντας είπε με άκρα ταπείνωση:
– Δεν έκανα τίποτα…, δεν θυμάμαι να έχω κάνει κανένα καλό…
– Ε, τότε, τι να σε κάνουμε; Πού να σε πάμε; Πενήντα χρόνια στο Άγιον Όρος και δεν έκαμες τίποτα;
Και τότε τους απάντησε:
– Να, κάθε μέρα, από τότε που έγινα ιερεύς, λειτουργούσα. Μνημόνευα όσους μοναχούς και πατέρες του Αγίου Όρους μπορούσα.
Μνημόνευα για χρόνια πολλά και όσα ονόματα κοσμικών μου έφερναν και παρακαλούσα για όλους τους Ορθοδόξους χριστιανούς και για όλον τον κόσμο.
Εκλιπαρούσα την ευσπλαχνία του Θεού για όλους αυτούς και ήλπιζα μόνο στο έλεος του Θεού, και για μένα και για τους άλλους.
Έχυνα κάθε μέρα πολλά δάκρυα γι’ αυτό το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Παναχράντου Μητρός Του…
Ήλπιζα και ελπίζω μόνο στο έλεος και στη μακροθυμία του Αγίου Θεού… Άλλο κανένα έργο δεν θυμάμαι να έχω κάνει…
Και τότε του απάντησαν:
– Όχι για τα έργα που έκανες, αλλά αφού ήλπιζες μόνο στο έλεος του Θεού, πολύ καλά, τότε έλα μαζί μας…
– Καλά, δεν γίνεται αύριο; Να το πω στον Πνευματικό και στους πατέρες; Λίγο να ετοιμαστώ!
Και η απάντησις των Αγγέλων:
– Έχει καλώς. Σου κάνουμε υπακοή. Θα έλθουμε αύριο.
Συνήλθε από την εκστατική εκείνη θεωρία με το άγιο Ποτήριο στο χέρι, που με μηχανικές, προσεκτικές κινήσεις το εσφόγγιζε με το μάκτρο…
Το ανακοίνωσε στον Πνευματικό και στη συνέχεια στους δυο-τρεις πατέρες της συνοδείας. Σε κανέναν άλλον. Και άρχισε η προετοιμασία διά προσευχής και δακρύων.
Την νύχτα που ήλθε, ήταν και η τελευταία του Θεία Λειτουργία, την οποία εθυμούντο για πολλά-πολλά χρόνια με πολύ σεβασμό και συγκίνηση οι δυο-τρεις πατέρες και ο Πνευματικός, που παρευρέθησαν.
Ο ένας από αυτούς, που ήταν και Ρουμάνος, αυτός μου το διηγήθηκε.
Τελείωσε αυτή η μακρά Θεία Λειτουργία.
Ύστερα πήγαν στην Τράπεζα, κάθισαν για τελευταία φορά, πήρε ελάχιστη τροφή. Σε λίγο αισθάνθηκε αδιαθεσία. Πήγε και ξάπλωσε.
Έλεγε συνέχεια το «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον με».
Προς το απόγευμα, βάρυνε. Το πρόσωπό του σε κάποια στιγμή άστραψε…Το κελλάκι πλημμύρισε από άρρητη ευωδία…
– Πατέρες, συγχωρήσατέ με… Κύριε, η ψυχή μου στα Χέρια Σου…
Και τούτο ειπών, εκοιμήθη.
Μια ανείπωτη γαλήνη απλώθηκε παντού. Και μια ανέκφραστη αναστάσιμη χαρά ζέστανε τις καρδιές των παρευρισκομένων…