Τον παρακάλεσα μία ημέρα να μου υποδείξει έναν τρόπο
προσευχής κι αν ήταν δυνατόν, να μου εμπιστευθεί το δικό του τρόπο
προσευχής. Και η απάντηση ήταν άμεση και… πληρωμένη.
-Και τί την πέρασες την προσευχή, για φαγητό που προσφέρεται κατά
παραγγελία ; Ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή ; Εγώ σου έχω πει να
ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής. Να ζητάς, δηλαδή, να καταστείς
κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Και όλα τ’ άλλα να τ’
αφήνεις στην κρίση του Θεού. Σου υπενθυμίζω, για ακόμη μιά φορά, το »
Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν των Ουρανών και πάντα ταύτα προστεθήσονται
«. Αυτό δεν σου αρκεί ; Εάν δεν σου αρκεί αυτό, ή δεν σε ικανοποιεί
απόλυτα, περιορίσου στη νοερά προσευχή. Για μένα, το «Κύριε ημών Ιησού
Χριστέ, Ελέησόν με» τα λέει όλα. Και οπωσδήποτε περισσότερα από αυτά που
λες εσύ. Αρκεί να το λες με πίστη και αφοσίωση. Και μάλιστα, την ώρα
εκείνη να φαντάζεσαι ότι έχεις μπροστά σου τον εσταυρωμένο Ιησού. Και
άκου. Την ώρα που θα το λες, θα στρέψεις το νου σου κατ’ εδώ, προς
εμένα. Και εγώ θα συλλαμβάνω τη σκέψη σου, και θα προσεύχομαι μαζί σου,
για σένα. Αυτό είναι το καλύτερο. Και αυτό σου συνιστώ να κάνεις.
-Ναί, Παππούλη μου, αλλά δεν το λέτε σωστά.
-Εγώ σωστά το λέω. Εσύ το εννοείς λανθασμένα. Και ξέρεις γιατί ;
Γιατί ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό δεν
είναι καθόλου σωστό. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, έτσι πρέπει να αγαπάμε
και τον πλησίον μας. Εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο σαν τον εαυτό μου. Γι’ αυτό
δε βλέπω το λόγο γιατί να λέω: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον μας και
όχι ελέησον με. Αφού εγώ και ο κόσμος είμαστε ένα και το αυτό ! Έτσι θα
το λες και εσύ : Ελέησόν με.
– Πώς μερικά μέρη, Γέροντα, έχουν καλούς ανθρώπους;
– Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άφησαν μια καλή σειρά και τώρα συνεχίζεται
μια καλή παράδοση. Δεν είναι ότι το χώμα βγάζει καλούς ανθρώπους!
Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται.
Εκεί στην Ήπειρο ήταν κάποιο χωριό, κοντά στα αλβανικά σύνορα, που οι
κάτοικοί του πήγαιναν στον Εσπερινό, στην Θεία Λειτουργία, όποτε είχε,
ακόμη και στο Απόδειπνο. Και –πώς να πη κανείς;- ζούσαν τον Παράδεισο
και από αυτήν την ζωή, θα πάνε και στον Παράδεισο στην άλλη ζωή. Αυτοί
βοήθησαν τον εαυτό τους, βοήθησαν και την άλλη γενιά, και δημιούργησαν
μια καλή συνέχεια.
Και όταν οι απόγονοί βρεθούν σε μια παράδοση καλή, συνεχίζεται μια
παράδοση καλή. Στο διπλανό ακριβώς χωριό όλοι έκλεβαν. Έναν παπά έβγαλε
το χωριό αυτό, και αυτός έκλεβε εικόνες από την Εκκλησία! Όχι ότι σ’
αυτό το χωριό ήταν το χώμα τέτοιο, αλλά οι άνθρωποι εκεί είχαν αυτήν την
κακή συνήθεια. Άφησαν έτσι μια κακή σειρά, και αυτή η παράδοση η κακή
συνεχίζεται. Θέλει πολλή δουλειά, για να έρθη εκεί μια καλή παράδοση.
Και βλέπεις, όταν κάποιος είναι κακός, προσπαθούν να αποδείξουν όλοι
πως δεν είναι από τον τόπο τους· ψάχνουν για την καταγωγή του. Όταν
είναι κάποιος άγιος, κοιτάνε ποιος θα προλάβη να τον κάνη δικό του!Σαν
τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό· ενώ είναι Στερεοελλαδίτης, τον έβαλαν στους
Ηπειρώτες Αγίους, επειδή ο πατέρας του ήταν από τα Γραμμενοχώρια της
Ηπείρου· ήθελε-δεν ήθελε ο Άγιος!
Γνώρισα έναν οικογενειάρχη που, όταν μιλούσε, κουνούσε το δάκτυλό του
συνέχεια και νευρικά. Μετά και τα παιδιά του, όταν μιλούσαν, κουνούσαν
και εκείνα το δάκτυλό τους! Γιατί τα παιδιά παίρνουν όλες τις συνήθειες
του πατέρα. Τις αντιγράφουν ακριβώς. Ο σκοπός όμως είναι να παίρνη
κανείς μόνον το καλό, γιατί διαφορετικά θα διαιωνίζεται το κακό. Θυμάμαι
έναν που πήγε σε ένα ιδιόρρυθμο Μοναστήρι, αλλά δεν αναπαυόταν.
Του λέει ο Γέροντάς του: «Κάθησε, τέκνον μου, θα αλλάξουν τα
πράγματα». Και το «τέκνον» του του λέει: «Γέροντα, πώς θ’ αλλάξουν τα
πράγματα; Ο υποτακτικός του Γερο-τάδε είναι ακριβώς όπως ο Γερο-τάδε. Ο
υποτακτικός του τάδε είναι ακριβώς όπως εκείνος. Οπότε πώς θ’ αλλάξουν
τα πράγματα;»
Όταν υπάρχη ένα παλιό κακό σε ένα Μοναστήρι ή σε μια συνοδία και οι
υποτακτικοί δεν έχουν την καλή ανησυχία και αντιγράφουν ό,τι βρουν, τότε
διαιωνίζεται μια κατάσταση κακή. Ενώ, όταν υπάρχη η καλή ανησυχία στους
υποτακτικούς, τότε μπορεί να αλλάξη μια κακή κατάσταση και να γίνη
καλή. Έτσι μπορεί να διαιωνισθή και το καλό και το κακό.
Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι όλα αυτά που έχουμε τώρα, είτε
Πατερικά είτε Τυπικά, είναι κουκολόι· δηλαδή σαν μερικά απομεινάρια που
μένουν μετά τον τρύγο. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε να κρατηθή λίγη
μαγιά. Έχουμε χρέος σαν Χριστιανοί και δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε
μια κακή παράδοση.
Πριν από λίγα χρόνια (6) μαζεύτηκαν στην Γενεύη θεολόγοι, καθηγητές
Πανεπιστημίου κ.λπ. και έκαναν Προσύνοδο. Είπαν να καταργήσουν την
νηστεία των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων και από την νηστεία
της Μεγάλης Σαρακοστής να κόψουν κανα-δυό εβδομάδες, αφού ο κόσμος δεν
τις κρατάει. Πήγαν και καθηγητές από ’δω.
Τόσο πολύ αγανάκτησα, όταν ήρθαν και μου το είπαν, που έβαλα τις
φωνές: «Δεν καταλαβαίνετε τι κάνετε; Αν ένας είναι άρρωστος, δικαιούται
να φάη· δεν έχει κανόνα. Αν ένας δεν είναι άρρωστος, αλλά από αδυναμία
έφαγε, να πη: «Θεέ μου, να με συγχωρέσης», να ταπεινωθή, να πη ένα
«ήμαρτον». Δεν θα τον κρεμάση ο Χριστός. Αν όμως δεν είναι άρρωστος,
τότε να κρατήση την νηστεία. Ο αδιάφορος πάλι τρώει και δεν τον νοιάζει.
Οπότε το πράγμα πάει κανονικά.
Αν οι περισσότεροι δεν κρατούν τις νηστείες, και μάλιστα
χωρίς σοβαρό λόγο, και πάμε να αναπαύσουμε τους περισσότερους και να τις
καταργήσουμε, πού να ξέρουμε πώς θα είναι η άλλη γενιά; Μπορεί να είναι
πιο καλή και να μπορή να κρατήση τέτοια ακρίβεια! Με ποιο δικαίωμα να
τα καταργήσουμε όλα αυτά, αφού το πράγμα είναι απλό;» Οι Δυτικοί έχουν
μια ώρα νηστεία πριν από την Θεία Κοινωνία. Θα πάμε κι εμείς με αυτό το
πνεύμα; Να ευλογούμε τις αδυναμίες μας, τις πτώσεις μας;
Δεν έχουμε δικαίωμα για τις αδυναμίες μας να κάνουμε έναν
Χριστιανισμό στα μέτρα μας. Και λίγοι να είναι που μπορούν, πρέπει γι’
αυτούς να κρατηθή η τάξη. Ο άρρωστος, αν βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον,
να φάη χωρίς να τον δουν οι άλλοι, και σκανδαλισθούν. Ας πάρη λ.χ. το
γιαούρτι να το φάη στο σπίτι του. Μου είπε ένας: «Αυτό είναι υποκρισία».
«Γιατί δεν πας, του λέω, να αμαρτήσης στην πλατεία, για να είσαι πιο
ειλικρινής;» Πώς τους τα παρουσιάζει ο διάβολος!
Κάνουμε μια Ορθοδοξία δική μας και ερμηνεύουμε έτσι και τα Πατερικά
και το Ευαγγέλιο! Στην εποχή μας που υπάρχουν τόσοι μορφωμένοι έπρεπε να
λάμπη η Ορθοδοξία. Εδώ ένας Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης τι έκανε! πόσους
λόγους έγραψε, πόσα βιβλία, όλα τα Συναξάρια· όλες τις βιβλιοθήκες απ’
έξω τις ήξερε! Ούτε φωτοτυπικό είχε ούτε κομπιούτερ!
Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός.
Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο. Λίγο-πολύ θα πονάη και την
Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που
έχει ως Έλληνας. Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται,
ανησυχεί, προσεύχεται. Αλλά αν πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής
γι’ αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο», θα είναι σαν μια τετράγωνη
ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση. Σκοπός είναι να
σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος.
Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα. Και αν γίνη σωστός
Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός
πιο πολύ και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα.
Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να
γράψουν. Καταλάβατε; Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες οι ενέργειές του
είναι φωτισμένες.
Τέτοια κληρονομικά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε
δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό.
Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία
να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο. Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην
ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι
Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία
υπάρχει!…
Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε να
διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινώμαστε πιο αδιάφοροι; Αν σήμερα έχουμε
λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι
θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και
κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την
πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι
δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.
Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας
ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να
λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους
χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την
τιμή ούτε για την ελευθερία.
Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους
αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την
οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για
μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να
την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα
να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας
πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές
προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα
Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι
μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να
κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
Τη μνήμη του Αγίου Λεοντίου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 18 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Λεόντιος, Υπάτιος και Θεόδουλος, μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Ουεσπασιανού.
Ο Λεόντιος καταγόταν από την Ελλάδα (Αίγινα) και διακρινόταν για το
μεγαλοπρεπές και αγέρωχο παράστημά του και τη ρωμαλεότητά του. Σε νεαρή
ηλικία κατετάγη στο στρατό και σε όλες τις μάχες επεδείκνυε μεγάλη
γενναιότητα και ανδρεία. Γι’ αυτές του τις αρετές προβιβάσθηκε γρήγορα
σε υψηλά στρατιωτικά αξιώματα. Παρά τη γρήγορη εξέλιξή του και την υψηλή
του θέση, συμπεριφερόταν με πολλή μετριοφροσύνη και τιμιότητα.
Όταν βρισκόταν στην Αφρική διδάχθηκε την χριστιανική πίστη, στην
οποία η ευγενής και τίμια ψυχή του ανταποκρίθηκε με θέρμη. Άρχισε να
κηρύττει το λόγο του Θεού στους υφισταμένους του και τούς στρατιώτες, όσα δε χρήματα κέρδιζε τα διέθετε για την ανακούφιση των πτωχών, των χηρών και των ορφανών.
Η χριστομίμητη αυτή δραστηριότητά του γρήγορα απόδωσε εύχυμους
καρπούς. Δύο συνάδελφοί του ο Υπάτιος (ή Υπάτος) και ο Θεόδουλος,
πίστευσαν στο Χριστό και άρχισαν να ζουν με χριστιανική αγνότητα και
άσκηση.
Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός ο αφρικανός ηγεμόνας Αδριανός,
προσπάθησε με διάφορες υποσχέσεις να τούς κάμει να αρνηθούν την πίστη
τους. Γρήγορα κατάλαβε ότι οι Άγιοι παρέμεναν ακλόνητοι, ως γενναίοι
στρατιώτες Ιησού Χριστού. Διέταξε λοιπόν τον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο του Υπάτιου και Θεόδουλου, τον δε Λεόντιο μαστίγωσε μέχρι θανάτου.
Έτσι με το τίμιο αίμα τους, επισφράγισαν την πίστη και την αγάπη τους
στο Σωτήρα και Λυτρωτή τους και κέρδισαν τους αμαράντινους του
μαρτυρίου στεφάνους.
Απολυτίκιο: Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Ρώμην ένθεον διεζωσμένος, εθριάμβευσας εν τοις αγώσιν, αθλοφόρε του
Σωτήρος Λεόντιε, συ γαρ ως λέων προς άθλησιν ώρμησας και πολεμίων το
κράτος κατέβαλες. Μάρτυς ένδοξε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρίσασθαι
ημίν το μέγα έλεος.
Συνεχώς αλληλοκατηγορούνται και πολλές φορές για ανούσια πράγματα.
Λίγες οικογένειες θα βρείτε αγαπημένες με τους συγγενείς τους. Στην
καλύτερη περίπτωση δεν θα μιλιούνται και στη χειρότερη θα βρίσκονται στα
δικαστήρια. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα πάνε και στην Εκκλησία, στον
εξομολόγο και στο Άγιο Ποτήριο χωρίς να τρέχει τίποτα. Λένε μέσα τους
ένα: «Έχω δίκιο, εγώ τα ξέρω όλα. Οι άλλοι φταίνε.» και τα πάντα
τελειώνουν εκεί. Μάλιστα μπορεί να σου μιλήσουν για πνευματικά θέματα με
ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά στην ουσία υπηρετούν τον διάβολο.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι η ζωή είναι όμορφη και μικρή. Δεν
χωράνε μικρότητες και κακίες. Στην τελική αν δεν ταιριάζεις με κάποιον,
κράτα κάποια απόσταση, αλλά η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Δυστυχώς όμως
κυριαρχεί η ζήλεια, τα παράπονα, ο φανατισμός κάθε είδους, και ο καθένας
βράζει στο ζουμί του με τα δίκια που ο ίδιος θεωρεί ότι έχει. Ζούμε
δηλαδή την απόλυτη τραγωδία.
Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία βλέπουμε διασπάσεις. Ο διάβολος δεν
κάνει διάλειμμα, μας παίζει κομπολόι κι εμείς χορεύουμε κανονικά. Ο
Χριστός όμως ήρθε να ενώσει τα διεστώτα. Δεν ήρθε ούτε για να διχάσει,
ούτε να μισήσει, ούτε να καταστρέψει.
Φαίνεται δυστυχώς ότι πάμε στην Εκκλησία ευχόμενοι να μας δώσει υγεία
και να παραμείνουμε οι ίδιοι. Όχι για να αλλάξουμε, όχι για να
μεταμορφωθούμε, όχι για να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τον διπλανό
μας και τη συμπεριφορά μας. Απλά για να μας δώσει περισσότερα χρόνια
ζωής για να μπορούμε να κουτσομπολεύουμε, να λέμε τις κακίες μας, και να
πετάμε δηλητήριο και τοξικότητα.
Χρειάζεται να κάνουμε τις σωστές επιλογές. Μακριά από ανθρώπους που
κατηγορούν, που κάνουν συνεχώς παράπονα, που δεν είναι ευχαριστημένοι με
τίποτα, και ιδιαίτερα από εκείνους που φθονούν.
Να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους της χαράς, της ευχαριστίας και
της δοξολογίας. Με λίγους, όμως τελικά θα αναπαυόμαστε στη ζωή. Με
λίγους εκλεκτούς, ευγενικούς, πρόσχαρους. Ανθρώπους που βιώνουν ποιος
είναι ο Χριστός, είτε τον ξέρουν είτε όχι. Το λέω αυτό διότι γνωρίζω
ανθρώπους που δεν είναι τόσο μέσα στην πίστη αλλά η ζωή τους και η
συμπεριφορά τους μαρτυρεί τα σημάδια του Χριστού και από την άλλη
άνθρωποι «της Εκκλησίας» να υπηρετούν με τη συμπεριφορά τους τον διάβολο
ασχέτως αν λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό.
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι της διπλανής πόρτας που σε θέλουν
γι’ αυτό που είσαι και δεν θέλουν κάτι από εσένα. Αυτές οι όμορφες ψυχές
που χαίρεσαι να τις γνωρίζεις και να χορεύεις τον χορό της χαράς της
ζωής μαζί τους.
Θα δείτε ότι όλα θα έρθουν έτσι όπως τα θέλει ο Θεός. Μη φοβάστε τίποτα. Να έχετε μετάνοια, προσευχή και εμπιστοσύνη στο Θεό. Όσο κι αν σκοτεινιάσει ο κόσμος, στο τέλος το Φως θα νικήσει.
Τη μνήμη των Αγίων Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ τιμά σήμερα, 17
Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Και οι τρεις ήταν αδέλφια από την Περσία (ο
πατέρας τους ήταν πυρολάτρης, ενώ η μητέρα τους χριστιανή και τους
μετέδωσε τη χριστιανική αγωγή, ενώ τη χριστιανική μόρφωση κάποιος
ευλαβής Ιερέας ονόματι Εύνικος) και είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη
για κάποια αποστολή.
Κατά το διάστημα της εκεί παραμονής τους, συνέβη να δουν στη
Χαλκηδόνα τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, που θυσίαζε στα είδωλα εν μέσω
πομπής.
Το θέαμα αυτό τους λύπησε πολύ και εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους για το κράτος, που ο ηγέτης του γινόταν ένοχος τέτοιας ασέβειας.
Κάποιοι καταδότες όμως, που τους άκουσαν, τους κατάγγειλαν στον
Ιουλιανό. Αυτός διέταξε αμέσως οι τρεις Πέρσες ν’ αρνηθούν το Χριστό.
Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους αποκρίθηκαν, ότι τους εαυτούς τους
προ πολλού είχαν αρνηθεί, και στον Ιησού που είχαν παραδομένη την ψυχή
τους, είναι έτοιμοι να χύσουν γι’ Αυτόν το αίμα τους. Τότε άρχισε ο
βασανισμός τους.
Διαπέρασαν τους αστραγάλους τους με μυτερό αντικείμενο, και έκαψαν τις μασχάλες τους με αναμμένες λαμπάδες. Κατόπιν τους αποκεφάλισαν.
Αλλά η θεία δίκη δεν άργησε να έλθει. Όταν μετά από λίγο ο Ιουλιανός
εξεστράτευσε κατά των Περσών, σε κάποια μάχη, πληρώνοντας για τις
αμαρτίες του, έπεσε νεκρός στο άνθος της ηλικίας του.
Απολυτίκιο: Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Ως εννεάριθμον, του Λόγου σύνταγμα, εχθρών τας φάλαγγας, κατετροπώσαντο,
Ίσαυρος Φήλιξ συν αυτοίς, Ερμείας και Περεγρίνος, άμα Ιννοκέντιος,
Μανουήλ και Βασίλειος, Ισμαήλ ο ένδοξος, και Σαβέλ ο μακάριος’ διό και
τα βραβεία της νίκης, εύρον ως Μάρτυρες Κυρίου.
Ο χριστιανός πιστεύει ότι η ζωή του δεν τελειώνει με το
θάνατο, αλλά θα συνεχιστεί και μετά από αυτόν, στον παράδεισο ή στην
κόλαση, ανάλογα με το πως θα ζήσει πάνω στη γη. Γι’ αυτό και το
ενδιαφέρον του πρέπει να στρέφεται στον τρόπο τήρησης των εντολών του
Θεού.
Τη σωτηρία του ο χριστιανός δεν την πετυχαίνει μόνος του. Δεν είναι
δυνατό αυτό. Χρειάζεται τη βοήθεια του Θεού. Ο ίδιος αποφασίζει ότι θα
αγωνιστεί για τη σωτηρία του, αλλά η υλοποίηση της απόφασής του είναι
έργο της θείας χάρης, της μυστικής δηλαδή βοήθειας του Θεού προς τον
άνθρωπο. Ίσως η έννοια της θείας χάρης να μην είναι τόσο γνωστή στους
πολλούς, όμως αυτή εξασφαλίζει τη σωτηρία στο χριστιανό.
Ας σημειώσω κάτι περισσότερο για το τι εννοούμε ακριβώς, όταν λέμε
θεία χάρη. Όλα ξεκινούν από την ενανθρώπηση του Σωτήρος Χριστού και τη
σταυρική του θυσία. Δηλαδή ο Χριστός έρχεται στη γη, γεννιέται στη
Βηθλεέμ, γίνεται άνθρωπος, διδάσκει, θαυματουργεί, σταυρώνεται,
θυσιάζεται και ανασταίνεται. Και λαβαίνουν χώρα αυτά για τη σωτηρία των
ανθρώπων. Αν αυτό το ιστορικό γεγονός το πιστεύει ο άνθρωπος και το
στοχάζεται, αν το πιστεύει θερμά και το στοχάζεται με ευγνώμονα διάθεση,
προσελκύει τη βοήθεια του Θεού. Με άλλα λόγια αν ο Εσταυρωμένος Κύριος
είναι το καθημερινό του μέλετημα, θα έχει άγια συναισθήματα και θα είναι
αφοσιωμένος στο Σωτήρα του, κάτι που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση
για να δεχτεί το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου. Μόνος του ο άνθρωπος δεν
μπορεί να σωθεί. Βοηθούμενος όμως από το Θεό μπορεί να πετύχει τη
σωτηρία του. Ο ίδιος βέβαια αποφασίζει και επιθυμεί τη σωτηρία του, ο
Κύριος όμως τον βοηθάει. Αυτή ακριβώς η βοήθεια, η αγάπη και η εύνοια
που εκδηλώνει ο Θεός στον άνθρωπο προκειμένου να πετύχει τη σωτηρία του,
λέγεται θεία χάρη και «πηγάζει από τη σταυρική θυσία του Υιού».
Η θεία χάρη μεταδίδεται στον άνθρωπο με το λόγο του Θεού, με
την προσευχή, αλλά κυρίως με τα ιερά μυστήρια, τις ιερές δηλαδή
ακολουθίες που όλοι γνωρίζουμε. […]
Θαυμάζω, θαυμάζω πολύ, τη φιλανθρωπία του Θεού. Μεγάλη και
απερίγραπτη είναι η αγάπη Του. Μας προσφέρει τη σωτηρία, ζητώντας από
μας ένα μικρότατο αγώνα. Θαυμάζω ακόμη το γεγονός ότι ο Θεός δεν με
εκβιάζει. Σέβεται, θα έλεγα, την ελευθερία μου, το αυτεξούσιό μου. Με
καλεί στη σωτηρία, μου προσφέρει τη σωτηρία, αλλά δική μου επιλογή και
απόφαση η αποδοχή της. Και αυτό έχει πολύ μεγάλη πνευματική αξία. Δεν
πρέπει να ξεχνούμε ότι το δρόμο της σωτηρίας βαδίζουν οι ελεύθεροι
άνθρωποι και αυτοί φτάνουν στο τέρμα. Και είναι βέβαιο ότι θα φτάσουν
στο τέρμα, γιατί όλες τους οι δυνάμεις, σωματικές και πνευματικές,
συμβάλλουν στην επίτευξη του ιερού σκοπού. Αντίθετα οι άνθρωποι που
ωθούνται και σέρνονται στο δρόμο της σωτηρίας από άλλους συνανθρώπους
τους, δήθεν θρησκευτικούς, οι οποίοι εκβιάζουν τη θέλησή τους, δεν
προοδεύουν και δεν εξασφαλίζουν τη σωτηρία τους, παρ’ όλες τις
διαβεβαιώσεις των εκβιαστών τους. […]
Μακαρίζω τους χριστιανούς, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να
καταφεύγουν στον ιερέα και να αποθέτουν όλες τις αμαρτίες τους. Τους
μακαρίζω, γιατί μπορούν να ελευθερώνουν το νου και την καρδιά τους από
το μαρτύριο των τύψεων, από τη θλίψη και τη στεναχώρια, από το οδυνηρά
αποτελέσματα των αμαρτιών τους. Δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό. Φαντάζομαι
πόσο υποφέρουν οι παραβάτες του ποινικού κώδικα και πόση αγωνία έχουν,
όταν οδηγούνται στους δικαστές για να τιμωρηθούν. Είναι ψυχικά ράκη. Και
η κατάσταση χειροτερεύει, όταν η μεταμέλειά τους δεν αλλάζει την
απόφαση των δικαστών. Στην εξομολόγηση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Χωρίς δικογραφίες, χωρίς μάρτυρες και συνηγόρους, χωρίς προσπάθειες για
συγκάλυψη της αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων, οι χριστιανοί
καταφεύγουν στον πνευματικό και ομολογούν τις αμαρτίες τους. Και αυτή η
ομολογία και μεταμέλειά φτάνει για να συγχωρεθούν.
Όταν οι χριστιανοί συνειδητοποιήσουν την αξία της
εξομολόγησης, δεν πρόκειται ποτέ να πέσουν στην απογοήτευση ή να
εγκαταλείψουν τον πνευματικό τους αγώνα.
Το πάθος της έπαρσης φυτρώνει κατά κάποιο τρόπο μέσα σχεδόν σε κάθε άνθρωπο.
Γι’ αυτό ο Κύριος από το σημείο αυτό αρχίζει τους μακαρισμούς.
Ξεριζώνει από το χαρακτήρα μας την υπερηφάνεια ως άλλο πρωταρχικό κακό,
με το να μας συμβουλεύει να μιμούμαστε Εκείνον, που θεληματικά πτώχευσε
και ο Οποίος είναι ο αληθινά μακάριος. Έτσι θα τραβήξουμε πάνω μας την
κοινωνία της μακαριότητας, αφού θα έχουμε εξομοιωθεί με το να
πτωχεύσουμε θεληματικά, όσο μπορούμε κι όποιοι κι αν είμαστε.
Να έχετε μέσα σας το φρόνημα εκείνο, γράφει ο Απόστολος (Φιλιπ.
2, 5 κ.ε. ) που είχε κι ο Χριστός, ο Οποίος μολονότι ήταν Θεός, δεν
θεώρησε κλεμμένο αγαθό το να είναι ίσος με το Θεό αλλά άδειασε τον εαυτό
του από τη θεότητα και πήρε τη μορφή του δούλου.
Η σιωπή είναι χρυσός! Τελικά είναι μεγάλη αλήθεια! Πολλές φορές πρέπει να σιωπήσεις, όχι από δειλία αλλά από αγάπη και προστασία.
Κάποιες φορές το να σιωπήσεις είναι σωτήριο και για σένα και για τον άλλον. Το
πότε πρέπει να μιλήσεις και πότε να σιωπήσεις, δεν είναι εύκολο να το
αποφασίσεις. Είναι αποτέλεσμα της διακρίσεως και θέλει δουλειά πολύ.
Μπορεί
σε κάποια περίπτωση να έπρεπε να σιωπήσεις αλλά εσύ μίλησες και έγινε
πόλεμος. Συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο. Δεν είναι εύκολο να
αποφασίσεις αλλά όχι και ακατόρθωτο.
Υπάρχουν
περιπτώσεις που πρέπει εκείνη τη στιγμή να σιωπήσεις και μετά από
κάποιο χρονικό διάστημα να μιλήσεις και το αντίστροφο.
Ιδιαίτερα σε στιγμές έντασης και θυμού που ο άλλος δεν βλέπει και δεν ακούει, δεν βοηθάει ο λόγος. Η «προσευχητική σιωπή» είναι το καλύτερο φάρμακο.
Οι Άγιοι είχαν την «προσευχητική σιωπή». Σιωπούσαν εξωτερικά αλλά μέσα τους ήταν ενωμένοι με τον Χριστό γι’ αυτό και αυτή η σιωπή τους «μίλαγε» και θεράπευε τις καρδιές των ανθρώπων.
Ήταν μια σιωπή όχι σε στάση και σε αποφυγή, αλλά σε κίνηση αγάπης και θεραπείας.
Ζούμε
σε εποχές που οι σχέσεις είναι δύσκολες και η σιωπή πολλές φορές είναι
το φάρμακο για να θεραπεύσουμε μια κατάσταση. Ιδιαίτερα αν συμβαίνει να
έχουμε κάποιο τοξικό άνθρωπο δίπλα μας, η «προσευχητική σιωπή» είναι το κλειδί για να έχουμε ηρεμία και γαλήνη.
Πολλές
φορές η σιωπή από μόνη της είναι και διάλογος. Το να αφήσουμε να πέσει
και κάτι κάτω, που λέει ο λαός, είναι σωτήριο για κάποιες περιπτώσεις.
Πόσες φορές σιωπήσαμε και ήταν σαν να είχαμε πει τα πάντα ;
Πόσες φορές σιωπήσαμε με τα χείλη αλλά «μιλήσαμε με τα μάτια»; Πάμε στο Άγιον Όρον και πολλές φορές ωφεληθήκαμε περισσότερο από τη σιωπή των Αγίων, παρά από τα πολλά λόγια.
Αυτή η «προσευχητική σιωπή» σου έκανε ένα εσωτερικό χειρουργείο στην καρδιά, που μετά ένιωθες ότι κάτι συνέβη μέσα σου ενώ ο άλλος δεν έβγαλε λέξη!!!
Μίλησε όμως στην καρδιά σου με την «προσευχητική σιωπή » που είναι ένα απόσταγμα που πηγάζει από την άσκηση και την αγάπη του Χριστού.
Όλα
αυτά όταν γίνονται με διάκριση και ως απόσταγμα προσευχής και αγάπης,
μπορεί να σώσουν μια κατάσταση. Χωρίς διάκριση μπορεί να σκοτώσεις ακόμα
και ένα «σ’αγαπώ».
Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει η μέρα και να κοιμηθείς χωρίς να έχεις πικράνει άνθρωπο.
Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει χάσει τον ύπνο του
επειδή τον πλήγωσες αλλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σκεφτούν και θα
χαμογελάσει η καρδιά τους γιατί τους βοήθησες με κάποιον τρόπο.
Πόσο ευλογημένο είναι αυτό !
Τα
λόγια που βγαίνουν από το στόμα μας μπορεί να αγκαλιάσουν ή να
σκοτώσουν ένα άνθρωπο, γι’ αυτό χρειάζεται διάκριση. Μπορεί να
δημιουργήσουν αθεράπευτη πληγή ή σφραγίδα αγάπης για πάντα. Θέλει τέχνη ο
λόγος!
Όταν όμως έχεις ΓΙΝΕΙ αγάπη , τότε ό,τι και να πεις, ό,τι και να κάνεις, όλα μιλούν και γίνονται Χριστός! «ζω δε ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός» (Γαλ. β’ 20) μας λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Το βλέμμα σου , η ζωή σου, το περπάτημά σου , ο λόγος σου , όχι μόνο ακτινοβολούν Χριστό, αλλά μεταμορφώνουν και τους άλλους.
Οφείλουμε
να είμαστε προσεκτικοί. Ας προσευχηθούμε και ας ζήσουμε τον Χριστό και
μετά να πούμε ένα-δυο λογάκια, με προσοχή και αγάπη.
Τη μνήμη του Αγίου Τύχωνος του Επισκόπου και Θαυματουργού τιμά σήμερα, 16 Ιουνίου,
η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Τύχων, έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων
Αρκαδίου και Ονηρίου. Καταγόταν από ευσεβή οικογένεια, οι δε ενάρετοι
γονείς του τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», γι’ αυτό πολύ
γρήγορα ο Τύχων διακρίθηκε για το ήθος του χαρακτήρα του, τη σύνεση, τη
διάκριση και τη μελέτη των θείων Γραφών.
Σε νεαρή ηλικία και εκτιμώντας τις σπάνιες αρετές του, ο επίσκοπος Μνημόνιος τον χειροτόνησε διάκονο. Γρήγορα όμως η αρετή του και η σπουδαία κατηχητική του δράση τον ανέδειξαν διάδοχο του Μνημονίου.
Ως Επίσκοπος διακρίθηκε για τα διοικητικά του χαρίσματα, τη
φιλανθρωπική του δραστηριότητα και τη διάδοση του λόγου του Θεού, η
οποία έφερε πλούσιους καρπούς, μεταστρέφοντας πολλούς ειδωλολάτρες.
Ο Άγιος Τύχων κατέστρεψε πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς και στη θέση τους ύψωσε χριστιανικούς.
Τιμήθηκε μάλιστα από τον Πανάγαθο Θεό και με το χάρισμα της
θαυματουργίας, επιτελώντας πολλά θαύματα και πολλές ιάσεις και
ευεργεσίες.
Με την θερμή προσευχή του αναζωογόνησε ακόμη και την ξερή και χέρσα
γη της περιοής για να βοηθήσει τους πτωχούς και αδύναμους αγρότες, οι
οποίοι είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο. Έζησε με προσευχή, άσκηση,
νηστείες και προπάντων ταπείνωση και αγωνίστηκε μέχρι και την τελευταία
του πνοή για την Ορθοδοξία και την αλήθεια.
Εκοιμήθη ειρηνικά και κηδεύτηκε μέσα σε γενική συγκίνηση.
Απολυτίκιο: Ήχος γ’, θείας Πίστεως. Θείας έτυχες, ιερατείας, νεύσει κρείττονι εκλελεγμένος, ως
θεράπων της Τριάδος επάξιος, συ γαρ των έργων εκλάμπων ταις χάρισι, την
Εκκλησίαν εστήριξας θαύμασι. Τύχων Όσιε, Χριστών τον θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
«Όπου
και να πάει ο άνθρωπος, πάντα ξαναγυρίζει στο σπίτι του. Το ίδιο
συμβαίνει και με το Χριστιανό, όποιος κι αν είναι, είτε είναι πρόσωπο
επιφανείας είτε άσημος, πλούσιος ή φτωχός, σοφός ή αμαθής.
Όπου
κι αν πάει, οποιαδήποτε θέση κι αν καταλάβει στην κοινωνία, ό,τι κι αν
κάνει, πρέπει να θυμάται πώς δε βρίσκεται στο σπίτι του. Βρίσκεται σε
ταξίδι, καθ' οδόν. Οπωσδήποτε θα γυρίσει στο σπίτι του, στον πατέρα του,
στη μητέρα του, στ' αδέρφια του.
Το σπίτι του είναι ο Ουρανός· Πατέρας του είναι ο Θεός·
Μητέρα του, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου·
πρεσβύτεροι αδελφοί του είναι οι Άγγελοι κι οι Άγιοι του Θεού.
Πρέπει
να 'χει κατά νου πώς όλα τα επίγεια έργα και τα επιτεύγματά του είναι
πρόσκαιρα, ρηχά. Μόνο αληθινό έργο του πρέπει να 'ναι η σωτηρία της
ψυχής του, η τήρηση των Εντολών του Θεού, η κάθαρση της καρδιάς του».
Καρποί
της Πεντηκοστής οι Άγιοι Πάντες. Γι’ αυτό τους εορτάζουμε την πρώτη Κυριακή
μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, για να λάβουμε από την Εκκλησία μας το
μήνυμα ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας, η αγιότητα. Σημείο της παρουσίας
του Αγίου Πνεύματος είναι η Εκκλησία και τα μυστήριά της. Σημείο όμως ακόμη
είναι και οι Άγιοι. Σ’ αυτούς καταλαβαίνουμε ότι το Άγιο Πνεύμα δεν αλλάζει τον
κόσμο, αλλά και τους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο η διαδικασία, το μυστήριο, το
περιεχόμενό του, το σημαίνον, το σημαινόμενό του, αλλά είναι και οι άνθρωποι
που προσλαμβάνουν τη χάρη του Πνεύματος και αγιάζονται. Άλλοι εν μετανοία.
Άλλοι εν αρετή. Άλλοι ανοίγοντας τις καρδιές τους στον πλησίον. Άλλοι στην
προσευχή. Άλλοι στη νηστεία. Άλλοι στην μακροθυμία και στη συγχώρεση. Άλλοι
καλούνται μέσα από μια καθημερινότητα συνηθισμένη να ομολογήσουν το όνομα του
Θεού σε έναν κόσμο που διώκει την πίστη εμφανώς. Όποιος είναι με τον Χριστό δεν
δικαιούται ούτε καν να ζει. Δεν περιφρονείται απλώς. Δεν πρέπει να υπάρχει. Και
οι Άγιοι συνεχίζουν μία παράδοση που έχει ξεκινήσει από την Παλαιά Διαθήκη. Πριν
εμφανιστεί ο σεσαρκωμένος Λόγος του Θεού ανάμεσά μας, η πίστη έκανε τους ανθρώπους
να αγιάζουν. Απλά δεν ήταν έτοιμοι να ζήσουν την αγιότητα στην πληρότητά της, όπως
έγινε με την ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή. Όπως μπορούμε δηλαδή
εμείς.
Σημάδι
της αγιότητας είναι η πίστη. Αυτός που πιστεύει κατατροπώνει κάθε εξουσία
αντίθεη, η οποία ζητά από τους ανθρώπους να τη λατρέψουν, όπως και τους ψεύτικους
θεούς της. Αυτός που πιστεύει επιβάλλει το δίκαιο, δείχνει δηλαδή ποιο είναι το
θέλημα του Θεού στον κόσμο λόγοις και έργοις. Δίνει τη σωστή συμβουλή και
προτροπή και εμπνέει τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι νόημα ζωής έχει αυτός που
ελπίζει σε Θεό ζώντα, αγαπώντα και αναστάντα. Αυτός που πιστεύει ζει στην πράξη
την υπόσχεση του Θεού ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ούτε στους σταυρούς,
ούτε στις ήττες, ούτε στις δοκιμασίες και στον θάνατο, αλλά θα μας δίνει δύναμη
και κουράγιο, κυρίως όμως θα μας οδηγεί προς μία συνεχή ανάσταση εκ του ψεύδους
του αιώνος τούτου. Κι έτσι, όσο κι αν η εξουσία του κόσμου τούτου και ο
κοσμοκράτοράς της διάβολος ωρύεται σαν λιοντάρι που βρυχάται, το στόμα θα
φράζει η δύναμη της πίστης. Το ίδιο και το μαχαίρι και η φωτιά και ο πόλεμος
και κάθε τι που μοιάζει πανίσχυρο, δεν θα μπορεί να αντισταθεί στην δύναμη της αγάπης
του Χριστού. Σαν τον Μέγα Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι στους «αδελφούς
Καραμαζώφ», που απειλεί τον Χριστό με θάνατο στη φωτιά και ο Χριστός στον
βρυχηθμό του αντιτάσσει ένα φιλί, που κάνει τον λέοντα να παγώνει, να σιωπά, να
μηνμπορεί να πει τίποτα και να αφήνει
τον Χριστό ελεύθερο. Αυτή είναι η πίστη που οδηγεί στην αγιότητα.
Οι
Άγιοι Πάντες μάς υπενθυμίζουν ότι ο Χριστός είναι παρών στη ζωή μας. Οι Άγιοι
δεν ανήκουν στο χτες, αλλά είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας. Δεν θέλει πολλά για να
είσαι Άγιος. Λίγη αγάπη, πολλή πίστη και μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Και
φρόνημα ισχυρό, ότι δεν θα φοβηθείς κανέναν βρυχηθμό που σου ζητά να αρνηθείς
την πίστη σου. Κι ας είναι της ασθένειας, της φθοράς, της απόρριψης, του
θανάτου. Τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει πιο πολύ από τη σχέση με τον Χριστό,
τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από τη δική του αγάπη. Και η χάρις του
Πνεύματος ανοίγει δρόμους και θα ανοίγει δρόμους στην Εκκλησία και στον
πλησίον.
Σήμερα εορτάζουμε όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και
Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους
Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους
και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους.
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί
προέκταση της Μεγάλης Εορτής της Πεντηκοστής, της καθόδου του Αγίου
Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτή η κάθοδος συγκροτεί τον θεσμό της
Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού και καθιστά κάθε πιστό μέλος της κοινωνό της
πνευματικής οικογένειας με προσανατολισμό την Βασιλεία των ουρανών.
Η πληθώρα των προσώπων της εορτής των
Αγίων Πάντων, ενέργεια της θείας Χάριτος, κινείται μέσα σε διάφορους
τόπους, χρόνους, αξιώματα, θέσεις και επαγγέλματα, που όλα μαζί μας
φανερώνουν την βίωση της εν Χριστώ ζωής. Οι Άγιοι Πάντες, γνωστοί και
άγνωστοι, δεν μας προσφέρουν μια σελίδα από την επί της γης παρουσία
τους ή μια καλή συμπεριφορά και μόνον, αλλά όλη την εν γένει ζωή τους.
Οι Άγιοι μας καλούν στην μετοχή της
αγιότητας του Χριστού, που ως παραδείγματα, μέσα από τα μαρτύρια και τα
βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες, την άσκηση και τα
ασκητικά παλαίσματα, μας λένε ότι δεν έχει σημασία το κόστος. Το κόστος
αυτό, είναι μικρό, είναι περιορισμένο, είναι πρόσκαιρο. Γι’ αυτό
βλέπουμε με χαρά να προσέρχονται στο μαρτύριο, χιλιάδες πιστοί, μοναχοί,
ιερείς, και άλλοι πολλοί μη υπολογίζοντας στο πρόσκαιρο, αλλά στο
αιώνιο.
Κοινά γνωρίσματα των Αγίων Πάντων είναι,
η ομολογία του Χριστού, η πτωχεία του πνεύματος, η ταπείνωση, ο
πλούσιος βίος με αρετές και η ταπεινοφροσύνη. Οι Άγιοι Πάντες ομολόγησαν
τον Χριστό, όχι με τα χείλη, αλλά και με τις πράξεις τους, όχι με την
ηθική άλλα με τον τρόπο που ζούσαν την εν Χριστώ καινή Κτίση και την
παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Επιπροσθέτως ομολόγησαν τον
Χριστό, όχι νομικίστικα, με κραυγαλέες ανούσιες φωνές, αλλά με νέο ήθος,
αυτό της αγιότητας. Πολλές φορές αποκτούμε ανοσία μεταξύ της ομολογίας
και των έργων μας, διχοτομούμε την πίστη από την πράξη, πράγμα που σε
κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν συναντάμε. Πίστη άλλωστε χωρίς έργα
είναι νεκρή. Τα κατορθώματα των Αγίων Πάντων, που μνημονεύει ο Απόστολος
Παύλος σε μια από τις επιστολές του, έγιναν γιατί οι Άγιοι είχαν πίστη
ακράδαντη, ελπίδα βέβαια στον Χριστό, αποτυπωμένη στην ζωή τους.
Να μερικές πράξεις ομολογίας του σήμερα!
Ζούμε σε μια κοινωνία με συνεχείς θέσεις
και αντιθέσεις, με προβλήματα και κοινωνικές καταστάσεις, στην
καθημερινή μας βόλτα στην αγορά, με διχογνωμίες συζητήσεων μεταξύ μας
και μελλοντικά σε φυλετικό διχασμό. Φοβόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας,
άλλοι ίσως ντρέπονται να το κάνουν, όταν χρειάζεται και πρέπει. Στο
χώρο εργασίας μας μπορεί να μας χλευάσουν και περιγελάσουν, ακόμη και
αυτοί οι εν χριστώ αδελφοί μας. Η ομολογία μας όμως δεν πρέπει να είναι
χλιαρή και ανούσια, ούτε να είναι περισσότερο αντίδραση αρνητική για
τους άλλους, αλλά μια έκφραση αγάπης. Αυτές οι περιπτώσεις είναι που μας
οδηγούν στην προσευχετική διάθεση παρακλήσεως στους Αγίους Πάντες για
να μας ενισχύσουν. Οι Άγιοι πλημμυρισμένοι από την χάρη του Αγίου
Πνεύματος ήταν ήρεμοι και γαλήνιοι, δεν προσπαθούσαν να πείσουν κανέναν
και για τίποτα, ήθελαν να μεταδώσουν αυτό που ζούσαν. Αυτό το νέφος των
μαρτύρων, υπέμειναν καρτερικά τους βασανισμούς και τα μαρτύρια,
φανερώνοντας τους πραγματικούς τους αγώνες, καθότι οι δοκιμασίες ήταν
δύσκολες και σκληρές.
Ο Θεός σήμερα μας προσφέρει μια
υπενθύμιση, μια μνήμη, όχι ιστορική αλλά διαχρονική. Το νέφος των
μαρτύρων, αναμένει και εμάς, προσμένοντας και την δική μας είσοδο στην
Βασιλεία του Θεού. Το νέφος των μαρτύρων μας, υπέμεινε μέχρι τέλους. Να
ένα ενθαρρυντικό σημείο. Ήταν και αυτοί άνθρωποι, όπως είμαστε και
εμείς. Υπέστησαν και αυτοί πολλά. Είχαν πειρασμούς και δοκιμασίες,
δυσκολίες και πάλη ανάμεσα στην αγιότητα και την αμαρτία. Όπως οι Άγιοι
πέτυχαν, έτσι μπορούμε και εμείς να πετύχουμε αν το επιζητήσουμε.
Τους Άγιους Πάντες, τους γνωστούς και
τους αγνώστους πρέπει να τους έχουμε συνοδοιπόρους, φίλους και οικείους,
ως φίλους του Θεού. Έχουμε και φίλους που δεν τους γνωρίζουμε και αυτοί
όμως είναι δίπλα μας. Τέτοια φιλία, ίσως με τα κοσμικά δεδομένα
ανύπαρκτη, απίστευτης οικειότητας και αλληλοβοηθείας, έχουμε μόνο μέσα
στην Εκκλησία. Ας μην τους λησμονούμε. Δεν θα χάσουμε.
Συνήλθε χθες και σήμερα, Πέμπτη 12 και
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2025, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της
Ελλάδος της 168ης Συνοδικής Περιόδου, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου
Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε από
την Νομική Υπηρεσία της και συζήτησε για το Προεδρικό Διάταγμα 40/2025
(ΦΕΚ Α΄ 67/2025) που θεσπίζει τον «προσωπικό αριθμό» με στόχο τη
σταδιακή αντικατάσταση του Αριθμού Δελτίου Ταυτότητας, του ΑΦΜ και του
ΑΜΚΑ και τη διασύνδεση των μητρώων του Δημοσίου Τομέα.
Κατόπιν τούτου ενημερώνει ότι:
α) κατά τις συναλλαγές των ανθρώπων με
τον Δημόσιο Τομέα δεν θα γίνεται ταυτοποίηση αποκλειστικά βάσει του
«προσωπικού αριθμού», αλλά θα εξακολουθήσουν να ζητούνται και τα
προσωπικά στοιχεία ληξιαρχικής φύσεως (όνομα, επώνυμο, στοιχεία
γεννήσεως κλπ),
β) ο προσωπικός αριθμός υποκαθιστά
υφισταμένους αριθμούς (ΑΔΤ, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ) που ήδη κατέχουν τα φυσικά
πρόσωπα. Επομένως ως προς τον «προσωπικό αριθμό» δεν μπορεί να εγερθεί
ούτε επιφύλαξη θεολογικής φύσεως ούτε ισχυρισμός περί αντισυνταγματικού
περιορισμού των ατομικών ελευθεριών (π.χ. προσωπικών δεδομένων) λόγω της
αντικαταστάσεως τριών υφισταμένων αριθμών μητρώου από ένα ενιαίο
αριθμό.
Η ΔΙΣ αφού επικύρωσε τα Πρακτικά της Εξουσιοδοτήσεως:
- Κατήρτισε την Ημερησία Διάταξη της
Τακτικής Συνελεύσεως της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της
Ελλάδος, συγκληθησομένης, συν Θεώ, από της 7ης έως της 9ης μηνός
Οκτωβρίου 2025.
- Ενέκρινε την πρόταση της Συνοδικής
Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων περί
ανανεώσεως των υφισταμένων υποτροφιών και περί χορηγήσεως νέων για το
ακαδημαϊκό έτος 2025-2026.
Η τελετή παραδόσεως των υποτροφιών σε
98 Έλληνες φοιτητές, για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές σε
Πανεπιστήμια του εξωτερικού, και σε 52 φοιτητές αδελφών Εκκλησιών από 20
χώρες, για προπτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στην
Ελλάδα, θα πραγματοποιηθεί, όπως κάθε χρόνο, κατά την πρώτη Συνεδρία της
νέας Συνοδικής περιόδου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου κατά μήνα
Σεπτέμβριο.
Το συνολικό ποσό των υποτροφιών, το
οποίο θα διαθέσει η Εκκλησία της Ελλάδος κατά το επόμενο ακαδημαϊκό
έτος, ανέρχεται σε 680.000 ευρώ.
- Ενέκρινε την πρόταση της Συνοδικής
Επιτροπής επί της Χριστιανικής Αγωγής και της Νεότητος για τη διεξαγωγή
του 9ου Πανελληνίου Συνεδρίου Υπευθύνων Ιερέων Νεότητος και Στελεχών
Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ιερών Μητροπόλεων της
Εκκλησίας της Ελλάδος, με θέμα: «Η Ορθόδοξη ανθρωπολογία στον καιρό της
Τεχνητής Νοημοσύνης».
- Ενημερώθηκε από τη Συνοδική Επιτροπή
επί του Μοναχικού Βίου, περί της πραγματοποιήσεως δύο Μοναστικών
Ημερίδων στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ιερά Μονή
Πεντέλης) την 3η Ιουνίου 2025 και στο Εκπαιδευτικό και Πολιτιστικό
Ίδρυμα «Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς» της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
την 5η Ιουνίου 2025, με θέμα: «Η ανθρωπολογία του Ορθοδόξου Μοναχισμού».
- Ενημερώθηκε από τη Συνοδική Επιτροπή
επί του Τύπου, των Δημοσίων Σχέσεων και της Διαφωτίσεως περί της
διεξαχθείσης 9ης Ημερίδας για την ενημέρωση των υπευθύνων Γραφείων Τύπου
καθώς και άλλων προσώπων, τα οποία ασχολούνται με την επικοινωνία των
Ιερών Μητροπόλεων των Περιφερειών Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων, η
οποία φιλοξενήθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών και πραγματοποιήθηκε
στην Πάτρα την Τρίτη 13 Μαΐου 2025.
- Ενημερώθηκε από τον Σεβασμιώτατο
Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκο περί του
πραγματοποιηθέντος στη Χίο, από 14ης έως 18ης Μαῒου 2025, Διεθνούς
Επιστημονικού Συνεδρίου, με θέμα: «Ευαγγελιστής Μάρκος: Ιερά και Θύραθεν
Επιστήμη».
- Ενέκρινε την ανανέωση του διορισμού
του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου π. Χερουβείμ Μουστάκα, Γραμματέως της
Συνοδικής Επιτροπής επί της Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας, στη θέση
του Διευθυντού της Εστίας Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης.
- Ενέκρινε τον διορισμό του Πανοσιολ.
Αρχιμανδρίτου π. Δωροθέου Ζέρβα, ως Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως
Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου.
Κατά το διάλειμμα της χθεσινής
Συνεδρίας ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.
Ιερώνυμος συναντήθηκε με τον Υφυπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Χρήστο
Μπουκώρο και τον Δικηγόρο Αθηνών κ. Ζώη Σταυρόπουλο και επέδωσε στον
Υφυπουργό επιστολή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου περί των εκκρεμών θεμάτων
καταχωρήσεως εκκλησιαστικής περιουσίας στο Ελληνικό Κτηματολόγιο.
Κατά το διάλειμμα της σημερινής
Συνεδρίας ο Μακαριώτατος συναντήθηκε με τον Υφυπουργό παρά τω
Πρωθυπουργώ κ. Γεώργιο Μυλωνάκη και συζήτησαν θέματα κοινού
ενδιαφέροντος.
Τέλος, η Δ.Ι.Σ. ενέκρινε αποσπάσεις
κληρικών και ασχολήθηκε με θέματα Ιερών Μητροπόλεων, Συνοδικών Επιτροπών
και με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.
Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
Είπε ο
Κύριος στους μαθητές Του : «Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους
ότι ανήκει σ’ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον
ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους,
θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». «Όποιος αγαπάει
τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για
μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από
μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το
σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Μίλησε
τότε ο Πέτρος και του είπε: «Να, εμείς αφήσαμε τα πάντα και σε
ακολουθήσαμε. Τι θα γίνει μ’ εμάς;» Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Σας
βεβαιώνω πως εσείς που με ακολουθήσατε, όταν θα καθίσει ο Υιός του
Ανθρώπου στο μεγαλόπρεπο θρόνο του, στον καινούριο κόσμο, θα καθίσετε κι
εσείς σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Κι
όποιος άφησε σπίτια ή αδερφούς ή αδερφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή
παιδιά ή χωράφια για χάρη μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα
κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Πολλοί θα βρεθούν από πρώτοι τελευταίοι, κι
άλλοι από τελευταίοι πρώτοι».
Αδελφοί,
οι άγιοι Πάντες με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο,
πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα
λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από
αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή
εχθρικά στρατεύματα· γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους
τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως το θάνατο, χωρίς να δεχτούν την
απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια
καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και
δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες,
θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και
κατσικίσια δέρματα, έζησαν με στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις
και κακουχίες – ο κόσμος δεν ήταν άξιος να ‘χει τέτοιους ανθρώπους –
πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι
οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους
υποσχέθηκε ο Θεός. Αυτός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι
ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς. Έχοντας, λοιπόν,
γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξουμε από πάνω μας
κάθε φορτίο, και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει, κι ας τρέχουμε με
υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου που έχουμε μπροστά μας. Ας
έχουμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, που μας έδωσε την πίστη, την
οποία και τελειοποιεί.
Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι κατά την ελεημοσύνη, ώστε, δίνοντας λίγα, να αξιωθούμε να λάβουμε πολλά. Διότι, πες μου, πού υπάρχει ισότητα, όταν δίνεις ένα νόμισμα και δέχεσαι την συγχώρεση των αμαρτημάτων;
Όταν τρέφεις εκείνον, που πεινάει και αξιώνεσαι παρρησία την φοβερή
εκείνη ημέρα και ακούς τους λόγους εκείνους που σε κάνουν άξιο της
βασιλείας· «Πείνασα και μου δώσατε να φάω»; (Ματθ. 25,35).
Μήπως δεν μπορούσε αυτός, που σου έδωσε την τόση αφθονία του πλούτου,
να θεραπεύσει και τη φτώχεια εκείνου; Αλλά γι’ αυτό αφήνει εκείνον να
υποφέρει από την φτώχεια, ώστε και εκείνος να πάρει μεγάλο μισθό για την
υπομονή και συ να έχεις για τον εαυτό σου την παρρησία από την
ελεημοσύνη …
Ας μη κάνουμε, λοιπόν, την ελεημοσύνη, αποβλέποντας μόνο σ’ εκείνον
που δέχεται την ελεημοσύνη· αλλά σκεπτόμενοι ποιος οικειοποιείται αυτά
που δίνονται στον φτωχό και υπόσχεται να εξοφλήσει αυτά, που δίνονται,
στρέφοντας, έτσι, τη σκέψη μας προς εκείνον,να προσφέρουμε με κάθε
προθυμία· και, όσο ακόμη είναι καιρός, ας σπείρουμε με αφθονία, ώστε και
να θερίσουμε με αφθονία. Διότι λέγει: «Εκείνος που σπέρνει με φειδώ, με
φειδώ και θα θερίσει» (Β΄ Κορ. 9,6).
Ας δίνουμε, λοιπόν, τους καλούς αυτούς σπόρους με απλοχεριά,
ώστε να θερίσουμε με αφθονία, όταν έλθει ο καιρός. Διότι τώρα είναι ο
καιρός της σποράς, τον οποίο, παρακαλώ, να μην παραβλέψουμε, ώστε κατά
την ημέρα της ανταποδόσεως, να θερίσουμε τους καρπούς όσων σπείραμε εδώ,
και να αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Κυρίου. Διότι τίποτε, κανένα άλλο
κατόρθωμά μας, δεν θα μπορέσει να σβήσει τόσο τη φωτιά των αμαρτιών
μας, όπως η πλουσιοπάροχη ελεημοσύνη. Αυτή πετυχαίνει και την εξαφάνιση
των αμαρτιών μας και μας χαρίζει παρρησία και μας προετοιμάζει για να
απολαύσουμε εκείνα τα ανέκφραστα αγαθά ….
Τη μνήμη του Αγίου Προφήτου Ελισσαίου
τιμά σήμερα, 14 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο προφήτης Ελισσαίος ήταν γιος
του μεγαλοκτηματία Σαφάτ, από το χωριό Αελμούθ ή Αβελμεολά. Τον
Ελισσαίο συναντάμε μέσα στην Παλαιά Διαθήκη σαν υπηρέτη του Προφήτη
Ηλία.
Όταν εκείνος με θαυμαστό τρόπο έφυγε προς τον Κύριο, ο Ελισσαίος
συνέχισε το προφητικό έργο του Ηλία, και μάλιστα με πολλά θαύματα.
Ενδεικτικά εδώ θα αναφέρουμε ένα. Κάποτε ήλθε στον Ελισσαίο μια χήρα
γυναίκα, που πριν λίγο είχε χάσει τον άνδρα της και του λέει:
«Ο άνδρας μου πέθανε και συ γνωρίζεις ότι σεβόταν το Θεό. Και όμως,
ένας άσπλαχνος δανειστής του ήλθε τώρα και, επειδή δεν έχουμε να τον
πληρώσουμε, ζητάει να πάρει τους γιους μου δούλους του».
Ο Ελισσαίος συγκινημένος της είπε: «Τι μπορώ να σου κάνω; Πες μου, τι
έχεις στο σπίτι σου»; Η χήρα του απάντησε: «Τίποτα. Μόνο ένα αγγείο
λάδι». Τότε ο Ελισσαίος της λέει να πάει να δανειστεί από τους γείτονες
όσα μπορεί περισσότερα άδεια αγγεία.
Έπειτα, να κλείσει την πόρτα του σπιτιού της, και μαζί με τους γιους
της να γεμίσουν τα αγγεία αυτά από το δικό τους αγγείο με λάδι. Έτσι και
έγινε. Αφού δανείστηκε πολλά άδεια αγγεία, τα γέμισε με λάδι από το
δικό της, που στο τέλος βρέθηκε και αυτό γεμάτο!
Έτσι, πούλησε την άφθονη εκείνη ποσότητα λαδιού, πλήρωσε το χρέος και
έμειναν αρκετά χρήματα γι’ αυτήν και τα παιδιά της. Ο Ελισσαίος πέθανε
επί βασιλέως Ιωάς και τον έθαψε με πολύ θρήνο ο λαός του Ισραήλ στη
Σεβαστούπολη της Σαμάρειας.
Απολυτίκιο: Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως υποφήτην αληθή του Σωτήρος, και των εν νόμω παιδευτήν και φωστήρα,
τοις πόρρω σε εδήλωσεν ο τόκος σου σοφέ συ γαρ κληρωσάμενος, του
Θεσβίτου την χάριν, θαύμασι διέπρεψας, και δυνάμεσι πλείσταις. Καί νυν
απαύστως φύλαττε ημάς, ω Ελισαίε, Προφήτα θεσπέσιε.
Πολλές φορές στην ζωή μας συναντούμε το φαινόμενο να
προσπαθούμε να κάνουμε κάτι και να μην γίνεται και από την άλλη πλευρά
πάλι να έρχονται στην ζωή μας πράγματα, να ανοίγει δηλαδή μια πόρτα, να
ανοίγει ένας δρόμος μπροστά μας που δεν τον επιδιώξαμε δεν τον ζητήσαμε
δεν τον είχαμε υπόψιν μας και όμως ανοίγει και προχωράει κανείς.
Γιατί φαίνεται μέσα από αυτά και το θέλημα του Θεού, το οποίο βέβαια
ζητούμε όλοι στην ζωή μας, όλοι μας λέμε καθημερινά γενηθήτω το θέλημα
σου.
Ζητούμε από τον Θεό να γίνει το θέλημα του.
Η καρδιά μας η ύπαρξη μας ζητάει το θέλημα του Θεού, προκειμένου να
σωθούμε, προκειμένου να έχουμε κοινωνία με τω Θεώ διότι το θέλημα του
Θεού είναι ένα και μοναδικό, είναι η Σωτηρία μας!
Ο Θεός λοιπόν τα πάντα κατευθύνει για την Σωτηρία μας χωρίς βέβαια να
παραβιάζει την ελευθερία της υποστάσεως μας, της προσωπικότητας μας.
Όταν έχουμε ένα θέμα είναι σημαντικό να έχουμε την Θεία βοήθεια, όταν
ο Θεός είναι μαζί μας, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι εναντίον μας.
Όλοι μπορούν να είναι εναντίον μας, αλλά τελικά θα γίνει αυτό το
οποίο ο Θεός ευλογεί να γίνει και όταν έχει κανείς τον Θεό μαζί του δεν
φοβάται τίποτα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχει κάποιος έχοντας
μαζί του τον Θεό, και αυτό δεν είναι μόνο για τα έργα για τα οποία
κάνουμε κάθε μέρα τα οποία εκείνα είναι και πως να πούμε δεν είναι και
μάταια πολλές φορές δεν είναι αιώνια πράγματα, αλλά κυρίως αυτό πρέπει
να το ξέρουμε, για την Σωτηρία μας.
Μας έλεγε πάντοτε ο Γέροντας μας ο μακαριστός ότι:
«Εάν ο Θεός βρε παιδιά δεν μας εγκατέλειψε όταν εμείς δεν τον
γνωρίζαμε, όταν εμείς τον εβρίζαμε, με τα έργα μας με τα λόγια μας με
την ζωή μας την εφάμαρτη και παρά ταύτα ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε και
όταν εμείς δεν τον θέλαμε και τον κλωτσούσαμε και τον απωθούσαμε Αυτός
παρέμεινε πιστός, παρέμεινε κοντά μας, παρέμεινε δίπλα μας, προσκαλώντας
μας και κάνοντας τα πάντα για να μας καλέσει κοντά του και να μας φέρει
μέσα στην επίγνωση της αληθείας του.
Τώρα που κουτσά στραβά τον γνωρίσαμε, λίγο πολύ τον μάθαμε, λίγο πολύ
ζητούμε την σωτηρία μας έστω και εάν οι αμαρτίες μας είναι τόσες πολλές
και δεν μας αφήνουν να αποδείξουμε ότι πράγματι θέλουμε την Σωτηρία μας
αλλά λίγο πολύ, κάπως κάναμε ένα βήμα περισσότερο από ότι ήμασταν
προηγουμένως.
Είναι δυνατόν ο Θεός να μας αφήσει τώρα;
Και αυτό το έλεγε ο Γέροντας προκειμένου να δώσει θάρρος και δύναμη
σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο ο οποίος αγωνιζόμενος συχνά πυκνά μπορεί να
συναντήσει αυτό το τοίχος της απογοήτευσης μπροστά του γιατί είναι και
τα πάθη μας πολλές φορές που δεν μας αφήνουν και πολεμάει και ο εχθρός
και ο άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν προχωρά, αισθάνεται εγκαταλελειμμένος
φοβάται μήπως αποτύχει μήπως καταποντιστεί και πρέπει να έχει δύναμη και
υπομονή και πρέπει να έχει λογισμούς τέτοιους καλούς λογισμούς οι
οποίοι λογισμοί να τον ενισχύουν ώστε να μην χαθεί και να λέει στον
εαυτό του ότι αφού δεν με άφησε ο Θεός τότε θα με αφήσει ο Θεός τώρα;
Δεν είναι δυνατόν να με αφήσει ο Θεός, και εφόσον ο Θεός είναι μαζί
μου και ο Θεός θέλει την Σωτηρία μου έστω και εάν εγώ εβολοδέρνωμαι
δεξιά αριστερά, ο Θεός θα νικήσει στο τέλος φτάνει εμείς να ζητούμε το
έλεος του Θεού, φτάνει εμείς να μην εγκαταλείψουμε τον Θεό να μην
εγκαταλείψουμε την θέση μας να μην παραδοθούμε στα χέρια του εχθρού μέσα
στην απόγνωση και στην απελπισία. και όσες αμαρτίες και να έχουμε, όση
διαστροφή και εάν έχουμε, όση κατάσταση τραγική και εάν έχουμε δεν
υπάρχει για τον Θεό κάτι το οποίο είναι δύσκολο, δεν υπάρχει για τον Θεό
κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει όπως είπαμε πολλές φορές δεν είναι
δυνατόν ο Θεός να πεί ότι ξέρεις δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτόν τον
άνθρωπο έχει τόσες αμαρτίες είναι τόσο διεστραμμένος είναι τόσο
ταλαίπωρος που δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν είναι δυνατόν ο Θεός να πεί
αυτό το πράγμα δεν υπάρχει περίπτωση ο Θεός να μην μπορεί να κάνει κάτι
εμείς μπορεί να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα αλλά για τον θεό
δεν υπάρχει αδύνατον πράγμα φτάνει εμείς να ζητούμε την βοήθεια του
Θεού, να παρακαλούμε τον Θεό να μας ελεήσει, να ζητούμε το έλεος του
Θεού.
Έχει ο Θεός τρόπους άπειρους, Θεός είναι δεν δεσμεύεται δεν έχει
περιορισμούς ο Θεός στις ενέργειες του, είναι απεριόριστες οι
δυνατότητες και οι δυνάμεις του Θεού αφού είναι Θεός.
Λοιπόν Αυτός ο Θεός όταν ανοίγει κανένας δεν μπορεί να το κλείσει,
ένα πράγμα το οποίο ο Θεός θέλει να το κάνει θα το κάνει και κανείς δεν
μπορεί να το ματαιώσει και όταν ο Θεός κλείσει μια πόρτα ότι και να
κάνεις δεν θα ανοίξει αυτή η πόρτα και όπως πάλι μας έλεγε ο Γέροντας
μας
Γιατί βάλε μέσα στο μυαλό σου και πες ότι μήπως, μήπως είναι για το
καλό μου το ότι ο Θεός δεν ανοίγει αυτή την πόρτα, προσευχήθηκες έκανες
τις ενέργειες σου έκανες τα πάντα έκανες ότι εξαρτάται από εσένα και
βλέπεις δεν πάει αυτό το πράγμα μπροστά δεν πάει αυτή η υπόθεση αυτή η
ενέργεια αυτή η προσπάθεια σου δεν πάει ας πούμε κάτσε και σκέψου αφού
ζητώ το θέλημα του Θεού, αφού παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, αφού
παρακαλώ τον Θεό να με ενισχύσει τι συμβαίνει και πάνε όλα πίσω και
είναι όλα κλειστά μήπως τελικά αυτό είναι το δικό μου συμφέρον;
Μήπως αυτό πρέπει να γίνει; και πολλές φορές πάρα πολλές
φορές όλοι μας έχουμε πείρα ότι πράγματι αυτό που λέγανε και οι πρόγονοι
μας οι παλιοί άνθρωποι κάθε εμπόδιο για καλό είναι γεγονός δηλαδή την
ώρα που σε εμποδίζει ένα πράγμα λες τα ευλογημένα τώρα δεν μπορώ να κάνω
την δουλειά μου δεν μπορώ να κάνω εκείνο δεν επέτυχα το ένα δεν επέτυχα
το άλλο.
Μπορεί όμως μετά από χρόνια, και από χρόνια μπορεί μετά να πεις
ευτυχώς που τότε δεν μπόρεσα να το κάνω, ευτυχώς που δεν προχώρησε
εκείνη η δουλειά ευτυχώς που δεν πήγαν καλά τα πράγματα τότε, αυτό
βέβαια όταν ζητούμε το έλεος και την βοήθεια του Θεού και πρέπει να
έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, εσύ κάνε την προσπάθεια σου κάνε αυτό το
οποίο εξαρτάτε από εσένα και τα άλλα άφησε τα στον Θεό!
