Τρίτη 8 Ιουλίου 2025

Μην κάνεις ό,τι δεν θες να σου κάνουν!

 

Μην κάνεις ό,τι δεν θες να σου κάνουν!

Σ’ έναν μπακάλη για το σωστό ζύγισμα

…… Σ’ έκλεψαν οι νεαροί υπάλληλοι σου, ο ένας μετά τον άλλον, και όλοι με τη σειρά. Και απέλυες τον έναν μετά τον άλλον, με τη σειρά, και τους άλλαζες με άλλους και αυτούς με επόμενους.

Προσελάμβανες τους νέους με τις καλύτερες συστάσεις ως έντιμους και σωστούς, και όλοι απεδείχθησαν κλέφτες. Αυτό μερικές φορές σε εξόργιζε και άλλες σε έθλιβε. Ασταμάτητα παραπονιόσουν στους φίλους σου στην αγορά και κανείς δεν μπορούσε να σε συμβουλεύσει κάτι. Συνήθως σου απαντούσαν:

«Τι τα θες, έτσι είναι ο κόσμος σήμερα!».

Ώσπου ο Θεός σου έστειλε τον σωστό σύμβουλο. Έφθασαν στην πόλη σας κάποιοι Ρώσοι καλόγεροι ζητώντας ελεημοσύνη για το μοναστήρι τους. Ένα πρωί μπήκαν στο κατάστημα σου. Συζήτησες αρκετά μαζί τους. Τελικά παραπονέθηκες για τους νεαρούς βοηθούς σου και ο γέροντας καλόγερος διαρκώς κοιτούσε το πρόσωπο σου και σιωπούσε. Όταν ολοκλήρωσες τον παραπονετικό λόγο σου, είπε ο γέρων:

«Υπάρχει φάρμακο γι’ αυτό!».

« Πώς; Πού;»

«Το φάρμακο βρίσκεται μέσα σου», απάντησε ο γέροντας. «Πρόσεχε από εδώ και μπρος, πως ζυγίζεις εσύ ο ίδιος τα προϊόντα. Βάζε περισσότερο στο ζύγισμα, πάντα γέμιζε το! Και οι κλέφτες θα πάψουν να σε κλέβουν».

Κεραυνοβολημένος σάστισες! Αυτό ούτε καν το υπαινίχθηκε ποτέ κανείς, δηλαδή ότι σε κλέβουν επειδή εσύ κλέβεις τους άλλους. Έκλεβες τους πελάτες σου στο ζύγισμα, γι’ αυτό οι νεαροί έκλεβαν εσένα. Αμέσως ξεκίνησες διαφορετικά. Έβαζες περισσότερο στο ζύγισμα. Λίγη ζάχαρη παραπάνω, λίγους κόκκους καφέ περισσότερους, ή ρύζι ή όποιο άλλο προϊόν. Έτσι ακριβώς όπως έκαναν οι παλιοί έμποροι. Και από τότε ποτέ πια δεν αντελήφθης ότι κάποιος σε έκλεψε. Οι ίδιοι εκείνοι νεαροί βοηθοί σου, που κάποτε σε έκλεβαν, εδώ και πολλά χρόνια είναι μαζί σου. Όλοι εργάζονται έντιμα, και κανείς δεν κλέβει. Και το κατάστημα σου πηγαίνει καλύτερα. Απλά από εκείνη τη μέρα αισθάνεσαι την ευλογία του Θεού, όταν ο πνευματικός γέροντας σου άνοιξε τα μάτια και είδες την αλήθεια.

Έτσι και εσύ τώρα ως κάποιος κήρυκας του Ευαγγελίου, δίνεις μάθημα σε όλη την αγορά και αντί να παίρνεις συμβουλές, δίνεις εσύ. Ακόμα τοποθέτησες πινακίδα στον τοίχο του μαγαζιού σου με φαρδιά γράμματα:

«Εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν».

Ο Θεός να σου χαρίζει ζωή και να σε ευλογεί.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Έχεις καιρό»

 

Αυτή τη φράση την ακούμε συχνά εντός μας. Ιδίως όταν έπειτα από ένα σφάλμα, ή από μία υπόδειξη προς μετάνοια αρχίζουμε να συζητούμε με τον εαυτό μας αυτή τη λύση.

Επί έτη τώρα αφήσαμε να γίνουμε παιγνίδι στα χέρια του διαβόλου. Του κάναμε το χατίρι. Ζήσαμε βίο αμαρτωλό. Καθώς ο χρόνος κυλούσε, εμείς κυλιόμαστε στη λάσπη των παθών. Αλλά τώρα μια αφορμή μας δόθηκε για να σταματήσει ο κατήφορος. Κάποιο κόκκινο φως άναψε για να εμποδίσει την ασεβή μας πορεία. Συναισθανόμαστε τη οικτρή μας κατάσταση. Βλέπουμε βέβαιη την καταστροφή. Ο Θεός μας καλεί κοντά Του και εμείς αποφασίζουμε προς στιγμή να επιστρέψουμε.

Και τότε επεμβαίνει ο διάβολος. Βλέπει ότι αν δεν κινηθεί, θα μας χάσει. Αν πραγματοποιήσουμε την απόφασή μας θα πάψουμε να του ανήκουμε. Και γι’ αυτό δρα. Ενεργεί με την ιδέα της αναβολής, με το «έχεις καιρό». Δεν απορρίπτει την μετάνοια. Απλώς την αναβάλλει, γνωρίζοντας όμως καλά ότι η αναβολή πολύ συχνά σημαίνει ματαίωση. Έτσι επιτυγχάνει εκείνο που θέλει. Χωρίς να έρθει σε φανερή ρήξη μαζί μας, αποτρέπει τη σωτηρία μας.

Η ιδέα της αναβολής! Όπλο ύπουλο και επικίνδυνο. Συμμαχεί με την αμέλεια και εμποδίζει το έργο της χάριτος του Θεού. «Έχεις καιρό», μας ψιθυρίζει ο διάβολος. Χρειάζεται άραγε να το τονίσουμε εδώ πόσο ψεύτικος είναι αυτός ο ισχυρισμός; Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, ούτε για τις διαθέσεις του προς μετάνοια στο μέλλον, ούτε και γι’ αυτό το μέλλον. Ο θάνατος καιροφυλακτεί. Ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν να μας επισκεφτεί. Το μέλλον δεν μας ανήκει. […] Κάθε άλλη λύση είναι πνευματικά ασύμφορη.

Κι ενώ όλα αυτά και λογικά είναι και γνωστά, εν τούτοις ο διάβολος σημειώνει μεγάλη επιτυχία με το όπλο της αναβολής. Και μας πείθει με όσα ψευδή φέρνει στο νου μας, να αφήσουμε δήθεν γι’ άλλο χρόνο τη μετάνοιά μας. Κι εμείς τον ακούμε. Γιατί αυτό μας συμφέρει. Συμφέρει τον κακό μας εαυτό. Η μετάνοια θα πρέπει να μας οδηγήσει στην εξομολόγηση. Εκεί θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να ταπεινωθούμε ομολογώντας την ενοχή μας. Ό,τι έγινε θα ανήκει πλέον στο παρελθόν. Από τη στιγμή αυτή εγκαινιάζουμε μία νέα πορεία. Αυτό όμως συνιστά μια βαρύτατη θυσία, που ο διάβολος εκμεταλλεύεται με το να μας ωθήσει στην αναβολή. […] Η μετάνοια αναβάλλεται και η ευκαιρία της σωτηρίας μας χάνεται.

Και τα πάθη μας σταθεροποιούνται και γιγαντώνονται με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολη η εξαφάνισή τους στο μέλλον, εάν και όταν θελήσουμε να τα εκριζώσουμε. Τα μικροτραύματα έχουν γίνει τότε χρόνιες καταστάσεις που δύσκολα θεραπεύονται «Όταν το τραύμα είναι πρόσφατο και ζεστό, είναι εύκολο να γιατρευτεί, γιατί τα χρόνια σαν παραμελημένα και χερσωμένα (όπως το χωράφι) είναι δύσκολο να γιατρευτούν και χρειάζονται πολύ κόπο και εργαλεία και φωτιά ακόμη» όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Λόγος ε’).

Αλλά όχι. Την απόφασή σου αδελφέ, προς μετάνοια θέσε την αμέσως σε εφαρμογή. Τώρα άρχισε την επιστροφή σου. Όχι αύριο, όχι άλλοτε. Τώρα. Δεν έχεις χρόνο. «Ο καιρός συνεσταλμένος εστί» (Α’ Κορ. 7, 29). Εκμεταλλεύσου το παρόν. Κλείσε τ’ αυτιά σου στην πονηρή πρόταση του διαβόλου ότι δήθεν έχεις καιρό. Δεν έχεις καιρό. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, που ο διάβολος διαστρέφει. Μη του δίνεις τη χαρά της νίκης. Αντίθετα αμέσως τώρα ξεκίνησε. Το «έχεις καιρό» είναι παγίδα. Απόφυγέ την με κάθε μέσο.

Αυτή είναι η ομορφιά της ελευθερίας. Θέλεις να μείνεις; Μείνε. Θέλεις να φύγεις; Φύγε. Εγώ θα σε αγαπώ..

Πολλές φορές η σιωπή είναι ίσως η καλύτερη απάντηση.

Όσο μεγαλώνεις αρχίζεις και εκτιμάς τον χρόνο που φεύγει και αφήνεις πίσω σου και τον χρόνο που έρχεται και είναι πολύτιμος διότι λιγοστεύει. Δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν για τίποτα. Απλά αφήνεις τον άλλον να υπάρχει για αυτό που είναι με την ομορφιά της διαφωνίας και της άρνησης. Εκεί είναι που η ελευθερία ξεδιπλώνει την ομορφιά της. Μεγαλώνεις και πλέον σταματάς τα παράπονα, τα παρακάλια, τα γιατί, τα διότι και τις γκρίνιες. Αν θέλει ο άλλος να είναι στη ζωή σου ας είναι, αν δεν θέλει ας φύγει. Δεν χρειάζεται ούτε να ρωτήσεις, ούτε να παραπονεθείς, ούτε να παρακαλέσεις και φυσικά ούτε να ρίξεις βέλη και φταίξιμο στον άλλον. 

Άφησε τον άλλον στην ελευθερία του και είσαι ή δεν είσαι μέσα σε αυτή την ελευθερία του άλλου, δεν πειράζει, να συνεχίζεις να τον αγαπάς χωρίς λόγους και προϋποθέσεις. Μην κρατήσεις κανέναν με το ζόρι, ακόμα και αν ο άνθρωπός σου πει κάποια στιγμή ότι δεν θέλει και δεν μπορεί άλλο, να του φτιάξεις τη βαλίτσα και να τον βοηθήσεις στην αποχώρησή του, όπως έλεγε και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος.

Μεγαλώνεις, κουράζεσαι σε βαραίνει το παρελθόν και πολλές φορές κάποιες ενοχές και τύψεις για λάθη που έκανες, οπότε δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με μικροπράγματα. Ακούς περισσότερο και μιλάς λιγότερο. Πλέον το συναίσθημα δεν είναι καταρράκτης για να σε παρασύρει όπως γινόταν όταν ήσουν νέος, αλλά ποτάμι για να κολυμπήσεις συνειδητά και να ταξιδέψεις εκεί που επιθυμείς μέσα από συνειδητά βιώματα και επιλογές. Ο Θεός μας επιτρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε, να υπάρχουμε και να κάνουμε λάθη κάθε δευτερόλεπτο, αλλά αυτό δεν το επιτρέπουμε στον άλλον. Περιμένουμε με τη διόπτρα να τον χτυπήσουμε στο κεφάλι. Δώσε τον χώρο, τον χρόνο και την επιλογή στον άλλον να σου πει όχι, να σε αρνηθεί κι εσύ απλά να είσαι εκεί με αγάπη.

Μεγαλώνεις και αφήνεις γενικά να πέσουνε πράγματα κάτω, ψάχνεις το παιδί μέσα σου ακόμα και σε απλά πράγματα διότι αυτό το βίωμα σου δίνει ζωή. Αυτή είναι η ομορφιά της ελευθερίας. Θέλεις να μείνεις; Μείνε. Θέλεις να φύγεις; Φύγε. Εγώ θα σε αγαπώ. Δεν θα σε αναγκάσω για τίποτα, δεν θα σε μαλώσω, δεν θα σου παραπονεθώ. Απλά σε αυτό που επιλέξεις κοίταξε να είσαι εσύ. Και αν θες να γυρίσεις θα είμαι χωρίς γιατί αλλά με μια αγκαλιά. Αυτή ήταν και η στάση ζωής του πατέρα στη παραβολή του Ασώτου Υιού.

Μεγαλώνουμε…

Δεν έχουμε πολύ χρόνο για γκρίνιες, παράπονα, κακίες, και παρακάλια. . .

Η αγάπη είναι η μόνη επιλογή . . .

Και να μην σε θέλεις κανείς, να ξέρεις δεν θα μείνεις μόνος.

Η σταυρωμένη αγκαλιά είναι και θα είναι πάντα εκεί για σένα. . .

π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

 


Τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου τιμά σήμερα, 8 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Προκόπιος, έζησε και μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ τα χρόνια που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός. Ο πατέρας του, ο Χριστοφόρος, ήταν ευσεβής άνθρωπος, σε αντίθεση με την μητέρα του που πίστευε στα είδωλα.
 Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του τον πήγε στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον έκανε ηγεμόνα της πόλης των Αλεξανδρέων και του έδωσε εντολή να καταδιώκει και να βασανίζει τους χριστιανούς. Έτσι ο Προκόπιος ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια.
Κατά την πορεία του όμως, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν αστραπές και βροντές και ταυτόχρονα άκουσε φωνή να τον καλεί με το όνομά του, που τον απειλούσε με θάνατο επειδή θα κατεδίωκε τους χριστιανούς και ταυτόχρονα και τον Αληθινό Θεό.
Μετά από αυτό το γεγονός ο Προκόπιος παρακάλεσε Εκείνον πού του μιλάει να του φανερωθεί περισσότερο για να δει ποίος είναι. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ένας Σταυρός από κρύσταλλο και ακούστηκε μία φωνή να του λέει: «Εγώ είμαι ο Εσταυρωμένος Υιός του Θεού». Μετά από αυτό το θαύμα πίστευσε και έγινε χριστιανός.
Λίγο αργότερα επιστρέφοντας από νικηφόρα αποστολή, η μητέρα του προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Κατάλαβε όμως ότι είχε γίνει χριστιανός και τον πρόδωσε στον αυτοκράτορα. Εκείνος διέταξε τον ηγεμόνα της Καισάρειας Ουλκιο να τον ανακρίνει. Αυτός τον χτύπησε πολύ μέχρι λιποθυμίας και μετά τον έκλεισε στην φυλακή. Με την χάρη του Κυρίου όμως οι πληγές επουλώθηκαν και απελευθερώθηκε από τα δεσμά.
Στη συνέχεια οδηγήθηκε στον ναό των ειδώλων όπου με την προσευχή του κατάφερε και συνέτριψε τα είδωλα. Το θαύμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιστεύσουν σ’ αυτόν πολλοί ανάμεσα τους και η μητέρα του. Αμέσως δόθηκε εντολή να αποκεφαλιστούν όλοι όσοι είχαν πιστεύσει.
Μετά από αυτό, δόθηκε εντολή να γίνουν φρικτά βασανιστήρια στον Προκόπιο. Ο Άγιος υπέμενε με πάρα πολύ μεγάλη καρτερία όλα αυτό και μάλιστα κατάφερνε να τα ξεπερνά με την βοήθεια του Θεού. Τέλος δόθηκε εντολή να τον αποκεφαλίσουν και έτσι παρέλαβε το στεφάνι της αιωνίου ζωής.
Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αγρευθείς ουρανόθεν προς την ευσέβειαν, κατηκολούθησας χαίρων ώσπερ ο Παύλος Χριστώ, των Μαρτύρων καλλονή Μάρτυς Προκόπιε, όθεν δυνάμει του Σταυρού, αριστεύσας ευκλεώς, κατήσχυνας τον Βελίαρ, ου της κακίας άτρωτους, σώζε τους πόθω σε γεραίροντας.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025

Δύσκολες οι φιλίες σήμερα . . . αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα.

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Η φιλία είναι δύσκολο πράγμα. Στη ζωή σου θα περάσουν πολλοί «φίλοι», αλλά είναι ζήτημα ΑΝ θα μείνουν κάποιοι.

Θα είναι ελάχιστοι. Ένας με δύο το πολύ. Οι περισσότεροι θα θέλουν κάτι από σένα. Δεν θα σεβαστούν τη ζωή σου και τα προβλήματα σου. Δεν θα συντονιστούν μ’ εσένα.

Απλά θα είναι δίπλα σου διότι κάτι θα παίρνουν. Αν σταματήσεις να τους δίνεις αυτό το κάτι θα εξαφανιστούν.  Η φιλία είναι βαριά μορφή σχέσης. Αν δεν έχει θυσία μέσα δεν είναι τίποτα.

Να θέλεις τον φίλο για αυτό που είναι χωρίς να ζητάς ή να παραπονιέσαι για κάτι. Να χαίρεσαι γι’ αυτό που είναι ο άλλος.

Να συντονίζεσαι με τη ζωή και τα προβλήματά του, να είσαι δίπλα του σαν λιμάνι για να αράξει και να αναπαύσει τη ζωή του και φυσικά να κάνει το ίδιο και ο άλλος για σένα.

Μην ζητήσεις τίποτα, μην παραπονεθείς, μην ζηλέψεις ή τον φθονήσεις. Όλα αυτά θα διαλύσουν τη σχέση. Αν είναι να δεχτείς τον άλλον, δέξου τον γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που φαντάζεσαι.

Ο φίλος δεν είναι απλά για να πιούμε ένα ποτό παρέα ή να γελάσουμε, θα γίνει και αυτό αλλά φιλία είναι κάτι ανώτερο.

Με τον πραγματικό φίλο θα γελάσεις αλλά και θα κλάψεις μαζί του, μπορεί να χρειαστεί να είσαι το χέρι που θα τον σώσει από τον πνιγμό, ενώ όλος του ο κόσμος θα έχει καταρρεύσει.

Θα συμβουλεύει ο ένας τον άλλον, όχι για να αποδείξει ποιος είναι καλύτερος, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο αγάπης, βοήθειας και εν συναίσθησης.

«Δυστυχώς κάποιοι φίλοι είναι σαν τα τρένα. Σταματάνε στον σταθμό μόνο όταν έχουν κάτι να πάρουν ή να αφήσουν». Εύχομαι να μην έχεις τέτοιους φίλους στη ζωή σου.

Το ποιος θα μείνει στη ζωή σου θα το δείξει ο χρόνος. Κάθε σχέση θα περάσει από μια σειρά εξετάσεων και δοκιμασιών.

Η πραγματική φιλία όμως δεν κλονίζεται από τίποτα. Ακόμα και ο θάνατος δεν μπορεί να τη διακόψει, απλά θα της δημιουργήσει ένα μικρό διάλειμμα για λίγα χρόνια.

Εύχομαι να έχεις ή να βρεις τέτοιους φίλους, φίλους που θα μπορείς να έχεις μια σχέση ουσίας και βάθους. Να μην φοβάσαι τι θα πεις μήπως παρεξηγηθεί ο άλλος ή ζηλέψει.

Να χαίρεται ο ένας με τη χαρά του άλλου και να σκουπίζει ο ένας το δάκρυ του άλλου στα δύσκολα.

Στη φιλία δεν πλατσουρίζουμε στα ρηχά, αλλά κάνουμε κατάδυση σε βάθη με ουσία και νόημα.

Να έχεις φίλο που στον πόνο θα σου κρατήσει το χέρι όχι απλά για να σε παρηγορήσει αλλά και για να πάρει και ένα μέρος του πόνου ώστε να νιώσεις καλύτερα.

Όταν δυο χέρια είναι  κρατημένα με αγάπη στα δύσκολα, τότε ο πόνος μοιράζεται, οπότε ατονεί και σβήνει.

Και μην ξεχνάς να δίνεις χαρά και χαμόγελο και θα μοσχοβολάει χάρη Θεού ο τόπος και ο τρόπος των πραγμάτων της ζωής σου.

Καλές φιλικές αναζητήσεις . . .

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Υπάρχει ένας κίνδυνος κρυμμένος..


Υπάρχει ένας κίνδυνος κρυμμένος. Ποιος είναι αυτός; 

Το στόμα του άλλου ή ο τρόπος του σπέρνει μέσα μου τους λογισμούς…

Οι λογισμοί στη συνέχεια γίνονται φαντασία, γίνονται μορφές, και η κάθε μορφή είναι μία διαρκής ανάμνηση, θρονιάζεται δηλαδή μέσα μου.

Και όπως η υγρασία, που μπαίνει σιγά σιγά, σαπίζει τα σωθικά μου, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με αυτά τα πράγματα.

Γι’ αυτό χρειάζεται πνευματική σοφία, να ξέρουμε πώς μπορούμε να σωθούμε και να περάσουμε την ζωή μας «ἀβρόχοις ποσί», χωρίς να πάθουμε κακό…

Ας είμαστε βέβαιοι πως όταν επιτρέπουμε στους αδελφούς μας να μας συμπεριφέρονται όπως θέλουν και να μας λένε ό,τι θέλουν, δεν αγαπούμε τον Θεό.

Είναι αναγκαίο δηλαδή να είμαστε αξιοσέβαστοι, να μας νοιώθουν έντιμους, ανώτερους.

Ακόμα και αμαρτωλός και κακός και πόρνος να είμαι, πρέπει για τον άλλον να είμαι τίμιος, να μην του δίνω το δικαίωμα να μου συμπεριφέρεται κατά υποτιμητικό τρόπο, που σκάβει τα θεμέλια της πνευματικής μου ζωής.

Είμαστε ένα σώμα και οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο....


 «Όλοι οι αληθινοί χριστιανοί λεγόμαστε Ορθόδοξοι, επειδή έχουμε την διδαχή του Ιησού και αγωνιζόμαστε να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν. Είμαστε παιδιά της κολυμβήθρας, γιατί εκεί υιοθετούμεθα, εκεί αναγεννώμεθα. 
Γινόμεθα ένα σώμα, αφού τρώμε το Σώμα του Χριστού και γινόμεθα σύσσωμοί Του. Γινόμεθα το ίδιο αίμα, αφού πίνουμε το Αίμα του Χριστού και γινόμεθα σύναιμοί Του. 
Αποκτούμε τον ίδιο νου, αφού γινόμεθα σύννοες Χριστού. 
Έχουμε μια ψυχή, αφού γινόμεθα σύμψυχοι Χριστού. 
Είμαστε για όλα αυτά ένα σώμα και οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, όπως το ορίζει ο Κύριος “αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν” (Ματθ. κβ’ 39)».

Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης+

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΡΙΑΚΗ

 


 Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας. Η Αγία Κυριακή ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί.
 Γεννήθηκε ημέρα Κυριακή, γι’ αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή. Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, το έτος 282 μ.Χ., οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο.
Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό, ο οποίος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια. Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε:
«Ούτε στη νεότητα μου, ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά, όπως τα άνθη και κούφια, όπως οι σκιές. Σήμερα, έπαρχε, είμαι όμορφη, αύριο μια άσχημη γριά. Να κάνω, λοιπόν, κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου;
Την αξία της, όμως, τη γνώρισα στις ρυτίδες, που την περιμένουν και στον τάφο που την καλεί. Νόμισες, λοιπόν, ότι θα κάνω την τερατώδη ανοησία, να χάσω την αιώνια λαμπρότητα για να μείνω λίγο περισσότερο στη γη; Γι’ αυτό στο ξαναλέω, έπαρχε: είμαι και θα είμαι στη ζωή και στο θάνατο χριστιανή».
Εξοργισμένος ο Ιλαριανός, σκληρά τη βασάνισε και διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Αλλά πριν πέσει η σπάθη, προσευχόμενη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως βρύσις πολύκρουνος παρθενομάρτυς Χριστού, κατήρδευσας πάνσοφε την Εκκλησίαν αυτού, και ήθλησας άριστα. έσωσας τους εν σκότει της ειδωλομανίας, αίγλητων σων θαυμάτων, Κυριακή αθλοφόρε. διό εν παρρησία Χριστώ πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Κυριακή 6 Ιουλίου 2025

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία.

 


Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί μπορούν να αποκρίνονται ή όχι στο «στώμεν καλώς».
Η Λειτουργία λειτουργεί και δεν βελτιώνεται. Εμείς «πάσαν τη ζωή ημών» παραθέτομεν και η λειτουργία γίνεται ζωή μας.
Ούτε ο ιερέας, ούτε ο ψάλτης, ούτε τα φώτα, ούτε τα άμφια κάνουν μια καλή Λειτουργία.
Αντίθετα όλα αυτά μαζί μπορεί να γίνουν εκκοσμικευμένες παρεμβάσεις μέσα στη Θεία Λειτουργία.
Μπορεί να καταργούν το ταπεινό, το λιτό, το ησύχιο, το πράο, την αύρα τη λεπτή της κατανυκτικής αποκαλύψεως του λειτουργούντος τελεταρχικού Πνεύματος.

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

Συνεχίζονται οι Κατασκηνώσεις της Ι.Μ. Πειραιώς (ΦΩΤΟ)

kataskinosis peiraios 1

Συνεχίζεται η λειτουργία των Κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, στις εγκαταστάσεις της τοπικής μας Εκκλησίας, στο «Πειραϊκό χωριό» στην Παιανία Αττικής.

Αυτές τις ημέρες φιλοξενούνται αγόρια Γυμνασίου και Λυκείου, ενώ στην πρώτη περίοδο φιλοξενήθηκαν κορίτσια δημοτικού.

Την Πέμπτη 3 Ιουλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, επισκέφθηκε τος χώρους των κατασκηνώσεων, ενώ είχε την ευκαιρία να απευθυνθεί και να μιλήσει στα παιδιά για την ευκαιρία αγιότητας που αποκτούν κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής τους ζωής.

Η λειτουργία των Κατασκηνώσεών μας θα συνεχιστεί με την Γ΄ κατασκηνωτική περίοδο η οποία θα πραγματοποιηθεί από τις 14 έως 24 Ιουλίου και θα φιλοξενήσει αγόρια δημοτικού και θα ολοκληρωθεί με την Δ΄ κατασκηνωτική περίοδο στην οποία θα φιλοξενηθούν κορίτσια γυμνασίου και λυκείου από 24 Ιουλίου έως 4 Αυγούστου.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΤΑ ΟΨΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΣ- Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΜΕ


 «Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ.  6,23)

Γιατὶ ὁ μισθὸς ποὺ δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τὸ δῶρο ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὴν ὁποία ἔφερε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας.  

            Η λέξη «αμαρτία» έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο του σύγχρονου ανθρώπου. Σαν να θυμίζει εποχές στις οποίες υπήρχε μια τυραννία της θρησκείας,  οπότε και ο άνθρωπος αισθανόταν ότι δεν του επιτρεπόταν να χαρεί τη ωή του όπως  ήθελε. Να φανερώσει τις επιθυμίες του και να τις ικανοποιήσει, για να είναι ευχαριστημένος. Να αισθάνεται ότι δεν υπάρχει ένας Θεός που τον απειλεί με κόλαση. Να βλέπει τον κόσμο με κριτήριο και κέντρο τον άνθρωπο και ειδικότερα τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, η επανάσταση εναντίον του Θεού και της θρησκείας έχει πρώτο της καρπό την άρνηση της αμαρτίας.

            Αυτή η άρνηση, στην πραγματικότητα, έκανε πράξη αυτό που είναι η αμαρτία, δηλαδή η αποτυχία του ανθρώπου να δει τον Θεό και τον συνάνθρωπο με την εμπιστοσύνη και την αγάπη της σχέσης, την μετατροπή του Θεού και της πίστης σε σύστημα κανόνων, ανταμοιβής, τιμωρίας, κατασκευής και διατήρησης μιας κοινωνικής ηθικής, σχετικά ανώδυνης για τους ισχυρούς του συστήματος και αρκετά μοιρολατρικής για τους αδύναμους που είναι οι πολλοί. Ουσιαστικά ο άνθρωπος, αντί να παλέψει με την ελευθερία του να νικήσει την αμαρτία και να ανοιχτεί στον Θεό και στην αγάπη, έκανε θεό τον εαυτό του και υλοποίησε και υλοποιεί αυτό που είναι η αμαρτία, μία μόνιμη αποτυχία, είτε ως στάση ζωής είτε ως πάθη που χαλάνε την αγάπη  στην καθημερινότητά μας.

            Κι έτσι σήμερα ζούμε την αποθέωση της αμαρτίας που είναι η θεοποίηση του εγώ. Ούτε ο παλιός τρόπος  του φόβου μας συγκινεί, διότι πάψαμε να μελετούμε τον θάνατο, καθώς έχουμε ένα σωρό ευκαιρίες να απολαύσουμε ή να ελπίζουμε ότι θα απολαύσουμε τη ζωή, ούτε όμως είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε πού μας έχει οδηγήσει η άρνηση της αμαρτίας. Διότι είμαστε πλασμένοι για να σχετιζόμαστε, να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε. Είμαστε πλασμένοι να είμαστε ελεύθεροι από τις όποιες εξαρτήσεις από τις επιθυμίες και τα πάθη μας, για να συναντήσουμε στην μόνη αληθινή οδό της αγάπης τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Και τα αδιέξοδά μας σε κάθε σημείο της ζωής μεγαλώνουν, ακόμη κι αν πρόσκαιρα απολαμβάνουμε, ακολουθούμε τον συρμό, νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει. Η καρδιά μας το ξέρει.

            Ο απόστολος Παύλος αναφωνεί στους Ρωμαίους ότι τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος. Αυτό μας δίνει η αμαρτία, έναν θάνατο πνευματικό, διότι η ύπαρξή μας καταπιέζεται κατά βάθος εντός της, καθώς δεν βλέπει τον αληθινό της σκοπό. Παγιδευμένοι στα αδιέξοδα εντός τρόπου ζωής που νικιέται στη στιγμή από τον σωματικό θάνατο, δεν βλέπουμε την ματαιότητά του, για να γεμίσουμε τη ζωή μας με αγάπη, συνάνθρωπο, νόημα, ώστε να νιώθουμε ότι η ζωή μας αξίζει και για πέρα από τον θάνατο. Διότι, για να νικήσουμε την αμαρτία, χρειάζεται άσκηση, προσευχή, ευσπλαχνία, μοίρασμα, δηλαδή υπέρβαση της προτεραιότητας του εγώ μας, τουτέστιν πίστη! Κι εμείς μάθαμε ότι η θρησκεία είναι καταπίεση και εγκλωβισμός σε μια αιωνιότητα που δεν ξέρουμε αν θα έρθει και όχι χαρά.

            Είναι ορατή η απουσία του Χριστού από τη ζωή μας. Ο Χριστός που είναι η αγάπη, η ελπίδα, η ζωή, κάνει αυτόν που πιστεύει και εμπιστεύεται σ’ Αυτόν να νικά την αμαρτία και τα οψώνιά της στη ζωή της Εκκλησίας. Ας βγάλουμε από την πρόσοψη της Εκκλησίας στην οποία θέλουμε να πιστεύουμε τον φόβο και την καταπίεση. Ας τη ζήσουμε ως αγάπη και ελπίδα, μέσα από το πρόσωπο του Χριστού. Και τότε ο πνευματικός θάνατος δεν θα είναι η κατάστασή μας, αλλά η χαρά τού να συναντιόμαστε, να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε, να συγχωρούμε. Να μπορούμε να μοιραστούμε ό,τι ο κόσμος μάς δίνει όχι για την πρόσκαιρη χαρά, αλλά για να πράξουμε το καλό. Κι ας είναι σταυρός. Ο Χριστός γιατρεύει τους πόνους μας και μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε. Ας δυναμώσει η πίστη μας και ας θυμηθούμε ότι η αμαρτία καραδοκεί. Όχι για να τη φοβόμαστε, ούτε για να την περιφρονούμε, αλλά για να γνωρίζουμε ότι υπάρχει και να παλεύουμε να την νικήσουμε στη ζωή της Εκκλησίας, στα μυστήρια, στη σχέση με τον Χριστό! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΙΣΩΗΣ

 



Τη μνήμη του Οσίου και Μεγάλου Σισώη τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Σισώης έλαμψε με την πνευματική του σύνεση, την ταπεινοφροσύνη, τη φιλαδελφία και το ενδιαφέρον του στο να επιστρέψει και ένα μόνο αμαρτωλό.
 Μεταξύ των ασκητών αναδείχτηκε ονομαστός και μέγας, αθλητής της πρώτης γραμμής, τύπος εγκράτειας, αλλά και ψυχή πού προσευχόταν για δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και ιδιώτες, κληρικούς και λαϊκούς και γενικά για όλο τον κόσμο. Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια.
Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού.
Η μνήμη του μένει υπόδειγμα σ’ όσους θέλουν την ασκητική ζωή, για να είναι γνήσιοι και πραγματικοί ασκητές, όχι μόνο με την αντοχή του σώματος, αλλά και με την πνευματική αναγέννηση και τη λάμψη της αρετής.
Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εκ παιδός γεωργήσας ζωήν την κρείττονα, των κατ’ αυτής ενεπλήσθης θεουργικών αγαθών, των Αγγέλων μιμητά Σισώη Όσιε, όθεν ως ήλιος λαμπρός, απαυγάζεις τηλαυγώς, εν ώρα της σης εξόδου, δηλοποιών την σην δόξα, και καταλάμπων τας ψυχάς ημών.

Σάββατο 5 Ιουλίου 2025

Σχόλιο στο ευαγγέλιο της κυριακής(κατα Ματθαίον Η')

 


 Το μήνυμα της Δ’ Κυριακής Ματθαίου

Ὁ ἑκατόνταρχος ὑπόδειγμα πίστεως
«Μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8)
(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου μία περικοπή, ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο πίστεως. Πόσο ἀξίζει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος! Αὐτὸς ἦταν ἑκατόνταρχος, δηλαδὴ ἀξιωματικός. Ἀξιωματικὸς ὄχι ἑνὸς μικροῦ κράτους ἀλλὰ τῆς πανισχύρου Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ποὺ ἁπλωνόταν πρὸς Βορρᾶν,Νότον, Ἀνατολὰς καὶ Δυσμάς· τῆς αὐτοκρατορίας, ποὺ πρωτεύουσα εἶχε τὴ Ῥώμη καὶ οἱ λεγεῶνες της ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐκπρόσωπος λοιπὸν τῆς Ῥωμαϊκῆς ἐξουσίας κάτω στὴν Ἁγία Γῆ ἦταν ὁ ἑκατόνταρχος αὐτός. Ἀλλὰ ἦταν εὐγενὴς ὕπαρξις . Δὲν ὑπερηφανευόταν οὔτε γιὰ τὸ ἔθνος του, οὔτε γιὰ τὸ ἀξίωμά του, οὔτε γιὰ τίποτε ἄλλο. Καὶ τὸ ἀπέδειξε ὅτι ἦτο εὐγενὴς ὕπαρξις. Πῶς;Εἶχε στὸ σπίτι του ἕναν ὑπηρέτη, ἕνα δοῦλο.

Καὶ παρ᾿ ὅλο ποὺ οἱ δοῦλοι δὲν εἶχαν τότε καμμία ἀξία, ὁ ἑκατόνταρχος ἔδειξε γι᾿ αὐτὸν μεγάλο ἐνδιαφέρον. Ἀρρώστησε ὁ δοῦλος κ᾿ ἔπεσε στὸ κρεβάτι. Ὁ κύριός του καὶ γιατροὺς κάλεσε, καὶ φάρμακα ἀγόρασε, καὶ κάθε ἄλλη περιποίησι τοῦ προσέφερε. Ἀλλ᾿αὐτὸς χειροτέρευε, κι ὁ ἑκατόνταρχος ἦταν περίλυπος.Ξαφνικὰ ἀκούει, ὅτι παρουσιάστηκε κάποιος ποὺ θεραπεύει καὶ τὶς πιὸ βαρειὲς ἀσθένειες, ποὺ ἀνασταίνει καὶ νεκρούς. Εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Τότε ὁ ἑκατόνταρχος εἶπε μέσα του· Αὐτός θὰ θεραπεύσῃ τὸ δοῦλο μου!Πῆγε στὸ Χριστὸ καὶ ταπεινώθηκε μπροστά του. Δὲν ὑπολόγισε οὔτε τὸ ἀξίωμα οὔτε τὸ βαθμό του· δὲν τὸν ἐνδιέφερε τί θὰ πῇ ὁ κόσμος. Τοῦ μίλησε γιὰ τὸν ἄρρωστο δοῦλο του. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· «Θὰ ἔλθω ἐγὼ νὰ τὸν θεραπεύσω» (Ματθ. 8,7). Μόλις ὅμως ἄκουσε αὐτὸ τὸ λόγο ὁ ἑκατόνταρχος, εἶπε· Κύριε,δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ μοῦ κάνῃς ἐπίσκεψι· πὲς μόνο ἕνα λόγο, καὶ ὁ δοῦλος μου θὰ γίνῃ καλά(ἔ.ἀ. 8,8). Ἂν ἐγὼ δίνω διαταγὲς καὶ ἐκτελοῦνται, πόσῳ μᾶλλον ἐσύ; Ἐγὼ εἶμαι ἕνας μικρὸς ἀξιωματοῦχος, ἐξουσιάζω ἑκατὸ στρατιῶτες·ἐνῷ ἐσὺ ἐξουσιάζεις τὸ σύμπαν ὁλόκληρο.Δῶσε λοιπὸν μιὰ διαταγή, καὶ ὁ δοῦλος μου θὰ γίνῃ καλά.Καὶ θαύμασε, λέει, ὁ Χριστὸς τὴν πίστι του.Καὶ ἔδωσε διαταγή. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ δοῦλος θεραπεύθηκε.

Τί μεγάλα νοήματα ἔχει ἡ Ἐκκλησία! Σύ,Κύριε, λέει, ἐξουσιάζεις τὰ σύμπαντα, ποὺ πειθαρχοῦν σ᾿ ἐσένα ὅπως ὁ στρατιώτης.Τώρα καὶ στὸ στρατὸ χαλάρωσε ἡ πειθαρχία ποὺ γνωρίσαμε ἐμεῖς ἄλλοτε. Ἀλλὰ τότε,στὴ ῥωμαϊκὴ ἐποχή, εἶχαν σιδηρᾶ πειθαρχία.Ὑπακούουν, λέει, σ᾿ ἐμένα οἱ στρατιῶτες· ἀλλὰ σύ, Κύριε, εἶσαι ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Κύριος τοῦ παντός, σ᾽ ἐσένα ὑπακούουν τὰ σύμπαντα.
Τὸν παραδέχεται, δηλαδή, ὄχι ὡς ἄνθρωπο ἀλλ᾿ ὡς Θεό · ἔβλεπε κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸσχῆμα τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρύβεται τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεότητος. Ἂν διατάζω ἐγώ, λέει, διατάζεις κ᾿ ἐσύ, Κύριε, ἀφοῦ εἶσαι Θεός.

.⃝ Καὶ πράγματι ὁ Κύριος ὅλα τὰ ἐξουσιάζει.Στέκουν μπροστά του τὰ σύμπαντα σὰν στρατιῶτες. Παράδειγμα ὁ ἥλιος . Τὸ σκεφτήκατε; Ποτέ στρατιώτης δὲν ἔδειξε τόση πειθαρχία ὅση ὁ ἥλιος. Εἶνε σὲ ἕνα σημεῖο, ποὺ τοῦ ὥρισε ὁ Μεγαλοδύναμος. Ἀνατέλλει στὴν ὥρα του, βασιλεύει στὴν ὥρα του, στρατιώτης πιστὸς στὰ διατάγματα τοῦ Κυρίου. Ὁ Φλαμμαριών, ὁ μεγάλος ἀστρονόμος, τὸ λέει αὐτὸ κάπου. Γιά φανταστῆτε, νὰ διατάξῃ ὁ Χριστὸς τὸν ἥλιο νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴ θέσι του καὶ ποῦ νὰ πάῃ; Πέρα, βαθειὰ μέσα στὸ ἄπειρο.

Ἂν ἀπομακρυνθῇ, θὰ τὸν δοῦμε σὰν ἕνα ἀστεράκι. Καὶ τότε, ὤ τότε, δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ μᾶς θερμάνῃ· ἡ θερμοκρασία τῆς γῆς θὰ πέσῃ ἑκατὸ βαθμοὺς κάτω ἀπὸ τὸ μηδέν, ἡ ἐπιφάνειά της θὰ γίνῃ πάγος, Βόρειος Πόλος,καὶ ποιός τότε θὰ μπορέσῃ νὰ ζήσῃ πάνω σ᾿αὐτήν; Θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὸ κρύο. Ἂν πάλι δώσῃ ἄλλη ἐντολὴ ὁ Θεὸς καὶ πῇ τὸ ἀντίθετο, νὰ φύγῃ ὁ ἥλιος ἀπὸ ᾿κεῖ ποὺ βρίσκεται καὶ τί νὰ κάνῃ; Νὰ πλησιάσῃ. Τότε θὰ τὸν δοῦμε δέκα καὶ ἑκατὸ φορὲς μεγαλύτερο, ἡ θερμοκρασία μας θὰ φτάσῃ σὲ μεγάλα ὕψη πάνωἀπὸ τὸ μηδέν, καὶ ἡ γῆ θὰ γίνῃ ξηραΰλα, κάρβουνο.

.⃝ Ὦ Χριστέ! στρατιώτης σου ὁ ἥλιος, σὲ ὑπ-κούει. Καὶ μόνο ὁ ἥλιος; Καὶ ἡ γῆ εἶνε στρατιώτης. Ὁ κόκκος αὐτὸς τῆς ἄμμου –ἐν συγκρίσει μὲ τὸ ἄπειρο σύμπαν– κινεῖται. Αὐτὴ ἡὑδρόγειος σφαῖρα εἶνε ἕνα λεωφορεῖο, ποὺ τρέχει μὲ μεγάλη ταχύτητα. Καὶ τὸ λεωφορεῖο αὐτὸ μεταφέρει ὄχι 50 ἢ 60 ἐπιβάτες, ἀλλὰ –παρακαλῶ μετρῆστε– 5 δισεκατομμύρια ἀνθρώπους. Καὶ τρέχει, τρέχει μέσα στὸ ἄπειρο. Ποιός συγκρατεῖ τὴ γῆ; Ποιά τροχαίαῥυθμίζει τὴν κίνησί της.

;⃝ Ἄλλο παράδειγμα πειθαρχίας ἡ θάλασσα .Ὑπακούει. Εἶνε κτίσμα, δὲν εἶνε Θεός. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν φθάσει σὲ μεγάλα ἐπιτεύγματα, ἀλλὰ στὸ θέμα τῆς θρησκείας εἶχαν πλάνη, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης. Παιδιά, λέει, οἱ ἀρχαῖοι ἦταν σπουδαῖοι·ἐπιστῆμες εἴχανε, Παρθενῶνες χτίσανε, ἀλλὰ ζοῦσαν σὰν τὰ ζῷα, λέει· πέτρες καὶ εἴδωλα λάτρευαν, μεταξὺ δὲ αὐτῶν καὶ τὴ θάλασσα.Ὅταν τὴ ἔβλεπαν ν᾿ ἀφρίζῃ, θαύμαζαν. Ἐμεῖς –δόξα τῷ Θεῷ– ἔχουμε τὴν ἀληθινὴ θρησκεία· καὶ γνωρίζουμε, ὅτι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούει στὸ Θεό. Πῶς ὑπακούει; Πρῶτα – πρῶτα τὴν ἔχει περιορίσει ὁ Θεὸς σὲ ὡρισμένη ἔκτασι. Ἀρχικὰ θάλασσα ἦταν ὅλη ἡ ὑδρόγειος.Καὶ εἶπε ὁ Θεὸς καὶ ἀπεχώρησε ἡ θάλασσα καὶ ἐμφανίσθηκε ἡ ξηρά, καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴν ἐμφανίσθησαν οἱ πηγές, οἱ ποταμοὶ καὶ οἱ λί-μνες. Ἔπειτα, ὡς πρὸς τὴν ποσότητα τοῦ νεροῦ, ὑπάρχει μιὰ συμμετρία θαυμαστή. Ποια συμμετρία; Τὸ νερὸ τῆς θαλάσσης ἐξατμίζεται συνεχῶς· ἀλλὰ ἐξατμίζεται μὲ μιὰ ἀναλογία θαυμαστή. Ἐὰν ἐξατμιζόταν περισσότερο τοῦ δέοντος, ἡ θάλασσα θὰ ἐξαντλεῖτο καὶ θὰ ξεραινόταν· ἐὰν ἐξατμιζόταν λιγώτερο τοῦ δέοντος, ἡ στάθμη της θὰ ἀνέβαινε ἐπικίνδυνα. Τώρα ὅμως ὅσο ἐξατμίζεται τόσο καὶ ἀναπληρώνεται μὲ τὴ βροχή, ποὺ δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐξάτμισι τοῦ νεροῦ τῆς θαλάσσης. Μιὰ γυναίκα στὸ χωριό μου εἶχε βάλει τὸν τέντζερη πάνω στὴ φωτιὰ γεμᾶτο νερό, ἄρχισε νὰ φλυαρῇ καὶ ξεχάστηκε, καὶ τὸνερὸ ἐξατμίσθηκε. Ἔτσι μποροῦσε νὰ ἐξατμισθῇ καὶ ἡ θάλασσα, καὶ τότε θὰ φαινόταν ὁ πυθμένας. Ἐὰν πάλι ἡ ἐξάτμισι ἦταν μικρότερη, τότε θὰ ἐκαλύπτετο ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὰ νερὰ καὶ θὰ εἴχαμε παγκόσμιο κατακλυσμό. Θαυμαστὸ ἐπίσης εἶνε, ὅτι μέσα στὴ θάλασσα ὁΘεὸς ἔρριξε ἁλάτι. Ἂν δὲν ἔρριχνε τὸ ἁλάτι,θὰ βρωμοῦσε καὶ θὰ σάπιζε ὁ κόσμος. Καὶ ἄλλα ἀκόμη θαυμαστὰ ὑπάρχουν. Μὲ ἀξίωσε ὁΘεός, ὡς νησιώτη, νὰ γράψω ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο «Ἡ θάλασσα» –400 περίπου σελίδες εἶνε–, στὸ ὁποῖο περιγράφω τὰ θαυμάσια τῆς θαλάσσης.

Φτάνει μόνο ἡ θάλασσα ν᾿ ἀποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ὦ Θεέ μου, πόσο ἀσύνετοι εἴμαστε καὶ δὲν σκεπτόμαστε τὰ μεγαλεῖα σου, πόσο ἀχάριστοι καὶ ἀγνώμονες εἴμαστε καὶ δὲν νιώθουμε τὶς εὐεργεσίες σου! Ὁμιλοῦμε περὶ πραγμάτων φυσικῶν, ἐνῷ πί-σω ἀπ᾿ ὅλα στέκει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.Ὅλα λοιπὸν ὑπακούουν στὸ Θεό, καὶ εἶχεδίκιο ὁ ἑκατόνταρχος. Ὑπακούει ὁ ἥλιος, ὑπακούει ἡ γῆ καὶ ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα, ὑπακούει ἡ θάλασσα καὶ τὰ νερά, τὰ πάντα ὑπακούουν· καὶ ὁ μόνος ποὺ δὲν ὑπακούει εἶνε ὁἄνθρωπος . Τὸ σκουλήκι ὁ ἄνθρωπος πάει κόντρα μὲ τὸ Θεό. Αὐτὸς ἀποτελεῖ παραφωνίαμέσα στὸ σύμπαν.

Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ ἐξἀφορμῆς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, καὶ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσῃ δύναμι νὰ πειθαρχοῦμε στὸ θέλημά του τὸ ἅγιο.

Ὦ Θεέ μου! σ᾿ ἐσένα ὑπακούουν τὰ πάντα. Σὲ παρακαλοῦμε, βοήθησέ μας νὰ ὑπακούσουμε κ᾿ ἐμεῖς, τὰ ἀτίθασα ὄντα.Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὑπακούσουμε στὸ Θεό, θὰ δοῦμε ἀκόμη μεγαλύτερα θαύματα καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος. Τώρα μᾶς περιφρονοῦν καὶ μᾶς ἀπειλοῦν νὰ μᾶς θάψουν. Ἀλλ᾿ἐὰν μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός, θὰ δοῦμε πάλι εὐλογίες ὅπως καὶ παλαιότερα. Τὸ ᾿12, ποὺ ὡρμήσαμε ὡς λέοντες καὶ φθάσαμε μέχρι τὴν Ἄγκυρα μὲ ἐπὶ κεφαλῆς ἥρωες (μὲ Πλαστήρα καὶ Κονδύλη καὶ Κουντουριώτη), τότε ἕνας Ἕλληνας πέθαινε, καὶ ὀκτὼ γεννιόντανε. Τώρα ἕνας πεθαίνει καὶ μισὸς γεννιέται… Μόνο ἂν ἐπιστρέψουμε στὶς ἀθάνατες ῥίζες μας, ἐ-ὰν πιστέψουμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, τότε πάλι θὰ δοῦμε καλύτερες ἡμέρες, διὰ πρεσβειῶν πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06/07/25-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Η' 5-13

 Η θεραπεία του δούλου ενός Ρωμαίου που ζήτησε την βοήθεια του Χριστού |  Πεμπτουσία

Πρωτ. Φιλίππου Φιλίππου

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ, προσῆλθεν αὐτῷ Ἑκατόνταρχος, παρακαλῶν αὐτὸν, καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. Καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, Πορεύθητι, καὶ πορεύεται· καὶ ἄλλῳ, Ἔρχου, καὶ ἔρχεται· καὶ τῷ δούλῳ μου, Ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. Ἀκούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς, ἐθαύμασε, καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. Λέγω δὲ ὑμῖν, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι, καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ Ἑκατοντάρχῳ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.

Νεοελληνική Απόδοση

Μόλις μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος, που τον παρακάλεσε λέγοντας: «Κύριε, ο δούλος μου είναι κατάκοιτος στο σπίτι, παράλυτος, και υποφέρει φοβερά». Και ο Ιησούς του λέει: «Εγώ θα έρθω και θα τον θεραπεύσω». Ο εκατόνταρχος του αποκρίθηκε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου∙ πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Κι εγώ είμαι άνθρωπος κάτω από εξουσία κι έχω στρατιώτες στη διοίκησή μου λέω στον ένα “πήγαινε” και πηγαίνει, και στον άλλο “έλα” και έρχεται, και στο δούλο μου “κάνε αυτό” και το κάνει». Όταν τον άκουσε ο Ιησούς, θαύμασε κι είπε σ’ όσους τον ακολουθούσαν: «Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα. Και σας λέω πως θα ‘ρθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι∙  εκεί θα κλαίνε, και θα τρίζουν τα δόντια τους». Ύστερα είπε στον εκατόνταρχο ο Ιησούς: «Πήγαινε, κι ας γίνει αυτό που πίστεψες». Και γιατρεύτηκε ο δούλος εκείνη την ώρα.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06/07/25-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΣΤ' 18-23

 Παύλος: Ο Απόστολος που κατέστησε τον Χριστιανισμό οικουμενική θρησκεία -  Βιογραφία - Σαν Σήμερα .gr


Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. Ἀνθρώπινον λέγω, διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν· ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. Ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε, ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ, ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος· τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, είστε, λοιπόν, ελεύθεροι πια από το ζυγό της αμαρτίας κι υπηρετείτε το καλό και το δίκαιο. Χρησιμοποιώ την ανθρώπινη εικόνα της δου­λείας, γιατί δεν μπορείτε αλλιώτικα να με καταλάβετε. Παλιότερα είχα­τε υποδουλώσει όλο το είναι σας σε πάθη και πράξεις αντίθετες στο θεϊκό θέλημα, με αποτέλεσμα να ζείτε αντίθετα προς τις εντολές του Θεού. Έτσι πρέπει και τώρα να υποδουλώσετε όλο το είναι σας στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στο Θεό. Μην ξεχνάτε πως, όσον καιρό ήσασταν υπόδουλοι στην αμαρτία, ήσασταν μακριά από το θέλημα του Θεού. Ποιο ήταν το κέρδος σας από τη διαγωγή σας εκείνη; Ντρέπεστε τώρα γι’ αυτή, γιατί οδηγούσε τελικά στο θάνατο. Τώρα όμως είστε ελεύθεροι πια από την αμαρτία κι ανήκετε στο Θεό. Καρπός της καινούριας ζωής σας είναι η αγιοσύνη, και το τέλος της πορείας σας είναι η αιώνια ζωή. Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρ­τία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: …όταν η προσευχή ευωδιάζει…

 

..όταν η προσευχή ευωδιάζει..., Αγ. Ι. Χρυσόστομος

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Για να εισακουστεί η προσευχή μας

Η στάση μας να είναι σεμνή, το φρόνημα ταπεινό και το πρόσωπο χαρούμενο και ήπιο. «Η ταπεινοφροσύνη είναι το όχημα της προσευχής».

Να προσευχόμαστε με πραότητα, επιείκεια και ηρεμία.

Δεν θα στρεφόμαστε ποτέ εναντίον των εχθρών μας. «Αυτή είναι η γλώσσα που μιλούν οι άγγελοι, εκείνη που δεν λέει τίποτε το πικρό, αλλά όλα όσα λέει είναι ευχάριστα».

Να είμαστε άξιοι να πάρουμε αυτά που ζητάμε, να προσευχόμαστε συνεχώς, να μη ζητούμε τίποτε το κοσμικό, να ζητούμε εκείνα που συμφέρουν την ψυχή μας και να κάνουμε όλα όσα εξαρτώνται από εμάς.

Να ζητούμε με θέρμη, επιμονή και άγρυπνη ψυχή αυτά που πρέπει.

Μαζί με την προσευχή είναι απαραίτητη και η προσεκτική συμπεριφορά, να κάνουμε δηλαδή όσα θέλουμε να κάνουν σε εμάς οι άλλοι.

Η προσευχή είναι ανώφελη, όταν επιμένουμε στα αμαρτήματα μας.

Το λιβάνι ευωδιάζει όταν έλθει σε επαφή με την φωτιά, και η προσευχή είναι ευωδιαστή «όταν ανεβαίνει στον ουρανό από ψυχή γεμάτη φλόγα και θέρμη».

Η προσευχή μας εισακούεται όταν ευχαριστεί τον Θεό, όταν εκδηλώνουμε την ευγνωμοσύνη μας.

Να προσευχόμαστε χωρίς οργή και μνησικακία και χωρίς αμφιβολία και ολιγοπιστία.

Όταν προσευχόμαστε να μην χασμουριόμαστε και να μην ξυνόμαστε, ούτε να στριφογυρίζουμε και να δείχνουμε αδιαφορία.

Ο Θεός είναι Δικαιοσύνη, όποιος θα έλθει προς Αυτόν συνοδευόμενος από την δικαιοσύνη, δεν θα φύγει άδειος.

Συνήθως το Θεό δεν τον πείθει το πλήθος των λόγων αλλά η καθαρή ψυχή και η επίδειξη καλών έργων.

Προσερχόμαστε στο Βασιλιά του κόσμου, που κατοικεί μέσα στο άκτιστο φως, ας γονατίζουμε και ας προσευχόμαστε με δέος.

«Αν παρουσιάσεις ζωή αποστολική και έχεις ομόνοια και αγάπη προς τον πλησίον σου, θα εισακουσθούν οι παρακλήσεις σου».

Πώς να προσευχηθώ αφού μολύνθηκα;

«Καθάρισε τον εαυτό σου (με την εξομολόγηση), κλάψε, στέναξε, δώσε ελεημοσύνη, απολογήσου σ΄αυτόν που πρόσβαλλες …καθάρισε τη γλώσσα σου, για να μην εξοργίσεις περισσότερο το Θεό.

Σημασία έχει το κίνητρο που μας κάνει να προσευχηθούμε, αν το κάνουμε για επίδειξη δεν θα ωφεληθούμε σε τίποτε.

Γιατί δεν μας ακούει αμέσως ο Θεός;

Γιατί πολλές φορές μόλις πάρουμε αυτό που ζητήσαμε από τον Θεό χαλαρώνουμε τον ζήλο μας για προσευχή. Άλλοτε γιατί ζητούμε αγαθά που δεν συμφέρουν την ψυχή μας και άλλοτε γιατί δείχνουμε αδιαφορία. Καθυστερώντας ο Θεός να μας δώσει εκείνα που του ζητούμε αυξάνει το ζήλο μας και την επιμονή μας.

Ο Κύριος θέλει να μας διδάξει την συνεχή καταφυγή μας σ΄ Αυτόν, αναβάλλει, επειδή θέλει να εισπράξουμε το μισθό της υπομονής και επειδή γνωρίζει και την κατάλληλη στιγμή που μας συμφέρει να επιτύχουμε αυτά που επιδιώκουμε.

Είτε λάβουμε είτε δεν λάβουμε όσα ζητήσαμε από το Θεό, οφείλουμε να Τον ευχαριστούμε γιατί ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από μας το συμφέρον μας.

Ο Θεός ακούει την προσευχή των θλιβομένων που Τον παρακαλούν με κατάνυξη και θέρμη. Όταν πρέπει, ο Θεός δίνει αμέσως την βοήθεια Του. Πολλές φορές προλαβαίνει τα αιτήματα μας.

Οι δάσκαλοι πρέπει να προσεύχονται για τους μαθητές και οι μαθητές για τους δασκάλους. Δεν φθάνει μόνο ο λόγος, η συμβουλή και η διδασκαλία του δασκάλου, χρειάζεται και η προσευχή του. «Ού δει μόνον συμβουλής αλλά και ευχής».

Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του άριστου δασκάλου: να διορθώνει με την συμβουλή του και να τονώνει με τις προσευχές του. Η προσευχή του δασκάλου για τους μαθητές του είναι γνώρισμα της γνήσιας αγάπης. Αλλά και οι μαθητές πρέπει να προσεύχονται για τους δασκάλους τους.

Οι εχθροί μας είναι ευεργέτες μας γιατί μας αναγκάζουν να γίνουμε προσεκτικότεροι και να προσευχηθούμε γι΄ αυτούς. Όσο περισσότερο ασεβούν οι εχθροί της πίστεως τόσο περισσότερο πρέπει να προσευχόμαστε και να ικετεύουμε το Θεό γι΄αυτούς.

Όταν η προσευχή συνδυάζεται με τη νηστεία έχει μεγαλύτερη δύναμη και κάνει δυνατότερη την ψυχή, η οποία αναζητεί τα ουράνια. Γι ΄αυτό πρέπει να γεμίζουμε με μέτρο το στομάχι μας ώστε να μην το βαρύνουμε και δεν μπορεί να γονατίσει.

Ο διάβολος, προσπαθεί να μας ρίξει σε ραθυμία επειδή γνωρίζει πόσο μεγάλη είναι η ωφέλεια της προσευχής, προσπαθεί να μας ρίξει σε ραθυμία ή φέρνει στο νου μας διάφορους λογισμούς ώστε να μας κάνει να φύγουμε από την προσευχή άκαρποι.

Η προσευχή της Εκκλησίας έχει πολλή μεγάλη δύναμη. Μοιάζει με το ζέφυρο που όταν φυσήξει πάνω στα πανιά του πλοίου κινεί το σκάφος πιο γρήγορα κι από το βέλος. Η προσευχή και η πρεσβεία των Αγίων μας ωφελούν πάρα πολύ, υπό τον όρο, ότι έχουμε μεταμεληθεί και επιστρέψει στην Πίστη.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ



 Τη μνήμη του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και των έξι μαθητών του τιμά σήμερα, 5 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Αθανάσιος, ο οποίος καταγόταν από την Τραπεζούντα, προέρχονταν από πολύ ευσεβή και εύπορη οικογένεια. Η οικογένειά του, του προσέφερε όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις σπουδές του, τις οποίες τις ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη.
 Εκεί του γεννήθηκε μέσα στην ψυχή του η επιθυμία να γίνει μοναχός και να φθάσει στα άκρα της ασκητικής ζωής.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, πήγε στο όρος Κυμινάς της Μικράς Ασίας, όπου βρισκόταν ένα μοναστήρι του οποίου ηγούμενος ήταν ο Μιχαήλ, ο επονομαζόμενος Μαλείνος.
Έτσι ανάμεσα στους μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε και ο Αθανάσιος. Στο λίγο χρονικό διάστημα που ήταν στο Μοναστήρι, διακρίθηκε για τις αρετές και για την ασκητική του ζωή. Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ’ αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Εν συνεχεία μετά από Θεία αποκάλυψη, έφυγε από εκεί και πήγε στα ενδότερα του Αγίου Όρους. Εκεί μετά από πολλές παρακλήσεις του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, με τον οποίο γνωρίζονταν, έχτισε έναν ναό προς τιμήν της Παναγίας. Επίσης έφτιαξε πολλά κελιά για τούς μοναχούς. Μετά λοιπόν από πολλούς κόπους και θυσίες, δημιούργησε την ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή στο Όρος και τιμάται επ’ ονόματι του Οσίου Αθανασίου (963 μ.Χ.).
Στην συνέχεια εξεδήμησε προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς.
Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Την εν σαρκί ζωήν, σού κατεπλάγησαν, Αγγέλων τάγματα, πως μετά σώματος, προς αοράτους συμπλοκάς, εχώρησας πανεύφημε, και κατετραυμάτισας, των δαιμόνων, τας φάλαγγας· όθεν Αθανάσιε, ο Χριστός σε ημείψατο, πλουσίαις δωρεαίς· διό Πάτερ, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2025

Μη διώχνετε το Θεό από τα παιδιά σας

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι ἀφοσιώνονται σέ Σένα Κύριε. Οἱ ἄλλοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον Σου. Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι εἶναι ἡ διαχωριστική γραμμή ἀνάμεσα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν (ἡ φωτεινή ὕπαρξη) καί στό σκόταδι τῆς ἀνυπαρξίας (Ματθ. 18. 2-5).

Οἱ φύλακες τῶν παιδιῶν ὀνομάζουν τούς ἑαυτούς των, γονεῖς καί ἐγκαταλείπουν τά παιδιά Σου στό χάος.

Οἱ φύλακες παρουσιάζονται ὡς γονεῖς καί γι᾽ αὐτό καθοδηγοῦν τά παιδιά Σου σάν νά εἶναι προσωπική τους ἰδιοκτησία. Ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό παρεκτρέπονται καί διασποῦν τό ρόλο τους.

Τά παιδιά πού ἐσεῖς οἱ φύλακες ἔχετε ἀπαγάγει ἀνήκουν σέ κάποιον ἄλλον καί σεῖς εὐθύνεστε γιά κλοπή καί ληστεία.

Δέν σᾶς ἀνήκει οὔτε ἡ δική σας ζωή, οὔτε ἡ ζωή τῶν παδιῶν σας γιά τήν ὁποία ἐσεῖς ἔχετε μόνο τό ρόλο τοῦ ἀγωγοῦ. Ὅλα ἀνήκουν σέ κάποιον ἄλλον, ἐκτός ἀπό τήν ἐσωτερική κακία σας καί τήν ἀδυναμία πού εἶναι μόνο δική σας. Γιά ὅτι ἄλλο κατέχετε θά θεωρηθεῖτε ὑπεύθυνοι κλοπῆς. Δηλαδή εὐθύνεστε γιά ληστεία γιατί οἰκειοποιηθήκατε αὐτά πού στήν οὐσία δέν εἶναι δικά σας ἀλλά ἀνήκουν σέ κάποιον ἄλλον. Θά εὐθύνεστε γιά ληστεία ἐπειδή ἔχετε ἀκρωτηριάσει ἐκεῖνα πού ἀνήκουν σέ ἄλλον.

Πάνω στή γῆ, ὑπάρχουν μόνο φύλακες, ὄχι δημιουργοί. Φύλακες τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, καί αὐτό εἶναι μέγιστη τιμή.

Ὁ Θεός σᾶς ἔχει ἐμπιστευτεῖ τήν προστασία, τήν κηδεμονία τοῦ πολυτιμότερου θησαυροῦ Του.

Καί αὐτό εἶναι ἀνυπολόγιστη τιμή.

Ἐκεῖνος πού δέν ἔχει γεννηθεῖ καί ἑπομένως δέν τοῦ ἔχουν ἐμπιστευθεῖ τήν προστασία κανενός θά εἶναι ποιό εὐλογημένος ἀπό σένα, ἄν ἡ κηδεμονία πού ἀσκεῖς εἶναι βδελυγμία καί ἀπονέκρωση τῶν ψυχῶν (Ματθ. 18. 6).

Γιατί ἄλλο νά χαίρεστε πού ἔχετε παιδιά παρά μόνο γιά νά ἀγρυπνεῖτε γι᾽ αὐτά καί νά τά φυλάγετε σάν νά εἶναι ἄγγελοι, ἀπό τόν οὐρανό; Γιατί νά λυπᾶστε γι᾽ αὐτά ὅταν φεύγουν νωρίς καί πετοῦν μέ τούς ἀγγέλους στόν παράδεισο; Ἀπολαμβάνετε ἤ στεναχωρεῖστε γιά κάτι πού ἀνήκει σέ ἄλλον.

Μή φροντίζετε μόνο νά διατηρεῖτε τό σῶμα τῶν παιδιῶν σας ἀσφαλές γιατί ἀκόμα καί οἱ ἀλεποῦδες τό ἴδιο κάνουν γιά τά μικρά τους. Ἀλλά βασικά ἐνδιαφερθεῖτε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν παιδιῶν σας. Ἐάν ἐσεῖς ἐνδιαφέρεστε γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος θά φρόντισει γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα. Καί ὅ,τι ἐσεῖς συσσωρεύετε μέ πόνο καί κόπο γιά τά παιδιά σας Ἐκεῖνος τούς τά παρέχει ἄνετα καί ταχύτητα. (Ματθ 6: 33).

Μή διώχνετε τό Θεό ἀπό τά παιδιά σας, γιατί θά τούς στερήσετε τήν εἰρήνη, τήν εὐτυχία, τήν ὑγεία καί τήν εὐημερία τους.

Σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἐγκαταλείψει τό Θεό, καί ὁλόκληρο τόν κόσμο νά τούς ἀφήσετε, εἶναι σάν νά τόν ἀφήνετε σέ πεινασμένους πού θά τόν καταβροχθίσουν ὁλόκληρο καί ἀκόμη θά πεινοῦν καί θά πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα.

Πολλές φορές κάνετε τό πᾶν γιά νά ἐξασφαλίσετε ἕνα κομμάτι ψωμί γιά τά παιδιά σας ἀλλά ἀδιαφορεῖτε τελείως ἔστω καί γιά τήν παραμικρή ποσότητα τροφῆς τῆς ψυχῆς καί τῆς συνειδήσεώς τους. Μόνο μ᾽ αὐτή τήν τροφή ἐξασφαλίζετε ἀπόλυτα τό μέλλον τῶν παιδιῶν σας καί ἐσεῖς ἐλκύετε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Βασιλιάς Θεός ἐμπιστεύετε τά παιδιά Του στήν κηδεμονία σας. Θά ἀνταμείψει δέ βασιλικά ἐκείνους πού ἀληθινά προστατεύουν τήν «πριγκιπική γενιά» καί δέν σβύνουν μέ τόν τρόπο τους τό Ὄνομα τοῦ Πατέρα ἀπό τή μνήμη τῶν παιδιῶν Του.

Μέσω τῶν παιδιῶν Του ὁ Βασιλιάς παρακολουθεῖ ἐσᾶς πού τά φροντίζετε καί περιμένει τήν ἀνταπόκρισή σας. Ἄν ἡ ἀπάντησή σας εἶναι «νεκρή» αὐτό θά σημαίνει ὅτι φροντίζετε….πτώματα!.

Τά παιδιά – πολύτιμες ὕπαρξεις γιά τό Θεό – μαζί μέ τούς ἁγίους εἶναι στραμένα ἀπόλυτα καί εἰλικρινά πρός τό Θεό… Τά παιδιά καί οἱ ἅγιοι θά κρίνουν τόν κόσμο.
Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἐπαναστάτες….

Πρόσεχε, ψυχή μου, πρόσεχε καί μήν κάνεις λάθη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΗΤΗΣ

 


Τη μνήμη του Αγίου Ανδρέα του Ιεροσολυμίτου και Αρχιεπισκόπου Κρήτης τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας. «Ζηλούτε τα πνευματικά» (Α’ προς Κορινθίους, ιδ’ 1). Να επιθυμείτε με ζήλο τα πνευματικά χαρίσματα. Τέτοιο ζήλο σε όλη του τη ζωή είχε και ο άγιος Ανδρέας.
Από τους μεγάλους εκκλησιαστικούς ποιητές ο Ανδρέας, γεννήθηκε στη Δαμασκό από γονείς ευσεβείς, το Γεώργιο και τη Γρηγορία.
Σε ηλικία 15 χρονών, κατατάχθηκε στον κλήρο (αναγνώστης) του πατριαρχικού θρόνου των Ιεροσολύμων, από τον τότε Πατριάρχη Θεόδωρο. Στην Ιερουσαλήμ, ο Ανδρέας διακρίθηκε για τη μόρφωση και την αρετή του μεταξύ των αγιοταφιτών πατέρων, γι’ αυτό και τον προέκριναν να σταλεί στην Κωνσταντινούπολη, για την έκτη Οικουμενική Σύνοδο κατά των Μονοφυσιτών.
Μετά το τέλος της Συνόδου, ο Ανδρέας παρέμεινε στη βασιλεύουσα, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και διορίσθηκε διευθυντής του ορφανοτροφείου «Άγιος Παύλος».
Η έξοχη επιμέλεια που ανέπτυξε στο φιλανθρωπικό αυτό ίδρυμα, τον ανέδειξε αρχιεπίσκοπο Κρήτης. Αφοσιωμένος στα καθήκοντα της νέας του θέσης, αναδείχθηκε μέγας εκκλησιαστικός διοικητής, αλλά και λαμπρός διδάσκαλος και ρήτορας. Γι’ αυτό και όλο του το ποίμνιο τον θεωρούσε πραγματικά πατέρα.
Αλλά ως μητροπολίτης πήρε μέρος στη σύνοδο που συγκάλεσε ο Φιλιππικός Βαρδάνης (712 μ.Χ.) και υποστήριξε τον Μονοφυσιτισμό, αλλά επανήλθε στην ορθή πίστη μετά τον θάνατο του Βαρδάνη.
Στο γυρισμό από την Κωνσταντινούπολη, όπου είχε πάει για διάφορες υποθέσεις, πέθανε (740μ.Χ.) επάνω στο καράβι. Τον έθαψαν στην Ερεσό της Μυτιλήνης, στο ναό της Αγίας Αναστασίας.
Να σημειώσουμε επίσης, ότι ο Άγιος Ανδρέας, υπήρξε ο καλύτερος ρήτορας της εποχής του, με έργα όπου αναπτύσσει λόγο πλούσιο, με ρητορικά σχήματα απαράμιλλου κάλλους. Πρώτος αυτός παρουσίασε πλήρες σύστημα εορταστικών ομιλιών, από τις οποίες σώζονται περίπου 30, εκδιδόμενες και ανέκδοτες. Έγραψε αρκετά εγκώμια και λόγους. Σώζονται περίπου 100 Κανόνες και πολυάριθμα ιδιόμελα τροπάρια. Ως μελωδός έγραψε όχι μόνο τα κείμενα αλλά και την μουσική τους.
Ο Μέγας Κανών, που ψάλλεται την Πέμπτη της Ε’ εβδομάδος Νηστειών της Μ. Τεσσαρακοστής, είναι το κατεξοχήν πρωτότυπο και εκτεταμένο υμνογραφικό έργο του Ανδρέα Κρήτης. Είναι πιθανόν ο Μέγας Κανών να γράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη ή στον τόπο θανάτου του, την Ερεσό της Λέσβου, σε μεγάλη ηλικία.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφία διέπρεψας, και αρετών τω φωτί, και Κρήτης γεγένησαι, αρχιερεύς ευκλεής, Ανδρέα Πατήρ ημών, όθεν εν Ερεσώ δε, κοιμηθείς Ιεράρχα, ταύτην καθαγιάζεις,τω αγίω σου σκήνει, αιτούμενος τοις πάσιν, ειρήνην και θείον έλεος.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2025

Κάνεις λάθη; Άρα είσαι άνθρωπος!


ΜΟΝΟ ΟΙ πεθαμένοι και οι πέτρες δεν κάνουν λάθη.

Φαίνεται,όπως μου είχε πει κάποτε ένας φούρναρης μεταξύ αστείου και σοβαρού , πως και ο ίδιος ο Θεός βαρέθηκε την πληκτική τελειότητα και είπε να φτιάξει τον άνθρωπο με τα σφάλματά του για να αλαφρωθεί από την υπερτέλεια αρτιότητα Του.

Όταν όμως τα λάθη βγάζουν μετάνοια, ταπείνωση, ωριμότητα και επιείκια για όλη την κτίση τότε μεταμορφώνονται σε άνθη.

Τα ανθρώπινα λάθη είναι το πηγαίο και απρόβλεπτο σκέρτσο που χρωματίζει χαριτωμένα ένα τραγούδι. Η κόκκινη παπαρούνα που σπάει την ανιαρή πρασινίλα του λιβαδιού.

Είδα ανθρώπους αψεγάδιαστους που φοβούμενοι να κάνουν μικρά λάθη στην ζωή τους,στο τέλος έκαναν ένα μεγάλο και τρομερό, που ανέτρεψε χαοτικά όλη τους την ζωή .

Διότι η ζωή μοιάζει με την ΔΕΗ που κάποτε σου στέλνει τα αναδρομικά της.

Οι άσφαλτοι άνθρωποι επίσης μοιάζουν με την άσφαλτο την άψυχη και την αλειμμένη από την πίσσα της αδυσώπητης τελειομανίας.

Δεν πάμε λοιπόν στον Παράδεισο επειδή είμαστε τέλειοι μα επειδή δίνομε με την συντριβή μας τέλος στην αλαζονεία της τελειότητάς μας.

ΒΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΒΙΟ


 


Έλεγε ο αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από λόγια χωρίς βίο. Ο ένας και με τη σιγή ωφελεί. Ο άλλος και με τη φωνή ζημιώνει. Αν όμως λόγια και βίος συμπίπτουν, αποτελούν άκρας φιλοσοφίας κατόρθωμα» (από το «Γεροντικό»)

Η εποχή μας είναι η εποχή των λόγων. Δεν έχει σημασία αν εκφέρονται με τη φωνή. Τα σχόλια στο Διαδίκτυο, οι εικόνες που αξίζουν όσο χίλιες λέξεις, η ανάγκη να μην κρύβουμε την άποψή μας διότι είναι σημαντική όπως πιστεύουμε, αποτελούν τρόπους φανέρωσης του ποιοι είμαστε. Ασταμάτητοι είμαστε οι άνθρωποι, συχνά και ασυνάρτητοι. Ποιος να ακούσει τον ασκητικό λόγο ότι ο βίος χωρίς λόγια είναι πιο ωφέλιμος από τα λόγια χωρίς βίο. Ο ασκητής αναφέρεται στη ζωή με νόημα, όχι στον βίο τον αβίωτο. Και η ζωή με νόημα δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Αντίθετα, και η σιωπή διδάσκει, όταν ο άνθρωπος νιώθει την αγάπη, την ελπίδα, την ανάσταση. Όταν μπορεί να μοιραστεί ένα χαμόγελο. Να σταθεί στο δάκρυ του άλλου. Να νιώσει ότι η προσευχή είναι αληθινή βοήθεια και να την κάνει γι’ αυτόν που τον δυσκολεύει. Όταν όμως λες χωρίς να ζεις, τότε μπορεί να κάνεις θόρυβο, αλλά ούτε ωφελείς ούτε ωφελείσαι.

Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε έντονη την τάση της αυτοδικαίωσης, η οποία συνοδεύει την περιαυτολογία. Σαν να αισθανόμαστε ότι έχουμε κάτι να αποδείξουμε, τα παιδιά στους γονείς, οι μαθητές στους δασκάλους, οι εργαζόμενοι στ’ αφεντικά, οι φτωχοί στους πλούσιους, οι άσχημοι στους όμορφους. Μεγαλώνουμε σε ένα κλίμα όπου το δίκιο μας πρέπει να εκφράζεται και να αναγνωρίζεται. Ακόμη και οι καλές μας πράξεις χρειάζεται να προβληθούν, γιατί αλλιώς μοιάζουν χωρίς νόημα. Αν δεν μας ανταποδοθεί αυτό που θεωρούμε ότι μας αξίζει, τότε μελαγχολούμε. Απογοητευόμαστε. Αισθανόμαστε ότι κι αν αξίζουμε, ποιος το νιώθει; Τα λόγια μας κρύβουν μια περηφάνια, όχι της δημιουργικότητας, της χαράς και της αξιοπρέπειας, αλλά αυτή της λύσσας ότι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Και δεν διστάζουμε να πληγώσουμε, επειδή είμαστε πληγωμένοι. Να εκδικηθούμε, γιατί οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλουμε.

Η πνευματική μας παράδοση μάς μιλά για τη γλώσσα της σιωπής. Αυτή που βγαίνει μέσα από την αγάπη και την έγνοια για τον άλλον. Ο βίος χωρίς λόγια είναι απότοκος μιας ταπεινοσύνης, η οποία κερδίζει τον ουρανό και ομορφαίνει τη γη. Γιατί να τη δείξουμε; Μα γιατί κληθήκαμε να ωφελούμε. Αυτή είναι η πεμπτουσία της αγάπης. Το να προσφέρεις, να διδάσκεις, όχι χωρίς αλήθεια, αλλά χωρίς απαίτηση να είσαι ο πρώτος. Δείξε τον δρόμο κι ας μην σ’ ακούνε. Άφησε στον Θεό τον θερισμό, αλλά μη φοβηθείς να σπείρεις. Ας είσαι ο ελάχιστος. Σωζόμαστε δίνοντας ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, ένα ρούχο που μας περισσεύει, κάνοντας μια προσευχή για τον ξένο, τον άρρωστο, τον απόκληρο. Γιατί η πίστη δεν θέλει πολλά.

«Μάλλον θόρυβος γίνεται». Ζούμε σε μια εποχή στην οποία όποιος φωνάξει, αισθάνεται ότι εισακούεται και κερδίζει. Μας λείπει η φωνή της δεήσεως. Της εναπόθεσης της ελπίδας μας στον μεγάλο Ταπεινό. Αυτόν που είναι πάντα δίπλα μας κι ας μοιάζει σιωπηλός. Εκείνος θα μας δώσει ό,τι αληθινό. Της αγάπης τελικά τον δρόμο.   

π. Θεμιστοκλής  Μουρτζανός

Ἡ ψυχή καθαρίζεται ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας μέ τή μετάνοια

 

Γεροντικοῦ Διδάγματα

Ὁ Ἅγιος Γέροντας τῆς Χίου Ἄνθιμος, ὑπενθύμιζε συχνά στίς μοναχές του τήν ἀλήθεια αὐτή, χρησιμοποιώντας καί τό ἀκόλουθο παράδειγμα:

«Τί κάνουν ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀκαθαρσίες στό πρόσωπο καί στά χέρια τους;

Ἀνοίγουν μία βρύση καί τήν ἀφήνουν νά τρέξει ἄφθονο νερό, ὥσπου νά καθαρίσουν τά μέλη τους.

Νά ἀνοίγουμε ὄχι μία ἀλλά δύο βρύσες, τά μάτια μας, δηλαδή, καί νά ἀφήνουμε νά τρέξουν ἀπό ἐκεῖ ἄφθονα δάκρυα μετάνοιας,

τά ὁποῖα θά ξεπλένουν ὅλα τά φαρμάκια τοῦ μάταιου κόσμου, πού μόλυναν καί κατερρύπω σαν τήν ταλαίπωρη ψυχή μας.

Μόνο τά δάκρυα τῆς μετάνοιας μποροῦν νά καθαρίσουν τήν ψυχή».

Για τον λόγο που ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει

 

Σχετική εικόνα

π.Γεωργ.Δορμπαράκη

«Αλλά και τούτο φαίνεται ότι κάνει πολλές φορές ο Θεός. Βλέποντας ανδρείες ψυχές, επιτρέπει τους πολέμους ευθύς εξ αρχής, με την επιθυμία να τις στεφανώσει σύντομα» (λόγ. α΄, 41).

Είναι φορές που παραπονιέσαι ότι αντιμετωπίζεις στη ζωή σου δυσκολίες, δοκιμασίες, πειρασμούς, παραπάνω από τις δυνάμεις σου. Και μάλιστα εκ νεότητός σου. Μία δύσκολη αρρώστια προσωπική ή οικογενειακή, ένα ατύχημα, μία αποτυχία ενώ κάτι το ήθελες πάρα πολύ. Κι είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι δεν αντέχεις, που πάει να κλονισθεί η πίστη σου γιατί ο Θεός σε εγκατέλειψε, όταν μάλιστα βλέπεις ότι η δοκιμασία διαρκεί.

Μην πιστέψεις τον λογισμό αυτό. Είναι ψεύτικος. Είναι του εχθρού που θέλει ακριβώς να σε καταβάλει για να σε φέρει στα δικά του δίχτυα και να σε κάνει υποχείριό του.
Στρέψου με ορμή στον Κύριο. Ζήτα του ενίσχυση και υπομονή. Έχοντας υπόψη σου ότι ποτέ ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει, γιατί η αγάπη Του είναι άπειρη και η Πρόνοιά Του για όλον τον κόσμο, κυρίως δε για τον άνθρωπο και μάλιστα τον πιστό, δεδομένη.

Ο Κύριος δεν μας βεβαίωσε ότι «και αι τρίχες της κεφαλής υμών πάσαι ηριθμημέναι εισί»; Ο απόστολός Του θεόπνευστα δεν διεκήρυξε ότι «δεν πρόκειται να μας αφήσει να δοκιμασθούμε παραπάνω από όσο μπορούμε, και μάλιστα μαζί με τη δοκιμασία θα φέρει και τη διέξοδο»; Άρα ό,τι μας συμβαίνει είναι μέσα στα πλαίσια του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τον καθένα από εμάς: Εκείνος το επιτρέπει για το καλό μας.
Και πέραν αυτού: αν πράγματι πολλές και μαζεμένες δοκιμασίες σού έρχονται, γνώριζέ το χωρίς αμφιβολία: πρώτον, ο Κύριος σου ετοιμάζει σύντομα στεφάνια, και δεύτερον, σου δίνει ευκαιρία αυτογνωσίας: να κατανοήσεις ότι έχεις ανδρεία ψυχή. Η γενναιότητα συνοδεύεται πάντοτε από τις προκλήσεις και τους πειρασμούς.

«Για τον λόγο που ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει.

Μπορείς να κρατήσεις αυτή τη θλίψη; (λέγει ο Κύριος).

Μπορώ!

Θα σου δώσω Χάρη.

Δεν μπορείς; Κι αυτό που σου έδωσα, θα το αφαιρέσω. Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους»

(Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης).

Ο ΑΓΙΟΣ ΥΑΚΙΝΘΟΣ

 


Τη μνήμη του Αγίου Υακίνθου του κουβικουλάριου τιμά σήμερα, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Υάκινθος καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού (98 – 117 μ.Χ.).
Ήταν άνθρωπος με εξαιρετική συμπεριφορά και διετέλεσε κουβικουλάριος του αυτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τα καθήκοντα του μέσα στο παλάτι κατά τον καλύτερο τρόπο. Ήταν προσεκτικός και δε μολύνθηκε από τη χλιδή των ανακτόρων. Η ψυχή του ολόκληρη ήταν δοσμένη στο Σωτήρα Χριστό. Γι’ αυτό, όταν ο Τραϊανός διέταξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Υάκινθος δε δίστασε να ομολογήσει μπροστά στον αυτοκράτορα ότι είναι χριστιανός. Ο Τραϊανός εξεπλάγη και του είπε ότι είναι αχάριστος, για την εμπιστοσύνη και την υπόληψη που του πρόσφερε το παλάτι.
Τότε ο Υάκινθος με ψυχική άνεση απάντησε: «Αν η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, βασιλιά, ποια απολογία θα μπορέσω να δώσω αρνούμενος το Σωτήρα μου Χριστό, ο όποιος έχυσε για μένα το αίμα του, ο οποίος μου χάρισε την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, ο όποιος μου δίνει λιμάνι στις τρικυμίες της ψυχής, παρηγοριά στη θλίψη, ασφάλεια στα κύματα, θώρακα στις δοκιμασίες; Και ο οποίος μου επιφυλάσσει συμμετοχή αιώνια στη βασιλεία Του και τη δόξα»; Ο Τραϊανός, στενοχωρημένος από τα λόγια του Υακίνθου, διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός και αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα.
Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα ειδωλόθυτα. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. (Η μνήμη του Αγίου αυτού, μαζί μ’ αυτή του Αγίου Διομήδη, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται περιττώς και την 3η Ιουνίου).
Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως Λίθος υάκινθος, της Εκκλησίας Χριστού, αστράπτεις τοις πέρασι, ταίς των χαρίτων αυγαίς, παμμάκαρ Υάκινθε, συ γαρ ομολογία, πυρσωθείς ευσέβειας, έλαμψας εν αθλήσει, τη του Λόγου μιμήσει, εντεύθεν καταφαιδρύνεις, τους σε γεραίροντας.