Στους χίλιους αν­θρώ­πους που κλαί­νε για τον θά­να­το κά­ποιου αγα­πη­μέ­νου....

 

Στους χίλιους αν­θρώ­πους που κλαί­νε για τον θά­να­το κά­ποιου αγα­πη­μέ­νου του προ­σώ­που, ούτε ένας κλαί­ει για τα αμαρ­τή­μα­τα του νε­κρού, αλλά κλαί­ει για το ότι θα τον στε­ρη­θούν.
Δεν έχου­με δά­κρυα τέ­τοια, που να ωφε­λή­σουν την ψυχή του νε­κρού.
Δεν τα έχου­με πιά­σει σω­στά τα θέ­μα­τα αυτά και αντί να βο­η­θή­σου­με, κά­νου­με κακό.
Οπωσ­δή­πο­τε θα στε­νο­χω­ρη­θείς,θα συγ­κι­νη­θείς, θα πο­νέ­σεις,θα θλι­βείς, αλλά όχι να κλαις απα­ρη­γό­ρη­τα και να λυ­πη­θείς και όταν τους το λες, σου λένε:
Και ο Θεός έκλα­ψε, όταν είδε τον Λά­ζα­ρο νε­κρό.
Να που εί­μα­στε ακα­τή­χη­τοι !
Διό­τι ο Χρι­στός δεν έκλα­ψε, αλλά δά­κρυ­σε και όχι επει­δή είδε νε­κρό τον Λά­ζα­ρο, αφού ήξε­ρε, ότι σε λίγο θα τον ανέ­σται­νε, αλλά δά­κρυ­σε για την κα­τάν­τια του αν­θρώ­που, σαν να έλε­γε, άν­θρω­πε πως κα­τάν­τη­σες, λόγω της αμαρ­τί­ας, να γνω­ρί­ζεις
θά­να­το.

Δημήτριος Παναγόπουλος