π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Υπάρχουν υπαρξιακά (που αφορούν την ύπαρξή μας) θέματα που, ενώ λογικά τα αποδεχόμαστε, εντούτοις δεν τα πολυαγγίζουμε και ούτε μένουμε σε αυτά. Ένα τέτοιο σημαντικό θέμα είναι η ημερομηνία λήξης της παρουσίας μας σε αυτό τον κόσμο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας στο ακροατήριο που τον άκουγε με προσοχή και θέλοντας να ενεργοποιήσει την αρετή της ελεημοσύνης, θέτει τα ερωτήματα:
«Δεν ξέρεις ότι κατοικούμε σε ξένο τόπο, σαν ξένοι και αλλοδαποί; Δεν ξέρεις ότι διώχνουν τους αλλοδαπούς όταν δεν το περιμένουν και δεν περνά από το νου τους, πράγμα που παθαίνουμε και εμείς;».
Βέβαια, δεν είναι στη φύση μας ο θάνατος ούτε ο Θεός είναι ο αίτιος τού θανάτου μας. Ως αποτέλεσμα της πτώσης των ανθρώπων, μπήκε στον κόσμο μας και μας ταλαιπωρεί. Αν και η Ανάσταση του Θεανθρώπου τον κατάργησε, εντούτοις παραμένει ως γεγονός μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.
Για τον χριστιανό ο θάνατος γίνεται μετάβαση «εις την ζωή», γίνεται ύπνος, γίνεται αναμονή. Όμως, δεν παύει από το να μας θυμίζει την προσωρινότητά μας στον κόσμο αυτό, με ό,τι σημαίνει για τον καθένα.
- Είναι σοφία η αποδοχή της πραγματικότητας.
- Είναι εξυπνάδα η ετοιμασία για την αιωνιότητα.
Ό,τι και να λεχθεί για το «συγκλονιστικότερο γεγονός της ζωής», το θάνατο, δεν μπορεί να προβληματίσει τον άνθρωπο αν δεν θελήσει ο ίδιος να το φιλοσοφήσει, να το αντιμετωπίσει και να σταθεί απέναντί του κατά πώς θέλει.
Αν η ελευθερία μας καθορίζει τον τρόπο ζωής μας, ασφαλώς καθορίζει και το πώς θα αντιμετωπίσουμε το τέλος της ύπαρξής μας σε αυτό τον κόσμο.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να χαρεί τα χρόνια της ζωής του ως δώρο Θεού, όσο εκείνος που αποδέχεται την κάθε μέρα ως την τελευταία. Όσο και να φαντάζει αυτό τραγικό και σκληρό, εντούτοις μαζί με τον Χριστό, ως νικητή του θανάτου - και άρα ζωντανός που διαλέγεται και ενώνεται με τον άνθρωπο - βιώνει την κατάργησή του.
Μέσα στην Εκκλησία, που είναι το ζωντανό σώμα του Χριστού, ενώνεται μαζί Του με την προσευχή και τα μυστήρια, όπως και με την τήρηση των εντολών Του, και βιώνει μυστηριακά και πραγματικά ό,τι οι άλλοι θεωρούν ουτοπία και θεωρία. Και έτσι, ενώ ζει την προσωρινότητα της καθημερινότητας, χαίρεται την κάθε μέρα και πορεύεται με ελπίδα αναστάσεως από τον νυν στο αεί.
