Η αγάπη μπορεί να μας κάνει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και
να μην υπάρχει ανταγωνισμός ούτε αντιζηλία ούτε κάποια κόντρα ανάμεσά
μας.
Για να ακουμπήσεις τον άλλο, πρέπει να ‘χεις νιώσει τη λέξη «ενότητα».
Να αισθανθείς δηλαδή ότι «εσύ κι εγώ δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε.
Αντίθετα, έχουμε πολλά κοινά να συζητήσουμε και να ζήσουμε. Οτι είμαστε
ένα».
Οπως είναι ένα όλα τα άγια τμήματα του Αγίου Αμνού, του Σώματος του
Κυρίου που βάζουμε μέσα στο Άγιο Ποτήριο. Ολα ένα. Ολα εκεί μέσα
ανακατεύονται: ζωντανοί και κεκοιμημένοι. Ολες οι κατηγορίες των
ανθρώπων. Ολοι οι Αγιοι. Ολοι ανακατευόμαστε και γινόμαστε ένα. Ενα
σώμα. Ολοι εκεί μέσα, ένα με τον Κύριο.
Αν δεν νιώσεις αυτό στην καρδιά σου, θα με κοιτάς και θα με
αισθάνεσαι σαν αντίπαλο. Θα σε βλέπω και θα σε ζηλεύω. Η πρόοδός σου θα
είναι απειλή για μένα. Η επιτυχία σου θα είναι αφορμή να ζηλεύω. Αν όμως
νιώσω αυτό που είπε ο Κύριος στην προσευχή Του, τότε όλα θα είναι
παραδεισένια.
«Σε παρακαλώ, ουράνιε Πατέρα Μου, αυτό: όλοι αυτοί που θα μείνουν
πίσω, όλοι αυτοί που θα πάρουν τη φλεγόμενη καρδιά Μου, να κάνουν μια
σκυταλοδρομία, ώστε να μεταδίδεται αυτή η φλόγα. Από καρδιά σε καρδιά!
Και μ’ αυτή τη θερμότητα και τη φλόγα θ’ ανάψω μια πυρκαγιά σ’ όλο τον
κόσμο. Και θέλω όλους τους μαθητές Μου αυτό να τους χαρακτηρίζει: η
αγάπη. Η αγάπη και η ενότητα». Αυτά ζήτησε ο Χριστός μας.
Αν καταλάβω ότι δεν έχω τίποτε να χωρίσω μ’ εσένα. Αν καταλάβω ότι
έχεις μια ψυχή, όπως έχω και εγώ μία ψυχή. Αν νιώσω ότι η ψυχή καθενός
από εμάς στο βάθος της είναι πανέμορφη. Και η δική σου ψυχή είναι
πανέμορφη. Και η δική μου ψυχή είναι πανέμορφη. Τότε, θα ζούμε την
ενότητα.
Τα πάθη μου είναι πολύ άσχημα. Η κακία μου είναι πολύ άσχημη. Ο
εγωισμός μου, οι αδυναμίες μου, αυτά είναι αποκρουστικά. Ναι. Αλλά αυτά
δεν είμαι εγώ. Αυτά είναι γύρω από μένα. Αυτά είναι στοιχεία που
επικάθισαν στον χαρακτήρα, στην ψυχή και την καρδιά μας. Αργότερα, όσο
μεγάλωνα. Υπάρχει όμως ένας πυρήνας, μια ποιότητα και μια σφραγίδα μέσα
μας που είναι λαμπρή. Πιο λαμπρή απ’ όλους τους ήλιους του σύμπαντος.
Πιο φωτεινή απ’ όλα τα φώτα της γης και τ’ ουρανού τα φώτα.
Αν το καταλάβω αυτό, θα νιώσω ότι έχουμε πολλά πράγματα κοινά εμείς
οι δύο και όλοι μας. Κι αυτό θα μας οδηγήσει σ’ έναν παροξυσμό αγάπης,
όπως λέει στην Αγία Γραφή.
Δηλαδή από την τόσο μεγάλη αγάπη να πάθουμε κάτι σαν πυρετό, που να
μη ζηλεύει ο ένας τον άλλο. Πυρετός αγάπης! Να μη βλέπει ο ένας τον άλλο
σαν απειλή. Να χαίρεται ο ένας με τη χαρά του άλλου.
Πόσο δύσκολο αυτό! Πόσο δύσκολο ακόμα και στον ιερατικό κόσμο. Είμαι
ιερέας. Αναρωτιέμαι: Μπορώ ν’ αγαπήσω έναν άλλο ιερέα, ο οποίος είναι
καλύτερος, πιο ικανός, πιο χαρισματικός, λαμπρότερος, σπουδαιότερος και
πιο καλλίφωνος από μένα; Μπορώ να αγαπήσω αυτόν που έχει σε διπλάσιο
βαθμό ό, τι καλό έχω κι εγώ; Και να φτάσω σ’ ένα σημείο που να χαίρομαι
με την πρόοδό του. Και να λέω: «Τι ωραία! Η χαρά του είναι χαρά μου.
Αγαπώ την πρόοδο του ιερέα αυτού».
Κι αυτός να χαίρεται με τη δική μου μικρή πρόοδο. Και να
θεωρεί πως ό, τι είναι αυτός το χρωστά σε όλους μας. Και εγώ να νιώθω
πως ό,τι είμαι το χρωστώ και σ’ αυτόν. Κι ο ένας να στηρίζει τον άλλο.
Και να μην υπάρχει ανταγωνισμός ούτε αντιζηλία ούτε αυτή η κόντρα που
μας κάνει να βλέπουμε ο ένας τον άλλο με μισό μάτι.
π. Ανδρέα Κονάνου
