Οποιαδήποτε
μορφή μετάνοιας που έχει μέσα της ενοχή και απόγνωση, δεν είναι κατά
Θεό. Η μετάνοια που κινείται από το Πνεύμα του Θεού έχει επίγνωση της
καταστάσεως στην οποία βρισκόμαστε αλλά δεν οδηγεί στην απογοήτευση.
Διότι το ίδιο Πνεύμα που σε οδηγεί στην μετάνοια το ίδιο σου αποκαλύπτει
ότι ο Θεός σε αγαπάει πολύ. Ότι καμία αμαρτία δεν μπορεί να είναι τόσο
μεγάλη ώστε να επισκιάσει το αμέτρητο έλεος του Θεού.
Οπότε ο Θεός δεν έχει ανάγκη από την απογοήτευση ή το αυτομαστίγωμα
του εαυτού σου ώστε να φανερώσει το έλεος Του. Δεν τον συγκινεί εάν
βρίζεις και κακολογείς τον εαυτό σου. Γνωρίζει καλά ότι αυτά τα κάνει ο
πληγωμένος εγωισμός σου και όχι η αληθινή διάθεση για αλλαγή και
μεταμόρφωση. Απλά δεν αντέχεις να βλέπεις την βιτρίνα σου σπασμένη και
την εικόνα σου κουρελιασμένη. Αυτό σε κάνει να κλαις και να χτυπιέσαι.
Ποιο δηλαδή; Ότι δεν είσαι αυτό που πίστευες και φαντασιωνόσουν.
Ας
ακούσουμε τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος που μας λέει ότι «τίποτε δεν
υπάρχει ίσο ή ανώτερο από του οικτιρμούς του Θεού. Γι’ αυτό όποιος
απελπίζεται σφάζει ο ίδιος τον εαυτό του…».
Τι
σημαίνει αυτό; Ότι εμείς οι ίδιοι τυραννάμε τον εαυτό μας. Εμείς τον
γεμίζουμε άγχος, ενοχές και πανικό. Βέβαια αυτήν την εικόνα περί Θεού
δυνάστη και τιμωρού, φρόντισαν να την κτίσουν στην συνείδηση μας κάποιοι
άνθρωποι της θρησκείας, που είχαν όφελος να είμαστε φοβισμένοι και
ενοχοποιημένοι ώστε να μας ελέγχουν. Ας σκεφτεί ο καθένας μόνος του
ποιοι και γιατί μας θέλουν έτσι. Σίγουρα αυτός δεν είναι ο Θεός.
Διότι
ο Θεός μας έχει συγχωρήσει, δηλαδή μας έχει χωρέσει στο Αναστημένο σώμα
Του προ των αιώνων, "καθὼς καὶ ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς
κόσμου.."*. Πριν έρθουμε στην ζωή είμαστε συγχωρεμένοι και σωσμένοι από
τον Χριστό. Τι μένει λοιπόν σε εμάς; Να αποδεχθούμε αυτό το δώρο του
Θεού. Να ζούμε με ευχαριστία και δοξολογία την κάθε μας στιγμή. Να
φανερώνουμε με τις σκέψεις, τις αποφάσεις και επιλογές μας, με τον όλο
βίο μας, ότι πιστεύουμε στον Χριστό που ήρθε στο κόσμο και Αναστήθηκε
από τους νεκρούς. Μονάχα έτσι όταν έρθει ο θάνατος θα βρει μόνο τα
κόκαλα μας αφού τα όνειρα μας θα τα έχουμε ζήσει. Άλλωστε αιωνιότητα
σημαίνει να ζεις στα όνειρα του Θεού, στην προαιώνια σκέψη και βούληση
Του.
*Εφεσίους 1.4
