ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

 

            

Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο έχει καθιερώσει την 1^η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου ως την ημέρα του φυσικού περιβάλλοντος για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Καθώς γινόμαστε μάρτυρες του ολοένα και διογκούμενου προβλήματος της ανάγκης για προστασία της κτίσης από την καταστροφή που εμείς οι άνθρωποι προκαλούμε (καύσωνες, πυρκαγιές, πλημμύρες, επιδημίες) η ημέρα αυτή αποκτά δραματικά επίκαιρο χαρακτήρα. 

Δεν είναι αρκετά τα οικολογικά κινήματα και οι καμπάνιες στο Διαδίκτυο ή η όποια περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση για να αλλάξει η πορεία προς την καταστροφή. Διαβάζοντας την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη βλέπουμε ότι, καθώς ο κόσμος θα πορεύεται προς το τέλος του, οι πληγές θα έχουν να κάνουν με την καταστροφή του περιβάλλοντος, την οποία ο Θεός θα επιτρέπει για την μετάνοιά μας. Αντί να ψάχνουμε λοιπόν για σφραγίσματα και τσιπάκια, ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούμε ξανά την στάση μας έναντι της κτίσης. Εμείς θεοποιούμε τους εαυτούς μας. Εμείς γινόμαστε η πληγή του κόσμου. Κι ενώ η Αγία Γραφή και η παράδοση της Εκκλησίας μας γέμουν από κείμενα που δείχνουν ότι ο κόσμος μας δόθηκε όχι μόνο για να επιβιώνουμε δι’  αυτού, αλλά και για να γνωρίζουμε τον Θεό μέσα από το κάλλος των κτισμάτων, εμείς δείχνουμε το αντίθετο: ότι τον χρησιμοποιούμε ως δυνάστες και εξουσιαστές, αρνούμενοι τον Θεό.

                Η πνευματική μας παράδοση έχει όπλα που μας οδηγούν προς την καλλιέργεια αυθεντικής οικολογικής συνείδησης. Άγιοι, όπως ο μάρτυρας Μάμας που γιορτάζουμε στις 2 Σεπτεμβρίου, μας δείχνουν ότι ο αληθινός χριστιανός συνυπάρχει με την κτίση, χωρίς να την υπερεκμεταλλεύεται και να την καταστρέφει. Ο παιδομάρτυρας άγιος (μαρτύρησε σε ηλικία 16 ετών) επί δύο χρόνια ζούσε σε μια σπηλιά στο όρος Αργαίο της Καισάρειας στην Καππαδοκία, όπου τα άγρια ζώα έρχονταν κοντά του και του κρατούσαν συντροφιά. Ο ίδιος άρμεγε τα θηλυκά από αυτά, από το γάλα τους έκανε τυρί, έτρωγε ο ίδιος και μοίραζε στους φτωχούς της περιοχής. Ακόμη και στους στρατιώτες που τον συνέλαβαν για να τον οδηγήσουν στο μαρτύριο έδωσε από αυτή την τροφή. Ένα μεγάλο λιοντάρι ημέρεψε κοντά στον άγιο, προκαλώντας τον θαυμασμό των δημίων του, πριν τον οδηγήσουν στο μαρτυρικό τέλος (274 μ. Χ.)

                Ο αυθεντικός χριστιανός καλλιεργεί οικολογική συνείδηση ζώντας με λιτότητα. Δεν γίνεται vegan ή vegetarian από μόδα,  αλλά ακολουθεί την νηστεία της Εκκλησίας, η οποία δείχνει μέτρο στην κατανάλωση τροφής και λειτουργεί στην χρήση περισσότερο των φυτικών τροφών. Την ίδια στιγμή ο κόσμος θεάται στην προοπτική της αγάπης. Μοιραζόμαστε ό,τι έχουμε με τους πιο αναγκεμένους, χωρίς να γινόμαστε υπερκαταναλωτές, πλεονέκτες, αχόρταγοι. Από την άλλη, το φυσικό περιβάλλον γίνεται αφορμή δοξολογίας του Θεού που μας το έδωσε για να χαιρόμαστε την ζωή. Και βέβαια, προσπαθούμε να μειώνουμε ρύπους, σκουπίδια, επιδείξεις που καταστρέφουν. Ο χριστιανός προστατεύει τον κόσμο. Δεν εγκληματεί διά της ανευθυνότητας βάζοντας φωτιές, ενώ είναι ανοιχτός σε εναλλακτικές ήπιες  μορφές ενέργειας. Απορρίπτει και διά της ψήφου του όσους βάζουν το κέρδος πιο πάνω από το περιβάλλον. Αρνείται τον πόλεμο. Λατρεύει όμως τον Κτίστη και όχι την κτίση.

                Ας μαθαίνουμε τόσο σε μας όσο και στα παιδιά μας την αξία κάθε δημιουργήματος του Θεού. Άλλωστε, «η καρδιά που αγαπά, σπλαχνίζεται όλη την κτίση» (άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης).

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός