Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου*
Ἀγάπησον τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης σου τῆς ψυχῆς, καθὼς σὲ ἠγάπησεν Αὐτός· γενοῦ ναὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ θέλει ἐνοικήσει ἐν σοὶ ὁ Ὕψιστος.
Διότι
ἡ ψυχή, ἥτις ἔχει ἐν ἑαυτῇ τὸν Θεόν, εἶναι ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιος καὶ
καθαρός· ὅταν λοιπὸν ὁ Κύριος κατοικήσῃ εἰς τὴν ψυχήν, οἱ οὐράνιοι
Ἄγγελοι ἀγάλλονται ἐν αὐτῇ, καὶ σπουδάζουσι νὰ προτιμῶσι τὴν ψυχήν, διότι εἶναι αὐτοῦ τοῦ Δεσπότου.
Μακάριος
ὁ ἄνθρωπος, ὅστις Σὲ ἠγάπησεν ἐξ ὅλης αὐτοῦ τῆς ψυχῆς, ἐμίσησε δὲ τὸν
κόσμον, καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, διὰ νὰ ἔχῃ μόνον τὸν πανάγιον Δεσπότην,
τὸν ὡραῖον μαργαρίτην, τὸν θησαυρὸν τῆς ζωῆς.
Ἐὰν λοιπόν τις ἀγαπᾷ τὸν Θεὸν οὕτως εἰλικρινῶς, ἐκείνου ὁ νοῦς ποτὲ δὲν θέλει εἶναι ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ πάντοτε πρὸς τὰ ἄνω, διὰ νὰ ἐπιτύχῃ ὅ,τι ἠγάπησεν.
Ἐκεῖθεν γλυκαίνεται, ἐκεῖθεν φωτίζεται, ἐκεῖθεν κορέννυται πάντοτε ἐκ τῆς γλυκύτητος καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Τίς δὲ ἆρα δύναται νὰ εἴπῃ ἀξίως περὶ τῆς γλυκύτητος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ;
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅστις ἐγεύθη καὶ ἐκορέσθη ἐξ αὐτῆς, αὐτὸς βοᾷ καὶ λέγει:
«Οὔτε
ὕψωμα, οὔτε βάθος, οὔτε ζωή, οὔτε θάνατος, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχαὶ καὶ
ἐξουσίαι, οὔτε ἄλλη τις κτίσις, ὅλα ὁμοῦ, δὲν θέλουσι δυνηθῆ νὰ
χωρίσωσιν ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ψυχήν, ἥτις ἐγεύθη τῆς γλυκύτητος
Αὐτοῦ».
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι πῦρ ἀθάνατον, τὸ ὁποῖον ὑψοῦται ἀπὸ τῆς γῆς καὶ μισεῖ τὰ γήϊνα· καθὼς διδάσκουσιν ἡμᾶς οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, οἵτινες ἐγεύθησαν καὶ ἐκορέσθησαν ἐξ αὐτῆς.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι δεσμὸς ἁπαλός, καὶ ξίφος δίστομον δὲν δύναται νὰ διαχωρίσῃ αὐτήν.
Καὶ
οἱ μὲν τύραννοι ἔκοπτον τὰ μέλη τῶν Ἁγίων, τὴν ἀγάπην ὅμως δὲν ἠδύναντο
νὰ χωρίσωσιν. Ὤ τοῦ ἁπαλοῦ δεσμοῦ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ!
Οὔτε τὸ ξίφος ἔκοψεν αὐτήν, οὔτε τὸ πῦρ ἔσβεσεν αὐτήν· βυθὸς δὲ καὶ ἄλλα δεσμὰ δὲν ἐβύθισαν αὐτήν.
Καὶ τίς δὲν θέλει θαυμάσει ἤ δὲν θέλει ποθήσει τὴν τοσαύτην ἀγάπην; Διότι ἔδωκεν ὁ Θεὸς τὴν ἀγάπην εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ διὰ νὰ κοσμῆται πάντοτε δι’ αὐτῆς τῆς ἀγάπης.
Αὕτη εἶναι ἐνέχυρον τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν ψυχήν, στῦλος καὶ ἑδραίωμα αὐτῆς, καὶ αὐτὴ πάλιν ἔφερεν ἐπὶ τῆς γῆς πρὸς ἡμᾶς τὸν Μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ.
Δι’ αὐτῆς τῆς ἀγάπης, ἠνοίχθη ὁ Παράδεισος, δι’ αὐτῆς ἐδέθη ὀ ἰσχυρός, δι’ αὐτῆς ἡ ψυχὴ ἔγινε νύμφη τοῦ ἀθανάτου Νυμφίου, διὰ νὰ βλέπῃ ὡς εἰς καθρέπτην τὴν εὐπρέπειαν αὐτοῦ.
Ὑπὲρ τῆς ἀγάπης ταύτης ἔπαθεν ὁ ἀπαθὴς καὶ καθαρὸς Νυμφίος…
