Είναι φορές, που δεν χωράνε κατάλληλα λόγια, έξυπνες θεωρίες ή μεγάλες αναλύσεις. Είναι φορές, που η σιωπή είναι ο μόνος δρόμος. Είναι αυτές οι φορές, που ο πόνος, ο ανθρώπινος πόνος, ο βαθύς, ο μεγάλος, ο βουβός, κάνει την εμφάνισή του.
Μια από τις πιο λεπτές υπάρξεις, που έχω γνωρίσει. Ένας από τους πιο φωτισμένους και μορφωμένους παράλληλα ανθρώπους, αφιερωμένος ψυχή τε και σώματι στον συνάνθρωπό του…
‘’Ήρθα να κλάψω μαζί σας’’, αυτό μόνο έλεγε.
‘’Ήρθα να κλάψω μαζί σας’’. Ούτε λόγια, ούτε θεωρίες, ούτε φιλοσοφίες, ούτε τίποτα. ‘’Ήρθα να κλάψω μαζί σας’’. Και μετά, προσευχόμενος, σιωπούσε.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν. Μην στύβεις άδικα το κεφάλι σου. Μπορείς να είσαι εκεί; Δίπλα; Σιωπηλός; Προσευχόμενος;
Μόνον αυτό να κάνεις. Μόνον αυτό μπορείς.
‘’Ήρθα να κλάψω μαζί σας’’.
Μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, να στέκεσαι με ευλάβεια.
’Ήρθα να κλάψω μαζί σας’’. Και μετά, προσευχόμενος σιωπούσε.
π. Ευσέβιος Βίττης
