"Οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ" (Β' Πέτρ. 1,11)
"Γιατί έτσι πλούσια θα σας χορηγηθεί περαιτέρω η είσοδος στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου μας και σωτήρα Ιησού Χριστού".
Η εορτή της Μεταμορφώσεως, εν πολλοίς ξεχασμένη για την πλειονοψηφία της εκκοσμικευμένης ζωής μας, είναι εορτή μεγάλης πανηγύρεως και υπενθυμίσεως ότι η ζωή μας είναι πορεία προς την βασιλεία του Θεού. Στην πραγματικότητα, μαζί με την Βάπτιση του Κυρίου, την πρώτη Θεοφάνεια της Καινής Διαθήκης, η Μεταμόρρφωση είναι η δεύτερη Θεοφάνεια η οποία μας αποδεικνύει ότι δεν πιστεύουμε σε έναν Θεό μιας ιδέας, μιας φιλοσοφίας ή μιας αλλαγής συμπεριφοράς , ούτε σε έναν Θεό που απλώς μας υπόσχεται μια μεταθανάτια επιβράβευση σε ένα ατομικό επίπεδο "καλού ανθρώπου", αλλά σε έναν Θεό Τριαδικό, ο Οποίος έλαβε στο πρόσωπο του Χριστού την ανθρώπινη φύση, έγινε ένας από εμάς, για να μας δώσει την χάρη της μεταμορφώσεως μας σ' αυτό που από την αρχή της ιστορίας μας ονειρευόμαστε: "ίνα ημείς θεοποιηθώμεν" (Μέγας Αθανάσιος).
Η θρησκευτική παράδοση προσπαθεί να απαντήσει στον μεγάλο καημό που ονομάζεται "ανθρώπινη ατέλεια", με έμφαση στο κακό και στον θάνατο. Χωρίς να το γνωρίζει, κάπου στο φυλλοκάρδι της ζει την απάντηση της δικής μας πνευματικής παραδόσεως ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ' εικόνα Θεού και αναζητεί την ομοίωσή Του με Αυτόν. Αγνοώντας, συνειδητά ή ασυνείδητα την παρουσία του τριαδικού Θεού, κατασκευάζει θεότητες, θεοποιεί το ανθρώπινο εγώ και τα επιτεύγματά του, πλατύνει μέσω της φιλοσοφίας τις δυνατότητες του νου του ανθρώπου να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο και την ζωή του και ζητά είτε μια εξιλέωση για τα όποια σφάλματα που ανακύπτουν από τις μη τηρημένες επιθυμίες του ανθρώπου, καθώς το θέλημά μας είναι ισχυρό και οι πειρασμοί πολλοί. Όλοι μας υποκείμεθα στον νόμο της εξουσίας, του "κατακυριεύσατε", του "άρχειν". Μας αρέσουν οι μικρές ή μεγάλες επιβολές μας στον συνάνθρωπο και στον κόσμο, ώστε να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε. Ταυτοχρόνως, νιώθουμε την αποτυχία μας να είμαστε όπως πραγματικά θέλουμε και, είτε διαλέγουμε τον συμβιβασμό και την καθησύχαση των όποιων ενοχών μας απολαμβάνοντας περισσότερο την όποια εξουσία μας είτε παλεύουμε δημιουργώντας να δώσουμε ένα θετικό στίγμα στην ζωή μας. Νιώθουμε όμως πως θα νικηθούμε από τον θάνατο και αναζητούμε την τελευταία παρηγοριά στην θρησκευτική μεταφυσική.
Η πνευματική παράδοση της πίστεώς όμως δεν μένει σε τέτοιου είδους ανεπαρκείς παρηγοριές. Ζητά από εμάς να συναντήσουμε τον Χριστό. Να ανεβούμε μαζί του λίγο ψηλότερα από την θέαση της ζωής με τα μάτια αυτού του κόσμου ή, έστω, της ανθρώπινης φιλοσοφίας και επιστήμης, και να αφεθούμε στον τρόπο της μεταμορφώσεως. Δεν είναι ηθικός απλώς αυτός ο τρόπος. Ο Χριστός δεν μεταμορφώθηκε σε έναν καλύτερο άνθρωπο. Μας αποκάλυψε την ενοείδεια της θείας και ανθρωπίνης φύσεώς Του, η οποία περιμένει κατά χάριν και όλους εμάς, εφόσον Τον ακολουθήσουμε και θελήσουμε να ποιήσουμε τις δικές μας σκηνές κοντά Του. Οι μαθητές δεν ήταν οι καλοί άνθρωποι της εποχής τους, αλλά αυτοί που θέλησαν να αγαπήσουν τον Χριστό. Παρέμειναν, ωστόσο, άνθρωποι με τον δικό τους χαρακτήρα, με τα δικά τους στίγματα και λάθη, αλλά και τις δικές τους προόδους και αυτό φάνηκε στην συνέχεια, στον τρόπο που προσέλαβαν τα πάθη του Χριστού, ακόμη και την Ανάσταση. Μεταμορφώθηκε ο Χριστός για να δείξει μιαν άλλη δόξα, αυτή της βασιλείας του Θεού, στην οποία θέση δεν έχουν ο θάνατος, η ατέλεια, τα πάθη και τα λάθη, αλλά το φως. Μία άνοδος και μία εμπειρία στην οποία η καρδιά πάλλεται αιωνίως για Εκείνον που αγαπά. Χαίρεται για την συναναστροφή με το παρελθόν, που εκφράζει ο Μωυσής, και τα έσχατα που εκφράζει ο προφήτης Ηλίας, καθώς δεν έχει πεθάνει, και οι δύο παρόντες στην Μεταμόρφωση. χαίρεται για την φωνή του Πατέρα που ακούγεται ως επιβεβαίωση της αγάπης. Προγεύεται την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος που τα ντύνει όλα με το φως της χαράς, της αγάπης, της ειρήνης, του λόγου και του διαλόγου για έναν άλλο κόσμο, που περνά από τον δικό μας μέσα από τον Σταυρό και τον θάνατο.
Δεν μας παρηγορεί η πίστη μας ότι δεν θα πεθάνουμε ή ότι στην άλλη ζωή όλα θα είναι ωραία. Μας λυτρώνει η εκζήτηση του προσώπου του Χριστού στην ζωή μας. Στην Εκκλησία και την ζωή της. Και σημάδια της μεταμορφώσεώς μας είναι όσα πηγάζουν από την σχέση με τον Χριστό. Η αγάπη που γίνεται υπέρβαση της αυτάρκειας, καθώς καλούμαστε να μη μείνουμε στα προσωπικά μας Θαβώρ, αλλά να κατεβούμε στον κόσμο, στον συνάνθρωπο, να μοιραστούμε την χαρά. Η νίκη κατά του θανάτου, κυρίως του πνευματικού, που μας κάνει, όπως ο πολιτισμός μας θέλει, να νιώθουμε κατακτητές και εξουσιαστές του κόσμου τούτου, μέχρις ότου η ματαιότητα της φθοράς μας αποδείξει ότι ουδείς αήττητος. Η συνάντηση με τον κάθε πλησίον. Η ταπεινότητα να ξέρουμε τα όριά μας. Η συνέχιση της ζωής μας όχι με γνώμονα την χρήση του άλλου, αλλά με βάση την προσευχή για εκείνον και την διακονία του. Η άρνηση να εμπλακούμε στο παιχνίδι της απειλής, της βίας, του φόνου, της επικράτησης με κάθε τρόπο. τουτέστιν, η πνευματική συμπόρευση με τον Χριστό στην Εκκλησία και η βίωση του Ευαγγελίου.
Θέλει άσκηση και επίγνωση αυτός ο τρόπος. Θέλει όμως και μια βεβαιότητα χαράς, ότι ο Χριστός είναι παρών και δεν μας αφήνει. Αυτή την επαναβεβαιώνουμε στην Εκκλησία, η οποία μας αλλάζει όχι παρηγορώντας μας για όσα είναι αναπόφευκτα, αλλά κάνοντάς μας να αναλάβουμε την ευθύνη μας για όσα μπορούμε, για όσα έχουμε κληθεί. Όσοι περιορίζουμε την αλλαγή μας στην ηθική ή στο βόλεμα του καλού ανθρώπου μένουμε στο παρόν. Όσοι, μέσα και από αυτόν τον τρόπο, εμπιστευόμαστε τον Χριστό και προσδοκούμε την δική του παρουσία, ζώντας την στην πράξη στην αγάπη της Εκκλησίας, δεν θα μείνουμε μόνοι. Θα πορευόμαστε προς την βασιλεία του, την αιώνια συνάντηση της αγάπης και της ανάστασης, της αγιότητας που σώζει!
Χρόνια πολλά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
