Ήταν σε θέση να συνοψίζει την αιώνια ζωή μέσα σε λίγες λέξεις και να το κάνει με ακρίβεια στη μετάδοση της αποκαλύψεως της ορθοδόξου θεολογίας.
Αυτά τα έλεγε ο π.Κουστένης, όχι διαβάζοντας από μέσα, αλλά από στήθους ενώπιον ακροατηρίου, μιλώντας αργά, πηχτά με μεγάλες κουταλιές από μέλι του πεύκου, όπως πάντα με τα μάτια κλειστά ή μισάνοιχτά και με πνοές από ξύλα του τζακιού του χειμώνα και αναπνοές από τον ήλιο του μεσημεριού του καλοκαιριού:
«Όταν θα έλθει, κατά τη Δευτέρα Παρουσία, ο Κύριος και δυνάμει της δικής Του Αναστάσεως, τι θα κάνει με τη φωνή του Αρχαγγέλου και τη σάλπιγγα;
Θα μας αναστήσει όλους εν μία ροπή, εν ριπή οφθαλμού, ώσπου ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Θα μάς αναστήσει όλους δυνάμει της δικής Του Αναστάσεως.
»Οι ψυχές θα επιστρέψουν στα σώματα απ’ όπου έφυγαν, τότε που έφυγαν, και τα σώματα θα αναστηθούν. Όταν λέει το Πιστεύω, “προσδοκώ ανάσταση νεκρών”, εννοεί σωμάτων, η ψυχή δεν πεθαίνει, είναι αθάνατη. Η ψυχή έχει αρχή και δεν έχει τέλος. Η ψυχή είναι αιώνια. Γι’ αυτό μιλάμε για αιώνια ζωή γιατί έχουμε αιώνια ψυχή.
»Η ψυχή όταν φεύγει, πάει εκεί από όπου προήλθε. Είναι το φύσημα του Θεού, κατά τον Κολοκοτρώνη. Πάει στον Θεόν της. Πάει στον Ουρανό. Διότι, ο άνθρωπος έχει δύο συστατικά, ένα επίγειο, το σώμα του, κι ένα ουράνιο, την ψυχή του. Όταν γίνεται αυτός ο διχασμός που λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, το χώρισμα, το ένα πάει στη γη εξ ης προήλθε και το άλλο πάει στον Ουρανό, από όπου προέκυψε».
