Η παραβολή θα παραμένει πάντα η δυνατότητα να εισχωρήσουμε στο βάθος των λεγομένων και να γνωρίσουμε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Μπορεί, όμως, και να μας προφυλάσσει από την κρίση «να κοιτάζουμε και να μη βλέπουμε και ν’ ακούμε αλλά να μην καταλαβαίνουμε». Γιατί «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω».
Η ερμηνεία της παραβολής του Σπορέως δίνεται από τον ίδιο το Χριστό, όχι συνηθισμένο φαινόμενο. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Όσοι τον σπέρνουν έχουν ευθύνη μόνο να τον μεταδίδουν γνήσιο, χωρίς ψεγάδι, αληθινό και πράγματι να είναι «λόγος Θεού».
Η ευθύνη του πόσο θα καρποφορήσει στις καρδιές – χωράφι των ακουόντων, βαραίνει τον καθένα. Έτσι, υπάρχουν όσοι τον δέχονται «παρά την οδόν» αλλά «έρχεται ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ’ τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν». Δεν αντιστέκονται στο λογισμό που υποτιμά το λόγο του Αγίου Πνεύματος και δεν τον θεωρεί σημαντικό για τον άνθρωπο.
Όσοι μοιάζει η καρδιά τους με πετρώδες έδαφος, δέχονται το λόγο του Θεού με χαρά αλλά, επειδή δεν έχουν ρίζες βαθειές, εύκολα στις δοκιμασίες – που είναι ευκαιρίες για καλλιέργεια – τα εγκαταλείπουν όσα αποφάσισαν να εφαρμόσουν.
«Το δε εις τας ακάνθας πεσόν» αφορά όσους πνίγονται από τις μέριμνες, τα πλούτη και τις ηδονές της ζωής και τελικά δεν καρποφορούν.
Είναι, όμως, και αυτοί που η καρδιά τους είναι «καλή και αγαθή», γι’ αυτό δέχονται το λόγο του Θεού, «τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».
Δεν είναι ο λόγος του Θεού του κόσμου τούτου λόγος, που έρχεται και παρέρχεται. Η εφαρμογή του καθορίζει την αιώνια πορεία της ύπαρξής μας και μας χαροποιεί.
