Ἡ τελευταία Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι γνωστή εἰς ὅλους τούς Χριστιανούς ὡς Κυριακή τῶν Βαΐων. Εἶναι ὡρισμένη εἰς ἀνάμνησιν τῆς πρό τοῦ πάθους θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου εἰς τήν ῾Ιερουσαλήμ, κατά τήν ὁποίαν ὁ λαός ἔκπληκτος ἀπό τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, τό ὁποῖον πρό ὀλίγου καιροῦ εἶχε γίνει, ὑπεδέχθη ἐνθουσιωδῶς τόν Κύριον μετά βαΐων καί κλάδων. Εἰς ἀνάμνησιν τῆς θριαμβευτικῆς ἐκείνης ὑποδοχῆς κρατοῦμεν καί ἡμεῖς κατά τήν ἡμέραν ταύτην κλάδους δάφνης, ὑποδεχόμενοι τόν Κύριον ὡς νικητήν καί θριαμβευτήν βασιλέα, ὄχι βεβαίως κοσμικόν, ὅπως τόν ἐφαντάζοντο οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλ᾿ ὡς αἰώνιον πνευματικόν βασιλέα.῾Η εἴσοδος ὅμως τοῦ Κυρίου εἰς τήν ῾Ιερουσαλήμ ἦτο ἡ ἀρχή τῆς πορείας του πρός τό πάθος. ῎Ηδη οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι εἶχον ἀποφασίσει τήν θανάτωσίν του (Ἰωάν. ια´ 47-57) καί ὁ Ἰούδας τήν προδοσίαν (Ἰωάν. ιβ´ 3-8, Ματθ. κστ´ 14-16). Διά τοῦτο ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων εἶναι ταυτοχρόνως καί ἡ προεόρτιος ἡμέρα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Τοῦτο φαίνεται περισσότερον εἰς τόν Ἑσπερινόν, ὁ ὁποῖος τελεῖται τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς καί ὁ ὁποῖος εἶναι μέν ἡ ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῶν Βαΐων, συγχρόνως ὅμως εἶναι ἡ ἔναρξις τῆς Μ. Ἑβδομάδος. Διά τοῦτο, ἐνῷ εἰς τό «Κύριε ἐκέκραξα» ἐπαναλαμβάνονται ὕμνοι τῆς ἑορτῆς τῶν Βαΐων, τά ἰδιόμελα τῶν ἀποστίχων μᾶς καλοῦν νά μεταβῶμεν ἀπό τήν μίαν ἑορτήν εἰς τήν ἄλλην·«Ἐκ βαΐων καί κλάδων ὡς ἐκ θείας ἑορτῆς εἰς θείαν μεταβάντες ἑορτήν…»Τό δέ τριῴδιον τοῦ Ἀνδρέου, τό ὁποῖον ψάλλεται εἰς τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἀναφέρεται πλέον εἰς τά θέματα τῆς Μ। Δευτέρας, τόν πάγκαλον Ἰωσήφ καί τήν ξηρανθεῖσαν συκῆν, καί μᾶς καλεῖ νά ὑποδεχθῶμεν τόν Βασιλέα, ὁ ὁποῖος ἑκουσίως ἔρχεται πρός τό πάθος. Ἀποτελεῖ λοιπόν ἡ ἀκολουθία αὐτή τόν συνδετικόν κρίκον καί τήν μετάβασιν ἀπό τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων εἰς τήν Μ. Ἑβδομάδα. Μέ αὐτήν ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀνοίγει τήν πύλην τῆς Μ. Ἑβδομάδος. Ἄς εἰσέλθωμεν εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ ἑορτολογίου μας, διά νά ἴδωμεν τόν Κύριον ἐρχόμενον πρός τό πάθος, ἀφήνοντα εἰς τούς μαθητάς τάς τελευταίας του ὑποθήκας, παραδίδοντα τό μυστήριον τῆς Θ. Εὐχαριστίας, προδιδόμενον καί συλλαμβανόμενον, ἐμπαιζόμενον καί ὑβριζόμενον, σταυρούμενον καί ἀποθνήσκοντα, θαπτόμενον καί ἀνιστάμενον. «Συμπορευθῶμεν αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν... ἵνα καί συζήσωμεν αὐτῷ…».
«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται, ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός·
καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα·
ἀνάξιος δέ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα.
Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς,
ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς·
ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός·
προστασίαις τῶν ἀσωμάτων σῶσον ἡμᾶς».
