Σημάδι
των καιρών μας η απαισιοδοξία. Ένας φόβος ότι δεν υπάρχει καλή
προοπτική για την ζωή μας, ότι δεν θα τα καταφέρουμε, μία απραξία διότι
δεν μπορούμε να πετύχουμε αυτά που θέλουμε και καλύτερα να μην
δοκιμάσουμε.
Αυτή
η στάση ζωής χαρακτηρίζει πολλούς νέους. Κάποιοι που ετοιμάζονται για
τις πανελλαδικές εξετάσεις, έχουν προεξοφλήσει ή την αποτυχία τους ή την
δυσκολία να βρούνε εργασία στο μέλλον όποια σχολή κι αν διαλέξουν, με
αποτέλεσμα να μην θέλουν να καταβάλουν τον απαιτούμενο κόπο. Άλλοι
αφήνουν να περάσει χρόνος πολύς στο Πανεπιστήμιο, όχι απαραίτητα γιατί
θέλουν να ζήσουν φοιτητικά, αλλά γιατί δεν είναι ευχαριστημένοι από αυτό
που επέλεξαν ή γιατί δεν βλέπουν κάποιο νόημα στην συνέχεια της ζωής
τους. Άλλοι πάλι, ενώ βρίσκουν εργασία, εντούτοις έχουν μία αλλιώτικη
ιδέα για τον εαυτό τους σε σχέση μ’ αυτήν και γκρινιάζουν συνεχώς. Άλλοι
πάλι δεν θέλουν να κάνουν οικογένεια, παρότι βρίσκουν σχέσεις
υποστηρικτικές. Τους φοβίζει η δέσμευση. Το αίσθημα ότι κάτι δεν θα πάει
καλά και ότι θα πληγωθούν. Προτιμούν λοιπόν να μην προχωρούν στον γάμο,
θεωρώντας ότι είναι προτιμότερο να μένουν στάσιμοι, αρκεί να μην
χρειαστεί να σηκώσουν σταυρούς.
Λείπει
το θάρρος από την ζωή μας. Συχνά λείπει η πίστη στον Θεό. Την έχουμε
μετατρέψει σε μία διαδικασία παραδοσιακή μόνο ή σε μία διαδικασία
μαγικής επίλυσης των προβλημάτων μας. Δεν μας απασχολεί το να ανήκουμε
στην Εκκλησία ως κοινότητα. Δεν μας απασχολεί να ζούμε συνειδητά την
πνευματική πορεία. Θέλουμε όμως από τον Θεό να μας δίνει αυτό που
επιθυμούμε. Τον έχουμε ως εφεδρεία στην σκέψη μας, αλλά όχι ως
προτεραιότητα. Και γι’ αυτό η πίστη δεν είναι δυναμική κατάσταση. δεν
είναι άφημα της καρδιάς και του νου στο θέλημά Του, αλλά ευκαιριακή
προσέγγιση.
Την
ίδια στιγμή, η υπερβολή της πληροφόρησης και των «μαύρων» ειδήσεων
λειτουργεί ασυνείδητα ως προσθήκη απαισιοδοξίας. Ας μην ξεχνούμε ότι
υπάρχει δυσκολία κριτικής προσέγγισης της ζωής. Γενικεύουμε το
συγκεκριμένο και φοβόμαστε ότι θα το ζήσουμε κι εμείς. Ο κάθε άνθρωπος
όμως είναι διαφορετικός. Και για τον καθένα το θέλημα του Θεού δεν είναι
το ίδιο αναφορικά με τα μονοπάτια τα οποία καλείται να διέλθει, αλλά
είναι το ίδιο ως προς τον τελικό σκοπό: την σωτηρία και την επίγνωση της
αλήθειας. Επομένως, όποιος πιστεύει, αφού φιλοσοφήσει την πορεία της
ζωής, καλείται να κάνει τον αγώνα του, να αναλάβει την ευθύνη του, να
παλέψει, να ρισκάρει, να μην παραμείνει στην στασιμότητα, αλλά να
εμπιστευθεί τον Θεό και να μην νικηθεί από καμία απαισιοδοξία.
Οι
καιροί μας έχουν περίσσεια γνώσης και έλλειμμα αποφασιστικότητας.
«Έγειραι ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο
Χριστός» (Εφεσ. 5,14), μας λέει ο δρόμος της πίστης. Σήκω εσύ που
κοιμάσαι, αναστήσου από τον τρόπο ζωής που νεκρώνει την ελπίδα σου και
σένα, και θα σου δώσει το φως ο Χριστός! Να ποια είναι η απάντηση στην
απαισιοδοξία! Η παρουσία του Χριστού στην ζωή μας και η απόφαση να μην
παραμείνουμε στάσιμοι! Το πρόσωπο του Χριστού, η αναφορά μας σ’ Αυτόν
μας, ο δρόμος του Ευαγγελίου μας οδηγούν στην έξοδο από τους φόβους που
νεκρώνουν. Αυτόν τον αληθινά νεανικό και ελπιδοφόρο δρόμο ας τον ζήσουμε
και ας τον δείξουμε!
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
