Ο Άγιος δεν «είναι» αλλά «γίνεται».
Ο Άγιος φεύγει από τους «τύπους» των πραγμάτων και πηγαίνει
στην ουσία, με κάθε κόστος. Ο Άγιος, τη θεωρία την κάνει εμπειρία, τη
φιλοσοφία την κάνει κοινωνία με τον Θεό. Ο Άγιος δεν μένει σε λεκτικές
αγάπες.
Την αγάπη την κάνει πληγή σταυρωμένη
ακόμα και για τους εχθρούς. Οι Άγιοι ξεκίνησαν όπως όλοι εμείς:
γεννήθηκαν σε αυτόν τον κόσμο. Η πορεία μας όμως και τελικά το τέλος μας
θα εξαρτηθεί, από το αν θα το ζωγραφίσουμε με τον Χριστό ή με το
σκοτάδι. Είμαστε υποψήφιοι Άγιοι, προσκεκλημένοι για να γίνουμε
ουρανοπολίτες. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι,
κολυμπάμε στον βούρκο, ενώ είμαστε προορισμένοι για ουράνιες
καταστάσεις.
Ο Άγιος δεν γεννήθηκε, αλλά έγινε … και αυτό το έγινε σημαίνει αρχή και απόφαση, σημαίνει σωστό υπαρξιακό προσανατολισμό.
Για όλους οι Άγιοι δεν είναι απλά βοηθοί ή φίλοι, αλλά πρότυπα,
δάσκαλοι και οδηγοί. Η εικόνα ενός Αγίου είναι ένα παράθυρο που το
φωτίζουν οι ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης. Στην προσευχή μας
παρακαλούμε να γίνουμε μέτοχοι αυτής της αγιασμένης φωτοχυσίας ώστε να
θεραπευτούμε. Συνήθως όμως βλέπουμε τους Αγίους σαν το λυχνάρι για να
μας ικανοποιήσουν κάποια κοσμικά εγωϊστικά χατίρια. Οι Άγιοι κάνουν
συγκατάβαση μόνο και μόνο για να μας προσκαλέσουν να δούμε τη ζωή
αλλιώς, να αλλάξουμε λίγο την πυξίδα της ζωής.
Τι έκαναν οι Άγιοι; Κάτι απλό, αλλά δύσκολο για εμάς που έχουμε άλλες προτεραιότητες. Οι Άγιοι έβαλαν τον Χριστό πάνω απ΄ όλα.
Έγιναν εραστές του Κυρίου και της θείας ζωής. Αγάπησαν τον Χριστό και
έφτασαν το βάπτισμα στο προορισμό του. Το φωτοστέφανο δεν είναι ένα
μετάλλιο, δεν είναι επιβράβευση. Ο Άγιος είναι ο θεραπευμένος , ο
ελεύθερος , ο μεταμορφωμένος. Αυτός που τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος
τα καλλιέργησε στον αμπελώνα του Κυρίου.
Αγαπητοί μου, αγιότητα δεν σημαίνει τελειότητα, αλλά μια πληγωμένη
ατέλεια που βρήκε τον χαμένο της δρόμο. Αγιότητα είναι μια πληγή που
άνοιξε από αγάπη για τον εχθρό και πόνεσε με χαμόγελο για τον Νυμφίο. Η
αγιότητα δεν είναι στόχος, αλλά έρχεται ως ακτινοβολία από το αποτέλεσμα
της θεραπείας. Οι Άγιοι δεν κυνηγούσαν την αγιότητα, αλλά την θεραπεία
και την αγάπη. Αγίασες; Άρα αγάπησες χωρίς μέτρο, ήρθε ακόμα και ο
θάνατος μπροστά σου και δεν μπορούσε να σε αγγίξει, έκανε μόνο υπόκλιση
και υποχώρησε.
«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16)…δεν είναι απλά εντολή είναι δρόμος θεραπείας.
H Αγιότητα τελικά είναι δρόμος ερωτικότητας σε σχέση με το πρόσωπο του Κυρίου.
π. Σπυρίδων Σκουτής
