«Ἐν
Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τήν Δαμασκηνῶν πόλιν
πιάσαι με θέλων, καί διά θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διά τοῦ τείχους
καί ἐξέφυγον αὐτοῦ» (Β’ Κορ. 11, 32-33)
«Στη Δαμασκό, ο διοικητής εκπρόσωπος του βασιλιά Αρέτα έβαλε φρουρούς σε όλη την πόλη για να με συλλάβει. Μέσα όμως από ένα άνοιγμα του τείχους με κατέβασαν με καλάθι και ξέφυγα από τα χέρια του».
Στα
χέρια του Θεού είναι η ζωή μας. Πιστεύουμε και αφηνόμαστε στην δική Του
πρόνοια, στην δική Του φώτιση. Αυτό όμως δεν σημαίνει μοιρολατρία,
παράδοση του εαυτού μας στις δυνάμεις του κακού. Αντίθετα,
σημαίνει κινητοποίηση, τόσο της ψυχής, ώστε να γίνεται εντός μας ο
πνευματικός αγώνας διά της προσευχής, της αυτοκριτικής, της μετάνοιας,
της εύρεσης της ρίζας των παθών μας που
έγκειται στην υπερηφάνεια και στον συμβιβασμό με το κακό, αλλά
κινητοποίηση και όλων των δυνάμεών μας ώστε το κακό να μην μας
παγιδεύσει. Επειδή οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι το να πιστεύεις
στον Θεό σημαίνει να μην σκέφτεσαι, αλλά να αφήνεις τον Θεό να σκέφτεται
για σένα, να μην ενεργείς αυτοβούλως, αλλά να αφήνεσαι στο τι θα σου
δώσει ο Θεός, η παράδοσή μας επισημαίνει ότι χρειάζεται να κάνουμε εμείς
ό,τι περνά από το χέρι μας και να αφηνόμαστε στον Θεό γι’ αυτά που δεν
μπορούμε.
Χαρακτηριστικό
είναι το παράδειγμα της μεταστροφής του απόστολου Παύλου. Από διώκτης,
έγινε χριστιανός. Από ζηλωτής Ιουδαίος γύρισε τον τότε κόσμο τέσσερις
φορές για να κηρύξει τον Χριστό έργοις τε και λόγοις. Και τον βλέπουμε
μετά την μεταστροφή του, μετά το όραμα που είδε πηγαίνοντας στην Δαμασκό
της Συρίας κατά το οποίο ο Χριστός του εμφανίζεται και του ζητά να
πάψει να τον καταδιώκει, μετά την προσωρινή του τύφλωση, μετά την
βάπτισή του από τον απόστολο Ανανία, να κηρύττει στις συναγωγές της
Δαμασκού ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Και οι Ιουδαίοι αποφασίζουν
να τον σκοτώσουν, μη μπορώντας να ερμηνεύσουν πώς ο διώκτης γίνεται
χριστιανός. Και τότε, όπως αναφέρει και ο ίδιος, οι χριστιανοί
αποφασίζουν να τον φυγαδεύσουν, χρησιμοποιώντας μία σαργάνη, ένα καλάθι,
στο οποίο τον έβαλαν μέσα και τον κατέβασαν από ένα άνοιγμα του
τείχους, για να ξεφύγει από την οργή των διωκτών του.
Ο
απόστολος Παύλος μας δείχνει ότι η δημιουργικότητα, η εξυπνάδα, η
ευρηματικότητα δεν απορρίπτονται από την πίστη. Το αντίθετο. Ο
χριστιανός καλείται να μην ξοδεύει άσκοπα τη ζωή του, καλείται να μην
επιδιώκει το μαρτύριο, αλλά και να μην το φοβάται. Δεν είναι νικητής του
κοσμικού πνεύματος αυτός που παραδίδει τον εαυτό του στον θάνατο, αλλά
αυτός που δεν φοβάται τον θάνατο. Νικά όποιος αξιοποιεί τα χαρίσματα που
του έχει δώσει ο Θεός για να ζήσει, αλλά κι αν χρειαστεί να πεθάνει,
δεν κάνει πίσω ως προς την αλήθεια της πίστης. Ο χριστιανός δεν περνά
όλο του τον καιρό με προσευχή, με ενασχόληση με τα του Θεού. Θυμάται
όμως το τι θέλει ο Θεός σε όποια επιλογή της ζωής του, στην εργασία,
στις σχέσεις, στην καθημερινότητά του, στους πειρασμούς που
αντιμετωπίζει. Η καλογερική παράδοση είναι τρόπος και χρόνος. Στον κόσμο
ζούμε τον τρόπο, παλεύοντας να αφιερώσουμε όσον περισσότερο χρόνο
μπορούμε στον Θεό.
Οι
εκκοσμικευμένοι άνθρωποι, οι διανοούμενοι, οι αμφισβητίες της πίστης,
θεωρούν ότι το να είναι κάποιος χριστιανός, σημαίνει να έχει χάσει την
διάθεσή του για ζωή. Να είναι παραδομένος σε ένα διαρκές τέλος. Όμως για
όποιον πιστεύει στον Χριστό δεν υπάρχει τέλος, αλλά μία δίψα για ζωή
που κινητοποιεί το είναι. Το καλάθι, η σαργάνη του Παύλου, δεν είναι
απόδειξη ότι οι χριστιανοί φοβόμαστε για τον εαυτό μας και δραπετεύουμε
από το να παλέψουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο. Η σαργάνη είναι απόδειξη
διάκρισης. Ότι ο Θεός θα επιλέξει πότε θα έρθει η ώρα που η αποστολή
του καθενός θα τελειώσει. Μέχρι τότε, καλούμαστε να δώσουμε όλον μας τον
εαυτό ώστε η αλήθεια να φανερώνεται. Δεν είναι ο τόπος το κλειδί, αλλά ο
τρόπος. Και οι χριστιανοί καλούμαστε να αλλάζουμε όσο μπορούμε και να
αλλάξουμε τον κόσμο μας, όπου υπάρχει ανταπόκριση!
