Αν είχαμε ένα μαγικό ραβδάκι θα αλλάζαμε τους πάντες και τα πάντα.
Αυτό είναι το φοβερό! Κανείς μας δεν θα άλλαζε τον εαυτό του, διότι όλοι μας θεωρούμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία αλλαγή.
Και αυτό αποδεικνύεται με την συμπεριφορά που έχουμε τώρα που δεν έχουμε το μαγικό ραβδάκι.
Αποδεικνύεται με την γκρίνια μας προς τους άλλους, με τις παρατηρήσεις μας, με την εισβολή μας στην ζωή τους, με τους ελέγχους μας, με την απογοήτευση που νιώθουμε από τους άλλους.
Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία σχεδόν ποτέ να ελέγξουμε τον εαυτό μας. Θεωρούμε ότι εμείς όλα καλά τα κάνουμε, ότι μόνο εμείς προσφέρουμε, ότι μόνο εμείς θυσιαζόμαστε, ότι μόνο εμείς αγαπάμε. Και γι'αυτό πιστεύουμε ότι είμαστε πάντα οι αδικημένοι στη σχέση μας, στη δουλειά μας, στη παρέα μας, στην οικογένειά μας.
Εάν λοιπόν είχαμε αυτό το μαγικό ραβδάκι θα αλλάζαμε τους άλλους κι όχι τον εαυτούλη μας. Μα και πάλι θα διαπιστώναμε ότι ευτυχία δεν θα αποκτούσαμε. Διότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που εξαρτάται τόσο από τους άλλους όσο από εμάς τους ίδιους. Η ευτυχία και η χαρά προέρχεται από το πως βλέπουμε και προσεγγίζουμε τους άλλους, τα γεγονότα, το κάθε τι. Ακόμα κι αν ζούσαμε ανάμεσα σε Αγίους αλλά δεν είχαμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας, θα συνεχίζαμε να θεωρούμε ότι εμείς πάντα είμαστε οι αδικημένοι και οι άλλοι πάντα κοιτούνε τον εαυτούλη τους, ότι είναι εγωιστές, ότι είναι κακοί κ.α.
Μα τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειαζόμαστε μαγικό ραβδάκι για να ευτυχήσουμε. Χρειαζόμαστε ταπείνωση και απλότητα. Ώστε πλέον να σκεφτόμαστε θεάρεστα χωρίς κακία, χωρίς αναλύσεις, χωρίς εμπάθεια και εγωισμό.
Όλα ξεκινούν από τους λογισμούς μας.
Η Εκκλησία μας προσφέρει κάτι πολύ πιο μεγάλο και ισχυρό από ένα μαγικό ραβδάκι. Μας προσφέρει τον Σταυρό. Εάν αγκαλιάσουμε τον Σταυρό μας, εάν έχουμε πρότυπο ζωής την σταυρική ζωή, δηλαδή την ζωή της θυσίας και της ταπείνωσης, της συγχώρεσης και της αγάπης, τότε θα ευτυχούμε, θα ειρηνεύουμε, θα ζούμε μέσα στο φως της Ανάστασης. Τότε όλοι οι άνθρωποι θα προσεγγίζονται με έλεος και συγκατάβαση. Τότε όλοι θα αντιμετωπίζονται ως φίλοι και όχι ως εχθροί. Τότε δεν θα θέλουμε να αλλάξουμε κανέναν άλλον παρά μόνο τον κακό εαυτό μας.
Αυτό είναι το φοβερό! Κανείς μας δεν θα άλλαζε τον εαυτό του, διότι όλοι μας θεωρούμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία αλλαγή.
Και αυτό αποδεικνύεται με την συμπεριφορά που έχουμε τώρα που δεν έχουμε το μαγικό ραβδάκι.
Αποδεικνύεται με την γκρίνια μας προς τους άλλους, με τις παρατηρήσεις μας, με την εισβολή μας στην ζωή τους, με τους ελέγχους μας, με την απογοήτευση που νιώθουμε από τους άλλους.
Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία σχεδόν ποτέ να ελέγξουμε τον εαυτό μας. Θεωρούμε ότι εμείς όλα καλά τα κάνουμε, ότι μόνο εμείς προσφέρουμε, ότι μόνο εμείς θυσιαζόμαστε, ότι μόνο εμείς αγαπάμε. Και γι'αυτό πιστεύουμε ότι είμαστε πάντα οι αδικημένοι στη σχέση μας, στη δουλειά μας, στη παρέα μας, στην οικογένειά μας.
Εάν λοιπόν είχαμε αυτό το μαγικό ραβδάκι θα αλλάζαμε τους άλλους κι όχι τον εαυτούλη μας. Μα και πάλι θα διαπιστώναμε ότι ευτυχία δεν θα αποκτούσαμε. Διότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που εξαρτάται τόσο από τους άλλους όσο από εμάς τους ίδιους. Η ευτυχία και η χαρά προέρχεται από το πως βλέπουμε και προσεγγίζουμε τους άλλους, τα γεγονότα, το κάθε τι. Ακόμα κι αν ζούσαμε ανάμεσα σε Αγίους αλλά δεν είχαμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας, θα συνεχίζαμε να θεωρούμε ότι εμείς πάντα είμαστε οι αδικημένοι και οι άλλοι πάντα κοιτούνε τον εαυτούλη τους, ότι είναι εγωιστές, ότι είναι κακοί κ.α.
Μα τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειαζόμαστε μαγικό ραβδάκι για να ευτυχήσουμε. Χρειαζόμαστε ταπείνωση και απλότητα. Ώστε πλέον να σκεφτόμαστε θεάρεστα χωρίς κακία, χωρίς αναλύσεις, χωρίς εμπάθεια και εγωισμό.
Όλα ξεκινούν από τους λογισμούς μας.
Η Εκκλησία μας προσφέρει κάτι πολύ πιο μεγάλο και ισχυρό από ένα μαγικό ραβδάκι. Μας προσφέρει τον Σταυρό. Εάν αγκαλιάσουμε τον Σταυρό μας, εάν έχουμε πρότυπο ζωής την σταυρική ζωή, δηλαδή την ζωή της θυσίας και της ταπείνωσης, της συγχώρεσης και της αγάπης, τότε θα ευτυχούμε, θα ειρηνεύουμε, θα ζούμε μέσα στο φως της Ανάστασης. Τότε όλοι οι άνθρωποι θα προσεγγίζονται με έλεος και συγκατάβαση. Τότε όλοι θα αντιμετωπίζονται ως φίλοι και όχι ως εχθροί. Τότε δεν θα θέλουμε να αλλάξουμε κανέναν άλλον παρά μόνο τον κακό εαυτό μας.
π.Παύλος Παπαδόπουλος
