π. Συμεών Κραγιόπουλος
«Τήν
ὥρα πού συγχωρεῖς τόν ὅποιο ἐχθρό σου, τόν ἀγαπᾶς· συγχρόνως ὅμως
γλιτώνεις ἀπό τόν δικό σου ἐχθρό πού ἔχεις μέσα σου, καί πού εἶναι ὁ
παλαιός ἄνθρωπος μέ τά πάθη του (μίσος, κακία, μνησικακία,
ἐκδικητικότητα).
Μαθαίνεις ἐπίσης καί τί σημαίνει τό ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός καί σέ σώζει ἀπό αὐτό τό μίασμα, ἀπό τόν μολυσμό τῆς ἁμαρτίας.
Καί
δέχεσαι ἑπομένως μέ εὐγνωμοσύνη ὅ,τι κι ἄν σοῦ συμβαίνει, ὅσο κι ἄν σοῦ
στοιχίζει αὐτό: τήν ὅποια ἀδικία, τήν παραθεώρηση, τή μή καλή
συμπεριφορά, τή συκοφαντία, τήν ἀπόρριψη.
Δέν
εἶναι ὁ καημός σου μετά νά διορθωθεῖ τάχα ὁ ἀδελφός πού σέ δυσκολεύει,
ἁπλῶς γιά νά περνᾶς ἐσύ καλά καί νά ἔχεις ἥσυχο τό κεφάλι σου, ἀλλά τό
νά θεραπευθεῖς ἐσύ ἀπό ὅλα αὐτά πού φωλιάζουν ὕπουλα μέσα σου καί σέ
καθιστοῦν ἀκάθαρτο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.»
