Ναι αυτός είναι,
η άνοιξη στη γη
ο ήλιος στον ουρανό
το δάκρυ στα μάτια μου
το αίμα στην καρδιά μου
το σμίξιμο στην αγκαλιά
ο πατέρας που περιμένει
ο εραστής που ποθεί
ο φίλος που παρηγορεί
ο καπετάνιος που δεν εγκαταλείπει
ο ποιμένας που μεριμνά για το απολωλός
η ευωδία στο φιλί
ο εσταυρωμένος που συγχωράει
το αγέρι που χαϊδεύει
ο μουσικός που σιωπά
ο ποιητής που όλο κάτι πιο βαθύ εννοεί
ο δρόμος που δρόμο δεν έχει
ο ζωγράφος που εικόνες του σμιλεύει
ο αδικημένος που δεν ζητά δικαίωση
η ζωή που στον θάνατο χαμογελά
το χέρι του ζητιάνου που παρακαλεί
η αγάπη που πάντα καλεί
η σχέση που πάντα προσμένει
η καλοσύνη που πάντα κρύβεται
η αγαθότητα που πάντα δίνεται
η ταπείνωση που πάντα υπομένει
η σωτηρία που χαρίζεται.
Αυτά και άλλα πολλά
αυτά και άλλα
ακατανόητα
υπέρλογα
μα τόσο υπαρκτά
στις ζωής μας τα σοκάκια.
Όλοι κάπου
κάπως
κάποτε
Τον συναντήσαμε
Τον συναντούμε.
Κι ας το αρνούμαστε.
Ο καθένας μας διαφορετικά,
ο καθένας μας το ίδιο,
ο καθένας μας...
μέσα στη βροχή
μέσα στην ξαστεριά
μέσα στον πόνο
μέσα στην ευτυχία
μέσα στην δοκιμασία
μέσα στην θαλπωρή
μέσα στην επιτυχία
μέσα στην αποτυχία.
Τον είδε
Τον άγγιξε
Τον αισθάνθηκε
Τον πίστεψε
Τον αγάπησε
Τον βλασφήμησε.
Ναι αυτός ο Θεός μας
δεν μας καταδυναστεύει
μας σέβεται
μας αφήνει ελεύθερους
δέχεται την δοξολογία μας
δέχεται την βλασφημία μας
δέχεται το Ωσαννά
δέχεται και τον Σταυρό.
Ναι, δεν μπορεί να είναι άλλος.
Αλίμονο εάν είναι άλλος...
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
