Λέμε πολλά για το διαδίκτυο, λέμε για τους κινδύνους που σε παραμονεύουν στα θολά νερά του και πρέπει να προσέχεις, για να μη «χαθείς», λέμε… λέμε και τι δε λέμε…
Δεν λέμε όμως τόσα πολλά και για τους ανθρώπους που στέλνει ο Θεός στο δρόμο σου, για τους ανθρώπους που μπαίνουν απρόσμενα στο σπιτικό σου και σε καλημερίζουν κι ομορφαίνει η μέρα σου.
Για τους ανθρώπους της παραδιπλανής πόρτας, για τους ταπεινούς γέροντες στα μοναστήρια, που ενώ δεν τους έχεις δει ποτέ σου, σε νοιάζονται και προσεύχονται για σένα, λες και σε γνωρίζουν με το όνομά σου.
Για τους ανθρώπους που με την μεγαλοσύνη της ψυχής τους, σου δίνουν δύναμη την ώρα που εσύ προσπαθείς να αντιμετωπίσεις έναν «αόρατο» εχθρό που έχει εισβάλει στην καθημερινότητά σου και δοκιμάζονται η υπομονή σου και η πίστη σου.
Και κλυδωνίζεσαι σαν κούφιο καρυδότσουφλο στην δίνη των πικρών συναισθημάτων σου… γιατί είσαι άνθρωπος και κουράστηκες να παλεύεις το άγνωστο… και παραπατάς… και τα παρατάς…. και χάνεις το βήμα σου και ανήμπορος γονατίζεις.
Δεν λέμε τόσα πολλά για τους ανθρώπους, που με το κομποσκοίνι στο χέρι προσεύχονται για σένα και οι προσευχές τους γιατί είναι από καρδιάς βγαλμένες, αγγίζουν τον ουρανό και κάνουν το θαύμα τους.
Και ξανασηκώνεσαι, γιατί η αγάπη τους και οι προσευχές τους σε θωρακίζουν και λες, σε ευχαριστώ Θεέ μου, συγχώρα με που έχασα το δρόμο μου….
Ναι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μας, συνοδοιπόροι μας, «αδέλφια» μας, που μπορεί να μην τους ανταμώσουμε ποτέ, αλλά θα μας έχουν πάντα στις προσευχές τους και θα λιώνουν το κομποσκοίνι τους για μας… δοξασμένο το όνομά σου Κύριε!
Ναι υπάρχουν «άνθρωποι», και πρέπει να το λέμε και να το ξαναλέμε!
