Σταθερότητα
αναζητούμε οι άνθρωποι, τόσο σε πρόσωπα όσο και σε αρχές και αξίες. Παρόλο που
μία μερίδα της κοινωνίας θέλει το νέο, το καινοτόμο, το ανανεωτικό, στα βασικά της
ζωής, αλλά και όταν κουραζόμαστε από πειραματισμούς, οι οποίοι δεν οδηγούν
πουθενά, αναζητούμε από κάπου να πιαστούμε. Είναι στην στόχευση των πολλών η
ασφάλεια, η σιγουριά. Τα ρίσκα δεν τα
επιδιώκουμε.
Βεβαίως δεν είμαστε
ευχαριστημένοι από τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Συχνά γκρινιάζουμε. Θέλουμε
πολλά να αλλάξουν. Δεν θέλουμε όμως να αλλάξουμε εμείς. Κι αυτό γιατί η αλλαγή
προϋποθέτει αυτοκριτική. Απόφαση για ανακάτεμα της ζωής μας. Μετάνοια για τα
λάθη μας. Έτσι προτιμούμε να αλλάξουν οι άλλοι. Κι όταν χρειάζεται αλλαγές ο
κόσμος, συνήθως δε υπολογίζουμε τις συνέπειες των καινοτομιών. Δεν
καταλαβαίνουμε ότι μία αλλαγή θέλει κόπο και αίμα, όσος ενθουσιασμός κι αν την
συνοδεύει. Διότι οι αλλαγές έρχονται μετά από συγκρούσεις. Και συνήθως δεν
είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε. Έτσι, επιστρέφουμε σε ό,τι θεωρούμε σταθερό.
Αυτό συμβαίνει και στην
πνευματική ζωή. Οι άνθρωποι θέλουμε να πατήσουμε πάνω σε σταθερές, οι οποίες
έρχονται από το χτες της παράδοσής μας. Κι αυτό διότι φοβόμαστε τις αλλαγές.
Κάποτε τον διάλογο με το σήμερα, το σύγχρονο, το μοντέρνο. Βεβαίως είμαστε
υποταγμένοι σ’ αυτό και ζούμε μοντέρνα. Από τη άλλη νοσταλγούμε μία εποχή , η
οποία μπορεί και να μην υπήρξε στον ρομαντισμό με τον οποίο την αποθεώνουμε,
αλλά αισθανόμαστε πιο ασφαλείς που την φανταζόμαστε ότι ήταν όπως θα τη θέλαμε,
ίσως όχι όσον αφορά στην ποιότητα ζωής, αλλά αναφορικά με την εκκλησιαστικότητα
των ανθρώπων.
Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι τα
πάντα στην ζωή μας εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχουν ιδεατές
εποχές, ούτε ιδεατοί άνθρωποι. Υπάρχουν όμως αυτοί που προσπαθούν, αυτοί που
ζητούν ένα σταθερό σημείο σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, αλλά και την ίδια στιγμή
είναι έτοιμοι, χωρίς να απορρίψουν τον κόσμο, να παλέψουν εντός τους να
μοιάσουν του Θεού.
«Συ δε ο αυτός ει και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι», μας λέει ο
ψαλμωδός και επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος (Εβρ. 1, 12). «Εσύ, Κύριε, παραμένεις ο ίδιος και τα χρόνια σου ποτέ
δεν θα τελειώσουν». Ο Θεός είναι η μόνη
σταθερά που υπάρχει στον κόσμο μας. Δεν αλλάζει, γιατί είναι Θεός. Ακόμη και η
ενανθρώπισή Του, η πρόσληψη δηλαδή της ανθρώπινης φύσης, δεν άλλαξε αυτό που ο
Θεός είναι: Αγάπη. Ελευθερία. Δημιουργός και Ανακαινιστής της ύπαρξής μας και
του κόσμου μας. Αυτός που δεν μίλησε
απλώς σε μας, αλλά έγινε Ένας από μας. Έπαθε για μας, για να μας αναστήσει. Να
ανοίξει τον δρόμο για να μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε. Και όταν ακολουθούμε τον σταθερό Θεό, τότε
έχουμε βρει ό,τι δεν αλλάζει στον μεταβαλλόμενο κόσμο, Αυτόν που μπορούμε να
εμπιστευθούμε, να αγαπήσουμε, να μοιραστούμε μαζί Του, να Τον υπακούσουμε και
να σωθούμε, να βρούμε δηλαδή νόημα και στην παρούσα και στην αιώνια ζωή.
Δεν αλλάζει και η
διαθήκη του Θεού. Η υπόσχεσή Του δηλαδή ότι θα είναι Θεός μας και εμείς, αν το
θέλουμε, λαός Του. Μία υπόσχεση η οποία δόθηκε στον Αβραάμ και ανανεώθηκε για
όλους τους λαούς, όπως και για τους ανθρώπους ξεχωριστά, στο πρόσωπο του
Ενανθρωπήσαντος Λόγου. Και είναι η διαθήκη η παρηγοριά μας για την ματαιότητα
του κόσμου. Για την έξοδό μας από αυτόν. Διότι μέσα από αυτήν την διαθήκη
μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα συναντήσουμε τον Αποκαλυφθέντα Θεό. Όπως στον
χρόνο Τον συναντούμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και στο πρόσωπο του
πλησίον μας, δηλαδή στον τρόπο της Εκκλησίας, έτσι και στην αιωνιότητα θα Τον
συναντήσουμε ενώπιος ενωπίω. Θα λάβουμε φως από Αυτόν. Θα αφήσουμε πίσω κάθε
αποτυχία μας, κάθε αμαρτία μας και θα συμπορευθούμε στην οδό της Βασιλείας των
ουρανών, όχι ως οραματιστές κάποιου στοιχείου που α έρθει, αλλά ως έμπειροι
γνώστες και συμμέτοχοι σε μία κοινωνία φωτός, την οποία κανείς δεν θα μπορεί να
αφαιρέσει από εμάς.
Δεν αλλάζει η υπόσχεση του
Χριστού ότι θα είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος»
(Ματθ. 28, 20). Αρκεί να διδάξουμε και να διδαχθούμε
τις εντολές Του. Την αγάπη Του. Τι ζητά από εμάς. Και Εκείνος θα είναι Αυτός
που θα μας δίδει νόημα. Για να μην νικηθούμε από την μοναξιά και το σκοτάδι του
θανάτου.
Δεν αλλάζει και ο τρόπος του
Θεού έναντι του κόσμου. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απομονώσει από τον κόσμο,
να μας διδάξει να είμαστε σε έναν δικό μας κόσμο, αλλά ήρθε για να μας προφυλάξει
από το πνεύμα του κακού και της πονηρίας. Από το αίσθημα ότι μπορούμε χωρίς Θεό
να προχωρήσουμε. Δεν μας απαγόρευσε να συζητούμε με τον κόσμο. Μας ζήτησε όμως
να μην έχουμε εμπιστοσύνη στην αυτάρκειά του, στην προοδευτικότητα που δε ζητά
την αλλαγή από αγάπη, αλλά από την εγωιστική καινοτομία, χάριν του επαίνου των
ανθρώπων.
Ο Θεός είναι Αυτός που δεν
αλλάζει. Ούτε νικιέται από τον χρόνο, ούτε προσαρμόζεται η αλήθεια της
Παρουσίας του στους καιρούς μας, διότι τα έτη του ουδέποτε θα εκλείψουν. Εμείς
ζητούμε αλλαγές στον κόσμο. Ας ξεκινήσουμε από την μεγάλη αλλαγή που έχει να
κάνει με την αποδοχή της παρουσίας, της διαθήκης, της υπέρβασης του κακού που ο
Θεός μας προσφέρει. Και ο καθένας από εμάς ας αδράξει την ευκαιρία να
προσαρμόσει τον εαυτό του στα ζητούμενα του Θεού. Στην αγάπη. Την ελευθερία. Την
αλήθεια. Ό,τι μας λείπει για να μπορέσει μετά να αλλάξει όντως ο κόσμος!
