ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ, ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

 Αρχιμ. Πορφυρίου Προδρομίτη

---

Στις 11 Μαΐου, η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας μνημονεύει τα Εγκαίνια της Πόλης των Πόλεων, της Βασιλεύουσας, της Κωνσταντινουπόλεως. Και σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε την μνήμη του Υιού και της Μητέρας, των θεοστέπτων-όπως αναφέρονται- βασιλέων, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Ας αφήσουμε την μητέρα και ας αναφερθούμε λίγο στον υιό. Στο πρόσωπο που ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, κόμματα, ιδεολογίες, μέσα και έξω από τον χώρο της Εκκλησίας, το αμφισβητούν και το υβρίζουν.

Και όμως, το πρόσωπο αυτό άλλαξε τον κόσμο, σε ότι αφορά την πίστη στον Ιησού Χριστό.

Εκείνα τα χρόνια, η εξουσία δεν ήταν όπως σήμερα. Αποκτώνταν με διαφορετικούς από σήμερα τρόπους.

Σήμερα, η ψήφος του πολίτη δίνει την δυνατότητα στην Εξουσία να ενεργεί εξ ονόματος και εν ονόματι τού πολίτη. Τότε, ο μονάρχης ενεργούσε αυτοδικαίως υπέρ του υπηκόου του. Σήμερα κανείς δεν ρωτάει κανένα, άπαξ κ γίνεται κυβέρνηση ...

Ο Κωνσταντίνος λοιπόν, σκέφτηκε να ανεβάσει από τις κατακόμβες και τα υπόγεια τους πιστούς του Ιησού, να τους παράσχει ελευθερία, να μειώσει τους αρχαίους ειδωλικούς Θεούς, να χτίσει ναούς, και αυτός και η Μητέρα του, και να τους προσφέρει στον Ιησού Χριστό. Και στο νόμισμα καινοτόμησε.

Οι διάδοχοί του παρέκκλιναν από τις δικές του επιλογές, είτε με την αίρεση είτε ακόμα και με την επιστροφή στην ειδωλολατρία.

Ο Κωνσταντίνος έκανε και κάτι ακόμα. Συνεκέντρωσε όλους τους επικεφαλής των πιστών, τους επισκόπους σε μία μεγάλη συγκέντρωση, σε μία Σύνοδο, γιά να συσκεφθούν και να οργανώσουν τον τρόπο της ελεύθερης, υπέργειας, πλέον ζωής της Εκκλησίας. Αυτός, ο μονάρχης και δυνάστης, έδωσε δικαίωμα λόγου και εκφράσεως δημόσια της Εκκλησίας.

Και ο ίδιος ονόμασε τον εαυτό του «Επίσκοπο Των Έξω» και παρεκάθησε στην Σύναξη των Αρχιερέων και γενικώς της Εκκλησίας με τους εκπροσώπους Της.

Άφησε στους συγκεντρωμένους τόν λόγο και αυτός, με τρόπο, σιγοντάριζε τις εργασίες, καλύπτοντας με την αυτοκρατορική αλουργίδα του τυχόν παρεκκλίσεις - στις οποίες είναι συνηθισμένοι οι άνθρωποι της Εκκλησίας, κληρονομώντας τα «χαρίσματα» της αρχαίας Συναγωγής, επενδυμένα τον νέο μανδύα, και εκφράζοντας τον ανθρώπινο πεπτωκότα χαρακτήρα τους.

Μιλάμε κάπως γενικά, γιατί όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα σε χιλιάδες χιλιάδων σελίδων, μέσα στους κατοπινούς αιώνες.

Πολλά από αυτά τα διαβάσαμε, άλλα τα ακούσαμε, αλλά τα περισσότερα τα ζούμε μέσα στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως πιστός, ως μοναχός ως ιερέας κλπ.

Με άλματα διαχρονικά και μεγάλους διασκελισμούς, φτάνουμε στο σήμερα. Στις αλλοπρόσαλλες καταστάσεις που ζήσαμε μέσα στον 21ο αιώνα, δεκαεπτά αιώνες αργότερα.

Από ετών κινείται η Ευρώπη σε ρυθμούς αντι-Κωνσταντίνειους, αν υπάρχει αυτός ο όρος.

Η μονοκρατορία αποτελεί μακρινό παρελθόν στις ευρωπαϊκές πολιτείες· το νόμισμα έχει αλλάξει τελείως σκοπούς και προορισμό· ο Τίμιος Σταυρός του οράματος και των επαγγελιών του Κωνσταντίνου· όλα αυτά τείνουν να καταργηθούν ή και εξαλείφθηκαν.

Και τώρα, η κοσμική Εξουσία, από το «Επίσκοπος των Έξω» του Κωνσταντίνου, πήρε, αυτοδικαίως ή επειδή της το επέτρεψαν, δύναμη και εξουσία, όχι μόνο να ελέγχει αλλά και να επιτάσσει τα ένδον, τα πολύ ένδον, του Καταπετάσματος, και να ελέγχει τα Ιερά Μυστήρια και δη το μυστήριο των Μυστηρίων, το κυρίως Μυστήριο, την Θεία Λειτουργία και την Κυριακή Μετάληψη.

Μέσα στην Θεία Λειτουργία, ακούεται μία φράση: Τας θύρας, τας θύρας, εν σοφίᾳ! Πρόσχωμεν. Προσέξτε πολύ προσεκτικά τις θύρες. Δηλαδή, να βλέπετε ποιός θα περάσει. Ή καλύτερα, κλείστε τις πόρτες.

Τώρα αρχίζει το κατεξοχήν ιερότατο στοιχείο. Τώρα θα κατέλθει το Πανάγιο Πνεύμα, τώρα, σε λίγο, ΜΟΝΟ όσοι είναι έτοιμοι θα λάβουν και θα φάνε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Μάλιστα υπήρχαν συγκεκριμένα πρόσωπα, οι πυλωροί και οι θυρωροί, που έλεγχαν τους εισερχομένους, αν ανήκουν στους μυημένους ή είναι κακόνοες και επίβουλοι.

Ε, λοιπόν, αυτό το στοιχείο, σήμερα, την Σαρακοστή και το Άγιο Πάσχα του σωτηρίου Έτους 2020, όχι μόνο δεν το φυλάξαμε, ούτε κάν το θυμηθήκαμε αλλά το καταργήσαμε εντελώς. Πιάνουμε συζητήσεις γιά αυτό με πρόσωπα τελείως αμύητα.

Με πρόσωπα γιά τα οποία εφεσιβάλλεται και το αν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, εφόσον δεν πληρούν σχεδόν κανένα από τα πατροπαράδοτα κριτήρια της συγκαταριθμήσεως στον χώρο της λογικής Ποίμνης της αγίας Εκκλησίας μας.

Καθόμαστε και συζητάμε, ιδιωτικά και δημόσια, γιά το ιερότερο στοιχείο στην ανθρώπινη έκφανση του Μυστηρίου της Αγίας Εκκλησίας.

Η χρήση της λέξεως συνουσία, γιά την συσσωμάτωση και την συναιμάτωση με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, δημιουργεί άλλους συνειρμούς στους κακοτρόπους, και η σιέλωση των χειλέων και της λαβίδας δημιουργεί πονηρές υπόνοιες σε πρόσωπα που κανείς δεν ξέρει άν και κατά πόσο είναι μυημένα.

Αλλά, ού φέρει το Μυστήριον έρευναν. Εξάλλου αυτό απ' αιώνος σημαίνει η λέξη Μυστήριο.

Σήμερα ευτελίζονται τα πάντα.

Από πρόσωπα που ήρθαν αλεξιπτωτιστές στο κοινωνικό γίγνεσθαι, από πρόσωπα που σήμερα είναι/υπάρχουν και δρουν αλλά εχθές και ίσως αύριο είναι αμφίβολη η δύναμη ή ακόμα και η ύπαρξή τους στον δημόσιο χώρο και στον χώρο της Εξουσίας, εκφράζονται απόψεις απαράδεκτες, με δέκτες όλον τον λαό, και τους συνειδητούς πολίτες της βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή της Αγίας Εκκλησίας, οι οποίοι τα ακούν, τα δέχονται, τα ενστερνίζονται και πολεμούν τήν ίδια την μητέρα Εκκλησία.

Ανίπτοις και ακαθάρτοις χερσίν, ανακατεύουν αυτά στα οποία εμείς είμαστε βαπτισμένοι και ΠΙΣΤεΎΟΥΜΕ. Αυτά που είναι η ζωή μας, και δώσαμε το είναι μας εκ παιδός ή και εκ γαλακτοτροφίας.

Η πίστις εάλω.

.................

Ο μακαριστός και στοργικός πατέρας, ο Γέροντας Γεώργιος Γρηγοριάτης, ο πολυγραφότατος σύγχρονος πατήρ, με σπουδαίες επιστημονικές καταξιωμένες δέλτους, έλεγε: Οι Πατέρες μας ήσαν θεόπνευστοι. Εμείς μουντζουρώνουμε τα χαρτιά.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι χαρακτήριζαν τον εαυτό τους άχθος αρούρης και βάρος της γης, που τήν κουράζουμε να μάς σηκώνει.

Και εμείς, σήμερα, παλεύοντας ανάμεσα στις δύο αυτές συμπληγάδες, ταράζουμε τα νερά των συνειδήσεών μας, μήπως εχορτάσθημεν από το αναξίως εσθίοντες τον σωτήριο Άρτο Ζωής Αιωνίου, επλατύνθημεν σε χώρους αλλοτρίους, επαχύνθημεν κακοθρεμμένοι, και κινδυνεύουμε να απολακτίσουμε τον Ηγαπημένο.

Τα στάσιμα νερά πρασινίζουν, σαπίζουν και γεμίζουν βατράχια και πάν ακάθαρτον είδος.

Η Ανάσταση του Κυρίου έφερε σεισμό και ανακατάταξη του χώρου του Θανάτου, εγκαινιάζοντας τον απρόσιτο έως τότε Παράδεισο, και εγκαινίζοντας την αιώνια ζωή εν Χριστώ, είτε εδώ είτε στον άλλο κόσμο.

Αδελφοί, στώμεν καλώς. Αδελφοί μου, στώμεν μετά φόβου. Μη γενώμεθα πατραλοίες, ώς προς του Αγίους Πατέρες και γεννήτορές μας εν τη πίστει και τους φυσικούς, και μητραλοίες προς την Παναγία Μητέρα μας Εκκλησία.

Αδελφοί μας, ηγαπημένοι και περιπόθητοι, Όντως Ανέστη ο Κύριος και πλημμύρισε ο κόσμος χαρά, ειρήνη και ευλογία.

Αδελφοί μας, το Φώς του εκ του κενού Τάφου εκπηγάσαντος και εκ του ανατείλαντος ως ήλιος Κυρίου να πλημμυρίζει τις καρδιές όλων μας.

Αδελφοί, Αμήν.