Όταν αναγνωρίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν δυο παρατάξεις μοναχών.
Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητα του, οι δε, την αμφισβητούσαν.Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι,κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε:
– Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας.
–Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.Πράγματι αυτό και έκαναν…
Την τρίτη ημέρα και ενώ ετοιμαζόταν ο ηγούμενος να κατέβει στην Εκκλησία,
χτυπάει διακριτικά η πόρτα του κελλιού του και μπαίνει μέσα ο Άγιος Νεκτάριος!
Όταν μπήκε μέσα, ο ηγούμενος αμέσως τον αναγνώρισε και έπεσε να τον προσκυνήσει.
Του λέει τότε ο Άγιος Νεκτάριος:
– Αδερφέ Αθανάσιε (έτσι έλεγαν τον ηγούμενο), πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται.
Ο Κύριος με Αγίασε!
Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!
Όσοι αγωνίζονται εγωιστικά με νηστείες, αγρυπνίες κ.λπ., ταλαιπωρούνται χωρίς πνευματική ωφέλεια, γιατί δέρνουν αέρα και όχι δαίμονες.
Αντί να διώξουν πειρασμούς, δέχονται περισσότερους και επόμενο είναι να συναντούν πολλή δυσκολία στον αγώνα τους, να νιώθουν πνίξιμο από άγχος. Επειδή αγωνίζονται εγωιστικά και δεν ταπεινώνονται, ο Θεός δεν τους βοηθάει.
Ενώ εκείνοι που αγωνίζονται πολύ, με πολλή ταπείνωση, με φιλότιμο και με πολλή ελπίδα στον Θεό, η καρδιά τους χαίρεται και η ψυχή τους φτερουγίζει, γιατί ο Θεός του δίνει πνευματική ευχαρίστηση.
Όσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χαρά και περισσότερη Χάρη θα πάρεις από τον Θεό.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
