Αίσθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Άποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Άν θέλετε, στά άζήτητα καί στό περιθώριο.
Καί νομίζομε πῶς δέν έχομε καμμία άξία. Καί πιστεύομε πῶς κανένας δέν μᾶς θέλει. Κανένας δέν μᾶς άγαπᾶ. Καί κανένας δέν νοιάζεται καί δέν φροντίζει γιά μᾶς!
Τότε, άδελφοί μου, άς άνοιγόμαστε στόν Χριστό καί στήν Παναγία καί στούς Άγίους καί στούς Άγγέλους!
Κι άς τούς μιλᾶμε!
Σταματήσαμε νά μιλᾶμε! Χαζέψαμε, πολλές φορές, καί μέ τήν τηλεόραση καί μέ τόσα άλλα, καί σταματήσαμε νά μιλᾶμε καί νά έκφραζόμεθα, άδελφοί μου. Σκεπτόμεθα μόνο καί παίρνει άνάποδες ό νοῦς καί διαστρέφονται καί τά αἰσθήματα καί συναισθήματά μας!
Άν μιλᾶμε στόν Χριστό καί στούς Άγίους μας, κάνομε πολύ – πολύ μεγάλο καλό στήν ψυχή καί στή ζωή μας!
Καί τί νά τούς ποῦμε;
Ό,τι έχομε, άδελφοί μου, νά τούς ποῦμε. Ό,τι έχομε!
Άμα είποῦμε αύτό πού έχομε, φεύγει άπό πάνω μας…!»
π. Άνανίας Κουστένης
