Όταν κάνουμε υπακοή τότε ποτίζουμε τα λουλούδια των αρετών για να ανθίσουν.
Υπακοή ακόμα και όταν διαφωνούμε, διότι δεν είναι δυνατόν να κόψουμε τον δεσμό με τη μητέρα Εκκλησία. Όταν ήμασταν παιδιά διαφωνούσαμε σε πολλά πράγματα με τη μητέρα μας αλλά πάντα ήταν η μάνα μας. Δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ.
Ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό αδερφοί μου. Πίσω από τον Παπά, τον Δεσπότη, τη Σύνοδο και τον Πατριάρχη, την Εκκλησία την κρατάει ο Χριστός, διότι εκκλησία είναι ο ίδιος ο Κύριος, είναι το Σώμα και το Αίμα Του.
Για ποιον λόγο να ταράξω την καρδιά μου; Για ποιον λόγο να επιτρέψω ανεμοστρόβιλους λογισμών να διασαλεύσουν την εσωτερική μου ηρεμία αφού γνωρίζω ότι ο Κύριος είναι παντού και πάντοτε και ότι «καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν.» Λουκά 21-18,19.
Η υπακοή μας ελευθερώνει. Σπάει τα δεσμά της αιχμαλωσίας διότι ο Χριστός προπορεύεται κι εσύ ακολουθείς. Όταν κάνεις υπακοή στο Εγώ ή τη φαντασία σου ή σε σκοτεινές δυνάμεις βαδίζεις τυφλωμένος με δόλιο οδηγό. Όταν όμως κάνεις υπακοή στον Πατέρα που γνωρίζει τα πάντα, εκεί ελευθερώνεσαι , εκεί παύουν οι λογισμοί της ανησυχίας, εκεί το πλοίο έχει πλέον πηδαλιούχο έμπιστο που ξέρει τις διαδρομές και τους κινδύνους για να σε προστατέψει.
Στην Εκκλησία η υπακοή δεν είναι μια ανούσια υποδούλωση σε ένα είδωλο ή σε μια ιδεολογία είναι η εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο που ενεργεί και αυτό το πρόσωπο είναι ο Χριστός.
Αν όταν ήσουν πέντε χρονών άφηνες το χέρι του πατέρα που σε κράταγε και σε καθοδηγούσε, τότε άρχιζε και γεννιόταν ο φόβος διότι “κόπηκε” η πατρική σύνδεση. Χάνεις πλέον τον δρόμο, δεν ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις τους κινδύνους διότι είσαι πλέον απροστάτευτος. Όταν όμως κρατάς το χέρι, δεν σε νοιάζει τίποτα, χαλασμός να γίνεται εσύ έχεις τη σιγουριά ότι ξέρει που σε πηγαίνει γιατί σε αγαπά ανιδιοτελώς κι εσύ τον εμπιστεύεσαι.
Η πιο όμορφη και συγκινητική επικλητική φράση μέσα στη Θεία Λειτουργία είναι :
“ Τὰς κεφαλὰς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν”. Δεν χαμηλώνουμε απλά το κεφάλι μας , αλλά κλίνουμε την ύπαρξη μας σε Εκείνον που έχει τις τρίχες της κεφαλής μας μετρημένες. Σε Εκείνον που είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου.
Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε. (Ιω. 14,1). Λόγια που τα προσπερνάμε αδιάφορα. Σαν να είσαι ένα μικρό παιδί και να κλαίς, να φοβάσαι αλλά να σου λέει ο πατέρας σου: “Είμαι εδώ για σένα , μην ταράζεσαι παιδί μου, πίστευε στον Θεό και σε μένα και όλα θα πάνε καλά”.
Εμείς πιστεύουμε στους εγωϊστικούς λογισμούς μας, στις εσωτερικές μας θεωρίες και σε κάποιες θεολογικές φαντασιώσεις και βγαίνουμε μπροστά ως διασώστες της Εκκλησίας και της πίστεως. Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά ; Διότι απουσιάζει η Θεία εμπειρία, το βίωμα του Χριστού στη ζωή μας και βασιλεύει δυστυχώς μέσα μας ο εγωϊσμός και τα σκοτεινά παράγωγά του.
Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα…
Κανείς και τίποτα να μη σε φοβίζει. Κι αν ακόμη είναι αναρίθμητοι οι εχθροί, δαίμονες και ασεβείς άνθρωποι, ο δικός μας Υπερασπιστής είναι Ισχυρότερος (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Τον μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο εαυτός μας και αυτό γιατί δεν τον γνωρίζουμε. Είναι ο μεγάλος άγνωστος που παλεύουμε να τον μάθουμε και συνεχώς μας εκπλήσσει άλλοτε δυσάρεστα, άλλοτε ευχάριστα.
Ψάχνουμε εξωτερικούς εχθρούς ενώ τον μοναδικό και πιο ισχυρό εχθρό τον αντικρίζουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη…
Πόσο δύσκολο είναι το “απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ η’ 34).
Ας κλείσουμε αγαπητοί μου αυτές τις σκέψεις με την πιο όμορφη πνευματική φράση της μοναχικής ζωής “Να είναι ευλογημένο”! Τι ομορφιά ! Μόνο που το λες, εκείνη την ώρα ακούς φτερουγίσματα! Πετάει η ύπαρξή σου, γαληνεύουν τα πάντα, ηρεμούν οι άνεμοι και ανθίζει κάθε έρημο σημείο στην καρδιά σου. Κάθε φορά που η φράση αυτή βγαίνει από την καρδιά σου “ποταμοί ύδατος ζώντος” πλημμυρίζουν την ύπαρξή σου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η υπακοή κατατίθεται στα ποδάρια του Κυρίου. Εκείνη την ώρα εκπίπτει από τον θρόνο ο εγωϊσμός σου και λες στον Χριστό “Να είναι ευλογημένο Κύριε, ο θρόνος της καρδιάς μου σου ανήκει , δείξε μου τον δρόμο της σωτηρίας.”
Κανείς δεν έχασε κάνοντας υπακοή στον Χριστό και στην Εκκλησία. Αντίθετα μέσα στην αγκαλιά του Κυρίου βρίσκουμε σωτηρία ενώ έξω από τον Χριστό οι λύκοι περιμένουν να μας κατασπαράξουν.
“Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”
